ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    LAST [HyunHyuk] [WonKyu] [CinTaem]

    ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9 : คำ….รัก

    • อัปเดตล่าสุด 6 มี.ค. 55


     LAST   รักสุดท้ายที่ใจปรารถนา

     

     

          บทที่ 9 : คำ….รัก

     

     

                           

     

     

    Cin-Taem      

     

     

     คุณฮะ  คุณรักเขาใช่มั้ยฮะ

    ไม่นะแทมิน ฉันรักนายแค่คนเดียวเท่านั้น

    ถ้าอย่างนั้น เด็กคนนี้ก็ไม่มีความหมายอะไรกับคุณใช่มั้ยฮะ

    เอ่อ…….

    ว่าไงฮะ คุณเคยบอกไม่ใช่หรือว่าจะรักผมคนเดียวไปจนชั่วชีวิต คุณจะผิดสัญญาหรือฮะ

    ไม่ใช่อย่างนั้น…..

    ถ้าไม่ใช่ ผมจะพาคนๆนี้ไปอยู่กับผมนะฮะ ไม่รอช้าที่เด็กชายเดินจูงมือกับเด็กชายอีกคนเดินจากไป

    แทมิน!!!!!!!……. ”  ชายหนุ่มร้องเรียก แต่ยิ่งตะโกนเท่าไรเสียงเขาก็หายไปมากเท่านั้น ยิ่งร้องเรียกเท่าใด เด็กชายทั้งสองก็ห่างไปไกลมากขึ้นๆทุกที

     

    แทมิน ให้โอกาสฉัน ได้โปรด ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น…….. ฮีชอลทรุดลงกับพื้นเมื่อเห็นว่าคนที่ตนรักกำลังจะพาเด็กชายอีกคนที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกันเดินหายลับไป

     

    คุณฮะ เด็กชายสัมผัสลงบนไหล่หนาเบาๆ

    แทมิน……

    ครั้งนี้ครั้งเดียวนะฮะ ใช้โอกาสครั้งสุดท้ายของคุณ อย่าทำให้ใจของคุณเจ็บปวด ดูแลเขาให้ดีๆ เหมือนกับที่คุณดูแลผม รักเขาให้มากๆให้เท่ากับที่คุณเคยมอบความรักให้กับผม ให้ความสุขกับเขานะฮะ ถ้าเขาเจ็บผมก็จะเจ็บด้วยแต่เหนือสิ่งอื่นใด ถ้าคุณเจ็บผมเจ็บกว่าคุณร้อยเท่า อย่าลืมสิฮะว่าอย่าทำให้ผมที่อยู่ในใจคุณเจ็บปวด  

    แทมิน ฉัน…..

     อย่าห่วงเลยฮะ คุณไม่ได้ทอดทิ้งผม คุณไม่ได้ผิดคำสัญญาแต่คุณกำลังทำให้ผมได้เจอกับความสุขที่แท้จริง สัญญานะฮะ ว่าจะดูแลคนๆนี้ให้ดีๆ

    สัญญา ฉันให้สัญญา……แทมิน ฉันรักนาย

     

     

    อาจารย์คิมครับ อาจารย์ครับ ฮยอกแจเขย่าไหล่อาจารย์หน้าหวานที่กำลังนอนละเมออยู่ในห้องพยาบาลหลังจากที่คงเผลอหลับไปในระหว่างนอนเฝ้าน้องชายของตน

    หืม นี่ฉันฝันไปหรือเนี่ย

    อาจารย์คิม ทำไมยังไม่กลับไปอีก…….”

    .

    .

    .

    ผมจะให้โอกาสกับอาจารย์ แค่ครั้งนี้เท่านั้นนะครับ ต่อไปคงไม่มีแทมินให้อาจารย์ทำร้ายได้อีกต่อไปแล้ว นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของอาจารย์ ถ้าแทมินยังคงร้องไห้อีก แม้จะต้องไปสุดขอบโลก ผมก็จะพาแทมินไป

     

     

     “ พี่ชาย……. เสียงแหบพร่าดังขึ้นมาอีกครั้งหลังจากไม่ได้สตินานถึงสามวันเต็มๆ

    ฟื้นแล้วเหรอ? ชายหนุ่มถามหลังจากกดสัญญาณเรียกหาพยาบาล

    คุณ…….

    ฉันดีใจนะที่นายยังจำฉันได้…..ดื่มน้ำสักหน่อยนะ ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆพยุงตัวเด็กชายให้ลุกขึ้นมา

    ผมอยู่ที่ไหนฮะ เด็กชายถามหลังดื่มน้ำไปได้นิดหน่อย

    นี่จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ

    ผมจำได้แค่ว่ากำลังวิ่งข้ามถนน

    คราวหน้าคราวหลังเวลาจะข้ามถนนก็มองซ้ายมองขวาก่อนสิ ไม่ใช่สุ่มสี่สุ่มห้าวิ่งข้ามมา

    ผมดูแล้วนะ แต่ตอนนั้นมันไม่มีนี่

    ไม่มีแล้วนายจะมานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไง

    ใครจะไปรู้ล่ะฮะ

    เอาเหอะ ดีแล้วล่ะที่ไม่เป็นอะไรมาก ฟื้นมาก็เถียงฉันคำไม่ตกฟากได้ก็แสดงว่าหายดีแล้วล่ะ

    พี่ชายล่ะฮะ

    ออกไปเมื่อกี๊

    เหรอฮะ…. เด็กชายเสียงเบาลง

    ไม่ต้องน้อยใจไปหรอก หมอนั่นมานั่งเฝ้านายตลอดอีกอย่างเขาก็ฝากให้ฉันดูแลนายแล้วด้วย ฮีชอลบอกเมื่อเห็นว่าเด็กชายคงไม่สบายใจที่พี่ชายของตนไม่อยู่เฝ้า

    ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ฮะ…..ว่าแต่คุณมาที่นี่ทำไมเหรอ

    ย๊า!!!! ทำไมนายถามอะไรแปลกประหลาดอย่างนี้ ฉันก็มาเฝ้านายน่ะสิ  ตั้งแต่วันนั้นฉันก็อยู่นี่ตลอด สามวันแล้วที่ฉันไม่ได้กินอะไรเลย

     สามวันหรือฮะ คนตัวเล็กทำตาโต

     ก็ใช่น่ะสิ นายต้องตอบแทนบุญคุณของฉันแล้วนะงานนี้

    ผมไม่ได้ใช้ให้คุณมาสักหน่อย แทมินคิดก่อนนอนเอนกายลงบนเตียงอีกครั้ง มือเล็กดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดจนถึงจมูก

    หนาวเหรอ?

    เปล่าฮะ

    หิวมั้ย?

    ไม่ฮะ

     ปวดหัวอีกรึเปล่า

    “ …. แทมินไม่ได้ตอบอะไรออกไปเพียงแค่ส่ายหน้าช้าๆ

    มีอะไรจะถามฉันอย่างนั้นหรือ ฮีชอลถาม

    เปล่าฮะ

    แต่สายตานายมันฟ้องว่า นายกำลังอยากจะถามอะไรฉันไม่ใช่เหรอ

    คุณฮะ????

    หืม ว่าไง

    ขอบคุณนะฮะที่มาเฝ้าผม

    เรื่องแค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอก มือเรียวเอื้อมไปลูบศีรษะคนตัวเล็กเบาๆ

     

    ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับที่แพทย์หนุ่มกำลังเดินเข้ามาและนั่นก็สร้างความขุ่นเคืองใจให้กับฮีชอลเป็นอย่างยิ่ง

     

    ไม่เจอกันนานนะครับคุณฮีชอล

    เช่นกันครับ คุณหมอปาร์คจองมิน ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณอีก ไม่ทราบว่าคุณหมอปาร์คมินซูล่ะครับ

    พอดีว่าคุณหมอปาร์คติดเคสฉุกเฉินครับ ผมเลยมาแทน

     อ่อ อย่างนี้หรอกหรือครับ ฮีชอลเอ่ยทั้งๆที่ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไร

    เป็นไงแทมิน สบายดีมั้ย ไม่เจอกันนานนะแล้วก็ไม่คิดว่าจะเจอในสภาพนี้ คุณฮีชอลเขาดูแลไม่ดีรึไง

    เอ่อ…..คือว่า ผมไม่ใช่……

     คนที่เขาสบายดีจะมานอนอยู่ที่โรงพยาบาลทำไมล่ะ ผมว่าคุณรีบเช็คร่างกายหมอนี่ก่อนเถอะ อย่าเพิ่งซักประวัติอะไรมากมายตอนนี้เลย ฮีชอลตัดบท

    .

    .

    .

    คุณรู้จักคุณหมอจองมินหรือฮะ เด็กชายถามหลังจากหมอหนุ่มเดินออกไป

    อืม

    ทำไมไม่บอกไปล่ะครับว่าผมไม่ใช่แทมินของคุณ

    ฉันไม่จำเป็นต้องบอกหมอนั่น

    “ ….

    พักผ่อนนะ ฉันขอตัวกลับก่อน ชายหนุ่มขยับผ้าห่มขึ้นให้แทมิน

    ขอบคุณฮะ กลับไปอย่าลืมทานข้าวนะฮะ

    อืม

    คุณฮะ!!! ร่างบางตะโกนเรียกคนที่กำลังเดินออกไป

    หืม ว่าไง

    เอ่อ พรุ่งนี้คุณ….

    ฉันจะมา ฮีชอลตอบก่อนที่เด็กชายจะถามคำถามจบ ชายหนุ่มมองหน้าคนตัวเล็กบนเตียงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าแทมินไม่ได้ถามอะไรอีกเขาจึงเดินออกไป

     

     

     

     ไหนคุณว่าจะไม่มาเจอหน้าผมอีก แล้วทำไม ทำไมคุณถึงมาเฝ้าผม ไหนคุณบอกว่าไม่รู้สึกอะไรกับผม แต่ที่คุณทำแบบนี้จะไม่ให้ผมรู้สึกอะไรกับคุณได้ยังไง

     

    คุณฮะ ขอบคุณนะฮะ ขอบคุณที่ห่วงใยผมถึงคุณจะไม่รักผมก็ไม่เป็นไร ขอแค่คุณอ่อนโยนกับผมเหมือนวันนี้ ผมก็พอใจแล้วฮะ  

     

     

     ถ้าผมสามารถทำให้ใจของคุณหายเจ็บได้ จะให้ผมเป็นตัวแทนเขา ผมก็ยอม

    .

    .

    .

    เด็กคนนี้เป็นใคร แพทย์หนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประชาสัมพันธ์ถามชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกมา

    นายหมายถึงอะไร

    เด็กคนนี้ไม่ใช่อีแทมิน

    จะใช่หรือไม่มันเกี่ยวอะไรกับนาย ฮีชอลถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย

    อีแทมินอยู่ที่ไหน

    ก็นอนอยู่ในห้องนั่นไง

    คิมฮีชอล นายคิดว่าฉันโง่รึไง เด็กนั่นชื่อปาร์คแทมิน อีแทมินกรุ๊ปเลือดB แต่เด็กนี่กรุ๊ปA

    นายก็สืบมาหมดแล้วนี่ ฉันคงไม่ต้องบอกอะไรนายอีก ร่างสูงเดินจากไปโดยไม่สนใจ จนกระทั่งปาร์คจองมินตะโกนออกมาเสียงดัง

     

    ฉันไม่ได้อยากจะถามอะไรนาย เพียงแค่สงสัยว่านายเจอแฝดนั่นได้ยังไง

     

    แฝด????? ฮีชอลหันหลังกลับมาพร้อมกับคำถามมากมายที่เกิดขึ้นภายในเวลาไม่กี่วินาที

     

     

    ถ้าแทมินกับเด็กคนนี้เป็นแฝดกัน นั่นหมายความว่า ฉันกับเด็กนั่นเป็น…………”

     

     

     

     

     

     

    LAST   รักสุดท้ายที่ใจปรารถนา

     

                      

     

     

    Won-Kyu

     

     

     กินให้หมด อย่าให้เหลือ เข้าใจมั้ย คยูฮยอนเสียงเข้ม

    ถ้ากินหมด ฉันไม่ท้องแตกตายก่อนรึไงเนี่ย ซีวอนเอ่ยเมื่อมองเห็นอาหารที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ

    อย่าบ่นน่า ฉันอุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาทำให้นายกิน หน้าที่นายก็คือรีบๆกินเข้าไปซะ

    แน่ใจนะว่ากินได้ ซีวอนเหล่ตามอง

    ทำไมจะไม่ได้ อร่อยออกจะตาย

    นั่นไง มันคงอร่อยจนทำให้ฉันต้องตายแน่ๆ

    งั้นก็เชิญไปกินกับคนที่ทำมาให้นายวันก่อนเถอะ ส่วนนี่ก็ทิ้งให้หมามันกินก็แล้วกัน”  ร่างบางตัดพ้อเสียงเบาก่อนจะรีบยกอาหารที่วางบนโต๊ะขึ้นมาหวังจะเอาไปทิ้ง

    งอนอีกแล้ว มือหนาคว้าเอวบางให้นั่งลงบนตักของตนพร้อมหยิบจานอาหารในมือของคยูฮยอนวางไว้บนโต๊ะเช่นเดิม

    ก็นายชอบว่าฉันอยู่เรื่อย

    แค่แซวเล่นเท่านั้นเอง

    แซวบ้าอะไรล่ะ เห็นว่านายไม่ค่อยสบายฉันก็ลุกมาเตรียมอาหารให้แต่เช้า นอกจากไม่กินแล้วยังจะบ่นอีก ร่างบางหน้าบึ้ง

    ใครบอกว่าจะไม่กินล่ะ ฝีมือภรรยาทั้งคน ซีวอนกระชอบอ้อมกอดมากขึ้นอีก

    อย่ามาพูดดีเลย

    ทำยังไงเด็กดื้อจะหายงอนกันนะ ทำแบบนี้จะหายหรือเปล่า

    จุ๊บ ~ เป็นไปอย่างรวดเร็วเมื่อชายหนุ่มส่งริมฝีปากหนาไปยังพวงแก้มนวลโดยที่คนตัวเล็กยังไม่ทันตั้งตัว

     คนผีทะเล ทำอะไรเค้าน่ะ คนตัวเล็กรีบลุกหนีพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบแก้มของตนทันที ดวงตารีจ้องมองหน้าผู้เป็นสามีเขม็งด้วยใบหน้าที่ขึ้นสี

    อาการแบบนี้โกรธ………………หรือว่าอายครับ ซีวอนลุกขึ้นตาม

    ไม่พูดด้วยแล้ว

    มากินด้วยกันนะ ชายหนุ่มคว้าแขนเรียวไว้

    ไม่กิน กลัวตาย คยูฮยอนตอบหน้ายู่

     ฉันไม่มีแรงเลย อยากได้กำลังใจ มานั่งเป็นเพื่อนหน่อยนะ

    ไปหาเอาที่อื่นสิ แถวนี้มันไม่มีหรอกไอ้กำลังใจที่นายอยากได้น่ะ เด็กหนุ่มพยายามแกะแขนของสามีออกไป

    ถ้าตรงนี้ไม่มีให้แล้วจะไปหาที่ไหนได้อีกล่ะ ฮื้ม?

    ไปหาเอาที่โซลสิ มีออกเยอะแยะ

    ทำไมหายงอนยากจังน้า~….

    ไม่ได้งอนสักหน่อย นายรีบปล่อยฉันสักทีเถอะ รำคาญจะแย่อยู่แล้ว

    อืม ขอโทษนะ ซีวอนเอ่ยเสียงเบาพร้อมปล่อยแขนออกจากการเกาะกุมก่อนจะหันหลังเดินไปยังโต๊ะอาหารโดยมีคนตัวเล็กมองตามด้วยใบหน้าเศร้า

    คยูฮยอนนะคยูฮยอน นายจะบ้าเหรอ ทำไมทำตัวงี่เง่าอย่างนี้นะ รีบตามเขาไปสิไอ้บ้า!!!! หมอนั่นกำลังไม่สบายอยู่นะ นายยังทำตัวแย่อย่างนี้อยู่อีก  ร่างบางต่อว่าตัวเองในใจแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ก้าวตามผู้เป็นสามีไป จนกระทั่งร่างสูงเซถลาไปเล็กน้อย

    ซีวอน!!!!!!!! คยูฮยอนรีบเข้ามาพยุงร่างสูงให้นั่งลงบนโซฟาหนา ใบหน้าหวานซีดเผือดด้วยความกังวลเพราะคิดว่าตนเป็นเหตุให้ชายหนุ่มมีอาการเช่นนี้

      ไปหาหมอเถอะนะ ร่างบางบอกกับสามี

    ไปทำไม ฉันไม่เป็นอะไรหรอก

    ทำไมจะไม่เป็น ดูนายตอนนี้สิ คนแข็งแรงอย่างนายทำไมเดินเซบ่อยอย่างนี้ล่ะ เมื่อไรนายจะบอกความจริงกับฉัน โรคนายกำเริบใช่มั้ย มือเรียวกุมมือหนาไว้แน่น

    โรคอะไร?

    ฮึก ฮึก ถึงนายไม่เคยบอก แต่ฉันก็รู้ว่านายเคยผ่าตัดมะเร็ง แล้วตอนนี้อาการนายกำเริบใช่มั้ย คยูฮยอนสะอื้นไห้

    อย่าห่วงฉันเลยนะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก

    อย่าห่วงเหรอ นายพูดแบบนั้นได้ไง นายเป็นสามีฉันนะ ถ้าไม่ห่วงนายจะให้ฉันไปห่วงใครล่ะ

    นั่นสินะ มันคงเหมือนหน้าที่ ที่นายต้องคอยเป็นห่วงฉัน แต่ถึงฉันตายไปนายคงไม่รู้สึกอะไรใช่มั้ยล่ะ

    ชเวซีวอน!!!!! ร่างบางตะคอกพร้อมลุกขึ้นยืน

     ….. ”

    ใช่สิ หน้าที่แถมมันยังเป็นภาระกับฉันด้วย ฮึก ฮึก ทุกวันนี้ฉันคิดอยู่เสมอว่าทำไมต้องแต่งงานกับนาย ทำไมต้องมาคอยให้นายห้ามนั่น สั่งนี่อยู่ทุกวัน ฮึก ฮึก  ทำไมต้องทนอยู่กับคนที่เขาไม่มีใจให้เรา ฮึก ทำไม ทำไม ฮึก ฮึก ทำไม นายต้องรับผิดชอบกับเรื่องในคืนนั้น ฮึก ทำไมไม่ปล่อยให้มันผ่านไป ทำไมต้องให้ฉันมาเป็นตัวถ่วงนาย ฮึก แล้วทำไม ทำไม ฉันต้องไปรักคนอย่างนายด้วย ถ้าอยากตายนักก็เชิญเลย ฮือออออออออออออออ  คนตัวเล็กก้มหน้าร้องไห้อย่างหนัก

    คยูฮยอน…..ฉันขอโทษ ซีวอนลุกขึ้นมากอดภรรยาของตนเบาๆเขาไม่คิดว่าจะทำให้คนตรงหน้าต้องเสียใจขนาดนี้แต่ใบหน้าคมก็อดที่จะอมยิ้มเล็กน้อยออกมาไม่ได้ด้วยพอใจในคำตอบที่คิดว่าร่างบางคงหลุดพูดออกมา

    ฮือออออออ นายอย่าพูดว่านายจะตายสิ

    ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้น

    ห้ามพูดนะ ห้ามพูดว่านายจะเป็นอะไร นายต้องอยู่กับฉันไปนานๆ เด็กหนุ่มกอดผู้เป็นสามีเอาไว้แน่น

    อืม ฉันจะอยู่กับนายไปจนกว่านายจะเบื่อเลย

    ฮึก ฮึก ฉันไม่เบื่อหรอก นายสิจะเบื่อเด็กเอาแต่ใจอย่างฉัน

    ฉันจะเบื่อนายได้ยังไง นายเป็นภรรยาฉันนะ

    ก็เหมือนที่นายพูด มันเป็นหน้าที่ใช่มั้ยล่ะ ใบหน้าหวานซุกลงบนอกแกร่งของคนตัวโตแน่น

    ใช่ มันเป็นหน้าที่ แต่เป็นหน้าที่ที่ฉันเต็มใจทำและพร้อมจะทำมันไปตลอดชีวิตของฉัน มือหนาจับคนตัวเล็กออกจากอ้อมกอดแล้วเช็ดน้ำใสๆที่ดวงตารีเบาๆ คยูฮยอนมองหน้าชายหนุ่มก่อนจะหลบสายตาเมื่อผู้เป็นสามีกำลังจะโน้มตัวลงมา

    มะ ไม่ได้นะ ไม่ให้จูบ ไม่ให้ทำอะไรทั้งนั้น ร่างบางหันหน้าหนี

    หืม ทำไมล่ะครับ

    ไปหาหมอก่อนนะ

    จะให้ไปยังไงล่ะ ฉันไม่มีแรงขับรถหรอก

    ให้คุณพ่อพาไปไง

    ไปถึงนั่น ฉันก็ต้องการกำลังใจนี่ อีกครั้งที่ซีวอนโอบกอดผู้เป็นภรรยา

    ฉะ ฉันจะไปกับนายด้วย

    แต่นายกลัวการขึ้นรถไม่ใช่หรือ

    มันก็จริง แต่ฉัน ฉันจะไปกับนาย

    ฉันไม่อยากให้นายเป็นลมตอนนั่งรถไปนะ

     ไม่เป็นไร ให้เป็นลมสิบครั้งฉันก็จะไป

    อ่า ~ ขอบใจนะ แค่ฉันรู้ว่านายรักฉันมากขนาดนี้ ชีวิตฉันก็ยาวไปอีกเป็นร้อยปีแล้วล่ะ

    บะ บ้าเหรอ ใครรักนายกัน คยูฮยอนเบือนหน้าหนี

    อ้าว แล้วใครนะที่บอกว่า ทำไมต้องไปรักคนอย่างนายกัน น่ะ

     คะ ใครพูด เค้าไม่ได้พูดสักหน่อย

    นี่ คยูฮยอน  ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดให้แน่นมากขึ้นก่อนจะตั้งใจบอกความจริงเรื่องที่เขาไม่เป็นอะไรให้แก่ภรรยาของตนฟัง

    หืม…..

    ฉันมีเรื่องจะสารภาพ ถ้าฉันบอกไปนายอาจจะงอนฉัน แต่ที่ทำแบบนี้ฉันมีเหตุผลนะ

    เรื่องอะไรเหรอ?

    ความจริงแล้วฉัน…………..

     

    ติ๊ง ต่อง ~ ติ๊ง ต่อง ~  ติ๊ง ต่อง ~ (กริ่งเสียงโบราณมาก = = )

     

    อ๊ะ!!!! ใครมาน่ะ คนตัวเล็กรีบดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดเพราะเกรงว่าจะมีคนมาเห็นเข้า

    นั่นสินะ เดี๋ยวฉันไปดูก่อน

    มะ ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันออกดูเอง นายไปนั่งพักผ่อนก่อนนะ

     

     

     สวัสดีจ้ะ หญิงสาวแสนสวยคนเดิมที่เคยมาแล้วเอ่ยทักทายเมื่อเห็นคนที่ตนคิดว่าเป็นหลานชายของซีวอน

    สวัสดีครับ เอ่อ มาหาซีเอ่อ มาหา…..

    ใช่จ้ะ ฉันมาหาซีวอน

    งั้นเชิญเข้ามาก่อนครับ เด็กหนุ่มเดินนำหน้าหญิงสาวเพื่อไปพบชายหนุ่มที่นั่งรออยู่ในห้องรับรอง

     

    ซีวอนคะ…..

     กาฮี !!!!!” เจ้าของบ้านตกใจไม่ใช่น้อยที่อยู่ๆหญิงสาวที่ทำงานอยู่ในบริษัทคู่ค้าของตนเดินเข้ามาหา

    แหม ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ กาฮีเอาใบนัดตรวจสุขภาพประจำปีของคุณมาให้น่ะค่ะ คุณแม่ของคุณท่านเตือนมาด้วยว่า ให้พาคุณไปพบหมอด้วย เลื่อนนัดมาหลายครั้งแล้ว

    ตรวจสุขภาพประจำปี?  คยูฮยอนแทรกขึ้นมา

    จ้ะ

    ไม่ใช่ว่าโรคกำเริบเหรอ

    หืม โรคอะไรจ๊ะเด็กน้อย หญิงสาวทำหน้าสงสัย

    เอ่อ คยูฮยอน!!!!! ซีวอนเดินไปหาเด็กหนุ่มที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะรู้ความจริงเข้าให้แล้ว ทั้งๆที่เขาคิดว่าถ้ารู้จากปากเขาเองคนตัวเล็กอาจจะแค่งอนเล็กน้อย แต่นี่ความจริงต้องมาเปิดเผยเพราะคนอื่น เจ้าตัวเล็กของตนคงงอนให้ง้อหลายวันหรือไม่ก็อาจจะโกรธตนไปเลยเป็นแน่        

     

    แล้วทำไมใบนัดของหมอนี่ถึงได้อยู่กับคุณ ร่างบางยังยิงคำถามต่อไปไม่หยุด

    คืนก่อนหน้านี้ ซีวอนเขาลืมทิ้งไว้ที่บ้านฉันน่ะสิ

    บ้านอย่างนั้นเหรอ????

     

     

     

     

     

     

    LAST   รักสุดท้ายที่ใจปรารถนา

     

     

     

     

    Hyun-Hyuk

     

     

    แต่ฮยอกแจ…..

    หืม????

    ฉันเคยแกล้งเดินไปซื้อไอติมเพราะคนคนหนึ่ง หลอกล่อเด็กคนนึงให้อ้อนพี่ชายซื้อไอติมให้  แล้วก็แกล้งทำเป็นลืมหมวกไว้กับรถขายไอติม เพื่อที่คนที่อยู่ข้างหลังฉันเขาเรียกฉันให้หันกลับไปเอาหมวก ทั้งๆที่คิดแผนเอาไว้อย่างดี พอหันกลับไปเขาคนนั้นก็หายไปซะแล้ว

    ฮยอนจุง………..

     

     

     

    แปดเดือนก่อนหน้านี้

     

     

     “  เฮ้ย!!!! ทำไมต้องมาเสียตอนนี้ด้วยวะ ชายหนุ่มสบถ หลังจากเพิ่งกลับจากเมืองนอกแล้วมาขับรถเล่นกับเพื่อนหญิงแต่อยู่ดีๆรถเจ้ากรรมดันขับต่อไม่ได้ขึ้นมากระทันหันเล่นเอาชายหนุ่มหัวเสียไม่น้อย

     

     อย่าหงุดหงิดเลยคะฮยอนจุง เอางี้ฉันว่าเราไปเดินเล่นฆ่าเวลาระหว่างรอคนมาเอารถไปซ่อมดีกว่ามั้ย หญิงสาวเอื้อมมือไปสัมผัสชายหนุ่มเบาๆก่อนที่ร่างสูงจะหันมาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินไปยังสวนสาธารณะใกล้ๆ

     

     คนเยอะเหมือนกันนะ

    อาจเพราะว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์ด้วยมั้งคะ  

    อากาศก็เริ่มเย็นแล้วสิ ฮยอนจุงแหงนมองท้องฟ้า ขยับหมวกใบโปรดของตนเล็กน้อยก่อนจะเดินนำหญิงสาวไปนั่งยังชิงช้าแถวนั้น

     

     เด็กคนนั้นน่ารักดีนะคะ หญิงสาวเอ่ยขึ้นหลังจากมองไปรอบบริเวณพร้อมกับชี้มือไปยังเด็กชายตัวเล็กๆ ที่กำลังเล่นอยู่กับพี่ชาย ที่ทำให้เธอยิ้มคือ เด็กคนนั้นตัวอ้วนๆกลมๆผิดกับพี่ชายที่ตัวผอมเอามากๆ

     หืม คนไหนเหรอ? ”

    ที่นั่งกินขนมอยู่ตรงนั้นไงคะ เด็กที่ใส่เสื้อสีชมพูผ้าพันคอสีเขียวน่ะค่ะ อีกครั้งที่ร่างบางชี้นิ้วไปยังเด็กชายตัวน้อยกับผู้ที่เธอคาดว่าน่าจะเป็นพี่ชาย

     

    แบบนั้นเหรอที่เขาเรียกว่าน่ารัก ตัวออกจะผอมขนาดนั้น

    ไม่ใช่คนนั้นสิคะ อีกคนสิ นั่นน่ะใส่เสื้อสีชมพูที่ไหนกัน

    เด็กอ้วนน่ะเหรอ ตอนเด็กๆก็น่ารักนะ แต่ถ้าโตขึ้นไปแล้วยังกลมอยู่แบบนี้ล่ะก็ เบาหวานกินตาย

    ฮยอนจุง!!!! คุณนี่นะ ไปแช่งเด็กทำไมกัน หญิงสาวตีมือลงบนไหล่หนาอย่างรวดเร็ว

     โอ๊ย!!! โซมิน เธอมาตีฉันทำไมเนี่ย???” ร่างสูงลูบแขนที่ถูกตีเพื่อลดอาการแสบจากการถูกตี

    ก็ฟังคุณพูดสิ

    ฉันพูดอะไรผิดล่ะ มันจริงมั้ย ถ้าเด็กไม่รักษาสุขภาพมัวแต่กินแบบนั้นมีหวังได้เป็นสารพัดโรค

     แกยังเด็กอยู่นี่คะ ดูอย่างพี่ชายแกสิยังผอมแบบนั้น เด็กคนนั้นโตมาอาจจะผอมเพรียวเลยก็ได้

    เอาเหอะๆจะอ้วนจะผอมยังไงก็ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย ทำไมฉันต้องมาเจ็บตัวเพราะอ้วนกลมนั่นด้วย

    เจ็บมากมั้ย ฉันตีไปเบาๆเองนะ

    เจ็บดิถามมาได้

    ช่วยไม่ได้อยากปากเสียเอง

    โซมินฉันว่านะถ้าคนอื่นมองเขาต้องคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงเรียบร้อยแน่ๆ หน้าก็หวาน พูดจาก็สุภาพ ขนาดเป็นเพื่อนกับฉันมานานเธอจะไม่พูดเป็นกันเองสักทีแต่จะมีสักกี่คนนะที่รู้ว่าเธอน่ะมันโหดโคตรๆ

    นี่อย่ามาว่าแต่ฉันเลย คุณต่างหากที่นิสัยผิดกับหน้าตาลิบลับน่ะ  

    เธอน่ะสิ

    คุณต่างหาก

    เธอ เธอ เธอ

    เอาล่ะ ฉันยอมแพ้ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเด็ก ขอตัวไปเข้าล้างมือก่อนนะ คุณนั่งรออยู่ตรงนี้ล่ะอย่าไปเล่นซนที่ไหน เดี๋ยวหลงทาง

    ย๊า!!!! ยัยตัวแสบ ฮยอนจุงโวยแต่ไม่ทันที่หญิงสาวเดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆนั่นแล้ว

     

    ที่เกาหลีนี่น่าเบื่อจริงแฮะ รู้งี้ไม่กลับมาหรอก ชายหนุ่มบ่นงึมงำก่อนจะส่งสายตาไปยังชายอีกคนที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับตน เด็กหนุ่มที่กำลังป้อนคิมปับให้แก่เด็กชายตัวอ้วน ใบหน้าเศร้าๆของอีกฝ่ายทำเอาฮยอนจุงรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก

     

     ทำไม นายถึงหน้าอมทุกข์อย่างนั้นนะ สายตาคมมองอีกคนตาไม่กระพริบ สายตาที่เหม่อลอยของร่างบางที่มองมายังชิงช้าตัวข้างๆเขา ก็ทำให้ตนเองอดคิดไปไม่ได้ว่าครั้งหนึ่งหมอนั่นคงถูกคนรักหักอกลงตรงนี้เป็นแน่

     

     เฮ้อ!!! อย่าไปยุ่งกับคนอื่นดีกว่า ตัวฉันเองก็กลุ้มใจพอแล้ว

     

    ถ้าฉันเดินไปตรงนั้น เดี๋ยวหาว่าฉันเข้าไปจีบล่ะสิ ทำไมฉันต้องถูกมองอย่างนั้นด้วยล่ะ

     

    เฮ้ อ้วนกลม จงหันมา หันมา หันมา

     

     โถ่โว๊ย!!!!!!! หันมาสักทีสิวะ มัวแต่เล่นบอลอยู่นั่นแหละ

     

     อ๊า!!!! อย่างนั้นแหละ อ้วนกลม อยากกินไปติมมั้ย ไอติมน่ะ ให้พี่ไปซื้อให้กินดิ ชายหนุ่มชี้ไม้ชี้มือไปยังรถขายไอศกรีมที่อยู่ห่างออกไปจากนี่ไม่ไกลนักให้แก่เด็กชายที่กำลังหันมาสนใจตนเอง

     

    ไอติม ไอติม ให้พี่ชายไปซื้อดิ อร่อยนะ ฮยอนจุงทำปากมุบมิบเมื่อเห็นว่าเด็กชายเริ่มสนใจไอศกรีมนั่นเข้าให้แล้ว

     

     ทำอะไรอยู่คะ หญิงสาวถามเมื่อเดินกลับมาแล้วเห็นชายหนุ่มทำท่าทางผิดสังเกต

    เปล่านี่ อยู่ๆก็อยากกินไอติม ไปกินกันมั้ย

    หา!!!! คุณเนี่ยนะกินไอติม ไหนว่าไม่ชอบของหวานไงล่ะ

    เอาเหอะน่า รีบไปเร็วฉันเลี้ยงเอง พูดจบก็วิ่งจูงมือหญิงสาวไปทันที

     

     ด่าหิมะคงใกล้ตกใหญ่แล้วล่ะคนอย่างคิมฮยอนจุงชวนฉันมากินไอติม

    เฉยๆเถอะน่า เธอเองก็ชอบไม่ใช่เหรอ บ่นเป็นคนแก่ไปได้

    จ้า พ่อเด็กน้อย

    เฮ้อ ร้อนนะ ชายหนุ่มถอดหมวกออกมาพัดใบหน้าของตน เมื่อรู้ว่าชายอีกคนเดินมาต่อท้ายแถวตน ทั้งๆที่อยากจะหันไปมองหน้าให้ชัดๆแต่ก็ไม่กล้าขึ้นมาเอาซะดื้อๆ

    ร้อนที่ไหน อากาศออกจะเย็น

    เธอจะกินรสอะไร สั่งไปสิ

    อะไรก็ได้ ตามใจคนเลี้ยง

    รสอะไรก็ได้มันไม่มีหรอกนะ เลือกมาสักรส เวลาไม่อร่อยจะได้ไม่โทษคนอื่น

    สตรอเบอร์รี่ก็แล้วกัน

     งั้นขอสตรอเบอร์รี่สองแท่งครับ ชายหนุ่มบอกกับคนขายพร้อมรับไอศกรีมมาแต่ก็ไม่ลืมที่จะเอาหมวกวางทิ้งไว้บนรถขายไอศกรีมนั่น

     

     

     คุณลืมหมวกหรือเปล่าคะ

    อะ เอ่อ จริงด้วยสิ

    คงจะลืมไว้ที่รถขายไอติม เดี๋ยวฉันไปดูให้นะ

    มะ ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันไปเอง ไม่ทันจบคำเพื่อนของตนก็วิ่งกลับไปยังที่ๆเขาแกล้งลืมหมวกทิ้งไว้

     ยัยแสบเอ๊ย!!!! จะวิ่งกลับไปทำไมเนี่ย”  ร่างสูงได้แต่บ่นในใจ เมื่อแผนมันผิดไปจากที่คิด ความจริงแล้วที่เขาคาดหวังเอาไว้คือ ชายร่างบางคนนั้นจะต้องตะโกนเรียกให้เขากลับไปเอาหมวกแล้วบทสนทนาทั้งหมดที่เขาคิดไว้ก็น่าจะเกิดขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนตัวแสบของตนวิ่งไปอย่างรวดเร็วขนาดนั้น

     

    หมวกของคุณอยู่นี่ไงคะฮยอนจุง   

     อยู่นี่จริงๆสินะ หาอยู่ตั้งนานคิดว่าหายไปไหนซะอีก ไม่รู้รึไงว่าฉันคิดถึงนายมากนะ นายล่ะคิดถึงฉันมั้ย ”  ร่างสูงกำหมวกของตนไว้แน่นก่อนจะพูดออกมาเบาๆ

     

     

     เฮ้อ แล้วทำไมฉันต้องพูดอะไรทุเรศๆออกไปแบบนั้นนะ ฮยอนจุงทำหน้าเหนื่อยใจที่ตัวเองได้เผลอพูดอะไรแปลกๆออกไปและเมื่อคิดได้ชายหนุ่มก็หันไปหาผู้ชายรูปร่างผอมคนนั้น แต่ช้าไปเสียแล้วเมื่ออีกฝ่ายเดินกึ่งวิ่งไปหาเด็กชายอีกคน สองขาตั้งท่าจะวิ่งตาม แต่หญิงสาวก็เอ่ยรั้งไว้ซะก่อน

     

     ฮยอนจุงคะ รถมารับเราแล้ว รีบไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณลุงจะรอนาน

    ตะ แต่ว่า

    มีอะไรหรือเปล่าคะ

    ปะ เปล่า ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ

    .

    .

    .

     

    ปัจจุบัน

     

     ฉันไม่รู้หรอกนะว่าจะได้เจอนายในอีกกี่วัน หรืออีกกี่เดือน แต่ฉันก็มีความรู้สึกว่าจะได้เจอกับนายอีกครั้งแน่ๆและในวันนั้นที่ฉันได้เจอกับนายที่มหาลัย ฉันก็รู้ได้เลยว่านายนี่แหละที่ฉันอยากจะอยู่ด้วย น่าแปลกนะทั้งๆที่ฉันเคยเห็นหน้านายแค่ครั้งเดียวจากที่ไกลๆ แค่นั้นก็ทำให้ฉันหลงรักนายได้ และฉันได้สาบานเอาไว้แล้วว่าไม่ว่าจะวิธีไหนก็ตาม ฉันจะทำให้นายเป็นของฉันให้ได้

     ฮยอนจุง นาย…..”

     อะไรกัน ปฏิกิริยานี่มันค่อนข้างเบาเล็กน้อยกว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะ ฉันคิดว่านายจะซึ้งมากกว่านี้ซะอีก

    นายจะให้ฉันซาบซึ้งอะไรมิทราบ เจอกันครั้งแรกนายก็รีดไถฉันขนาดนั้น แถมยังขโมยจูบฉันไปอีก  ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆจ้องตาเขม็ง

    ก็ฉันคิดได้แค่วิธีนั้นนี่ ถ้าไม่ทำแบบนั้นฉันจะได้เจอนายมั้ยล่ะ

    แต่ก็ไม่เห็นต้องทำแบบนั้นนี่

    ไม่ทำแบบนั้นจะให้ฉันทำแบบไหนล่ะ

    เข้ามาพูดดีๆฉันก็คุยด้วยแล้ว ไม่ต้องมาทำเป็นนักเลงใส่หรอกน่า

    งั้นต่อไปนี้ฉันจะพูดดีๆกับนายนะ

    ให้มันจริงเหอะ

    จริงสิ เพราะนายเป็นแฟนฉัน ฉันจะพูดจาดีๆกับนาย

    ฉันไปเป็นแฟนนายตั้งแต่เมื่อไร พูดจาแปลกประหลาดอีกแล้วนะ

    ก็บอกแล้วไงว่านับแต่วันนี้เป็นต้นไป

    ฉันยังไม่ได้รับคำนายเลย

    พูดมากน่าฮยอกแจ รีบไปซื้อขนมง้ออ้วนกลมกันเถอะ ป่านนี้คงโกรธนายเป็นร้อยๆปีแล้วล่ะ  

     อ๊า!!! จริงด้วยสิ ซองมินคงงอนมากแล้วแน่ๆ ถ้าฉันง้อไม่ได้ฉันจะโทษนายคอยดูนะ

    อื้ม ฉันจะคอยดูอยู่ใกล้ๆนายนี่แหละ

     บ้าไปแล้วนาย

    โถ่ ทำเป็นโกรธกลบเกลื่อน จริงๆแล้วเขินล่ะสิ ดูดิหน้าแดงเลย

    ไม่ได้เขิน

    เขินแน่ๆ ฮยอนจุงยิ้ม

     อย่าพูดมากน่า รีบไปซื้อขนมกันเถอะ

     ก็ได้ๆ เร่งจริง อ๊ะ!!!!!!!!!!!!! ”

    นะ นายเป็นอะไรไป ฮยอกแจตกใจเมื่ออยู่ๆชายหนุ่มก็เบรครถกระทันหัน พร้อมกับยกมือกุมศีรษะตนเองด้วยใบหน้าเหยเก

    ฉะ ฉันปวดหัว!!!!!

    ฮยอนจุง ยะ อย่ามาล้อเล่นอีกนะ!!!!!!!!!!!!!!!!

    ปวด…..ฮยอกแจ ฉะ ฉันปวด

     

     

     

    ……………………………………………โปรดติดตามตอนต่อไป

     

     

    แม่ยกฮยอกชวนคุย

    มาแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

    รอกันนานมั้ย คิดถึงจังเลย T^T

    กลับมาแล้วและจะไม่หายไปนานๆแบบนี้

    กลับมาแล้วพร้อมกับเนื้อเรื่องที่ตอนแรกเหมือนจะแฮปปี้ทุกคู่

    ไม่ต้องห่วงค่ะ ยี่ห้อคนเขียนคนนี้แล้ว รับรองไม่ดราม่าแน่นอน จริงๆนะ ^^

    มาครั้งนี้จะไม่ทิ้งขว้างฟิค ใครที่งอนอยู่ หายงอนเค้าเถอะนะๆ *o*

    ตอนนี้ใครมีอะไรเชิญระบายได้จ้า ตอนหน้าจะตอบเม้นให้หายคิดถึงนะจ๊ะ

    เจอกันใหม่ตอนหน้ารับรองไม่ดราม่าแน่นอน อะคึ อะคึ


      


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×