คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER 8
CHAPTER 8
“จินอา… ช่วยรินน้ำส้มใส่แก้วทีนะจ๊ะ” ซอฮยอนหันไปสั่งจินอาในขณะที่ตัวเองกำลังปลดผ้ากันเปื้อนออก “แล้วถ้าคุณคยูฮยอนลงมาช่วยยกอาหารเช้าไปให้เขาทีนะจ๊ะ พี่จะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
“พี่จะไปไหนกัน?”
“ต้องเข้าออฟฟิศกับคุณคยูนะ… ฝากด้วยนะจินอา” ซอฮยอนยิ้มก่อนจะรีบขึ้นห้องไปปล่อยให้จินอามองตามหลังซอฮยอนด้วยความสงสัย
วันนี้ซอฮยอนดูร่าเริงมาก ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ชอบทำหน้าเคร่งเครียด จินอาส่ายหัวก่อนจะจัดโต๊ะให้กับคยูฮยอน
“งานอาจจะหนักหน่อย เธอทำไหวใช่มั้ย?” ชายหนุ่มถามเธอในระหว่างที่เดินเข้ามาภายในออฟฟิศของรีสอร์ท ธุรกิจส่วนตัวของตระกูลโจคือโรงแรมและรีสอร์ทที่เชจูและปูซาน เขามีหน้าที่ต้องดูแลในส่วนของเชจูทั้งหมด ไม่แปลกที่เขาจะไม่ค่อยได้เข้าโซล
“ฉันทำได้ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง” ซอฮยอนยิ้ม พลางมองไปรอบๆของรีสอร์ท
“หน้าที่ของเธอคือต้องคอยเก็บข้อมูลลูกค้าที่เข้าพักและเทคแคร์ลูกค้าตามความเหมาะสมแทนฉัน คอยสอดส่องว่าเขามีปัญหาอะไรกับห้องพักของเราบ้าง” คยูฮยอนเดินไปหยุดที่โต๊ะตัวนึงซึ่งตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของเขา “และนี่คือโต๊ะทำงานของเธอ”
“เอ๋…ฉันแค่มาทำงานแทนเองนะค่ะ”
“เลขาฉันลาออก เพื่อที่จะไปทำหน้าที่แม่บ้านได้อย่างเต็มตัว”
“ไหนเมื่อคืนคุณบอกว่าลาคลอด…”
“ฉันพูดแบบนั้นหรอ?” เขายักคิ้ว “ฉันคงลืมไปน่ะ ยังไงก็ช่วยฉันไปก่อนแล้วกันนะ”
ซอฮยอนพยักหน้า ก่อนจะมองรอบๆห้อง แล้วเดินไปที่โต๊ะตัวเอง อุปกรณ์ที่คยูฮยอนเตรียมไว้ให้มันครบครัน จนเธอแทบไม่ต้องขออะไรเพิ่ม ทั้งสมุดจดงาน ปากกาดินสอ โน้ตบุ๊คหรือแม้แต่แจกันดอกไม้
“ขอโทษฉันมาสายไปหน่อย” เสียงของทงเฮดังขึ้น ก่อนที่ซอฮยอนละสายตาจากโต๊ะไปมองเขา “สวัสดีครับ” ทงเฮทักทายเธอ
“สวัสดีค่ะ ฉันชเวซอฮยอนค่ะ” หญิงสาวรีบโค้งก่อนจะยิ้มให้เขา
“นี่ลีทงเฮ ฉันจะให้เธอฝึกงานกับมัน” คยูฮยอนแนะนำลวกๆ
“อ๋อ… ฉันฝากตัวด้วยนะค่ะคุณทงเฮ”
“ได้เลยไม่มีปัญหา ถ้างั้น ฉันขอตัวคุณซอฮยอนไปกับฉันก่อนนะ” ทงเฮหันไปมองหน้าเพื่อนรักก่อนที่คยูฮยอนจะพยักหน้า “เชิญครับบบ…” เขาแกล้งลากเสียงยาวในขณะที่พูดกับซอฮยอน หญิงสาวมองหน้าเขาก่อนจะหลุดยิ้มออกมา แล้วเดินออกจากห้องไปกับทงเฮ
“นี่จะเป็นส่วนของรีสอร์ทนะครับ มีทั้งบังกะโลและส่วนของโรงแรม คละกันไปตามความต้องการของลูกค้า” ทงเฮอธิบายในขณะที่พาซอฮยอนเดินชม
ซอฮยอนพยักหน้า “แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างคะ?”
“ก็แค่เช็คความเรียบร้อยของโรงแรมและรีสอร์ทนะครับ ไม่หนักอะไร คงจะหนักถ้าไอ้คยูมันสั่งอะไรแผลงๆ”
“อย่างเช่นอะไรคะ?”
“ถ้าวันไหนมันคึกขึ้นมานะ สั่งตรวจบัญชีรายรับรายจ่ายของโรงแรมใหม่ซะอย่างนั้น ฮ่าๆ”
“หวังว่าฉันคงไม่โดนนะค่ะ ฮ่าๆ”
“ผมว่า… เราไปดูทางโน่นดีกว่า” ทงเฮชี้ไปทางด้านหลังรีสอร์ท ก่อนจะพาซอฮยอนเดินไปที่ที่เขาบอก มันคือสนามขนาดเล็กของโรงแรมที่มีของเล่นเด็กจัดไว้อย่างเรียบร้อย
“มีที่แบบนี้ด้วยหรอคะ?”
“ครับ , บางทีลูกค้าของเราก็มาเป็นครอบครัว ฉะนั้นเราควรจะมีที่ผ่อนคลายให้เด็กๆบ้าง”
“ใครเป็นคนต้นคิดคะเนี่ย ฉันจำได้ว่าตอนเด็กๆที่ฉันมาที่นี้ มันยังไม่มีเลย…”
“จะมีใครละครับ ถ้าไม่ใช่ไอ้คยู”
ซอฮยอนนั่งลงที่ม้านั่ง ก่อนจะมองไปรอบๆ รอยยิ้มที่แสนบริสุทธิ์ของเธอ ทำให้ทงเฮต้องยิ้มตาม
“หิวหรือยังครับ?”
“ก็นิดหน่อยนะค่ะ…”
“ถ้างั้นเราไปหาอะไรทานกันดีไหมครับ?”
“อืม… ก็ดีค่ะ”
ซอฮยอนยิ้มกว้างก่อนจะลุกยืนข้างทงเฮแล้วเดินออกไป ทั้งคู่เดินไปได้แค่ลานจอดรถก็เจอคยูฮยอนกับซูยอนที่เดินออกมาทางห้องทำงานของคยูฮยอน
“สวัสดีทงเฮ” เจสสิก้าทักทาย “นี่ใครกันนะ?”
“ซอฮยอนน่ะ เลขาคยูฮยอนไง เธอไม่รู้หรอเจสสิก้า?”
ซอฮยอนมองหน้าหญิงสาวที่ทงเฮพูดคุยด้วย ก่อนจะเหลือบมองหน้าคยูฮยอน ชายหนุ่มมีใบหน้าเรียบเฉย ซึ่งแตกต่างจากหญิงสาวข้างตัวของเขาที่มีใบหน้าสดใส
“ฉันกับคยูกำลังจะออกไปหาอะไรกิน ไปด้วยกันนะค่ะ ซอฮยอน…” เจสสิก้าเอ่ยชวน
“ชวนแต่ซอฮยอนนั้นแระนะ”
“นายด้วยทงเฮ ไปด้วยกันเยอะๆ สนุกดี” เธอยิ้ม
“ไม่มีปัญหาใช่มั้ยไอ้คยู?” ทงเฮหันไปถามเพื่อนรัก ก่อนที่คยูฮยอนจะส่ายหน้า “งั้นไปกันครับ…” ทงเฮคว้ามือของซอฮยอนก่อนจะเดินจูงมือพาเธอไปขึ้นรถของเขา ส่วนเจสสิก้าได้แต่มองตามคยูฮยอนที่ชักสีหน้าในขณะที่เดินไปขึ้นรถ
“เป็นบ้าอะไรของนายอีกละเนี่ย!” หญิงสาวบ่นก่อนจะเดินตามคยูฮยอนไปขึ้นรถ
“นี่รูป… สืบให้ละเอียดนะ ว่าคนนี้เป็นใคร ชื่ออะไร บ้านอยู่ที่ไหน อายุเท่าไร ทำงานอะไรและเป็นอะไรกับซอฮยอน” ยุนอาวางรูปที่เธอไปเจอในห้องของซอฮยอน ตอนที่เธอไปเก็บเสื้อผ้าเพิ่มเติมให้กับหญิงสาวตามที่คยูฮยอนพี่ชายของเธอสั่ง ส่งให้กับลูกน้องของพ่อเธอ
“ครับ คุณหนู”
“ขอด่วนที่สุดเลยนะ” ยุนอาย้ำ
“ครับ” ชายชุดดำโค้งก่อนจะหยิบรูปที่วางอยู่แล้วเดินออกไปจากห้อง เหลือแต่ยุนอาที่นั่งเท้าคางพลางยิ้มอย่างมีความสุข
“คราวนี้ละ นายไม่รอดฉันแน่ ไอ้เหงือกบาน…หึ”
ซอฮยอนลงจากรถจากคยูฮยอนก่อนจะรีบเดินเข้าบ้านให้เร็วที่สุด ตอนนี้คยูฮยอนกำลังไม่พอใจเธออยู่ เธอสัมผัสมันได้จากการที่เขาขับรถกลับบ้านโดยที่ไม่พูดกับเธอสักคำ
“เดี๋ยว!” เสียงเรียบของคยูฮยอนเรียกเธอขึ้น “จะรีบไปไหน?”
“เอ่อ.. ฉันเพลียนะค่ะ อยากพักผ่อน”
“สนุกกับไอ้ทงเฮจนเพลียเลยหรอ….อืม” คยูฮยอนก้าวเท้าเข้ามาใกล้เธอ ก่อนจะยกมือลูบคางไปมา
“เปล่านะค่ะ…” ซอฮยอนรีบปฎิเสธพลางเดินถอยหลังหนีหมาป่าตัวร้ายอย่างเขา
อันที่จริงเธอกับทงเฮแค่คุยถูกคอตามประสาคนร่วมงานกัน เมื่อตอนที่ออกไปทานข้าว หลังจากทานเสร็จเจสสิก้ากลับชวนทุกคนไปเดินเล่นและเลือกของอย่างสนุกสนาน แต่ตอนนั้นเธอกลับใช้เวลากับทงเฮมากกว่าจะเป็นเขา แต่จะให้เธอทำยังไง เมื่อในตอนนั้นว่าที่คู่หมั้นของเขาก็อยู่ตรงนั้นทั้งคน
“ฉันเห็นเธอหัวเราะกระซิบกระซาบกับไอ้ทงเฮด้วย”
“ก็แค่เพื่อนร่วมงานนี่ค่ะ ฉันคุยกับเขาถูกคอ และเขาก็เป็นคนที่น่ารักมาก…”
“ไอ้ทงเฮมันไม่ชอบเธอหรอก! ไม่ต้องไปอ่อย!”
“ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นนะค่ะ!” ซอฮยอนขึ้นเสียง “คุณจะให้ฉันโอบแขนพูดกระซิบกระซาบกับคุณหรอไงคะ อย่าลืมสิว่าคุณเจสสิก้าอยู่ตรงนั้นด้วย!”
“เจสสิก้าไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้!”
“เกี่ยวค่ะ! คุณเจสสิก้ากำลังจะเป็นคู่หมั้นคุณนะค่ะ จริงใจกับเธอสิค่ะ”
“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับยัยนั้น!”
“แล้วคุณคิดอะไรกับฉันหรอไงคะ ถึงได้โวยวายแบบนี้!” ซอฮยอนมองหน้าเขา ดวงตาคมของคยูฮยอนส่อแววอึ้ง ก่อนจะที่เขาจะพูดอะไรออกมา ซอฮยอนก็ชิ่งตัดบทขึ้นมา “ฉันขอตัวค่ะ”
ชายหนุ่มมองตามร่างบางขึ้นห้องไป ก่อนจะที่เขาจะหันไปเตะโซฟาที่อยู่ใกล้ๆ แล้วขยี้ผมตัวเอง เขาอารมณ์เสียที่ไม่เข้าใจว่าตัวเองต้องการอะไรและเป็นอะไรในตอนนี้
ความคิดเห็น