คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : chapter 9 : Going on date with Gokudera ღ
9
Going on date with Gokudera
กระจกวิเศษ บอกฮารุเถิด ใครกวนประสาทเลิศที่สุดในปฐพี =O=
คำตอบของกระจกวิเศษนั้นคือ… สโนว์โกคุเดระ!! =[]=!!
ก็นั่นแหละ คำนิยามคำเดียวที่ฮารุสามารถเขียนแล้วเอาไปแปะหน้าผากของอีตานั่นได้มีอย่างเดียว นั่นคือ ‘กวนประสาท’ เท่านั้น! อ้อ อย่างที่สอง เอาแขวนป้ายไว้ที่คอคือ ‘หัวปลาหมึก’ -_-;; อุวะฮ่าๆๆ
สิ่งมหัศจรรย์ของโลกอันดับที่เก้าก็คือ… (อันดับที่แปดคือมีคนอ่อนโยนน่ารักอย่างสึนะซังเกิดขึ้นมาบนโลกนี้ไง ฮิๆ) การที่อีตาโกคุเดระมารับฮารุจากบ้าน! =[]=!!
มันน่าอะเมซิ่งยิ่งยวดนักค่ะพ่อแก้วแม่แก้ว!! =O=;;
เขามากดกริ่งที่หน้าบ้านตอนประมาณเก้าโมง (เวลาที่ฮารุยังเฝ้าเทพซุส*อยู่นั่นเอง อาเมน) แล้วพอท่านแม่เดินไปเปิดประตูรั้วหน้าบ้าน แรงบัลดาลใจในการที่จะปลุกนังฮารุขี้เซาที่ไม่เคยมีก็ล้นลิมิตขึ้นมาทันที มารดาของอิฉันแทบจะเหาะขึ้นบันไดมาถีบประตูห้องนอนซินเดอเรลล่า โดยมีเหตุผลที่ว่า
‘ไม่อยากให้คนหล่อรอนาน’
…-_-;; อืม เหตุผลที่ดูมีน้ำหนัก เป็นผู้ใหญ่ และเหมาะสมกับวัยของแม่เหลือเกิน
หมายเหตุ : บรรทัดข้างบนให้อ่านในความหมายที่ตรงกันข้าม
…นินทาแม่แบบนี้ ตกนรกแน่ตู TOT
ด้วยความฮึกเหิมของแม่ ฉันจึงถูกน้ำเย็นๆ (จากส้วม) สาดใส่เต็มทั้งตัวและหัว (ใหล่ ตูด) และเตียง ส่งผลให้เจ้าหญิงนิทราผุดลุกขึ้นมาเต้นอะโกโก้ชุดนอนทันใด เหมือนได้ยาดีจากเจ้าชายผู้หล่อเหลาซึ่งมาจุมพิต แต่เคสนี้ดันได้น้ำเหม็นๆ เข้าปากแทน โอ้เย้!
และด้วยประการนี้ ฮารุจึงได้ฤกษ์ยุรยาตรเดินไปอาบน้ำแปรงฟันได้ แต่คืนนี้สงสัยต้องได้นอนในอ่างอาบน้ำแน่ๆ -_-!! ทำไมท่านแม่ถึงได้ทำอย่างนี้ล่ะ ฮารุขี้เกียจสระผมนะ! T^T หัวต้องเหม็นแน่ๆ เลย ถ้าเกิดไม่สระคงโดนอีตาปลาหมึกด่าแย่ เฮ้อ
หลังจากอาบน้ำโดยใช้เวลาช้ากว่าปกตินิดหน่อย (สี่นาที -_-) ฮารุก็เปิดตู้เสื้อผ้าและเลือกชุดมาได้หนึ่งชุด เป็นอันว่าวันนี้ฮารุจะใส่ชุดนี้นะทุกคน -_-v
ชุดแส็กสีฟ้าอ่อนแขนยาว ที่ปลายแขนมีลูกไม้ประดับ และขอบกระโปรงมีระบายพลิ้วๆ ดูน่ารัก เหมาะกับผู้หญิงเรียบร้อยอย่างฮารุที่ซู้ดดด >w<
แต่ว่านะ ฮารุไม่เห็นว่ามันจะมีผลประโยชน์ตรงไหนที่จะต้องดูดีเวลาเดินข้างปลาหมึก =O=; เอาเถอะ ถือซะว่าเป็นปลาหมึกหน้าตาดี เพราะตัวจริงหน้าตาดิบเถื่อนแต่ผสมออกมาแล้วมันหล่อว่ะ
ครั้งนี้… เพื่อไม่ให้ขายหน้าโกคุเดระ ฮารุจึงรีบออกมาจากห้องก่อนที่แม่จะขึ้นมาตาม มันคงรู้สึกอายมากเลยทีเดียวที่ถูกแม่เอ็ดต่อหน้าศัตรู =O=^
พอเดินมาถึงห้องรับแขกก็เจอเขานั่งกระดิกขาอยู่อย่างสบายอารมณ์ -_-^ นี่มันเหมือนตอนที่อาเสี่ยจะมีอีหนูเลยนะเนี่ย นายคิดว่านายเป็นใครกันหา! ชิ!
“ไง ยัยคุณนายตื่นสาย” เขายักคิ้วขึ้นอย่างกวน (ส้น) ขณะที่ยังคงสติลกระดิก (ตรีน)
“อะไร ตื่นสายแล้วมันหนักลูกหมากนายรึไง? หรือมันเป่งบวมขึ้นฮะ -_-^^” ฮารุตอกกลับ
ป้าบ!
“แว้ก!” ฮารุร้องขึ้นเมื่อมีของไม่เชิงนิ่มหรือแข็งพุ่งมากระทบใบหน้าอย่างแรง
พอจับและแหกตาดูถึงได้รู้ว่ามันคือ… หมอนรองเท้าของท่านแม่! TOT!!
…กรี๊ดดดด หมอนนั่นไว้รองเท้านะแม่ ไม่ใช่รองหัว! T_T
“ยัยฮารุ! ทำไมแกถึงได้ไม่มีความเป็นกุลสตรีเยี่ยงนี้หา! แกลูกใคร!” แม่แว้ดใส่ฮารุ สีหน้าหาเรื่อง
“แม่! นี่มันหมอนรองเท้านะ! ปาใส่หน้าฮารุได้ไง!” แน่นอนว่าฮารุวีนกลับ ยอมไม่ได้ค่ะ
“มั่วแล้ว! นี่มันไว้รองหัวแม่คุณเธอเวลานอนดูทีวีทุกวันนั่นแหละ! แค่นี้ก็ไม่รู้ วุ้ย!” แม่โวยวาย
…อะไรเนี่ย ดูแม่ฮารุสิ แม่เอาหมอนรองเท้ามาหนุนดูทีวีเหรอ? TOT
“แม่ดูนี่ซะก่อนเหอะ! เนี่ย หมอนหนุนหัวแม่อยู่ตรงนั้น ฮารุไม่เถียง แต่นี่มันไว้สำหรับรองฝ่าเท้านะ! ดูสิ เป็นรูปเท้าด้วยเห็นมั้ย!” ฮารุชี้ให้แม่ดูรูปที่ว่านั่นบนหมอน
“…เออว่ะ ใช่จริงด้วย O_o” แม่ดึงมันกลับไปอย่างงงๆ
“-_-^^”
“แหะๆ แม่ขอดทษนะยัยฮารุ… มารดา ซอรี่ ^O^;”
…สงสัยท่านจะสับสนในชาติเกิดของท่านเองแหงๆ =_=;
“เอาเถอะ งั้นฮารุไปก่อนนะแม่”
“อ่า อย่าลืมเทกแคร์พ่อหนุ่มหล่อเซอร์คนนี้ให้ดีล่ะ! ^_^” แม่ทิ้งท้ายแล้วเดินไปวางหมอนรองเท้าไว้ที่หน้าโซฟา ตอนที่ฮารุลากโกคุเดระที่หน้าแดงเหมือนกลั้นอะไรอย่างสุดกำลังอยู่ออกมา
พอลากเขาออกมานอกรั้วบ้านได้ เขาก็…
“อุ๊บ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
…ขำออกมาอย่างไม่บันยะบันยัง =_=
“เงียบนะ -_-+///” ฮารุปรามเขาด้วยหน้าที่แดงหน่อยๆ จากความอาย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” เขายังคงขำต่ออย่างไม่กลัวลูกกระเดือกจะกระเด้งออกมานอกปาก
…เชอะ ขำได้ขำไป ทีใครทีมันย่ะ แต่อย่าให้ถึงคราวฮารุบ้างละกัน ชิ T^T
“-_-+///”
“กร๊ากกกกกก”
…เออ ดี ขำให้ตายไปเลยนะ จะได้ไม่ต้องมาราวีกันอีก -_-+
“-_-”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ^O^;”
…คิดอีกทีว่าไม่แช่งดีกว่า ผีปลาหมึกคงน่ากลัวน่าดูชม เนอะ T^T
“-_-;;”
“ฮ่าๆ… เฮ้อ” หลังจากหยุดขำแล้ว เขาก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยที่จะหัวเราะ
…อืม หยุดได้ซะทีนะ ไอ้บ้า! -_-++
“เหนื่อยมากป่ะ”
“หือ -*-?” เขาหันหน้ามาถามอย่างงงๆ
“ถามว่าที่ขำอ่ะ เหนื่อยมั้ย? -_-+”
“ทำไม อายรึไง ยัยทึ่ม -_-” เขากวนประสาทอีกแล้ว!
“เอ๊ะ ตาปลาหมึกทึ่มนี่ คิดจะมีเรื่องกันจริงๆ ใช่มะ? =_=^”
“แล้วไง ยัยตื่นสายโด่ง” เขาลอยหน้าลอยตาพูด
“ทำไมต้องตื่นสายโด่งยะ? -_-**”
“ก็เธอนอนตื่นสายก้นโด่งล่ะมั้ง”
“อีตาบ้า! นายแอบมาดูฮารุหลับใช่มั้ยถึงได้มามั่วว่าฮารุนอนก้นโด่งน่ะ! =_=^///”
“อย่ามาซี้ซั้วเลย เธอต้องนอนก้นโด่งแน่ๆ ก็ดูเธอร้อนตัวซะ แถมเธออย่ามาปรักปรำว่าฉันชอบดูของแปลกได้ป่ะ ใครจะไปมองให้เสียลูกกะตา -_-^”
“กรี๊ดดดดด!!” ฮารุกรี๊ดขึ้นอย่างสุดทน
“โว้ย!! กรี๊ดทำไมวะ หูจะแหก! =[]=^”
“ก็นายด่าฮารุเองนี่ไอ้บ้า! หน็อย ตัวเองดีตายแหละ ตัวเองคงนอนน้ำลายยืดล่ะสิท่า เหอๆ!”
“ยัยบ้า! ใครเขาจะไปนอนน่าเกลียดน้ำลายยืดเพราะฝันเห็นซิกแพ็กซ์ผู้ชายอย่างเธอกันวะ!”
“นายนั่นแหละอีตาบ้า! ไม่มีใครนอนน้ำลายหกน้ำจิ้มย้อยเพราะฝันเห็นผู้หญิงโนตม อกตู้มๆ ใส่ชุดทูพีชบิกินีชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างนายกัน! ไอ้หัวปลาหมึก!”
“หน็อย ยัยทึ่มมมม!!” เขาตะโกนใส่ฮารุอย่างเดือดดาล (ปนแค้นโคตรๆ)
“อะไร ไอ้หัวปลาหมึกกกก!!” ฮารุตะโกนกลับด้วยเสียงที่ดังไม่แพ้กัน
ฮารุกับเขาต่างจ้องหน้ากันอย่างกับจะกลืนกินอีกฝ่ายให้วอดวายโดยไม่ละสายตาออกจากกัน ไม่มีทางหรอก ถ้าฮารุหลบสายตาแปลว่าฮารุกลัวเขาน่ะสิ ไม่ย้อมมมม =[]=;
“เอ้า พวกเธอสองคน ทะเลาะกันเรื่องอะไรเหรอจ๊ะ” เสียงแก่ๆ ดังขึ้น
พอฉันและเขาหันหน้าไปยังทิศที่เสียงดังลอยมา ก็เจอกับหญิงชราแก่งั่กผมหงอกเต็มหัว ถือไม้เท้าอยู่คนหนึ่ง ถึงเธอจะดูเฒ่าชแรแก่ชราขนาดไหน แต่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลาของเธอทำให้เธอดูใจดี ราวกับนางฟ้าแม่ทูนหัวในเรื่องซินเดอเรลล่าเลยทีเดียว (เอาอีกละ วกกลับมาอีหรอบเดิมจนได้ =w=)
“เป็นแฟนกัน เพราะอยู่ใกล้กันมากเกินไป ก็มีเรื่องต้องทะเลาะกันเป็นธรรมดา โฮะๆๆ”
…เอ่อ คุณยายขา สงสัยดวงเนตรของคุณยายยังไม่เบิกสว่างนะคะ เลยเห็นสิ่งที่โคตร ‘เป็นไปไม่ได้’ เลยค่ะ =[]=;
“นี่ยาย ถ้าผมเป็นแฟนกับยัยทึ่มนี่น่ะ ผมคงจะต้องไปตัดแว่นใหม่ไม่ก็ซื้อคอนแทกเลนส์แล้ว เพื่อล้างมลทินให้แก่ตาที่ไปคว้ายัยสมองกลับนี่มาเป็นแฟนน่ะ เหอะๆ -_-^”
“เฮอะ ฮารุก็เหมือนกันแหละค่ะ ถ้าจะให้ฮารุไปเป็นแฟนกับเขาน่ะ ฮารุคงขอกินทาโกะยากิติดคอตายจะดีกว่าอ่ะค่ะ เอาแบบที่ตายอนาถสุดๆ เลยนะคะ เพราะอยากประชดที่ชีวิตมันอับเฉาเศร้าบัดซบที่ต้องไปคว้าปลาหมึกไส้เน่าทั้งนอกและในมาเป็นแฟน =[]=” ฮารุร่ายยาวและด่าเขาทางสายตา
“หน็อย ยัยทึ่มบ้า!!”
“อะไรยะ ไอ้หัวปลาหมึกบ้า!!”
“เอ๋ หลานสองคนไม่ได้เป็น เอ่อ ติ๊ดๆ กันหรอกเหรอ” คุณยายถามหน้าตาเหลอหลา
…คุณยายทำเรื่องแล้ว! T[]T///
“ติ๊ดๆ บ้าอะไรล่ะคะยาย! ไม่ได้เป็นอะไรกันเลยยยยค่ะ!” ฮารุรีบแก้ต่าง
“ใช่ ฉันกับยัยทึ่มเป็นศัตรูกันต่างหากล่ะยาย เฮอะ =^=///” เขาพูดด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ
…เชอะ ปลาหมึกเนี่ย เขินอายแก้มแดงเป็นกับเขาด้วยเรอะ =_=^///
“โอ้ เรอะ แต่ดูหลานสองคนสนิทกันดี ยายก็เลยเข้าใจผิดน่ะ โฮะๆ”
…เอ่อ คุณยายขา ไม่ใช่แค่เข้าใจผิดค่ะ คุณยายมีถั่วบังตาค่ะ! =[]=!!
“โฮะๆ งั้นยายไปก่อนล่ะหลาน ^O^” คุณยายว่าแล้วเดินจากไป…
“เฮอะ ต่อหน้าคนอื่นล่ะทำเป็นเฟคเรียบร้อย ทีอยู่กับฉันน่ะ ตัวจริงนี่อย่างกับปีศาจพูดมาก”
เขาเริ่มด่าฮารุเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน =_=
“เอ๊ะ ทำไมยะ ฮารุน่ะ จริงๆ แล้วน่ารักจะตาย แต่ฮารุเกลียดปลาหมึก!”
“แหวะ ฉันก็ไม่ชอบคนทึ่มเหมือนกันแหละ”
“เหรอ! ถ้าจะพูดแบบนั้นน่ะ ดูตัวเองบ้างเถอะ อีตาบ้า!”
“เฮอะ!!”
“เชอะ!!”
เราต่างคนต่างสะบัดหน้าไปคนละด้าน ทั้งๆ ที่ยังเดินต่อไปนั่นแหละ =_=^
ฮารุเดินตามเขามาตลอดทาง เพราะถ้าเกิดหยิ่งเดินนำหน้า แล้วเดินไปผิดทาง ฮารุคงหน้าแตกตายชัก -_-^ ยอมไม่หยิ่งแต่ไม่หน้าแตกต่อไปอย่างนี้ดีกว่าเยอะ
เขาพาฮารุเดินมาถึงสวนสาธารณะที่สงบร่มเย็นแห่งหนึ่ง มันดูแปลกตาสำหรับฮารุมาก เพราะจากที่นี่ก็ไกลจากบ้านฮารุพอดูเหมือนกัน แต่ที่นี่ดูเป็นส่วนตัว เงียบสงบ และที่อยู่อาศัยแถวนี้ก็น่าอยู่ดี แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า
…ฮารุนึกว่าเขาจะพาฮารุไปขายซะอีก =_=^ คนอย่างหมอนี่รู้จักที่ดีๆ แบบนี้ด้วย?
“โห ที่นี่สวยจัง >O<” ฮารุโพล่งขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เพราะเห็นเขาเงียบผิดปกติ
“…ก็แหงล่ะ เพราะตอนเด็กๆ ตอนที่…” เขาพูดแค่นั้นแล้วก็หยุดชะงัก
“ตอนที่อะไรเหรอ?” ฮารุถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“เปล่า… อย่าถามมากได้มั้ยยัยทึ่ม =_=^”
…ตกลงนี่ยังไม่จบใช่มั้ยวะ? -_-^^
“หน็อย อย่าคิดว่าฮารุเงียบแล้วจะได้ใจนะ อีตาหัวปลาหมึก!” ฮารุแว้ดใส่เขาอย่างยัวะสุดๆ
“พูดมากน่ะยัยทึ่มเอ๊ย!” เขาพูดพร้อมผลักหัวฮารุ
…หน็อย หัวช้านนนน =O=^
“นี่ อีตาปลาหมึก! อย่าคิดว่าสูงกว่าฮารุแล้วจะมาผลักหัวกันได้นะ! ชึ่ย! =3=”
พูดจบฮารุก็กระโดดผลักหัวเขากลับ
“วุ้ย! ยัยบ้านี่ กล้าผลักหัวฉันเรอะ! =[]=^” เขาพูดพร้อมวิ่งเข้ามาขยำๆ ยีๆ หัวฮารุจนยุ่งฟูไปหมด
“กรี๊ด อีตาบ้า! >_<” ส่วนฮารุก็ยืดมือไปสุดแขนและละเลงหัวเขาให้เละเช่นกัน
ฮารุกับเขาวิ่งไล่เตะตีกันในสวนจนเริ่มบ่าย เขาก็เดินนำฮารุมาจนถึงหน้าประตูรั้วบ้าน เราทะเลาะงุ้งงิ้งเรื่องงี่เง่ากันมาตลอดทาง และดูเหมือนว่าเสียงทะเลาะมันจะดังมากจนถึงขนาดมีคนออกมาด่าเลยทีเดียว =_=;;
“ฉันส่งแค่นี้นะยัยทึ่ม =_=”
“เออ! ฮารุไม่ได้อยากให้นายเข้าบ้นหรอก ไอ้หัวปลาหมึก!”
“ฮารุลูก มาช่วยแม่ยกของหน่อยเร้ว!” เสียงแม่ดังมาจากข้างในบ้าน
“ฉันไปล่ะ อย่านอนน้ำลายยืดล่ะ ยัยเบ๊อะ” เขาพูดแค่นั้นและกำลังจะก้าวเท้า แต่เสียงของฮารุกลับทำให้มันหยุดเคลื่อนที่
“ขอบคุณนะ” ฮารุพูดเสียงอ้อมแอ้ม
…นี่ฮารุต้องรวบรวมความกล้าขนาดไหน ทุกคนรู้มั้ยเนี่ย! =_=^?
“…เสียงอะไรหอนวะ?” แล้วเขาก็เดินจากไป
…=[]=
…อะไรนะ!!?
“กรี๊ดดดดด ไอ้บ้า! จำไว้เลยนะไอ้หัวปลาหมึกกก! >[]<++” ฮารุตะโกนไล่หลังเขา
…ฮึ้ย เจ็บใจ! =_=+ นี่ฮารุโง่มากเลยนะที่ไปขอบคุณหมอนั่นเนี่ย! โง่ๆๆๆ โง่ที่สุด!
ฮารุขยี้หัวตัวเองไปมาก่อนที่อะไรบางอย่างแข็งๆ จะลอยมาโดนหัวเข้าจังๆ
ฟิ้ววว โป๊ก!
“โอ๊ย!!” ฮารุร้องขึ้นพร้อมกับกุมหัวส่วนที่รู้สึกเจ็บเอาไว้ อ๊ะ มันปูดขึ้นมาด้วยล่ะ TOT!
“ยัยฮารุ! ยืนทำบ้าอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะหา! ทำไมไม่มาช่วยแม่!” เสียงแม่ตะโกนด่ามาจากในบ้าน
เมื่อฮารุก้มลงไปเก็บเจ้าตัวการแข็งๆ นี่ขึ้นมาก็พบว่ามันเป็น…
“สะ… ส้นรองเท้า!! OoO!!”
“อ้อ นั่นอันใหม่น่ะ พอดีอันเก่ามันพังแล้ว” แม่พูด
…เมื่อเช้าโดนหมอนรองเท้า ตอนเย็นก็โดนส้นรองเท้า เอาเข้าไปนะชีวิตตู TTOTT
“แม่! ทำไมแม่ทำงี้ล่ะ!” ฮารุโวยวายใส่แม่บังเกิดเกล้าผู้รักลูกสาวมาก (ประชด) ทันที
“อ๊ะ โทษทีๆ แม่ไม่ทันมองว่าถืออะไรอยู่น่ะ แฮะๆ” แล้วแม่ก็เดินไปนั่งที่โซฟาในบ้านทันที
ฮารุรีบจ้ำเดินเข้าบ้านด้วยสีหน้าหมดอาลัยตายอยาก แม่นะแม่ ปาอะไรไม่ปา มาปาเกี่ยวเก้าส้นเท้าทุกครั้งเลย T^T อ๋อ คงเพราะวันนี้คนกวนเท้ามาบ้านล่ะมั้ง มันถึงได้เป็นแบบนี้ เชอะ อีตาหัวปลาหมึกเอ๊ย =^=
…ตัวซวยของชีวิตฮารุคือหมอนี่นี่เอง TOT
…อืม วันนี้ถึงจะดูไร้สาระไปหน่อย แต่ก็พูดได้ว่ารู้สึกดี -_-///
โดยเฉพาะตอนที่เราหันหน้าเข้าหากันและได้ทะเลาะกันเสียงดังน่ะ รู้สึกดีมากเลยล่ะ >_<///
Waiting for Tsunayoshi’s date ,, next chapter !!
ยังขำไม่หาย ตอนนี้มันยาวถึงหกหน้าเวิร์ดเชียวหรือนี่ ?? ๕๕๕ แค่บททะเลาะกันก็ปาไปสามหน้าแล้วมั้งเนี่ย เหอ ๆ ๆ ,, รู้สึกว่ามันไร้สาระมาก เอิ๊ก ๆ ช่วยไม่ได้ ชีวิตไรท์เตอร์จอยมันไร้สาระค่ะ ,, นี่แบบว่าปั่นสุด ๆ แล้วนะเนี่ย สู้ค.ขี้เกียจส่วนตัวไม่ได้จริง ๆ เล๊ยยย เออนะ เวลาคุยกันหรือตอบเม้นอะไรประมาณเนี้ย จอยจะวิบัตินะ แต่เวลาแต่งฟิคมันคนละเรื่องก๊าน คุยก็คุยสิ นั่นฟิคฉันย่ะ ไม่อยากวิบัติ ,, และไม่อยากให้อารมณ์ในการอ่านเสียเพราะต้องมาด่าอิไรท์เตอร์ว่าแม่มวิบัตินี่นา ฮ๊า ๆ ๆ ๆ ๆ
ตอนนี้คาดว่าหลายคนคงรอกันเยอะมว๊ากกกกแน่ ๆ เลย เพราะแฟนฟิค โกคุ x ฮารุ เยอะเว่อร์ !! ,, ไปดูในเว็บอื่นยังทึ่งเลยล่ะ แต่เด๋วนี้แฟนฟิค 1886 เยอะขึ้นนะ {ตบผัวะ !} อ่า ขอโทษค่ะ ผิดที่ผิดทางไปหน่อย แฮ่ ๆ =w=; ,, นี่ตอนนี้ในค.คิดตัวเองคิดว่ามันออกน่ารัก ๆ นะเนี่ย =V= ฮึ ๆ ,, อ้อ ขอบอกไว้ก่อนเลยน้า พาร์ทนี้ไม่มีคิสค่ะ ฮว๊ากกก รีดเดอร์หายหมด อ้าว ๕๕๕ ไม่รู้ฟิคอื่นเค้าแต่งกันยังไง แต่จอยแต่งบทคิส บทโรมานซ์อะไรแบบนี้เก่งนะ ฮี่ ๆ =.,= แบบบรรยายได้’รมณ์อ่ะ มีเอ็กซ์พีเรียนซ์สูงค่ะ มาจากนิยายนั่นเอง (ฮา…) ,, เอาเถอะ ๆ ช่วงนี้บ้ามั่ง อัพเซ็ต (upset) มั่ง มีค.สุขมั่ง แต่เวลานั่งคนเดียวอารมณ์บิ๊วต์เศร้ามันจะมาเองค่ะ เฮ้อ ปัญหาของชีวิตตูเจง ๆ ,, อา แอบอีดิทนิส ๆ นะ จอยเปลี่ยนฟอนต์อังกฤษเป็น Century Gothic แล้วล่ะ เพื่อค.ภิรมย์ในการอ่านจ้ะ ฮร่า ๆ ๆ ๆ
เอาเถอะค่ะ ขอให้ทุกคนสติลรอจอยอัพตอนต่อไปต่อนะคะ !! จะรีบอัพให้ค่ะ
ด้วยรักและหวังดี
ไรท์เตอร์ เอ็นจอย ซีอา {enjoy xiah}
* Zeus : เทพซุส หรือ ซีอุส ราชาแห่งทวยเทพ ผู้ปกครองเขาโอลิมปัส และเทพแห่งท้องฟ้าและฟ้าร้องของตำนานเทพปกรณัมกรีก
ความคิดเห็น