คลังเก็บตัวละคร

ลำดับตอนที่ #109 : TD

◣Application◥

◣Profile◥

“ชักจะเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแล้วสิ”

บทบาท : ปีศาจแห่งความโกรธเกรี้ยว

ชื่อ/นามสกุล : ทริซิก  เครส (Trisic Caze)

ชื่อเล่น : ซิ๊ค (Six) , ตัวอันตราย (ฉายาที่แก็งค์อื่นๆเรียก)

ความหมายของชื่อ :

     ทริซิก = Trisix = 6 สามตัว = 666 เลขของซาตาน

     เครส = Caze = ความบ้าคลั่ง

สัญชาติ : อเมริกัน

เชื้อชาติ : อเมริกัน-อิตาลี

เพศ : ชาย

ลักษณะภายนอก : ชายที่มีกล้ามเนื้อพอประมาณ ผมสีเขม่าที่มีปลายผมเป็นสีฟ้าสว่าง นัยต์ตาสีมรกตและมักจะชอบสวมสูทสีขาวสะอาดที่จะไม่ยอมให้อะไรมาเปื้อนมันเด็ดขาดลักษณะภายนอกดูเป็นคนนิ่งๆและพูดน้อย พร้อมกับหน้าตาที่ดูเบื่อๆอยู่ตลอด // นน. 64 กก. / สส. 173 ซม.

อายุ : 23 ปี

อุปนิสัย : เป็นพวกหงุดหงิดง่ายและไม่ยอมคน มักแก้ปัญหาด้วยความรุงแรงโดยไม่ค่อยคิดหน้าติดหลังเท่าไหร่นัก จึงทำให้ในบางครั้งก็ทำให้เขาอยู่ในสถานการณ์อันตราย แถมตอนเขาเกิดโมโหขึ้นมาลักษณะท่าทางของเขาแทบจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ทั้งหน้าตาที่ง่วงนอนถูกเปลี่ยนเป็นนัยต์ตาเบิกโพลงพร้อมหน้าที่เปี่ยมไปด้วยโทสะและความแค้นราวกับหวังจะกินเลือดกินเนื้อ(เอาจริงๆบางครั้งก็กะจะกินเลือดกินเนื้อจริงๆนั้นแหละนะ...)

    ปกครองแก็งค์ด้วยความเด็ดขาด การใช้ความรุนแรงและการฆ่าลูกน้องดูจะเป็นปกติในแก็งค์ของเขา เขามักจะฆ่าสมาชิกที่ทรยศต่อหน้าสมาชิกคนอื่นๆเพื่อให้ดูเป็นเยี่ยงอย่าง แต่ถึงจะโหดร้ายแบบนี้แต่เขาก็โคตรจะรักสมาชิกที่ซื่อสัตย์กับเขา โดยเขาพร้อมที่จะปกป้องลูกน้องที่ได้รับอันตรายถึงแม้จะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม ขอแค่ซื่อสัตย์กับเขา เขาก็ยอมแลกเพื่อชีวิตของคนคนนั้น

     กระหายการต่อสู้ ในยามโกรธนั้นสัญชาตญาณในการต่อสู้ของเขานั้นจะเอ่อล้นออกมา เขามักจะรู้สึกดีหากได้กระทำการต่อสู้ และจะยิ่งรู้สึกดีหากเป้าหมายเจ็บปวดหรือเสียชีวิต โดยเขาจะมีทีท่าที่มีความสุขจนในบางครั้งก็ลงดิ้นพล่านหรือหัวเราะออกมา

     นิสัยในชีวิตประจำวันนั้นเขาเป็นพวกที่ค่อนข้างรักสะอาดพอสมควร เขาจะไม่ยอมให้ชุดสูทหรือรองเท้าเปื้อนเป็นอันขาด จึงทำให้เขาดูเป็นคนที่ค่อนข้างสมบูรณ์แบบในสายตาของสาวๆเลยก็ได้

     เกลียดการให้อภัย เขาจะไม่มีวันให้อภัยใครทั้งนั้นโดยเฉพาะคนในองค์กรของเขา หากทรยศขึ้นมาก็จะมีอยู่เพียงหนทางเดียวนั่นก็คือความตาย แต่ในยางครั้งเขาก็ต้องให้อภัยคนอื่นด้วยความไม่เต็มใจนัก อันเนื่องจากบทบาทในตอนกลางวันที่เขาเป็น ซึ่งถูกมองว่าเขาคือพ่อพระ มันทำให้เขาหงุดหงิดและค่อนข้างอึดอัด แต่ก็แสดงออกมาไม่ได้...จนสุดท้ายเขาก็จะเอาไประบายในตอนล่าเหยื่อแทน

     โดยเขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการแสร้งทำเป็นคนสุภาพเรียบร้อยต่อหน้าทุกคนในยามกลางวัน ซึ่งสำหรับเขาถือว่าค่อนข้างอึดอัดพอสมควรเลยล่ะ

     เป็นพวกพยายามอดทน เนื่องจากในบางครั้งนั้นมันก็มีเรื่องให้หงุดหงิดโผล่ออกมาให้เห็นบ้าง แต่เขาก็ต้องพยายามอดทนเนื่องจากสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยเท่าไหร่ เคยมีอยู่หลายครั้งเหมือนกันที่เขาจะเริ่มสติแตกจนเกือบจะหลุดบุคลิกพ่อพระไป แต่เขาก็เก็บอาการนั้นไว้ไปปล่อยใส่เหยื่อผู้โชคร้ายแทน

     และในยามที่เขาจำเป็นจะต้องปะทะกับคู่ต่อสู้ที่มีฝีมือพอกันๆ เทคนิคที่เขามักจะชอบใช้นั้นก็คือการยั่วโมโหคนออื่นจนบ้าคลั่ง โดยเขาสามารถที่จะพูดเยาะเย้ย แทงใจดำ หรือทำท่าทาง เพื่อยั่วโมโหได้...และเมื่อคนคนนั้นตกอยู่ในความโกรธ ความได้เปรียบก็จะตกมาอยู่ที่เขาทันที

ประวัติ : ในสมัยเด็กเขาเป็นเด็กยากไร้ที่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตอยู่ข้างถนนหรือตามสลัมต่าง ชีวิตต้องดิ้นรนแบบที่ไม่มีใครเลียวแล การใช้ความรุนแรงเพื่อแย่งชิงสิ่งที่ต้องการนั้นถือเป็นเรื่องปกติ และเหตุการณ์เปลี่ยนชีวิตของเขาก็มาถึงจนได้ เขาได้พลั้งมือฆ่าเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาจนต้องเข้าสถานกักกันจนอายุได้ 16 ปีและเมื่อพ้นโทษออกมาก็ได้ถูกรับเลี้ยงโดยสามีภรรยาคู่หนึ่ง ทั้งคู่ได้ส่งเสียให้อาเซลได้เข้าเรียนเพื่อหวังจะให้เขาได้รับการศึกษา

     ...แต่ผลที่ออกมานั้นผิดคาด อาเซลนั้นได้มีเรื่องชกต่อยกับพวกนักเลงในโรงเรียนจนต้องมีการเชิญผู้ปกครองมาคุยอยู่บ่อยครั้ง จนในที่สุดเขาก็ถูกพักการเรียน แต่ฟ้าหลังฝนมักจะสวยงามเสมอ เนื่องจากในระหว่างที่พักการเรียนนั้นอาเซลได้เพื่อนสาวอย่าง "แอนนา" มาช่วยเรื่องการเรียนเอาไว้ โดยเธอได้ส่งข้อความและบทเรียนให้กับอาเซลทางโทรศัพท์ ทั้งคู่ได้พัฒนาความสัมพันธ์จนจากเพื่อนกลายเป็นเพื่อนสนิท และสุดท้ายทั้งคู่ก็ได้คบกัน

     จนเมื่อเขาอายุได้ 17 ปี พระเจ้าก็ได้เล่นตลกกับเขาอีกครั้ง เมื่ออาเซลรับรู้ความจริงว่าแอนนานั้นแอบคบซ้อนและแอบพามามีอะไรกันในห้องของเธออยู่บ่อยครั้ง อาเซลที่รู้เรื่องก็ได้เกิดโทสะ ไฟแค้นจากการถูกหักหลังได้ปะทุขึ้นอย่างรุนแรงจนไม่มีสามารถดับมันได้ เขาได้บุกเขาไปในห้องของแอนนาและพบกับความจริงๆดั่งสิ่งที่ได้ยินมา...แอนนาและชู้ของเธอกำลังนัวเนียกันอยู่บนเตียงอย่างสนุกสนาน อาเซลที่เดือดดานอยู่แล้วก็ได้ปะทุออกมามากกว่าเดิม จนในที่สุดเรื่องทั้งหมดก็จบด้วยคดีฆาตกรรม ฆาตกรได้หนีไปได้ แต่หลักฐานทั้งหมดได้ชี้ไปที่อาเซล หมายจับได้ถูกส่งไปทั่ว อาเซลต้องกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้มันแปลกไป เนื่องด้วยว่าระหว่างทำการฆาตกรรมนั้นก็ได้มีความทรงจำประหลาดลอยเข้ามาอยู่ในหัวของเขา มันจึงทำให้รู้ว่าเขาเป็นใครและสิ่งที่เขาต้องทำมันคืออะไร ความทรงจำของปีศาจได้กลับคืนสู่ร่างของมันแล้ว ดังนั้นเขาเลยเริ่มรับสมัครพรรคพวกคนไม่มีที่ไปแบบเขาจนเกิดแก็งค์เล็กๆ จนในที่สุดก็กลายเป็นองค์กรมาเฟียขนาดใหญ่ที่ทำงานเบื้องหน้าเป็นองค์กรไม่หวังผลกำไรที่ทำงานช่วยเหลือเด็กตามสถานที่ต่างๆ แต่เบื้องหลังนั้นกลับกลายเป็นเอเย่นส่งออกยาเสพติดและอาวุธที่มีชื่อเสียงในตลาดมืด พร้อมกับซื้อตัวตำรวจใกล้บริเวณที่ผลิตและที่เก็บยาและที่เก็บอาวุธเพื่อทำให้การผลิตและเก็บนั้นปลดภัย แม้แต่ยามชายฝั่งก็ถูกซื้อเพื่อให้การขนส่งทางเรือสะดวกยิ่งขึ้น พร้อมกับการจ่ายเงินปิดปากตำรวจแผนกนิติเวชและฝ่ายพิสูทธิ์หลักฐานเพื่อการทำลายหลักฐานเกี่ยวกับการฆาตกรรมสยอง ซึ่งจริงๆแล้วมันเกิดจากเขานี้แหละที่ฆ่าคนพวกนั้นเพื่อกินเป็นอาหาร

ลักษณะการพูด : ในยามปกติเขามักจะพูดด้วยน้ำเสียงเบาเนิบๆเหมือนคนง่วงนอน และแต่ตัวเองว่า "ฉัน" โดยจะแทนคนอื่นว่า "นาย,เธอ" และไม่มีหางเสียงเลยแม้แต่คุยกับผู้อาวุโสก็จะพูดแบบนี้

     แต่เขาก็มีลักษณะการพูดที่ใช้บังหน้าเช่นกัน ในยามที่เขาต้องปรากฏตัวในฐานะประธานขององค์กรไม่แสวงผลกำไร เขาจะเรียกตัวเองว่า "ผม" และจะเรียกคนอื่นๆว่า "คุณ" พร้อมกับลงหางเสียง พร้อมกับน้ำเสียงที่นุ่มลึกที่ฟังดูอบอุ่น

     ในยามโกรธนั้นเขาจะเปลี่ยนน้ำเสียงการพูด โดยน้ำเสียงที่ออกมานั้นจะออกเชิงเริงร่าและมักจะชอบยิ้มตลอดการพูดโดยจะมีการหลุดคำหยาบออกมาเล็กน้อย...ในบางครั้งก็จะมีการหัวเราะออกมาด้วย

ตัวอย่างสถานการณ์ :

     คุยปกติ - ออกมาผมประชาชนทั่วไปในยามกลางวัน

     "สวัสดีครับ(คุณ) ยินดีที่ได้พบนะครับ"

     น้ำเสียงนุ่มลึกของอาเซลได้กล่าวทักทายหุ้นส่วนขององค์กร ในการมาวันนี้เขามาเพื่อการเจรจาธุรกิจเพื่อการซื้ออาหารและสิ่งของเครื่องใช้ให้กับเด็กยากไร้ในต่างประเทศ

     คุยกันปกติ - กับคนในองค์กร (ตอนส่งยา)

     "ส่งยาไปได้เลย ยามชายฝั่งพวกนั้นฉันซื้อไว้หมดแล้ว แต่ถ้าพวกมันเขามาใกล้ฉันอนุญาตให้ยิง"

     อาเซลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ราวกับคนง่วงนอนพร้อมกับชี้นิ้วสั่งลูกน้องที่กำลังขนยากันอย่างขมักเขม่น

     โกรธ - ตอนเจอคนทรยศและเรียกมาคุยในห้องแบบเนียนๆ

     "รู้อะไรมั้ยเวลาที่ผมโกรธน่ะมันก็ไม่ต่างอะไรกับนรกหรอกนะครับ :)"

     อาเซลพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงใบหน้าอันสงบนิ่งถูกแทนด้วยรอยยิ้มกว้างและสายตาอันเบิกโพลงจนสามารถเห็นนัยต์ตาสีมรกตได้ชัดเจน อาเซลได้จับคอของคนทรยศและยกมันขึ้นก่อนจะหักคอเขาทิ้งด้วยมือเปล่า ตอนนี่พวกเขาทั้งคู่อยู่ในห้องปิด การกระทำแบบนี้จึงไม่มีใครสังเกตุเห็น

     "ได้กำจัดคนทรยศไม่พอ ครั้งนี้ยังได้อาหารด้วยแฮะ ดีเป็นบ้าเลย!! หึหึหึ"

     โกรธ - ระบายอารมณ์ตอนล่าเหยื่อ

     อาเซลได้จับเหยื่อของเขาได้แล้ว โดยเขาได้จับหัวของเหยื่อเอาไว้และกดลงกับพื้นก่อนจะพูดระบายบางอย่างออกมา

     "รู้อะไรมั้ยว่าไอคนที่มายืมเงินองค์กรฉันน่ะมันเบี้ยวหนี้มาหลายอาทิตย์แล้ว แต่ฉันกลับให้อภัยมันไป โคตรน่าหงุดหงิดเลยว่ะ"

     พูดจบเขาก็บีบหัวของเหยื่อจนบุบและแตก จนเศษสมองไหลออกมา เขาได้เลียเศษสมองที่เปื้อนนิ้วด้วยความเอร็ดอร่อย ก่อนจะลงมือกินเหยื่อผู้โชคร้ายคนนั้น

พลังพิเศษ : เขาจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ หากได้กินคน โดยถ้ายิ่งกินคนเขาจะได้รับความสามารถทางกายและความสามารถด้านการต่อต้านเวทมนตร์ชั่วคราว โดยจะสังเกตุได้จากปลายผมที่จะถูกเปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อนพร้อมกับนัยต์ตาที่เป็นสีส้ม โดยถ้าเขายิ่งกินคนเยอะ ความสว่างและความเข้มของสีผมและนัยต์ตาก็จะเพิ่มขึ้น โดยสีที่บ่งบอกว่าเขาแข็งแกร่งที่สุดนั่นก็คือสีแดงเลือดสว่าง ฉะนั้นถ้าหากเจออาเซลในสภาพที่มีปลายผมและนัยต์ตาเป็นสีแดงเลือดสว่างแล้วล่ะก็...จงอย่าเข้าใกล้

ความสามารถพิเศษ : มีความสามารถในการต่อสู้ด้วยมือเปล่า และชำนาญอย่ายิ่งในการใช้ศิลปะการต่อสู้ที่มีชื่อว่าซิสเตมา

สิ่งที่ชอบ : เนื้อสดๆ,การต่อสู้,การฆ่า,เลือด,น้ำอัดลมเย็นๆซักกระป๋อง

สิ่งที่ไม่ชอบ : ความพ่ายแพ้,ของเผ็ดๆ,อากาศร้อนๆ

สิ่งที่เกลียด : พวกทรยศ (ฉันจะฆ่าพวกมันให้หมด!!) , การให้อภัย (แต่ก็ต้องแสร้งทำในบางครั้ง)

สิ่งที่แพ้ : -

สิ่งที่กลัว : -

เพิ่มเติม : ลูกน้องในองค์กรนั้นไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นปีศาจ อาเซลได้ปิดบังเรื่องนี้เอาไว้ ส่วนเรื่องคดีฆาตกรรมปริศนานั้นคนในองค์กรรู้ดีว่าเป็นฝีมือของอาเซล แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะพวกเขาเคารพในการตัดสิใจของหัวหน้า

     ตอนออกล่ามักจะชอบถอดรองเท้าและเสื้อให้เห็นซิ๊กแพ็คอันงดงาม(??????)เปล่าหรอกที่ถอดเพราะกลัวเสื้อสูทจะเปื้อน

【Talk with parents】

∆ แฮะะ นานๆทีจะหาเรื่องคุย//เขินตัวบิด—เอาเป็นว่าสวัสดีค่ะ ทางนี้ชื่อสโนว์หรือโนนะคะ ทางนู้นชื่ออะไรเอ่ยย

: มิกซ์ครับ แต่เรียกผมว่ากล้วยรสนม หรอว่า กล้วย ก็ได้

∆ อาจจะเวิ่นเว้อพล่ามเยอะเรื่องพล็อตไปหน่อย... แต่คิดยังไงถึงมาเรื่องนี้คะ ;;w;;

: ไม่รู้สิครับ พอดีเห็นมันน่าสนใจดีเลยลองเข้ามาสมัครดู

∆ โนไม่ใช่คนขยันหรือเก่งอะไรนะคะ อาจมีการเงียบหายไปบ้างไม่ว่ากันนะคะ จะไม่เรียกว่าดองให้ใจเสียหรอกค่ะ พยายามจะไม่ทำแบบนั้น5555 (ไม่นานนู๋จิกลับมา—)

: ครับ

∆ โนไม่ค่อยถนัดฉากหวานๆเท่าไหร่ และเนื้อเรื่องอาจไม่ได้เน้นความรักอย่างเดียว มันอาจมีอะไรดาร์คๆมานิดนึง ซึ่งอาจลามไปถึงตัวละครด้วยที่อาจจะโดนย่ำยี(?) และถูกโนกระทำชำเรา(?)บ้างนะคะ อาจมีตายด้วย ไม่ว่ากันนะคะ แจ้งไว้ก่อนเนอะ ;;w;;

: ครับ

∆ ถ้าหากว่าตัวละครนี้ไม่ติดตามบทบาทที่ต้องการ จะอนุญาตให้เปลี่ยนบทบาทหรือรับกลับคะ

: ได้เลยครับ

∆ มีอะไรจะบอกโนไหมคะ อย่างเช่นอยากให้โนข่มขืนตัวละค—แค่ก เช่น อยากได้ฉากไหนเป็นพิเศษไหมอ่ะค่ะ ถ้าทำได้จะจัดให้เน้อ! =w=

: อยากเห็นฉากน้องต่อสู้ด้วยความโกรธขั้นสุด

ขอบคุณที่สมัครนะคะ ขอให้โชคดีค่ะ!//เตรียมของเซ่นไหว้ให้(?)

TB