คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : C H A P T E R 9 : Lose Consciousness....(100 %)
C H A P T E R 9 : Lose consciousness…
“อะไรนะ??”ไกสท์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“โอ๊ยยยย!!”ร่างสูงดิ้นไปมาอย่างทรมาณ รู้สึกเหมือนมีบางอย่างบีบรัดในท้องแน่นไปหมด ราวกับว่าตัวเขาจะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ โฟร์อายส์หยิบเข็มฉีดยาบรรจุสารสีฟ้าออกมาจะกระเป๋าหลัง นิ้วเรียวดีดที่หลอดยาสองสามทีก่อนจะฉีดเข้าไปที่บริเวณบาดแผลนั้น
“ฉันทำได้เพียงฉีดยาระงับปรสิตไว้ได้ชั่วคราวเท่านั้น ทางเดียวคือเราต้องเอามันออกแล้วทำลายทิ้งซะ”เวกเตอร์หายใจถี่รัว ความเจ็บปวดเมื่อสักครู่นี้ค่อยๆเบาลง
“งั้นเราต้องหาวิธีรักษา”ไกสท์ขมวดคิ้วด้วยความกังวลใจ ปกติเวกเตอร์ไม่เคยพลาดอะไรง่ายๆแบบนี้ หรือว่า...ในตอนนั้น?
“เวกเตอร์! ได้คีย์การ์ดหรือยัง!”
“ได้แล้ว จะไปเดี๋ยวนี้แหละ! โอ๊ย! บ้าจริง!”
ปัง!!! ปัง!!
เสียงปืนดังขึ้นสองสามนัดผ่านเครื่องมือสื่อสาร ไม่นานเวกเตอร์ก็วิ่งมาพร้อมกับคีย์การ์ดสีดำด้วยท่าทางแปลกๆแต่ไม่มีใครสังเกตุเพราะกำลังพยายามเข้าลิฟต์ไปนั่นเอง
ติ้ง!
“สเปคเตอร์ดูแลเวกเตอร์ เดี๋ยวฉันกับเบลท์เวย์จะไปดูทางข้างหน้าเอง”ไกสท์บรรจุกระสุนปืนอย่างรวดเร็วพร้อมกับเดินออกไปอย่างระมัดระวังโดยมีเบลท์เวย์เดินไปด้วย
ตึก...ตึก...ตึก...
บนพื้นเงามีรอยเลือดคล้ายถูกบางอย่างลากเป็นทางยาวจนไปถึงห้องแล็บห้องหนึ่ง ไกสท์และเบลท์เวย์หลบเข้าด้านข้างของประตูก่อนจะพยักหน้าให้สัญญาณเปิดประตูทันที
ฟึบ!
“แฮ่ห์!!!!!”ซอมบี้นักวิจัยจำนวน 3 ตัวพุ่งเข้าใส่ไกสท์อย่างรวดเร็ว มือบางหยิบมีดคู่ใจออกมาเฉือนเข้าที่บริเวณลำคอของมันรวดเดียวทั้ง 3 ตัว
“แฮ่ห์......แฮ่ห์”พวกมันดิ้นไปมากับพื้นอย่างทรมาณ เลือดสีดำคล้ำจำนวนมากไหลบ่าออกมาจากลำคอพวกมัน เบลท์เวย์มองดูด้วยความสมเพชก่อนจะเหยียบหัวซอมบี้จนแหลกละเอียด
“เคลียร์!”
สเปคเตอร์พยุงเวกเตอร์ขึ้นมาตามด้วยโฟร์อายส์และเบอร์ต้า เข้ามาให้ห้องแล็บอีกห้องหนึ่ง
“เราน่าจะใช้เครื่องนี้ได้”ไกสท์มองไปยังแท่นทดลองที่มีเครื่องมือพิเศษมากมาย
“ใช่ เราใช้มันได้ ฉันจะใช้มัน โฟร์อายส์พยุงฉันไปนั่งที”เบอร์ต้าลุกขึ้นยืนโดยมีโฟร์อายส์ช่วยพยุงอยู่ข้างๆ
“เดี๋ยว แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าใช้เครื่องนี่ได้”เบลท์เวย์ถามขึ้น
“ฉันรู้แล้วกันน่ะ”ร่างเล็กนอนลงบนแท่นทดลอง ขณะที่โฟร์อายส์ใช้สายรัดมัดข้อมือและข้อเท้าเบอร์ต้าเอาไว้ก่อนกดคีย์ข้อมูลลงไปในเครื่องคอมพิวเตอร์
“พร้อมนะคะ”
“พร้อมแล้ว”
วึ้ดดดดดดด!!!
“โอ๊ยยยยยย!!!”กระแสไฟฟ้ามากมายไหลเข้าสู่ร่างของเบอร์ต้า หญิงสาวกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเพราะความทรมาณ เครื่องนั้นยังคงส่งกระแสไฟฟ้าลงมาไม่หยุดจนคนอื่นๆกลัวว่าเบอร์ต้าจะเป็นอะไรไปซะก่อน
ปึบ!
เครื่องส่งกระแสไฟฟ้าหยุดทำงานลง เบอร์ต้าหายใจหอบถี่ ร่างเล็กกระตุกสองสามครั้งก่อนจะนิ่งไป ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อมากมาย โฟร์อายส์เดินไปปลอดสายที่รัดข้อเท้าและข้อมือออก
“เป็นยังบ้าง เบอร์ต้า”ไกสท์ที่ดูมีท่าเป็นห่วงไม่น้อยกว่าคนอื่นๆ เอ่ยถามคนที่บนแท่นทดลอง
“สบายมากค่ะ”เบอร์ต้าคลี่ยิ้มออกท่ามกลางความฉงนใจของทุกคน
“เครื่องดามขานี่ ก็คงไม่ต้องใช้แล้วล่ะ”มือบางปลดเครื่องดามขาออกและลงเดินทั้งสองขาสบายๆเหมือนอาการกระดูร้าวหายเป็นปลิดทิ้ง
“ทำได้ยังไงน่ะ?”สเปคเตอร์เอ่ยถาม เขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย
“มันเป็นเครื่องเร่งกระบวนการรักษาตัวของร่างกาย กระดูกของเชื่อมกันภายในเวลาไม่กี่นาที สรุปง่ายๆมันเป็นเครื่องรักษา”เบอร์ต้าอธิบายถึงหน้าที่ของเครื่องทดลองนั้นที่เธอใช้
“เดี๋ยวฉันจะรักษาเวกเตอร์ สเปคเตอร์พยุงเขามาบนแท่นทดลองหน่อยสิ”
“โอ๊ยยยย!!”ร่างของเวกเตอร์กระตุกอย่างแรงอีกครั้งก่อนจะล้มลงไป ดวงตาสีนิลเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง
“เร็วเข้า! สเปคเตอร์!”เบลท์เวย์เข้าไปช่วยสเปคเตอร์พยุงเวกเตอร์ขึ้นมาอย่างทุลักทุเล
ผลั่ก!! ผั่วะ!!!
สเปคเตอร์และเบลท์เวย์ลงไปนอนจุกกับพื้น ใบหน้าที่ไร้หน้ากากของเวกเตอร์คลี่ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย
“เวกเตอร์!! นายทำอะไร!”ไกสท์ยกปืนขึ้นจ่อลูกทีมที่ดูเหมือนจะถูกบางอย่างควบคุมจิตใจ
“เธอไม่ยิงฉันหรอก”ฉับพลันเวกเตอร์เคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็วจนไกสท์มองตามไม่ทัน ปืนในมือถูกเตะหลุดร่วงไปพร้อมกับความรู้สึกจุกจี้ดที่ท้องจนทรุดลง
ปัง!! ปัง!! ปัง!!
“โอ๊ยยยย!!”เบอร์ต้าและโฟร์อายส์เองก็ถูกจัดการภายในพริบตา เวกเตอร์เดินออกนอกห้องแล็บไป ไกสท์พยายามลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก มือบางหยิบปืนขึ้นมาแล้ววิ่งตามออกไป
“เวกเตอร์!! นายอยู่ไหน!! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!”เสียงหวานตะโกนลั่นก้องไปทั่ว สมองสับสนไปหมด นี่มันเรื่องอะไรกัน??
แปะ...แปะ...แปะ
“หึๆๆ ขอนับถือในความพยายามของเธอและทีมจริงๆ ที่อุตส่าห์ดั้นดนมาถึงที่นี่ได้”ร่างบางหันไปตามเสียงปรบมือที่ดังขึ้น ร่างเพรียวในชุดนักวิจัยเดินออกมาอย่างมาดมั่น ใบหน้าเรียวยิ้มเยาะเย้ยไกสท์ราวกับว่าทุกอย่างอยู่ในกำมือเธอแล้ว
“ควอน..ยูริ”
“ใช่! ฉันเอง คนที่เธอได้รับคำสั่งมาให้มาขโมยผลงานฉันไง”ริมฝีปากบางที่ถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีแดงสดคลี่ยิ้มออก
“เธอ...เธอทำอะไรกับพวกเรา”ไกสท์ยกปืนขึ้นจ่อนักวิทยาศาสตร์ตรงหน้า
“หึ หึ เปล่านี่ เธอระแวงมากไปหรือเปล่า อิม ยุนอา...”ยูริพูดเสียงยียวนจนไกสท์ทนไม่ไหวพุ่งเข้าหมายจะต่อยคนตรงหน้าให้หุบปากซะที
ผลั่ก! ตุ่บ!
ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเจ็บปวด ร่างเล็กล้มลงไปกองกับพื้น มือบางกุมท้องเอาไว้ อยากจะลุกก็ลุกไม่ไหว ในเมื่อตอนนี้เธอไม่มีเรี่ยวแรงเลย
“อ้ะๆอย่าคิดจะมาแตะต้องฉันเชียว เพราะฉันมีบอดี้การ์ดประจำตัวฉันอยู่นะ”ยูริคลี่ยิ้มอีกครั้ง มือเรียวลูบไล้ไปตามโครงหน้าคมของบุคคลข้างๆ
“ซะ...เซฮุน”ยุนอาเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก ความเจ็บที่ท้องยังไม่หายไปไหน แต่ที่เจ็บยิ่งกว่าคือทำไมต้องเป็นคนตรงหน้าเธอด้วย
“บอดี้การ์ดของฉันทำหน้าที่ได้ดีเลยใช่มั้ย? ยุนอา”
“..........”
“ทำไมไม่ตอบล่ะ ฉันคิดว่าเธอน่าจะชอบบอดี้การ์ดคนใหม่ของฉันซะอีก ว้า...แย่จัง”ยูริเลิกคิ้วออกน้อยๆก่อนจะเลื่อนมือไปกดสวิทช์ปิดประตูห้องแล็บที่มีเบอร์ต้า โฟร์อายส์ สเปคเตอร์และเบลท์เวย์อยู่
“ฉันว่าจะไปทำงานต่อแล้วล่ะ มีงานอีกเยอะที่ฉันต้องทำ ไม่มีเวลามาเสวนากับเธอนานนักหรอกนะ”
“เซฮุนนา ฉันคิดว่านายน่าจะอยู่เป็นเพื่อนผู้หญิงคนนี้นะ”เสียงหวานกระซิบเบาๆที่หูของร่างสูง ดวงตาเรียวโฉบเฉี่ยวมองไปยังหญิงสาวที่พื้นอย่างดูแคลน
“ฉันจะไปทำงานล่ะ จัดการยัยนี่ให้เรียบร้อยด้วย”สิ้นเสียงนักวิทยาศาสตร์ยูริเดินกลับไปยังห้องแล็บชั้นล่างของตัวเองไป เหลือไว้เพียง ‘บอดี้การ์ด’ คนใหม่และไกสท์
“ไกสท์!!! ให้ตายสิ! เปิดประตูเร็วเข้า สเปคเตอร์!”เบลท์เวย์ทุบกระจกอย่างร้อนใจ พวกเขาถูกขังเอาไว้ในนี้ทั้งๆที่เกือบจะออกไปทันแล้วเชียว
“กำลังพยายามอยู่!”สเปคเตอร์และคนอื่นเองก็ใจร้อนไม่แพ้กัน นิ้วเรียวกดรหัสข้อมูลมากมายลงไปอย่างรวดเร็วแต่ยังไม่มีท่าทีว่าประตูจะเปิด
“เวกเตอร์โดนควบคุมโดยปรสิตในตัวเขา เราต้องทำลายมัน”เบอร์ต้าเตรียมบางอย่างกับเครื่องทดลองพร้อมกับพูดไปด้วย
ตึก...ตึก...ตึก
เซฮุนค่อยๆนั่งชันเข่าลงข้างๆหญิงสาว ดวงตาคมสีแดงว่างเปล่า ไร้ความรู้สึก
“เซฮุน...นายเป็นอะไร”ยุนอาค่อยๆลุกขึ้นมาอยู่ในระดับเดียวกับร่างสูง มือบางสัมผัสเบาๆที่ใบหน้าของชายหนุ่ม
“นาย...จำพวกเรา..ไม่ได้เหรอ”
“...........”เซฮุนไม่ได้ปริปากพูดอะไร แต่รั้งเอวบางเข้าใกล้มากขึ้นจนกระทั่ง....
ฉึก!!!!!
ดวงตากลมเบิกกว้าง พร้อมกับมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ชายหนุ่มปล่อยมือออกพร้อมกับดึงมีดที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของยุนอาออกมาก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจ ราวกับว่าเธอไม่มีความสำคัญกับเขาเลยแม้แต่น้อย
“ไกสท์!!! พระเจ้า!!”โฟร์อายส์ร้องด้วยความตกใจ ภาพหัวหน้าทีมตรงหน้าล้มลงไปนอนกับพื้น เลือดสีแดงสดจำนวนมากไหลออกมาจากบาดแผลที่ท้อง ไม่คิดเลยว่าเวกเตอร์จะทำแบบนี้....
“ซะ...เซฮุน”น้ำตาเม็ดใสไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย มือบางยกขึ้นหวังว่าจะเรียกให้คนๆนั้นกลับมา เลือดมากมายไหลออกมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด หัวสมองเริ่มมึนตีกันยุ่งไปหมด อุณหภูมิร่างกายเย็นลงเรื่อยๆจนในไม่ช้าเธออาจตายได้....
“อย่าทิ้ง...ฉันไป”
......................................................................(50 %)...............................................................
กึง! ครืดดดดดด....
“เปิดได้แล้ว!!”สเปคเตอร์ตะโกนออกมาสุดเสียงกว่าจะเปิดได้....กินเวลาไปนานอยู่เหมือนกัน
“พี่ยุนอา!!!”เจสสิก้ารีบวิ่งถลาเข้าไปประคองหญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บทันที ยุนอาหน้าซีดจนน่ากลัว อุณหภูมิร่างกายก็ลดลงจนอันตราย
“คริส อุ้มพี่ยุนอาไปวางไว้บนแท่นทดลอง”ร่างสูงของคริสรีบอุ้มร่างของหัวหน้าทีมขึ้นมาทันทีก่อนจะตรงไปยังแท่นทดลองภายในห้องแล็บโดยมีแทยอนรออยู่ก่อนแล้ว
“ทำใจดีๆไว้นะคะ พี่ยุนอา ฉันกำลังจะช่วยพี่”หญิงสาวร่างเล็กกดข้อมูลบางอย่างในหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็วก่อนกดเปิดเครื่องทำงานทันที
วึ้ดดดดดดดดดดดด!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”ยุนอากรีดร้องอย่างเจ็บปวด เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นเต็มใบหน้าเรียว ร่างทั้งร่างกระตุกอย่างแรง บาดแผลที่บริเวณท้องค่อยๆสมานตัวจนหายเป็นปกติ
ปึบ!
“พี่ยุนอา รู้สึกยังไงบ้างคะ”เจสสิก้ารีบเดินเข้ามาดูอาการของยุนอาใกล้ๆอย่างร้อนใจ ที่พี่สาวตรงหน้าชักกระตุกอย่างแรงแล้วแน่นิ่งไปแต่อัตราของชีพจนยังคงเต้นเป็นปกติ
“เฮือก.....”จู่ยุนอาก็ลืมตาขึ้นมากะทันหัน พร้อมกับหอบหายใจอย่างแรงๆ ขณะที่ร่างบางยังคงมีอาการสั่นน้อยๆ
“ทุกคน....”ดวงตาหวานมองกวาดไปรอบๆ ทุกคนต่างดีใจที่หัวหน้าทีมฟื้นขึ้นมา
“พี่หายแล้ว ลุกขึ้นเถอะค่ะ”เจสสิก้าปลดสายรัดข้อมือและข้อเท้าออกก่อนจะค่อยๆพยุงยุนอาขึ้นมา
“ขอบใจทุกคนมากนะ เรา....ออกเดินทางกันต่อเถอะ”
“พี่ไหวเหรอครับ?”แบคฮยอนถามขึ้น
“ไหวสิ ไหวอยู่แล้ว ไปกันเถอะ”ทุกคนมองหน้ากันเหมือนเป็นการชั่งใจ และเดินตามไกสท์ออกไป
ตึก! ตึก! ตึก!
‘Lab 311 Dr.Kwon Yuri’
เดลต้าทีมเดินทางมาจนถึงหน้าห้องวิจัยของดอกเตอร์ควอนยูริ ก่อนจะตั้งแถวเรียงขบวนเตรียมยิง ไกสท์ให้สัญญาณลูกทีมทั้งหมดพร้อมกับกดเปิดประตูแล็บขึ้น
ฟึบ!
ไกสท์ค่อยๆย่างเท้าเข้าไปในห้องอย่างระมัดระวัง ภายในห้องแล็บดูว่างเปล่าไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตใด มีเพียงหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดค้างเอาไว้และเอกสารกองใหญ่เท่านั้น
“ข้อมูลพวกนี้เกี่ยวกับการทดลองตัดต่อทางพันธุกรรมกับสัตว์หลากหลายสายพันธุ์ของดอกเตอร์ยูริ”เบอร์ต้าหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านรายละเอียดด้านในก่อนวางมันกลับที่เดิม
“เธอไปแล้วล่ะ”ไกสท์ถอนหายใจเบาๆ
“นั่น!....เธออยู่ข้างนอก”เรดาร์แสกนพื้นที่ของสเปคเตอร์ตรวจพบว่ามีการเคลื่อนไหวอยู่ด้านนอกนั่น ทุกคนไม่รีรอช้ารีบวิ่งไปตามพิกัดตำแหน่งทันที
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ดอกเตอร์ยูริ!!!”ไกสท์ตะโกนเรียกนักวิทยาศาสตร์ที่กำลังเดินขึ้นลิฟต์ไปพร้อมกับสมาชิกในทีมอีกคนของเธอ....เวกเตอร์
“หึ สู้ให้สนุกนะจ้ะ!!!!”ใบหน้าเรียวหันกลับมายิ้ม หากแต่เป็นรอยยิ้มที่เคลือบไปด้วยทุกตารางนิ้ว ร่างเพรียวเดินเข้าไปพร้อมกับคนข้างๆ
“บ้าจริง!!!”ทั้งๆที่เธอและทีมมาถึงหน้าลิฟต์แล้วเชียว ช้าไปแค่เพียงไม่กี่วินาที
“เอ่อ....ไกสท์ เราคงต้องได้ยิงกันอีกแล้วล่ะ”
แกร๊ก......แกร๊ก......แกร๊ก....
ซอมบี้มากมายโผล่ออกมาจากตามจุดต่างๆ ซ้ำร้ายยังมีแมงมุมกลายพันธุ์ออกมาด้วย มันไต่ขึ้นไปบนของซอมบี้แล้วใช้ฟันคมนั่นฉีกหัวร่างนั้นจนขาดและมันกลายเป็นผู้ควบคุมร่างนั้นเสียเอง
“ยิงที่หัวของมัน!!!”
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!
“สเปคเตอร์เปิดลิฟต์เร็วเข้า!”ไกสตะโกนขณะที่พวกมันมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆและกำลังจะต้อนพวกเธอให้จนมุม
กริ๊ก....
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!
เบลท์เวย์ปาระเบิดออกไปกลางฝูงของซอมบี้ แสงระเบิดสว่างโรจน์จนเดลต้าทีมต้องเอามือบังแสงนั่นไว้
“โฟร์อายส์ 10 นาฬิกา!!”เบอร์ต้ากระชากโฟร์อายส์ออกมาให้พ้นรัศมีการโจมตีของซอมบี้ทีถูกควบคุมโดนแมงมุมกลายพันธุ์ตัวหนึ่ง ก่อนจะยิงเข้าที่แมงมุมนั่นอย่างแม่นยำ
ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!!!
ติ้ง!!!
“ลิฟต์เปิดแล้ว เข้าไปเร็ว!!”เดลต้าทีมไม่รอช้าต่างรีบวิ่งกันเข้าไปในลิฟต์ทันที ซอมบี้ที่มากมายต่างกรูกันตามเข้ามาเช่นกัน
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!
ทุกคนสาดกระสุนใส่ไม่ยั้งจนพวกมันเซออกไปพอที่จะให้ลิฟต์ปิดได้ และมีบางตัวที่ถูกลิฟต์หนีบแขนจนขาดตกลงไปกองอยู่ที่พื้นขณะที่มือของมันยังกระตุกอยู่
“ตอนนี้ดอกเตอร์ยูริอยู่ที่ไหน”ไกสท์เอ่ยถาม
“ผมใช้การหาพิกัดเรดาร์จากเครื่องติดตามตัวของเวกเตอร์ ตอนนี้พวกเค้าอยู่ที่ชั้น12 ลึกลงไป”
“อืม”
“แล้ว.... เวกเตอร์ล่ะ”เบลท์เวย์ถามขณะที่กำลังบรรจุกระสุนปืนใหม่
“เราจะช่วยเขา”หัวหน้าทีมเอ่ยเสียงเรียบ แต่ภายในดวงตานั้นมีประกายไหววูบอยู่ในที
“ต้องใช้สารพิษตัวนี้ ฉันพึ่งไปเจอตอนอยู่ในห้องแล็บนั่น มันเป็นโบรเมียมไดออกไซด์ผสมกับพิษของวิสเทอเรีย(พิษของดอกไม้ที่มีพิษรุนแรงที่สุดในโลก ) มันจะทำให้สภาพร่างกายไม่เหมาะต่อการอยู่ปรสิต”เบอร์ต้ายื่นหลอดเข็มฉีดยาที่ถูกเก็บไว้ในกล่องอย่างดีให้กับหัวหน้าทีมตรงหน้า
“แล้วผลค้างเคียงล่ะ”
“อาจมีอาการหมดสติไปพักหนึ่ง แต่ก็ไม่รุนแรงเท่าไหร่ค่ะ”
“โอเค แต่ก่อนอื่นเราต้องมาวางแผนกันใหม่ก่อน เวกเตอร์รู้แผนการของเรา เขาจะบอกยูริทั้งหมด เพราะฉะนั้นเราต้องมีแผนใหม่และแผนสำรอง”
“รับทราบ ว่ามาเลยไกสท์”ทุกคนตอบรับอย่างพร้อมเพรียงและรอฟังแผนการของไกสท์.....
“หึ! พวกมันคิดจะฆ่าฉันเหรอ? ไม่มีทาง!!”เสียงแหลมพูดอย่างไม่พอใจขณะที่กำลังเดินทางโดยมี ‘เวกเตอร์’ เดินตามอยู่ด้านหลัง
“พวกเขาจะทำลายแผงควบคุมระบบไฟฟ้าแล้วจะลงไปดักรอคุณที่ชั้น 14”เวกเตอร์พูดถึงแผนการของเดลต้าทีมที่กำลังไล่ล่าตามมา
“หึ น่าเสียดาย ที่ชั้น 14 ฉันปล่อยสัตว์เลี้ยงของฉันออกมาเต็มไปหมด พวกมันกำลังจะเดินเข้าหาความตาย ฮึ ฮึ”ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้นอย่างชั่วร้าย ยูริเดินต่อด้วยความมั่นใจ ทุกอย่างเป็นเหมือนที่เธอวางแผนไว้
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
มือเรียวกดรหัสอย่างคล่องแคล่วพร้อมกับแสกนลายนิ้วมือด้วย ประตูหนาใหญ่เปิดขึ้นช้าๆ ก่อนร่างเพรียวจะเดินเข้าไปต่อ...
ตึก ตึก ตึก
“เริ่มปฏิบัติแผนการได้”ไกสท์ส่งสัญญามือให้ลูกทีมที่หลบอยู่ไม่ไกล
“หยุดนะ!!! ดอกเตอร์ยูริ!!!!”เบอร์ต้าวิ่งออกไปเรียกดอกเตอร์ยูริพร้อมกับยกปืนขึ้นจ่อ
“โอ๊ะ! นี่ตามกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? แหม ย่องเบาดีนะ แต่ขอโทษที ฉันไม่มีเวลาเล่นกับพวกสุนัขรับใช้อย่างพวกเธอหรอก อ้อ! ได้ข่าวว่าแม่หมาของพวกเธอตายแล้วนี่ ฮึ ฮึ”ยูริพูดเหยียดหยามอย่างดูแคลน ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่มีหัวหน้า แต่ยังไงเราก็สามารถไปต่อได้ ไม่ใช่พวกที่เอาแต่ปากดีหลบอยู่หลังใครบางคน”
“หนอย!! นี่แกอยากจะลองดีกับฉันใช่มั้ย? เซฮุนจัดการพวกมันให้หมด!”ร่างสูงรับคำสั่งก่อนจะเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงไปยังเบอร์ต้า
ฟึบ!
“อย่าคิดจะแตะต้องลูกทีมฉันเชียว”มือบางของไกสท์จับแขนของคนตรงหน้าไว้ก่อนที่มันจะถึงเบอร์ต้า น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นช่างดูมีอำนาจและน่ากลัวยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ดวงตากลมฉายแววความมุ่งมั่นออกมาอย่างชัดเจน
“แก!! แกยังไม่ตายอีกเหรอเนี่ย!!! เซฮุนฆ่ามัน! ฆ่ามันเดี๋ยวนี้!”ยูริเบิกตากว้างด้วยตกใจ ท่าทางอันองอาจของไกสท์เมื่อกี๊ มันทำให้เธอเริ่มรู้สึกกลัว
ปังๆๆๆๆๆ!!!
ลูกทีมที่เหลือต่างสาดกระสุนในหญิงสาวในชุดกราวด์ไม่ยั้ง จนยูริต้องหนีเข้าไปในห้องและรีบปิดประตูด้วยความกลัว ก่อนจะทิ้งท้ายไว้อย่างเจ็บแสบ
“ฉันจะกลับมาฆ่าแกแน่! ไอ้พวกเศษสวะ!!!”
ฟึบ!
เวกเตอร์กระโดดออกมาตั้งหลัก ทิ้งระยะห่างกับคนตรงหน้าพอควร ใบหน้าคมไร้ความรู้สึกใดๆ รวมถึงดวงตาที่เคยเป็นสีนิลกลับแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงนั้นดูว่างเปล่าจนน่าใจหาย
“ดอกเตอร์ยูริหนีไปแล้ว”เบอร์ต้าเอ่ย ก่อนที่ไกสท์จะหันมาพยักหน้าให้ลูกทีม
“รับทราบ”สเปคเตอร์พยักหน้ารับคำสั่งพร้อมกับเดินนำสมาชิกที่เหลือไปจนกระทั่งเหลือเพียงบุคคลสองคน
“ฉันมีเรื่องต้องเคลียร์กับนาย เวกเตอร์”มือบางทิ้งปืนในมือลง พลางขยับถุงมือให้เข้าที่
“เข้ามาเลย”
........................................................................................................................................
คุยกันซักติ๊ส!!!!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! รู้สึกว่าตอนนี้จะยาวมากมาย แต่ก็เสร็จ! >< ตอนนี้ทุกอย่างกำลังเมามันส์น่าดู รีดเดอร์ ได้ฟังซิงเกิ้ลใหม่ของสาวๆหรือยัง จ่าสิกกับเหม่งยุนน่ารักมากมายยยย อ่า อ่านแล้วก็คอมเม้นด้วยน้า รักรีดเดอร์ทุกคน >3<
ความคิดเห็น