ลำดับตอนที่ #101
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #101 : OMG หอผมมีผี!!
"My valentine expectation is you"
Slowly walk away you not too far away
ค่อยๆก้าวเดิมข้ามไป เธอคงไม่ไกลเกินคว้า
Get closer to you in more everyday
เข้าใกล้ตัวเธอให้มากกว่าทุกวันที่ผ่านมา
Even falling down to get up
แม้ล้มลงไปเท่าไร ให้ลุกกลับมาเท่านั้น
I love you every day
ฉันรักเธอไปทุกวัน
Add a relationship to the two of us
เพิ่มความสัมพันธ์ให้กับสองเรา
[ APPLICATION FOR GENIE ]
" สิ่งที่หนูเคยเป็น..มั้งคะ ? "
" หนูจะทำให้ทุกคนอบอุ่นเอง ! "
สิ่งของที่สิงสู่ : ผ้าห่มสีขาวสะอาดตา
ชื่อ - นามสกุล : เพียงนับดาว พัชรกานต์กุล | Piengnabdaw Patcharakankul
ชื่อเล่น : ไออุ่น | Aiaun
สัญชาติ : ไทยแท้ไม่มีชาติอื่นเจือปน--
เพศ : หญิง
อาชีพ : ไปช่วยแม่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า !
ลักษณะภายนอก : ไออุ่น เด็กหญิงหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูที่ไม่ว่าใครได้พบเจอก็มักจะชมเป็นเสียงเดียวกันว่าเป็นเด็กที่น่ารักทั้งหน้าตาและนิสัย โครงหน้าเรียวไข่ แต่กลับมีแก้มกลมๆป่อมอยู่ เรือนผมสีน้ำตาลหม่น ที่ยามตกต้องกระทบกับแสงตะวันจะทอประกายแสงสีเทาออกมาเบาๆราวกับแสงจันทรา ผมหยักศกเป็นทรงสวย เส้นผมนุ่มละเอียดราวกับได้รับการหวีมาเป็นอย่างดี เรือนผมยาวถึงกลางหลัง ทำให้เธอราวกับเป็นตุ๊กตาปุยฝ้าย ผมหน้าแสกกลางไม่ได้ตัดหน้าม้าตามประสาเด็ก คิ้วโก่งหัวคิ้วชี้ขึ้นเล็กน้อยพอเป็นทรงสวย ดวงตาสองชั้นกลมโตราวกับลูกกวาด นัยน์ตาสีน้ำตาลเฉกเช่นเดิมกับเรือนผมแต่มีประกายสีทองหม่นเจือปนอยู่ แววตาใสซื่อ จนคนที่จ้องมองเกิดความรู้สึกอยากจะปกป้องไม่ให้ความโหดร้ายมาทำให้แววตานี้เปลี่ยนไป ห้อมกรอบด้วยแพขนตาหนานุ่มงอนสวย นั้นยิ่งทำให้เธอดูราวกับตุ๊กตามากขึ้นไปอีก จมูกเล็กจิ้มลิ้ม ปลายจมูกเชิดขึ้นเล็กน้อยพอน่ารัก พวงแก้มกลมป่องระเรื่อไปด้วยสีชมพูจางๆ ริมฝีปากบางกระจับเล็กจิ้มลิ้มสีธรรมชาติอย่างเด็กสุขภาพดี
รูปร่างเล็กกระทัดรัดตามประสาเด็กอายุ 6 ขวบ แขนขาเรียวเล็ก ผิวพรรณน่าสัมผัสราวกับก้อนสำลี ฝ่ามือเล็กนุ่มนิ่มราวกับมาชเมลโล่ หากคุณได้สัมผัสหรือแตะต้องเธอก็จะมีความรู้สึกว่าต้องถนอมอีกฝ่าย เพราะเกรงว่าหากจับแรงเกินไปอาจจะทำให้ร่างเล็กๆนี้แหลกสลายไป ผิวสีขาวอมชมพูราวกับน้ำนมที่โรยไปด้วยกลีบกุหลาบ ส่วนสูงเล็กกระจ้อยร่อยอยู่ที่ 125 ซม. และน้ำหนักสมส่วนอยู่ที่ 30 กก. ตัวของเด็กหญิงนั้นมีกลิ่นหอมอ่อนๆที่ระบุไม่ได้ว่ากลิ่นอะไร แต่กลับเป็นกลิ่นที่ให้ความรู้สึกสดชื่นและเย็นสบายเสมอเมื่อได้สูดดม
นิสัย : ไออุ่น เป็นเด็กหญิงที่ไออุ่นสมชื่อ เธอเป็นเด็กที่ชอบมอบความสุขและความอบอุ่นให้กับผู้อื่น เธอไม่ได้เป็นเด็กร่าเริงชวนให้ผู้อื่นยิ้มหรือหัวเราะ ไม่ได้เป็นเด็กเงียบขรึมจนผู้อื่นชื่นชม เธอเป็นส่วนผสมที่ลองตัวของทั้งสองสิ่งที่กล่าวมา เธอเป็นเด็กใสซื่อ บริสุทธิ์และยังไร้เดียงสา สิ่งเดียวที่เธอรู้ความคือการทำตัวให้ผู้อื่นมีความสุข เพราะอย่างนั้นเธอจึงเป็นเด็กว่าง่าย หัวอ่อน เชื่อใจทุกคนบนโลกใบนี้ ไม่มีแม้แต่ความคิดร้ายให้มนุษย์หรือแม้แต่สัตว์ตัวเล็กๆ และยังมีความเชื่อที่ว่าทุกคนบนโลกสามารถเป็นคนดีได้หมด
ไออุ่นไม่เคยโกรธหรือต่อว่าใครอย่างหนัก ทั้งยังใจดีต่อทุกคนที่ผ่านหน้ามา หากเห็นใครเดือดร้อนก็พร้อมที่จะเดินเข้าไปยิ้มให้กำลังใจพลางถามไถ่เพื่อที่จะช่วยเหลือ ทั้งๆที่ยังเป็นแค่เด็ก 6 ขวบเท่านั้น และเพราะแบบนั้นเลยทำให้พ่อกับแม่ของเธอต้องค่อยฝากฝังให้ผู้คนแถวนั้นช่วยไปดูเธอ ถ้าหากเห็นเธอไปคุยกับคนแปลกหน้า พ่อและแม่เองก็เคยบอกเธอว่าอย่าไปคุยกับคนแปลกหน้าหรือรับของจากเขา แต่เธอก็เถียงด้วยความว่า ' ไม่เห็นจะแปลกหน้าเลยนี้คะ พอหนูทักเขา เราก็รู้จักกันแล้ว ' พลางยิ้มซื่อๆให้กับผู้เป็นพ่อและแม่ จนพวกเขาไม่รู้จะอธิบายยังไง..
เธอเป็นเด็กที่อ่อนไหวต่อบรรยากาศโดยรอบมาก หากอยู่ในที่ๆบรรยากาศกดดันหรือไม่ดี เธอก็จะรู้สึกได้ และพร้อมจะน้ำตาแตกทุกเมื่อ แต่เธอไม่ใช่เด็กที่ร้องไห้แล้วแหกปากโวยวาย เธอจะสะอึกสะอื้น และเช็ดน้ำตาเงียบๆ จนคนมองรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่ทำให้เด็กหญิงคนนี้ต้องเสียน้ำตา เป็นคนที่ให้อภัยคนอื่นง่ายมาก และยังพร้อมจะเป็นมิตรกับคนที่เคยทำร้ายตัวเองอีกต่างหาก พร้อมที่จะฉีกยิ้มและกล่าวคำว่า ' มาเป็นเพื่อนกันเถอะ ! ' ให้กับทุกคน แถมยังออดอ้อนเก่ง รู้ว่าทำยังไงถึงจะทำให้คนๆนั้นทำตามใจเธอ เช่น พาไปเที่ยว หรือขอให้ยกโทษให้
รักในเสียงเพลง และจินตนาการ เธอชอบที่จะฟังนิทานก่อนนอนมาก ไม่อย่างนั้นเธอจะหลับไม่ลง เรื่องที่เธอโปรดปราณมากที่สุดคือเรื่อง ' เจ้าชายน้อย ' ด้วยเหตุผลเพราะมันเต็มไปด้วยจินตนาการและความแฟนตาซีที่เธอชื่นชอบ เธอนั้นร้องเพลงเพราะมากทั้งๆที่เพิ่งอายุเพียงเท่านี้ เรียกได้ว่าเป็นสิ่งที่พระเจ้าประทานมาให้เด็กหญิงตัวน้อยๆคนนี้ เสียงร้องเพลงของเธอทั้งใสและกังวาลราวกับเสียงระฆังในโบสถ์ ราวกับเสียงสวดให้พรของนางฟ้าตัวน้อยๆ
ไออุ่นเป็นเด็กที่บริสุทธิ์ราวกับผ้าสีขาว พร้อมที่จะถูกแต่งแต้มด้วยสีต่างๆมากมาย แต่มีเพียงสีเดียวที่ไม่อาจจะแตะต้องผ้าขาวผืนนี้ก็คงจะเป็น ' สีดำ '
ประวัติ : เธอเกิดมาเป็นพี่คนโตของครอบครัว เธอเกิดมาได้ 4 ปี เธอก็มีน้องชายฝาแฝดให้ค่อยเลี้ยงซะแล้ว ครอบครัวของเธอนั้นประกอบไปด้วยพ่อกับแม่ พ่อทำงานเป็นหัวหน้าบริษัทหนึ่ง ส่วนแม่ทำงานในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ถึงมันจะไม่ค่อยได้เงินดีนัก แต่งานที่พ่อทำและทรัพย์สินจากบรรพบุรุษก็ทำให้แม่ไม่ซีเรียสกับเรื่องนี้มากนัก แม่มักจะพาเธอและน้องชายฝาแฝดไปอยู่ที่นั้นเสมอ เรียกได้ว่าโตมาพร้อมๆกับเด็กในนั้นเลยก็ว่าได้ พ่อของเธอเป็นชาวคริสต์ และเขาคอยสอนเพลงที่ร้องในโบสถ์ให้เธอฟังเสมอ และแน่นอนว่าเธอก็นำมันมาร้องให้เด็กๆที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าฟังอีกด้วย พ่อมีแพลนจะสอนเธอเล่นออแกน แต่คงต้องรอให้เธอโตกว่านี้หน่อย..
เธอไม่ได้มีชีวิตที่ยากลำบากในวัยเด็กแต่อย่างใด ค่อนข้างจะสบายหากเทียบกับเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้ ทำให้เธอมักจะชอบแบ่งปันสิ่งของต่างๆให้กับเด็กๆเสมอ ในช่วงฤดูหนาว ที่นี้จะค่อนข้างอยู่ลำบากเพราะความหนาว และอากาศที่บางครั้งก็แปรปรวณจนทำให้เด็กหลายๆคนป่วยและไม่สบาย ทั้งยังขาดแคลนผ้าห่มที่จะมอบความอบอุ่นให้ เธอนั้นมีผ้าห่มผืนโปรดสีขาวผืนให็และหนาผืนหนึ่ง ที่พอจะให้เด็กตัวประมาณเธอห่มได้หลายคน เธอไม่ลังเลที่จะให้พวกเขาเลยแม้แต่น้อย เพราะคำพูดของแม่ที่เคยบอกว่า ' ผ้าห่มนั้นมอบทั้งความอบอุ่น และความปลอดภัยให้กับผู้คน ' เธออยากให้พวกเขาอบอุ่นและปลอดภัย เพราะอย่างนั้นเธอจึงมอบซึ่งนั้นให้กับเด็กๆ
จวบจนเธอโตมาอายุได้ 6 ขวบ ก็เกิดเหตุลักพาตัวเธอขึ้น และคนที่ลักพาตัวเธอไปแค้นพ่อของเธอที่มาชิงตำแหน่งหัวหน้าบริษัทไป เขาต้องการจะให้ครอบครัวของเธอล้มละลายเหมือนที่เขาเป็น เขาพยายามเรียกค่าไถ่มูลค่าสูง ที่เธอคิดว่าครอบครัวของเธอไม่มีวันหามาได้ เขาบอกว่าต้องหามาภายใน 3 วัน ไม่อย่างนั้นเธอจะหายไป เธอไม่ค่อยเข้าใจคำว่าหายไปเท่าไร แต่เธอเองก็ไม่ได้หวาดกลัว และไม่มีความคิดที่ว่าเขาจะคิดร้ายต่อเธอเลยแม้แต่น้อย เด็กหญิงยิ้มแย้มและพูดคุยกับเขา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยตอบกลับมาเลย
ผ่านมา 2 วันแล้วที่เธออยู่กับเขา เขาดูเริ่มเครียดขึ้น พลางบ่นพึมพำว่ามันกำลังมา เธอไม่เข้าใจเลยซักนิด แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามไถ่ออกไป จวบจนวันที่ 3 เขามีท่าทางเหมือนกับมีปีศาจร้ายอยู่ในตัว เขากินเหล้าและกินเม็ดยาบางอย่าง เธอเห็นเขาหน้าตาซูบ แถมยังซีดเซียวจึงนึกเป็นห่วงและเอ่ยปากถามออกไป
" คุณลุงคะ หนูว่า-- "
" หุบปาก !! "
เสียงที่จะเปล่งออกมาถูกกลืนลงคอ เมื่อเขาตวาดมา แต่เธอก็ยังเป็นห่วงเขาอยู่ดี จึงเอ่ยปากพูดอีกครั้ง
" แต่มันจะทำให้คุณลุงยิ่งแย่นะคะ ! "
เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนที่จะได้ยินเสียงเขาพูดพึมพำบางอย่างแผ่วเบา เธอไม่ได้ยินจึงเดินเข้าไปใกล้ๆและเงี่ยหูฟัง
" อย่างแกมันจะไปเข้าใจอะไร !! "
โครม
ตุ๊บ
เขาตวาดออกมา ก่อนจะผลักเธอลงไปกับพื้น และบีบคอเธอจนเธอหายใจไม่ออก
" ค คุณ.. ลุ.. ง "
เธอพยายามพูด แต่ยิ่งพูดเธอก็รู้สึกเหมือนกำลังทรมาณตัวเองมากกว่าเดิม เธอมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่จะเบิกตากว้างอย่างมึนงง เมื่อเขาร้องไห้จนหยาดน้ำตากระทบลงกับหน้าของเธอ
" อย่างแกจะเข้าใจอะไร ! ไอ้หมอนั้นมันแย่งทุกอย่างไปจากฉัน !! ทั้งหน้าที่การงาน ลาภยศ หรือแม้แต่.. คนรัก "
เขาพูดเสียงแผ่วเบาลง แต่น้ำหนักมือของเขากลับไม่ลดลงเลย
" ค..น..รัก ? "
" ใช่.. ใช่ ใช่ !! แม่ของแกไงล่ะ มันทิ้งฉันไปหาไอ้หมอนั้น ! เพราะอะไร ฉันมันแย่รึไง !!! "
เขาพูดพึมพำไปมาเหมือนคนเสียสติ เธอมองเขาร้องไห้และกรีดร้อง จึงอดเห็นใจไม่ได้
" ไม่..ใ..ช่ "
" คุ..ณลุ..ง..เป็..นคน..ดี "
เธอพูดก่อนจะยิ้มให้กับเขาเท่าที่จะทำได้ แต่มันยิ่งกลับทำให้แย่งลงกว่าเดิมอีก เขาเริ่มกรีดร้อง
" เหมือนเลยเกินนะ เหมือนกับแม่แกกระทั้งรอยยิ้ม สุดท้ายมันก็แค่รอยยิ้มจอมปลอมเท่านั้นล่ะ !! "
เธอนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ก่อนที่จะรู้สึกว่าเธอเห็นภาพหลอนของพ่อและแม่หรือแม้แต่น้องชายของเธอ
" ขอ..โท..ษ "
เธอพูดออกมาได้เพียงคำเดียว ก่อนที่ลมหายใจและหยาดน้ำตาจะร่วงหลนหายไป สิ่งสุดท้ายที่เธอเห็น คือเสียงไซเรน และเสียงพร่ำขอโทษของเขาคนนั้น เธอรู้เพียงแต่ว่า เธอส่งยิ้มให้เขา
ห่วง : ได้พบหน้าพ่อแม่และกล่าวคำขอโทษ
เหตุผลที่มาอยู่ในห้องพระเอก : เห็นพระเอกมีผ้าห่มผืนที่เหมือนผืนเก่าของเธอ เลยตามสิงซะ
สิ่งที่ชอบ : ร้องเพลง , ขนม , นิทานเจ้าชายน้อย , สัตว์ทุกชนิด
สิ่งที่เกลียด : ไม่มีสิ่งที่เกลียด แต่ที่ไม่ชอบคงเป็นมะระ และผักทั้งหลายแล
งานอดิเรก : ร้องเพลง , มีวิ่งเล่นตามประสาเด็ก , ออดคนนู่นคนนี้ไปทั่ว , ผูกมิตรกับคนหรือผีอื่น
เพิ่มเติม : - จนตายน้องก็ไม่แค้นหรือโกรธลุงคนนั้น
- ถึงจะบอกว่าลักพาตัว แต่น้องก็ตามลุงแกไปไม่ขัดขืนเลยล่ะ..
- ลุงแกติดยา ติดเหล้า เลยทำให้ประสาทหลอน ทำไรไม่ยั่งคิดค่ะ เลยฆ่าน้อง ฮื่อออ
- ชอบสีน้ำตาลเหมือนสีผมของน้อง
- บางครั้งก็มักจะเอาผ้าห่มที่สิงอยู่ไปกอดคนนู่นคนนี้หรือคนที่เศร้าอยู่ เพราะเชื่อว่าจะให้ความอบอุ่นและการปกป้อง
คุยกับตัวละคร
"เอาล่ะ ตาเธอเเล้ว เข้ามาเลย" เมษเปิดประตูห้องนอนเพื่อให้ผีคิวถัดไปเข้ามาคุยในห้องเขา "ส่วนที่เหลือก็อยู่กันสงบๆ ห้ามแอบฟัง ห้ามทะลุกำเเพงเข้ามาดู เข้าใจมั๊ย?!" ชายหนุ่มยังไม่วายโผล่หน้าออกมาเพื่อขู่ผีตนอื่นที่อยู่ในห้องนั่งเล่นก่อนจะปิดประตูเเละเดินตรงมาทางคุณ
: เด็กหญิงยิ้มนิดๆ มองบรรดาพี่ๆผีที่โบกมือให้เธอ ในตอนที่เธอกำลังเข้ามาในห้อง ดวงตากลมโตใสแป๋วจ้องมองพี่เมษเพื่อรอคอยคำถาม
"กฏในการอยู่ร่วมกัน ห้ามไปเที่ยวหลอกคนอื่นหรือห้องข้างๆ ห้ามเคลื่อนย้ายอะไรโดยที่ฉันไม่อนุญาต ห้ามค้นข้าวของส่วนตัวกระทั่งแอบดูฉันอาบน้ำ ที่สำคัญ!! ห้ามโผล่มาหลอกฉันตอนกลางคืน ชัดเจนนะ!" ทันทีที่นั่งลงที่พื้นเขาก็เริ่มสาธยายกฏออกมาด้วยสีหน้าจริงจังปนหงุดหงิดเล็กน้อย
: " ทำไมพี่เมษดูหงุดหงิดจังคะ " เธอขมวดคิ้วพลางเอียงคอถามอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจนัก แต่ก็พยักหน้าเชื่อฟังคำสั่ง
"อืม ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ..." ชายหนุ่มก้มหน้าพร้อมยกมือนวดขมับตน ท่าทางจะปวดหัวของจริง
: " พี่เมษปวดหัวเพราะหนูเหรอคะ.. " เธอถามอย่างกังวลใจ พาลทำให้สีหน้าของเธอหมองลงนิดๆ
"ทำไมเธอ ถึงยังไม่ไปผุดไปเกิดล่ะ? มีห่วงอะไรหรอ?"
: " ห่วง..? ห่วงอะไรคะ " เธอถามงงๆ พลางไล่ทวนคำว่าห่วงในใจตัวเอง ' ห่วงยาง? ห่วงใย? ห่วงหา?
" อ่อ ! หนูอยากกลับไปหาพ่อกับแม่ค่ะ " เธอตอบด้วยน้ำเสียงหงอยๆเล็กน้อย
ชายหนุ่มเหงื่อตกหลังจากที่ได้ยินคำตอบของผีตรงหน้า "...เเล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะ ตามคนอื่นไปไม่ได้รึไง?"
: " เอ๊? ตามพี่ชายไม่ได้เหรอคะ " เธอถามกลับด้วยสีหน้าใสซื่อ
"...ฮะฮะฮะ" เมษหัวเราะอย่างขมขื่น(?)ที่สุดในชีวิตก่อนจะทิ้งตัวลงกับพื้นเเละสลบไป
: " พี่เมษ.. อยากลงไปนอนกับพื้นก็ไม่บอกกันดีละคะ..? " เธอพูดกลางจะเขี่ยๆตัวพี่ และด้วยความสงสัยว่าพื้นอาจจะนุ่มทำให้พี่เมษอยากไปนอน เธอจึงล้มตัวลงไปนอนด้วย " ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย.. " บ่นอุบอิบ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วทิ้งร่างพี่เมษไว้ตรงนั้น
คุยกับผปค.
เราชื่อมีนเน้อ เรื่องนี้เราคงเเต่งเป็นตอนสั้นๆไม่ยาวเท่าไหร่ ไม่ว่ากันนะ ;-;
: พิณคนเดิมค่าา
คำถามเดียวเลย ถ้าไม่ได้บททีต้องการจะรับกลับหรือยัดบทคะ?
: รับกลับละกันค่ะ !
ขอบคุณที่สนใจส่งลูกๆมาให้นะคะ ขอให้โชคดีค่าา XD
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น