คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER 9
CHAPTER 9
โจยุนอา น้องสาวเพียงคนเดียวของ โจคยูฮยอน ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่บนรถคันหรูก่อนจะเปิดกระดาษในมืออ่านพลางยกยิ้ม
“จอง ยงฮวา… อืม… เป็นเพื่อนกับซอฮยอนสมัยมหาวิทยาลัย ทำงานสถาปนิก” เธอพึมพำ ก่อนจะวางกระดาษทั้งหมดไว้เบาะข้างๆ แล้วยกมือกำพวงมาลัยรถแน่น “เจอดีกันแน่ จองยงฮวา!”
หญิงสาวขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง เพราะเธออยากจะไปถึงสถานที่ที่เขาอยู่โดยเร็วเพื่อต้องการแก้แค้น
“คุณจองคะ หัวหน้าเรียกพบค่ะ” พนักงานสาวสุดสวยเดินมาตามชายหนุ่มที่โต๊ะทำงานของเขา ก่อนจะยิ้มให้
“ขอบคุณครับ” ยงฮวาผงกหัวก่อนจะวางมือจากงานที่ทำอยู่แล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องทำงานของหัวหน้าเขาทันที ชายหนุ่มเคาะประตูเป็นมารยาทก่อนจะเปิดเข้าไป ก่อนจะพบหัวหน้าของเขาคุยกับหญิงสาวอย่างออกรส
“มานั่งก่อนสิคุณจอง” หัวหน้ายิ้มก่อนจะเชิญชวนเขาให้นั่ง
“สวัสดีค่ะคุณจองยงฮวา” ยุนอาเอ่ยทักพลางยิ้มให้เขา แต่ยงฮวากลับตาโต
“เธอ…”
“อะไรกันนี่รู้จักกันแล้วหรอ? ฉันคงไม่ต้องแนะนำแล้วละมั้ง ฮ่าๆ” หัวหน้าลีหัวเราะพลางยิ้ม
“เรายังไม่รู้จักกันดีพอหรอกค่ะ” ยุนอาหันไปยิ้มให้ยงฮวา “ฉันโจยุนอานะค่ะ”
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ ตอนนี้เขาอยากจะตอกกลับเธอตรงหน้ามาก แต่ก็เกรงใจหัวหน้าของตัวเอง ชายหนุ่มหรี่ตามองเธอด้วยความสงสัย เพราะเขาไม่สามารถเดาได้ว่าที่เธอมาที่นี้มีจุดประสงค์อะไร
“คุณจอง หนูยุนเนี่ย เขาจะตกแต่งโรมแรมที่พักในโซลเป็นโครงการใหม่ เธออยากได้คุณไปออกแบบตัวอาคารให้ ตกลงนะ?”
ยงฮวายิ้มแหย่ๆ ก็ไอ้คำว่าตกลงนะ มันก็เหมือนว่าตัวเขาเองปฎิเสธไม่ได้ ชายหนุ่มจึงพยักหน้าอย่างเดียว
“ครับ”
“คุยกันไปก่อนนะ พอดีฉันมีธุระกับฝ่ายอุปกรณ์ ขอตัวก่อนแล้วกัน” คุณลีพูดพร้อมกับลุกขึ้น “สั่งได้ไม่ต้องเกรงใจนะหนูยุน”
“ค่ะ คุณลุง” ยุนอายิ้มกว้างก่อนจะมองชายหนุ่มวัยกลางคนเดินออกจากห้อง
“ไม่ทำ! ฉันไม่ทำ!” ทันทีที่หัวหน้าออกไป เสียงของยงฮวาก็ลั่นห้องทันที “ไปหาคนใหม่ไป๊!”
“ฉันก็ไม่ได้อยากใช้นายสักเท่าไรหรอก แต่มันมีความจำเป็นที่ต้องทำแบบนี้” ยุนอาพูดพลางยกแก้มน้ำส้มขึ้นจิบ
“ความจำเป็นอะไรยัยปากกว้าง?”
“ยุนอา… โจยุนอา” เธอตอบเสียงเรียบ ก่อนจะวางแก้วลงแล้วหยิบหนังสือบนโต๊ะมาเปิดดู ยงฮวามองหน้าเธอก่อนจะทำเสียงจิ๊ปากอย่างขัดอารมณ์
“ไร้มารยาท…” ยุนอาพึมพำ
“เธอว่ายังไงนะ?”
“การกระทำของนายน่ะ มันไร้มารยาท ไม่เคยเรียนเรื่องมารยาทกับผู้หญิงหรอกหรอไง?”
“ยัยปากกว้าง!”
“ถ้าขืนนายยังเรียกฉันว่ายัยปากกว้างอีกละก็ นายไร้งานทำแน่!”
ยงฮวาอ้าปากจะเถียงแต่เขาก็ต้องหุบมันเอาไว้ สมัยนี้การงานหายาก เขาไม่ควรตกงานเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้
“ฉันถามจริงๆเถอะนะ เธอต้องการอะไรจากฉัน หรือว่าเธอ….” ยงฮวาหรี่ตามองก่อนจะทำตาเซ็กซี่ “เธอชอบฉัน?”
“บ้า! คิดอะไรบ้าๆของนายเนี่ย อี๊!” หญิงสาวแกล้งทำท่าขนลุก “ฉันสวยเลือกได้ย่ะ!”
“แล้วเธอมาแกล้งอะไรฉัน! ฉันรู้นะว่าเธออยากแกล้ง”
“อันนั้นเขาเรียกว่ากำไร ฉันน่ะต้องขัดขวางนายออกจากซอฮยอน…” เธอยักคิ้ว
“เธอไม่มีสิทธิ์!”
“ฉันมีสิทธิ์ ซอฮยอนไม่ได้ชอบนาย เธอเคยบอกนายหรือเปล่าละ ว่าหลงรักใครสักคนเมื่อสิบปีที่แล้ว”
ยงฮวาเงียบไป .. ซอฮยอนบอกกับเขาแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่เขาพยายามจะบอกว่าเขารักเธอ
“เธอรู้จักคนนั้น?” เขาถามเสียงแผ่วเบาเหมือนกลัวคำตอบ
“แน่นอน!” ยุนอายักไหล่ “ฉันเลยต้องขัดขวางไม่ให้นายไปป่วนความรักของซอฮยอนนะสิ”
“ด้วยวิธีนี้นะหรอ ปัญญาอ่อน!”
“ฉันต้องการจะทำโรงแรมจริงๆ แล้วพอรู้ว่านายเป็นสถาปนิกมันเลยลงล็อคพอดีไงละ… อย่างน้อย ฉันก็กั้นนายไม่ให้ไปหาซอฮยอนได้หลายเดือน ตอนนั้นความรักของเธอกับพี่ชายฉันคงจะราบรื่น…”
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ?”
“ซอฮยอนน่ะแอบรักพี่ชายฉันมาตั้งนานแล้วละ…. แล้วพอฉันรู้ว่าซอฮยอนจะไปทำงานกับพี่ชายฉัน ฉันดีใจสุดๆ อ้าวเฮ้ย! นายจะไปไหนน่ะ?!” ยุนอารีบลุกวิ่งตามอีกคนไปที่ประตูก่อนจะรั้งแขนเขาไว้
“ปล่อย! ฉันจะพาซอฮยอนกลับบ้าน”
“ไม่มีทาง ฉันไม่มีวันปล่อยนายไปแน่ๆ แล้วที่สำคัญเรื่องนี้ซอฮยอนเป็นคนตัดสินใจเอง!”
“ฉันไม่เชื่อ ซอฮยอนไม่ใช่คนโง่!”
“เหตุผลที่ซอฮยอนไปคือ ใช้หนี้แทนพ่อของเธอ!” คำตอบของยุนอาทำให้ชายหนุ่มมองเธออย่างสงสัย
“ว่ายังไงนะ?”
“ลุงโจเป็นหนี้บริษัท พี่ชายฉันเลยซื้อตัวซอฮยอนตามที่ฉันบอก เข้าใจหรือยัง! จะให้ฉันบอกไหมว่าซื้อตัวไปทำอะไรน่ะ”
“เธอนี่มัน…” ยงฮวากำมือแน่นก่อนจะสะบัดแขนตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุมของยุนอา “เธอมันแย่มาก โจยุนอา!”
ยงฮวาปิดประตูเสียงดังหลังจากเดินออกไปจากห้อง หญิงสาวได้แต่มองตามเขาอย่างตกใจ
“อะไรกัน! นี่ฉันทำอะไรผิดเนี่ย!”
มหาวิทยาลัยคยองฮี
ร่างเล็กในชุดไปรเวทเดินตรงมาที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ก่อนจะนั่งลงแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาวางบนโต๊ะแล้วลงมืออ่าน แต่เพียงไม่นานกลับมีเสียงกีต้าร์กวนใจเธอจนหญิงสาวต้องหันมองตามเสียง
“ใครมาเล่นกีต้าร์ตรงนี้เนี่ย?” เธอพึมพำก่อนจะลุกไปหาต้นเสียง เธอเดินตรงไปตามทางที่ปลูกต้นไม้ก่อนจะพบร่างชายหนุ่มเขานั่งหลับตาพลางเล่นกีต้าร์
ซูจองหยุดยืนมองชายหนุ่มราวเหมือนต้องมนต์ ก่อนจะกลับเข้าโลกแห่งความจริงเมื่อเขาหยุดเล่นและหันมองมาทางเธอ
“ขอโทษที่กวนสมาธิ…” เขาเอ่ยก่อนจะลุกขึ้น
“อ่า.. เปล่าสักหน่อย นายเล่นกีต้าร์เก่งมากเลยนะ” เธอพูดก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา
“ไม่หรอก แค่เล่นเวลาเบื่อๆ”
“แต่มันก็เพราะอยู่ดีนั้นแระน๊า~” เธอยิ้ม “ฉันซูจอง ชเวซูจอง นายละ?”
“เซฮุน… โอเซฮุน…” เขาบอกชื่อของตัวเองแต่หญิงสาวกลับไม่ได้สนใจเพราะเสียงโทรศัพท์ดึงความสนใจของเธอไปหมด
“ว่าไงคะพี่ยงฮวา?” เธอรับโทรศํพท์แล้วกรอกเสียงลงไปก่อนจะลุกเดินกลับไปที่โต๊ะ “พี่ซอฮยอนอยู่เชจูหรอคะ?”
“อาทิตย์หน้าฉันต้องไปทำงานที่นั้นเอาไว้จะช่วยสอดส่องให้นะค่ะ ฉันก็คิดถึงพี่สาวฉันมากเหมือนกัน…. ค่ะ , สวัสดีค่ะ” เธอวางโทรศัพท์ก่อนจะหันกลับไป “อ้าว… ไปไหนแล้วละ?”
ชายหนุ่มที่เธอเจอตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว
ซูจองเดินเข้าไปในห้องเรียนด้วยอารมณ์เบื่อหนายก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะแถวหลังสุดเพื่อรอรับการสอน หญิงสาวนั่งเขียนอะไรบ้างอย่างลงสมุดก่อนจะเคาะดินสอเป็นจังหวะ
“ทำอะไรอยู่น่ะ?”
“อ่ะ!” เสียงเรียกข้างๆทำให้เธอสะดุ้งและเผลอปล่อยดินสอตกลงพื้นก่อนจะหันมองบุคคลเจ้าของเสียง “นาย!”
“ขอโทษ ฉันไม่คิดว่าเธอจะตกใจ” เขาพูดพลางหยิบดินสอที่ตกลงพื้นขึ้นมา “ดินสอหักเลย”
“ไม่เป็นไรชั่งมันเถอะ” ซูจองพูดก่อนจะปิดสมุดเล่มนั้นแล้วดึงดินสอมาจากเขา แต่ชายหนุ่มกลับดึงกลับไป “เอาคืนมาสิ”
“เธอจะเอาไปทำอะไรมันหักแล้ว ฉันจะซื้อคืนให้ทีหลัง”
“ไม่เป็นไร ไม่จำเป็นต้องซื้อคืนหรอก”
“ซูจองอ่า~ ฉันรู้สึกผิดน่ะ” ชายหนุ่มแกล้งเบ้ปากแสดงว่าเสียใจ ซูจองถอนหายใจออกมาก
“ตามใจนายแล้วกัน…นาย…” เธอชี้หน้าเขาก่อนจะนึกชื่อ
“เซฮุน โอเซฮุนไง ลืมแล้วหรอ?”
“ไม่ได้ลืม ตอนนั้นฉันไม่ได้ฟังต่างหาก” เธอยิ้ม “ถ้าอยากซื้อคืนก็ตามใจนะ”
“ตอนเย็นไปซื้อกันเลย… ว่าแต่เธอจับกลุ่มทำงานหรือยัง?”
“ยังเลย…” เธอตอบเสียงเรียบก่อนจะนั่งนึกกลุ่มที่อาจารย์สั่งให้จับ มันเป็นการทำงานนอกสถานที่ที่อาจารย์ให้จับกลุ่มสองคนเท่านั้น ช่วยกันทำงานและส่งก่อนสอบกลางภาค ซึ่งซูจองเองก็ยังไม่มีกลุ่ม
“ถ้างั้นมาคู่กัน ฉันจะช่วยเธอทุกอย่าง” เซฮุนบอกพลางยิ้ม
“ฉันขี้เกียจทำงานนะ แถมยังสมองฟ่อบ่อยๆ นายยังอยากคู่กับฉันอยู่มั้ย?”
“สบายมาก ฉันเรียนเก่งช่วยเธอได้”
“ถ้างั้นก็โอเค… ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะทำเกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยวของเชจู อาทิตย์หน้าเราจะไปกัน” ซูจองยิ้มก่อนจะหันไปสนใจอาจารย์ที่เข้ามาสอน การได้แกล้งผู้ชายหน้าหล่ออย่าง โอเซฮุน … ชเวซูจองมีความสุขหนัก…
“ชาร้อนค่ะซอฮยอน” เจสสิก้าวางชาร้อนตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะนั่งลงตรงข้าม “คิดอะไรอยู่หรอคะ? เรื่องงานหรือเปล่า?”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ” เธอยิ้ม
“ฉันเห็นคุณหน้าซีดๆ เลยเป็นห่วง”
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันไม่เป็นไรจริงๆ” ซอฮยอนยิ้มก่อนจะค่อยๆจิบชาร้อนตรงหน้า
“วันมะรืนนี้คยูฮยอนกับทงเฮจะพาแขกไปเดินป่า มันน่าสนใจนะค่ะ ฉันยังไม่เคยไปเลย เพราะทุกทีขอไป คยูฮยอนก็จะทำหน้าดุใส่ ก่อนจะบอกว่า เธอไปก็เป็นภาระเปล่าๆ” เจสสิก้าบอกพลางยิ้ม “แต่ฉันรู้ค่ะ ว่าที่จริงแล้วเขาเป็นห่วงฉัน”
“ถ้าคุณคยูฮยอนไม่ห่วงคุณเขาจะไปห่วงใครได้ละค่ะ” ซอฮยอนยิ้มบาง
“ก็ห่วงคุณไงละค่ะ” เจสสิก้าพูดพลางจับพิรุธซอฮยอน แต่หญิงสาวกลับยิ้มบางส่งมาให้แค่นั้น “ครั้งนี้ฉันจะไปขออีก และจะบอกว่าฉันจะพาคุณไปด้วย”
“แต่ฉันต้องทำงานนะค่ะ คุณคยูฮยอนคงไม่ให้ไป”
“การเดินป่าก็ทำงานค่ะ เอาเถอะค่ะ ฉันขอทงเฮแล้ว…” เธอยกยิ้ม “และทงเฮก็บอกว่าตามสบาย”
“แต่มันจะดีหรอคะ?... ถ้าคุณคยูฮยอนรู้…”
“ดีค่ะ! พอถึงวันนั้นคยูฮยอนคงว่าอะไรไม่ได้เพราะเราสองคนเตรียมตัวมาแล้ว และคุณซอฮยอนต้องไปเป็นเพื่อนฉันนะค่ะ ฉันจะได้ไม่เหงา”
ซอฮยอนมองหน้าเจสสิก้าอย่างคิดหนัก ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ “ค่ะ”
“ขอบคุณนะค่ะ คุณซอฮยอน”
เจสสิก้ากุมมือหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะส่งยิ้มให้เธอ แผนของเธอผ่านไปแล้วหนึ่งขั้น..
ความคิดเห็น