คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : My Princess♥3::Meeting Girl[Part III] By Hirami
Meeting Girl [Part III] By Hirami
ใครจะเชื่อบ้างว่าวันนี้ตั้งแต่เช้าฉันตื่นขึ้นมาแล้วก็ต้องอารมณ์เสียทันที คนพวกนี้เป็นอะไรนะชอบมากวนตอนที่ฉันนอนอยู่เรื่อยคราวที่แล้วสงสัยยังไม่เข็ดที่ถูกโคมไฟปาเข้าใส่พร้อมกับหนังสือเล่มหนา หนาซะจนสามารถที่จะเอาทุบหัวคนแล้วสลบได้น่ะนะ
คราวนี้มาแบบยกกันมาทั้งกองทัพหรือไงถึงได้เอะอะกันเสียงดังแบบนี้น่ะ!
ตึง! ตึง! ตึง! ตึง!
เสียงทุบประตูดังขึ้นเรื่อยๆและมีความถี่ของคลื่นมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้ฉันนอนต่อไม่ได้อีกต่อไป แล้วตอนนี้มันก็แค่7โมงเช้า จะมาปลุกฉันทำไมกันนักหนากันเนี่ยห๊ะ ไม่เกรงใจคนจะหลับจะนอนกันบ้างเลย!
ตึง! ตึง! ตึง! ตึง!
รู้แล้วๆ จะอะไรกันนักหนา ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญแล้วมาเคาะประตูห้องนอนฉันอย่างบ้าระห่ำแบบนี้นะ จับได้จะเอาไปถ่วงน้ำให้หายซ่าไปตลอดกาลแน่
“มีอะไรไม่ทราบ”
ทันทีที่เปิดประตูออกไปฉันก็เปิดปากถามคนที่มายืนเคาะประตูห้องนอนของฉันทันที
“เอ่อ...คุณหนูครับมี...เฮือก!”
“มีอะไร- -++”รีบๆพูดมาสิฉันอยากไปนอนต่อ
“คือว่าคุณนาย....”
“คุณแม่ทำไม?”
“คุณนายเรียกคุณหนูไปพบครับ แล้วฝากบอกคุณหนูอีกว่ามีคนจะแนะนำให้รู้จักครับ”
ใคร?คุณแม่พาใครมาให้ฉันรู้จักอีกล่ะ คราวที่แล้วก็พาลูกนายกขี้เก๊กนั่นมาแล้วทีหนึ่งแล้วคราวนี้จะเป็นใครอีก
“เรียนคุณแม่ด้วยว่าฉันไม่อยากเจอใครทั้งนั้น” เพราะเข็ดกับพวกที่คุณแม่บอกว่าจะแนะนำให้รู้จัก รับประทานไม่ได้เลยสักคน ไม่รู้ว่าคุณแม่กลัวฉันขายไม่ออกหรือไงถึงต้องแนะนำคนนั้นคนนี้ให้รู้จักอยู่เรื่อย
หลังจากฉันบอกให้คนที่มาปลุกฉันจากการนอนเสร็จก็ปิดประตูเข้าสู่ห้วงภวังค์แห่งความสุข(การนอน)ของฉันอีกครั้ง
ตึง!ตึง!ตึง!
เอาอีกแล้ว หัวฉันล้มลงหมอนยังไม่ถึง10นาทีเลยนะ ไอ้คนๆนั้นมันสำคัญมากขนาดไหนกันเนี่ย คุณแม่ถึงให้คนมาปลุกฉันลงไปตั้งสองครั้งแบบนี้- -* เพราะปกติคุณแม่จะไม่ให้คนมาปลุกฉันมาราทอนแบบนี้
ตึง!ตึง!ตึง!
โอ๊ย นี่ตกลงว่าจะไม่ให้ฉันได้นอนหลับต่อว่างั้น ก็ได้ฉันไม่นอนต่อแล้วแต่ฉันจะฆ่าคนแทน!
“จะอะไรกันนักกันหนา-*-!”หลังจากเปิดประตูฉันก็เจอกับใครบางคนที่ไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย หน้าตาของเขาก็ดูหงุดหงิดไม่แพ้กับฉันสักเท่าไหร่ แต่ที่น่าตกใจมากกว่านั้น
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดปลาหมึก”
ปัง!
TTมันจะมีใครซวยอย่างฉันอีกบ้างมั้ยในวันนี้ ทั้งมีคนมาปลุก ทั้งมีปลาหมึกมายืนอยู่หน้าห้อง
ตึง!ตึง!ตึง!
นั่นไงไอ้ปลาหมึกนั่นมันเคาะประตูอีกแล้ว โฮกTOT ใครก็ได้ช่วยพามันไปไกลๆที
“นี่คุณหนู เปิดประตูที”
“น นายเป็นใคร”
“ก็คนดูแลคุณหนูไง”คนข้างนอกตะโกนกลับมา
“แล้วไอ้หัวปลาหมึกนั่นล่ะ”
“คุณหนูพูดอะไรกัน ปลาหมึกอะไร ไม่มีนี่”
ก็เมื่อกี้ฉันเห็นอยู่เต็มตายังจะมาเถียงอีก ถ้าฉันไม่เห็นปลาหมึกนะฉันคงไม่ต้องปิดประตูแล้วถามไอ้คนที่มายืนอยู่หน้าประตูนั่นว่าเป็นใครมาจากไหนไปเรียบร้อยแล้ว!
“ยังไงฉันก็ไม่เปิด!”ฉันตะโกนตอบออกไป เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่เปิด!
“ถ้าเธอไม่เปิดประตู งานนี้ก็ต้องหาประตูใหม่กันล่ะ”คนข้างนอกบ่น?
“ไหนนายบอกจะมาดูแลฉันไง นายก็ไล่ไอ้ปลาหมึกนั่นไปสิแล้วฉันจะเปิดประตูให้”
“โอ๊ย บอกแล้วว่าไม่มีไงยัยคุณหนู”
“โอ๊ยก็บอกแล้วไงว่าให้ไล่ไอ้ปลาหมึกนั่นไปก่อนแล้วฉันจะเปิด”
“เออๆเดี๋ยวไล่ให้”คนข้างนอกรับปากฉันก่อนที่ฉันจะไปยินเหมือนเสียงคนกำลังคุยกันอะไรบางอย่างแต่ฉันได้ยินไม่ค่อยถนัดเลยแฮะ
“นี่ยัยคุณหนูไอ้ปลาหมึกอะไรนั่นน่ะมันไปแล้ว”
หวังว่าไอ้คนที่คุยตอบโต้ฉันมันจะไม่โกหกฉันหรอกนะ
แอ๊ด
ฉันค่อยๆแง้มประตูออกมาดูข้างนอกให้มั่นใจว่าไอ้ปลาหมึกนั่นมันไปแล้วจริงๆ
มองซ้าย(- - ) มองขวา( - -)
ไม่มี เฮ้อ...โล่งอก
“นี่ยัยคุณหนู”เสียงปริศนาลอยมากระทบเข้ากับโสตประสาทของฉัน ก่อนฉันจะหันไปทางต้นเสียงแล้วพบว่า ไอ้หัวปลาหมึกนั่นมันยังอยู่!
ตึก!
ก่อนที่ฉันจะได้ปิดประตูไอ้บ้านั่นก็เอามือมายันไว้ได้ก่อน แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้วิ่งหนีด้วยความที่เขาไวกว่าฉัน เขาก็เลยจับแล้วกดไหล่ทั้งสองข้างฉันเอาไว้ จนฉันต้องหลับตาหนีก็ฉันไม่อยากเห็นปลาหมึกนี่
“นี่คุณหนู ลืมตาแล้วมองผมดีๆผมไม่ใช่ปลาหมึกเข้าใจมั้ย”
“ไม่ๆๆๆๆๆๆฉันไม่ลืมตาเด็ดขาด”
“เฮ้อ นี่ฉันจะทำยังไงกับคุณหนูอย่างเธอดีเนี่ย ตัวเล็กก็เล็กแถมยังไม่มีอะไรให้โชว์ก็ยังอยากจะโชว์อีก”
หา!?เมื่อกี้ไอ้บ้านั่นมันพูดว่าไม่มีอะไรให้โชว์ยังจะโชว์อีกงั้นเหรอ
“เมื่อกี้นายว่าให้ใครไม่ทราบ!”ในที่สุดฉันก็ต้องลืมตาขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด แล้วจ้องหน้าคนตรงหน้าของฉันแทน
นัยน์ตาสีมรกตจ้องนัยน์ตาสีน้ำเงินหม่นอย่างไม่ละสายตาออกจากกัน ร่างเล็กจ้องคนที่ตัวโตกว่าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ส่วนร่างสูงก็จ้องคนตัวเล็กกว่าราวกับว่าจะทำให้คนตัวเล็กยอมแพ้ที่จะออกฤทธิ์กับเขา แต่มีหรือที่คนตัวเล็กจะยอมกลับส่งสายตาท้าทายมากกว่าเดิม ตอนนี้ในใจทั้งคู่เปรียบเหมือนภูเขาไฟที่รอการปะทุขึ้นมาก็ไม่ปาน
“ฉันถามว่าเมื่อกี้นายว่าใคร”
“ยังไม่รู้ตัวเหรอยัยคุณหนูจอLCD”
LCD เมื่อสมองประมวลผลเสร็จฉันก็ก้มดูสารรูปตัวเองทันที ก็คงรู้นะเวลานอนน่ะคนเราจะใส่เสื้อผ้าที่มันสบายๆนอน และฉันมักจะใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้าม หรือไม่ก็เสื้อยืด ที่ตัวหลวมๆนอน
สัจธรรมมันก็ย่อมเกิดขึ้นเมื่อสารรูปของฉันตอนนี้มันช่างน่าอายเสียเหลือเกิน
“งั้นนายก็ปล่อยฉันสิ ฉันจะไปอาบน้ำแต่งตัว”
“ผมให้เวลาคุณหนูแค่15นาทีนะครับ”ไอ้บ้านั่นพูดพร้อมยิ้มเคลือบยาพิษให้ฉันก่อนจะปล่อยให้ฉันได้ไปอาบน้ำแต่งตัว
ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่า นางาโตะ ฮิรามิ จะไม่มีวันญาติดีกับอีตาหัวปลาหมึกที่ฉันสุดเกลียดแสนเกลียดนั่นแน่นอน!
---------------------------------------------------------------------------------
GG ..
จบไปแล้วอีกPart
Partหน้าเราจะมาพบกับคุณหนูแอบจิต(??)VSคุณชายสุดโหด
ปล.จริงๆแล้วPartนี้ถ้าไม่ตัดจบตอนนี้
รับรองว่าคู่นี้ยาวมากกว่าคู่อื่นแน่(ฮา)
ความคิดเห็น