เก็บตัวละครเจ้าค่ะ

ลำดับตอนที่ #109 : ⑩ H I M L E N ’s ¦ รับสมัครตัวละคร (normal&yaoi)

B
E
R
L
I
N
❀

 B

E
R
L
I
N
❀

 CR.SQW
 

    

APPLICATION

“ ( ฉันไม่ต้องการของพรรณ์นั้นหรอกนะ) ”

บท  ::    NO. 3  |  สมาชิกลำดับที่3ของกลุ่ม⑩ HIMLEN ’s  |  NORMAL

ชื่อ - นามสกุล  ::  มิวเรียล ทริสทีน่า [ Muriel Tristina ] [ อัญมณีแห่งความเศร้า ] 

โค้ดเนม  ::  เกวนนิเฟอร์ [ ปีศาจสีขาว ] [ gwenifer ]

เพศ  ::  หญิง 

ลักษณะตัวละคร  ::  เด็กสาวร่างเล็กหน้าตาน่ารักราวตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ เรือนผมสีเงินยาวถูกถักเปียอย่างหลวมๆไว้ข้างหลัง  ดวงตาสีแดงฉานดั่งสีโลหิตฉายแววเย็นชาให้กับผู้พบเห็น ใบหน้าน่ารักดูเรียบนิ่งตลอดเวลาไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหนก็ตาม เรือนร่างเล็กบอบบางไม่เข้ากับอายุของเธอเลยสักนิด ถึงเห็นแบบนี้แต่เธออายุมากที่สุดในกลุ่มเลยนะ เธอมักจะสวมชุดแนวโกธิกโลลิ้าสีขาวฟ้าอยู่เสมอ มันไม่ได้ดูแปลกตา แต่ดูเขากับเธอได้อย่างน่าประหลาด  ส่วนสูงของเธอค่อนข้างน่ารันทดพอสมควร จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งที่เธอทำทุกอย่างแล้วก็ยังคงสูงแค่ 148 เท่านั้น แถมน้ำหนัก ยังไม่เคยกระดิกเพิ่มหรือลดไปจาก 42 เลยสักนิดเดียว จนตอนนี้เธอได้แต่ถอดใจ

พลัง/ความสามารถพิเศษ  ::   หุ่นเชิด  ::  สามารถควบคุมเเละออกคำสั่งกับคนที่ถูกสัมผัสตัวได้ เป็นพลังที่น่ากลัวมากๆเลยทีเดียว เเต่มีข้อเเม้ว่าต้องถูกสัมผัสเท่านั้น 

เธอสามารถควบคุมคนได้ทีละหลายๆคน แต่ถึงอย่างนั้นก็มีจำนวนจำกัดอยู่เช่นกัน  ยิ่งฝืนควบคุมเยอะเท่าไรก็ยิ่งทำให้เธอต้องเพ่งสมาธิมากขึ้นเท่านั้น ในบางครั้งเธออาจไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวไปเลย และมันก็ทำให้เธอเหนื่อยมากด้วย เธอจึงพยายามไม่ฝืนลิมิตของตัวเอง

ลักษณะนิสัย  ::  

          มิวเรียลมีนิสัยหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีเป็นอย่างมากเธอจะไม่ยอมทำอะไรที่ขัดกับหลักการที่ได้ตั้งเป้าไว้อย่างเด็ดขาด ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตเธอก็ไม่ยอมละทิ้งสิ่งที่เธอปราถนาจะทำ นอกจากนี้แล้วสำหรับเธอ ศักดิ์ศรีเป็นสิ่งที่เธอต้องแบกรับ  เป็นเกียรติ เป็นสิ่งที่เธอคิดว่าสามารถยึดเหนี่ยวจิตใจเธอได้เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น

เพื่อไม่ให้เธอเป็นอะไรก็ตามที่เธอไม่อยากเป็น

          นิสัยที่เป็นข้อเสียของมิวเรียลนั้นมีอยู่มากมายหนึ่งในนั้นคือความเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็งที่ใครได้เห็นเป็นต้องหนาวยะเยือกทุกครั้ง เธอมีใบหน้าที่นิ่งมากหากไม่กระพริบตาคงมีคนเข้าใจผิดว่าเธอเป็นเพียงตุ๊กตากระเบื้องเคลือบเฉยๆเป็นแน่ เธอไม่เคยแสดงอารมณ์อะไรเลย ไม่ว่าจะทุกข์สุข หรือเศร้า เธอจะทำเพียงแค่ปรายตามองอย่างเย็นชาแค่นั้น การช่วยเหลือคนที่ไม่เกี่ยวข้องนะเหรอ สำหรับเธอฝันไปเถอะ ถ้าไม่ใช่ภารกิจ เธอจะไม่ทำอะไรเด็ดขาด นอกจากนั่งจิบชาเงียบๆภายในห้อง 

             มิวเรียลไม่ค่อยพูด แต่ทุกคำที่ได้เปร่งออกมาจากริมฝีปากเล็กอวบอิ่มกลับเจ็บปวดเสียเหลือเกิน เรียกได้ว่าเธอพูดได้ตรงจุดทุกคำ และเธอยังมีวิธีในการจัดการอารมณ์ได้อย่างน่าทึ่ง( แต่บางทีคงจะน่าทึ่งไปหน่อยในเมื่อเธอทำตัวราวกับก้อนน้ำแข็งเดินได้อยู่แบบนี้)  

             การที่เธอควบคุมอารมณ์ได้ดีทำให้เธอมองสถานการณ์ต่างๆได้ดีเช่นเดียวกัน

           จะบอกว่าเธอปฏิเสธและพยายามปลีกวิเวทก็คงใช่ เธอไม่ปราถนาที่จะเข้าหาใครหรือให้ใครเข้าหาเธอทั้งนั้น

เพราะเธอไม่ต้องการมีความสัมพันธ์ที่เกินเลยไปมากกว่าคนรู้จักในการทำงาน เธอคงทำใจรับไม่ได้หากต้องเห็นคนที่รักตายไปต่อหน้าต่อตาอีกครา เธอทนไม่ได้ถ้าสองมือคู่นี้ไม่สามารถช่วยใครได้เลย

              มิวเรียลเป็นคนที่รักพวกพ้องมาก แต่กระนั้นจนถึงตอนนี้ก็เธอก็ยังไม่มีสิ่งนั้นและปฏิเสธที่จะมี เธอเชื่อว่าความสัมพันธ์มีแต่จะทำให้คนเราเจ็บปวดยิ่งขึ้น ถึงได้พยาบามหลีกหนีมาโดยตลอด

                     สำหรับคนที่เธอไม่สนใจ เธอจะเมินอย่างไม่ไยดี

              เธอไม่ค่อยชอบให้ใครมาเป็นห่วงเท่าไรนัก เวลาเกิดเรื่องอะไรขึ้นเธอจึงมักฝืนตัวเองอยู่เพียงลำพังโดยไม่บอกใคร และยังยึดถือคำสัญญาเป็นที่สุด นอกจากนี้ยังเป็นพวกเก็บความลับเก่ง ต่อให้ตายก็ไม่มีวันพูดออกมา

              เธอไม่ค่อยกลัวอะไรอย่างที่เด็กผู้หญิงทั่วไปควรจะกลัวนัก แมลงสาปเอย ตะขาบเอย หนอนเอย กล้ามาเสนอหน้ามีฟาดเรียบหมด แถมยังฟาดด้วยใบหน้านิ่งสนิทหัวคิ้วไม่กระตุกสักนิด ( ถ้าอารมณ์ดีเธอคงแค่จับแล้วเขวี้ยงออกไปนอกหน้าต่าง) 

               มิวเรียลเป็นพวกแค้นฝังหุ่น และจะรอเวลาแก้แค้นแน่ๆต่อให้ผ่านมายาวนานแล้วก็ตาม ใครที่มีนทำร้ายเธอหรือคนที่เธอรัก มันต้องได้รับการเอาคืนเป็นเท่าตัว

ประวัติ  ::  มิวเรียลเกิดและเติบโตในครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวยมากนักแต่ก็ไม่ได้ย่ำแย่แต่อย่างใดเรียกว่าอยู่กึ่งกลางก็คงได้ เธอมีพ่อและแม่ที่รักเธอยิ่งนัก แต่แล้วก็เกิดเหตการณ์น่าสลดที่เธอต้องสูญเสียพ่อและแม่ต่อหน้าต่อตาของเธอเอง 

หากในวันนั้นเธอเพียงกล้าหาญได้อีกเพียงนิด หากในวันนั้นเธอไม่มัวแต่หวาดกลัว เธอคงไม่ต้องสูญเสียคนที่เธอรักไป

กลางดึกคืนนั้น มีชายคนนึงบุกเข้าบ้านของเธอ เธอไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใคร เธอไม่รู้ว่าพวกมันต้องการอะไร 

แม่พาเธอมาหลบอยู่ใต้เตียง เธอได้ยินเสียงของพ่อกรีดร้อง ได้ยินเสียงแม่รีบไปเปิดประตู และเสียงมีดที่แทงลงไปยังหน้าอกของผู้เป็นมารดา ร่างของแม่ทรุดลงไปกองอยู่หน้าประตู ชายอีกคนลากร่างของพ่อเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผล ลมหายใจที่รวยรินของพ่อทำให้ดวงตาของเธอคลอไปด้วยหยาดน้ำสีใส

ในตอนนั้นเองที่เท้าเธอเผลอเตะไปโดนอะไรอย่างใต้เตียงเข้า ทำให้พวกมันได้ยินเสียงและคงเดินเข้ามาหาเธอหากไม่ติดมือของพ่อและแม่ที่พยายามจับขาของพวกมันเอาไว้

ภาพการฆาตกรรมละเลงเลือดเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอ หยาดหยดสีแดงฉานกระเด็นลงบนพื้นเบื้องหน้าของเธอ มือเล็กพยายามปิดปากของตนแน่นกลั้นเสียงสะอื้นจนตัวโยน  

พ่อค่ะ แม่ค่ะ หนูขอโทษ หนูขอโทษที่ขี้ขลาด หนูขอโทษที่ทำอะไรไม่ได้เลย หากหนูเข้มแข็งมากกว่า ถ้าหากว่าหนูไม่เห็นแก่ตัว เอาแต่กลัวตาย พ่อกับแม่ก็อาจไม่ต้องมาตายแบบนี้

เรื่องราวจบลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกมันหนีไปหลังจากได้ยินเสียงรถตำรวจ เธอถูกช่วยเอาไว้ได้ แต่สภาพจิตใจนั้นคงใช้เวลายาวนานกว่าจะรักษาบาดแผลให้หายไป จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่ได้ข่วคราวของคนที่ฆ่าพ่อและแม่ของเธออย่างโหดร้าย เธอต้องพยายามหาหนทางในการมีชีวิตรอดในแต่ละวันอย่างยากลำบากเมื่อปราศจากคนเลี้ยงดู เธอโกรธเกลียดพวกตำรวจ เมื่อคดีของเธอไม่ได้รับความสนใจอีกแต่อย่างใดหลังจากผ่านไปถึง 5 ปี ก็ยังคงไร้เบาะแส ไร้วี่แววพวกมัน

ภาพในวันนั้นยังคงตาตรึงจนถึงทุกวันนี้ เมื่อนึกถึงทีไรก็พาให้หยดน้ำไหลรินจากตา เสียงร้องไห้ยังคงดังอย่างแผ่วเบาในห้องของหญิงสาวเพียงลำพัง

พวกท่านจากไปแล้ว ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่ได้พบพานกันอีกแล้ว ต่อให้อยากกลั้นเสียงสะอื้นที่น่ารำคาญนี้เพียงไร แต่ถ้อยคำมากมายที่ท่วมท้นจนล้นหัวใจดวงนี้ก็ผลักดันให้ความเจ็บช้ำกลั่นเป็นน้ำตาไหลรินอย่างไม่อาจหยุดยั้ง

 เฝ้าภาวนาให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นทุกคืนวัน แต่กระนั้นก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันไม่มีวันเป็นจริง

ภาพอดีตอันแสนสุขเป็นเพียงเงาอันเลือนลาง ไม่ทันไรก็เลือนหายไป

ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูเอง

สิ่งที่ชอบ  ::  การเขียนไดอารี่ , จิบชาเงียบๆในห้อง , อ่านหนังสือ 

สิ่งที่เกลียด  ::  พวกน่ารำคาญ , คนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง , คนที่ดูถูกเธอ( โดยเฉพาะเรื่องหาว่าเธอเป็นเด็ก)

เเพ้  :: --

ลักษณะคำพูด  ::  ส่วนใหญ่เธอมักจะพูดเรียบๆนิ่งๆไร้อารมณ์ แต่เจ็บลึก และออกแนวกีดกันไม่ให้ใครมายุ่งกับตัวเองแถมด้วยความหยิ่งผยองแบบมีดีค่ะรู้ตัว เธอไม่ค่อยชอบพูดอะไรซ้ำซากน่าเบื่อ เธอจะพูดเพียงแค่รอบเดียว จะทำได้หรือไม่นั้นก็เรื่องของอีกฝ่าย

" เกะกะ เจ้าพวกชั้นต่ำ "

" ใครสั่งให้แกพูด "

" แกมีสิทธิ์อะไรถึงมาตั้งคำถามกับฉัน" 

" เด็กงั้นเหรอ  ฉันอายุมากกว่าพวกแกอีก จำใส่หัวไว้ด้วย "

เพิ่มเติม  ::  

    

TALK

Q  ::  สวัสดีค่ะ ไรท์ชื่อ ชูกะ นะคะ ผู้ปกครองชื่ออะไรหรอคะ?

A  :: รินค่ะยินดีที่ได้รู้จักน้า

Q  ::  ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้หรอคะ? 

A  :: แนวเรื่องน่าสนใจดีนะคะ

Q  ::  ถ้าไรท์เคร่งไปหรือคอมเม้นต์พูดเเรงไป ไรท์ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ

A  :: ไม่เป็นไรหรอกค่ะรับได้

Q  ::  เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ! นะคะ

A  :: ขอให้ติด นโม 3 จบ