คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #101 : ตอน 29 สาสน์แห่งจันทรา 3/3
อน 29 สาสน์แห่ันทรา 3/3
เสียร้ออนแ้วสีรุ้ปลุให้อลิลืมาื่น เ็สาวมอไปรอบห้อนอนอนเอ้วยวามุน เพราะมีใรบานำลัยืนมือไพล่หลัโยหันหลัให้เธอ ทว่าแ่เธอเห็นเส้นผมยาวละเอียสีทอับ้อมือที่ปูโปนไป้วยเส้นเลือสีเียวเ้ม็ทำให้รู้แล้วว่า เาือนที่เธอไม่อยาเอ
“ื่นเสียที” โรธอสล่าวึ้นเมื่อหูเรียวยาวอเาไ้ยินเสียุััมาาเียทั้ที่เาไม่ไ้ลับหันหลัมามอ
“บุรุ” อลิ่อนอ
“เพิ่รู้ว่า เ้าอบ้านลายเป็นผู้บุรุ”
“ไม่มีใรสอนเหรอ ห้อนอนเป็นห้อส่วนัว”
“พอีว่า ห้อนอนเธออยู่ในอาาเอัน เธอมัน็แ่ผู้อาศัย”
“ใ่! นึว่าันอยาอยู่ที่นี่หรือไ ใรันที่บัับให้ัน้ออยู่ในสภาพนี้”
“ระวัำพูไว้บ้า”
“ทำไม”
“ุ๊ ๆ” โรธอสี้นิ้วมาที่ปาอนเอเพื่อเป็นสัาให้หิสาวเียบเสียล “หน้า่ามีหูประูมี่อ”
“ะบอว่ามีนแอบฟั?” อลิหน้าาื่น
“ใรบานสิร่าแท”
“แ่็โนไล่ออไปแล้ว” เธอแย้
“มันพยายามเ้ามาใหม่”
“มีทาป้อันไหม”
“ันพยายามหาทาอยู่”
“สู้” เสียแหลมเล็ั้อ้าหูโรธอสับอลิ ทั้สอนึรีบหันมอไปรอบห้อ่อนะพบเ็หนุ่มรุ่นราวราวเียวับเธอำลัยืนอยู่รประู เรือนผมอเาเป็นสี็อโแลที่เ็สาวรู้สึูน่าอร่อย
“ไม่ใ่เสียผม” รีมปิเสธ
“ในที่สุนาย็มีร่าาย” ายหนุ่มระบายยิ้ม
“เพราะมันือ่าอบแทนที่เธอยอม่าย”
“ันรู้นายหมายถึใร”
“แ่ันไม่รู้” อลิแย้
“สัวันเธอะพบเอ” โรธอสล่าวับอลิ่อนะหันลับไปหารีม “นายาอาาเใส่ห้อันับอลิ”
“ระผมทำามำออรับ” รีม้อมศีรษะอย่าอโทษ
“ท่าน้อารอะไร” ายหนุ่มเรือนผมยาวหันออไปทาหน้า่าเหมือนอนอลิรู้สึัวื่น พอเ็สาวลอมอออไปทิศทาเียวัน เธอ็พบวันทร์ลอยเ่นอยู่บนฟาฟ้าสีรัิาล อลิรู้สึว่า มันสว่าไสวว่าเมื่อืนวาน ทั้ที่วามริอนนี้เป็น้าแรม
“ท่านอยาบออะไร”
ำล่าวอโรธอสทำอลิื่นะลึ เธอรู้แล้วว่า เาำลัุยับวันทร์
พลันวันทร์วลม็ลายเป็นสีแานัพระันทร์สีเลือ ทำให้หัวใเ็สาวเ้นแรเหมือนโนใรบานใ้เือรัแน่นที่หน้าอและลำอนหายใไม่ออ ่อนเ็สาวะผ่อนลมหายใออมาเมื่อแสันทร์สีแทอประายเป็นละออเล็ ๆ รั้แรเธอิว่ามันือลาบอเหุแสนเลวร้ายุันรลทั์ แ่อนนี้อลิลับรู้สึล้ายโนโอบอุ้ม้วยหยาละออฝนอันแสนื่นใ
ละออแสันทร์ูล้ายลีบอไม้ปลิปลิวอาบไล้ไปทั่วห้อ หาในยามปิเ็สาวเรียว่า หิ่ห้อยแสันทรา แ่ยามนี้มันล้ายลีบอไม้ามหลาสี่อนะูเหมือนลีบอุหลาบสีแเ้ม
“ุหลาบยิ่ามยิ่มีหนาม ท่าน็รู้” เสียรีมัึ้น
“เราทราบ” โรธอสยอมรับ
“หนามมันือพิษอันร้ายแรที่ทิ่มำใร็ไ้ ถึเวลา”
“ถึเวลาแล้วสินะ” ้าวฤหาสน์พึมพำ
“อรับ” รีมานรับ
พลันวันทร์เปล่ประายสีเหลือทอ่อนะสาแส้าลมาบนหน้าปอหนัสือโบราเล่มยัษ์ที่วาอยู่บนหัวเียอแฮร์ ทันในั้นหนัสือวิูน็โนแรลมเปิหน้าปแ็ ๆ ออ บนหน้าระาษสีเหลือนวลปราอัระ่อหน้าทุน
“ารัเลือะลูุนัเริ่ม”
ับพลันอัระสีทอ็เลือนหายแล้วโรธอสับอลิ็รู้สึัวื่น
พอ้าวฤหาสน์ลืมาึ้น เาหันมอไปรอบห้อ่อนะลุึ้นแล้วเินไปที่หน้า่าทอสายามอพระันทร์เสี้ยวที่เริ่มเลือนหายไปในลีบเมยามรุ่สา
“ฝันบอเหุ” ายหนุ่มรำพึ่อนะเินไปที่ระแล้วะโนเรียเลานุารอเา “มีเรอร์มาหาันโย่วน!”
ะนั้นอลิระวีระวาลุึ้นาเียนอนแล้วระโนไปยัเ็ายระ่ายที่ำลัหลับอย่าี้เา
“แฮร์ื่น” เ็สาวเย่าัวเ็ายอย่ารุนแรนแฮร์ิว่าเิแผ่นินไหว
“แผ่นินไหวเหรอฮะ” แฮร์้อนายหิ่อนะรีบมุไปที่ใ้หมอนอย่าหวาลัว
“ไม่ใ่ ไม่้อลัว มีเรื่อให่ว่านั้น”
“เิอะไรึ้นฮะ ยัมีอะไรที่รุนแรว่าแผ่นินไหวอีเหรอฮะ” แฮร์เสียสั่น้วยวามื่นใ
“เรา้อไปหาเาเี๋ยวนี้ เอาหนัสือไป้วย” อลิสั่่อนะลาเ็ายระ่ายพร้อมหนัสือโบราไปทาประูห้อนอนแล้วเปิออ ทำให้พวเาพบมีเรอร์ที่ำลัะเาะประูห้อนอนออลิพอี
“อรุสวัสิ์อรับท่านอลิ” มีเรอร์ล่าว
ความคิดเห็น