คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : C H A P T E R 8 : Live or Death(100 %)
C H A P T E R 8 : Live or Death
“พี่ลู่หาน หายไปไหนแล้ว!?!”ซันนี่ดูมีท่าทีหวาดกลัว ทหารพวกนั้นเข้าไปในบริษัทแล้ว แต่พี่ลู่หานกลับไป ด้านล่างก็มีซอมบี้เดินเต็มไปหมดเพราะเสียงระเบิดเมื่อกี๊นี้
ปึง! ปึง!
หญิงสาวทั้งสองคนหันขวับไปยังหน้าต่างอีกฝั่งทันที เสียงคล้ายกับมีบางอย่างทุบหน้าต่างอยู่ด้านนอก
“อยู่นี่นะ ซันนี่ เดี๋ยวพี่ไปดูเอง”มือบางหยิบธนูหน้าไม้ขึ้นมาเล็งไปตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง
ปึง! ปึง! ปึง!
ฟึบ!!
“ลู่หาน!!!”ทิฟฟานี่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ลู่หานยืนอยู่บนขอบระเบียง บริเวณหัวมีบาดแผล เลือดไหลเป็นทางยาวลงมา มีบาดแผลตามใบหน้าและตามตัว
“ช่วยผมขึ้นไปที...”
ทิฟฟานี่รีบพยุงคนบาดเจ็บขึ้นมาทันที โดยมีซันนี่มาช่วยอีกแรง หญิงสาวทั้งสองพยุงลู่หานไปนั่งพักบนเตียง
“ซันนี่ ลองหาอะไรที่สะอาดๆพอจะทำแผลมาให้พี่หน่อยสิ”
“ไม่ต้องหรอก ผมไม่เป็นไร”
“แต่คุณบาดเจ็บนะ ลู่หาน!”ตำรวจสาวค้าน ในสภาที่เกิดการระบาดของเชื้อ ยิ่งมีบาดแผลก็ยิ่งง่ายต่อการติดเชื้อมากขึ้น
“ผมไม่เป็นไรจริงๆ แผลแค่นี้เอง”
“แต่.....”
“ผมไม่เป็นไร”
“เอ่อ.....=____= พี่ทิฟจะให้ฉันไปหาอุปกรณ์ทำแผลมั้ยคะ?”ซันนี่ทำหน้างง อีกคนหนึ่งบอกให้ไปหา อีกคนก็บอกไม่เอา แล้วจะเอาไงคะเนี่ย?-*-
“ไม่ต้องซันนี่ พี่ไม่เป็นไร”ลู่หานโบกมือเป็นเชิงปฏิเสธ ก่อนจะหยิบผ้าผืนเล็กออกมาจากด้านในของเสื้อแจ็คเก็ต เช็ดคราบเลือดที่บริเวณใบหน้าและล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง
“ตามใจคุณก็ได้ ตอนนี้เราคงต้องพักที่นี่กันไปก่อน ถ้าออกไปตอนนี้ มันอันตรายเกินไป”ใบหน้าสวยเหลือบมองหน้าต่างพร้อมกับประเมินสถานการณ์ด้านนอกที่ดูเหมือนจะค่อนข้างเลวร้าย แต่ก็โชคดีที่พระเจ้ายังไม่ใจร้าย ที่ยังหาหนทางให้พวกเธอเอาตัวรอดได้อยู่
แต่ที่น่าสงสัยไปกว่านั้น ฝีมือการต่อสู้ของลู่หานที่ไม่ธรรมดา เผลอๆอาจจะเก่งกว่าเธอด้วยซ้ำ ดูเหมือนว่าลู่หานจะรู้จักกับกลุ่มทหารปริศนานั่น ยิ่งเพิ่มความสงสัยอีกหลายเท่าตัว
“นายเป็นใครกันแน่? ลู่หาน....”ทิฟฟานี่เอ่ยเบาๆกับตนเองก่อนจะเหลือบมองร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเต็มไปด้วยสงสัย
“เอ้า!!!! ฉันบอกให้นายเลี้ยวซ้าย! แล้วนายจะเลี้ยวขวาทำไมเล่า?!!!!”คยองซูตะโกนอย่างหัวเสีย แหม่!! บอกให้เลี้ยวซ้ายๆ ดันเลี้ยวขวาซะงั้น!!!
“เอ้า!!!! ก็ฉันก็เลี้ยวซ้ายแล้วนี่ไง ป้ายยังเขียนบอกเลย”เสียงทุ้มๆของสารวัตรนักเรียนถูกส่งกลับมา อะไร?เขาก็ทำตามที่บอกแล้วไง
“ซ้ายบ้านนายน่ะสิ! อยู่ทางนี้ ป้ายมันล้มมันก็ชี้ไปอีกทางน่ะสิ! ถอยหลังแล้วไปเลี้ยวซ้ายใหม่เดี๋ยวนี้เลย!!!”
“ครับๆๆๆ ข้าน้อยขอประทานอภัย ที่ผิดคำสั่งของฝ่าบาท-3-“ไคเบ้ปากออก ก่อนจะถอยหลังกลับไปเลี้ยวซ้ายใหม่ตามที่คยองซูสั่ง
“แล้วตอนนี้เราอยู่ไหนแล้วเนี่ย?”หลังจากขับมานานได้ร่วมซักครึ่งชั่วโมง ไคก็เอ่ยปากถามคนข้างๆอีกครั้ง ที่กำลังทำหน้าเคร่งเครียดใส่แผนที่
“ใกล้ถึงเขตคังนัมแล้วล่ะ ใช้เส้นถนนใหญ่นะ ห้ามใช้เส้นเล็กเด็ดขาด”
“งั้นฉันเอาเส้นหมี่ละกัน อร่อยดี:P”
“( - -+)”
“โอเคๆๆ ไม่เล่นก็ได้ เห็นทำหน้าเครียด เห็นแล้วอึดอัด”
เอี๊ยดดดดดดด!!!!
“เย้ยยยย!! จอดทำไม?!!!!”แรงเบรกเมื่อซักครู่นี้ทำเอาคยองซูเกือบเอาหัวน้อยๆไปโขกกับกระจกรถ
“ก็ดูดิ ทางมันไปต่อไม่ได้อ่ะ ตึกมันล้มลงมาบังทางหมดเลยอ่ะ แล้วทีนี้เอาไง”
“เดี๋ยวขอฉันคิดดูก่อน”คนตัวเล็กกว่าทำท่าครุ่นคิดพลางจับคางเล่นไปด้วย
“ไม่ต้องละ ฉันคิดเองดีกว่า”ไคชิงพูดขึ้นมาก่อนเปลี่ยนเกียร์เดินหน้าแล้วเลี้ยวไปทางด้านขวาอีกครั้ง ซึ่งแน่นอน..มีรึ คยองซูจะไม่ค้าน
“ไม่ได้นะ!! นายไปเห็นกลุ่มซอมบี้ที่อยู่ไกลๆนั่นหรือไง ทำแบบนี้มันอันตรายนะ”
“ไม่ลองไม่รู้”ร่างสูงยักคิ้วกวนประสาทก่อนจะเร่งเครื่องเต็มแรงพุ่งไปด้านหน้าด้วยความเร็ว ซอมบี้หลายตัวเมื่อได้ยินเสียงก็ต่างกรูกันมาหาต้นเสียงที่กำลังพุ่งมาอย่างรวดเร็ว
บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!
“พี่ทิฟคะๆๆ ดูนั่นสิคะ มีรถมา”ซันนี่รีบเรียกตำรวจสาวมาดูที่หน้าต่างทันที ใบหน้ากลมแสดงสีหน้าดีใจปนตกใจเมื่อเห็นรถยนต์สีดำแล่นมาแต่ไกล
“ใช่จริงๆด้วย ซันนี่ ไปเอาพลุที่หล่นอยู่หลงตู้เสื้อผ้ามาให้พี่ที เราต้องทำสัญญาณเรียกเขา”
พลุแท่งใหญ่สีแดงถูกส่งมาให้กับทิฟฟานี่ แสงสว่างที่ไฟแช็กลนเข้ากับหัวของพลุจนเกิดเป็นประกายไฟขนาดใหญ่ขึ้นมา หญิงสาวรีบเปิดหน้าต่างแล้วยื่นมันออกไปโบกให้สัญญาณทันที
ปึก! ปึก! ปุก!
“วู้วววววววววววว!!!”ดูเหมือนว่าเจ้าของรถจะมีอาการทางจิตเล็กน้อย-*- เล่นชนซะไม่เลือกหน้า เลือดสีดำคล้ำแปดเปื้อนเต็มกระจกรถและกระโปรงรถเต็มไปหมด ทำเอาคยองซูจับสายเบลท์แน่น จะอะไรเล่า! ก็กลัวอ่ะดิ!- -*
“เฮ้ย! ไคๆๆดูนั่น!”ปลายนิ้วเรียวชี้ไปยังพลุขนาดใหญ่ที่มีหญิงสาวกำลังโบกไปมาอยู่ ใบหน้าคมหันตามทิศที่คยองซูชี้ไป
“โอเค ฉันรู้ละ เดี๋ยวจัดให้ แต่ขอดิฟท์อีกนิดนึง!”ไคเปิดไฟหน้ากระพริบเป็นสัญญาณให้ทิฟฟานี่ก่อนเร่งเครื่องเต็มแล้วหมุนดิฟท์อย่างสนุกสนานราวกับเล่นในสวนสนุกก็ไม่ปาน-*-
บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนน!!! ปึก! ปึก! ปึก!
“เค้าเห็นเราแล้ว! ซันนี่! ลู่หาน! ไปกันเถอะ”ทิฟฟานี่ไม่ลืมจะหยิบธนูหน้าไม้ขึ้นมาด้วยพร้อมกับของที่หามาได้อีกสองสามอย่าง
“แล้ว...เราจะออกทางไหนคะ”
“ทางหน้าต่างเนี่ยแหละ ลู่หานคุณไหวมั้ย?”
“ไหวครับ สบายมาก”ลู่หานตอบพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ
“ไปกันเถอะ ชักช้าเดี๋ยวไม่ทันการ”ขาเรียวค่อยๆปีนข้ามหน้าต่างที่อยู่ด้านหน้าช้าๆอย่างระมัดระวังแล้วหันมาช่วยซันนี่ตามด้วยลู่หานที่ออกมาเป็นคนสุดท้าย
“ลงบันไดทางนั้น”ทิฟฟานี่เดินไปตามขอบระเบียงจนมาถึงบันไดที่เชื่อมลงไปด้านล่าง ทั้งสามรีบลงมาอย่างรวดเร็ว
ตุบ!
“ไค เค้าลงมาแล้ว! รีบไปรับสิ ขืนนานกว่านี้เดี๋ยวซอมบี้จะเปลี่ยนไปสนใจพวกเขาแทนนะ”
“ครับๆ จะไปรับเดี๋ยวนี้แหละครับ”ไคพยักหน้ารับรัวๆ รถสปอร์ตคันดำที่เปรอะเปื้อนเลือดสารพัดแล่นไปหยุดอยู่หน้าทั้งสามอย่างรวดเร็ว
“ขึ้นรถเร็ว!”คยองซูลดกระจกลงมาพร้อมกับบอกให้บุคคลทั้งสาม
“ขึ้นไปเร็ว ซันนี่!”ทิฟฟานี่ดันเด็กสาวเข้าไปในรถเป็นแรก ตามด้วยลู่หานและเธอเข้าเป็นคนสุดท้าย
หมับ!
“โออออออออออออออออ!!!!”ซอมบี้ตัวหนึ่งจับแขนของหญิงสาวเอาไว้และพยายามดึงออกมาจากรถ
“พี่ทิฟ!”
“ปล่อยฉันนะ!”ทิฟฟานี่ทั้งถีบทั้งต่อยแต่มันกลับดูสะทกสะท้านซักนิดเดียว แถมดูเหมือนว่ามันจะมีแรงมหาศาลมาก ทำเอาเธอจะโดนดึงออกจากรถแล้วเนี่ย!
ปัง! ปัง!
ควันสีขาวลอยออกมาจากปลายกระบอกปืนพร้อมซอมบี้ตัวนั้นที่ล้มลงไปนอนแน่นิ่ง ทันทีที่ประตูปิดลง ไคก็เร่งเครื่องชนิดติดสปีดไปอย่างเร็ว
“ขอบคุณค่ะ ลู่หาน”ลู่หานพยักหน้ารับเป็นคำตอบแล้ววางปืนกระบอกนั้นลงบนถุงสัมภาระอาวุธของเจ้าของรถข้างหน้า
“ขอโทษที่ใช้ปืนของคุณโดยไม่ได้ขออนุญาตนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ”ไคตอบแบบสบายๆพลางกดน้ำล้างกระจกหน้ารถที่เปื้อนเลือดไปด้วย แหม่! กะว่าจะอยู่มันส์อีกซักนิ้ส
“พวกคุณชื่ออะไรกันบ้า.....”ขณะที่คนตัวเล็กด้านหน้ากำลังหันไปหาบุคคลที่พึ่งมาใหม่ทั้งสามก็ต้องตะลึง ตึง ตึง!
“เฮ้ยยยยย!!! ยัยลมบ้าหมู!!!!”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!!! ไอ้สารวัตรกับประธานคู่เกย์นี่หว่า!!!!”ซันนี่เองก็อุทานออกมาเหมือนกัน นึกอยู่ตั้งนานก็ว่าหน้าคุ้นๆ
“จะบ้าเรอะ! ใครเกย์ ฉันแมนนะเฟ้ย!!!”คยองซูค้อนตาโตกลับมาอย่างโกรธๆ
“นี่เธอไม่น่ารอดเลยนะเนี่ย”ไคพูดขึ้นอย่างกวนๆ
“ฉันเก่งไงยะ!”ซันนี่ส่งสายตาอาฆาตไปให้คนขับรถข้างหน้า
“เอ่อ....รู้จักกันมาก่อนเหรอครับเนี่ย?”ลู่หานถามขึ้นเบาๆเพราะดูเหมือนสถานการณ์มันมาคุ เขาและทิฟฟานี่เองก็สัมผัสได้= =*
“รู้จักครับ รู้จักอย่างดีเลยล่ะ ยัยนี่น่ะเป็นตัวแสบของโรงเรียนเลย ทำผิดกฎระเบียบโรงเรียนแทบทุกข้อ! ตั้งแต่แต่งตัวผิดระเบียบ พูดจาไม่สุภาพ โดดเรียน มาเรียนสาย ไม่ให้ความเคารพอาจารย์ ไม่ตั้งใจเรียน มีปัญหาทะเลาะวิวาทกับทั้งในโรงเรียนและนอกโรงเรียน และอีกเยอะแยะมากมายที่ผมสาถยายไม่หมด”ประธานนักเรียนอย่างโดคยองซูร่ายยาวเป็นหางว่าวจนไคหลุดหัวเราะออกมา
“แล้วไงอ่ะ -3-“ใบหน้ากลมเบ้ปากน้อยๆอย่างไม่แคร์
“เรานี่แสบใช่เล่นเลยนะเนี่ย”ลู่หานขยี้หัวเด็กสาวจนฟู
“แล้ว...คุณสองคนชื่ออะไรกันบ้างครับ”คราวนี้ไคเป็นฝ่ายถามเอง ประธานพูดละ ขอสารวัตรนักเรียนสุดหล่ออย่างผมพูดบ้างสิ J
“คนนี้พี่ลู่หานคนนั้นพี่ทิฟฟานี่”เสียงใสๆกวนๆเปล่งออกมาอย่างรวดเร็ว
“ยัยลมบ้าหมู ฉันถามเขาไม่ได้ถามเธอ-*-“
“เชอะ!!! -3-“
“555 ผมชื่อลู่หานครับ เป็นนิสิตนักศึกษาแพทย์ กำลังจะเข้าบรรจุเป็นหมอครับ”ลู่หานก้มหัวลงน้อยๆอย่างสุภาพ ทำเอาไคกับคยองซูต้องก้มตามด้วยเพราะดูแล้วต้องอายุมากกว่าแน่ๆ
“ฉันชื่อฮวังมิยองหรือทิฟฟานี่ เรียกสั้นๆว่าทิฟก็ได้นะคะ ฉันเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจฝ่ายสืบสวนสอบสวนค่ะ”หญิงสาวคลี่ยิ้มออกน้อยๆอย่างเป็นมิตร
“*0* พวกพี่สองคนเจ๋งมากเลยครับ ยกเว้นยัยนี่”คยองซูปรบมือชอบใจกับคำพูดของเพื่อนซี้ 555 ดูหน้ายัยลมบ้าหมูสิ ฮาชะมัด!!!
“-3- รุมกันเข้าไปนะ อย่าให้ฉันได้เอาคืนละกัน”
“แล้วเราจะไปไหนกันต่อครับ”ลู่หานเอ่ยถามขึ้นถึงจุดหมายปลายทางของการเดินทางครั้งนี้
“ผมคิดว่าจะไปที่ค่ายทหารแถวๆเขตกวังนัมน่ะครับ เผื่อตรงนั้นมีเครื่องบินอยู่”
“พวกพี่ก็ว่าจะไปเหมือนกันเลยค่ะ”ทิฟฟานี่คลี่ยิ้มออกอีกครั้ง อย่างน้อยเธอยังพอมีความหวังอยู่บ้าง
“ครับ งั้นพวกเราก็ไปด้วยกันเลย”
รถสปอร์ตสีดำแล่นผ่านตามถนนสายต่างๆที่เต็มไปด้วยข้าวของกระจัดกระจายเสียหาย ไร้ซึ่งมีชีวิตมีแต่เพียงสิ่งที่ ‘เคย’ มีชีวิต ความหวังของคนทั้ง 5 คนดูเหมือนจะเป็นอะไรที่ยาก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความสามัคคีและความไว้ใจซึ่งกันและกันจะเป็นหนทางที่ทำพวกเขาสามารถอยู่รอดได้ หากแต่เพียง....มีบางอย่างที่ซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้าอันใสซื่อของใครบางคนเหมือนกับเสือที่ซ่อนเขี้ยวเล็บไว้จนยากที่จะหยั่งถึง และสิ่งนั้นกำลังรอเวลาที่เหมาะสมที่จะได้แสดงตัวออกมา.....
“USS command นี่คือเดลต้าทีม ยืนยันสถานะ แสตนด์บาย”เสียงหวานทรงพลังเปล่งออกมาจากริมฝีปากบางภายใต้หน้ากากนั่น
“เดลต้าทีม นี่คือ USS command ภารกิจสำเร็จไหม?”
“....ไม่ เราปล่อยพวกนั้นหลุดมือไปได้”
“ว่ายังไงนะ?!! ให้ตายสิ! ปล่อยให้พวกนั้นรอดไปได้ยังไง!! พวกคุณทำภารกิจผิดพลาดได้ยังไงกัน?! ....เดลต้าทีม....เราจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย ทำภารกิจภายในแล็บให้เสร็จภายใน 3 ชั่วโมงและออกตามล่าพวกนั้น ไม่งั้นเราจะดำเนินการตามแผนสองทันที”
“รับทราบ”
“ว่ายังไงบ้าง ไกสท์”เบอร์ต้าที่นั่งพักอยู่กับพื้นถามหัวหน้าทีมที่กำลังทำหน้าเคร่งเครียด
“พวกเขาให้เวลาเราแค่ 3 ชั่วโมง และต้องตามล่าพวกนั้นให้สำเร็จ ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะใช้แผนสอง”
“แผนสองคืออะไร”โฟร์อายส์ถามกลับไป
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พวกเราเองก็ต้องเตรียมแผนสองไว้เช่นกัน ฉันมีลางสังหรณ์ว่าพวกเรากำลังจะถูกทิ้ง”
“ไกสท์ นี่เวกเตอร์ทางด้านปลอดภัย เคลียร์!”เวกเตอร์ตอบกลับทางเครื่องสื่อสารขนาดเล็ก
“รับทราบ โฟร์อายส์ดูแลเบอร์ต้า สเปคเตอร์คอยระวังหลัง”
ไกสท์เดินมาจนกระทั่งถึงจุดที่เวกเตอร์และเบลท์เวย์รออยู่ ร่างบางแจ้งถึงสิ่งที่ฐานบัญชาการสั่งให้ทั้งสองได้รู้
“ใช่ เราคงต้องมีแผนสอง”เบลท์เวย์พยักหน้าเห็นด้วย ถ้าพวกเขาคิดจะปล่อยเกาะทิ้งเดลต้าทีมจริงๆล่ะก็....คงต้องมีแผนรองรับแล้วล่ะ
“ไปเถอะ เรามีเวลาแค่ 3 ชั่วโมงเท่านั้น”ไกสท์เดินนำลูกทีมทั้งหมดไป อย่างระมัดระวัง
ตึก! ตึก! ตึก!
เดลต้าทีมเดินลึกลงมาเรื่อยๆจนมาถึงห้องโถงขนาดใหญ่ภายในศูนย์วิจัยซึ่งจะเป็นตัวเชื่อมกับทางลงไปใต้ดิน สภาพห้องโถงตอนนี้ก็ไม่ต่างไปจากข้างนอกซักเท่าไหร่ เพียงแต่มันเงียบมาก เงียบมาก...จนผิดปกติ
“ระวังตัวด้วย”ไกสท์เอ่ยเบาๆผ่านเครื่องสื่อสาร ลางสังหรณ์ของเธอไม่เคยพลาด
“สวัสดีค่ะ United Sercurity Service Delta Team ฉันดีใจที่ได้พบคุณ พวกเขาส่งคุณมาใช่มั้ย? ฉันกำลังรอพวกคุณอยู่พอดีเลย ฉันต้องขอโทษที่ไม่สามารถลงไปต้อนรับพวกคุณได้ แต่ฉันจะให้สัตว์เลี้ยงที่น่ารักของฉันไปต้อนรับพวกคุณแทนละกันนะคะ ขอให้สนุกนะ หึๆๆ”เสียงหวานสุดเซ็กซี่ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคือใครประกาศผ่านทางระบบเสียงของศูนย์วิจัย
โฟร์อายส์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เครื่องตรวจจับอาวุธชีวภาพกระพริบถี่รัวอย่างน่ากลัว จุดสีแดงปรากฎขึ้นบนหน้าจอและกำลังเคลื่อนใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว!
“กิ๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ!!!!”ลิกเกอร์จำนวนมากมายมหาศาลออกมาจากท่อระบายอากาศตามจุดต่างๆ
“ฆ่ามัน”
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
............................................................(70 %).......................................................................
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!
เสียงปืนดังติดต่อกันอย่างต่อเนื่องแต่จำนวนของลิคเกอร์ก็ไม่มีท่าทีว่าจะลดลงเลยแม้แต่น้อยกลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนเดลต้าทีมเริ่มล่าถอย
“เราต้องใช้ลิฟต์!”สเปคเตอร์รีบวิ่งไปยังลิฟต์ที่อยู่ไม่ไกล นิ้วยาวกดรหัสลงไปอย่างรวดเร็ว
ติ้ด!!
“เวรเอ้ย!! ใส่รหัสไม่ได้ ต้องใช้คีย์การ์ด”พลแม่นปืนสบถอย่างหัวเสีย เมื่อลิฟต์ไม่สามารถเปิดได้ด้วยรหัสแต่ต้องใช้คีย์การ์ด
“แล้วคีย์การ์ดอยู่ที่ไหน?”เวกเตอร์หันกลับมาถามอีกคนที่กำลังง่วนอยู่กับมินิแมพสเปคเตอร์
“ห้องวิจัย BT448”
“รับทราบ ฉันจะไปเอามาให้”ร่างของเวกเตอร์ค่อยเลือนหายไปก่อนจะเคลื่อนไหวอย่างไร้เสียงและรวดเร็วไปยังห้องวิจัยที่มีคีย์การ์ดอยู่
ปัง!! ปัง!! ปัง!!
“กิ๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซ!!!!”
“ให้ตาย! ฉันเกลียดเสียงแบบนี้ชะมัด!”เจสสิก้าหรือเบอร์ต้าปิดหูอย่างรำคาญใจ ถึงเวลาที่เธอจะต้องงัดไม้เด็ดขึ้นมาใช้บ้างแล้วล่ะ!!
ปืนขนาดเล็กที่มีหัวแหลมคล้ายเข็มฉีดยา ด้านในบรรจุของเหลวสีแดงใสถูกเล็งไปทางลิคเกอร์ตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด
ฉึก!
“ก๊าซซซซซซซซ!!!”มันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ของเหลวสีแดงใสค่อยๆไหลเข้าไปจนหมดหลอด ลิคเกอร์ตัวนั้นแน่นิ่งไปซักพัก ก่อนจะเปลี่ยนทิศไปโจมตีพวกเดียวกัน
“กิ๊ซซซ!! ก๊าซซซซ!!”
ฉึก! ฉึก! ฉึก!
ตามด้วยอีกสามเข็มปักเข้าที่ลิคเกอร์สามตัวที่อยู่ไม่ไกล พวกมันมีอาการเหมือนตัวแรก คือหันกลับไปโจมตีพวกเดียวกัน โดยไม่โจมตีเดลต้าทีม
“กิ๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ!!!”ลิคเกอร์โดนควบคุมยังคงโจมตีอย่างไม่หยุดยั้งแต่แน่นอน...พรรคพวกของมันก็โจมตีมันกลับเช่นกัน
“เวกเตอร์ ได้คีย์การ์ดหรือยัง!”ไกสท์กรอกเสียงผ่านเครื่องมือสื่อสารลงไป พร้อมกับยิงไปด้วย
“ได้คีย์การ์ดมาแล้ว”เวกเตอร์รีบวิ่งกลับมายังห้องโถงทันที ในมือถือคีย์การ์ดสีดำไว้ยื่นให้กับสเปคเตอร์
ติ๊ด!!!
ประตูลิฟต์ด้านหน้าเปิดออก โฟร์อายส์รีบพยุงเบอร์ต้าเข้าไปด้านในตามด้วยสเปคเตอร์ เบลท์เวย์ ไกสท์และเวกเตอร์
“ระทึกชะมัด”เสียงทุ้มของเบลท์เวย์เอ่ยออกมาเบาๆ
“มีใครได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ”โฟร์อายส์รีบถามสมาชิกที่เหลือทันที
ไกสท์มองไปรอบๆเพื่อสำรวจลูกทีมว่าปลอดภัยดีทุกคนหรือไม่ ดวงตากลมไปสะดุดอยู่ที่ร่างสูงข้างๆที่เอามือกุมท้องไว้
“เวกเตอร์ นายโอเคหรือเปล่า?”
“อะ..โอเค”ร่างโปร่งสูดอากาศเข้าไปเฮือกใหญ่ก่อนจะปรับท่ายืนให้ดูเป็นปกติ
“ฉันว่าไม่โอเคแน่ โฟร์อายส์เช็กร่างกายเวกเตอร์ซิ”
“ไม่!...ฉัน..ไม่เป็นไร..อะ..โอ๊ย!!!!”เวกเตอร์ทรุดลงอย่างรวดเร็วท่ามกลางความตกใจของเพื่อนร่วมทีมอีก 5 คน โฟร์อายส์รีบเข้าไปตรวจเวกเตอร์ทันที มือบางถอดหน้ากากเวกเตอร์ออก ใบหน้าคมเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดใหญ่ คิ้วหนาขมวดกันจนเป็นปม
โฟร์อายเปิดมือของเวกเตอร์ออกก็พบว่าเป็นแผลขนาดใหญ่และมีเลือดไหลออกมาตลอดเวลา แต่สิ่งที่น่าตกใจไปกว่านั้นคือ เครื่องแสกนของโฟร์อายส์ปรากฏจุดแดงที่บริเวณท้องของเวกเตอร์
“ไกสท์! มีปรสิตในตัวเวกเตอร์!!!”
..............................................................................................................................................
คุยกันซักติ๊ส!!!!!!
กลับมาแย้ววววววววววววววว!!! อินังนานะกลับมาแล้วค่า!! หลังจากที่หายไปถึง 2 อาทิตย์เต็ม! T^T
เค้าต้องขอประทานโทษจริงๆ ช่วงนี้งานยุ่งมาก จะมีรีดเดอร์หายไปมั้ยเนี่ยยยยยย เค้ากลั๊วกลัว! อย่าทิ้งกันน้า เอาล่ะ! เข้าสู่ประเด็นหลัก! มีหลายคนสงสัยว่าลู่หานเป็นใคร??? ลู่หานเป็นใคร??? ลู่หานเป็นคร้ายยยยยยยยยยยย????!! หลายคนก็คาดการณ์ไปต่างๆนานา เป็นลูกน้องยูริบ้าง เป็นตัวร้ายบ้างล่ะ สารพัดมากมาย แต่อย่าพึ่งออกทะเลกันไปไกล อาลู่เป็นคนใกล้ๆตัวนี่เอง ฮิฮิ ใบ้แค่นี้แหละ(-*- แล้วจะรู้มั้ยฟะ?//รีดเดอร์) ขอบอกว่าเรื่องนี้ยังมีปมอีกมากมายที่นานะผูกไว้แล้วรอให้รีดเดอร์ผู้น่ารักมาแก้เอง ถ้าอยากรู้ต้องติดตามแล้วเม้นๆกันนะค้า!!!
ตอบคอมเม้น
|
|||||||||||||||||
**อยากจะบอกว่า....อินังนานะอยู่ไทยนี่แหละค่ะ!! 555 งงเลยตรูไปอยู่เยอรมันซะงั้น555**
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Wo-maN< My.iD >  [ IP : 119.42.98.151 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Sezru< My.iD > [ IP : 110.77.209.34 ] ส่งข้อความลับ |
||
ผมหื่นเรอะ
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : pastavsnoodle< My.iD > [ IP : 124.120.157.221 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
**อาลู่เป็นแฟนค้าเอ๊งงงงงงงงง!! ((ผวั่ะ!!//แง๊ง! เอาร้องเท้าปาใส่หัวเค้าทำไมT^T)**
|
||||
|
||||
|
|
Name : MallYMallY< My.iD > [ IP : 110.77.234.214 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
**555 ขอบคุณนะค้าาา ที่ติดตามตลอดเลย อินังนานะแพร่เชื้อให้รีดเดอร์สำเร็จแล้ว อุวะฮ่ะฮ่า**
ความคิดเห็น