ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : + + Chapter 9 + + [Fixed : แก้คำผิด]
“อะ… อือ…” ยูริที่ค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้นมาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ และพยายามจะฝืนลุกขึ้นมาจากเตียง
“อ… โอ๊ยยยย !!”
ความเจ็บปวดที่หัวอย่างรุนแรงราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ จนเธอต้องล้มเลิกความตั้งใจและปล่อยตัวกลับไปนอนลงตามเดิม กลิ่นของยาที่เป็นเอกลักษณ์ทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
“ฟื้นแล้วสินะ คุณควอน ยูริ…”
เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นทำให้ยูริต้องหันไปมอง
นายตำรวจคนหนึ่งที่นั่งไขว่ห้างอยู่ที่เก้าอี้ข้างๆ กำลังมองตรงมาที่เธอด้วยท่าทีสงสัย ก่อนที่จะพูดขึ้น
“ไม่น่าเชื่อ ว่าผู้หญิงแบบนี้จะขับ R8 คันนั้น…”
“…”
“ผมสิบตำรวจเอก คาร์ลอส…” เขาพูดแนะนำตัว สายตายังคงจับจ้องไปที่หญิงสาวตรงหน้า ก่อนที่จะหยิบแฟ้มคดีที่วางไว้ขึ้นมาเปิด
“ขับรถโดยประมาท, ขับเร็วกว่ากำหนด, ทำลายทรัพย์สินของรัฐบาล, ขัดขืนการจับกุมของเจ้าหน้าที่ตำรวจ และอีกหลายต่อหลายอย่าง…” เขาเงียบไปสักพัก
“งั้นผมขอถามหน่อย คุณเกี่ยวข้องกับผู้เสียชีวิตยังไง ?” คาร์ลอสถามต่อ
“เมื่อกี้ว่าไงนะ ?” ยูริถามอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน
อะไร ? ใครเสียชีวิต ?
“ผมถามว่า… คุณเกี่ยวข้องกับผู้เสียชีวิตยังไง คนที่ขับ Dodge Viper ที่ตีคู่มากับคุณ…”
“ชั้นไม่ทราบ… ชั้นไม่เคยรู้จักคนๆ นั้นมาก่อน แล้วทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับยัยนั่น ?”
เธอตอบด้วยน้ำเสียงตามปกติตามความเป็นจริง
“เราพบศพ มากาเรต ดี พอร์ตแมน ถูกยิงบริเวณขาหนึ่งนัด และกลางกะโหลกศรีษะอีกหนึ่งนัด ทางเราจึงอยากจะรู้ว่า นอกจากเรื่องที่คุณพูดมายังมีความเป็นไปได้ไหม ที่จะมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน…”
สายตาที่เขาจับจ้องมายังเธอนั้นยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย
“ชั้นแค่ขับรถตามปกติ แต่เมื่อโดนไล่บี้ก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่ต้งขับหนี เพราะอย่างนั้นยัยนั่นถึงไม่พอใจชักปืนออกมายิงล่ะมั๊ง ?” เธออธิบายต่อ เพื่อตัดข้อสงสัยของทางตำรวจทิ้ง
“ทางกรมตำรวจจะเร่งทำการหาหลักฐานเพื่อจับกุมคนร้ายต่อไป… ส่วนเรื่องของคุณ ต้องขอบใจคนๆ นั้นนะ ถ้าไม่มีเธอ คุณคงจะต้องอยู่ยาวกว่านี้แน่…”
“ใคร ?” ยูริถามขึ้นอย่างสงสัย
“เธอยืนอยู่หลังประตูห้อง เพราะตอนนี้ผมต้องทำการสอบสวนเรื่องของคุณก่อน”
หลังจากที่โดนสอบสวนไปพักใหญ่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้งหลังจากที่นายตำรวจหนุ่มคนนั้นเดินออกไป พร้อมๆ กับที่หญิงสาวคนหนึ่งวิ่งตรงเข้ามาหาเธอ
“เจส… สิก้า…”
“เธอเจ็บมากไหมยูริอา… ใครทำอะไรเธอ ?”
เจสสิก้าถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับจ้องมองที่ผ้าพันแผลบนตัวของยูริอย่างเจ็บปวด
“แล้วเธอมาที่นี่ได้ยังไงกันเนี่ย ?”
“ก็มีคนบอกว่าเธอประสบอุบัติเหตุ สิก้าก็เลยรีบมา…”
ก่อนที่เธอจะพูดต่อ
“ขอบคุณพระเจ้า ที่เธอไม่เป็นอะไรมาก”
เจสสิก้าพูดและกุมมือของยูริเอาไว้เบาๆ อย่างอ่อนโยน
“ดีจังเลยนะคะ ที่ไม่เป็นอะไรมาก ^^”
ซูซี่ที่เดินเข้ามาในห้องพูดขึ้น ก่อนที่จะเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ห่างออกมาจากทั้งคู่เล็กน้อย
“ตอนแรกที่ทางตำรวจบอกว่าเจ้านายประสบอุบัติเหตุ ฉันตกใจมากๆ เลยรู้ไหมคะ แต่ว่า… เจ้านายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะค่ะ ^^” เธอพูดต่อ
“แล้วเรื่องที่ตำรวจคนเมื่อกี้พูดหมายความว่าไง ? เธอช่วยชั้นเอาไว้เหรอ ?”
ยูริหันมาหาเจสสิก้าที่อยู่ข้างๆ
“อือ… ชั้นไปขอให้เพื่อนที่เป็นตำรวจช่วยน่ะ…”
เธอตอบกลับเบาๆ
ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมๆ กับที่แมทธิวเดินเข้ามา
ม… หมอนี่…
ยูรินึกย้อนกลับไปถึงช่วงที่เธอบุกไปลอบสังการผู้ว่าการรัฐ ก่อนที่ภาพต่างๆ ในอดีตจะฉายซ้ำขึ้นมาอีกครั้งและมาหยุดตรงที่ นายตำรวจคนหนึ่งเปิดประตูมาดักหน้าเธอ พร้อมกับกราดยิงใส่เธอทันที
ใบหน้าตอนนั้น เธอไม่มีทางลืมลงได้เลย…
“ชั้นไม่ขอบคุณหรอกนะ…” ยูริพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมกับมองออกไปยังวิวนอกหน้าต่างทันที
แมทธิวไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่เดินเข้ามาคุยกับเจสสิก้า ซึ่งสิ่งที่ยูริพอจะจับประเด็นได้ก็คือ ชายคนนั้นกำลังจะกลับไปทำงานต่อ ซึ่งเจสสิก็ไม่ได้ตอบอะไร
“กินแอปเปิ้ลมั๊ยคะยูล สิก้าได้ปอกให้ ?”
เจสสิก้าพูดพร้อมกับหยิบแอปเปิ้ลมาลูกหนึ่ง และมองมาทางยูริ
“อะ… อือ”
เธอตอบกลับไป ก่อนที่เจสสิก้าจะยิ้มออกมาและเริ่มปอกแอปเปิ้ลลูกนั้น
ยูริมองดูเจสสิก้าปอกแอปเปิ้ลลูกดังกล่าวพลางยิ้มออกมาอย่างชอบใจ ใบมีดที่ไม่แค่ปอกเปลือก แต่มันกับกินเข้าไปในเนื้อจนเสียรูป ถึงกระนั้น เจสสิก้าก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาปอกต่อไป
“โอ๊ยยย !!”
“เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ ?” ยูริถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับเอื้อมมือไปดูแผลมีดบาดที่นิ้วของเจสสิก้า
ปึดดด !!
ความเจ็บปวดบริเวณบาดแผลที่ลำตัวทำให้เธอเจ็บปวดจนอยากจะกรีดร้องออกมา แต่เธอกลับทนต่อความเจ็บของตัวเอง เพียงเพื่อบาดแผลเล็กน้อยของเจสสิก้าเท่านั้น
“ไม่เป็นอะไรหรอกยูล… แผลแค่นี้เอง ^^”
เจสสิก้าพูดพร้อมกับใช้กระดาษทิชชู่ซับเลือดที่ไหลออกมา ก่อนที่จะนำไม้จิ้มฟันจิ้มแอปเปิ้ลที่ปอกเอาไว้ ก่อนที่จะค่อยๆ ป้อนใส่ปากของยูริและยิ้มอย่างมีความสุข
ณ. องค์กรนักฆ่าฝ่ายใต้ รัฐฟลอริด้า (SFAG)
“ไปถึงไหนแล้ว ?” ชายคนหนึ่งถามขึ้น ก่อนที่จะรับแฟ้มเอกสารมาจากชายหนุ่มอีกคน
เขาค่อยๆ เปิดดูและพบบรรดารายชื่อนักฆ่าที่ส่งๆ ไป ถูกขีดฆ่าด้วยหมึกสีแดง
“แม้แต่บีก็ยังพลาดท่าเลยรึ ?”
“เพราะเธอโดนตำรวจ NY ไล่ครับ ส่วนเป้าหมายได้รับบาดเจ็บสาหัสจากรถคว่ำ ตอนนี้พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลในเขต 4 ของนิวยอร์คซิตี้ครับ” ชายที่นั่งอยู่ทางด้านหน้าพูดอธิบาย
“แล้วไปเรียกซีโร่มาพบชั้นด้วย !” พูดจบชายคนนั้นก็เดินออกจากห้องไปและกลับไปยังห้องทำงานของตน ก่อนที่สักพักใหญ่ๆ ประตูห้องทำงานจะถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง
“เรียกผมรึครับ ?” ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าซีโร่ถามขึ้น ก่อนที่จะเดินมาหยุดอยู่ไม่ห่างจากโต๊ะทำงานเท่าไรนัก
ซองเอกสารสีน้ำตาลถูกเลื่อนส่งมาให้กับชายคนนั้น ซึ่งเขาก็รับมาและค่อยๆ เปิดออก
“เป้าหมายของเธอในคราวนี้…”
“ครับ…”
พูดจบซีโร่ก็เดินออกจากห้องดังกล่าวไป
เป็นเพราะเธอ ทำให้อิทธิพลของชั้นต้องลดลง…
เขานึกในใจพร้อมกับกำหมัดแน่น ก่อนที่จะเหลือบหันไปมองดูรูปนาย เจคอร์ป ผู้ที่คอยซัพพอร์ตเรื่องเงินและเรื่องต่างๆ ให้กับกลุ่มของเขา ซึ่งเมื่อไม่มีคนคอนซัพพอร์ต กลุ่มก็ต้องอ่อนแอลงอย่างช่วยไม่ได้
เพราะมีเขา การแอบค้าขายยาเสพติดจึงไม่ใช่เรื่องยาก แต่พอไม่มีเขา เส้นทางการค้าขายและผลกำไรที่เคยได้มาตลอด ก็เป็นอันต้องหายไปอย่างช่วยไม่ได้
ปึงงงงง !!!
เขากำหมัดพร้อมกับทุบลงโต๊ะอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง
เธอต้องชดใช้มันด้วยชีวิต… ควอนยูริ
กลับมาที่นครนิวยอร์คเวลาปัจจุบัน…
ท้องฟ้าที่ค่อยๆ มืดลงทีละน้อยๆ ทำให้ยูริค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่ผลอยหลับไปนานพอสมควร ความเจ็บปวดทั่วร่างตรงกลับเข้ามาเล่นงานเธออีกครั้ง ราวกับเซลล์ทุกเซล์ในร่างกายกำลังกรีดร้องอย่างรวดร้าว
“อ… โอ๊ยยยย !!”
ความเจ็บปวดบริเวณส่วนสีข้างทำให้เธอไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นนั่ง
“บ้าชิบ !”
เธอสบถออกมาเบาๆ และก็ต้องตัดใจยอมแพ้เพราะพิษบาดแผลที่กำลังเล่นงานเธออยู่
สายตาที่มองไปยังรอบๆ ห้องกลับพบแต่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น แสงแดดสีส้มที่หายลับไปจากขอบฟ้าทำให้ค่ำคืนที่เงียบสงัดเข้ามาเยือนอีกครั้ง
ยูริมองออกไปยังท้องฟ้าด้านนอก สลับกับนาฬิกาที่แขวนไว้บนผนังห้อง
19.45 น.
เมื่อนึกถึงเวลา เธอจึงนึกขึ้นได้ทันทีว่าตัวเองมีนัดที่ต้องไปสะสาง จึงค่อยๆ กัดฟันและฝืนลุกขึ้นอีกครั้ง
พลันสายตาเหลือบไปเห็นซองจดหมายสีขาวถูกเหน็บไว้ใต้ถาดอาหารของโรงพยาบาล พร้อมกับกระดาษเล็กๆ หนึ่งแผ่น ด้วยความสงสัยเธอจึงเอื้อมไปหยิบมันมาทันที
มีคนฝากซองจดหมายนี้มาให้กับเจ้านาย แต่เห็นว่าเจ้านายยังไม่ตื่น ฉันเลยเขียนโน๊ตทิ้งไว้แบบนี้แทน…
ซูซี่…
ยูริเปลี่ยนความสนใจมาที่ซองจดหมายสีขาวแทน ซึ่งมันดูเหมือนกับซองแรกที่เธอได้รับมาเลย เนื่องจากมันไม่มีอะไรเขียนบอกไว้เลยนั่นเอง
แคว่กกก !!
เธอฉีกซองจดหมายนั้นออกและหยิบกระดาษด้านในออกมา
ยกเลิกการนัดพบคืนนี้ เอาไว้จะกำหนดวัน และเวลาไปอีกที…
XXX…
“เหอะ ! ให้มันได้ยังงี้สิ !” ยูริบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
ประตูห้องที่เปิดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับการปรากฏตัวของพยาบาลสาวคนหนึ่งที่เข้ามาพร้อมกับถาดอาหารใหม่ พร้อมกับยา 1 ชุด เธอยิ้มให้กับยูริอย่างเป็นมิตรก่อนที่จะพูดขึ้น
“ทานยา แล้วทานข้าวซะนะคะ จะได้หายเร็วๆ ^^”
“เดี๋ยวชั้นดูแลเธอเองล่ะค่ะ…”
เสียงพูดที่แสดงออกถึงความไม่พอใจเล็กๆ ดังขึ้น ก่อนที่สาวผมบลอนด์ยาวสลวยจะเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆ ยูริพร้อมกับยิ้มให้เธอ
“คืนนี้สิก้านอนเป็นเพื่อนนะ ยูลได้ไม่ต้องอยู่คนเดียว ^^”
พูดจบเธอก็หอมแก้มยูริไปฟอดใหญ่ เพื่อแสดงออกถึงความรักและความคิดถึง
“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็กดเรียกได้ทุกเมื่อนะคะ ^^”
พยาบาลคนนั้นพูดก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป ก่อนที่เจสสิก้าจะเลื่อนถาดอาหารมาใกล้ๆ และหันไปทางยูริ
“กินข้าวก่อนนะคะ ^^”
เจสสิก้าพูดและยิ้มให้ ก่อนที่เธอจะตักอาหารและค่อยๆ ป้อนให้กับยูริ
ค่ำคืนที่แสนจะเงียบสงบ มีเพียงแสงจันทร์เท่านั้นที่เป็นแสงสว่างสาดส่องเข้ามายังภายใน เจสสิก้าที่นอนอยู่บนโซฟายังคงไม่หลับดี เธอนึกย้อนกลับไปถึงคดีฆาตรกรรมในวันนี้
หญิงสาวผมบลอนด์ที่ถูกฆ่าปิดปาก ทำให้เจสสิก้ารู้สึกคาใจเป็นอย่างมาก หลังจากที่ได้ตรวจสอบอะไรหลายต่อหลายอย่างแล้ว และจากรูปร่างเค้าโครงหน้าของเธอก็ดันตรงกับในใบประกาศจับพอดี
มีแต่เรื่องให้ปวดหัวแฮะ…
เธอสปริงตัวขึ้นมานั่งและจ้องมองไปยังแฟนสาวของตนและอดที่จะสงสัยเสียมิได้
ทำไมคนพวกนั้นถึงได้พยายามไล่ฆ่าเธอนะ ยูริอา…
เจสสิก้าลุกขึ้นมาและจ้องมองใบหน้าของแฟนสาวอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ และเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหน้าต่าง สายตามองออกไปยังวิวด้านนอกอย่างเหม่อลอย
เจสสิก้าเดินกลับเข้ามาหายูริและนั่งลงข้างๆ เตียง มือของเธอเอื้อมไปกุมมือของยูริเอาไว้อย่างแผ่วเบา
“ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเธออีก… ควอนยูริ”
พูดจบเธอก็จูบที่หน้าผากของคนรักเบาๆ ก่อนที่เธอเองจะเดินกลับมาและนอนลงที่โซฟาดังเดิม
“ราตรีสวัสดิ์นะคะ ยูล…”
พูดจบเธอก็ค่อยๆ หลับตาลง และผลอยหลับไปในที่สุด
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ ในที่สุดยูริก็สามารถกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติอีกครั้ง
ยูรินำรถของเธอเข้าศูนย์ซ่อมเพื่อปรับแต่งใหม่หมดทั้งคัน ซึ่งการทำรถใหม่นั้นก็ไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ เลย หลังจากที่กลับมายังบ้านพัก เธอก็ทิ้งตัวนอนลงอย่างเหนื่อยๆ พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปด้วย
สายตาที่เหลือบมองมาทางกระจก ทำให้เธอคิดไปถึงโอกาศที่จะโดนซุ่มยิง บวกกับภาพของหญิงสาวที่เธอเคยยืนประชันหน้ากันมา ทำให้มีความเป็นไปได้สูงขึ้นไปอีก
ยูริไม่รอช้า เธอลุกขึ้นจากเตียงนอนอีกครั้งและเดินมาหยุดอยู่ที่ริมหน้าต่าง สายตาเหลือบมองไปยังสิ่งของขนาดพอดีมือใกล้ๆ และ
เพล้งงงง !!!
เนื่องจากวันนี้เป็นวันอาทิตย์ จึงไม่ค่อยมีใครเดินสวนกันไปมาอยู่แล้ว เธอตรวจเช็คดูความเรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินมาหยิบโทรศัพท์มือถือ และเริ่มดำเนินการขั้นตอนต่อไปทันที
/ฮัลโหล ?/
“นี่ชั้นเอง แบล็คเพิร์ล…” ยูริตอบกลับไป
/รอบนี้ต้องการอะไรอีกล่ะ ?/ ชายคนนั้นถามขึ้น
“บ้านชั้นกระจกแตก… ชั้นเลยอยากจะเปลี่ยนใหม่น่ะ เอาแบบที่มันกันกระสุน AWP ได้ก็แล้วกัน”
/แบบที่กันกระสุน AWP งั้นรึ…/
“หรือว่าหาไม่ได้ ?” ยูริถามต่อ
/สถานที่, จำนวน, ขนาด ?/
ยูริตอบกลับไป พร้อมกับเดินดูรอบๆ ห้องนอนของตัวเองอีกครั้ง หลังจากที่สั่งของเสร็จแล้ว เธอจึงเดินลงมายังชั้นล่าง และทำการสำรวจร้านของตนอีกครั้งหนึ่ง เพื่อเตรียมรับมือกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไป
ซึ่งไม่กี่ชั่วโมงต่อมา รถคันหนึ่งก็มาจอดเทียบที่หน้าร้าน พร้อมกับที่ชาย 2 คนในชุดของช่างทำกระจกก็เดินลงมาและไปเปิดตู้ที่อยู่ท้ายรถ ก่อนที่จะทยอยขนบานกระจกดังกล่าวลงมา
“เชิญด้านในเลยค่ะ”
ยูริพูดพร้อมกับเดินนำเข้าไปในบ้าน เพื่อไม่ให้คนที่เดินผ่านไปมาสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ ก่อนที่งานเปลี่ยนกระจกนั้น จะได้เริ่มต้นขึ้น
การทำงานยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ซึ่งในไม่นานนักมันก็สิ้นสุดลง
“เรียบร้อย…”
ชายคนนั้นหันมาพูดกับยูริ และแบมือมาทางเธอ
ยูริควักเอาเงินสดจำนวนหนึ่งออกมาและส่งไปให้ พร้อมกับพูดขึ้น
“ไม่ขาด ไม่เกิน…”
ชายคนนั้นยิ้มออกมา ก่อนที่จะเดินนำลูกน้องออกมาจากบ้านของยูริ ซึ่งเธอก็เดินออกมาส่งที่หน้าบ้านด้วยตามมารยาท ก่อนที่พวกเธอจะแยกย้ายกันไปตามทางของตน
ยูริเดินกลับเข้ามาในบ้านของเธอและล๊อคกุญแจเอาไว้ ก่อนที่จะเดินตรงมายังบริเวณหลังร้าน
เธอกดเลื่อนแถบสวิตไฟออกไปทางซ้าย เผยให้เห็นแถบใส่รหัสปลดล๊อคอีกหนึ่งชั้นเหมือนกับในตู้เสื้อผ้า ก่อนที่เธอจะกดใส่รหัสเข้าไป
PASSWORD ACCESS
แกร๊กกก !!
เสียงกดไกปลดล๊อคทำงาน ก่อนที่เธอจะเลื่อนแถบสวิตไฟกลับมาปิดดังเดิม และก้มลงไปเปิดประตูชั้นใต้ดินที่ถูกซ่อนเอาไว้ออก ก่อนที่เธอจะเดินลงมายังด้านในและปิดมันลงอย่างเงียบๆ
แกร๊กก !!
ยูริกดเปิดสวิตไฟตรงทางเดิน ซึ่งเมื่อไฟสว่างขึ้น เธอจึงเดินตรงมาตามทางเรื่อยๆ เมื่อสุดท้างเดินเธอจึงเลื่อนแถบสวิตไฟอีกครั้ง และกดใส่รหัสเข้าไป
ประตูที่เปิดออก เผยให้เห็นห้องโล่งกว้างสีขาวสะอาด ซึ่งด้านในนี้ไม่มีอะไรเลย นอกเสียจากตู้ที่เอาไว้เก็บปืนและเป้าซ้อมยิงที่อยู่บริเวณสุดห้องเท่านั้น ซึ่งเธอใช้ห้องนี้เป็นที่สำหรับเอาไว้ซ้อมยิงปืนนั่นเอง
ยูริเดินมาหยิบถุงมือใส่ เช่นทุกครั้ง ก่อนที่จะหยิบเอาปืนพก HK.45 Modify ของเธอออกมา และถอดแม๊กกาซีนออกพร้อมกับค่อยๆ บรรจุลูกปืนเข้าไปทีละนัดอย่างบรรจง
แกร๊กก !!
ยูริเดินมาหยุดอยู่ที่ช่องซ้อมยิง เธอหยิบเอาหูฟังขึ้นมาสวมเอาไว้ ก่อนที่จะกดสวิตข้างๆ ตัวเพื่อให้เป้าซ้อมโผล่ขึ้นมา ยูริเล็งปืนพกของเธอไปยังเป้าหมายดังกล่าวที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลเท่าไรนัก
ก่อนที่จะกดลั่นไก
ปังง ปังงง ปังงงง !!!
ยูริยังคงซ้อมยิงต่อไปเรื่อยๆ เพื่อป้องกันไม่ให้ฝีมือในการยิงปืนของเธอต้องตกลง
หลังจากที่ยิงไปจนหมดแม๊กแล้ว เธอจึงกดเลื่อนเป้าหมายเข้ามาดูและยิ้มออกมาอย่างพอใจ
RRRRRRR… RRRRRRRRRR…
เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นเพราะข้อความทำให้ยูริวางปืนลงและถอดหูฟังออก ก่อนที่เธอจะเดินมาหยิบโทรศัพท์และกดดูข้อความดังกล่าวทันที
1 ข้อความใหม่
จาก: XXX
10/10/03 08.30
[แสดง] [ออก]
เรื่องมันจะได้จบๆ ไปสักที…
ยูริคิดในใจก่อนที่จะยิ้มออกมา ก่อนที่จะวางมือถือไปยังที่เดิม และเดินกลับไปประจำที่และทำการซ้อมต่ออีกครั้ง
ปังงง ปังงงง ปังงงงง !!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น