คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 3 Partners in Crime (3)
"ยำไ่เยี่ยวม้าอร่อยมาเลยรับุหมอ" พาทิศมอย่าริใะำลัเ็บล้าานับลูสาว "ใ้มี็ล่อ หยิบับอะไร็ไม่หยิบโหย่ เหมือนนทำรัวเป็นปิ"
"อยู่นเียวมานานเลยพอทำไ้รับ ริๆ โมาับพี่ายที่เาอบทำอาหารทั้สอนเลยทำามไปโยปริยาย เ้ารัวไป็เหมือนไปเล่นับพี่"
"น่าเอ็นู ผู้ายทำับ้าวนี่สเป็น้าเลย่ะ เนอะ" วิันาหันไปยิ้มาหยีให้สามี
"โอย เหม็นวามรั" นเป็นลูเ็มือไป พร้อมทำหน้าเหมือนมีถุเท้าใ้แล้วอนเล่นีฬามา่อมู
"หลานปู่ เอ๊ย าไม่เ้ารัวเลย ่วยเรียมไ้แ่ไม่่อยอยาทำับ้าวินเอ" ำนเหลือบมอ "ถ้าไม่หิวสุๆ แล้วไม่มีอะไริน็ไม่ทำ นอนหลัมีพวสั่ับ้าวผ่านแอพไ้็เลยไม่ทำหนัว่าเิม"
"พรำๆ ะอยาทำับ้าวไปเพื่ออะไร" เธอเท้าสะเอว "ในเมื่ออยู่บ้าน็มีพ่อ๋าปู่๋าทำับ้าวให้ิน นเราะพาัวเอลำบาทำไมันะ ถ้าทุนทำับ้าวันหมแล้วใระเป็นนิน โล้อารนแบบพรำๆ ่ะ"
ยอยศ้มมอนที่มุ่มั่นในเส้นทานเอ้วยวามนับถือ
"อันนี้แส้มมะรุมนะรับ ผมใส่ล่อไปให้ เสร็แล้ว็เอามาห้อยไว้หน้าบ้านไ้"
"โห" นไ้อไปฝาเพื่อนร่วมานร้อออมา "นี่มันเหมือนหนึ่หม้อย่อมๆ แล้วนะรับ"
"นเยอะ เอาไปเถอะ บอว่าานให้มาเพราะอยาอบุที่เป็นลู้าประำ" เ้าอร้านับ้าวรู้สึเ่นที่พูไปริๆ
"แล้วะไปยัไะ" วิันาถาม้วยวามเป็นห่ว "แร้อนออ"
"เี๋ยวผมเอาอไปให้พี่ๆ ่อนรับ แล้วะออมาอีหน ะไปื้อาแฟ ที่โร'บาลออเอร์ไว้"
"ะย้อนไปย้อนมาทำไมรับ" พาทิศเินไปหยิบพวุแที่อยู่ในู้ิผนั "อะ มอเอร์ไ์ ี่เป็นไหม เอาแไปส่ที่โรพยาบาล เอาไปื้อาแฟส่าแฟเสร็แล้ว่อยเอาลับมาืน"
"อบุมาเลยรับ"
ยอยศยิ้มสใสนวิันายมือทาบอ สีหน้าและแววาอผู้เป็นแม่ในสายาอลูสาวูล้ายนเป็นแม่ย ถ้าเปรียบับวันธรรมร่วมสมัย็เรียไ้ว่า มีฟิลเอร์โพ[1]
"เี๋ยวผมิเลี้ยาแฟืนุพรำไว้ รอเี๋ยวนะรับ แล้วไปร้านาแฟัน"
พราวพัสสาเลิิ้ว ยัไม่ทันะอ้าปาถามว่า 'ิอนไหน' อีฝ่าย็เินออไปเปิประูแล้ว ยอยศไหว้ทุนแล้วหันมาทำปามุบมิบพออ่านไ้วามว่า
'เี๋ยวมา'
พอยอยศล้อยหลัทุสายา็พุ่มาที่พราวพัสสาโยพร้อมเพรีย
"รู้ัุหมอเหรอ" แม่ถาม้วยเสียระือรือร้น
"ไปเลี้ยอะไรันเมื่อไหร่ะพรำ" พาทิศัลูสาว้วยน้ำเสียนุ่มนวล
"ในที่สุพรำอปู่็มีหนุ่มมาบ้านแล้ว"
"พรำๆ ไม่ไ้พามาเาบัเอิิรถมาเอ" พราวพัสสาอบหน้านิ่ามวามเป็นริ "ู่ๆ ็เปลี่ยนเสื้อแล้วี่รถมาส่เนี่ย เหมือนัน"
"อ้าว แสว่าฝั่เราไม่ไ้เริ่ม ทานั้นสินะ" ำนวิเราะห์้วยท่าทาสุุม
"เามาอบนอเราเหรอะุพ่อ"
"ไม่รู้เหมือนัน" พ่อสามีิไม่ "เพราะหมอ็เป็นนใี เป็นมิร สใสนเหมืิอนเป็นมาสอโรพยาบาลไปแล้ว ทั้ที่มาทำพาร์ทไทม์แท้ๆ "
"เอ้า ไม่ไ้อยู่ประำที่โร'บาลหมอินที่เียวเหรอรับพ่อ" พาทิศประหลาใ ทั้เรื่ออยอยศและที่พ่อัวเอรู้้อมูลมานานี้
"ไม่นะ วันธรรมาะมาเ้าานอนเย็นๆ พ่อเยไปเินเล่นแล้วุยับลู้าที่พาหมาไปัน เอหมออนเ้าานพอี พอถามว่ามาาไหนเา็บอว่ามาาโรพยาบาล ถามไปถามมาไ้วามว่าเป็นอาารย์แพทย์แน่ะ"
พราวพัสสามอพ่อับแม่ทำหน้าประหลาใ หลัปู่อเธอบอื่อมหาวิทยาลัยลำับ้นๆ ที่มีะสัวแพทย์ศาสร์และโรพยาบาลสัว์ึ่ทำารรัษาเสยาและับ้อนไ้
"อันนั้นไม่น่าะเรียพาร์ทไทม์นะรับพ่อ น่าะเป็นปิอพวอาารย์หมอแหละ มีวันว่าที่ะออรวเอนไ้ เหมือนหมอน"
ำนผศีรษะอย่าเ้าใหลัไ้ยินำเปรียบเทียบทีุ่้นเยว่า
"แล้วอาารย์หมอะมาทำที่นี่อีทำไมเนี่ย" วิันา้อใ
"เินเือนอาารย์มหาวิทยาลัยมันน้อย..." พาทิศถอนหายใ ามประสาผู้เย้าวาไปแวววิาารในานะอาารย์พิเศษ
พราวพัสสาันปายิบๆ อยาบอพ่อแม่ว่าอาารย์หมอที่น่าเห็นใท่านนั้น ใ้ัรยานพับไ้ัวท็อปและราาสูนาออมอเอร์ไ์ไ้สอัน ีวิเาไม่ลำบานน่าเป็นห่วมานั
ผู้ที่ยืมัรยานยน์ลับมาในเวลาไม่ถึ 15 นาที พาทิศบอให้เา่อยเอามาืนทีหลั ให้เอาไปร้านาแฟะไ้ไม่้อเินาแ ้วยเหุนี้พราวพัสสาเลยไ้นั่้อนนแปลหน้าออาบ้าน แม้ะรู้สึว่าวันนี้เ็มไปเรื่อวน 'เอ๊ะ' แ่็ยัสรุปไม่ไ้ว่ามันแปลทีุ่ใ
ร้านาแฟิฟ์ (DIFTK ที่มาา Deadline Is Faster Than Karma.) ั้อยู่บนถนนเื่อมระหว่าสออยให่ ำแพถูทุบอย่าหยาบๆ นเหลือวามสูเพียเอว วนให้รู้สึถึบรรยาาศแบบลอฟ์ั้แ่่อนะ้าวเ้าไป้าใน พราวพัสสาเป็นลู้าที่นี่มาั้แ่สมัยเปิใหม่ๆ เพราะรสาิอร่อย บรรยาาศี ทั้ยัราาเป็นมิรอย่าที่้อถามว่าายเอาสัมหรือไม่
ยอยศเปิประูออว้านไออเรื่อปรับอาาศ้อาย เาผายมือให้เพื่อนใหม่เป็นนเลือโ๊ะ เธอเลือเ้าอี้มุมสุ้านในามปิ
"สวัสีรับุหมอ น้อพรำ" ายร่าสูที่ยืนอยู่้าหลับาร์ทัทาย่อนะมุ่นิ้ว "ไปไมาไถึมา้วยันไ้เนี่ย แปล"
พราวพัสสารู้ว่าัอธิษ์ผู้เป็นเ้าอร้านไม่ไ้อบยุ่เรื่อนอื่น ะนั้นที่เาเอ่ยเมื่อรู่็แ่เปรยามปิ
"เมื่อีุ้พรำพาแมวไปหาหมอ แล้วผมะิรถมาลลาทาหา้าวลาวันิน แุ่านวนิน้าว ให้แส้มมะรุมไปฝาที่โร'บาล้วย พอส่อเสร็็เลยมานี่ัน ะเลี้ยาแฟอบุุพรำ"
ไอ้เรา็้อไปรายานเาเนอะ...พราวพัสสาหรี่ามอนนั่ร้าม
"สอนเอาเหมือนเิมไหมรับ"
"เหมือนเิมรับ"
"่ะ"
"ั้น...ินอนเที่ยๆ แบบนี้ อุยศเป็นมอ่าหวานร้อย ส่วนอพรำเป็นมอ่าหวานน้อย"
เพื่อนร่วมโ๊ะมอหน้าัน
"ุหมอเป็นนออำลัายที่ินหวานร้อยแล้วหุ่นแบบนี้ แ่นอวบแบบพรำินหวานน้อย็ยัอ้วนเนี่ยนะ" เธอโวย
"มัน้อเบิร์นออไรับ" ยอยศอบทันที "แ่...อเสียมารยาท อย่าุพรำเรียว่าหุ่นนปิ หรือะเรียอวบ็ไ้ถ้าวัามบีเอมไอ ประเทศนี้บ้าวามผอมไปเอรับ น่าะีถ้าเราใ้ีวิให้ัวเอพอใ่อนนอื่นพอในะรับ"
"ริ" เธอเห็นพ้อ "แ่พรำทำไม่ไ้หรอ่ะ ้อุมอาหาร้วยยาสุ ุูนะ ปู่๋า เอ๊ย ปู่ับพ่อพรำทำับ้าวอร่อยนานั้น ให้ออาหารเหรอ ฝันไปเถอะ"
"ใ่ไหมล่ะรับ" ยอยศทำสีหน้าริั "เอาริๆ ั้แ่ย้ายมาอยู่แถวนี้น้ำหนัผมึ้นมาสามโลแล้ว เลยเลิับรถ ปั่นัรยานไปทำาน่อรถไฟฟ้า พบว่าสะวีเหมือนัน รถไม่ิ ไ้เบิร์นออไป้วย แ่พอาลับบ้านลรถไฟฟ้า็แวะลาื้ออิน่อ"
"แถวนี้มันมีำสาป่ะ อินอร่อยๆ มันหลอนเราลอเวลา" พราวพัสสายิ้มน้อยๆ "ว่าแู่่ๆ โมเมนัึ้นมาทำไมะ เราไม่ไ้มีนัินาแฟันเสียหน่อย"
"ผมมีเรื่ออยาุย้วยรับ แล้วทีนี้ไม่รู้ว่าุพรำไ้บอที่บ้านหรือยั ผมเลยมาุย้านอ่อน"
"อ๋อ เป็นไปไ้้วยี่ะ ทุนสนับสนุน" เธอเ้าใไ้ในทันทีว่าเาหมายถึเรื่อร้านหมูระทะ
"ไ้ยินแบบนั้นผม็ีใรับ ทีนี้มีเรื่อหนึ่ะรบวนุพรำ"
"่ะ"
"เมื่อรู่ผมทำยำไ่เยี่ยวม้าอร่อยไหมรับ"
พราวพัสสาทำหน้านิ่แม้ในใะับำถามึ่ผุึ้นมาแบบไม่มีปี่มีลุ่ย "อร่อยมา่ะ ไม่เผ็มา"
"ถ้าพรุ่นี้ผมทำยำมาใหุ้พรำลออี ุพรำอยาินยำอะไรรับ ยำทะเลไหม ทานปลาร้าไ้ใ่ไหมรับ อบทานเผ็หรือเปล่า แพ้ผูรสไหม"
"้า่อน" เธอยมือสอ้าราวพระพุทธรูปปาห้ามสมุทร "ุประส์อารถามเรื่ออาหารืออะไระ รบวนบอมา่อน"
ยอยศสูหายใเ้้า้าๆ "ผมอยาเป็นหุ้นส่วนร้านหมูระทะรับ"
พราวพัสสาเบิาว้า "ทำไมล่ะ!"
"พอเห็นหน้าุพรำที่โรพยาบาล พี่ีพยาบาลบอว่าเป็นใรยัไ ผมเลยโยไ้ว่าร้านหมูระทะเ้าั้เิมทีุ่ว่า้อเป็นร้านใใหมูระทะ ผมอยาให้หมูระทะลับมาอยู่แถวนี้เหมือนันรับ"
เำนเียวัน
เธอไม่อยาะเื่อว่าะมีนบ้าบอเหมือนัวเออยู่แถวนี้อีน
าแฟ DIFTK ลับมาแล้ว ใรอยารู้ว่าร้านนี้เป็นไ (ึ่็ไม่มีไรมา)
ไปอ่าน "รออุ" ไ้นะะ ิ้มเลย
เรื่อนี้บ่อน แ่น่าะไ้ออปลายปี่ะ
เน้นโรแมนิ หวานนน มีาอีโริเล็น้อย่า
ความคิดเห็น