จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #11 : พบพานเซียวเอ้อ

เสียงนกร้องขับขานท่ามกลางผืนป่า แดดรำไรลอดผ่านใบไม้ ส่องกระทบร่างของหลินเฟย ที่กำลังฝึกฝนเพลงกระบี่ ด้วยกระบี่ไผ่วิปลาส คู่กาย ผ่านมาหลายวัน หลังจากหลบหนี ออกจากตระกูลหลิน เขาก็ได้แต่ร่อนเร่ไปเรื่อยๆ อาศัยความรู้เรื่องสมุนไพรจากตำราโบราณประทังชีวิต แม้จะยากลำบาก แต่หลินเฟยไม่เคยย่อท้อ เขายังคงฝึกฝนวิชาหลอมสวรรค์ และเคล็ดวิชาเสริมรากฐานกายาอย่างต่อเนื่อง

ทันใดนั้น...

“ช่วยด้วย! ใครก็ได้ ช่วยด้วย!” เสียงร้องดังขึ้นจากพุ่มไม้ข้างหน้า

หลินเฟยรีบพุ่งตัวเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง “เกิดอะไรขึ้น?”

ภาพที่เขาเห็น คือ เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม แก้มยุ้ยน่ารักน่าเอ็นดู ถูกมัดติดกับต้นไม้ ดวงตากลมโตแดงก่ำ น้ำตาไหลอาบแก้ม

“ฮือๆๆ ช่วยด้วย”

“ใจเย็นๆ ก่อนนะ ข้าจะช่วยเจ้าเอง” หลินเฟยรีบเข้าไปแก้เชือกที่มัดเด็กสาวออก

“ขอบใจเจ้ามากนะ ข้าชื่อเซียวเอ้อ” เด็กสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส เมื่อหายตกใจ

“ไม่เป็นไร ข้าหลินเฟย” เขาแนะนำตัว “แล้วทำไมเจ้าถึงถูกมัดแบบนี้ล่ะ”

“ก็ไอ้พวกโจรป่าน่ะสิ มันจะจับตัวข้าไปขาย” เซียวเอ้อทำหน้าบึ้ง

“แล้วเจ้าหนีมันมาได้ยังไง”

“ก็ข้าแกล้งทำเป็นเป็นลมน่ะสิ พอมันเผลอ ข้าก็รีบวิ่งหนีสุดชีวิตเลย” เซียวเอ้อกล่าวอย่างภูมิใจ

“แล้วกระบี่ของเจ้าล่ะ” หลินเฟยถาม เมื่อเห็นว่าเซียวเอ้อไม่มีอาวุธ

เซียวเอ้อหน้าเสีย “ข้าทำตกไว้ระหว่างทางแล้ว”

หลินเฟยส่ายหัวด้วยความเอ็นดู “เอาล่ะ ไม่เป็นไร แล้วเจ้าจะไปไหนล่ะ ข้าไปส่ง”

“จริงเหรอ ขอบใจเจ้ามากนะ หลินเฟย ข้าจะไปที่หมู่บ้านข้างหน้าน่ะ”

ระหว่างทาง หลินเฟยได้รู้ว่าเซียวเอ้อเป็นเด็กสาวจอมแก่นที่ชอบออกเดินทางผจญภัย แม้จะดูเหมือนเด็กสาวทั่วไป แต่หลินเฟยสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในตัวเซียวเอ้อ

“หลินเฟย เจ้าใช้กระบี่เป็นหรือเปล่า” เซียวเอ้อถามขึ้นมา

“อืม นิดหน่อย” หลินเฟยตอบอย่างถ่อมตน แม้จะแปลกใจเล็กน้อยที่เด็กสาวอย่างเซียวเอ้อเอ่ยถึงเรื่องกระบี่

“งั้นข้าสอนเพลงกระบี่ให้เอาไหม เพลงกระบี่ของข้าเก่งนะ จะบอกให้” เซียวเอ้อทำหน้าภูมิใจ ดวงตากลมโตเป็นประกาย

“เพลงกระบี่ของเจ้า?” หลินเฟยเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนใจ

“ใช่ เพลงกระบี่ดอกหญ้าไงล่ะ” เซียวเอ้อตอบอย่างกระตือรือร้น “แต่ข้าจะสอนให้ก็ต่อเมื่อเจ้าสัญญาก่อนว่าจะไม่หัวเราะนะ ข้ายังฝึกไม่เก่งนักหรอก”

หลินเฟยรู้สึกเอ็นดูเด็กสาวตรงหน้า แม้จะเพิ่งรู้จักกัน แต่เซียวเอ้อก็ดู ไร้เดียงสาและจริงใจ เขาแอบอมยิ้มกับท่าทางขึงขังของเซียวเอ้อ ก่อนจะตอบ “ตกลง ข้าสัญญาว่าจะไม่หัวเราะ”