Chang You’re Love Chang You’re Cat ll WonKyu

ลำดับตอนที่ #11 : Chang You’re Love VI #แก้ลิงค์ให้เรียบร้อยแล้วคะ

เค้าว่ากันว่าเวลาคนที่เจออันตรายคนที่คิดถึงเป็นคนแรกน่ะ

คือคนที่เรารักมากที่สุด แล้วตอนนี้ผมก็กำลังนึกถึง

พี่ซีวอน..มาช่วยผมไวๆนะครับ

Chang You’re Love  VI

ซีวอนกำลังโกรธจนตัวสั่นกับคำพูดของแทคยอนตาคมดุจ้องมองร่างสูงโปร่งไม่แพ้เขาอย่างไม่กระพริบ เผลอกำมือแน่นยามที่มือสกปรกของไอ้เหี้ยนั้นสัมผัสผิวกายของคยูฮยอน ผิวที่เขาหวงนักหวงหนาแต่ตอนนี้กลับถูกคนอื่นสัมผัสได้อย่างง่ายดาย รับรู้ได้ถึงของเหลวอุ่นที่ไหลลงจากฝ่ามือจากแรงกดคงหนีไม่พ้นเลือดเขาหรอก

อค แทคยอนอีกไม่ถึงสิบห้านาทีมึงต้องร้องขอชีวิตจากกู!!!!!!

“เอามือออกไปนะ!!..พี่ซีวอนฮึ่กชะช่วยผมด้วย” แววตาตัดเพ้อถูกส่งมาหาชเว ซีวอนที่นั่งนิ่งอยู่ผมไม่ชอบสัมผัสจากผู้ชายคนนี้คนที่สามารถกอดผมได้และผมรู้สึกปลอดภัยมีแค่พี่ซีวอนคนเดียวแต่คนๆนี้ มีแต่ความขยะแขยงและน่ารังเกียจ
นี่พี่ซีวอนไม่คิดจะช่วยผมจริงๆเหรออยากให้ผมเป็นของไอ้นี่ใช่ไหม..

คยูฮยอนเม้มปากหากันแน่นแล้วเบือนสายตาหนีไปอีกทางปล่อยให้แทคยอนลวนลามตัวเองอยู่อย่างนั้น เสื้อเชิ้ตเนื้อดีกำลังถูกปลดกระดุมออกทีละเม็ดอย่างจงใจยั่วโมโหไอ้คนที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ หรือว่าไอ้คยูฮยอนอะไรนี่จะไม่ใช่เมียมันจริงๆมันถึงไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้อะไรเลย

ไอ้เชือกเวรเอ้ยมึงจะมัดแน่นอะไรหนักหนาวะ มาเหนียวเหี้ยอะไรตอนที่กูกำลังจะแก้มัด!!

ความอดทนของผมกำลังจะหมดลงทั้งๆที่ผมจะพยายามอยู่นิ่งๆเพื่อที่จะแก้มัดเชือกนี้ให้เสร็จ แต่พอเห็นสายตาตัดเพ้อของคยูฮยอนที่คิดว่าผมจะไม่ช่วยแล้วนั้นมันยิ่งกระตุ้นให้ผมอยู่ไม่สุขมากขึ้นถ้าผมลนลานเมื่อไหร่ต่อให้เชือกที่ใช้มือเดียวแกะผมยังแกะไม่ได้เลยครับ

คยูฮยอนมึงต้องเชื่อใจกูสิ..กูจะไม่ให้ไอ้เหี้ยนั้นลวนลามมึงได้มากกว่านี้อีกแล้ว!!

แต่ดูเหมือนความพยายามและความอดทนของซีวอนหมดลงทันทีเมื่อเห็น อค แทคยอนก้มลงประกบปากกับคยูฮยอน ร่างโปร่งดิ้นหนีเกลียวลิ้นหนาที่พยายามจะสอดเข้ามาความรู้สึกขยะแขยงตีตื้นขึ้นมาจนแทบอยากจะอาเจียน ไม่ชอบ..ไม่ชอบสัมผัสนี้เอาเสียเลยฮึ่กพี่ซีวอนไม่ช่วยผมจริงๆเหรอครับ..

“โครม!!!!!!!!!!!!!”

เสียงนั้นดังสนั่นหวั่นไหวจนเหล่าลูกน้องของแทคยอนเข้ามาดู แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ชเว ซีวอนเลยสักนิด ใบหน้าคมบัดนี้กลับเปื้อนไปด้วยเลือดที่กระเด็นมากจากแทคยอน ตาคมดุจเหยี่ยวกวาดมองไปทั่วห้องราวกับจะสาปให้คนมองนั้นยืนตัวแข็ง

แทคยอนตอนนี้ล้มลงไปนอนกับพื้นอย่างคนไม่ได้สติไม่มีใครรู้ว่าแทคยอนจะตายไหม เสียงโครมเมื่อกี้มาจากซีวอนที่ยืนขึ้นแล้วตรงดิ่งไปหาแทคยอนที่กำลังจูบคยูฮยอนอยู่ เพราะความโมโหที่มันถูกสะสมมานานซีวอนจึงหันหลังแล้วเอาเก้าอี้ที่มัดตนเองอยู่นั้นฟาดหัวแทคยอนอย่างแรงจนเลือดกระเด็นมาที่หน้าและตอนนี้มันนอนหมดสติไปแล้วไม่รู้มันตายหรือเปล่าแต่คนอย่างมึงน่ะตายๆไปได้ก็ดีไอ้เหี้ย!!

ซีวอนสะบัดเชือกที่พันธนาการแขนตัวเองไว้ให้หลุดออกพร้อมกับยันเก้าอี้ให้ถอยห่างออกจากตัวเองเหล่าลูกน้องยืนมองหน้ากันให้เลิกลั่กเมื่อเห็นเจ้านายตัวเองถูกจัดการลงอย่างง่ายดายกำลังจะวิ่งหนีออกไปก็พบกับตงไห่ที่จ่อปืนเข้ามาเพียงไม่นานเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกแต่คราวนี้ซีวอนกลับเดินไปหาคยูฮยอนแล้วเช็ดมือที่เปื้อนไปด้วยเลือดของตัวเองออกก่อนจะปิดหูของ
คยูฮยอนแค่นี้คยูฮยอนก็คงจะกลัวแย่อยู่แล้ว

“คยูฮยอน..พี่ขอโทษนะครับที่ให้มาเจออะไรแบบนี้” เสียงทุ้มนุ่มพูดอย่างอ่อนโยนมือหนาเกลี่ยหยดน้ำตาให้ออกจากใบหน้าหวานที่เขาหลงรักมากมายเสียเหลือเกิน แต่คยูฮยอนกลับนิ่งจนผมใจหายความกลัวเริ่มเกาะกินจิตใจผมเป็นมาเฟียเรื่องฆ่ากันแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติแต่สำหรับคยูฮยอนมันไม่ใช่เรื่องปกติเลย

ผมจะทำยังไงถ้าคยูฮยอนรับไม่ได้และขอเลิกขึ้นมา..จริงอยู่ว่าผมเป็นคนเอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ได้มาตลอดแต่กับ
โจ คยูฮยอนเด็กผู้ชายคนนี้คนเดียวที่ผมยอมทุกอย่างถ้าคยูฮยอนเลือกที่จะไปผมก็จะไม่ห้าม..เพราะผมเองก็ไม่อยาก
ให้คยูฮยอนเจอกับสถานการณ์แบบนี้อีกแล้ว

มือหนารับกุญแจมาจากตงไห่แล้วไขพันธนาการโซ่ของคยูฮยอนให้หลุดออก รอยแดงช้ำที่ข้อมือทำให้ซีวอนนึกอยากไปกระทืบคนที่นอนสลบอยู่อีกสักรอบสองรอบ ไม่ทันที่จะโยนกุญแจทิ้งแรงโถมมาหาศาลก็โถมเข้าสู่ตัวซีวอน วงแขนแกร่ง
โอบรัดคยูฮยอนเอาไว้แน่นลูบผมนิ่มอย่างแผ่วเบาเป็นการปลอบประโลมช้าๆ

“ฮึ่ก..พี่ซีวอนผมกลัวฮือ..” หยดน้ำตามากมายซึมลงบนเสื้อเชิ้ตของซีวอนจนเป็นวงกว้างแต่ซีวอนกลับไม่นึกรำคาญแต่ยังรู้สึกเจ็บไปหมด เจ็บที่ทำให้คยูฮยอนร้องไห้อีกครั้งมือหนาเอื้อมมาเช็ดหยดน้ำตาให้อย่างเบามือการกระทำทุกอย่างล้วนเป็นไปอย่างอ่อนโยนสำหรับคนๆนี้เพียงคนเดียวโจ คยูฮยอน

ตงไห่มองภาพนี้ด้วยรอยยิ้มไม่แปลกใจเลยที่นายหญิงที่เหล่าแก๊งของเจ้านายในเกาหลีจะล่ำลือกันว่าน่ารักอย่างนั้น น่ารักอย่างนี้ และสิ่งที่เขาไม่เชื่อมากที่สุดคือคำพูดที่ว่าเจ้านายดูอ่อนโยนลงมากยามที่อยู่กับนายหญิงคนใหม่ดูท่าคำพูดนั้นจะเป็นจริงก็ผมเห็นกับตาตัวเองแล้วนี่ครับ ตงไห่โค้งให้กับเจ้านายทั้งสองแล้วปิดประตูแผ่วเบาเพื่อให้เจ้านายได้ปลอบนายหญิงอย่างเต็มที่ส่วนผมก็มาเดินดูรอบๆบ้านเพื่อเจอคนไหนที่ยังไม่ได้กำจัดจะได้จัดการทีเดียวเลย

“ไม่ต้องกลัวแล้วนะครับ จะไม่มีใครทำอะไรคยูฮยอนอีกแล้วอย่าร้องไห้เลยนะคนเก่งของพี่”

“ฮึ่ก..ไอ้นั่นมะมันจูบผม..มันลูบผมผมไม่ชอบเลยฮือ” คยูฮยอนสะอื้นจนตัวโยนแต่แล้วกลีบปากหยักนุ่มที่แสนคุ้นเคยก็นาบทับลงมา เปลือกตาบางเบิกกว้างขึ้นแต่แล้วก็ค่อยๆปิดลงรับสัมผัสอย่างเต็มใจมือเรียวสอดเข้าไปที่เอวหนาแล้วกระชับกอดเอาไว้ปลายลิ้นอุ่นที่ดุนดันเข้ามาในโพรงปากทำให้คยูฮยอนเปิดโพรงปากรับ

เกลียวลิ้นอุ่นกวาดต้อนไปทั่วโพรงปากเล็กแว่วได้ยินเสียงครางฮือจากคนใต้ร่างปลายลิ้นหนาก็ชอนไช้เข้ามามากขึ้น ตวัดรัดลิ้นเล็กแล้วดูดซับเอาน้ำหวานให้เข้ามาในโพรงปากมือหนาลากเข้ามาในเชิ้ตตัวบางสัมผัสกับผิวเนียนละเอียดจนความรู้สึกอยากมันจ่อเข้ามาที่คอหอย ค่อยๆละริมฝีปากออกมาช้าๆเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนนั้นกำลังจะหมดลมแต่ก็ไม่วายแต้มจูบลงบนผิวแก้มนิ่มนั่นอย่างอ่อนโยน

“พี่จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก..เชื่อพี่นะครับคยูฮยอน” แววตาที่เว้าวอนแบบนั้นมันทำให้คนมองอย่างคยูฮยอนรู้สึกร้อนที่หน้าขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ความรู้สึกไม่ดีค่อยๆจางหายไปใบหน้าหวานพยักขึ้นลงก่อนจะยิ้มหวานจัดส่งไปให้
ชเว ซีวอน

“ครับผมเชื่อพี่ซีวอน” ร่างสูงยิ้มให้กับคำพูดนั้นแต่ข้างในไม่ได้ยิ้มตามเลยแม้แต่น้อยเพราะกลัวเหลือเกินว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก แล้วถ้าคยูฮยอนเป็นอะไรไปขึ้นมาคนที่จะอยู่ไม่ได้ก็คือผมนี่แหละครับยิ่งผมอยู่กับไอ้เด็กคยูนี่นานเท่าไหร่ผมก็ยิ่งรู้ตัวเองว่าตอนนี้รักมันมากเกินกว่าที่จะปล่อยให้มันเจออันตราย

ร่างสูงกระชับมือที่จับกับมือเรียวไว้แน่นแล้วพาเดินออกมาจากบ้านตงไห่ที่ยืนรออยู่แล้วก็โค้งให้อย่างเคารพ คยูฮยอนเข้า
ไปนั่งด้านในแล้วมีซีวอนนั่งอยู่ข้างกายไม่ห่างมือหนาโอบรั้งเอวบางเข้ามาใกล้หัวทุยเอนพิงซบกับไหล่หนา ตอนนี้คยูฮยอนหลับไปแล้วละครับคงจะเหนื่อยและก็เพลียต่างจากผมที่ตอนนี้ยังคงมีเรื่องราวที่ต้องคิด และหนึ่งในนั้นก็คือเรื่องของ
ไอ้คยูฮยอนนี่ด้วย

รถคันหรูแล่นมาตามทางของมันด้วยความเร็วที่คงที่ตาคมจับจ้องไปที่ใบหน้าหวาน มือหนาเกลี่ยผมที่ปรกหน้าออกให้อย่างแผ่วเบาและแต้มจูบลงบนหน้าผากมน ถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างคนคิดไม่ตกเมื่อนึกถึงคำถามที่ต้องถามคยูฮยอนในวันนี้ถ้าคยูฮยอนบอกว่าไม่แล้วผมจะทำยังไงดีละครับ

โจ คยูฮยอนมึงทำไมมีอิทธิพลต่อหัวใจกูมากขนาดนี้วะ

รถคันหรูอ้อมมาจอดที่ด้านหลังงานแต่งของแจฮีเพราะไม่อยากให้แขกในงานตกใจกับสภาพของซีวอนร่างสูงเดินลงมาจากรถพร้อมกับมือหนาที่กระชับเข้าหากันตลอดกับมือของคยูฮยอน ตงไห่โค้งลาให้กับเจ้านายทั้งสองแล้วจึงขับรถออกไปตลอดระยะทางที่ขึ้นห้องไม่มีเสียงพูดคุยใดๆดังรอดออกมาจากริมฝีปาก

“คยูฮยอนไปอาบน้ำก่อนนะจะได้มาพักผ่อน” ซีวอนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเอี้ยวตัวไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนหนาแล้วส่งให้
คยูฮยอนโดยที่ร่างโปร่งเองก็รับมาอย่างไม่อิดออดพร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำไป ซีวอนถอนหายใจออกมาเฮือกใจก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนที่นอนนิ่มความรู้สึกเจ็บแสบบริเวณฝ่ามือทำให้ซีวอนหันมามองก็พบกับรอยบาดจากเชือกเป็นทางยาวบนฝ่ามือ

ร่างสูงลุกไปล้างแผลที่ด้านนอกพร้อมกับใช้ผ้าสะอาดซับไว้ให้เลือดมันหยุดไหล ตาคมหันไปสนใจกับกระจกบานใหญ่ที่
ติดกับโต๊ะเครื่องแป้งภาพนั้นสะท้อนชายร่างสูงที่ใบหน้ายังคงมีคราบเลือดติดอยู่ นึกสมเพชชีวิตตัวเองที่ต้องมาเป็นมาเฟียแบบนี้ถ้าผมเป็นคนธรรมดาคยูฮยอนคงจะไม่ลำบากแบบนี้แต่เพราะเหล่าลูกน้องหลายร้อยชีวิตไหนจะครอบครัวของเหล่าลูกน้องที่ฝากชีวิตไว้กับผมนั้นทำให้ผมไม่สามารถที่จะเห็นแก่ตัวอย่างที่เคยทำได้

“แกร๊ก”

“เสร็จแล้วครับพี่ซีวอน” กลิ่นหอมอ่อนของสบู่ที่โชยมาเตะจมูกทำให้ซีวอนหันไปมอง คยูฮยอนอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะขโมยจูบไปแล้วละครับแต่ตอนนี้ตอนที่คยูฮยอนพึ่งผ่านเหตุการณ์ร้ายๆมาทำให้ผมไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นได้อีก

“เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนรออยู่ในห้องนี้อย่าไปไหนละรู้ไหม” หันมากำชับคยูฮยอนเมื่อเห็นว่าร่างโปร่งพยักหน้าจึงเดินเข้าไปอาบน้ำบ้าง คยูฮยอนทิ้งตัวลงนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งจ้องไปยังกระจกที่สะท้อนเงาของตัวเองอยู่มือเรียวไล้ไปที่กระจกอย่างแผ่วเบา

พี่ซีวอนแปลกไป..

พี่ซีวอนดูสุภาพและอ่อนโยนขึ้นถามว่าผมชอบไหมตอบเลยครับว่าชอบมากแต่สิ่งที่แปลกไปเหมือนพี่ซีวอนมีเรื่องเครียดในหัวอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่ช่วยผมออกมาจากไอ้แทคยอนอะไรนั่นผมตกใจมากนะที่เห็นแววตาคมดุตอนที่ฟาดเก้าอี้ลงบนหัวของแทคยอนอย่างแรงตอนนั้นแวบหนึ่งผมกลัวมาก

ยอมรับว่าไม่เคยเห็นพี่ซีวอนโหมดนี้มาก่อนแต่พอพี่เข้ามาหาผมอารมณ์ตกใจกลัวก็หายไปเมื่อเจอกับสถานที่ปลอดภัยอยู่ด้วยแล้วอุ่นใจ พี่ซีวอนให้ความรู้สึกแบบนั้นเสมอยามที่อยู่ใกล้ประตูห้องน้ำที่เปิดออกปรากฏชายร่างสูงในชุดคลุมอาบน้ำหยดน้ำพราวเกาะตามตัว บนหัวมีผ้าผืนหนาแปะอยู่ซีวอนเดินเข้ามาหาคยูฮยอน

“เดี๋ยวผมเช็ดให้นะครับ” คยูฮยอนเอี้ยวตัวมาหาเพราะเห็นซีวอนยืนอยู่ข้างหลังในสภาพที่ว่าคงไม่เช็ดหัวเองแน่ๆ ผมก็เลยต้องอาสาเช็ดให้แทนพี่ซีวอนพยักหน้าตกลงมือหนาดึงรั้งร่างโปร่งให้ลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามมาส่วนตัวเองนั้นทิ้งตังลงนั่งบนเตียงนิ่มแล้วดึงตัวของคยูฮยอนให้มานั่งตัก

เอ่อ…เช็ดผมท่านี้มันล่อแหลมเกินไปหรือเปล่าครับ-//////////v//////////-

มือเรียวจับผ้าผืนหน้าที่ยังคงแปะอยู่ที่หัวซีวอนแล้วออกแรงเช็ดมันอย่างแผ่วเบา มือหนาโอบรั้งเอวบางเข้ามาใกล้ตัวใกล้มากเสียจนได้ยินเสียงหัวใจของคยูฮยอนที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกันกับซีวอน คยูฮยอนหน้าแดงระเรื่อกับการถูกกอดและต้องเช็ดผมไปแบบนี้แต่ก็สามารถทำได้ดีแหละนะ

“นี่คยูฮยอน..” เสียงเรียกนั้นดูแผ่วเบาจนคยูฮยอนหยุดการเช็ดผม ตากลมก้มลงมองซีวอนที่อยู่ต่ำกว่า

“ครับพี่ซีวอน?” คยูฮยอนเอ่ยตอบแล้วก็เช็ดผมต่อให้จนน้ำนั้นซึมลงบนผ้าผืนหนาเกือบหมด แวบหนึ่งผมเห็นสายตาลังเลของพี่ซีวอนที่ผมแทบไม่เคยเห็นแหละนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็น มือเรียวหยุดการเช็ดผมแล้วมองหน้าของพี่ซีวอนตรงๆแต่คำพูดที่หลุดออกมาจากกลีบปากหยักได้รูปนั้นทำให้ผมชะงัก

“นายกับพี่..จะเลิกกันไหม?”

“ทะ..ทำไมพี่ซีวอนถึงถามผมแบบนี้” ซีวอนรู้สึกได้ถึงแรงบีบที่มาจากฝ่ามือเรียวเพราะตอนนี้คยูฮยอนวางบนลงบนไหล่ของเขา น้ำสียงนั่นสั่นเครือจนซีวอนนึกโมโหตัวเองที่ชอบทำให้คยูฮยอนเสียน้ำตาอยู่เรื่อยแต่นั้นคือสิ่งที่เขากังวลถ้าเกิดคยูฮยอนทนไม่ไหวแล้วบอกเลิกเขาไปก่อน เขาจะทำยังไงสู้บอกเลิกตอนนี้ไม่ดีกว่าเหรอครับ?

“พี่เป็นมาเฟียมีอันตรายรอบด้าน..พี่กลัวว่ามันจะเกิดเหตุการณ์แบบวันนี้อีก”

“ที่แท้พี่มันก็แค่คนขี้ขลาดเท่านั้นกลัวโน่นกลัวนี้ พี่ถามผมหรือยังก่อนที่จะบอกเลิกอะไรออกมาแบบนี้!”นี่เป็นครั้งแรกที่
คยูฮยอนขึ้นเสียงใส่เขาร่างโปร่งตั้งท่าว่าจะลุกหนีไปจากตักแต่ซีวอนก็รวบเอวเอาไว้เหมือนเดิม..นั่นสิครับผมยังไม่ถาม
คยูฮยอนเลยสักคำเอาแต่คิดเองเออเองคนเดียวจริงๆด้วย

“งั้นคยูฮยอนกลัวหรือเปล่าละครับที่ต้องยืนเคียงข้างพี่ท่ามกลางอันตรายแบบนี้?”

“แล้วพี่จะให้ผมอยู่ท่ามกลางอันตรายคนเดียวหรือไง จะไม่ปกป้องผมใช่ไหมครับ!” ซีวอนรู้สึกว่าบทของเขามันสลับกับของ
คยูฮยอนเสียแล้วเหมือนก่อนแค่ตวาดคยูฮยอนยังไม่กล้าแต่ตอนนี้สิครับทั้งตวาดทั้งขู่ถ้าสามารถทำพร้อมกันได้นี่คยูฮยอนคงทำไปแล้ว เห็นกูยอมมึงนี่เอาใหญ่เลยนะไอ้คยู

“ไม่หรอกพี่บอกแล้วไงว่าจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก พี่จะฝึกศิลปะการป้องกันตัวให้ด้วย”

“เห็นไหมละครับแล้วพี่มีอะไรต้องกลัวอีกละ?!” คยูฮยอนยังคงน้ำเสียงเช่นเดิมจนซีวอนทนไม่ไหว(!?)

“กลัวคยูฮยอนไม่รัก กลัวคยูฮยอนทิ้งพี่ เหตุผลแค่นี้พอหรือเปล่าละครับ?” เสียงทุ้มนุ่มและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากยังช้าไปเมื่อซีวอนโน้มตัวลงมาหอมแก้มนิ่มเสียฟอดใหญ่ จนคยูฮยอนเครื่องช็อตหน้าแดงหูแดงไปหมด แบบนี้ค่อยกลับมาเป็นคยูฮยอนคนเดิมหน่อย

“กลัวเป็นเด็กไปได้พี่เป็นมาเฟียนะครับมากลัวเรื่องหยุมหยิมพวกนี้ได้ยังไงกัน ผมทิ้งพี่ก็ไปตามสิเรื่องแค่นี้ยากตรงไหนกัน” คำพูดคำจาที่ดูฉะฉานขึ้นทำเอาซีวอนหลุดหัวเราะออกมา มันก็ตรงอย่างที่คยูฮยอนพูดทุกอย่างนั้นแหละไม่มีอะไรที่ผมต้องกลัวถ้าไอ้คยูมันทิ้งผม ผมจะบุกไปถึงบ้านมันเลย อย่าคิดว่าผมไม่กล้านะผมกล้ามากกว่าที่พวกคุณคิดอีก เมื่อกี้แค่ฟอร์มตกเท่านั้นครับ*ขยิบตา*

“นั่นน่ะสิโอเคงั้นพี่ไม่กลัวอะไรแล้วละกลับเกาหลีเมื่อไหร่พี่จะซ้อมศิลปะป้องกันตัวให้ทั้งวันทั้งคืนเลยหึหึ” เสียงหัวเราะแปลกๆนั้นทำเอาคยูฮยอนขยับตัวหนีแต่ก็คงหนีไปไหนได้ไม่ไกลเพราะโดนซีวอนล็อคตัวไว้หมดแล้ว ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเมื่อเห็นสายตาของซีวอนที่จ้องร่างกายตัวเองราวกับจะกลืนกิน

NC
 

“ขอโทษนะคยูฮยอนที่ทำให้เลือดออกจนได้”

“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ไม่ได้ตั้งใจนี่” คยูฮยอนยิ้มอ่อนให้ซีวอนพยักหน้ารับปลายจมูกโด่งกดลงบนแก้มนิ่มเสียฟอดใหญ่แล้วรั้งตัวคยูฮยอนให้เข้ามานอนกอดจนแทบจะจมเข้าสู่อกกว้าง

“ฝันดีนะครับที่รักของพี่” แว่วเสียงสุดท้ายที่ได้ยินนั้นทำให้คยูฮยอนอมยิ้มแล้วหลับตาลงอย่างเป็นสุข

TBC.

เกร้ดดดดดดเอ็นซีมาแต่ใดแถมยังแต่ได้ไม่ค่อยดีอีกด้วยแฮ่ๆกะว่าจะแต่งให้พี่ซีวอนโหดกว่านี้
เพราะตอนนี้แทบจะหมดมาดมาเฟียอยู่แล้วแต่พอเจอพี่แทคลวนลามคยูหนักเข้า
พี่ซีวอนบอกว่าขอทีเดียวจอดหมั่นไส้มันมานาน
 

Captain_Be

❀ Supercell