คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : {❤} Chapter10 ,,, สวนสนุก2
:: Chapter10 ::
:: สวนสนุก2 ::
"นี่เธอ ... หยุดร้องไห้แล้วใช่มั้ย"
ซึงรีเอ่ยถามสาวน้อยในชุดสีเงินเป็นมันที่นั่งเงียบๆอยู่ข้างๆ ในขณะที่เค้าเองกำลังปั่นเรือเป็ดในสระน้ำอย่างช้าๆ ที่ต้องพาซอนมีมานั่งไอ้นี่ก็เพราะว่าอายคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแล้วมองมาที่เค้าและซอนมีเหมือนเป็นตัวประหลาด
"อือ ฮึ"
ซอนมีพยักหน้าพลางกินขนมสายไหมที่ซึงรีซื้อมาให้อย่างเอร็ดอร่อย (ตกลงว่าที่เงียบก็เพราะกินอยู่ใช่มั้ยเนี่ย - - ไรท์เตอร์)
"งั้นก็ดีแล้ว ... อยากกลับบ้านรึยัง จะไปส่ง"
"นี่นายจะไม่ถามสักหน่อยเหรอว่าฉันร้องไห้ทำไม"
ซอนมีถามพลางหันไปทำหน้าตาบ้องแบ๊วใส่ซึงรี นี่คงจะติดนิสัยโซฮีมาแน่ๆ
"เอ่อ ... เธอร้องไห้ทำไมเหรอ" และซึงรีก็จำต้องถามตามความต้องการของซอนมี
"ก็ฉันน้อยใจน่ะสิ รู้มั้ย! วันนี้ฉันอุตส่าห์ใส่ชุดเก่งของฉันมาเลยนะ กะว่าจะมาเดินกับพี่แทยังซักหน่อย ที่ไหนได้ หายไปไหนกันหมดก็ไม่รู้ เหลือฉันอยู่คนเดียวนี่แหละ โทรศัพท์ก็แบตหมด โชคดีนะที่เจอนาย"
แต่คงเป็นโชคร้ายของฉันมากกว่า ที่เจอเธอ ... ซึงรีคงจะคิดแบบนี้
"แล้วนายว่าชุดเก่งของฉันเป็นยังไง สวยมั้ย รู้ป่ะว่ากว่าจะหาซื้อชุดมนุษย์อวกาศแบบนี้มาได้อ่ะ เดินหาเป็นเดือน"
ซอนมีถามพลางหยิบจีบกระโปรงสีเงินให้ซึงรีดู ซึงรีพยักหน้าพลางยิ้มแหยๆ
"อ่า ... สวยสิ สวยดี"
ซึงรีตอบทั้งที่ในใจกำลังคิดว่า 'ไอ้ชุดบ้านี่น่ะเหรอที่เธอใช้เวลาเดินหาเป็นเดือน เอาเวลาที่เดินหาชุดบ้าๆนี่ไปเรียนตัดเสื้อผ้า แล้วไปตัดชุดที่ดีกว่านี้ใส่จะดีกว่ามั้ย'
"จริงเหรอ ... ฉันก็คิดอยู่แล้วล่ะว่านายต้องบอกว่ามันสวย"
ซอนมีพูดเองเออเองซะงั้น ซึงรีมองยัยเอเลี่ยนด้วยสายตาแห่งความงงงวย 'อะไรของมันกันนะ'
"แล้ว ... เมื่อไหร่เธอจะกลับบ้าน" ซึงรียังไม่ลืมเรื่องที่จะให้ซอนมีกลับบ้าน
"นี่! จะให้ฉันรีบกลับไปไหนกัน!! ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้เล่นเครื่องเล่นอะไรเลยนะเนี่ย" ซอนมีโวยใส่ ที่เอะอะซึงรีก็พูดแต่เรื่องกลับบ้านๆ
"แต่นี่มันเย็นมากแล้วนะ"
"สวนสนุกของพ่อนายมันก็เปิดถึงดึกไม่ใช่เหรอ"
"แล้วเธอไม่กลัวว่าที่บ้านจะห่วงมั่งรึไง"
"ฉันอยู่หอพัก จำไม่ได้เหรอ เมื่อวันนั้นนายยังแบกหนังสือไปส่งฉันอยู่เลย"
ในที่สุดซึงรีก็ต้องยอมจำนนต่อเหตุผลของซอนมี ที่ยังคงครึกครื้นไม่ยอมกลับบ้าน ทำให้เค้าต้องมาคอยอยู่เป็นเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
"นายปั่นเรือเข้าฝั่งเถอะ เราจะได้ไปหาอะไรเล่นกัน เล่นแต่เรือถีบ เบื่อจะตาย"
ซอนมีสั่งซึงรีราวกับว่าเค้าเป็นลูกน้อง
"ทำไมไม่ปั่นเข้าฝั่งเล่า จะหยุดเรือหาอะไรกัน!!"
ซอนมีโวยวายเมื่อซึงรีหยุดปั่นเรือซะเฉยๆ ซึงรีมองหน้ายัยเอเลี่ยนข้างๆเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก
"เธอว่ายน้ำไม่เป็นเหรอ"
"ก็เออสิ! นายรีบปั่นเรือเข้าฝั่งเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่อยากอยู่กลางสระน้ำแบบนี้ ถ้าเรือมันคว่ำจะทำยังไง!!"
ซึงรีเริ่มจะสนุกเมื่อเห็นซอนมีมีท่าทางหวาดกลัวน้ำแบบนั้น ซึงรีจึงแกล้งเขย่าเรือเป็ดให้มันโยกไปมาเป็นการแกล้งยัยเอเลี่ยน
"ว๊ายยยย!! หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้าซึงรี!! เดี๋ยวเรือก็ล่มพอดี หยุดน้าาาา!!!"
ซอนมีโวยวายเป็นเอเลี่ยนจิตตก เมื่อเรือเป็ดที่กำลังนั่งมันโคลงเคลงไปมาด้วยฝีมือของซึงรี ส่วนซึงรีได้แต่หัวเราะชอบใจราวกับเป็นโรคจิต
"กลัวเหรอ กลัวเหรอ ... ยัยเอเลี่ยนน้อย ... 55555"
"ว๊ายยย!! บอกให้หยุดไง ฉันกลัวนะ!!"
ซอนมีดึงซึงรีเข้ามากอดอย่างลืมตัว ทำเอาซึงรีที่สนุกสนานกับการแกล้งอยู่ต้องหน้าแดง ทั้งๆที่ไม่ได้คิดอะไรกับยัยเอเลี่ยน แต่ทำไมต้องหวั่นไหวด้วยก็ไม่รู้
"โอเคๆ หยุดก็ได้ .. แต่ .. ต้องมีข้อแม้นะ"
ซอนมีปล่อยซึงรีเมื่อได้ยินเค้าพูดถึงข้อแม้ เธอมองหน้าซึงรีพลางขมวดคิ้ว
"ฉันจะปั่นเรือเข้าฝั่งแน่ ถ้าหากเธอยอมทำตามที่ฉันสั่งสักอย่าง"
สีหน้าของซึงรีตอนนี้ฉายแววเจ้าเล่ห์อย่างที่สุด และในบรรยากาศโรแมนติคแบบนี้ด้วย มันยิ่งทำให้สาวน้อยช่างฝันอย่างซอนมีคิดไปไกล
'เป็นแฟนกับฉันนะซอนมี'
'จริงๆฉันแอบชอบเธอมานานแล้ว แต่ฉันไม่กล้าบอก'
'จูบฉันได้มั้ยซอนมี'
"เป็นอะไรไปน่ะ! นั่งตาเยิ้มน้ำลายไหลอยู่นั่นแหละ เป็นหมาบ้ารึไงเธอน่ะ"
เสียงของซึงรีทำให้ซอนมีสะดุ้งออกจากภวังค์ แต่แหม ... คิดไปไกลจังเลยนะเนี่ย ยัยเอเลี่ยน!
"ปะ .. เปล่านะ" ซอนมีปฏิเสธพลางรีบเช็ดน้ำลายตัวเอง
"แล้วเมื่อไหร่จะปั่นเรือเข้าฝั่งซักที บอกข้อเสนอของนายมาสิ ฉันกลัวจนฉี่จะราดอยู่แล้วนะ"
ซึงรีหัวเราะน้อยๆก่อนจะบอกข้อเสนอของตนให้ซอนมีฟัง
"เธอต้องเป็นแม่สื่อให้ฉันกับซอนเย ตกลงมั้ย!"
เยอึนกำลังนั่งฟังผู้ชายที่ยืนโทรศัพท์อยู่ข้างๆเธออย่างใจจดใจจ่อ ตอนนี้เธอและแดซองกำลังจะกลับกันแล้ว เพราะซอนเยโทรมาบอกเธอว่าให้กลับไปก่อนได้เลย ส่วนแดซองก็กำลังโทรหาโซฮีอยู่
"อ๋อ .. อยู่กับพี่แทยังเหรอ จะให้คนขับรถมารับใช่มั้ย อืม .. ระวังตัวด้วยนะอย่ากลับดึกนักล่ะ มีอะไรก็โทรหาฉันได้นะ อืม แค่นี้นะ"
เยอึนเบ้ปากในขณะที่ฟังแดซองคุยโทรศัพท์กับโซฮี รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ
"ว่าไงล่ะ ขวัญใจแกจะกลับรึยัง"
เยอึนถามคล้ายๆจะเป็นห่วง แต่ออกแนวประชดซะมากกว่า
"เค้าบอกว่าไม่ต้องรอเดี๋ยวจะให้คนขับรถที่บ้านมารับ เฮ้อ~งั้นเรากลับกันเถอะเยอึน"
แดซองถอนหายใจพลางฉุดเยอึนที่นั่งอยู่ริมฟุตบาทให้ลุกขึ้น
"แต่ฉันว่าก่อนกลับเราไปหาอะไรกินกันก่อนดีมั้ย หิวแล้วอ่ะ สงสัยไก่ทอดกับเฟรนช์ฟรายด์มันย่อยหมดแล้วล่ะมั้ง"
เยอึนพูดพลางบิดขี้เกียจ
"ก็แหงล่ะสิ วันนี้เธอเข้าห้องน้ำเป็นว่าเล่นเลยนี่นา"
"บ้า! ก็คนมันปวดท้องนี่จะให้อั้นเอาไว้เหรอ"
เยอึนพูดพลางยิ้มเพราะเขินตัวเอง ที่กินมากจนต้องเข้าห้องน้ำบ่อยให้แดซองมันล้อเอาจนได้
"อย่ามัวแต่นั่งหัวเราะอยู่เลย รีบกลับกันเหอะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอที่หอพักเอง"
"หืม? ว่าไงนะ"
เยอึนเหมือนจะไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน หูเธอคงจะฝาดไป
"บอกว่าเดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอที่หอพัก ทำไมเหรอ"
"เอ่อ ... โอเคๆ งั้น .. เรารีบกลับกันเลยดีกว่า"
เยอึนไม่พูดพล่ามทำเพลง รีบตอบตกลงทันที ก็แหม .. โอกาสดีๆแบบนี้มันมาบ่อยๆซะที่ไหนกันล่ะ
"อย่าลืมไปหาอะไรกินกันก่อนกลับด้วยนะ ฉันหิว"
เยอึนยังไม่ลืมเรื่องของกิน แต่จริงๆแล้วอยากจะอยู่ใกล้แดซองนานๆต่างหาก
"อื้อ"
แดซองตอบตกลงพลางโบกรถแท็กซี่ เพื่อที่จะพาเยอึนกลับบ้าน แต่ก่อนกลับ ต้องพาแม่ม้าน้อยนี่ไปหาอะไรกินซะก่อน
บนชิงช้าสวรรค์ในยามค่ำคืน บรรยากาศกำลังโรแมนติคและแสงไฟที่ประดับอยู่บนชิงช้าสวรรค์ก็ยิ่งทำให้บรรยากาศมันโรแมนติคยิ่งขึ้น คนสองคนที่นั่งอยู่บนชิงช้าตัวหนึ่งยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา ต่างคนยังต่างเงียบต่อไป
"เอ่อ ...."
จียงเป็นฝ่ายเริ่มขึ้นมาเหมือนอยากจะพูดอะไร ทำเอาซอนเยที่นั่งเหม่อๆอยู่ต้องสะดุ้ง
"นี่ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ"
จียงถามซอนเยพลางหัวเราะ แต่ซอนเยไม่ขำด้วย
"ไม่ใช่เรื่องน่าขำเลยนะ ฉันนี่เหม่อๆอยู่แทบหัวใจวายตาย"
"ก็ฉันเห็นเธอเงียบๆเลยอยากจะชวนคุย"
จียงพูดพลางยิ้ม นึกขำซอนเย ที่กำลังนั่งทำหน้าตาบึ้งตึงอยู่เนื่องจากตกใจเสียงจียง ยิ่งอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้จียงก็ยิ่งรู้สึกดี
"ยิ้มอะไรคนเดียว เป็นบ้าเหรอ" ซอนเยถามจียงหลังจากสังเกตุเห็นจียงนั่งยิ้มคนเดียว
"ถามจริงๆนะซอนเย ที่ฉันพาเธอมาเที่ยววันนี้ เธอสนุกรึเปล่า"
จียงถามซอนเยด้วยความอยากรู้ว่าที่เค้าพาซอนเยมาวันนี้ ซอนเยรู้สึกดีหรือรู้สึกแย่กันแน่ ถึงแม้จะเห็นซอนเยยิ้มและหัวเราะ แต่จียงก็ยังไม่แน่ใจ
"อืม ... ก็สนุกดีนะ ถ้านายไม่ลากฉันวิ่งไปวิ่งมาแบบนั้นน่ะ"
"แล้วตกลงว่าสนุกหรือไม่สนุกล่ะ เธอนี่ตอบอะไรกำกวมจริง"
"โอเคๆ สนุกก็ได้"
เมื่อกระต่ายยืนยันว่าการมาเที่ยวครั้งนี้รู้สึกสนุก จียงก็เลยโล่งใจ ยิ้มออกมาได้อีกครั้ง
"เอาอีกแล้ว นายเป็นอะไรของนายเนี่ย เล่นของอะไรรึเปล่า ยิ้มคนเดียวอีกแล้ว"
ซอนเยถามจียงอีกครั้งเมื่อเห็นจียงยิ้มคนเดียวเป็นรอบที่สอง แต่จียงส่ายหน้า
"แล้ว .. แล้วเธอเลิกคิดถึงไอ้บ้าท็อปอะไรนั่นได้รึยัง"
จียงถามถึงท็อป แม้จะลังเลว่าซอนเยจะร้องไห้หรือไม่เมื่อพูดถึงท็อป แต่เพื่อความแน่ใจเค้าก็เลยต้องถาม
"จริงๆแล้วก็ยังหรอก .... แต่เวลาอยู่กับคนเยอะๆ ฉันก็ไม่คิดถึง"
"เหรอ ... แล้วเธอคิดว่าเธอพร้อมสำหรับรักครั้งใหม่แล้วรึยัง"
จียงคิดว่าตัวเองต้องบ้าแน่ๆที่ถามคำถามแบบนี้กับซอนเย แต่ว่า ... เค้าอยากรู้จริงๆนี่ เผื่อว่าซอนเยพร้อมแล้วเค้าอาจจะแทรกตัวเข้าไปอยู่ในหัวใจของซอนเยซะเลย แต่เอ๊ะ! นี่เค้ายอมรับแล้วเหรอว่าชอบซอนเยน่ะ
"ไม่ .. ไม่รู้สิ ฉันเองก็ยังตอบไม่ได้เหมือนกัน"
ไม่ใช่ว่าซอนเยตอบไม่ได้ แต่เป็นเพราะเธอเขินเกินกว่าที่จะตอบต่างหาก และทำไมเธอต้องเขินไอ้เตี้ยนี่ด้วยล่ะเนี่ย?
"ถ้าเธอพร้อมวันไหนเธอบอกฉันเป็นคนแรกนะ"
"......"
ซอนเยหัวใจเต้นจนแทบจะระเบิดออกมานอกอก นี่จียงพูดอะไรออกมาเนี่ย นี่เค้ากำลังจะบอกรักเธอทางอ้อมงั้นเหรอ? ชิงช้าสวรรค์ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งหนึ่ง
"ซอนเย ..."
จียงตัดสินใจเรียกซอนเยอีกครั้ง หลังจากที่เงียบมานาน และกระต่ายมินก็เงยหน้าขึ้นมาจากการมองเท้าตัวเองหันมามองหน้าจียงแทน
"อะไรเหรอ"
"ตอนที่เธอเจอฉันครั้งแรกเธอคิดยังไงกับฉันเหรอ บอกมาตามตรงเลยนะไม่ต้องกลัวฉันโกรธ"
ซอนเยแอบยิ้มนิดหนึ่งเมื่อได้ยินคำถามของจียง พลางคิดไปถึงเหตุการณ์บนรถไฟฟ้าวันนั้น ที่เธอเจอกับจียงเป็นครั้งแรก
"ฉันก็ขอตอบตามตรงเลยนะจียง ฉันน่ะ อยากจะถีบนายมากเลย เพราะนายน่ะโคตรปากหมาเลย แถมยังเสียงดังอีก แบบว่าไม่เคยเจอผู้ชายที่ไหนที่ปากหมาแบบนายมาก่อน"
"อ้าว .. ยัยนี่ อยู่ดีๆก็ด่าฉันซะงั้น"
จียงแย้งขึ้นมา ทั้งๆที่ตัวเองบอกให้ซอนเยตอบตรงๆ แต่พอซอนเยตอบตรงๆตัวเองก็รับไม่ได้ซะงั้น
"ก็นายบอกเองไม่ใช่เหรอให้ฉันพูดตามตรง นี่ฉันก็พูดตามตรงแล้วไงนายจะมาโกรธฉันไม่ได้นะ"
"ก็ได้ๆ .. ไม่โกรธก็ได้ แต่ฉันขอถามอะไรอีกอย่าง แล้วความรู้สึกของเธอที่มีต่อฉันตอนนี้ล่ะ"
จียงเลยถามถึงความรู้สึกปัจจุบันของซอนเยแทน เพราะกลัวว่าจะถูกซอนเยด่ามากไปกว่านี้
"แตกต่างกับตอนนั้นโดยสิ้นเชิง"
ถึงแม้คำตอบมันจะสั้น แต่มันก็ได้บ่งบอกความหมายในตัวของมันอยู่แล้ว ความโกรธของจียงในตอนแรกได้หายไปหมดสิ้นเมื่อได้ยินคำตอบของซอนเย
"แล้วนายล่ะ จียง ตอนนายเจอฉันตอนแรกนายรู้สึกยังไงกับฉันเหรอ"
กระต่ายมินเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจียงรู้สึกยังไงตอนที่เจอเธอครั้งแรก เธอจึงถามจียงบ้าง
"ตอนเจอเธอครั้งแรกเหรอ ... ฉันก็คิดว่าผู้หญิงบ้าอะไรเซ่อซ่าชะมัด ยืนให้ไอ้แก่นั่นจับก้นอยู่ได้ ตอนแรกฉันคิดว่าเธอคงจะชอบซะอีกก็เลยยืนนิ่งๆ แต่พอเห็นสีหน้าเธอฉันสงสารก็เลยเข้าไปช่วยน่ะ"
ซอนเยถึงกับหัวเราะเมื่อรู้ว่าจียงรู้สึกยังไงกับเธอเมื่อตอนแรกเจอ
"แต่ว่าตอนนี้ ... พอฉันได้รู้จักกับเธอจริงๆ ฉันว่า .. เธอเป็นผู้หญิงที่นิสัยดีมากเลยแหละ"
"จริงเหรอ" ซอนเยถามพลางยิ้มเขินๆ
"อื้ม .. แล้วฉันก็คิดว่า ถ้าฉันจะมีแฟนซักคนนะ ผู้หญิงคนนั้นน่ะ ... จะต้อง ..เหมือน ...."
จียงตะกุกตะกัก ส่วนซอนเยก็ก้มหน้านิ่งรอฟังจียง พูดออกมาสิจียง พูดออกมา!
"อุ๊ย! หมดรอบแล้วล่ะ ลงกันเถอะ"
ชิงช้าสวรรค์ดันหมดรอบแล้วซะงั้น ซอนเยชวนจียงลงจากชิงช้าสวรรค์ นึกเสียดายในใจ 'ชิงช้าสวรรค์บ้า! ทำไมต้องมาหมดรอบเอาตอนนี้ด้วยนะ'
"จะกลับบ้านยังล่ะ เดี๋ยวฉันไปส่ง"
จียงเองก็ไม่ค่อยจะสบอารมณ์กับไอ้ชิงช้าสวรรค์ที่หมดรอบเร็วเท่าไหร่นัก เค้าเลยชวนซอนเยกลับ โดยอาสาจะไปส่ง
"อืม กลับก็ได้"
แต่ซอนเยเองยังไม่อยากกลับ แต่ก็ต้องจำใจกลับ หรือว่าเธอจะรู้สึกดีๆกับจียงเข้าซะแล้ว! ไม่หรอกน่า ... เธอเคยพูดเองไม่ใช่เหรอว่าผู้ชายแบบนี้น่ะไม่ใช่เสป็คเธอเลยสักนิด
จียงสั่งแท็กซี่ให้จอดก่อนที่จะถึงหอพักของซอนเยราว500เมตร เพื่อที่เค้าจะได้มีเวลาอยู่ใกล้ๆกับซอนเยมากขึ้น ถ้าเป็นไปได้ .. เค้าอยากจะให้วันนี้ถนนมันยืดยาวออกไปสักพันกิโลเมตร
"ถึงหอฉันแล้ว ... ขอบใจนะที่มาส่ง"
กระต่ายมินกล่าวขอบใจจียงที่อุตส่าห์เดินมาส่งเธอถึงหน้าหอพัก ถึงแม้จะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แต่ก็แปลกที่เธอยังอยากจะอยู่กับคนๆนี้ต่อนานๆ
"อื้ม"
"กลับบ้านดีๆนะ"
ซอนเยกล่าวลาจียงอีกครั้งก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าหอพัก จียงมองตามหลังของกระต่ายไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ
"เอ่อ .. ซอนเย เดี่ยวก่อน!" จียงตัดสินใจเรียกซอนเยอีกครั้ง
"อะไรเหรอ ... อุ๊บ"
ซอนเยไม่อาจจะพูดอะไรออกมาได้อีก เมื่อริมฝีปากบางของเธอถูกริมฝีปากของจียงประกบ!! นี่จียงทำอะไรกันแน่ จียงคิดอะไรอยู่!! จียงจูบเธอทำไม!!
ภายในรถแท็กซี่อีกคันที่แทยังและโซฮีอยู่บนรถคันนั้น โซฮีกำลังนั่งอมยิ้มคนเดียว เมื่อนึกถึงตอนที่แทยังบอกกับเธอว่า 'ไม่ต้องโทรให้ที่บ้านมารับนะ เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง'
"เป็นอะไรอีกล่ะเรา นั่งยิ้มอะไรคนเดียว"
แทยังถามคนแก้มป่องที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆด้วยความสงสัย นี่โซฮีเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย?
"เปล่า หนูก็แค่มีความสุขเฉยๆ"
"เออ .. แปลกดีเนอะคนเรา"
แทยังพูดพลางหัวเราะ ส่วนโซฮี คงจะเริ่มรู้สึกดีๆกับคนที่นั่งข้างๆบ้างแล้ว ถึงแม้เธอจะให้จียงเป็นที่หนึ่ง แต่ที่สองของเธอในตอนนี้ ก็ต้องเป็นผู้ชายที่นั่งข้างๆเธอเท่านั้นแหละ
'ขอโทษนะยัยเอเลี่ยน วันนี้ฉันขอควงพี่แทยังสักวันละกัน'
"เอ๊ะ!"
ในขณะที่กำลังนั่งยิ้มเพลินๆ ตาหยีๆของโซฮีก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างทางด้านนอกหน้าต่าง ที่หน้าประตูของหอพักแห่งหนึ่ง โซฮีเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังจูบกันอยู่ แต่มันคงจะไม่มีอะไรถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ใส่เสื้อสีเขียว เพราะโซฮีจำได้ว่าเมื่อเช้าจียงใส่เสื้อสีเขียว!!
"พี่จียง!! แล้วนั่น .. ยัยเตี้ย!!! จอดรถก่อนค่ะ จอดรถ!!"
เมื่อแน่ใจแล้วกับภาพที่เห็น โซฮีก็บอกให้คนขับจอดรถทันที โชเฟอร์เองก็จอดรถให้โซฮีตามที่สั่ง
"อะไรกันน่ะโซฮี สั่งจอดรถทำไมแล้วนั่นจะไปไหน!"
แทยังถามเมื่อโซฮีเปิดประตูรถแล้วเดินจ้ำๆออกไป เค้าจึงรีบจ่ายเงินค่ารถแล้วตามโซฮีไปทันที ตามอารมณ์ของเด็กคนนี้ไม่ทันเลยจริงๆ
"พลั่ก!!"
"ว๊ายย!!"
ซอนเยต้องร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อถูกคนบางคนกระชากตัวเธอออกจากจียงที่กำลังจูบเธออย่างดูดดื่ม เล่นเอาเธอที่กำลังจะเคลิ้มต้องตกใจ
"เพี๊ยะ!!"
ยังไม่ทันจะตั้งตัว ฝ่ามือขาวๆของคนแก้มป่องก็ถูกฟาดลงมาบนใบหน้าสวยๆของซอนเย แรงตบนั่นทำให้ซอนเยเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้นทันที และคนแก้มป่องก็กำลังจะเข้าไปซ้ำ
"หยุดนะโซฮี!! หยุด!! พี่บอกให้หยุดไง"
จียงที่ยังตกตะลึงกับเหตุการณ์ตรงหน้ารีบห้ามโซฮี พลางวิ่งเข้าไปประคองซอนเยที่นั่งกองอยู่กับพื้นด้วยความเป็นห่วง
"นี่มันอะไรกันพี่จียง!! พี่จียงหนีหนุไปทั้งวันเพื่อที่จะมาสวีทกับแม่นี่เหรอ!! พี่จียงทำแบบนี้ได้ยังไง พี่จียงก็รู้นี่ว่าหนูคิดยังไงกับพี่น่ะ"
โซฮีโวยวายเสียงดังด้วยความเจ็บใจ ทั้งๆที่เธอก็เป็นคนที่มาก่อน เธอรักจียง และทำทุกอย่างให้จียงจนหมดหัวใจไม่เคยสนใครหน้าไหนที่เข้ามาจีบ แต่จียงกลับเลือกซอนเย ทำไมกัน!!
"ใจเย็นๆก่อนน่าโซฮี"
แทยังที่วิ่งมาถึงแล้วเดินเข้ามาปลอบโซฮี หวังว่าจะทำให้โซฮีอารมณ์เย็นลงบ้าง
"พี่แทยัง!! หยุด!! ไม่ต้องมาห้ามหนู พี่จียง!! หนูถามจริงๆ หนูมีอะไรสู้ยัยนี่ไม่ได้ตรงไหน พี่จียงถึงไม่สนใจหนูแล้วหันไปเลือกยัยนี่แทน"
"แทยัง พาโซฮีกลับบ้านเถอะ นี่มันก็ดึกมากแล้ว เดี๋ยวที่บ้านจะเป็นห่วงเอา ซอนเย .. เป็นไง ไหวมั้ย"
จียงไม่ได้ตอบโซฮี แต่กลับสั่งให้แทยังพาโซฮีกลับบ้าน ส่วนตัวเองก็หันไปเป็นห่วงซอนเย นั่นยิ่งสร้างความไม่พอใจให้โซฮีมากขึ้นไปอีก!!
"โซฮี! โซฮี! หยุดนะ"
จียงและแทยังช่วยกันห้ามโซฮีที่ถลาเข้าไปตบตีซอนเยอีกครั้ง ส่วนซอนเยก็ได้แต่เอามือมาปัดป้องโซฮีที่กำลังจะทำร้ายเธอ
"เลิกทำตัวเป็นเด็กสักทีได้มั้ย!! โตแล้วนะ!! จะทำอะไรน่ะหัดมีเหตุผลซะบ้าง!!"
จียงตวาดใส่คนแก้มป่องอย่างเหลืออด ส่วนโซฮี เมื่อถูกจียงตวาดกลับมาก็เหมือนจะหัวใจสลาย เธอยืนมองหน้าจียงอยู่สักพักก่อนจะวิ่งหนีไป
"โซฮี!! โซฮี!!"
แทยังร้องเรียกคนแก้มป่องอย่างเป็นห่วง พลางออกวิ่งตามไปทันที ส่วนจียง เค้าได้แต่มองตามไปเท่านั้นเพราะรู้ว่าคนอย่างแทยังไม่ปล่อยให้โซฮีเป็นอันตรายแน่นอน
"ซอนเย .. เป็นยังไงบ้าง เอ่อ ... คือเมื่อกี๊ฉันขอโทษนะที่จูบเธอน่ะ แล้ว .. เธอเจ็บแก้มมั้ย"
จียงพูดวนไปวนมาเนื่องจากความตื่นเต้น แต่ถึงกระนั้นเค้าก็ยังเป็นห่วงซอนเย และไม่ลืมที่จะขอโทษเธอเนื่องจากที่เค้าจูบเธออีกด้วย
"เอ่อ .. ฉันไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก นายรีบตามโซฮีไปเถอะ เค้าแคร์นายมากเลยนะ ถ้านายไม่ตามไป โซฮีอาจจะน้อยใจก็ได้"
ซอนเยไล่ให้จียงตามโซฮีไป รู้สึกผิดนิดๆเมื่อรู้ว่าโซฮีคิดยังไงกับจียง และโซฮีก็เป็นคนที่มาก่อนด้วย ส่วนเธอ ... เธอไม่ได้คิดอะไรกับจียงไม่ใช่เหรอ?
"ไม่หรอก แทยังคงจัดการได้น่ะ ฉันว่าเดี๋ยวฉันพาเธอขึ้นไปทำแผลบนห้องก่อนดีกว่า เธอไม่รังเกียจฉันนะ"
จียงถาม ซอนเยคงขึ้นห้องเองไม่ได้ สภาพของซอนเยตอนนี้ทั้งอ่อนแอและไม่มีแรง แถมยังถูกโซฮีตบเอาอีก
"เอ่อ ... โอเค"
ซอนเยตอบตกลง จียงจึงพยุงสาวน้อยหน้ากระต่ายขึ้นห้องอย่างทุลักทุเล
ความคิดเห็น