คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : พร้อมหน้า III [ edit ]
Year Part
“ไม่นะ!! ฉันไม่ยกเดย์ให้หรอก!!”
ห๊ะ!!
“เซน ฉันไม่ยกเดย์ให้หลานนายง่ายๆหรอกรู้ไว้ซะ!!”
ไหงงั้น คุณพ่อ(ถือวิสาสะเรียก)ที่เคารพครับ คุณจะขัดขวางความรักของเราเหรอครับ!! ผมอ้าปากกำลังจะแย้งแต่สายตาที่หันควับมาตาเหลือกใส่ทำเอาผมหุบปากแทบไม่ทัน
พูดไม่ได้ คุณพ่อตาไม่อนุญาต ผมได้แต่มองหน้าน้าเซนญาติฝั่งคุณแม่แล้วได้แต่หวังว่าคุณพี่ท่านจะช่วยผมนะครับ แต่คำพูดพี่ท่านกลับเป็น…
“อื้อ ไม่ยกง่ายๆก็ไม่ยกง่ายๆครับ” แถมท้ายด้วยรอยยิ้มเคลิ้บเคลิ้ม อะไรกัน!! นี่ญาติผมแน่เรอะ!!
ผมถอนหายใจ แล้วอ้าปากจะพูดอีกรอบ
“เงียบนะ!!” คะ ครับ เงียบก็เงียบ
“ฉันมีข้อตกลง ถ้านายยอมรับนายมีโอกาสได้เดย์ไป”
“ตะ…”
“ใครบอกให้พูด!! พยักหน้าอย่างเดียวพอ”
ฮือ ท่านผู้อ่านครับ ทำไมพ่อตาผมดุจังล่ะครับ
Day Part
“อือ” แสงไฟจากเพดานส่องลงมากระทบตาผมที่กระพริบปริบๆ นอนอยู่ท่านั้นราว 5 นาที อะไรๆเริ่มชัดเจน เหมือนผมจะหลับไปแหะ แล้วพี่เยียร์ล่ะ
ผมพลิกซ้ายพลิกขวาดูแต่ไร้วี่แววของร่างที่บอกรักผมก่อนผมหลับไป
คิดๆดูแล้ว มันน่าอายจังแฮะ กอดกันแล้วผมดันหลับเนี่ย แฮะๆ
ตึง!!
“ไม่ใช่แบบนั้น นายต้องหั่นแบบนี้!!”
“ครับ!!”
“ใครบอกให้พูด!!”
หืม
เพล้ง!!
“ล้างจานบ้าบออะไร มันแตกแล้วเห็นไหม ไปเอาไม้กวาดมากวาดออก!!”
อา
ตู้ม!!
“อ๊ากกก!! ไอ้บ้า ใครบอกให้เอาน้ำยาล้างจานใส่หม้อต้ม!! ปิดฟ๊ายยยย!!!”
เอ่อ เสียงอะไรน่ะ
ปัง
“เดย์ ตื่นแล้วใช่ไหม” ผมหันควับตามเสียงเรียกจากหน้าประตู เจอคุณ(พ่อ)เซนยืนยิ้มแหยอยู่หน้าประตู
“คุณเซน คือมัน…”
“ลงไปข้างล่างก่อนเถอะ” หลังจากพูดจบประโยค ผมรู้สึกว่าหน้าคุณเขาจะแก่ลงหลายปี เป็นอะไรไปครับเกี่ยวกับเสียงดังตึงๆข้างล่างนั่นรึเปล่า ผมเก็บความสงสัยไว้แล้วเดินตามลงไปข้างล่าง
และผมก็ได้รับคำตอบ
ผมมองไปข้างๆคราบสีน้ำตาลโคลนเปรอะตามผนังสีสดใสราวประติมากรรมชั้นเอก พอมองลงพื้นตามพื้นที่ยาวจากหน้าบันไดจรดห้องครัวจากเดิมที่เป็นพื้นกระเบื้องสีขาว กลับกลายเป็นสีเทาขุ่นน้ำนองพื้นเหมือนเหตุการณ์น้องน้ำมาเยือนเมื่อปีที่แล้ว พอเงยหน้าขึ้นเจอกับประตูห้องครัวที่เปื้อนคราบซอสสีแดงแปร๊ด จากกลิ่นที่ได้รับคาดว่าน่าจะเป็นซอสมะเขือเทศที่พ่อวิกส์ซื้อมาทำอาหารอิตาลี
ผมมองหน้าคุณ(พ่อ)เซนที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
“เอ่อ ก็นะ” ยกมือเกาหัวแก้เก้อ ผมที่ตาดไว้แล้วว่าน่าจะไม่ได้รับคำตอบตัดสินใจหาคำตอบเองโดยการผลักประตูบานกว้างเข้าไป…
โผล๊ะ!!
“ถุงแป้งแตกอีกแล้ว!! ใครใช้ให้แกเอามันลงหม้อ นี่ครั้งเดียวไม่จำใช่ไหม!!”
“ขอโทษครับ”
“ใครบอกให้เอ่ยปาก!!”
“…”
เหตุการณ์ตรงหน้าผมนั้น มันสุดๆยิ่งกว่าสงครามโลกอีกละมั้งนั่น ผมมองห้องครับที่ “เคย” สะอาดไปรอบๆแล้วมองต้นตอของความเสียหายทั้งสองที่ยืนอยู่หน้าเตา
“เอ่อ พ่อฮะ”
“ครับเดย์” หันควับมาตามเสียงเรียกแถมปรับเสียงแบบทันทีเลยด้วย เมื่อกี้พ่อวิกส์เขาตะโกนใช่ไหมครับแต่ผมว่ามันคนละคนกันมากกว่า
… ละมั้งครับ
“คือ พ่อทำอะไรเหรอ” ผมถามเสียงอ่อย มองสภาพห้องครัวที่แตกต่างจากตอนกลางวันสุดๆ คราบดำเป็นแถบๆนั่นคงมาจากแรกระเบิดเมื่อกี้ละนะครับ
พ่อวิกส์ยิ้มหวาน เดินเข้ามาลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน แต่แวบเดียวที่พ่อเขาหันไปมองพี่เยียร์ที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเศษอะไรต่อมิอะไรมากมายด้วยแววตาโหดร้าย
ทำไมถึงรู้ทั้งๆที่พ่อวิกส์เขาหันหลังไปน่ะเหรอครับ
เดาจากหน้าตาซีดๆที่ซีดเข้าไปอีกของพี่เยียร์ก็เดาได้แล้วครับ
“ไม่มีอะไรครับเดย์ ลูกไปรอที่ห้องรับแขกนะ” หันกลับมาพูดเสียงหวานด้วยรอยยิ้มอันแสนอ่อนโยนแต่กลับจิกตาสั่งคนที่ยืนอยู่ข้างๆผม
คุณ(พ่อ)เซนสะดุ้งเฮือกแล้วรีบลากผมออกไปจากห้องครัวตามด้วยเสียงปิดประตูดังปังของพ่อวิกส์ ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก่อนประตูจะถูกปิดนั่นก็คือ…
ใบหน้าราวกับจะร้องไห้ของพี่เยียร์!!
ทำอะไรแฟน(ช่วงทดลอง)ของผมเนี่ยยยย!!! ผมตั้งท่าจะกระโดดเข้าไปอีกรอบ
“เดย์ ฉันขอนะ ไม่ต้องเข้าไปหรอก” แขนผมถูกรั้งไว้ ตามด้วยเสียงอ้อนวอนของคุณ(พ่อ)เซนที่ดูจนใจสุดๆ
ผมลังเลแล้วสิ ทางนั้นก็แฟน(ช่วงทดลอง) ส่วนทางนี้ถ้าเดาไม่ผิดก็น่าจะเป็นญาติของพี่เยียร์เขา
แต่ผมอยากช่วยพี่เยียร์นะ!!
ปัง ปัง
“เดย์ เปิดประตูหน่อยเซซซซ่” เสียงเคาะ(ทุบ)ประตูแบบไร้มารยาทตามด้วยเสียงร้องโหยหวนไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่องเขาดังมาจากหน้าประตู
ผมรู้แล้วว่าใครมา ไร้มารยาทแบบนี้มีคนเดียว!!
ผมเปลี่ยนทิศทางวิ่งหันหลังไปหน้าประตูเปิดประตูออกแล้วชี้หน้าตะโกนคนที่ผมก็รู้ว่าใคร
“ไอ้ปลายยยยย!! เคาะหาอาไร!!” คนหน้าประตูดูเหวอหน่อยๆที่อยู่ผมก็โผล่พรวดมาด่าหน้ามันถึงทันที คงตกใจผมมั้งครับ ฮ่าๆๆ เอ่อ แต่อารมณ์แบบนี้เนี่ยนะหัวเราะ
“มาทำไม” ผมกอดอกปรับอารมณ์ให้ขรึม
“มาหามึง” ไอ้ปลายยักคิ้วเหล่ตาให้แล้วเดินเข้าบ้านผมโดยไม่ขออนุญาต
ตกลงนี่มันบ้านใครวะ
“พ่อวิกส์คร้าบบบบ ปลายมาเยี่ยมคร้าบบบบ เฮ้ย ไอ้เดย์พ่อมึงอยู่บ้านปล่าววะ”
มึงควรจะถามก่อนตะโกนนะกูว่า
ถึงผมไม่ได้ตอบคำถามแต่ไอ้ปลายก็ยังเดินเริงร่าเข้าไปในตัวบ้านอยู่ดี แล้วมันจะถามทำไมผมอยากรู้
ผมเกาหัวเตรียมตัวจะปิดประตูแต่แรงดันจากด้านหลังหยุดผมไว้ก่อนพอหันไปมองก็เจอน้องหนู(เพื่อนๆ)ทั้งสามตัวยืนกันอยู่หน้าสะล่อน
“อ้าว!? พวกมึงมาด้วยเหรอ” ทำไมเมื่อกี้ไม่เห็น
“เพิ่งเดินเข้ามา” อ้อ
แล้วเพื่อนทั้งหลายก็เดินเข้าบ้านผมแบบไม่ขออนุญาตอะไรทั้งนั้น รู้อยูว่าเป็นเพื่อนสนิทกันแต่ควรจะเกรงใจเจ้าบ้านที่ยืนหัวเด่อยู่คนนะ
“ขอเข้านะ” เสียงสุดท้ายจากเพื่อนแบล็คที่ยังไม่เงยหน้าจากหนังสือที่อยู่ในมือ
แล้วแบบนี้จะเรียกว่ามีมารยาทหรือไม่มีมารยาทดีวะ!?
ผมที่มีฐานะเป็นเจ้าบ้านปิดประตูเดินเข้าบ้านด้วยความงุนงง
ก๊อก ก๊อก
หือ ใครมาอีกอ่ะ
ผมเปิดประตูอีกรอบแล้วเจอเข้ากับเหล่าชายๆหน้าตาดีสองคนที่หน้าเหมือนกันราวฝาแฝดตีหน้านิ่งเหมือนผลงานประติมากรรมชิ้นเอก
ใครวะ!?
“ปก ปัก เข้ามาก่อนสิ” เสียงเรียกดังมาจากในตัวบ้าน เจ้าสองตัวที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่พอมองเห็นว่าใครพูดก็ยิ้มแป้นเหมือนเด็กวิ่งเข้าไปในบ้านตะโกนเสียงดัง
“ปิ่น คิดถึงนายจัง!!” ผมชะงักทำหน้างงอยู่หน้าประตูชั่วครู่แต่ภายในสมองกลับมีเสียงดังก้องสะท้อนไปมา
ตกลงนี่บ้านใครวะ!!!
ผมถอนหายใจเฮือก ปิดประตูแล้วเดินเข้าบ้านอีกรอบ
ก๊อก ก๊อก
เฮ้ย!? ใครมาอีกวะ มากวนอีกพ่อตบกระจุยจริงนะเอ้อ
ผมเปิดประตูที่ดูเหมือนว่าวันนี้มันจะได้ทำงานบ่อยกว่าปกติ
เฮือก!!
คะ ใครอีกวะ!?
พี่ชายหน้าหล่อที่ยืนคิ้วขมวดประหนึ่งว่าหัวสมองท่านตอนนี้กำลังยุ่งเหมือนยุงตีกัน ใบหน้าคมเข้มนั่นเหมือนมีเรื่องให้คิดอยู่ตลอดแต่มันก็ไม่ได้ลดความหล่อของพี่เขาลงเลยสักนิด ถือว่าเป็นคนที่หล่อมากๆคนหนึ่งเลยแฮะหล่อกว่าแฝดตะกี้อีกอ่ะ
อะแฮ่ม ไม่สิ ผมหล่อกว่า (แน่ใจ >> ขอแทรกจากเร)
“รบกวนหน่อยนะ” เสียงยังหล่อเลยอ่ะครับ แต่พี่เยียร์หล่อกว่าอยู่ดี แต่หล่อแบบสุภาพขี้เล่นนะ
พี่เข้าเดินเข้าบ้านทันทีที่พูดจบ
…
..
.
ผมยืนงงอยู่หน้าประตูอีกรอบมองหน้าบ้านแบบว่าถ้ามาอีกคนผมกะจะเปิดค้างไว้นี่เลย คนมาเยอะดีนัก
โอเค ไม่มีคนแล้วนะ
ผมมองหน้าบ้านอยู่สามสี่นาทีแล้วตัดสินใจปิดประตูเดินเข้าไปข้างในเผื่อว่าพี่เยียร์จะถูกพ่อทารุณกลายเป็นศพไปแล้ว !?!
ก๊อก ก๊อก
“ … “
โอเค นับต่อแต่วันนี้ผมจะเปิดประตูทิ้งไว้ซะ!!!
______________________________
* สีน้ำตาล จะมีการแก้ไขค่ะ
ความคิดเห็น