คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 :: จดหมายรัก
ตอนที่ 9 จดหมายรัก
...ภาษาใจ
ความจริงมักโหดร้ายกับเราเสมอ
และโชคชะตาก็ชอบเล่นตลกกับเรามาก ๆ เช่นกัน…
ตอนเย็นที่ลี ฮยอกแจไม่อยากให้ถึงมาถึงแล้ว
“ฮยอกแจ..” มือบางของดงเฮบีบมือของเจ้าชื่อเอาไว้เบา ๆ ร่างบางจึงพยักหน้าเล็กน้อยประมาณว่าไม่เป็นไร ก่อนจะก้าวขาเรียวเข้าไปข้างในบ้านด้วยกัน
วันนี้บ้านดูสะอาดเรียบร้อยเป็นพิเศษจากที่สะอาดอยู่แล้ว ดอกไม้ในแจกันตรงโซฟา โต๊ะนั่งเล่น โต๊ะทานข้าว หรือที่วางไว้เพื่อประดับบ้านถูกเปลี่ยนใหม่หมดและถูกจัดอย่างสวยงาม กลิ่นหอมของเหล่าอาหารลอยฉุยออกมาจากห้องครัวชวนน้ำลายสอ แค่ดมกลิ่นก็รู้ว่าคงเป็นอาหารชั้นดี
สงสัยแขกที่จะมาคราวนี้คงไม่ใช่แค่คนสำคัญของพี่ฮันคยอง…
“คุณพ่อ!” เสียงหวานร้องลั่นอย่างดีใจเมื่อเห็นใครคนหนึ่งกำลังเดินลงมาจากบันได ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปกอดทันที ชายวัยกลางคนร่างท้วมจึงหัวเราะร่า
“ไงฮยอกแจ…ยังร่าเริงอยู่เหมือนเลยนะ” รอยยิ้มอบอุ่นถูกแต่งเติมบนใบหน้า หัวกลม ๆ ของฮยอกแจจึงยิ่งซุกเข้าไปในหน้าอกนิ่ม ๆ (เพราะไขมัน)ของผู้เป็นพ่อมากขึ้น
“ผมสบายดีอยู่แล้ว” เสียงหวานตอบอู้อี้ รู้สึกดีใจที่ได้ชินดง…พ่อเลี้ยงที่เขานับถือเป็นพ่อแท้ ๆ ของตน ชินดงเป็นชายร่างสูงที่มีรูปร่างอ้วนท้วมสมบูรณ์ ใบหน้าขาวดูอ้วนกลมเอิบอิ่ม โดยเฉพาะนัยน์ตาสีรัตติกาลคู่นั้นที่ดูแสนใจดี ชายผู้นี้มักจะมาพร้อมกับรอยยิ้มและวาจาคมคาย พูดจริงทำจริงจึงทำให้ธุรกิจที่ทำอยู่สามารถก้าวหน้าไปได้เร็ว
“คิดถึงพ่อจัง” ฮยอกแจเริ่มอ้อน ก็แหม…ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ขออ้อนให้หายคิดถึงสักหน่อยเถอะน่า!
“แน่ะ…เดี๋ยวก็ตกบันไดหรอก ลงไปก่อนไป นี่ลูกพ่อออกจะหล่อเหลาถ้ามีคนมาเห็นว่าโตแล้วยังกอดยังอ้อนพ่ออยู่แบบนี้เดี๋ยวเรตติ้งก็ตกหมดหรอก” ชินดงพูดพร้อมพยายามเกาะมือฮยอกแจออกและในที่สุดมันก็สำเร็จ ร่างบางจึงทำหน้าพองลม
“ผมไม่เห็นจะสนใจเลย”
“หืม…แน่ใจหรอ แล้วนั่นใครน่ะ แฟนของลูกเหรอ น่ารักดีนะ” พูดแซวพร้อมมองตรงไปยังดงเฮที่กำลังยืนขำคิกคักเพราะความติ๊งต๊องของผู้เป็นเพื่อน ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นทำหน้าเหวอแล้วรีบปฏิเสธ
“อ่า ไม่ใช่หรอกครับ ผมเป็นแค่เพื่อนของเขาที่มาค้างที่บ้านเท่านั้นเอง”
ชินดงพยักหน้าเล็กน้อยกับคำตอบ ฮยอกแจเคยเล่าให้ฟังแล้วว่าจะพาเพื่อนมาค้างที่บ้านด้วยเหตุผลบางอย่าง บ้านนี้ก็ออกจะใหญ่โต และฮยอกแจก็ดูจะไว้ใจเพื่อนคนนั้นอยู่พอสมควร…หากจะให้มาพักอยู่อีกสักคนก็คงเป็นการดี บ้านนี้จะได้ไม่เงียบเหงา
ใช่ ชายร่างท้วมคิดแบบนั้น
แต่นั่นมันก็แค่ความคิดเบื้องหน้า…
“โธ่พ่อครับ แฟนเฟินอะไรกัน ผมยังไม่มีหรอก” เสียงหวานตอบเสริม ชินดงจึงหัวเราะร่วน
“เอาล่ะ งั้นเดี๋ยวเราไปทานข้าวกันดีกว่า มีคนที่พ่ออยากจะแนะนำให้เรารู้จักด้วยนะ”
“ได้สิครับพ่อ งั้นผมให้ดงเฮเขาทานข้าวด้วยคนนะฮะ เขาเป็นเพื่อนสนิทผมเอง” คำถามที่ทำให้ชินดงพยักหน้าตกลง ร่างบางจึงหันไปยิ้มแฉ่งให้ผู้เป็นเพื่อน ดงเฮจึงทำได้แค่ยิ้มแหย ๆ เพราะเกรงใจแล้วโค้งตัวลง
“สวัสดีครับ คุณพ่อ”
“สวัสดี...ดงเฮ” ชินดงยิ้มตอบ “ฝากดูแลฮยอกแจด้วยนะ..เจ้านี่มันยิ่งซุ่มซ่ามอยู่”
“โธ่! พ่อครับ ผมไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้นนะ” ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงเง้างอนเรียกเสียงหัวเราะจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี หากแต่ดงเฮก็รู้ว่ามันไม่ได้มีความหมายเช่นนั้นอย่างเดียว
ฝากดูแลฮยอกแจด้วย…ก็หมายความว่าน่าจะการเคลื่อนไหวบางอย่างของศัตรู
เป็นการบอกใบ้ให้รู้ว่าการคุ้มครองจะต้องรัดกุมมากขึ้น
“ได้ครับ ผมจะดูแลฮยอกแจอย่างดี…ด้วยชีวิต” ดงเฮตอบน้ำเสียงหนักแน่น ชินดงจึงพยักหน้าเล็กน้อยอย่างพอใจ แต่คงมีแต่ฮยอกแจอยู่คนเดียวที่ไม่เข้าใจความหมายจึงคิดว่าดงเฮคงจะอำเล่น
“แหม..นายนี่มันเป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ เลยนะดงเฮ งั้นเราไปทานข้าวกันเถอะ ฉันเริ่มหิวแล้วล่ะ ป่ะ…ไปกันเถอะครับคุณพ่อ ตะกี้คุณแม่โทรมาบอกผมว่าอีกสักพักคงจะถึง” พูดพร้อมเดินเข้ามาคล้องแขนชายร่างท้วมให้มุ่งสู่ห้องรับประทานไปด้วยกัน ดงเฮจึงยิ้มน้อย ๆ หากแต่แววตากลับดูข่มขื่น
แล้วถ้านายเกิดรู้ขึ้นมาว่าฉันโกหกนายเพื่อจะได้เข้ามาใกล้ชิดนายในฐานะบอดี้การ์ดลับล่ะฮยอกแจ..
นายยังจะเห็นฉันเป็นเพื่อนอีกหรือเปล่า
โต๊ะทานข้าวรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าเป็นแนวยาวที่ถูกหลุมด้วยผ้าผืนสีขาวลวดลายสวยงามบัดนี้มีอาหารหลากรสเรียงวางกันอยู่อย่างน่ารับประทาน ซึ่งถ้าเป็นทุก ๆ ทีฮยอกแจจะต้องกินไม่ยั้งด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข แต่คราวนี้กลับดูเหมือนเขาชักจะทานไม่ค่อยซักเท่าไหร่
จะให้ทานลงได้ยังล่ะ...
ก็ในเมื่อยังเห็นภาพบาดใจอยู่แบบนี้
ตรงหัวมุมโต๊ะคือชินดงพ่อของเขา ส่วนทางซ้ายของชินดงก็คือฮโยจูแม่ของเขาและทางขวามือก็คือฮันคยอง ถัดจากฮันคยองคือผู้หญิงที่เป็นคนสำคัญคนนั้น....แต่ถัดไปอีกหน่อยก็คือคิบอมที่ถูกฮันคยองบังคับให้มานั่งทานอาหารด้วย
และตรงข้ามกับผู้หญิงคนนั้น...ก็คือฮยอกแจ
ถัดมาจากจากฮยอกแจและตรงข้ามคิบอม...ก็คือดงเฮ
ทั้ง ๆ ที่ทุกคนดูมีความสุข ดูยิ้มแย้มออกมาใจจริง...แต่ทำไมกลับมีแต่เขานะที่ไม่ได้ยิ้มออกมาจากหัวใจ
“ฮยอกแจ..ลูกไม่สบายหรือเปล่าลูก ทำไมดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย” ฮโยจูถามลูกชายคนเล็กของเธอด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ร่างบางจึงส่ายหน้าเล็กน้อยแทนคำตอบ
“ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับคุณแม่”
...แค่โดนพิษรักเล่นงานนิดหน่อยก็เท่านั้นเอง
“น่าเป็นห่วงจังนะคะ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย พี่ว่าเราไปนอนพักก่อนดีกว่ามั้ยจ้ะฮยอกแจ เดี๋ยวพี่จะทำข้าวต้มร้อน ๆ ขึ้นไปให้” คนสำคัญ...หรือ อิม ยุนอาพูดขึ้นด้วยแววตาเป็นห่วง
“ไม่หรอกครับพี่ยุนอา ผมไม่เป็นอะไรมาก...ครอบครัวเราอุตส่าห์อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งที จะให้ผมหนีขึ้นไปนอนได้ยังไงล่ะครับ” ร่างบางแย้มยิ้มกลั้วหัวเราะ แต่นั่นก็ไม่อาจทำให้ใครหลายคนบนโต๊ะอาหารเบาใจได้เลย มีแต่จะเป็นห่วงมากขึ้น...ก็ในเมื่อทั้งรู้ทั้งรู้ว่าฮยอกแจเป็นเด็กหัวดื้ออย่างกะอะไรดี ไม่ก็คือไม่ แถมยังชอบเก็บอะไรเงียบไว้คนเดียว
“ผมว่าเราทานต่อเถอะครับ คุณแม่ครับ...จานนี้เนี่ยอร่อยมากเลยนะครับ สูตรเด็ดของป้าโซอาเขาเลย” พูดพร้อมตักเนื้อไก่ให้กับผู้เป็นแม่
“อ่า...ขอบใจมากจ้ะฮยอกแจ” ฮโยจูแย้มยิ้ม ลูกชายของเธอน่ารักเสมอ
“ฮันคะ เนื้อกุ้งนี้สดมากเลยนะคะ ยุนอาช่วยทำก็เลยรู้ ลองทานดูสิคะ...จานนี้ยุนอาตั้งใจทำเต็มที่เลยน๊า..” หญิงสาวพูดพร้อมตักกุ้งตัวโต ๆ พอดีคำให้กับร่างสูง ฮันคยองจึงยิ้มรับเล็กน้อย ไม่ต้องพูดก็รู้ดี...โต๊ะทั้งโต๊ะกำลังฟุ้งไปด้วยบรรยากาศสีชมพูเสียแล้ว
แต่ก็เว้นฮยอกแจที่ยังคงทนยิ้มฝืด ๆ ออกมาไว้คนหนึ่งก็แล้วกัน..
ฝ่ายดงเฮเมื่อเห็นดังนั้นจึงแอบหน้ามุ่ยไว้ในใจ พลางใช้เท้าที่อยู่ใต้โต๊ะสะกิดขาที่อยู่ใต้โต๊ะของคนตรงข้ามให้หันมาทางตนแล้วส่งเป็นภาษาทางสายตาให้ประมาณว่า ‘ทำอะไรสักอย่างสิคิบอม ฮยอกแจดูแย่แล้วนะ!’
คิบอมขมวดคิ้วมุ่นแล้วส่ายหน้าเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตประมาณว่า ‘จะไปทำอะไรได้ล่ะ’
เท่านั้นแหละ…หน้าบึ้งของดงเฮจึงไม่ถูกเก็บไว้แค่ในใจแต่แสดงออกมาให้เห็นแบบโจ่ง ๆ
‘ฉันงอนนายแล้วคิม คิบอม!!’
“อ่า...หนุ่ม ๆ สาว ๆ นี่ดีจังเลยนะคะ คิดถึงตอนเราแต่งงานใหม่ ๆ จัง” ฮโยจูพูดพร้อมหัวเราะคิกคัก
“แต่ถึงตอนนี้เราก็สวีทกันได้นี่ที่รัก” ชินดงพูดพร้อมสายตากรุ้มกริ่มเรียกรอยยิ้มหวานจากฮโยจูได้เป็นอย่างดี “ฉันรู้ค่ะ...แต่อายเด็ก ๆ เขา”
“นั่นสินะ” ชายร่างท้วมหัวเราะร่วน เรียกเสียงครื้นเครงได้จากทุกคนเป็นอย่างดี
“งั้นเรามาอวยพรให้คู่รักใหม่กันดีมั้ยจ้ะ” ฮโยจูพูดขึ้นบ้าง พลางกวาดสายตาไปทั่วโต๊ะ
“แต่คุณแม่คะ..”
“น่า...อย่าเขินเลยจ้ะยุนอา ทีเมื่อกี้ก็สวีทจนมดกัดเชียว แม่จะได้แนะนำหนูให้ทุก ๆ คนได้รู้จักด้วย” หญิงวัยกลางคนรีบพูดตัดอย่างขี้เล่น แล้วส่งซิกทางสายตาไปให้ผู้เป็นสามี
“เอาล่ะ ในฐานะที่หนูยุนอากำลังจะได้มาเป็นคุณผู้หญิงอีกคนหนึ่งของบ้านเรา ถึงตอนนี้จะแค่หมั้นไว้...แต่พ่อก็เชื่อว่ามันก็ต้องมีวันนั้น วันที่ตระกูลอิมและตระกูลลีจะแน่นเฟ้นเป็นพ้องเดียวกันอย่างสมบูรณ์ และสำหรับหนู...ยุนอา พ่อขอให้หนูมีความสุขกับฮันคยอง...ผู้ชายที่หนูเลือก” ชินดงพูดพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ยุนอาจึงแย้มยิ้มด้วยสีหน้ามีความสุข
“ขอบคุณค่ะ...หนูเองก็รู้สึกดีใจมากเช่นกันที่ได้เกิดมาเป็นลูกสะใภ้ของบ้านนี้ และที่สำคัญ...หนูก็ดีใจมากจริง ๆ ที่ได้เกิดมาพบกับฮัน…และเป็นผู้หญิงที่ฮันเลือก”
แววตาคู่งามดูเต็มด้วยความสุขเปี่ยมล้นจนน่าอิจฉา มันคือแววตาของคนที่กำลังจะได้เป็นเจ้าสาว....หรือของคนที่กำลังจะได้คู่ข้างกายคนที่ตนรักไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ ซึ่งนั่นก็คือความฝันอันแสนวิเศษของผู้หญิงแทบทุกคน
ใช่…ดูมีความสุขเสียจนน่าอิจฉา
ยุนอาเป็นผู้หญิงที่ดี…เขาเชื่อแบบนั้น
ยิ่งเวลายืนอยู่คู่กับฮันคยองก็ดูราวกับกิ่งทองใบหยก
ต่างจากนายลิบลับเลยล่ะ…ลี ฮยอกแจ
ต่างจากนาย คนที่เป็นแค่น้องชาย
คนที่อยู่ใกล้แสนใกล้ แต่ความรู้สึกนี้ที่ปิดบังอยู่ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังอยู่ไกลแสนไกล..
…~~~~***Because I hate you***~~~~…
“ฮยอกแจ วันนี้นายดูเหม่อ ๆ อีกแล้วนะ” น้ำเสียงหวานพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง พลางลากเก้าอี้จากโต๊ะข้าง ๆ มาเพื่อนั่งใกล้กับร่างบาง เจ้าของชื่อจึงส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วตอบด้วยรอยยิ้มเบาบาง
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก”
“นายกำลังโกหกฉัน” แววตาของซองมินดูแข็งกระด้าง “นายชอบเก็บเงียบแบบนี้ทุกทีเลย ถึงนายจะหัวเราะกับทุก ๆ คนแต่นายก็ปิดฉันกับจุนซูไม่ได้หรอกนะ”
“ปิดฉันไม่ได้ด้วย” ดงเฮเสริม
“ใช่ ปิดดงเฮไม่ได้ด้วย…โอ้ย จะอะไรกันเนี่ย นายอย่าเพิ่งขัดฉันสิดงเฮ” ซองมินบ่นเมื่อรู้สึกตัว ดงเฮจึงทำหน้าบึ้ง
“ก็นายลืมฉันนี่!”
“เอาน่า…นี่นายจะคุยกับฮยอกแจกันไม่ใช่หรอ ไหงมาเถียงกันแบบนี้ซะล่ะ” จุนซูรีมห้ามทัพ นอกเรื่องได้ตลอดจริง ๆ…
“อ่า ใช่ ๆ ฉันถามไปแล้วนายยังไม่ตอบฉันเลยนะฮยอกแจ” พอถูกเตือนสติก็วกกลับมาที่เดิม ดวงตาทั้งสามคู่จ้องมองร่างบางอย่างคาดคั้นความจริงทำเอาคนถูกจ้องเริ่มทำตัวไม่ถูก
“ฉ่ะ...ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า ง่า ให้ตายสิ! จะมานั่งรุมถามฉันทำไมเนี่ย เหม่อนิดเหม่อหน่อยไม่ได้หรือไง ไปเลย…ไปนั่งที่ได้แล้ว เตรียมตัวเรียน” ตัดสินใจเฉไฉไปเรื่องอื่นพร้อมโบกมือไล่เป็นท่าประกอบ ซองมินจึงทำหน้าบึ้ง
“แหม…พ่อคนขยัน เออ ๆ โอเค ว่าแต่…”
“ซองมิน”
เสียงทุ้มที่พูดแบบเรียบ ๆ แต่ดังทำให้ใครหลายคนต้องหันไปมองยังต้นเสียง ใบหน้าที่บูดบึ้งอยู่แล้วของซองมินจึงยิ่งบึ้งเข้าไปอีก
“ฉันหิวน้ำ” คยูฮยอนพูดหน้าตาย มือทั้งสองข้างประสานกันไว้ตรงท้ายทอยใช้หนุนแทนหมอน ส่วนขาทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาไว้บนโต๊ะ…อย่างไร้มารยาท
น่าสงสารพวกแฟนคลับคนรักโจว คยูฮยอนจริง ๆ ..ชอบไปได้ยังไงกันนะไอผู้ชายแบบนี้
ใจจริงของซองมินก็อยากจะเถียงกลับไปนักหนาว่า ‘ก็ไปซื้อเองสิ! เป็นง่อยรึไงห๊ะไอประสาท!’ แต่ทำไม่ได้นี่สิปัญหา…ก็เขาติดหนี้อยู่นะ ขืนทำอะไรไปแบบนั้นก็เท่ากับฆ่าตัวตายชัด ๆ
“ครับ ๆ…คุณเจ้านาย เดี๋ยวผมจะไปซื้อมาให้ จะเอาน้ำอะไรดีล่ะครับ!!” ซองมินกระแทกเสียงอย่างหมั่นไส้ เรียกความงุนงงเกิดขึ้นบนใบหน้าของทุกคนได้เป็นอย่างดี
“นายเป็นแฟนคยูฮยอนไม่ใช่หรอซองมิน แล้วทำไมต้องเรียกคยูฮยอนว่าเจ้านายด้วยล่ะ” คำถามแสนตรงของจุนซูโดนใจซองมินดึงฉึก อยากจะบอกเหลือเกินว่ามาไม่ช๊ายยย! เขากำลังโดนบังคับ โดนกดขี่ โดนข่มเหง โดนนู้นโดนนี่ (โดนกดด้วยหรือเปล่า..) อยู่นะ เพียงแต่เขาพูดไม่ได้เท่านั้นเอง แง้...
“อ่ะ..อ๋อ ฉันกำลังเล่นบทเจ้านายลูกน้องกับคยูฮยอนอยู่น่ะ แต่เล่นมากไปหน่อยก็เลยติด...แหะ ๆ” ซองมินหัวเราะแห้ง
“เอ๋ คล้าย ๆ เมดอะไรแบบรึเปล่า ที่ว่าใส่ชุดเมดกับหูแมว คอยรับใช้เจ้านายแล้วพูดเสียงหวาน ๆ” ฮยอกแจถามต่อตาลุกวาว เขาเคยอ่านเจอในการ์ตูน...เอ็กซ์เป็นบ้า
แต่สำหรับซองมินน่าจะเป็นหูกระต่ายมากกว่านะ…
“ห๊า...อ่า ก็ประมาณนั้นล่ะมั้ง” ซองมินผู้ตกอังกฤษหัวเราะแห้ง เรียกความตกตะลึงให้กับคนรอบข้างเป็นอย่างดี แต่ก่อนจะได้พูดอะไรต่อร่างเล็กก็รีบพูดขัดเสียก่อน
“งั้นเดี๋ยวฉันมานะ ไปซื้อน้ำแป๊บ” พูดจบก็วิ่งติดเกียร์เดอะด็อกออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ระหว่างตอนกำลังวิ่งออกจากไปจากห้องต้องสวนทางกับเด็กสาวคนหนึ่งที่คุ้นหน้าแต่ไม่รู้จัก หากแต่ซองมินก็ไม่ติดใจอะไรมาก
ซึ่งก็ไม่ได้รู้เลยว่าเด็กสาวคนนั้นกำลังจะทำให้เขาคิดผิดอย่างมหันต์
“อ่ะ เออ...สวัสดีค่ะ...พี่ฮยอกแจ” เด็กสาวพูดขึ้นอย่างขัดเขินเมื่อเดินตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะของชายหนุ่ม ฮยอกแจจึงเลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ...ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน?
“สวัสดีครับ เอิ่ม...มีอะไร..ให้พี่ช่วยรึเปล่า” ชายหนุ่มติดขัดเล็กน้อยกับการจะแทนตัวเองว่าอะไรดี แต่สุดท้ายก็แทนตัวเองว่าพี่เพราะคนตรงหน้าน่าจะอายุน้อยว่า และเมื่อตะกี้ก็เรียกเขาว่าพี่
“คือว่า..” หญิงสาวทำอ้ำอึ้งก้มหน้างุด ฮยอกแจจึงขมวดคิ้วมุ่น “ว่า..?”
“คือหนู..” ราวกับต้องใช้ความกล้าอย่างมากในการกระทำ แก้มพวงใสแดงเรื่อเป็นสีอมชมพูชวนดูน่ารัก ในขณะที่ยังคงมีเสียงของเด็กผู้หญิงที่ฮยอกแจคาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของเด็กคนนี้เชียร์อยู่ปราย ๆ จากหน้าห้องว่า ‘ให้ไปเลย โซฮี!’
“น่ะ...หนูให้พี่ค่ะ!” พูดออกมาในที่สุดพร้อมยื่นซองจดหมายสีชมพูให้จนสุดแขน ดวงตาคู่สวยหลับตาปี๋ หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะในขณะที่ฮยอกแจยังคงดูตกใจปนงุนงงเล็กน้อยแต่ก็รับมาแต่โดยดี
“คือ…น่ะ หนูอยากจะรบกวนพี่ฮยอกแจให้ช่วยให้คำตอบกับหนูภายในวันพรุ่งนี้ทีนะคะ สถานที่นัดหนูเขียนไว้ให้ในจดหมายแล้ว ย่ะ..ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ!”
“อ่ะ...เดี๋ยว!”
ช้าไปเสียแล้ว ฮยอกแจยังไม่ทันจะพูดอะไร หญิงสาวก็รีบวิ่งออกจากห้องเรียนไปเสียก่อนด้วยความเขินอาย เรียกเสียงโห่ฮิ้วจากเพื่อน ๆ ในห้องเรียนได้เป็นอย่างดี หัวกลม ๆ ของจุนซูจึงรีบชะโงกหน้าดูซองจดหมายสีชมพูที่มีรูปหัวใจแปะอยู่ตรงกลางในมือฮยอกแจ
โอ้แม่เจ้า จดหมายรัก!
“เปิดเลย ฮยอกแจ..เปิด ๆๆ!!” ดงเฮเชียร์เสียงดัง อยากจะคว้าของเพื่อนมาอ่านแต่ก็กลัวเสียมารยาทเลยได้แค่เชียร์
“อ่ะ..อืม ๆ” พูดพร้อมแกะซองจดหมายสีชมพูออกอย่างบรรจง ก่อนที่นัยน์ตาคู่สวยจะไล่เรียงไปตามตัวอักษรที่ถูกเขียนด้วยลายมือน่ารักตามประสาเด็กผู้หญิงพร้อมอ่านออกเสียง
ถึงพี่ฮยอกแจ..
หนูชอบพี่มากนานแล้วค่ะ มันอาจจะดูผลีผลามไปหน่อยแต่หนูก็ชอบพี่จริง ๆ นะคะ
หนูชอบรอยยิ้มของพี่ มันทำให้หนูมีความสุขทุก ๆ ครั้งที่ได้เห็นและรู้สึกเหมือนโลกเป็นสีชมพู อ่า...เขียนแล้วก็อายจัง >//< ยังไงก็รบกวนช่วยให้คำตอบหนูพรุ่งนี้ตอนพักกลางวันที่หลังโรงยิมทีนะคะ
ปล. ถ้าจดหมายนี้ทำให้พี่ต้องลำบากใจก็ไม่ต้องไปก็ได้นะคะ แต่หนูจะรอพี่อยู่ตรงนี้เสมอ...ไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไงหนูก็รับได้ค่ะ ^^
รัก
อาน โซฮี...คนที่แอบรักพี่มานาน
“อาน โซฮีหรอ!” จุนซูที่ฟังจบแล้วร้องลั่น ทำให้ใครหลาย ๆ คนต้องหันไปมองร่างเพรียวอย่างแปลกใจ จุนซูจึงอธิบายต่อ “เปล่าหรอก...แค่ได้ยินข่าวลือนิดหน่อย โซฮีน่ะได้รับการโหวตว่าเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในชั้นปีหนึ่งเชียวนะ แถมยังชอบหักอกผู้ชายเป็นว่าเล่น”
“แต่น้องเขาเป็นคนมาสารภาพรักกับฮยอกแจเองนะ” ดวงตาของดงเฮทอประกายการกรุ่นคิด
“ก็อันนั่นแหละที่ฉันสงสัย” จุนซูบอก ชวนให้ใคร ๆ หลายคนได้คิดตาม
“งั้นโซฮีก็คงจะสนใจฮยอกแจจริง ๆ ล่ะมั้ง” ยูริที่แอบฟังอยู่ตรงโต๊ะข้าง ๆ พูดขึ้นบ้าง แต่ก็ไม่มีใครว่าเพราะฮยอกแจอ่านซะดังขนาดนั้นคงจะได้ยินกันหมด (แต่ถึงไม่อ่านดังยังไงก็ต้องมีคนเอียงหูฟังกันอยู่ดี)
“แต่ฉันว่าไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ” ซูยองค้าน พิจารณาจากข่าวสารรอบทิศที่เธอรู้แล้วจึงสรุปผลได้ว่า...มันต้องไม่ใช่แค่นั้น แต่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร “โซฮีต้องทำด้วยเหตุผลบางอย่างแน่ ๆ ทางที่ดีนายอย่าไปยุ่งด้วยเลยดีกว่า”
“แต่โซฮีเข้าหาฮยอกแจเองนะ คบ ๆ ไปเถอะ เพราะยังไงนายก็ได้กำไร” ดงเฮแนะนำ ทำเอาใครหลาย ๆ คนมองร่างเล็กตาเขียว
“เอาน่า ฉันว่าเรื่องนี้ให้ฮยอกแจตัดสินใจเองดีกว่า นายคงไม่ได้สนใจโซฮีหรอกใช่มั้ย? งั้นนายก็ไม่ต้องคบสิ” จุนซูพูดด้วยเหตุผล ฮยอกแจจึงพยักหน้าเนิบ ๆ
“อืม พรุ่งนี้ฉันจะไปปฏิเสธน้องเขา”
นั่นคงคือทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้แล้วล่ะ..
เอ่อ...อยากโกรธแฟร์นะ =[]=!
ที่ใช้โซฮีเล่นเพราะว่าดูแล้วเหมาะกับบทดีน่ะค่ะ
โซฮีอายุน้อย หน้าตาน่ารักดูใสซื่อ แฟร์เลยคิดไปไกล...ถ้าร้ายลึกก็คงน่าสนุกดี
เป็นเหตุทำให้โซฮีได้รับบทนี้นี่แล... (ตอนแรกกะจะให้ซอฮยอนนะ แต่ไปๆมาๆไม่เอาดีกว่า ถ้ามีเวลาว่างมาก ๆ หรือมีอารมณ์แต่งจะได้แต่งคู่ของยุนซอ ) ชอบคู่นี้น่าร๊าก แฟร์ก็ชอบ >///< ด๊องน่าสงสารอ่ะ อ่า...ด๊องถือว่ามันชิลล์ๆแล้วค่ะ เง้อ...จะเอาเย่เรียวอ่าพี่สาววววว~~~!!!!(งอแง)ความคิดเห็นที่ 58 (จากตอนที่ 9) ที่จริงชอบคู่คยูมินเหมือนกันแต่ตัวหลักของเรื่องมันน่าจะเป็นฮันฮยอกนี่น่าแล้วทำไมถึงเป็นคยูมินล่ะ อ่า ฮันฮยอกหลักก็จริงค่ะ แต่มีคู่อื่นบ้าง...คือมันต้องตามพล็อต ยังไม่ถึงเวลา อิอิ
รีบมาอัพต่อไวๆนะค่ะ จ้ะ ขอบคุณค่ะ ^^
Name : soyminho< My.iD > [ IP : 125.27.13.160 ] 
ความคิดเห็นที่ 57 (จากตอนที่ 9) กรี้ดกร้าดกับคูยมินมากๆเลยยยยยยยยย>_< O_O!
คยูกดมินไปเลยลูกจะได้หนีไปไหนไม่ได้!!! 555+ กำ พูดชวนแฟร์หื่นนะเนี่ย
สงสารฮยอกTT^TT ทำไมชีวิตไก่ถึงรันทดแบบนี้เนี่ยยย
อยากอ่านคิเฮอ่ะแฟร์ (ทำตาปริบๆ*-*) อ่า..คิเฮ คู่นี้ออกยาก ดงเฮปากแข็ง น่า..เดี๋ยวก็มีเองแหละ
จะรอนะจ้าๆๆๆ
PS. Super Junior 3rd album!!!! Sorry Sorry 
Name : @_minto_@< My.iD > [ IP : 58.8.23.212 ] ความคิดเห็นที่ 56 (จากตอนที่ 9)
PS. ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นทุกคนจ้า Name : seviophy< My.iD > [ IP : 124.120.6.209 ] 
ความคิดเห็นที่ 55 (จากตอนที่ 9) เง้อๆ สงสารฮยอกจี้
มินนี่กะเซียเป็นเพื่อนที่ดีมากเลย มากๆ TT^TT
มินนี่งานเข้าซะแล้ว 555 ใช่ งานเข้า ต่อไปเอาไงดีเนี่ย 55
Name : ^@^ ChOmPoO ^@^< My.iD > [ IP : 222.123.10.112 ] 
ความคิดเห็นที่ 54 (จากตอนที่ 8)
ฮยอกอย่าเศร้าไปเลย อิอิ รอดูตอนต่อไป~!Name : ^@^ ChOmPoO ^@^< My.iD > [ IP : 222.123.10.112 ] ความคิดเห็นที่ 53 อ่านครั้งแรก
ติดงอมแงมเลย =[]= โอ้ =[]=!
เอิ๊กก !
สนุกอ่ะอายุน้อยแต่แต่งเก่ง
ปรบมือๆ ขอบคุณค่ะ =w='' แฟร์จะพยายามต่อ ~!
^ ^
อัพด่วนเลยหนูน้อย! ได้เลยค่ะคุณพี่ >O<!
PS. E.L.F. = Ever Lasting Friend Name : ~รักฮีซอล~< My.iD > [ IP : 114.128.72.40 ] 
ความคิดเห็นที่ 52 ไร้เตอจ๋าาาาาาาาาา จ๋า~?
อัพเยอะๆๆๆๆจิ อ่า..มันสั้นไปจริงๆนั่นแหละถ้าเทียบกับตอนแรก ๆ 55
อยากอ่านนนนคอดดดดดดดเรยงิ
จุ๊ฟๆ >3<
Name : จับฮยอกกดกรี๊ดดด [ IP : 125.24.127.55 ] ความคิดเห็นที่ 50 (จากตอนที่ 9)
แต่แหม....ฮยอกจะกลัวอะไรไปคะ=..= กล้าๆหน่อยๆๆๆ ฮิๆๆๆ
อ่า..คยูมิน..
คู๊เอ๊ยยยยย
พูดได้ไม่อายปากมั่งเลยนะแก- -++ ซองมินอ่ะกิ๊กตูเฟ้ย!!(โคนตบ)
แฮะๆๆ ล้อเล่นๆ
พี่สาวมาอัพไวๆๆๆๆๆๆ
อุเคะ...มัน..เฮ้อออ ตันจริงๆง่ะ=O=... เหอะๆ
ถ้าหายตันจะปั่นแล้วรีบลงให้เลยนะค๊า
จะอ่านเยเรียว...กำ ออกแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้ คริคริคริ
ส่วนคยู...หน้าด้านจ้ะ = ='' เขาไม่อ่านหรอกถ้าได้แกล้งมิน
ฮยอก..กลัวฮันเกลียดไง =[]=!
อุเคะ...ฮยอนจุงหล่อมาก..
ทำไมให้เป็นตัวร้าย =[]=!
แหง่งง! (แต่ก็ดี ชอบ..)
PS. !..Alone_Wolf..! + นู๋อาริกะจัง >+< {[ RiKa ]} = ริกะ or วูลฟ์ = ME!! คนเดียวกันน้อ =.,= Name : !..Alone_Wolf..!< My.iD > [ IP : 124.121.153.179 ]
ความคิดเห็น