คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 9 : แต่งกับงาน
Chapter 10
“อยากรู้จริงจริง บอสคนเก่งของเราเอาชนะเจ้าบอสโก้นั่นได้ไง”มี่ซูเปิดประเด็นขึ้นมาเมื่อผมก้าวเข้ามาในแผนก อาตี๋ที่คงจะคุยฟุ้งไว้ก่อนหน้าแล้วรีบช่วยเสริมทันที
“ผมก็อยากรู้เหมือนกันนะบอส บอสนี้เท่มากมายอ่ะ”
ไม่อยากจะคุย ไม่อยากจะบอกอะไรเจ้าพวกนี้เลย
“มันก็มีทริคของมันนะ ”ผมพูดพลางหยิบสำรับไพ่ประจำตัวมาจากกระเป๋าเสื้อนอก ไพ่ชุดสีทองอร่ามที่เคลือบทองแท้จริงๆ ราคาไม่ต้องพูดถึง “หยิบไปสับสิ”
อาตี๋คว้าได้ก่อน เขาสับไพ่อย่างคล่องแคล่ว ส่วนมี่ซูก็เพ่งตามอง แต่ก็ยังไม่เห็นทริคที่ซุกซ่อนอยู่ข้างในตัวไพ่เลย
“หยิบไพ่มาสองใบ”
อาตี๋หยิบตามอย่างว่าง่าย
และเมื่อผมพลิก มันก็ขึ้นหน้าแบล็คแจ็คราวกับอัตโนมัติ
“บอสทำได้ไงอ่ะ”ตาของสองคนที่มองหน้าไพ่ โตเท่าไข่ห่าน เดี๋ยวควักซะเลยนี่ จ้องอยู่ได้
ผมอมยิ้ม นี่เป็นทริคประจำตระกูล บอกได้ที่ไหนกันล่ะ
“คิดเล่นๆ เดี๋ยวก็คิดออกน่ะ ไปทำงานกันได้แล้ว แยกย้ายๆ”
ผมเป็นคนบ้างานมาตั้งแต่เกิด พี่ใหญ่เคยพูดไว้เมื่อนานมาแล้วว่า ถ้าผมยังหาคนแต่งงานไม่ได้ ให้ผมแต่งกับงาน ผมคงดูและเธออย่างไม่มีบกพร่องแน่ ตอนแรกๆผมก็ฟังคำพูดนี้อย่างไม่คิดอะไร แต่พอเวลาผ่านไป การบ้างานของผมมันทำให้ผมพลาดอะไรหลายๆอย่างในชีวิต มีคนมากมายผ่านเข้ามา แต่ผมก็สูญเสียคนเหล่านั้นไป เพราะความไม่ใส่ใจของผม
บ่อยครั้งที่ผมถามตัวเองว่า สิ่งที่กำลังทำอยู่ คือคำตอบสำหรับชีวิตหรือเปล่า
เรียนเก่งๆ เกรดดีๆ การเข้าเรียนต่อในที่ดีๆ เรียนมาทางด้านพิเศษ ทำงานได้เงินเยอะแยะ แล้วมันมีความหมายมากมายขนาดไหนกัน
คำตอบนั้นคือความว่างเปล่า
หัวใจของผมว่างเปล่า
ผมได้แต่ทำงาน ทำงานหนักกว่าทุกคน มาก่อน กลับทีหลัง แบกงานไปทำที่บ้าน พยายามหาความรู้ใหม่ๆเพื่อพัฒนาตนเองอยู่เสมอ บางครั้งก็เหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่ลึกๆข้างไหนมันมีเพียงอากาศเย็นๆที่ผมพยายามหาอะไรมาถม เป็นช่องว่างที่หนาวเยือก เปล่าเปลี่ยวจับหัวใจ
ครั้งหนึ่ง ผมเคยคิดจะขอผู้หญิงคนหนึ่งแต่งงาน ผู้หญิงคนที่ผมรักที่สุด และสาบานไว้ว่า นอกจากเธอแล้ว ผมจะไม่รักผู้หญิงคนไหนอีก
แต่เธอก็เลือกที่จะปฏิเสธผม
พี่ใหญ่รู้สาเหตุดี รู้ดีว่าที่เธอไม่เลือกผมเป็นเพราะอะไร
อาจจะเพราะอย่างนี้ก็ได้มั้ง พี่ใหญ่ถึงส่งฮาโลมาให้ผมดูแล
ผมไม่รู้ว่าทำไม ผมไม่อยากถาม ไม่อยากรู้ มันไม่ได้ทำร้ายจิตใจเด็กคนนั้น
แต่คำตอบที่แท้จริงๆ ก็อาจจะทำให้ผมเจ็บปวดไม่แพ้เขา
ผมกลับบ้านตรงเวลา กลับมาถึงสองทุ่มครึ่งเหมือนที่เคยทำทุกๆวัน ฮาโลทำกับข้าวรอไว้เหมือนเดิม กะเวลาไว้พอดีเป๊ะจนเหมือนรู้ได้ล่วงหน้า เขาไม่พูดอะไรมาก จัดโต๊ะเรียบร้อยก็นั่งตรงข้ามกันและกัน กินข้าวเงียบๆ
“อร่อยเหมือนเดิม”
เขาช้อนตาขึ้นมอง ไม่แสดงอารมณ์บนใบหน้า คงจะเริ่มเฉยๆเวลาผมชมเรื่องฝีมือทำกับข้าว เพราะทุกครั้งที่ผมกิน มันก็อร่อยๆ ไม่รู้ว่านอกเหนือจากคำว่าอร่อย ผมจะสามารถเอาคำว่าอะไรมาชมได้อีก ไอ้ผมก็เป็นคนไม่ชอบใช้ศัพท์สูง แถมยังตอแหล …เอ๊ย พูดเยินยอใครไม่เก่งอีก
สายตาเขาทำให้ผมรู้สึกวางตัวไม่ถูกเหมือนกันแฮะ
เราต่างคนต่างผลัดกันมองกันและกัน กินข้าวคำนึง แล้วก็เหลือบมองกันทีนึง ทำอย่างนี้อยู่พักใหญ่จนผมเริ่มอึดอัด
“มีอะไรก็ว่ามา”
“พรุ่งนี้ลาหยุด”
เขาพูดเรียบๆ เฉยๆ น้ำเสียงไร้อารมณ์เหมือนหน้าของเขาน่ะแหละ
ผมเดาความหมายที่ซ่อนอยู่ไม่ออกเลย และในเวลานี้ผมก็ไม่อยู่ในจุดที่อยากจะเดา
“ทำไมล่ะ”
“พรุ่งนี้วันเสาร์”
ผมทำงานเจ็ดวันต่อสัปดาห์ วันเสาร์ก็เป็นวันที่คนในคาสิโนเยอะเหมือนกัน ผมคิดว่าการไปทำงานในวันเสาร์ก็เป็นความรับผิดชอบหนึ่งของผม ทำไมผมต้องหยุดด้วยเพราะว่ามันเป็นแค่วันเสาร์
“ไม่คิดจะทำอะไรนอกจากงานมั่งรึไง”
เขาโกรธผมอยู่เหรอไง…ท่าทางเขาไม่น่าไว้ใจเลย แต่ผมก็ไม่ได้ปฎิเสธอะไร
บางที ผมก็น่าจะหาเวลาว่างให้ตัวเองบ้าง
หรือไม่ก็ใช้เวลากับเขามากขึ้นบ้าง เผื่อจะทำให้เราสนิทกันมากขึ้น
ขอขอบคุณ ธีมสวยๆจาก
© Tenpoint
นะจ๊ะ
ความคิดเห็น