คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10 :: แฟนสาวของฮยอกแจ 1 [100%]
ตอนที่ 10 แฟนสาวของฮยอกแจ 1
..แม้แต่โลกใบนี้ก็สร้างของไร้ค่าขึ้นมาด้วยเหตุผล
“นี่ฮยอกแจ...นายจะปฏิเสธน้องโซฮีเขาไปจริง ๆ น่ะหรอ” ดงเฮพูดขึ้นด้วยสีหน้าเสียดาย ร่างบางจึงหัวเราะซุกซน
“อะไรกัน ช่วงนี้นี่นายชอบยุให้ฉันคบกับคนนู้นคนนี้จังนะ ทำไม...นายชอบโซฮีหรอ” ฮยอกแจแซวเข้าให้ ร่างเล็กจึงส่ายหน้ารัวจนหัวแทบหลุด
“นายเอาอะไรคิด ปั๊ดตบดิ้นเลย” ดงเฮขู่ ที่เขาชอบยุให้ฮยอกแจคบคนนู้นคบนี้ก็เพราะอยากจะให้ลืมฮันคยองได้ไว ๆ ต่างหากล่ะ
เมื่อไหร่นายจะลืมคนใจร้ายได้สักทีนะ...
“อะ! ดงเฮ ดูนั่น!!” ฮยอกแจร้องลั่นแล้วชี้ออกไปยังนอกหน้าต่างรถของตัวเองที่กำลังเคลื่อนข้ามสะพาน ดงเฮจึงชะโงกหน้าดูตาม
คิ้วเรียวเข้มขมวดมุ่น “ก็แค่ลูกหมาตกน้ำ..”
“แต่มันกำลังจะตายนะดงเฮ!” ฮยอกแจร้องลั่น “คุณลุงคังตะครับ ช่วยหยุดรถที!”
“เอ๋?”
“เร็ว ๆ สิครับ!!”
“ค่ะ..ครับ ได้ครับ”
ทันทีที่รถจอดสนิทร่างบางก็รีบเปิดประตูออกไปทันที ร่างบางมองพื้นน้ำด้านล่างอย่างช้าอย่างชั่งใจชั่วครู่ก่อนจะหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกระโดดลงไป
“ฮยอกแจ!!!!”
ดงเฮร้องลั่นอย่างตื่นตระหนก อยากจะลงไปช่วย...แต่เขาว่ายน้ำไม่เป็น!
“ฮึบ..!” ร่างบางว่ายน้ำไปหาลูกหมาแล้วรวบมาไว้ในอ้อมแขนหนึ่งข้าง โชคดีที่ตอนนี้น้ำไม่ไหลแรงมากแต่ก็ยังคงลึกพอที่จะทำให้เขาเป็นอันตราย ฮยอกแจรวบรวมแรงทั้งหมดในการว่ายน้ำขึ้นฝั่งและในที่สุดมันก็สำเร็จ
“ฮยอกแจ! // คุณหนู!” คังตะคนขับรถและดงเฮร้องลั่นพร้อมวิ่งไปยังพื้นดินใต้สะพานที่มีร่างบางนอนแผ่หลาเหนื่อยหอบอยู่ ข้าง ๆ ตัวคือเจ้าลูกหมาที่กำลังสะบัดขนไปมาจนน้ำกระเด็น มือบางจึงต้องยกขึ้นมาปิดหน้า
“ฮยอกแจ โอ้ย! ให้ตายสิ นายทำอะไรลงไปน่ะรู้ตัวมั้ย!!” ดงเฮดุเสียงดังพร้อมจับตัวร่างบางให้หันซ้ายหันขวา เพื่อตรวจทานดูว่าไม่เป็นอะไรจริง ๆ
“รู้สิ ฉันก็เข้าไปช่วยลูกหมาตกน้ำไง” ฮยอกแจตอบด้วยท่าทีราวกับเป็นเรื่องธรรมดาทำเอาร่างเล็กแทบกุมขมับ
“นายทำเรื่องอันตราย! เกิดนายเป็นตะคริวขึ้นมาก็คือนายจะต้องตายนะฮยอกแจ!”
“ง่า...แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เป็นได้เป็นอะไรสักหน่อย ดูสิ...ยังแข็งแรงสมบูรณ์อยู่เลยเห็นมั้ย” พูดพร้อมเบ่งกล้ามให้เพื่อนดูแล้วยิ้มแฉ่งโชว์ฟันขาว
“พอเลย กลับบ้านไปนายโดนทำโทษแน่ รีบขึ้นรถเร็วเข้า ฝนตกแล้วเดี๋ยวเป็นหวัด” ทำเสียงดุพร้อมดึงให้เพื่อนตัวดีลุกขึ้น แต่มันก็ดูเหมือนจะยากเหลือเกินเมื่อร่างบางกำลังมองไปยังลูกหมาที่กำลังเปียกปอนตาละห้อย
“เดี๋ยวสิดงเฮ” เสียงหวานรีบขัดผู้เป็นเพื่อน ดงเฮจึงหันขวับแยกเขี้ยวงุด
“อะไรอีก!!” ตอบเสียงเขียว พร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อหากใครขัดใจ
“แล้วลูกหมาตัวนี้ล่ะ”
“ปล่อยมันไว้”
“ดงเฮ..” ทำหน้าน่าสงสารพร้อมช้อนตามอง ร่างเล็กจึงกลืนกระเดือกน้ำลายลงคออย่างยากเย็น
อย่าทำแบบนั้นสิฮยอกแจ
อย่าเอาสายตาหมาน้อยมามองที่ฉัน
อย่า...อ๊ากกก! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!! ไม่งั้นเดี๋ยวฉันได้ตบะแตกจับนายกดตรงนี้กันพอดี!
“ม่ะ...ไม่เด็ดขาด ไม่โว้ยยย! อย่าทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันนะ” ดงเฮทำอ้ำอึ้งและพยายามเสหน้าไปทางอื่น ฮยอกแจจึงก้มหน้างุดมองลูกหมาตาละห้อย ทำท่าทางเหมือนเด็กที่พ่อแม่ไม่ซื้อของเล่นให้จึงได้แต่มองตามอย่างเศร้า ๆ
เมื่อดงเฮเห็นดังนั้นจึงถอนหายใจ เจ้าหมาตัวนี้มีดีอะไรนักหนา ฮยอกแจถึงได้สงสารขนาดนี้...เออ แต่มันก็น่ารักจริง ๆ นั่นแหละ ดวงตากลมโตใสแป๋วสีดำขลับที่กำลังทำท่าราวกับร้องขอความเห็นใจ
อ่า...ชักจะใจอ่อนซะแล้วสิ...
แววตาลูกหมาน่ารักที่ไม่ต่างจากฮยอกแจ...ทำให้เขาเริ่มเอ็นดูมันขึ้นมา
“สงสัยมันจะหิว พามันไปให้อาหารที่บ้านสิ” กลั้นใจพูดออกมาในที่สุด เขาน่ะรักหมานะ...แต่เพราะมันทำให้ฮยอกแจเกือบตายเลยไม่ชอบมันต่างหากเล่า!
“เอ๋..” นัยน์ตาสุกใสเริ่มประกายอย่างมีความหวัง “หมายความว่า..”
“จะยืนตากฝนรึไง มันลงปอย ๆ แล้วเห็นมั้ย” พูดแล้วหันหลังจะเดินกลับไปที่รถอย่างวางฟอร์ม ร่างบางจึงยิ้มกว้าง มือเรียวรีบอุ้มหมาแล้ววิ่งไปหาดงเฮก่อนจะจุ๊บเข้าให้ที่พวงแก้มใสหนึ่งทีเป็นการขอบคุณ
“ฉันรักนายที่สุดเลย!”
…~~~~***Because I hate you***~~~~…
“ฮัดชิ่ว!” จามดังลั่นเป็นรอบที่สิบของวันแล้วสูดน้ำมูกฝืด ๆ เข้าโพรงจมูก ดงเฮจึงส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าระวังเป็นหวัด แล้วนี่เป็นไง...หนักกว่าเดิมอีก” เสียงหวานบ่น ฮยอกแจจึงทำหน้ามุ่ย แต่มุ่ยไม่เท่าไหร่ก็ต้องจามอีกรอบ
“กลับมาก็ไม่ยอมอาบน้ำอาบท่า อาบน้ำให้หมาเล่นกับหมา แล้วไง...เป็นหวัดเลยเนี่ย!”
“ง่า บ่นจริง! สงสารคิบอมว่ะ..รักไปได้ยังไงคนขี้บ่นแบบนี้” พูดสองประโยคด้วยน้ำเสียงเบาลง แต่จะมีรึที่หูปีศาจอย่างดงเฮจะไม่ได้ยิน
“บ่นอะไร!!?”
“เปล่าคร้าบบ คุณแม่ดงเฮ” ฮยอกแจรีบแก้ตัวแล้วยิ้มแหย ๆ หน๊อยย...ปากจัดแล้วยังหูปีศาจ ซูเปอร์ม่ะม๊าบ่นพันปี อย่าให้เขาได้แซวเรื่องคิบอมนะ ฮึ่ย..จะแซวไปสามคืนสิบห้าล้านปีเลยคอยดู๊!
ตกกลางคืนหลังโดนดงเฮบังคับให้ทานยาเสร็จ(แต่เขาไม่ได้กลืนยาลงไปหรอก…ไม่ชอบ แค่แกล้งกินเฉย ๆ) ห้องทั้งห้องก็อยู่ในความเงียบสงัด วันนี้ถือว่าเขาเข้านอนเร็วมากกว่าปกติเพราะโดนไข้หวัดเล่นงาน...(ก็เลยโดนดงเฮบังคับให้นอนเร็ว)
พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรมเลย! จะส่งดงเฮให้มาเป็นเพื่อนผมหรือแม่ผมกันแน่ครับ!?
“เฮ้อ…” เจ้าตัวดีถอนหายใจ ดวงตาใสแป๋วยังคงสุกสว่างท่ามกลางความมืดในห้องที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงของสายฝนที่กำลังตกและเสียงของนาฬิกาที่กำลังเดิน ร่างบางพลิกตัวนอนตะแกรงขวาหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง ปล่อยให้จิตใจเผลอไผลไปกับความคิดที่ไม่สิ้นสุด
สงสัยเขากำลังง่วงแล้วล่ะ…
รู้สึกเหมือนตัวลอย ๆ และสติเริ่มเลือนหาย ก่อนจะถูกดึงกลับมาด้วยเสียงบางอย่างที่ดังมากระทบโสตประสาท ฮยอกแจจึงดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนทันทีแล้วก้าวขามองออกมายังนอกหน้าต่าง
เปรี้ยง!
เสียงท้องฟ้าคำรามลั่นพร้อม ๆ กับเม็ดฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสายดั่งมัจจุราชที่กำลังพิโรธ แต่ไม่…เสียงที่ปลุกเขาไม่ใช่เสียงนี้!
“หรงหรง…” เสียงหวานพึมพำชื่อของลูกหมาที่ตัวเองเพิ่งเก็บมาเบา ๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลมะฮอกกานีเบิกกว้าง เขาอาบน้ำให้หรงหรง…แล้วดงเฮก็คะยั้นคะเยอจะจัดการเองเพื่อผลักดันให้เขาไปนอน งั้นดงเฮเอาหรงหรงไปไว้ที่ไหนล่ะ?
ถ้าเสียงครางดังมาจากข้างนอก…งั้นแสดงว่าหรงหรงก็อยู่ข้างนอก!!
“หรงหรง!” ร่างบางรีบวิ่งออกนอกห้องไปอย่างรวดเร็วแล้วมุ่งตรงไปยังข้างนอกบ้าน ตรงใกล้ต้นใหญ่ไม่ไกลจากตัวบ้านคือบ้านสำหรับสัตว์เลี้ยงที่ตอนแรกร่างบางกะจะซื้อมาเพื่อประดับสวนเฉย ๆ เพราะเห็นว่ามันน่ารักดี แต่ไป ๆ มา ๆ กลับได้ใช้..
โธ่เว้ย! ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องพวกนี้นะ!
“หรงหรง!” เสียงหวานพร่ำเรียกเจ้าลูกหมาไปมาพร้อมมองหา และเขาก็คิดถูก มันกำลังหลบอยู่ในบ้านไม้สีน้ำตาลนั่นด้วยตัวสั่นเทา ส่งเสียงร้องครางหงิง ๆ ตามประสาลูกหมาที่กลัวฟ้าผ่า ฮยอกแจถอนหายใจเล็กน้อยอย่างโล่งอก ยื่นมือไปหาหมาน้อยอย่างอ่อนโยน
“ไปนอนกับฉันนะ”
ร่างบางแย้มยิ้ม ถึงแม้จะเป็นหมา…แต่ก็ย่อมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น จึงค่อย ๆ ก้าวย่างเข้าไปหาฮยอกแจอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
เจ้านายของเขาช่างอบอุ่น..
“เก่งมาก เด็กดี”
ร่างบางปลอบโยนพลางลูบมันเบา ๆ ก่อนจะฮัดเช่ยออกมาเสียงดังลั่น ชุดนอนนี่ก็บางเสียเหลือเกิน บวกกับหวัดที่ยังไม่หายดี…สงสัยจะเป็นหนักขึ้นซะแล้วเรา
แต่แล้วจู่ ๆ กลับรู้สึกมึนหัวขึ้นฉับพลัน หัวทุยจึงสะบัดไปมาเบา ๆ เพื่อให้สร่างจากอาการเวียนหัว เมื่อคืนเขานอนดึกมากเพราะมัวแต่เล่นเกมส์ ไม่สิ…แทบไม่ได้นอนต่างหาก กว่าจะข่มตาหลับก็ปาเข้าไปตีสี่ ตื่นหกโมงเช้าก็ต้องไปโรงเรียน ได้หลับแค่สองชั่วโมง ส่วนเหตุผลที่(แอบดงเฮ)เล่นเกมส์ขนาดนี้ก็ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก แต่เป็นเพราะว่าเขาไม่อยากคิดถึงใครบางคนก็ท่านั้นเอง…
ส่วนเกมส์นั่นก็มันส์จริง ๆ นั่นแหละ ทีหลังเดี๋ยวยืมเกมส์อื่นจากพี่ยูชอนมาเล่นอีกดีกว่า
“ฮึ้บ..!” ร่างบางให้กำลังใจตัวเองพร้อมอุ้มเจ้าลูกหมาตัวเบาหวิวเข้ามาในอ้อมกอดเตรียมจะวิ่งฝ่าฝนไปทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เปียกม่อล่อกม่อแลกประกอบกับอาการเวียนหัวที่ยังไม่หายดี ทำให้พอวิ่งไปไม่เท่าไรก็มีอันต้องสะดุดก้อนหินล้มเพราะรอบ ๆ ตัวนั้นมืดบวกพื้นดินลื่น และเขาเองก็เริ่มรู้สึกเหมือนโลกหมุนคว้าง..
..ก่อนที่สติจะดับวูบลงไปในที่สุด
….
“คุณฮันคยอง!”
บอดี้การ์ดหนุ่มในชุดนอนรีบวิ่งลงบันไดมาด้วยแววตาตื่นตระหนก ก่อนจะตกใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าเจ้านายน้อยอีกคนกำลังนอนสลบไม่ได้สติอยู่บนอ้อมแขนแกร่งของผู้เป็นนาย ซึ่งดูจะมีคนใช้และคนงานอีกหลาย ๆ คนดูจะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่น้อยกว่าเขาเช่นกัน
“เดี๋ยวฉันจัดการเอง นายไปนอนเถอะ”
ร่างสูงกล่าวเสียงเรียบ แขนแกร่งยังคงอุ้มใครบางคนในท่าเจ้าหญิงแล้วรีบเร่งมุ่งตรงไปยังห้องนอน คิบอมจึงหลีกทางให้ หากแต่เพียงไม่กี่อึดใจเมื่อประตูที่ร่างสูงพาร่างบางเข้าไปปิดลง ดงเฮก็ทะเล่อทะล่าเปิดประตูห้องนอนออกมาด้วยท่าทีงัวเงีย
“หาว...ปวดฉี่จัง.. อ้าว ทำไมออกมากันเยอะแยะ ยังไม่นอนอีกหรอ” เสียงหวานถามตาปรือ ๆ คิบอมจึงส่ายหน้าน้อย ๆ อย่างเอือมระอา ตอนนี้คนเค้าตื่นกันแทบทั้งคฤหาสน์แล้วเมื่อรู้ว่าฮยอกแจกำลังนอนสลบตากฝนอยู่ข้างนอน คงจะมีแต่ดงเฮนั่นแหละที่ยังหลับลงแล้วลุกขึ้นมาได้ตอนปวดฉี่
“คิบอม เกิดอะไรขึ้นน่ะ ตอนนี้ยังเที่ยงคืนอยู่เลยนะจะลุกขึ้นมาทำไมกัน” ตัดสินใจหันไปถามคนที่ใกล้ตัวที่สุดแทน แต่กลับได้สายตาดุมาแทนคำตอบ ทำเอาร่างบางต้องทำหน้างงแล้วมองตามร่างสูงที่เดินขึ้นห้องไป
ตกลงตูทำอะไรผิด? (ก็ผิดที่เป็นบอดี้การด์แล้วไม่ดูแลไง!! - Fairy)
ฮันคยองเดินเข้ามาในห้องนอนของคนตัวเล็กด้วยท่าทีเดือดเนื้อร้อนใจ เขาใช้หลังของตัวเองดันประตูให้ปิดลงแล้วรีบเดินตรงมายังเตียงนอน ก่อนจะวางคนในอ้อมแขนลงอย่างทะลุทนอมแล้วจัดท่านอนของอีกฝ่ายให้สบายที่สุด นัยน์ตาคมสีรัตติกาลที่เคยได้รับคำล่ำลือว่าเฉยเมยนักหนาบัดนี้กำลังฉายแววเป็นห่วงคนตัวเล็กอย่างปิดไม่มิด
มือหนาจัดการวางทาบบนหน้าผากของอีกฝ่าย…ไข้ขึ้นสูงมาก เขาจึงรีบเข้าไปในห้องน้ำ เพียงไม่กี่อึดใจก็ออกมาพร้อมกับกะละมังที่มีน้ำอยู่ครึ่งถังกับผ้าขนหนูสีขาว
“พี่ฮัน...อย่าเกลียดผมนะ..” เสียงหวานละเมอออกมาอย่างสั่นเครือพร้อมกับนัยน์ตาคู่ใสที่หลับตาแน่นอย่างปวดร้าว นั่นเป็นสัญญาณว่าคนตัวเล็กนี่กำลังฝันร้ายอยู่เป็นแน่….และคงเป็นฝันเกี่ยวกับตัวเขา
ไม่...
พี่ไม่เคยเกลียดนายเลย...ฮยอกแจ
ถ้าพูดแบบนี้ ...พี่จะยังมีโอกาสทำดีกับนายได้อีกมั้ย
ทำดี...แบบเปิดเผย แบบชิดใกล้ แบบจริงใจไม่ต้องหลบซ่อน และไม่ต้องคอยเป็นห่วงอยู่ห่าง ๆ แบบนี้...
นัยน์ตารัตติกาลยามราตรีของฮันคยองสะท้อนความปวดร้าวพลางใช้นิ้วเกลี่ยผมที่ลงมาปรกใบหน้าหวานเบา ๆ ..ก่อนจะรวบรวมสติให้กลับมาแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าที่เปียกน้ำฝนของฮยอกแจให้พ้นทางเผยให้เห็นผิวเนียนนุ่มราวกับอิสตรีปรากฏแก่สายตา หากแต่ฮันคยองกลับไม่รู้สึกพิศวาส…เขารู้สึกเป็นห่วงมากกว่าที่จะคิดแบบนั้น
มือหนาจัดการถอนเสื้อผ้าของอีกฝ่ายออกให้จนหมดเหลือเพียงกางเกงในตัวเดียวที่เปียกจนแทบเห็นแนบเนื้อไปถึงไหนต่อไหน ก่อนจะจัดการเช็ดไปตามเนื้อตัวที่เปื้อนดินอย่างเบามือด้วยผ้าขนหนูชุบน้ำ
และเมื่อเช็ดตามเนื้อตัวเสร็จร่างสูงก็ต้องสกัดกั้นความต้องการของตัวเองอย่างถึงที่สุดเมื่อจำเป็นจะต้องถอดปราการสุดท้ายออกเพราะมันเปียกน้ำอยู่ไม่เช่นนั้นจะเกิดการหมักหมม ร่างสูงพยายามถอดออกให้อย่างเบามือแล้วเช็ดไปตามแก่นกายอย่างแผ่วเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ หลังจากที่จัดการเช็ดตัวให้ร่างบางเสร็จก็หยิบชุดนอนชุดใหม่มาใส่ให้
ที่เหลือก็แค่กินยา..
ปลุกให้ตื่นขึ้นมากิน?
อย่าเลยดีกว่า ในเมื่อกำลัง...หลบหน้ากันแบบนี้
สุดท้ายจึงตัดสินใจหยิบยาแก้ไข้ใส่ปากแล้วดื่มน้ำไปเพียงเล็กน้อยพอประมาณ จัดการช้อนตัวและศีรษะของฮยอกแจขึ้นมาประกบปากทันทีโดยพยายามเน้นบริเวณโคนลิ้นเพื่อให้หลอดอาหารเปิดออกจากนั้นจึงค่อย ๆ ดุนเม็ดยาแก้ไขเข้าไป ร่างบางจึงดูเหมือนจะสำลักเล็กน้อยเมื่อสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในร่างกาย ลิ้นหนาเลยกวาดไปทั่วบริเวณโพรงปากเพื่อให้คนตัวเล็กเผลอไผลแต่ไม่ต้องตื่นจากห้วงนิทรา ซึ่งมันก็ได้ผลเมื่อในที่สุดอีกฝ่ายดูจะค่อย ๆ ลดอาการเกร็งแล้วกลับไปหลับปุ๋ยต่อเหมือนเดิม ฮันคยองจึงค่อย ๆ วางคนในอ้อมแขนแกร่งลงอย่างแผ่วเบา นิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมที่ลงมาปรกดวงหน้าหวานอย่างรักใคร่พลางใช้นัยน์ตาคมเข้มจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้น
ไม่ไหวจริง ๆ...ยิ่งเห็นคนตัวเล็กมากเท่าไหร่ก็ยิ่งกลัวจะห้ามใจตัวเองไว้ไม่อยู่
ยิ่งเห็นก็ยิ่งรัก รัก รัก และรักมาก...มากเสียจนยอมทำให้ได้ทุกอย่าง
เขาอยากกอด อยากหอม อยากจูบ อยากอยู่ใกล้ ๆ...ให้เหมือนกับที่คนรักทั่วไปเขาทำกัน
..แต่ก็ทำไม่ได้..
รู้ทั้งรู้ว่าฮยอกแจเองก็มีใจให้เขา...แต่หากเขารับรักของฮยอกแจ จะต้องเกิดอันตรายตามมาแน่นอน ในเมื่อนี่คือความจริง มันคือความจริงที่ไม่ใช่ความฝัน...ไม่ใช่ความฝันอันแสนหอมหวานที่จะสามารถเนรมิตได้ดั่งใจทุกอย่างตามที่ใจต้องการ
นี่สินะ...ที่เขาบอกว่าความจริงมักจะโหดร้ายกับเราเสมอ
สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้...ก็คือต้องปกป้องคนตัวเล็กนี่ให้ดีที่สุด
...ถึงแม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม...
“หลับฝันดีนะฮยอกแจ” เสียงทุ้มนุ่มพูดกระซิบอย่างแผ่วเบาก่อนจะเคลื่อนใบหน้าคมไปจุมพิตบนหน้าผากใสอย่างอ่อนโยนด้วยความรัก นัยน์ตาคมจ้องมองใบหน้าหวานของคนที่ตัวเองรักเป็นครั้งสุดท้ายอย่างถวิลหาก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินออกไปจากห้อง
แก๊ก...
และหลังจากที่เสียงของประตูห้องที่ถูกปิดอย่างเบาแผ่วดังขึ้น
ฮยอกแจก็ขยับตัว....รอยยิ้มประหนึ่งครอบครองความสุขทั้งมวลไว้ถูกระบายขึ้นบนใบหน้า
เขาจมดิ่งลงสู่ห้วงนิทราแสนหวาน
อ่อนหวานและนุ่มละมุน...รู้สึกได้ถึงสัมผัสอุบอุ่นบนหน้าผากใส
เขาคิดว่าสัมผัสนี่คือความฝัน
ฝันดี
แต่ก็แค่ความฝัน
เมื่อใดที่ลืมตาตื่น…
ฝันร้ายที่เป็นความจริงก็จะมาเยือน...พร้อม ๆ กับรุ่งอรุณของวันใหม่ที่เริ่มขึ้นอีกครา...
ปั่น ๆๆ =[]=!
ขอโทษจริง ๆ ค่ะที่ปั่นได้แค่นี้!
แฟร์เห็นคนมาเม้นต์ให้...บอกตรง ๆ ค่ะว่าแฟร์ดีใจมาก
แต่ก็รู้สึกผิดที่ผ่านมาสามสี่วันก็ยังไม่อัพ อ๊ากกกก!
ส่วนตอนต่อไปแฟร์คิดว่าหลาย ๆ คนคงเดากันได้ลาง ๆ แล้ว ค่ะ...มันจะเศร้า
แต่แฟร์จะสามารถแต่งได้เศร้าเรียกหยดน้ำตาได้จริง ๆ หรือเปล่านี่ก็อีกเรื่องหนึ่ง แหะ ๆ =w=’’ (ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะสามารถแต่งได้เศร้าขนาดน้านนน แต่ก็จะพยายาม!)
ส่วนชื่อตอนแบ่งเป็น “แฟนสาวของฮยอกแจ
เดี๋ยวจะมี “แฟนสาวของฮยอกแจ
ส่วนที่หาย ๆ ไปคือแฟร์ปั่น SF (SHORT FICTION) สามเรื่องค่ะ!
แต่ตอนนี้แฟร์ติดเกมส์ (แถตัวเองอีก = ='') ทั้งเรื่องยาวทั้ง SF เลยไม่กระเดื้องเท่าที่ควร =[]=!!
ถ้าอยากอ่าน SF ที่แฟร์เคย ๆ แต่งก็เข้าไปได้ที่คลิกตรงหน้าแรกเลยเน้อ แฟร์ลงร่วมกับ lolita , นู๋อาริกะจัง >+< {[ RiKa ]} และก็ [B]lood [M]ask ค่ะ
ขอบคุณที่ฟังแฟร์สารยายมาถึงตรงนี้จนจบนะคะ =w=’’ (พูดมากไปหน่อย 555+)
>____________________<!!!
Love U reader!!
ปล.ตอนต่อไปแฟร์จะเริ่มเปลี่ยนรูปแบบเว้นบรรทัดกับวรรคประโยคนิยายเน้อ
อัพบัดเดี๋ยวนี้เลยหนู - -* ฮันหายไปไหนนนนน ฮันอยู่นี่~ คยูหาเรื่องหั้ยซองมินอีกละ 55+ แต่คยูก็รักซองมินน๊า อุ้ย >//<!
ความคิดเห็นที่ 74 ไรเตอร์ชื่อแฟร์ใช่ไหมเอ่ย?? ใช่ค่า
แต่งฟิคเก่งมากๆ แอบปลื้มนะเนี่ย ^^ ขอบคุณมากค่ะ >_<!
เค้าชอบคยูมินอ่ะ แฟร์ก็ชอบ
น่ารักกกกกกกกกก
แล้วนี่ฮยอกเป็นลมไปแล้ว
ป๋ารีบๆมาเก็บภรรยาเข้าบ้านด่วน อุ้ย ภรรยาเลยเหรอ แต่เดี๋ยวอีกหน่อยก็เป็นมั้ง 55+ (หื่น)
รีบๆมาอัพน้า เค้าอยากอ่าน อัพแล้วจ้า
Name : daisy ><" [ IP : 125.26.15.183 ] 
ความคิดเห็นที่ 73 (จากตอนที่ 11)
ค้างๆคาๆ ไม่งามนะครับ !!! เฮือก!
ฮยอกของพี่ T T ไม่น๊า ฮยอกของแฟร์ต่างหาก >O<! /me โดนตบ
ป๋าคะช่วยดูแลภรรยาดีๆหน่อยได้ไหม ?
ปล่อยให้ฮยอกโดนคนสารภาพรัก !! ฮ่าๆ ไหนๆชื่อตอนก็บอกแล้ว แฟร์บอกเพิ่มเลยละกันว่าฮยอกแจได้มีแฟนสาวแน่ๆ
ย๊ากก
เริ่มเคืองป๋า - - อ่านตอนนี้แล้วยังคงเคืองรึเปล่า = =a
PS. E.L.F. = Ever Lasting Friend 
Name : ~รักฮีซอล~< My.iD > [ IP : 114.128.77.234 ] 
ความคิดเห็นที่ 72 (จากตอนที่ 11) ฮยอกเป็นลมไปแล้ว
ฮันจะรู้เรื่องมั้ยเนี่ย
รีบๆมาอัพต่อนะค่ะ อยากรู้จะตายอยู่แล้วว่าฮยอกแจจะเป็นยังไงบ้าง ฮยอกสบายดีจ้ะ แต่จิตใจนี่อีกเรื่อง
Name : soyminho< My.iD > [ IP : 125.27.5.115 ] 
ความคิดเห็นที่ 71 (จากตอนที่ 11) ฮยอกเป็นลมไปแล้วว
ฮันอยู่ไหน ???????? ถามแบบนี้กันเต็มเลย 55+ แต่ก็น่าเคืองป๋านั่นแหละ ทำไมถึงไม่ดูแลฮยอกให้ดีๆ!
Name : ^@^ ChOmPoO ^@^< My.iD > [ IP : 117.47.130.57 ] 
ความคิดเห็นที่ 70 (จากตอนที่ 11)
ที่รักแกเป็นลมอยู่เนี่ยมาช่วยเร็วๆๆๆๆ
แล้วด๊อง...เธอจะเป็นเมะหรอไง!!! ถ้าด๊องเป็นเมะเรื่องนี้ก็เฮคินะ =A=!
จะมากดฮยอก-*- คิดได้ไงเนี่ย
แฟร์มาต่อเร็วๆน้า
อีก50% เอง(แล้วก็ตอนต่อไปด้วย 555+) อ๋อ จ้า ฮ่าๆๆ
PS. Super Junior 3rd album!!!! Sorry Sorry Name : @_minto_@< My.iD > [ IP : 58.8.246.114 ] ความคิดเห็นที่ 69 (จากตอนที่ 11) ฮยอกเป็นลมไปแล้ว:((
ฮันรีบมาช่วยอยอกเร็ววว ใช่! มาช่วยเร็ววว!
Name : naezii-oaezii< My.iD > [ IP : 114.128.229.38 ] ความคิดเห็นที่ 68 (จากตอนที่ 9)
55555.Name : naezii-oaezii< My.iD > [ IP : 114.128.229.38 ] ความคิดเห็นที่ 67 (จากตอนที่ 11) ฮันฮยอกหายไปไหนนนน55+ อยู่ในหัวใจแฟร์ แอร๊ยย~! >//< Name : puppete.l.f< My.iD > [ IP : 202.28.78.134 ]
ความคิดเห็น