คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : BumHyuk : one fine spring day
“ ฮยอกแจ...คิดถึงนายจัง ” ร่างสูงนั่งลงข้างๆเตียงนุ่มก่อนจะก้มลงจุมพิตกับหน้าผากสวยของคนตัวเล็กที่นอนหลับสนิท
“ อื้อออ....คิบอม...นั่นนายใช่มั้ย ทำไมกลับมาค่ำมืดแบบนี้ ” ฮยอกแจงัวเงียถามออกมา
“ ใช่ ฉันเอง ฉันกลับมาแล้ว... ”
“ คิบอม.... ”
“ หือ ???? ”
“ ทำไมนายหายไปนานจังเลย ” ร่างบางยันตัวให้ลุกขึ้นก่อนจะโอบกอดร่างหนาที่แสนจะคิดถึง
“ ฉันก็ไม่ได้หายไปไหนนี่ ดูนายในทีวีทุกวันเลยนะ ” คิบอมลูบไรผมที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของฮยอกแจ
“ คิบอม... ”
“ ว่าไงครับคนดี ”
“ อย่าหายไปไหนนานๆอีกนะ ”
“ ฉันสัญญา ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทิ้งนายไปไหน จะไม่ปล่อยให้นายเหงาอยู่คนเดียว ”
“ สัญญาแล้วทำให้ได้นะ ” ร่างบางซุกหน้าลงบนอกแกร่ง
“ นายไม่เชื่อใจฉันรึไง ” คิบอมดันร่างบางออกจากอกของตน พร้อมทั้งจ้องมองไปในแววตาคู่สวยของคนรัก
“ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ฉันหมายถึงนายชอบหายไปนานๆ ติดต่อก็ยาก ...นายยังเห็นฉันในทีวี แต่ฉันล่ะ ฉันมองไม่เห็นนายเลย รู้มั้ยว่าคนที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากการรอคอยน่ะ มันทรมานแค่ไหน ฮึก ฮึก” ร่างบางสะอื้นเบาก่อนที่น้ำใสๆจะเริ่มเอ่อล้นใบหน้าเนียน
“ อย่าร้องนะฮยอกแจ ...ฉันอยากให้นายร้องไห้เฉพาะเวลาดีใจเท่านั้น ฉันไม่อยากให้นายร้องไห้เพราะความเสียใจ ฉันไม่ชอบเลยจริงๆ เวลาที่เห็นคนที่เรารักเจ็บปวด ”
“ คิบอม...น้ำตาของฉันที่นายเห็นตอนนี้ มันไม่ได้แสดงถึงความเจ็บปวดนะ ”
“ หือ....”
“ ช่างเถอะ ....อ๊ะ กลิ่นอะไรหอมจัง ” ร่างเล็กผละออกจากร่างสูงแล้วลุกไปสำรวจว่ากลิ่นหอมอ่อนๆนั่นมาจากที่ไหน ก่อนจะพบเข้ากับดอกไม้เล็กๆที่ผลิบานเต็มกระถางในตะกร้าหวาย
“ ดอกไอวี่น่ะ ฉันซื้อมาให้นายดูแล ”
“ สวยจัง หอมด้วย ”
“ เหมือนนายทุกอย่าง ทั้งหอมและสวย ”
“ ฮยอกแจ ”
“ ว่าไง...”
“ นายรู้ความหมายของดอกไอวี่มั้ย ”
“ มันมีความหมายด้วยเหรอเนี่ย ” ฮยอกแจทำตาโต
“ นายนี่ไม่ไหวเอาซะเลย พรุ่งนี้เข้าเน็ตแล้วเปิดหาเลยนะ ”
“ ไม่อะ นายบอกฉันมาตอนนี้เลย ฉันอยากรู้ ” คนตัวเล็กเดินมาหาร่างสูงพร้อมกับเขย่าเบาๆที่แขนหนา
“ มันมีสองความหมาย ฉันบอกนายแค่อันเดียว อีกอย่างนาย
“ อื้อ... ” คนตัวเล็กพยักหน้า
“ มันแปลว่า รักของเราจะมั่นคงเสมอ ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ” ทั้งสองผสานสายตากันอยู่เนิ่นนานก่อนที่เสียงเล็กจะเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
“ ขอบใจนะ...ฉันจะดูแลให้เป็นอย่างดี รักนายจังคิบอม ” ร่างเล็กหันมายิ้มให้คนที่นั่งอยู่บนเตียง
“ เปลี่ยนจากคำขอบใจเป็นอย่างอื่นจะได้มั้ย ”
“ งั้นฉันจะทำอาหารให้นายกินเป็นการตอบแทน ... อยากกินอะไรล่ะบอกมาสิ ”
“ ฉันเหรอ...อืม ...คนอย่างฉันจะกินอะไรได้นะ นอกจาก เมนูไก่ ”
“ นายอยากกินไก่ราดซอสเหรอ ”
“ แบบนี้เขาเรียกไร้เดียงสาหรือซื้อบื้อดีนะฮยอกแจ ” คิบอมฉุดข้อมือเล็กให้นั่งลงบนเตียงหนา มือเรียวจับไหล่คนตัวเล็กไว้แน่น
“ จะ จะ ทำอะไรน่ะ ” ฮยอกแจตัวสั่นเล็กๆ
“ ก็จะทำเมนูไก่ยังไงล่ะ ”
“ บะ บ้า แล้วรึไง นายเพิ่งมาถึงนะ ไปอาบน้ำก่อนสิ ”
“ ทำไมล่ะ นายไม่ชอบกลิ่นของฉันหรือไง ”
“ ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันหมายถึงนายไม่ร้อน ไม่เหนียวตัวบ้างหรือ ”
“ ไม่นี่ เวลาไปถ่ายละครที่อื่นบางวันฉันยังไม่อาบน้ำเลยนะ ” ร่างสูงบอกอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ คิบอม...ซกมก ”
“ ใครจะหอมเหมือนนาย
“ หยุดเลย นี่นายกำลังลวนลามฉันอยู่นะ ” คนตัวเล็กดันร่างของคิบอมออกจากตน แต่มือเรียวของคิบอมยังคว้าร่างบางเข้ามากอดอีกครั้ง
“ หือ...ก็ฉันคิดถึงนายนี่ ไม่เจอนายเป็นเดือน ฉันคิดถึงแทบใจจะขาด ”
“ นาย...พูดแบบนี้กับคนอื่นด้วยหรือเปล่า ” เสียงอู้อี้ถามขึ้น
“ ฉันจะพูดแบบนี้กับใครได้ล่ะ ทุกที่ๆฉันไป ไม่มีความหอมจากกายของนาย ทุกคนที่ฉันรู้จัก ไม่มีใครสักคนที่จะแทนที่นายได้ ”
“ คิบอม ”
“ หืม....”
“ ฉันก็เหมือนกัน ไม่ว่าเวลาไหน ไม่ว่าจะอยู่ไกลเท่าไร ฉันก็มีแค่นายเสมอ ”
“ ฮยอกแจ ขอบใจนะ... ”
“ คิบอม...นายจะหาฉันเจอใช่มั้ย ”
“ เห... ” ร่างหนาขมวดคิ้วด้วยความสงสัยในคำถามของอีกคน
“ ถ้าฉันไปอยู่ที่ไกลๆ นายจะหาฉันเจอใช่มั้ย แม้ว่าจะมีผู้คนมากมายแค่ไหนนายก็จะหาฉันเจอ และไม่ว่าระยะทางจะยาวไกลเท่าไร นายก็จะตามหาฉันใช่มั้ย ”
“ ใช่สิ...ไม่ว่าอุปสรรคอะไร ฉันจะหานายจนพบ ฉันจะอยู่กับนายตลอดไป ”
“ คิบอม...ฉันง่วงจัง ”
“ ถ้าอย่างนั้นก็นอนเถอะนะ หลับให้สบาย ” คนตัวโตจัดการวางหมอนให้เข้าที่ กดร่างบางลงบนเตียงนุ่ม ยกผ้าห่มหนามาห่มให้กับอีกคน
“ นายไม่ง่วงหรือ ” คนตัวเล็กถาม
“ ยังหรอก ฉันขอดูนายให้เต็มอิ่มก่อน นาย
“ อย่าทำอะไรบ้าๆตอนฉันหลับล่ะ ”
“ อะไรบ้าๆมันหมายความว่ายังไงนะ ” คิบอมยิ้มถาม
“ ชิ ~ ไม่สนนายแล้ว ” ร่างบางทำแก้มป่อง
“ ฝันดีนะครับ ฮยอกแจของคิบอม ” ร่างหนาก้มลงจุมพิตเบาๆที่หน้าผากของคนตัวเล็ก ก่อนที่ดวงตาของฮยอกแจจะค่อยหลับลงอย่างช้าๆ
“ ฝันดีเช่นกันคิบอม...เจอกันพรุ่งนี้นะ ” เสียงเล็กเอ่ยอย่างแผ่วเบา
“ ฝันดีนะตัวเล็กของคิบอม ” น้ำใสๆค่อยๆไหลอาบแก้มชายหนุ่มก่อนที่เสียงสะอื้นแผ่วเบาจะดังขึ้นในความมืด
.
.
.
“ ฮยอกแจ ฉันรักนายนะ ”
“ คิบอม คิบอม ตื่นสิ ” เสียงลีดเดอร์ของวงดังขึ้น
“ พี่อีทึก ...”
“ ร้องไห้อีกแล้วใช่มั้ย ตาบวมเลย ...รีบลุกไปอาบน้ำซะเถอะ ”
“ เขาบอกผม ฮึก เขาบอกผมว่า เจอกันพรุ่งนี้นะ ฮืออออ หมอนั่นผิดสัญญา ”
“ คิบอม ... ” อีทึกหันหน้าไปมองทางอื่น เพราะไม่อยากสบตากับคนตรงหน้า เพียงเพราะลำพังตัวเขาเองก็สะกดตัวเองให้นิ่งจากการจากไปของน้องชายที่เขารักที่สุดก็ยากเต็มทน แล้วยังต้องมาปลอบใจน้องชายอีกคนที่ดูเหมือนจะทำใจการจากสูญเสียครั้งนี้ไม่ได้เลย คิบอมนั่งเพ้อฝันถึงคนจากไปวันแล้ววันเล่าทั้งเขาและเหล่าสมาชิกต่างหมุนเวียนสับเปลี่ยนมาคอยดูแลอยู่เสมอ แต่อาการช็อคของคิบอมยังคงไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย
“ ฮือออออ เขาบอกว่าจะดูแลดอกไม้นี่ให้ผม ฮยอกแจผิดสัญญา ดอกไม้นี่มันเหี่ยวหมดแล้ว ฮือออออ ”
“ คิบอม...” ร่างสูงของอีทึกลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินออกไปนอกห้องเพื่อพบกับสมาชิกที่เหลือ
“ เป็นไงบ้าง ไม่สำเร็จอีกแล้วใช่มั้ย ” ฮีชอลถาม เมื่อเห็นร่างของหัวหน้าวงเดินออกมาพร้อมน้ำตา
“ ฮือออออ ฉันจะทำยังไงดี ฉันจะช่วยคิบอมยังไงดี ”
“ นี่พวกเราทำอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ย มันผ่านมาเป็นเดือนแล้วนะ ที่หมอนั่นหมกตัวอยู่แต่ในห้องของฮยอกแจน่ะ ” เยซองเอ่ย
“ คิบอมคงคิดว่าเป็นความผิดของตัวเอง มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่หมอนั่นจะหายเศร้าได้ในตอนนี้ ” คังอินพูด
“ มันไม่ใช่ความผิดของเขานี่ แท็กซี่บ้านั่นต่างหาก ไอ้หมอนั่นต่างหากที่ฆ่าฮยอกแจ ฮือออออออ ฮยอกแจ ฮือออออ ” ทงเฮสะอื้นตัวโยนเมื่อคิดถึงภาพในค่ำคืนนั้น ภาพที่เพื่อนรักของตนอยู่ในสภาพที่ตัวเขาเองไม่อยากจะจดจำ
“ อย่าร้องไห้นะทงเฮ ” ซีวอนโอบกอดร่างบาง
“ แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี ” ฮันเกิงและซองมินเอ่ยขึ้นแทบจะพร้อมกัน
“ ผมว่าพาคิบอมมันไปหาหมอดีกว่ามั้ย ถ้าขืนอยู่แต่ในนั้นมีหวังได้แย่ยิ่งกว่านี้อีก ” น้องเล็กของวงเสนอความคิด
“ พูดดีๆคิบอมมันไม่ยอมออกมาแน่ แล้วจะให้ลากออกมาอย่างนั้นเหรอ ” ชินดงบอก
“ ฮือออออ พี่ฮยอกแจ พี่ช่วยคิบอมด้วยนะ ” เรียวอุ๊คภาวนากับพระเจ้า ช่วยให้พี่ชายของตนดลใจให้คนที่ยังมีชีวิตอยู่อีกคนยอมรับสภาพความเป็นจริงได้ในเร็ววัน สมาชิกที่เหลือแม้ว่าต้องยอมรับสภาพอย่างทุกวัน แต่ใช่ว่าจะทำใจได้จากการจากไปของน้องชาย พี่ชาย เพื่อนสนิท สมาชิกที่เป็นที่รักของทุกคน
คิบอมที่ยิ้มยาก แต่มีรอยยิ้มเสมอให้อีฮยอกแจ คิบอมที่ไม่เคยหลั่งน้ำตาให้ใครกับร้องไห้เหมือนสายน้ำหลากเมื่อการจากไปของคนที่รักมาเยือนโดยไม่ทันตั้งตัว
.
.
.
“ ฮยอกแจ นั่นนายจะไปไหน ” เยซองถามเมื่อเห็นน้องชายของตนรีบวิ่งออกไปนอกห้อง
“ ผมจะไปรับคิบอม ... พี่โปรดิวเซอร์ของคิบอมโทรมาบอกผมว่าคิบอมกลับมาแล้ว รถคิบอมเสีย ผมจะลงไปรอที่ป้ายจอดรถ ”
“ เดี๋ยวหมอนั่นก็ขึ้นมา จะไปรับทำไม นี่มันดึกมากแล้วนะ ฝนก็ตกหนัก อย่าออกไปเลย ”
“ ไม่เป็นไรครับ ผมเอาร่มนี่ไปด้วย เผื่อคิบอมเปียก ” ร่างเล็กยิ้มให้พี่ชายพร้อมชูร่มคันโตให้ดูก่อนจะรีบวิ่งลงไปยังชั้นล่างของอาคาร เพื่อรอรับคนที่ตนคิดถึงมาช้านาน แต่เมื่อลงไปแล้วก็ไม่พบคนที่ต้องการ ฮยอกแจยืนรอสักพักก็นึกขึ้นได้ว่าในตู้เย็นไม่มีอาหารเหลือเลย ถ้าคนรักของตนกลับมาหิวคงไม่มีอะไรลองท้องเป็นแน่ ดังนั้นจึงตัดสินใจเดินออกไปซื้อของในคอนวีเนี่ยนซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับหอพัก เมื่อเดินเลือกซื้อของที่ต้องการได้ ก็เดินกลับออกมา ขณะนั้นเองสายตาหวานก็ไปเจอกับร่างที่คุ้นเคยกำลังจะเดินขึ้นไปยังที่พัก
“ อ๊ะ...คิบอมนี่ ” ด้วยความที่ต้องการแกล้งให้ร่างสูงตกใจจึงรีบวิ่งข้ามทางโดยที่ไม่ทันสังเกตรถที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง
เอี๊ยด!!!!!!!!!!!!!!!!!!! โคร้ม !!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงเบรกสนั่น เสียงชนเข้ากับวัตถุหนึ่งดังลั่น ร่างของฮยอกแจกระแทกเข้ากับกระโปรงรถอย่างจัง ข้าวของที่ซื้อมาปลิวว่อน ก่อนที่ร่างบางจะตกลงมาสู่พื้น เลือดสีเข้มไหลอาบร่างเล็ก ดวงตาฝ้าฟางด้วยสีแดงจางๆ ลมหายใจเริ่มรวยรินเข้าไปทุกขณะ แท็กซี่ที่พุ่งชนเมื่อเห็นว่าปลอดคนจึงขับหนีโดยไม่ลงมาดูอาการเพียงเพราะกลัวความผิดเพราะรถของตนไม่ได้เปิดไฟหน้า ร่างสูงที่กำลังจะเดินขึ้นอาคารหันมาดู ด้วยจังหวะหัวใจที่แปรเปลี่ยน แม้ไม่เห็นว่าคนที่ถูกชนคือใคร แต่สองขาเรียวรีบวิ่งมายังจุดเกิดเหตุโดยไม่ได้ทิ้งตะกร้าหวายในมือลงเลย
“ ฮยอกแจ!!!! ไม่นะ...................... ” คิบอมตะโกนลั่น
“ กะ กลับมาแล้วเหรอคิ...บอม ”
“ฮยอกแจ ไม่นะ อย่าเพิ่งพูด ฉันจะพานายไปโรงพยาบาล ” ร่างสูงสะกดอาการหวั่น มือเรียวกดไปยังเบอร์โทรของโรงพยบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด
“ คิบอม...”
“ หือ....”
“ทำไมห้องนอนของฉันมันถึงได้มืดแบบนี้ ”
“ ฮยอกแจ ...”
“ คิบอม นะ นายไม่คิดถึงฉันเหรอ ทำไมไม่กอดฉันบ้างล่ะ ”
“ ฮยอกแจ ฮึก ฮึก ” คิบอมอยากจะโอบกอดร่างเล็กใจแทบขาด หากแต่เกรงว่าอาจจะมีกระดูกหลุดหรือเคลื่อน ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงกุมมือเล็กไว้เท่านั้น
“ คิบอม...กลิ่นอะไรหอมจัง ”
“ ดอกไอวี่ ฮึก ... ฉะ ฉันซื้อมาให้นายดูแล ”
“ สีมันสวยมั้ย ฉันอยากเห็นจัง เปิดไฟหน่อยสิ ”
“ ฮืออออ ฮยอกแจ ดอกมันสวยมาก ทั้งหอมทั้งสวยเหมือนนายเลย แล้วนายรู้มั้ยมันหมายความว่ายังไง ฮึก ฮึก ดอกไอวี่ หมายถึง แต่งงานกับฉันนะ ฮือออออ ”
“ คิบอม...นายพูดอะไร ฉันไม่ได้ยิน สะ ... เสียงนายเลย ”
“ ฮยอกแจ....ฮึก ฮือออออ ”
“ นาย
“ แต่งงานกับฉัน เป็นเจ้าสาวของฉันนะฮยอกแจ ฮืออออออ ” ร่างสูงควานหาสิ่งของในกระเป๋ากางเกงอยู่สักพักก็เจอกับสิ่งที่ต้องการ ชายหนุ่มเปิดกล่องเล็กออก แหวนทองคำขาวเกลี้ยงเกลาวงหนึ่งถูกบรรจงสวมไว้บนนิ้วเรียว
“ คิบอม หะ ห่มผ้าห่มให้ฉันหน่อยสิ ฉันหนาว ”
“ ฮือออออ ” ร่างสูงสะอื้นหนัก ก่อนจะก้มลงกอดร่างที่ชุ่มไปด้วยเลือดของคนรัก สายฝนที่ตกลงมาอย่างกระหน่ำในตอนแรกค่อยๆเบาลงทีละน้อยๆ จนหยุดไปในที่สุด
“ อุ่นจัง กอดฉันไว้อย่างนี้นะ อย่าทิ้งฉันไปไหน กะ ไกลๆอีกล่ะ ”
“ ไม่มีวัน ฉันจะไม่ทิ้งนาย
“ ฉันง่วงนอนแล้ว...ราตรีสวัสดิ์นะคิบอม เจอกันพรุ่งนี้เช้า.... ” เสียงเล็กหยุดลงในที่สุด มือเรียวตกลงสู่พื้น ตกไปพร้อมๆกับหัวใจของคนอีกคนที่ตอนนี้ไม่มีแม้เรี่ยวแรงที่จะเรียกชื่อของคนที่ตนรัก
“ ฮึก ฮึก โฮ...................ไม่นะ ”
.
.
.
แม้วันเวลาจะผ่านไป คิบอมยังคงมีอาการเหม่อลอย แม้จะพูดรู้เรื่องมากขึ้น แต่ในทุกๆคืนเหล่าสมาชิกก็จะได้ยินทั้งเสียงหัวเราะและเสียงร้องไห้ของร่างสูงในห้องของผู้จากไป คนตัวโตทำทุกอย่างเหมือนว่าฮยอกแจยังคงอยู่กับเขา ทั้งเวลาทานข้าว หรือแม่แต่ดูทีวี บางครั้งก็ยิ้มและบางเวลาน้ำตาก็ไหลออกมาเอาซะดื้อๆ แม้จะได้ยาจากหมอรักษาร่างกาย แต่จิตใจของคิบอมไม่มียาใดเลยที่จะสามารถรักษาอาการได้
“ คิบอม... ” เสียงเล็กดังขึ้น
“ ฮยอกแจ นายมาแล้วเหรอ ”
“ นาย
“ ก็นาย...นายบอกว่าทิ้งฉันไป ”
“ ฉันไปแค่ตัวเท่านั้น แต่ใจฉันยังอยู่ ฉันอยู่กับนาย
“ ฮยอกแจ...”
“ ได้ยินมั้ย เสียงหัวใจของฉัน นาย
“ ฮึก ฮึก ใช่ มันมีนายเสมอ และจะมีนายตลอดไป ”
“ อย่าร้องไห้นะ นายบอกใช่มั้ยว่าการมองดูคนที่เรารักร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดมันทรมานแค่ไหน ถ้านายไม่อยากให้ฉันเจ็บ นายอย่าร้องไห้อีกต่อไปเลยนะ ทำเพื่อฉันได้มั้ย ” ฮยอกแจชับน้ำตาให้ร่างสูง
“ ฉันไม่อยากให้นายเจ็บปวด...ฮยอกแจ ”
“ คิบอมคนดีของฉันกลับมาเข้มแข็งเหมือนเดิมนะ...สัญญาสิ ”
“ อืม ฉันสัญญา ”
“ แล้วดอกไม้ของเรา...”
“ มันเหี่ยวตายหมดแล้ว ฉันขอโทษ...”
“ ไม่สักหน่อย...มันไม่ได้ตาย แค่รอเวลาผลิบานอีกครั้งหนึ่งเท่านั้น ”
“ ฮยอกแจ...”
“ ตลอดไปนะคิบอม สัญญานะ ดูแลดอกไม้นี่ ดูแลใจของนาย อย่าให้เจ็บปวดอีกนะ นายต้องอยู่ต่อไปอย่างเข้มแข็งเพื่อฉัน สัญญานะ ”
“ สัญญา...ฮยอกแจ ฉันสัญญา ”
“ ฉันต้องไปแล้ว ” ร่างบางผละออกมา
“ นั่นนายจะไปไหน อยู่ที่นี่ไม่ได้เหรอ ”
“ บอกแล้วไง ฉันอยู่ที่นี่ อยู่กับนายตลอดไป รอนายคนเดิมกลับมา รอคิบอมที่ร่าเริง รอคิบอมที่มุ่งมั่นกับความฝัน รอคิบอมของฮยอกแจคนเดิมกลับมา ”
“ ฮยอกแจ ฉันจะเป็นเหมือนเดิมเพื่อนาย ... ฉันรักนาย
“ ฉันก็รักนาย คิบอม ”
.
.
.
“ อรุณสวัสดิ์ครับพี่ซองมิน ” เสียงใสของคิบอมเอ่ยทักเมื่อเห็นกระต่ายอวบเดินออกนอกห้องด้วยชุดนอนสีชมพู
“ คะ...คิบอม ”
“ ครับ ” ร่างสูงยิ้ม
“ เรียวอุ๊คคคคคคคคคคคค พี่เย่ซอง ชินดง อ๊ากกกกกกกกกก ” ร่างบางรีบวิ่งไปเคาะประตูในแต่ละห้องทันที เมื่อเห็นสิ่งที่ตนไม่คาดคิดว่าจะเห็นได้ในเร็ววัน เหล่าสมาชิก แตกตื่นรีบวิ่งออกมาดู บางคนก็วิ่งไปบอกสมาชิกอีกห้องให้มาดูเรื่องเหลือเชื่อนี้
“ คิบอม...นายกำลังทำอะไรน่ะ ” ฮีชอลถาม
“ ผมกำลังรดน้ำดอกไม้อยู่นี่ไงครับพี่ ”
“ จะรดทำไม มันเหี่ยวตายหมดแล้ว ”
“ ไม่นะครับ พี่ดูนี่สิ ต้นนี้ยังเขียวอยู่เลย ” ร่างสูงชี้ให้เหล่าสามาชิกดู
“ จริงด้วย !!!! เป็นไปได้ยังไง ” เรียวอุ๊คถามอย่างตกใจ
“ มันคงฟื้นกลับมามีชีวิตอีกครั้งเหมือนเจ้าของล่ะมั้ง ” อีทึกเอ่ยขึ้น
“ นั่นสินะ...” สมาชิกต่างพยักหน้าเห็นด้วย
“ ความรักของเรา ฉันจะดูแลมันอย่างดีตลอดไป...ฮยอกแจ ฤดูใบไม้ผลิสำหรับเรามันมาถึงอีกครั้งแล้วล่ะ ” ชายหนุ่มคิดก่อนจะสูดหายใจลึกๆ แล้วลงมือรดน้ำ พรวนดินดอกไอวี่สีหวานอีกครั้ง
The End
ดั่งเช่นวันวาน สายลมอบอุ่นพัดปลิว
ดอกไม้ที่เธอปลูกด้วยความรักค่อยเบ่งบาน
และเมื่อเวลาผันผ่าน ฤดูใบไม้ผลิก็มาเยือนอีกครั้ง
หากแต่ในยามนี้ ฉันยังอยากจมลึกสู่ห้วงนิทรา
ไกลแสนไกลเหลือเกิน เธออยู่ตรงนั้นใช่ไหม
ด้วยความสัตย์จริง ฉันคิดถึงเธอทุกวัน
เพียงเศษละอองเล็กๆ แม้เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งเท่านั้น
หากแต่ทุกๆวัน..ฉันคิดถึงเพียงเธอ
ยังคงอบอวลอยู่ในห้องนี้
กลิ่นไอของเธอยังคงรายรอบ อบอวลท่ามกลางดอกไม้ที่โปรยปราย
หากวันหนึ่ง ถ้าฉันสัมผัสมันไม่ได้อีกแล้ว
แม้เพียงอากาศที่อบอวลรอบตัวเธอ ฉันก็ยังอยากเก็บมันไว้
ไกลแสนไกลเหลือเกิน ข้ามผ่านระยะทางแสนไกล เธออยู่ตรงนั้นใช่ไหม
ด้วยความสัตย์จริง ฉันคิดถึงเธอทุกวัน
เพียงเศษละอองเล็กๆ แม้เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งเท่านั้น
หากแต่ทุกๆวัน..ฉันคิดถึงเพียงเธอ
จากวันผันผ่านไปเป็นเดือน
หากเพียงวันหนึ่งดังเช่นวันนี้ ฤดูใบไม้ผลิคงเบ่งบานในใจฉัน
ไกลแสนไกลเหลือเกิน ข้ามผ่านระยะทางแสนไกล หากเพียงเธออยู่ตรงนั้น
ฉันเชื่อว่าทุกๆวันของเธอจะเป็นฤดูใบไม้ผลิ
หากแม้วันหนึ่ง ในภายภาคหน้า
ถ้าเราได้พบกัน
ได้โปรดบอกฉันด้วยนะ ว่าเธออยู่กับฉันเสมอมา...
Credit
Translate into English and Thai: fa_sai하늘~
แม่ยกฮยอกชวนคุย
กำลังคลั่งบอมฮยอกจาก BE WITH YOU
แม้เขียนไม่สนุกเหมือนวันศุกร์ แต่ก็อยากเขียนแฮะ
รักอึนเฮ สนับสนุนบอมฮยอก 55+
อิป้านี่หลายใจ ....กรูไม่รู้ กรูมาวววววว เอิ๊กกกกกก
ความคิดเห็น