คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : :EP: 10 Obsession [100%]
ซึงฮยอนปาโทรศัพท์ทิ้งแทบทันทีหลังจากที่ได้รับข้อความจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก
ให้ตาย....
ควอนจียงกลับไปได้ยังไง...
แล้วเขาล่ะ
ทำอะไรลงไป....
ที่เขาเดินหารอบบ้านเป็นสิบรอบ กับที่เดินวนรอบหาดนั่นอีก ชื่อนั่นที่ตะโกนเรียกจนคอแทบแตก...
ให้ตายเถอะควอนจียง.... เจอเมื่อไหร่นายโดนแน่
ร่างสูงสบถคำหยาบออกมาเบาๆ ก่อนจะคว้าเสื้อนอกมาใส่แล้วหยิบโทรศัพท์ กับกุญแจรถเดินออกไปจากบ้านหลังใหญ่ทันที
.........
.......................
“พี่จียง โทรศัพท์” ยงฮวาเรียกจียงเบาๆแล้วยื่นโทรศัพท์ให้
อาการเขาเริ่มดีขึ้นหลังจากโดนน้ำเย็นล้างหัว พร้อมกับโกโก้ที่จียงเป็นคนชง เป็นยงฮวามันดีแบบนี้ซินะ...
“อื้อ ขอบใจ” จียงว่าตอบแล้วหยิบโทรศัพท์มาจากมือคนตัวสูง
“ฮัลโหล?”
//พี่จียงฮะ//
“... ว่าไงแดซอง”
//ผมจัดการธุระให้พี่แล้ว//
“ขอบคุณนะ...”
จียงยิ้มบางให้กับโทรศัพท์ สิ่งที่เขาวานให้ทำ แดซองมักจะทำได้ดีเสมอแหละน่า...
ร่างบางคุยกับแดซองอีกนิดหน่อยก่อนจะวางสาย
ยงฮวาก็เอ่ยถามขึ้นทันที
“โทรศัพท์พี่ไปไหนอ่ะ?”
“อ่ะ ...” ...จะให้บอกได้ยังไง ว่าหมอนั่นโยนของๆเขาไปทิ้งไว้หลังรถ....
“มันหายน่ะ....หล่น....หาย”
“หรอฮะ ไม่น่าเลยน้า ทั้งๆที่เครื่องนั้นพี่ไปซื้อมาพร้อมผมแท้ๆเลย”
“อือ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันก็ไปซื้อใหม่แล้ว”
“ให้ผมไปเป็นเพื่อนนะ” ยงฮวารีบพูดทันทีพร้อมกับรอยยิ้ม
“อื้อ ก็ไปสิ”
วันต่อมา
จียงกับยงฮวาแต่งตัวพร้อมจะออกจากบ้าน ร่างบางในชุดสีโมโนโทนดูดีขัดกับสีผมทองสว่าง
ยังไม่ทันจะได้ออก เสียงโทรศัพท์ของยงฮวาก็ดังขึ้น
“ว่าไง”
//....//
“ว่าไงนะ แค่สองวัน มันจะทันได้ไงวะ” เสียงยงฮวาดังขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
//...//
“เออ ช่วยไม่ได้ เดี๋ยวจะรีบไป”
ร่างสูงวางโทรศัพท์ สีหน้ามีท่าทางหนักใจเล็กน้อย จนจียงอดที่จะไม่ถามไม่ได้
“มีอะไรหรอ?”
“นิดหน่อยน่ะฮะ งานโชว์ที่ ดีไลท์ มันเลื่อนมา กะทันหันอ่ะ อีกแค่ 2 วัน”
“อ้าว แล้วยังงี้...”
“เดี๋ยวผมต้องรีบไปซ้อม ขอโทษด้วยฮะพี่ที่ไปเป็นเพื่อนไม่ได้” ยงฮวาว่าเสียงเศร้า
“ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่ซื้อโทรศัพท์เอง”
“อื้อ งั้นพี่เอานี่ไปด้วยนะ เดี๋ยวผมขับรถไปส่งละกัน” คนตัวโตว่าพลางยัดโทรศัพท์ของเขาใส่มือจียง
“เฮ้ ไม่เอา นี่มันของนาย”
“เอาไว้ก่อนน่านะ ถ้าพี่จะโทรหาผมก็นี่ๆๆๆๆ มินฮยอก จองชิน จงฮยอน สามเบอร์ โทรเลยเดี๋ยวผมรับเอง โอเคโอเค๊” ยงฮวาจัดการกดเบอร์ให้ดูเสร็จสรรพ แล้วยัดมันลงไปในมือจียงหนักกว่าเดิม
“อือ...” รู้ว่าไม่เอาก็ไม่ได้ จียงเลยยอมที่จะรับมันไว้
“ปะปะ เดี๋ยวผมไปส่งนะ” ร่างสูงพูดพร้อมรอยยิ้ม แล้วดึงแขนจียงออกจากห้องไป
เมื่อส่งจียงเสร็จ ยงฮวารีบขอตัวไปซ้อมทันที
จียงได้แต่เดินเตร็ดเตร่อยู่ในห้างเป็นชั่วโมง ก็ซื้อโทรศัพท์มันก็แค่แป๊ปเดียว
ร่างบางกดโทรศัพท์ของยงฮวาต่อสายไปหารุ่นน้อง แล้วกรอกเสียงลงไป
“แดซองนี่ฉันเอง”
//ฮะพี่...//
“ว่างป่ะ มารับหน่อยดิที่...”
หลังจากวางสาย จียงยังคงเดินเล่นเพื่อรอแดซองอีกซักพักก่อนที่ร่างบางจะไปสะดุดกับอะไรเข้า
หลังแบบนั้น....ผมนั่น
ให้ตาย เขาไม่อยากจะคิด
เรื่องบังเอิญแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นได้..... ไม่มีทาง...
แต่จียงยังไม่ควรประมาท ร่างเล็กรีบสาวเท้าเดินออกไปยังด้านหน้าห้างทันที
ยิ่งเดินเร็วเท่าไหร่ เขายิ่งกลับรู้สึกว่ามีคนเดินตามมาเร็วขึ้น
...ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย...ให้ตาย
ไม่นานนัก จียงที่ฝีเท้าเริ่มผ่อนลง กลับถูกมือของใครสักคนดึงกลับมา
“ปล่อย” ร่างบางหันไปตะโกนเสียงดังทันทีเพราะความตกใจ
ยิ่งได้เห็นหน้าคนดึงชัดๆ....
...ยิ่งตกใจ
“ไม่คิดเลยว่าจะหาตัวง่ายขนาดนี้...”
“ปล่อยฉัน ชเวซึงฮยอน...”
ร่างบางสะบัดแขนแรงๆ แต่ไม่มีทีท่าว่าจะได้รับอิสระ ขณะที่จียงกำลังหาทางหนี ก็มีใครอีกคนมาขัดจังหวะเสียก่อน
“หวัดดีฮะ พี่ซึงฮยอน”
เป็นแดซองที่มาได้ทันเวลา ...ร่างสูงของรุ่นน้องดึงตัวจียงกลับมา ซึ่งซึงฮยอนเองก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
“มีธุระอะไรกับพี่จียงหรอฮะ?” รุ่นน้องถามสีหน้าซื่อ
“...เปล่า ....แค่เอาของที่ลืมไว้มาคืน....”
ร่างสูงว่า แล้วส่งบางอย่างให้จียง...
....โทรศัพท์มือถือ...??
“แค่นี้แหละ” ซึงฮยอนพูดแล้วมองหน้าแดซองก่อนจะเดินสวนออกไปทางจียง
โดนไม่ลืมที่จะกระซิบข้างหูให้ร่างบางได้ยิน
“รอรับโทรศัพท์ด้วย...”
บนรถของแดซอง ทั้งสองคนนั่งอยู่ทีเบาะหลัง จียงนั่งคิดอะไรหลายอย่างจนคิ้วขมวดเป็นปม
“เป็นอะไรหรอครับพี่?” แดซองเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่า...”
“....ฮะ”
“แดซอง..”
“ครับ”
“ไปส่งที่บ้านนะ”
“ครับพี่”
“แล้ว.... ฝากนี่ไปคืนยงฮวาด้วย...”
มือเล็กส่งโทรศัพท์มือถือของยงฮวามาให้
“....ได้ฮะ”
เมื่อกลับถึงบ้านของตัวเอง จียงเดินขึ้นชั้นบนทันทีโดยไม่ฟังคำทักทายของแม่บ้าน
ยังไม่ทันที่ประตูจะปิดสนิทดี เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร ....รู้จังหวะดีจริงนะ...
“มีธุระอะไร”
//..ทำไมนายต้องทำเสียงแบบนี้ใส่ฉันอยู่เรื่อย//
“ฉันถามว่ามีธุระอะไร?”
//นิดหน่อย นายลืมของเอาไว้// เสียงปลายสายตอบกลับมาอย่างทองไม่รู้ร้อน
“ของ?”
//บัตรเครดิตชื่อนายสามใบ ชื่อพี่เท็ดดี้หนึ่งใบ บัตรประชาชน...บัตรนักศึกษา ใบขับขี่//
“..นั่น...”
//เอ๊ะ มีบัตรแพลตตินั่มด้วย ...คอนโด......บลู โท รี่? ของนายหรอ?//
“อย่ามายุ่งกับของๆฉันนะ” จียงว่าเสียงดัง
ที่หมอนั่นพูดมาทั้งหมดมันอยู่ในกระเป๋าเงินของเขาชัดๆ รื้อออกมาได้ยังไง!
ที่สำคัญกว่านั้น...บัตรนั่น...ห้องของยงฮวา
จียงนึกดีใจที่บัตรนั่นเป็นของที่ทำขึ้นใหม่ และไม่มีเลขห้อง ....ไม่งั้นหมอนั่นต้องตามไปแน่ เขามั่นใจ...
//ฉันควรเอาของไปคืนนายที่นี่ไหม?//
“ไม่”
//ไม่เอาแล้วหรอของพวกนี้//
“ฉัน...”
จียงตะกุกตะกัก ทำยังไงดี?? อุตส่าห์หนีมาได้...หรือว่าเขาต้อง...
//ฉันจะเอาไปให้นาย//
“อย่ามานะ!!!” จียงร้องห้ามเสียงดัง ก่อนที่จะตัดสินใจพูดออกมาอย่างยากลำบาก
“ฉัน...”
//..//
“ฉัน...”
“ฉัน....จะไปหานายเอง....”
....
....
ควอนจียงมาอยู่นี่ตรงนี้ ....เพราะอะไร...
เขาเองก็ไม่เข้าใจ ...เพราะโดนขู่ไว้ ...เลยมา ....งั้นสิ???
ร่างบางเปิดประตูบานสีขาวเข้าไป เหมือนคนข้างในกำลังรอเขาอยู่....
จียงยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าประตูขณะที่ประตูเลื่อนตัวปิดของมันเอง สายตาเรียวมองไปเห็นเจ้าของห้องนั่งอยู่บนโซฟา
"ยืนนิ่งทำไม ...มานี่สิ"
เป็นเสียงของซึงฮยอนที่เรียกให้จียงเดินเข้าไปใกล้ ร่างบางถอนหายใจ แล้วเดินเข้าไป
จียงเดินไปหยุดอยู่ทีหน้าคนตัวสูง ยื่นมือออกไป ก่อนเชิดหน้าพูด
"ของๆฉัน"
"..."
"ของ ของ ฉัน" ย้ำเสียงดังอีกครั้ง
"คิก" ซึงฮยอนหัวเราะเล็กน้อย เรียกสีหน้าตกใจจากจียงได้ไม่ยาก แล้วพูดต่อ
"ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยนี่ .... ว่าถ้านายมา ...ฉันจะคืนของให้..."
"นาย!"
จียงยังไม่ทันพูดต่อ ร่างสูงบนโซฟากลับยื่นกระเป๋าเงินมาให้เขา ร่างบางรีบคว้ามันมา ในขณะที่ถูกซึงฮยอนจับข้อมือเอาไว้
"ปล่อยฉัน"
"ตอบมาสิควอนจียง ....นาย....กลับมาที่นี่ได้ยังไง"
ร่างสูงเปิดประเด็นคำถาม จียงหน้าตึงไป แล้วเบือนหน้าหนี
"ยองเบใช่ไหม?"
"หึ" จียงหันกลับมาแสยะยิ้ม ก่อนพูดเสียงเรียบ "เพื่อนนายมันโง่ ยื่นข้อเสนอดีๆให้กลับไม่เอา"
"....แล้ว"
"นายไม่จำเป็นต้องรู้ ปล่อย!"
"ชั้นตามหานาย .... ทั่วบ้านนั่น ...รอบหาดนั่น ....ตะโกนเรียกชื่อของนาย...."
"..." จียงยังคงปั้นหน้านิ่ง บอกเขาแล้วได้อะไร?
"แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากควอนจียง..."
"มีข้อความมาจากไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ บอกว่านายกลับมาที่โซล....แล้วฉันก็เจอนาย..."
...ข้อความนั่น ....จากเขา....
เขาเองก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่หนีออกมา แต่กลับบอกไปว่าอยู่ที่ไหน
...ทำไมทำแบบนั้นลงไป.....
"ควอนจียง ....ฉัน ....."
"ทำไม?" ร่างบางเค้นเสียงถาม
"ไม่รู้ ....ตั้งแต่วันนั้น ...."
"...."
"ฉันคิดถึงแต่นาย ..."
จียงเงียบ นิ่ง ไร้ซึ่งคำพูดใด ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงนี้
....
อย่ามองเขาแบบนั้น ถ้าไม่ได้คิดจริงจัง ....อย่าทำตัวเหมือนเอาใจใส่เขา .... อย่ามาทำเหมือนห่วง....
อย่ามองด้วยสายตาที่สื่อความหมายแบบนี้....
ไม่งั้น
ถ้ามันถลำลึกลงไป ...
มันจะย้อนกลับมาไม่ได้อีก.....
"อย่าไปได้ไหม..."
"..."
"แค่นาย..... อยู่กับฉัน...."
จียงเหมือนคนไร้แรงในขณะที่คนตัวสูงดึงแขนเค้าลงไป
ร่างบางทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาที่ว่างข้างๆ ขณะที่ซึงฮยอนดึงตัวเขาให้เข้าไปใกล้กว่าเดิมแล้วกอดแน่น
ร่างเล็กนิ่งไป...
ปล่อยให้กอดแบบนี้ ...จะดีแน่หรอ ...ควอนจียง....
จียงหลับตาแล้วเริ่มดันตัวซึงฮยอนออก
ร่างสูงยอมปล่อยเขาแต่โดยดี พลางมองมาด้วยสายตาที่มีแต่คำถาม
"ฉัน ..."
".."
"อยู่กับนายไม่ได้..." จียงเอ่ยเสียงเบาหวิว
"รู้ดีไม่ใช่หรอ ...ว่าฉัน ....มีคนอื่นอยู่แล้ว...."
ซึงฮยอนยังคงมองหน้าจียงนิ่ง
"เขาเป็นคนดี ...ใจดี ...เป็นสุภาพบุรุษ..."
"และที่สำคัญ..."
"เขา.... มาก่อนนาย"
จียงว่าเสียงเย็นแล้วดึงแขนออกจากการเกาะกุม
ซึงฮยอนดึงเขาเข้ามาอีกครั้งโดนที่ไม่สนใจว่าจียงจะทำสีหน้าแบบไหน
เสียงทุ้มเอ่ยเพียงแค่คำสั้นๆ
"แล้วไง?"
"นาย...."
"ฉันไม่สนว่าใครจะมาก่อน หรือมาหลัง..."
"..."
"ฉันสนก็แค่..."
"ความรู้สึกของนาย..."
จียงเงยหน้าขึ้นสบตาซึงฮยอนแทบทันทีที่เขาพูดจบ ....
ความรู้สึกของเขา
...ความรู้สึกของควอนจียง...
จียงรู้สึก
...
จียง.....
กำลัง ..รู้สึก ..... กับคนๆนี้...
ร่างสูงดึงจียงเข้าไปแนบตัวอีกครั้งหนึ่ง เขากอดจียงเอาไว้แน่นเหมือนกลัวว่าร่างบางจะสะบัดหนีแ้ล้วหายไปอีก....
อีกครั้งที่จียงหลับตาลง...
แค่ตอนนี้...
แค่ตอนนี้ ที่ขอคิดว่า ....
อ้อมกอดนี้เป็นของเขา
แค่ตอนนี้ ที่ขอคิดว่า ....
ผู้ชายคนนี้เป็นของเขา
ชเวซึงฮยอน
...........
....เป็นของเขาคนเดียว
แค่ตอนนี้...
"หิวรึเปล่า?"
ซึงฮยอนถามจียงหลังจากที่ปล่อยตัวร่างบางออกจากอ้อมแขน
จียงทำเพียงส่ายหน้าช้าๆแล้วนั่งมองโทรทัศน์
...เงาของเขา
ที่สะท้อนในนั้น
ควอนจียง นายมันเลว
......
แบบนี้ ...เรียกว่า "สำส่อน" ได้ใช่ไหม?
จียงหันไปทางซึงฮยอนอีกครั้ง เอ่ยด้วยเสียงเย็น
"ทำไมนายถึงรู้สึก ....กับฉัน ...แบบนั้น..."
"ฉันไม่รู้...."
"...คิก"
ร่างบางยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะพาดขาตัวเองขึ้นไปนั่งอยู่บนตักคนตัวสูงอย่างเร็ว
หันหน้าเข้าหา ...แล้วกอดคอคนตรงหน้าเอาไว้...
"อยากได้ใช่ไหม?"
จียงเอ่ยจบแค่นั้น ร่างบางจัดการถอดเสื้อสูทตัวนอกออกแล้วโยนมันไปไกลๆ
"..."
"นายอยากได้แค่นี้ใช่มั้ยล่ะ?"
ก่อนจะเริ่มถกเสื้อกล้ามสีดำตัวในขึ้น
ซึงฮยอนขมวดคิ้ว
มือใหญ่จับมือขาวของจียงไว้อย่างรวดเร็ว แล้วดึงเสื้อลง
"เลิกทำแบบนี้เถอะจียง..."
"..."
"เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า"
"..."
"ฉันไม่ได้ต้องการแค่ร่างกายของนาย"
จียงจ้องเข้าไปในดวงตาคม...
พลางโน้มหน้าเข้าไปหา
ซึงฮยอนยังคงนิ่งเหมือนเดิม...
"....ฉันรู้ .....ไอ้ร่างกายนี่ใช่ไหมที่อยากให้อยู่ด้วย"
เสียงเล็กกระซิบลงที่ข้างหู
"เลิกทำแบบนี้เถอะน่า..."
จียงชักสีหน้าทันทีที่ฟังจบ
โอเค ...ตามใจ!
"อึ่ก... ปล่อยมือ"
จียงว่าแล้วดึงมือตัวเองออกมา
ร่างบางลุกขึ้นจากตักของซึงฮยอนแล้วพูดเสียงดัง
"ฉันจะไปนอน!"
สายตาคมทำแค่เพียงมองแผ่นหลังบางเดินปึงปังเข้าห้องไป
....
จียงกระโดดล้มตัวลงบนเตียงอย่างแรง ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง
ร่างบางยกมือขึ้นกัดเล็บตัวเอง
"บ้าชิบ..."
คิดอะไรอยู่....
หรือหมอนั่นรู้.....
รู้... ว่าเขาลองใจ ....
แล้วทำไม
...เขาต้องลองใจหมอนั่นด้วย....
ควอนจียง
นายเป็นอะไร?
.........................to be con.
มันมาเรื่อยๆ ไม่จบไม่สิ้นซักที
อยากให้ค้างอ่ะ ดีป่ะ??? 5555+
ท็อป - ยง - จี
ของจริง!!!! 5555555555555555+
สั้นๆเลย
เม้น = อัพพพพพพ!!!!
ความคิดเห็น