คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 09 : Plan Eight.
Plan Eight.
“ูไม่อยู่แ่วันเียวมึโนนานี้เลยเหรอวะแบ!” วาลมโปานประหนึ่นฮูอีโอเบิว้าและมอเพื่อนรัในุเสื้อยืับบ็อเอร์ัวน้อยที่นั่อยู่บนโฟาัวให่
แบฮยอนลอาไปมาและถอนหายใเสียั ีโอมอมุมปาเรียวที่มีเลือออิบๆ และทิ้ัวลบนโฟาอย่าแi'
“ริๆ ูอาะโนมาว่านี้็ไ้” ำพูอแบฮยอนทำให้ีโอยิ่ไม่เ้าใ วาเรียวที่มีอายไลเนอร์เพิ่มวามมเบนไปมอเสื้อสูทสีเลือหมูที่แวนาแอยู่ที่ระเบีย รอยยิ้มน้อยๆ ็ปราึ้นที่มุมปา
พยอนแบฮยอนไม่อบิ้าหนี้บุุใร...เห็นที้อเอร์วิสเล็ๆ น้อยๆ ให้ไอ้หัวฝอยหน่อย็แล้วัน J
“แล้วมึะเอาไับลีโิน” เรื่อสนุสนานในวามิอแบฮยอนถูั้วยีโอ แบฮยอนแ่นหัวเราะอีรั้และหยิบ iPhone อัวเอมาหาเบอร์โทรศัพท์อใรนหนึ่
ถ้ามีปัหาอะไร โทรหาพี่ไ้เสมอนะ
เสียหวานอเ้าอเบอร์โทรศัพท์ั้อเ้ามาในหัว รอยยิ้มเ้าเล่ห์อเานนั้นทำให้แบฮยอนยิ่นึสนุ ีโอมอรอยยิ้มร้ายาอแบฮยอนสลับับื่ออใรนหนึ่บนหน้าอ ไม่นานนาโ็ร้ออ๋อเ้าใวามิอเพื่อนรั
“น่าสนุีนี่” ทัู้่หัวเราะิััน นิ้วเรียวอแบฮยอนโทรออและนั่รอสัพั ปลายสาย็อบรับ้วยเสียหวาน
[ฮัลโหล]
“ฮัลโหลพี่เลย์เหรอรับ ผมแบฮยอนนะ”
[หืม แบฮยอนเหรอ? เมื่อวานเป็นไบ้า ีึ้นแล้วสินะ] มุมปาเรียวอเลย์ยับโ้ึ้นและวาระาษอให่ในมือลบนโ๊ะ วาู่สวยายแววเ้าเล่ห์และสนุสนานอย่าปิไม่มิ
็พอะรู้น่ะนะว่าโทรมาทำไม...
“็พอไหวรับ อนนี้ที่โรเรียนเป็นยัไบ้ารับ”
[สถานาร์ย่ำแย่ อนนี้มีรูปนายับำสาปแ่แปะอยู่เ็มไปหมเลยล่ะ]
ลู่ฮานหยุมอรูปอแบฮยอนที่ถูาบาทแพร้อมำ่าสารพับนบอร์่าวสาวอโรเรียนพลารอเสียใส่โทรศัพท์ วันนี้เป็นวันหยุแ่เา็้อมา้อมฟุบอลรอารแ่ันในอีไม่ี่อาทิย์้าหน้า ส่วนเลย์ที่เป็นนเื่อมสายอพวเายิ้มน้อยๆ และไม่พูอะไร
“ั้นเหรอรั้บ...” แบฮยอนสบาับีโออย่าเ้าใัน ่อนที่ทัู้่ะเหยียยิ้มหวานให้ัน
[มีแผนีๆ รึยัล่ะ?] สามีวิที่เหลือที่ไ้ยินำพูอเลย์เป็น้อหัวเราะเบาๆ ับวามรประเ็นอนเ้าเล่ห์ ่อนที่ทุนะมีวามิแบบเียวัน
า อี้ิไม่เยทำให้ผิหวัเลยริๆ J
“หาานมาใหู้ลอเลยนะมึเนี่ย” ายหนุ่มเ้าอเสียถอนหายใและล้วมือลับเ้าไปในระเป๋าเสื้อสูท่อนะยืนมอายหนุ่มอีสอนที่ยืนอยู่ใล้ๆ
“เหอะน่า อบใละัน” านยอลยิ้มแ่ให้แฮยอนและบิี้เีย้ายวา มือหนาพับแนเสื้อเิ้ึ้นมาถึ้อศอและวัสายาไปมอายหนุ่มนหนึ่ที่เ่าอ่อนลไปออยู่ที่พื้น
“มึะทำอะไรมัน” มุน อออบ ายหนุ่มอีนที่ยืนออพิำแพเอ่ยถามานยอลที่ยืนหันิ้วอยู่ านยอลไม่อบอะไรแ่เพียแ่ระุรอยยิ้มวนสยอวันเหยื่อผู้โรร้ายยิ่มีสีหน้าหวาหวั่น
“มึื่อฮันแทใ่มั้ย” เสียทุ้มเอ่ยเรียบๆ แทหน้าเหวอไปเล็น้อยและพยัหน้า้าๆ
“มึเป็นใร! แล้วลาูมาที่นี่ทำไม!!” แทถามเสียั เหื่อเม็ให่ผุออามับ ท่าทาลุลี้ลุลนแบบนี้แหละที่านยอล้อาร
ยิ่มึลัวเท่าไหร่...พี่ยอลนนี้็ยิ่สนุ (ิไปป่ะมึ -_-;;)
“ถ้ามึอบำถามูีๆ มึะไม่เ็บัว...มึใ่นที่ปล่อย่าวเรื่อพยอนแบฮยอนรึเปล่า” แฮยอนับออบมอหน้าันโยอัโนมัิ พวเาระลึาิไ้ในทันทีว่าทำไมไอ้เพื่อนรันนี้ถึไ้บอให้พวเาไปลาัวแทมาาห้อเรียน แถมยัเสี่ย่อารที่ะถูประธานบัลโทษอี่าหา
แ่เรื่ออผู้ายนเียว มัน้อลำบาพวูนานี้เลยเรอะ ไอ้านหยอยออทิสิ!!
“่าว...่าวอะไร!” แทัวสั่นึ้นนิๆ วามลัวเริ่มเ้ารอบลุมิใ
“เรื่อที่ว่าเาะนอนับแไ” น้ำเสียราบเรียบอานยอลทำให้เพื่อนรัอีสอนรู้สึแปลใ น้อยรั้เหลือเินที่ไอ้ผู้ายอารม์ีอย่าปาร์านยอลที่เห็นแ่ใบไม้ยัหัวเราะไ้ะูเย็นานานี้
ท่าทาพยอนแบฮยอนนนั้นะสำัมาเลยนะเนี่ย
“ถะ ถ้าใ่แล้วะทำไมวะ!!” แฮยอนับออบหัวเราะพรืับท่าทาปาีอแท ไอ้หน้าโ่นี่ท่าทาะไม่รู้ัเพื่อนรัอเาะแล้ว เห็นบ้าบออแเหมือนเ็ิวิามินีแบบนี้แ่ริๆ แล้วพี่แ็เ๋นะเออ
“ทำไปเพื่ออะไร”
“ริๆ แล้วู็ไม่ไ้ิะทำอะไรแบบนั้นหรอ ทั้ๆ ทีู่อบมันมานานั้น...แ่มันไม่เยเห็นหัวูเลยสันิ แู่อนอน้วย็ทำเป็นเล่นัว...”
พลั่!!
เท้าให่ปานประหนึ่รถบรรทุที่ห่อหุ้ม้วยรอเท้าผ้าใบแบรน์ัอานยอลพุ่ไปที่หน้าออแทอย่าแรนเา้อลไปนอนหายับพื้น านยอลล้วระเป๋าาเนัเรียนและใ้สายาเย็นเยียบมอแทที่ัวสั่นึ้นมาอีรั้ อนนี้วามโรธอเาพุ่ทะลุถึุเือแล้ว
“อนอน้วยั้นเหรอ...” แฮยอนับออบยับัวไปยืนู้นทาพลาฮัมเพลเบาๆ ส่วนานยอล็หันิ้วพลาสะบัอวอร์มร่าายอีรั้ มือหนาระาอเสื้ออแทอย่าแรและแยยิ้มเย็น
“นาูยัไม่เย แล้วมึเป็นใรวะ!!”
“พูถึเรื่อเมื่อวัน่อนแล้วสะใะมั” โินหัวเราะเสียัับเหล่าลูสมุน วันนี้ใบหน้าอเธอ็ยัพอ้วยบีบีรีมลานัอย่าหนาเหมือนเย
“ป่านนี้ไม่มีหน้ามาโรเรียนแล้วล่ะ” ลูสมุนนที่หนึ่รีบพูสนับสนุนโินอย่ารวเร็ว ส่วนัวาร็แ่แ่นหัวเราะเบาๆ
เสียุยอนัเรียนหลายนในโรอาหารเียบลอย่าพร้อมเพรียเมื่อที่ประูโรอาหารปราร่าอนสอน โินเบิวาว้าและมอแบฮยอนับีโอที่เินเ้ามาในโรอาหาร้วยท่าทาสบายๆ และัริมฝีปาแน่น
มือเรียวอแบฮยอนวาระเป๋าเป้ลบนโ๊ะว่าและวัสายามามอหิสาวที่มีสีหน้าเียแ้น รอยยิ้มหวานเหยียว้าอย่าผู้ที่เหนือว่า
เลียันสิ...เลียันให้มาว่านี้ แล้วะไ้รู้ึ้ว่านอย่าพยอนแบฮยอนทำอะไรไ้บ้า
“สวัสีโิน” น้ำเสียสใสอแบฮยอนทำให้ีโอพยายามลั้นหัวเราะและไม่แสอาาร้านมือัวเอออไป ใบหน้าใสื่ออเาปราริ้วรอยวามัวล
ถ้าเิหลุแอ๊บึ้นมาโ้ะไปหลอใ้ใรไ้อีล่ะ L
“หึ ยัล้ามาโรเรียนอีเหรอ หน้า้านเหมือนันนี่” โินพยายามปรับน้ำเสียให้ที่และห้ามัวเอไม่ให้ระโออไปบใบหน้าสวยหวานอแบฮยอน
“นั่นสินะ ันว่าันนี่หน้า้านสุๆ ไปเลยล่ะ” แบฮยอนหัวเราะเสียใสและสนับสนุนำพูอโิน ่อนะหันไปหัวเราะับีโอที่หัวเราะิัอยู่้านหลั
“ยอู...ทำไมนายถึบับนพรร์นั้นเป็นเพื่อนล่ะ เลิบแบฮยอนเถอะน่า” เมื่อโินเห็นว่าแบฮยอนไม่ไ้สะทสะท้านอะไรเลยสันิึหันไปหว่านล้อมนที่ิว่าน่าะูมูไ้่ายว่า
แ่หารู้ไม่ว่ายอูน่ะ...มัน็พอๆ ับแบฮยอนนั่นแหละ -_-;;
“นั่นสินะ...” เสียหวานอีโอทำให้โินเริ่มยิ้มออมานิๆ เมื่อเห็นว่าีโอท่าทาะเริ่มสับสน...เหรอ?
“ใ่มั้ยๆ แบฮยอนน่ะเป็นนยัไนาย็น่าะรู้ อย่าทำให้วามีอัวเอ้อมัวหมอเลยนะ” โินหัวเราะิและพู่อไป แบฮยอนยแนึ้นออและมอีโอที่มีสีหน้าลำบาใอย่าเ็ๆ
นับวันมึยิ่ะแรเหมือนูแล้วนะโ้...
“...แ่อโทษ้วยนะโิน ันมีสมอพอที่ะแยแยะว่าอะไร ‘ี’ อะไร ‘ไม่ี’ น่ะ” โินยิ้ม้าับำพูอีโอที่หลอ่าเธอแบบเนียนๆ แ่้วยใบหน้าน่ารันั่นทำให้เธอไม่ล้าที่ะลมือทำอะไร โินไ้แ่ัฟันรอๆ มอทัู้่อย่าินเลือินเนื้อ
“เหอะ แผลที่หน้าหายแล้วเหรอ...ที่โนันบน่ะ” โินเิหน้าึ้นนิๆ และพยายามยั่วให้ร่าบาโรธ
“็เริ่มะีึ้นแล้วล่ะ แ่เธอ็้อระวััวนะ...”
“ระ ระวัอะไร?” ใบหน้าอโินปราแววหวาหวั่น วาลมโ้วยบิอายส์มอ้ายมอวาอย่าหวาระแว
“ระวับรราแฟนเ่าอนที่เธอแย่มาไ”
“แ พูอะไรอแน่ะ!!!” ใบหน้าอโินีเผือ ่อนที่เธอะวาใส่แบฮยอนเสียัลั่น เหล่านัเรียนที่ยืนอยู่ใล้ๆ ับลุ่มอพวเธอเริ่มถอยหนีและถูแทนที่้วยบรรานัเรียนหิหน้าโหนับสิบว่าน
“พวแเป็นใรน่ะ” โินที่อออาารหวาลัวอย่าเห็นไ้ัเริ่มัวสั่น แบฮยอนเหยียยิ้มหวานอีรั้และรออยอะไรบาอย่า
พรึบ!
“อะ..อา...อย่าสิ...เี๋ยว็มีนมาเห็นหรอ” เสียราอหิสาวนหนึ่ัมาาโทรทัศน์นาให่นับสิบัวในโรอาหาร ่อนะโว์ภาพอโินับบรราายู้นับแสนอเธอ นัเรียนหิหลายนที่เห็นแฟนอัวเอำลัเล่นหนัสผ่านอภาพถึับรีร้อเสียหล บาน็สลบล้มพับไปอับพื้น ส่วนหิสาวในภาพ็เ่าอ่อนทรุลไปนั่หมแร
“แย่ันะที่เธอันมีรสนิยมอบถ่ายลิปอนปิบัิภาริน่ะ” เสียอแบฮยอนัึ้นใล้ๆ ับใบหน้าอหิสาวที่เปื้อนน้ำาอย่าน่าสสาร เธอเยหน้ามอแบฮยอนที่ยิ้มละไมอย่าอับอาย
“เิอะไรึ้นเนี่ย...” เสียทุ้ม่ำอใรนหนึ่ทำให้แบฮยอนหันลับไปมอ านยอลในสภาพเหมือนไปออำลัายนเหื่อำลัยืนมอพวเาา้า มือ้าหนึ่ที่ลาร่าอายนหนึ่ที่เหมือนผ่านสมรภูมิรบมาอย่าโโนเผลออ่อนแรปล่อยอเสื้ออายนนั้นนหลัระแทพื้นเสียั
นใล้ะายทำไมมึไม่พาไปโรพยาบาลวะ พามาโรอาหารทำเี่ยอะไรเนี่ย?
“แท แท!!” โินวิ่ไปหาแทที่นอนสลบอยู่ที่พื้น ใบหน้าอเาฟ้ำอย่าน่าเลีย เสื้อผ้าเปื้อนราบินนหมสภาพ
“อ้อ นายเอเหรอ” แบฮยอนเินไปหาแท้าๆ ใบหน้าหวานาที่ำลัสนุสนานแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ แบฮยอนวาสายามอสภาพอแทและเหลือบมอานยอลที่้ออโทรทัศน์า้าพลาปาน้ำลาย
ะหื่น็ให้มันมีลิมิหน่อยเถอะมึ -_-
“อยาทำเหมือนในลิปรึไ?”
“อืม...เฮ้ย! เปล่าๆ” มุมปาเรียวระุึ้นเป็นรอยยิ้มเล็ๆ เมื่อเห็นานยอลที่ร้อนัวรีบปิเสธเสียัทั้ๆ ที่เมื่อี้ยัยืนน้ำลายไหลย้อยอยู่แท้ๆ
อแหลหน้า้านๆ -_-
“ฝีมือนายเหรอ” านยอลที่ทำเนียนเปลี่ยนเรื่อหันไปถามแบฮยอนทีุ่บิบอยู่ับีโอ ใบหน้าหวานยับึ้นล
“ไม่ทำเินไปหน่อยเหรอ”
“ไม่นี่ J” แบฮยอนระพริบาใสื่อให้ร่าสูที่ยืน้าๆ ่อนที่ะหันไปหาีโอที่ยืนุยอะไรบาอย่าับลุ่มหิสาวหน้าโห “ฝาัารหน่อยนะโ้”
“อืม ะูแลให้อย่าีเลย” ีโอหัวเราะิัและระิบอะไรบาอย่าับหิสาวนทีู่เหมือนะเป็นหัวหน้าลุ่ม เธอนนั้น้าวมาึัวโินที่อแทให้ลุึ้นยืนและลาัวออไปาโรอาหาร ่อนที่หิสาวนอื่นๆ ะเินามออไปนหม
ปล่อยให้อิโ้ัารท่าทาะไม่รอ โี็แล้วันนะลีโิน -_-
“นายน่ะมาับัน” มือเรียวว้าหมับที่้อมือให่และออแรึเบาๆ านยอล้าวามร่าบาที่เินับๆ และแอบยิ้มับัวเอ
มือ็นุ่ม ัว็หอม...ับแ่บรนี้ะเลยีมั้ย!!
ทัู้่เินมาหยุที่ทาเินเียบๆ ใล้ับสระว่ายน้ำ แบฮยอนสูอาาศเ้าปอเล็ๆ เพื่อลายอาารเหนื่อยาารที่เินเร็วแบบไมู่วามยาวอา ส่วนานยอล็แ่หัวเราะน้อยๆ ับท่าทาน่ารัอนรหน้า
“ไอ้หมอนั่น...นายเป็นนัารั้นเหรอ”
“อืม” านยอลพยัหน้าเบาๆ และแยยิ้มบา แบฮยอนมอใบหน้าอนัวสูว่า้วยแววาเรียบนิ่ ่อนะเหยียริมฝีปาเป็นรอยยิ้มหวานที่ทำให้หัวใอนหัวหยอยระุ
“อบใ”
“ไม่...ไม่เป็นไร” านยอลเบนหน้าหนีไปทาอื่นเมื่อรู้สึไ้ว่าใบหน้าอัวเอำลัร้อนผ่าว ไม่รู้ทำไมแ่มอหน้าอนัวเล็ หัวใ็เ้นโรมรามเหมือนะระเบิแบบนี้
เล่นอ...พยอนแบฮยอน้อเล่นอใส่เ็ายปาร์แน่ๆ T^T
“อืม...พรุ่นี้นายว่ารึเปล่า” านยอลมอหน้านัวเล็ที่ยืนยิ้มบาๆ อยู่้าายอย่าไม่เ้าใ มาทำัวน่ารัแบบนี้...ูะอใไม่อยู่นะรับ -_-;;
“็ไม่ไ้ไปไหนนะ ทำไมั้นเหรอ”
“มารับันที่อนโหน่อย็แล้วัน” ใบหน้าหล่อเหลาอเ็ายปาร์ปราึ้นเป็นเรื่อหมายำถามเือบร้อยัวนแบฮยอนหลุหัวเราะออมา
“ไปไหนเหรอ” านยอลถามเสียแผ่ว มือเรียวอแบฮยอนเอื้อมไปโน้มลำอแร่ให้้มลมาหาและทาบริมฝีปาแลบนแ้มาวอายหนุ่มเบาๆ และเลื่อนไประิบที่้าหูอเา เพียแ่เสียระิบเบาๆ ็แทบะทำให้เ็ายปาร์านยอลลอยละล่อึ้นสู่สรวสวรร์
“ไปเทไ”
ปล. พาร์ทนี้อิหยอยปริ่มริๆ รับ T^T
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มันู ๆ สั้นๆ มั้ย
แ่อน่วๆ ็เี้ย
อ่านแล้วเม้นัน้วยนะ๊ะ ุ้บๆ
ความคิดเห็น