คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : :EP: 9 Lies [100%]
EP: 9 Lies
“ไร้สาระ” จียงพูดแทรกขึ้นมาทันที ร่างบางทำสีหน้าไม่เชื่อพร้อมยิ้มเยาะที่มุมปาก
“หลอกตัวเองไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกน่า”
“บอกว่าไร้สาระไงเล่า!!” จียงตวาดเสียงดังลั่น ร่างกายสั่นไปหมดเพราะแรงตะโกน
ใช่ นี่มันเรื่องไร้สาระชัดๆ คนอย่างหมอนี่เนี่ยนะ คนอย่างชเวซึงฮยอน...
พวกชอบโกหกหน้าตาย...
“ไม่ชอบให้พูดความจริงงั้นสิ” ซึงฮยอนว่าพลางกระชากแขนจียงให้ร่างบางชิดเข้าหาตัว
“ปล่อยฉัน”
“ต้องให้พูดชัดขนาดไหนกัน ใช่ ฉันไม่ชอบให้นายไปกับชาวบ้าน เพราะมันจะดูไม่งามถ้าเค้ารู้กันไปทั่วว่าเมียฉันหนีไปสำส่อนกับคนอื่น”
“...”
“แบบนี่ล่ะชัดพอมั้ย?”
“พูดมาได้ยังไงกัน ไอ้คนหน้าด้าน ฉันไปเป็นเมียนายเมื่อไหร่!”
“นี่ยังไม่รู้ตัวเลยรึไง ควอนจียง นายนี่สมองน้อยหรือความจำไม่ดี?”
จียงยิ่งสะบัดมือแรงเข้าให้พ้นจากการเกาะกุม แต่ดูท่าซึงฮยอนจะไม่ยอมและบีบแขนเขาแรงขึ้นอีก
“รู้ตัวดีอยู่แล้วยังจะมาทำหน้าซื่อ ที่ทำอยู่ทุกวันมันยังไม่ชัดพอรึไง นายเป็นของฉัน”
คนผมทองอึ้งไปกับสิ่งที่ซึงฮยอนพูดออกมา ..ของฉัน ...ของฉันงั้นหรอ คนอย่างควอนจียงเนี่ยนะ
“ปล่อยฉันนะ สารเลวเอ๊ย” จียงว่าเสียงดังพลางสะบัดแขน
“ให้ตาย ...นายกำลังทำตัวไม่ดีกับฉัน”
“...” ร่างบางไม่พูดอะไรอีก เรียวปากเม้มลงแน่นเพื่อเก็บอารมณ์
“งั้นฉันก็จะทำตัวไม่ดีกับนายเหมือนกัน”
พูดจบประโยค คนตัวสูงดันร่างเล็กลงกับโซฟา ไม่ทันให้จียงได้ร้องขัดขืนอะไรออกมา
“ถ้าอยากเจ็บตัวน้อยๆก็อย่าดิ้น...”
.....
..........
.....................
“อือ....ถ้าจะมาก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้วนี่อยู่ไหน”
//..........//
เสียงเหมือนคนกำลังคุยโทรศัพท์ดังอยู่ไกลๆ จียงลืมตาขึ้นมาด้วยความเหนื่อยล้า
บ้าชิบ หมอนี่ทำแบบนี้อีกแล้ว....
“ถึงแล้วก็โทรมาอีกทีละกัน อือ ...”
//..........//
ร่างบางพยายามดันตัวลุกขึ้น
ทั่วทั้งตัวมีรอยช้ำแดงอยู่ตามที่ต่างๆ มีเพียงแค่เสื้อเชิ้ตสีดำตัวใหญ่ที่ปิดร่างกายช่วงล่างเอาไว้
จียงทำท่าจะลุกขึ้น ประจวบเหมาะกับที่ซึงฮยอนวางสายแล้วหันกลับมาพอดี
“จะไปไหน”
“...”
จียงไม่ตอบอะไรทั้งนั้น กลับลุกขึ้นแล้วเดินเหมือนคนไร้แรงไปตามบันได
ซึงฮยอนทำได้แค่เพียงถอนหายใจยาวๆเท่านั้น แล้ว เดินตามหลังคนตัวเล็กขึ้นไปเงียบๆ
เสียงฝักบัวในห้องน้ำชั้นบนดังขึ้นอย่างแรงกระทบกับผิวของจียง
เจ้าตัวทำเพียงแค่ยืนเฉยๆให้น้ำไหลผ่านร่างกายไปเรื่อยๆ
ร่างเล็กในสภาพเปียกปอนเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วต้องชะงัก
เป็นอะไรถึงต้องมานั่งอยู่ตรงนี้ ...
“มานี่สิ” เสียงทุ้มออกคำสั่งเบาๆ
“...”
จียงยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
จนร่างสูงต้องเป็นฝ่ายดึงตัวเข้ามาเสียเอง
ผ้าเช็ดผมผืนนุ่มถูกวางลงที่ศีรษะเล็กแล้วออกแรงเช็ดอย่างเบามือ จียงดูเหมือนคนเหม่อลอยมากกว่าทุกวัน แล้วปล่อยให้นั่งเช็ดต่อไปโดยไม่ปริปากพูดอะไรออกมา
“ถ้าหัวชื้นนายจะไม่สบาย...”
“...”
“นี่...”
“...”
ไม่มีท่าทีของการตอบรับออมาจากจียง ดูท่าทางตอนนี้เขาจะโดนเกลียดซะจริงๆ
“..จียง..”
“...”
“ขอโทษ...”
Rrrrrrrrr
Rrrrrrrrrrrrrrr
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอยู่ที่ชั้นล่าง
เมื่อเจ้าของเครื่องไม่อยู่ แน่นอนว่าต้องไม่มีคนรับสายโทรศัพท์....
คนโทรเข้ากลับเป็นฝ่ายต้องหัวเสีย
ไหนบอกว่ามาถึงแล้วให้โทรหา แล้วทำไมไม่รับล่ะวะ?
ทงยองเบเป็นฝ่ายลดโทรศัพท์ลงจากหูแล้วเดินลงมาจากบีเอ็มสีดำอย่างขัดใจหน่อยๆ ก่อนจะเดินไปเคาะประตูบ้านพักตากอากาศตระกูลชเว
.....อีกครั้งกับการไร้เสียงตอบรับ
ประตูก็ไม่ล็อก.... เอาเถอะ ยังไงก็บ้านเพื่อนเขา เดินเข้าไปเลยคงไม่แปลกมั้ง....
“เฮ้ย เทมป์ .... อยู่ไหนวะเนี่ย” ร่างสันทัดพึมพำกับตัวเองเบาๆ ไหนบอกว่าอยู่ๆ แล้วไหนวะ
ความจริงเขาก็ไม่ได้อยากจะมาที่นี่เท่าไหร่นัก แต่ติดที่ว่าเป็นธุระมาดูที่ให้แม่แล้วผ่านพอดีขากลับเลยแวะมา...
ก็เห็นว่ามันมาดองอยู่ที่นี่ตั้ง 2-3 วันแล้วหนิ...
ยองเบเดินไปทั่วชั้นล่างก็ยังหาตัวเพื่อนไม่เจอ เลยตัดสินใจเดินขึ้นไปด้านบน
ผ่านห้องแรกและห้องที่สอง ....ประตูเปิดอยู่....
ยองเบเห็นหลังเพื่อนตัวเองแวบๆอยู่ในห้องนั้น ร่างล่ำทำท่าจะเข้าไปทักแต่แล้วกลับต้องชะงัก...
พร้อมหันหลังกลับมาหลบอยู่ข้างประตูโดยอัตโนมัติ...
“อื้อ” ...กับเสียงร้องเบาๆของคนผมทอง...
ให้ตาย ...จะทำอะไรก็อย่าประเจิดประเจ้อนักสิวะ
ดีนะ....
มันก็แค่....จูบ...
ซึงฮยอนเดินจูงมือจียงเดินลงมาทางชั้นล่างแล้วก็ต้องทำหน้าตกใจอย่างปิดไม่มิด
ตาย....
เขาลืมไปว่าเพื่อนสนิทบอกว่าจะมาหา...
แล้วดูสายตาที่มองแบบนั้น...ท่าทางจะเห็นอะไรดีๆเข้าล่ะสิท่า
จียงมองมาที่ผู้มาใหม่อย่างไม่นึกสงสัย ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่โซฟาตัวเล็กอีกฟากหนึ่งกับตัวที่ยองเบนั่งอยู่
พร้อมกับเสียงทุ้มที่เอ่ยออกมา
“มาเมื่อไหร่วะ?”
“5 นาทีที่แล้วมั้ง”
โอเค ...ชัดเลย...
“พอดีกูผ่านขากลับหลังทำธุระให้แม่เสร็จเลยแวะมาหามึง”
“อือ”
“มาคุยกันหน่อยดิ”
ร่างสันทัดว่าเบาๆ แล้วเดินนำออกไปทางหน้าบ้าน คนตัวสูงเดินตามออกไปช้าๆ จียงทำเพียงแค่ชำเลืองมองน้อยๆ ก่อนจะหันไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ
“ควอนจียง? ท่าทางมึงจะชอบมากสิท่า ฮะ?” ยองเบเปิดประเด็นถามทันที
ตอนแรกเขานึกว่าจะแค่เล่นๆที่คอนโดนั่นแล้วก็จบ ที่ไหนได้... อย่าบอกนะว่าที่หายมา 2-3 วันนี่มาคั่วอยู่กับคนผมทองนั่นที่นี่?
“คงงั้นมั้ง แล้วยังไง? กูผิดหรอ?”
“มึงช่วยแคร์สื่อบ้าง ห่า จะทำอะไรกูไม่ว่าหรอก แต่ช่วยปิดประตูด้วย”
“อันนั้นกูไม่ตั้งใจ มึงมาแอบดูเอง ช่วยไม่ได้”
“...ไอ้...”
ยองเบไม่ทันจะว่าอะไรต่อ โทรศัพท์ของซึงฮยอนที่ติดตัวมาดังขึ้นเบาๆ เจ้าตัวหยิบมาพร้อมกัยส่งเสียงไล่เพื่อน
“เข้าไปก่อนไป พ่อกูโทรมา”
“เออ..”
คนตัวล่ำกลับมานั่งที่โซฟา สายตาหันไปสบเข้ากับตาเรียวของจียงเข้าพอดี
ร่างบางจ้องหน้าแขกอยู่นานก่อนจะเริ่มเอ่ยปากพูด
“...ทงยองเบ สินะ”
“หือ ...อื้อ” ยองเบตอบกลับงงๆ
“เพื่อนสนิทหมอนั่นงั้นหรอ?”
“ก็...ใช่” ควอนจียงดูเหมือนไม่ใช่คนคุยยาก แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกอึดอัด...
“นายดูเป็นคนดีนะ...”
“...”
“ไม่อยากให้เพื่อนสนิททำเรื่องเลวๆใช่ไหม...?”
“อือ” มีเพียงคำตอบที่สั้นๆกับคำถามของควอนจียง... ตกลงนี่จะคุยเรื่องอะไรกันแน่?
“หมอนั่นทำร้ายฉัน...”
สิ้นคำพูดของจียง ดูเหมือนตาของยองเบจะเบิกกว้างโดยไม่ตั้งใจ
ร่างบางมองแล้วดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่เชื่อ เลยตัดสินใจถกแขนเสื้อของตัวเองขึ้น
รอยช้ำสีแดงที่รอบข้อมือ กับตามคอนั่น... ยืนยันคำพูดของคนผมทองได้เป็นอย่างดี
ยองเบมีสีหน้าตกใจ แต่ก็ยังดูเหมือนจะไม่เชื่อ
“ฟังคำขอร้องของฉันได้ไหม?”
“เอ่อ...”
“พาฉัน ...ออกไปจากที่นี่ที...”
ซึงฮยอนเดินกลับเข้ามาในตัวบ้าน สีหน้าบ่งบอกถึงความไม่พอใจซักเท่าไหร่นัก
ถ้าจะโทรมาโวยวาย ...คราวหลังไม่ต้องโทรมา
จียงเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงอยู่เพียงแวบเดียว ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นบันไดไปเงียบๆ
ซึงฮยอนทำท่าเหมือนจะเดินตามไป แต่กลับถูกเพื่อนเรียกไว้เสียก่อน
“เค้าไม่หายไปไหนหรอกน่า คนนะโว้ยไม่ใช่ฝุ่น”
“...”
“เออ เทมป์”
“อะไร”
“หิวแล้วว่ะ ไปหาไรให้กินหน่อยดิ กูยังไม่ได้กินไรเลยตั้งแต่ออกมาอ่ะ”
“บ้านกูไม่มีของสด มีแต่รามยอน”
“เออ ไปต้มมาไป กูแดกได้ หิวโว้ยๆๆๆ”
ว่าจบร่างสันทัดก็ไล่ให้เพื่อนตัวสูงเดินเข้าไปในครัว พลางสายตาเรียวเหลือบมองไปทางบันได
หลังจากหายไปไม่นาน ร่างสูงเดินออกมาเรียกเพื่อนตัวเองด้วยเสียงเนือยๆ
“เสร็จแล้ว ไอ้ห่า แค่รามยอนต้มเองไม่เป็น”
“แหม แม่กูเลี้ยงกูมาดีน่ะ”
ว่าจบก็เดินไปจัดการอาหารตรงหน้าทันทีอย่างไม่สนใจใคร
“มึงต้มอืดว่ะ” ยองเบบ่นอุบอิบ
“วันหลังอย่าให้กูต้มอีก ไม่งั้นมึงก็แดกไปหอะ อืดๆอย่างเนี้ย”
“ขี้บ่นชิบ มึงงอนรึไง”
“ส้นตีน”
ยองเบกินจนชามเกลี้ยง ท่าทางที่บอกว่าหิวคงไม่ใช่เรื่องล้อเล่นซักเท่าไหร่
ร่างสันทัดทิ้งชามไว้ที่เดิมแล้วลุกขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะเอ่ยปากบอกเพื่อน
“กูว่ากูจะกลับละ”
“เออ ตามสบายมึง”
“มึงไม่ต้องรีบไปไหนขนาดนั้นก็ได้ กูบอกแล้วว่าคนไม่ใช่ฝุ่น...” ยองเบพูดเสียงปรามเมื่อเห็นเพื่อนเหลือบมองขึ้นไปทางชั้นบนตลอดเวลา
“ไว้เจอกันนะมึง”
“เออ”
ซึงฮยอนยืนส่งยองเบอยู่ในตัวบ้าน จนเห็นเพื่อนเดินลับตาไป ร่างสูงยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม...
ยองเบเดินออกมาจนถึงที่รถของตัวเองจอดเอาไว้
มือใหญ่เปิดประตูแล้วก้าวขึ้นไปนั่ง ก่อนที่จะรับกุญแจมาจากที่นั่งด้านข้างคนขับอย่างเบามือ
“รู้สึกผิดรึไง...”
เสียงแหลมดังขึ้นที่ที่นั่งด้านคนขับ
ใช่ ....เขากำลังจะพาควอนจียง “หนี”
“ไม่ต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นก็ได้ หมอนั่นไม่รู้หรอกน่า”
“...แล้วนาย”
“ถ้านายจะรู้สึกผิดขนาดนี้.... แล้วพาฉันออกมาทำไม”
ยองเบรู้สึกเหมือนที่ตรงนี้กลับดูอึดอัดอย่างผิดปกติ เขาพาควอนจียงหนี ...คนที่บอกเขาว่าโดนซึงฮยอนทำร้าย...
แค่นี้ก็พาออกมา???
แต่หลักฐานมันก็ตำตาอยู่...
ทั้งๆที่เขาไม่คิดว่าเพื่อนจะทำถึงขนาดนี้...แล้วทำไปเพื่ออะไร???
“ช่างมันเถอะ ส่งที่ผับ D-LITE ละกัน นายรู้จักรึเปล่า...”
“อือ...” นั่นผับรุ่นน้องเขา ทำไมเขาจะไม่รู้
เมื่อถึงที่หมายปลายทาง จียงเดินลงจากรถเร็วๆ แต่ยองเบยังเดินตามลงมา ร่างบางเดินเข้าไปทางหลังร้านที่คนทั่วไปไม่รู้ทาง เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับทายาทเจ้าของผับที่กำลังนั่งวิบของมึนเมาอยู่
“พี่จียง”
แดซองร้องทักทันทีที่คนผมทองเดินมาอยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะรีบเดินเข้ามาหาแล้วหมุนตัวจียงไปมาเพื่อนสำรวจ
“โอ๊ย อะไรของนาย” จียงว่ากลับเสียงดัง
“พี่ พี่ พี่ พี่พี่พี่พี่ พี่ไปไหนมา เจ็บตรงไหนป่ะเนี่ย เป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่เป็นไร ....แล้ว....”
จียงกำลังจะถามถึงอีกคน แต่ก็ต้องชะงักไป ....
“ไอ้นั่นหรอ... ป่านนี้นอนหมดสภาพอยู่บ้านแล้วมั้ง เห็นมันมาตั้งแต่ผับเปิดอ่ะ ติดกันมา 3 วันแล้วเนี่ยพี่”
แดซองว่าสีหน้าหนักใจ จียงเองก็มีสีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด จนแดซองสังเกตเห็นถึงผู้มาเยือนอีกคนหนึ่ง
“อ่า แล้ว....พี่ยองเบมาไงอ่ะ”
“....เรี่องนั้น..” จียงชะงักคำพูด...
“ผมอยากจะคุยกับพี่สองคน... แต่ตอนนี้ ผมว่าพี่จียงน่าจะไปหามันก่อน....สภาพมันแย่มาก ...”
หนุ่มตาตี่ว่าเสียงเครียด
จียงพยักหน้าให้แดซองเบาๆ แล้วเอ่ยปาก
“ยืมรถหน่อยได้ไหม?”
“ครับ”
ร่างสูงของรุ่นน้องโยนกุญแจรถมาให้ แล้วหันไปทางยองเบ
“พี่ฮะ ขอผมคุยด้วยหน่อยสิ...”
จียงรีบเดินออกมาจากตัวผับไปยังรถสีเงินของแดซอง
ร่างบางขับรถออกไปอย่างใจร้อน
เป้าหมายมีเพียงที่เดียว
.... คอนโด BLUE TORY…
ร่างบางของจียงยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู จะเปิดเข้าไปก็เปิดไม่ได้...
ไม่ใช่เขาไม่กล้า
แต่การ์ดไม่ได้อยู่ที่เขา...บ้าชะมัด....
คนผมทองลองใช้มือตัวเองขยับลูกบิดดู แต่แล้วมันกลับเป็นสิ่งไม่คาดคิด
....ประตู
ไม่ได้ล็อค....
ทำไมถึงได้สัพเพร่าแบบนี้นะ....
ขายาวเดินไปตามทางที่ตัวคุ้นเคย สายตาไปปะทะกับอะไรหลายๆอย่างที่ดูขัดตามากกว่าที่เขาเคยเห็น
ทั้งกระป๋องเบียร์ ขวดเหล้า ซองบุหรี่ยี่ห้อดี....
ทำไมมันถึงวางเกลื่อนกลาดได้ขนาดนี้...
จียงรู้ดีว่าเจ้าของห้องๆนี้เป็นคนสะอาดมากขนาดไหน .... และนี่มันผิดปกติ...
เขารู้ดีแก่ใจว่าเพราะอะไร...
จียงตัดใจเดินก้าวผ่านขวดเหล้าที่ระเกะระกะไปทางห้องนอนที่เปิดประตูอ้าไว้
มั่นใจว่าเจ้าของห้องต้องนอนสภาพแย่อยู่ที่นั่นแน่นอน
..เขาคิดไม่ผิด
จียงพยายามเดินให้เบาที่สุด ไม่รู้ทำไมเขาต้องทำแบบนั้น...เดินให้เบา จนไปหยุดที่ข้างเตียง
คนตัวโตตรงหน้าออกอาการแย่อย่างเห็นได้ชัด ร่างบางทรุดลงนั่งบนเตียงก่อนจะเอื้อมมือไปแตะที่ศีรษะของคนหมดสภาพ
“...”
ไร้ซึ่งคำพูดสำหรับจียง... ก่อนที่จะสะดุ้งเฮือกเมื่อคนที่คิดว่าหลับอยู่กลับยกมือขึ้นมาแตะมือเขาช้าๆแล้วลืมตาขึ้น
“....”
“...พี่ จียง...”
ร่างสูงใช้ความพยายามเค้นคำพูดออกมาจากลำคอแห้งผาก
“เดี๋ยว...ฉันไปหยิบน้ำให้....” จียงว่าพลางทำท่าจะลุกขึ้น แต่ยงฮวากลับดึงเขาเอาไว้
“ไม่ต้องฮะ ...อยู่นี่แหละ...”
“แต่...”
“นะครับ”
“...”
แดซองสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของยองเบดังขึ้น
เขาเดาได้ว่าใครจะโทรมาในเวลานี้ .....
ยองเบมีสีหน้าหนักใจเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับจากแดซองที่ส่งซิกมา แล้วกดรับ
“ว่าไง...”
//...//
“มีอะไรเล่า อย่าเงียบดิ๊” ร่างสันทัดพูดเสียงปกติ
//จียงหายไป...//
“เอ้า ชิบหาย”
//มึงรู้รึเปล่า...?//
เสียงปลายสายยิงคำถามมาอย่างจัง แต่ยองเบยังคงพูดไปตามที่เขาได้เตรียมเอาไว้กับแดซอง
“ไม่รู้หรอก ตอนกูออกมากูยังเห็นเค้าอยู่เลย ไปเดินเล่นข้างนอกป่าวมึง ดูดีๆ”
//กูหาแล้ว...//
“ไปหาดีๆอีกรอบดิ คนนะไม่ใช่ฝุ่นนึกจะหายตัวก็หายได้”
ยองเบว่าแล้วรีบกดตัดสายอย่างเร็ว ก่อนที่จะมีสีหน้าโล่งใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเจน
เขาก็ไม่เข้าใจตัวเอง
ทำไมถึงทำอะไรอย่างงี้ลงไป?? นั่นเพื่อนเขา?
แต่อีกเรื่องที่เขาได้คุยอยู่กับแดซอง มันก็ทำให้เขาคิดได้อีกแง่เหมือนกัน....
“เดี๋ยวผมจัดการเองฮะพี่”
แดซองว่า พลางหยิบมือถืออีกเครื่องขึ้นมา
“มันเป็นสิ่งเดียวที่ผมได้รับอนุญาตจากพี่จียงให้บอกกับพี่ซึงฮยอนได้....”
แค่อย่างเดียวเท่านั้นที่จะบอกได้ ...พี่จียงต้องการแค่นี้?
มือหนากดไปยังตัวหนังสือเป็นข้อความสั้นๆ แล้วส่งไปยังเบอร์ที่โทรเข้ามาเมื่อครู่
ข้อความจากควอนจียง.....
ถึง ชเวซึงฮยอน....
“ควอนจียงอยู่ที่โซล”
............................ to be con.
คนไม่เม้น ไรท์ไม่อัพนะคะ เพราะจากการสำรวจรอบที่แล้ว อัพเยอะใช่จะเม้นเยอะตาม - -
ขอเหอะ!! ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นจะถูกเนื้อต้องตัวกันเนี่ย เห็นไอ้รูปที่ 2 แล้วมันจี๊ดดดดดด
แล้วไอ้รูปสุดท้ายนี่อะไร!!! มึงจะ ฟีทเจอริ่งกันเรอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น