คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ~ Happy Family ~ 9 ( 99%)
ภายในห้องชุดสุดหรูร่างบอบบางของใครบางคนกำลังยืนมองคนที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงหลังใหญ่นี่มันก็สายมากแล้วแต่ร่างสูงก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยสักนิด ยูฮวานส่ายหน้าไปมาช้าๆก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปร่างบางชินซะแล้วหล่ะกับพฤติกรรมขี้เซาของคนรัก
“ มินมิน ตื่นได้แล้ว “ แขนขาวดึงคนที่ตัวโตกว่าใหญ่ลุกขึ้นมานั่ง แต่พอปล่อยมือออกแค่นั้นแหละร่างหนาก็ทิ้งตัวลงนอนเช่นเดิม
“ อื้อ “ ไม่อื้อเปล่าแต่ยังพลิกตัวหนีอีกต่างหาก
“ อย่ามาขี้เซาเป็นเด็กๆนะ วันนี้มินมินต้องไปทำธุระไม่ใช่เหรอ “ ถ้าเป็นวันอื่นร่างบางจะไม่ว่าเลยหากคนรักอยากจะนอนขึ้นอืดอยู่แบบนี้ทั้งวันแต่เพราะวันนี้มีธุระสำคัญที่ชางมินต้องไปจัดการเลยปล่อยให้นอนต่อไปแบบนี้ไม่ได้
“ ขอมินมิน นอนต่ออีกสักพักนะที่รัก เมื่อคืนมินมินนอนดึก “ ร่างสูงพยายามต่อรองก่อนจะซุกหน้าลงไปกับหมอนใบใหญ่
ทุกทีอ้างแบบนี้ทุกทีแล้วที่นอนดึกหน่ะมันเป็นเพราะใครหากไม่ใช่เพราะตัวเองเล่นเกมส์จนดึกแล้วอีกอย่างไม่มีใครบังคับให้เล่นซะหน่อยตัวเองทำตัวเองก็ต้องรับผิดชอบสิ
“ แต่วันนี้เค้าทำซุปของโปรดมินมินด้วยนะ ทิ้งไว้นานเดี๋ยวก็ไม่อร่อยหรอก “ ว่าพลางทิ้งก้นนุ่มลงบนเตียงปากบางอมลมเข้าไปเต็มแก้มคนเค้าอุตส่าห์ตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อมาเตรียมของโปรดเอาไว้ให้เลยนะเนี่ย
เมื่อรู้สึกได้ว่าเตียงมันยุบลงไปเพราะน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นมาของอีกคนชางมินก็รีบพลิกตัวกลับมาทันที แขนแกร่งกอดเอวคอดเอาไว้ก่อนจะรั้งให้คนตัวเล็กลงมานอนทับบนอกแกร่ง
“ มินมินเล่นอะไรเนี่ย “ เสียงเล็กโวยวายทั้งๆที่หน้ายังซบอยู่ที่อกแกร่ง คิดจะทำอะไรของเขาเนี่ยชอบเล่นอะไรเป็นเด็กๆอยู่เรื่อยเลย
“ แต่ว่าตอนนี้มินมินอยากกินที่รักมากกว่านี่นา “ พูดเสร็จก็พลิกตัวขึ้นคร่อมร่างบอบบางเอาไว้ สายตาและท่าทางที่ยูฮวานพอจะเดาออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนเองต่อไป
“ ไม่เอา วันนี้ไม่ให้นะ “ บอกปัดคนเอาแต่ใจที่ชอบรังแกเขาอยู่เรื่อย แต่ยังไงซะวันนี้เขาก็ไม่ยอมตามใจหรอกเมื่อคืนก็ได้ไปแล้วนี่นาขืนให้ต่อตอนนี้อีกมีหวังออกไปไหนกันไม่ได้พอดี ร่องรอยที่ร่างสูงทิ้งไว้เมื่อคืนก็ใช่ว่าจะน้อยๆคนบ้าอะไรก็ไม่รู้ชอบทิ้งรอย
ยูฮวานจำได้ว่าวันแรกที่รู้จักกันชางมินไม่ได้หื่นแบบนี้ออกจะเป็นคนสุขุมมีความเป็นผู้นำแต่ไหงพอตกลงคบกันแล้วตาโย่งนี่ถึงได้หื่นขึ้นทุกวันนะ รู้แบบนี้ไม่น่ายอมให้ตั้งแต่ครั้งแรกเลยเพราะไม่คิดว่าที่เขาบอกกันว่าพอมีครั้งแรกแล้วก็จะมีครั้งต่อๆมาเรื่อยๆ
“ คิดว่ามินมินจะเชื่อเหรอ “ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปากและก่อนที่ปากบางจะได้ขยับเอ่ยห้ามอีกครั้งปากหนาก็เหมือนรู้หน้าที่รีบจัดการปิดปากซะเลย
ตัดฉับ
ร่างเล็กบนเตียงคนไข้ขยับตัวไปมาทำให้พ่อหมีที่นั่งเฝ้าลูกชายทั้งคืนรีบลุกขึ้นมาดู สีหน้าของมุนบินนั้นดูดีขึ้นกว่าเมื่อวานเพราะอย่างน้อยๆใบหน้าน่ารักก็ไม่ได้ซีดราวกระดาษเหมือนตอนที่พามาโรงพยาบาลแรกๆ
“ คุณแม่ “ ยังไม่ทันลืมตาด้วยซ้ำลูกหมีตัวน้อยก็ร้องเรียกหาคุณแม่ซะแล้วมือป้อมถูกยกขึ้นมาขยี้ตาจนพ่อหมีต้องรีบจับเอาไว้เพราะกลัวตาลูกชายจะตาบวมเอาได้
“ คุณแม่อาบน้ำอยู่นะครับคนเก่ง “ ยุนโฮเอ่ยกับลูกชายที่ตอนนี้ลืมตาขึ้นเต็มตาแล้ว ปากเล็กตั้งท่าจะเบะออกเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นคุณแม่คนสวย
“ ฮึก คุณ
เมื่อได้ฟังคำบอกเล่าพร้อมกับน้ำตาของลูกชายแล้วมันทำให้คนเป็นพ่อแทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว คุณพ่อขอโทษลูกต่อไปนี้คุณพ่อจะไม่มีวันทำให้มุนบินต้องเจ็บแบบนี้อีกแล้ว แขนแกร่งอุ้มลูกชายขึ้นจากเตียงให้มานั่งบนตักตน
“ คุณพ่อขอโทษนะครับ เจ็บมากไหมลูก “ มือกร้านลูบหัวเล็กไปมา ยุนโฮไม่ชอบเลยสักนิดที่เห็นลูกชายไม่ร่าเริงแบบนี้ มุนบินคนเดิมของคุณพ่อน่ารักกว่าเยอะ
“ มาก ฮึก หนูเอาออก “ ตอบแบบไม่ต้องคิดเมื่อป้อมเอื้อมจะไปดึงสายน้ำเกลือออกแต่โดนพ่อหมีจับเอาไว้เสียก่อน
“ เอาออกไม่ได้ครับลูก เดี๋ยวหนูไม่หาย “
“ แต่หนูเจ็บ ฮือ ฮือ “ เจ้าตัวเล็กแผดเสียงร้องลั่นเมื่อพ่อหมีไม่ยอมให้เอาสายน้ำเกลือออกมุนบินยังเด้กเกินกว่าที่จะรู้ว่าเจ้าสิ่งนั้นคืออะไรเจ้าหนูรู้เพียงแต่ว่ามันทำให้เขาเจ็บจึงอยากเอาออก
เสียงร้องไห้ของลูกชายดังเข้าไปถึงในห้องน้ำและนั่นก็ทำให้แจจุงรีบจัดการธุระส่วนตัวให้เสร็จโดยเร็วทันทีมุนบินของคุณแม่ตื่นแล้ว แต่ทำไมถึงได้ร้องไห้งอแงแบบนี้ล่ะ
“ ยุน ลูกเป็นอะไร “ ทันทีที่ออกจากห้องน้ำเสียงหวานก็เอ่ยถามสามีทันทีพร้อมกับตรงดิ่งไปรับลูกชายที่อ้าแขนเรียกร้องที่จะไปหาคุณแม่คนสวย
“ ลูกจะดึงสายน้ำเกลือออกแต่ยุนห้ามเอาไว้ซะก่อน “ ตอบพร้อมกับลูบหัวลูกชายไปมา สงสารเหลือเกินไม่มีเลยสักครั้งที่ยุนโฮจะชอบน้ำตาของมุนบิน
“ ลูกคงจะเจ็บ โอ๋ มุนบินคนเก่งของคุณแม่ไม่ร้องนะครับ คุณแม่อยู่กับหนูแล้วน๊า “ ร่างบางเอ่ยกับสามีก่อนจะก้มลงไปปลอบลูกชายที่ยังคงสะอื้นอยู่ในอ้อมก่อนจมูกรั้นกดลงบนแก้มนิ่มด้วยความรักและคิดถึง
“ ฮือ หนูเจ็บ “ หน้าเล็กซบลงบนไหล่คุณแม่เพื่ออ้อน คุณแม่ต้องเอาออกให้มุนบินแน่เลยเพราะคุณแม่ไม่เคยขัดใจมุนบิน
“ ไหนครับลูก เจ็บตรงไหนเอ่ย ให้คุณแม่ดูหน่อยซิ “ น้ำเสียงอ่อนโยนถูกส่งไปให้ลูกชายอย่างน้อยๆมันก็น่าจะช่วยให้มุนบินอุ่นใจขึ้นมาได้บ้าง
“ ตรงนี้ “ เจ้าตัวเล็กยกแขนข้างที่มีสายน้ำเกลือติดอยู่ให้คุณแม่ดู “ คุณแม่เอาออก “ เรียกร้องเอาแต่ใจก็มุนบินเจ็บอ่ะ
น้ำใสๆที่คลออยู่ในตาเล็กของลูกชายเกือบทำให้แจจุงใจอ่อนแล้ว แต่ยังดีที่คุณแม่คนสวยเรียกสติกลับมาได้ทันถึงแม้ใจจริงอยากจะทำตามคำขอลูกชายใจแทบขาด
“ เดี๋ยวคุณแม่เป่าให้นะครับ เพี้ยง ! หายแล้ว “ แจจุงพยายามเปลี่ยนเรื่องเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ยุนโฮเดินเข้ามาหลังจากที่หลบไปชงนมมาให้เจ้าตัวเล็ก ร่างสูงคิดว่าที่มุนบินงอแงส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะหิวก็ได้เพราะเกือบจะหนึ่งวันเต็มที่เจ้าลูกหมีไม่ได้ทานอะไรเลย
“ อ๊ะ คุณพ่อมาแล้ว ดูสิคุณพ่อถืออะไรมาเอ่ย “ ร่างบางรีบเบี่ยงเบนความสนใจทันทีและดูเหมือนจะได้ผลเมื่อมุนบินตาเป็นประกายทันทีที่เห็นคุณพ่อถือขวดนมเข้ามา
“ นม “
“ นมใครเอ่ย “ ร่างสูงชูขวดลมไปมา
“ นมหนู คุณ
“ ต้องทำยังไงก่อนน๊า “ ว่าพลางยื่นแก้มไปให้ลูกชายและมุนบินเองก็เหมือนจะรู้หน้าที่เลยหอมแก้มคุณพ่อไปซะฟอดใหญ่
“ เก่งมากครับ “ จมูกโด่งหอมตอบไปบ้างก่อนจะวกกลับมาหากำไรจากคุณแม่คนสวยอีกต่อหนึ่งเรียกได้ว่างานนี้พ่อหมีได้กำไรไปเต็มๆ
“ ยุนรู้ว่าลูกไม่สบายก็ยังจะแกล้ง”ร่างบางเอ็ดสามีแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรมากนักก่อนจะรับขวดนมจากร่าง
สูงมา
“ เดี๋ยวคุณแม่ถือให้นะครับคนเก่ง “ ก้มลงบอกก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นไปนอนบนเตียงเหมือนเดิม ปากเล็กรีบงับจุกนมแล้วตั้งหน้าตั้งตาดื่มทันทีจนคนเป็นพ่อเป็นแม่กลัวว่าลูกชายจะสำลักออกมาซะก่อน
“ มุนบินค่อยๆกินก็ได้ลูกคุณพ่อไม่แย่งหนูกินหรอกลูก” ร่างสูงเอ่ยแซวลูกชายก่อนที่จะได้สายตาเรียวเล็กที่ตวัดค้อนมาแทนคำตอบ
พอดูดไปได้สักพักตาเล็กก็เริ่มปรือลงอีกครั้งแล้วก็ปิดสนิทลงในที่สุด อาจจะเป็นเพราะเพิ่งฟื้นจากพิษไข้เลยทำให้ลูกหมียังเพลียอยู่ แจจุงจัดการห่มผ้าให้ลุกชายปากบางประทับลงบนหน้าผากเล็ก หวังว่าอีกไม่นานคุณแม่คงจะได้มุนบินคนเดิมของคุณแม่กลับมานะครับ
ประตูห้องพักคนป่วยถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับร่างของชายหญิงสูงวัยที่เดินเข้ามาด้านหลังมีเด็กรับใช้หอบของเยี่ยมาฝากเยอะแยะ
“ เป็นยังไงบ้าง “ ยูนาเอ่ยถามร่างบางพร้อมกับลูบหัวหลานชายเบาๆเธอเองก็มีส่วนผิดที่เป็นคนพามุนบินไปเที่ยวสวนสัตว์วันนั้น
“ ดีขึ้นมากแล้วฮะ เพิ่งหลับไปเมื่อสักครู่นี่เอง “
“ อืม แล้วยุนโฮไปไหนซะล่ะ “ หญิงเดียวในห้องเอ่ยถามเมื่อไม่พบร่างหมีๆของลูกชายอยู่ในห้อง เมื่อมองจนทั่วแล้วไม่ได้คำตอบเลยต้องทันมาถามกับแจจุงแทน
“ ลงไปซื้อของข้างล่างฮะ เดี๋ยวก็คงขึ้นมา “
“ หมอจะให้กลับบ้านได้วันไหนล่ะ เด็กอยู่โรงพยาบาลนานๆมันไม่ดีนะ “
“ คุณหมอบอกว่าถ้าไม่มีปัญหาอะไรพรุ่งนี้เที่ยงก็กลับได้แล้วฮะ “ แจจุงเองก้ไม่อยากให้ลูกชายนอนโรงพยาบาลนานๆเหมือนกันเพราะบรรยากาศของโรงพยาบาลอาจจะทำให้มุนบินรู้สึกหดหู่ก็ได้
“ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนจัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลเอง “ ฮยอนบินที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เป็นห่วงมุนบินแต่เพื่อรักษาท่าทีเอาไว้เลยต้องทำเป็นเฉยแบบนี้ ฮยอนบินเพิ่งรู้ว่าบ้านมันเงียบก็ตอนที่มุนบินมานอนที่โรงพยาบาลนี่แหละทั้งๆที่ก่อนหน้าที่ยุนโฮจะกลับมาเขาไม่เคยรู้สึกว่าบ้านหลังโตมันเงียบเหงาแต่เมื่อวานชายชรากลับรู้สึกว่าบ้านมันดูแปลกไปเพราะไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของเจ้าตัวแสบ
“ แต่ว่า.....”
“ ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ฉันทำเพื่อหลานไม่ได้ทำเพื่อนาย “ ชายชราไม่รอให้แจจุงได้พูดจนจบประโยค รู้สึกไม่พอใจนิดๆที่ร่างบางคิดจะปฏิเสธ
“ ฮะ ขอบคุณฮะ “
“ ถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วฉันกลับล่ะ ช่วยบอกยุนโฮให้เข้าไปดูงานที่บริษัทด้วย “ ฮยอนบินพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินนำออกไปนอกห้อง
“ ฉันซื้อของบำรุงมาให้ มีแต่ของมีประโยชน์ต่อเจ้าตัวเล็กทั้งนั้นอย่าลืมให้มุนบินทานล่ะ “
“ ฮะ “ แจจุงโค้งให้กับมารดาสามีก่อนจะเดินไปส่งที่หน้าห้องเพราะถ้าจะให้ไปส่งถึงรถคงจะไม่ได้แจจุงไม่กล้าทิ้งลูกชายไว้ตามลำพัง
แจจุงเดินไปยิ้มให้กับลูกชายที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงการแสดงออกของคุณและคุณนายชองในวันนี้สามารถทำให้แจจุงสบายใจได้ในระดับเลยล่ะเพราะดุเหมือนว่าท่านทั้งสองก็เป็นห่วงมุนบินเหมือนกัน
“ อย่างน้อยๆคุณปู่กับคุณย่าก็ไม่ได้รังเกียจหนูนะลูก “
_______________________________________________________________________________________
เดี๋ยวขอจัดการกับลิ้งเอ็นซีก่อนนะค่ะ
ถ้าเสร็จแล้วจะมาอัพให้เป็น 100 %
ความคิดเห็น