คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : {❤} Chapter9 ,,, สวนสนุก
:: Chapter9 ::
:: สวนสนุก ::
ที่หน้ามหาวิทยาลัย จียงในชุดเสื้อสีเขียวกับกางเกงยีนส์มายืนรอยัยกระต่ายอยู่ประมาณสิบห้านาทีได้แล้ว แต่ .. ก็ยังไม่มีวี่แววของยัยกระต่าย และนอกจากซอนเยแล้ว เค้ายังนัดแทยังให้มาเป็นเพื่อน แต่แทยังก็ยังไม่โผล่มาเช่นกัน
"หายไปไหนกันหมดนะ"
จียงเริ่มจะหงุดหงิด แต่แล้ว ...
"พี่จียงงงงงง ~"
เสียงเล็กๆที่ฟังดูคุ้นหูดังขึ้น แต่ยัยเตี้ยคงไม่เรียกเค้าแบบนี้แน่นอน จียงหันไปดูตามเสียงก็พบสาวน้อยหน้าซาลาเปา กับ ยัยเอเลี่ยน เดินคู่กันมา โดยทางด้านหลังมีแทยัง และ แดซอง เพื่อนของโซฮีเดินตามหลังมา
"โซฮี!! มา .. มาได้ยังไงน่ะ แล้วนี่ ติ๋ม!!"
จียงดูเหมือนจะงงๆที่แทยังยกโขยงคนมามากขนาดนี้ เค้าหันไปหาเพื่อนสนิทตัวดีทันที
"ก็ .. ก็ซอนมีขอไปด้วย ฉันก็เลย ... แต่ฉันไม่รู้นะว่ายัยติ๋มมันจะพาโซฮีมาด้วย"
แทยังแก้ตัวพลางหลบตาจียง จียงหันไปมองหน้าสาวน้อยซอนมีอย่างหงุดหงิด ก่อนจะมองไปที่แดซองอีกคน
"ทำไมล่ะพี่จียง ก็หนูอยากจะไปเที่ยวสวนสนุกกับพี่แทยังนี่ ก็แค่พาเพื่อนไปสักสองคนจะเป็นไรไป ส่วนแดซองเค้าก็ตามมาดูแลโซฮีแค่นั้นแหละ อย่าหงุดหงิดดิ่ นี่ๆ ดูนี่ดีกว่า ยางรัดผมรูปยูเอฟโออันใหม่ของหนูๆ สวยมั้ย"
ซอนมีพูดเจื้อยแจ้วอย่างอารมณ์ดี โดยไม่ได้ดูสีหน้าของจียงบ้างเลย แถมวันนี้ยัยเอเลี่ยนยังใส่ชุดสีเงินเป็นมัน อย่างกับจะไปเที่ยวอวกาศงั้นแหละ
"นั่น! ซอนเยมาแล้วจี ว๊าวๆๆๆๆ เยอึนคนสวยของฉันก็มาด้วยว่ะ"
แทยังสะกิดบอกจียงเมื่อเห็นซอนเย สาวน้อยหน้ากระต่าย เดินคู่มากับเยอึน สาวในดวงใจของเค้า
"ชิ! ใครเชิญให้มาเนี่ย"
ซอนมีหุบยิ้มทันทีที่รู้ว่าเยอึนมาด้วย เนื่องจากเธอรู้ดีว่าแทยังบ้าเยอึนขนาดไหน ส่วนเยอึน แปลกใจนิดๆที่เห็นแดซอง แต่ก็ดีใจอยู่เหมือนกัน
"ว่าไง รอนานมั้ย"
ซอนเยยังจะมีหน้ามาถามจียงอีกว่ารอนานมั้ย เกือบครึ่งชั่วโมง ...
"นี่ถ้าฉันเป็นต้นไม้นะ รากแก้วฉันคงแข็งแรงมากทีเดียวแหละ เล่นยืนรอเธอนานซะขนาดนั้น"
จียงยังไม่วายปากดีทันทีที่เห็นหน้าซอนเย แต่กระต่ายมินของเราเองก็ยังไม่อยากจะมีเรื่องกันในฤกษ์งามยามดีเช่นนี้
"แล้ว .. พาเพื่อนไปด้วยเหรอ เพื่อนเยอะเนอะนายนี่"
ซอนเยพูดถึงซอนมี โซฮี แทยัง และแดซองที่ยกโขยงกันตามจียงมา ดูท่าทางซอนเยจะงงๆอยู่เหมือนกันที่เห็นคนมากมายขนาดนี้
"อืม .. เธอจะว่าอะไรมั้ยล่ะ"
"ไม่หรอก! ไปกันเยอะๆก็สนุกดี อย่ามัวแต่เสียเวลาเลย ไปกันเถอะ"
ซอนเยพูดพลางยิ้มให้จียง ทำเอานายมังกรจียง งง เพราะนึกว่าซอนเยจะโกรธที่พาเพื่อนมาเยอะ แต่เป็นแบบนี้ก็ดี มันทำให้จียงได้รู้ว่าซอนเยเป็นผู้หญิงที่ไม่เรื่องมาก
"ไปเดินกับพี่จียงสิแกน่ะ"
เยอึนรีบดันเพื่อนสนิทให้ไปเดินคู่กับจียง ซอนเยหันมาดุเยอึนด้วยสายตา และดูเหมือนยัยมิติที่สี่และโซฮีจะสังเกตุเห็น
"โซฮี .. เอาเลย ทำคะแนนเลย อย่ายอมนะ!!"
ซอนมีผลักโซฮีให้ไปชนตรงกลางระหว่างซอนเยและจียงเพื่อหวังจะให้เพื่อนสาวทำคะแนน ส่วนตัวเองก็ไปเดินเกาะแทยังแทน
"ขอเดินกับพี่จียงนะ"
โซฮีพูดพลางทำหน้าตาให้แบ๊วสุดฤทธิ์ (ไม่ต้องทำหนูก็แบ๊วอยู่แล้วละ - - ไรท์เตอร์) เพื่อให้จียงสงสาร
"งั้น .. เดี๋ยวฉันไปเดินกับเยอึนก็แล้วกันนะ"
เป็นซอนเยที่ยอมให้โซฮี ดูเหมือนยัยซาลาเปาจะชอบใจเป็นอย่างมากถึงได้ยิ้มซะจนแก้มแทบแตกแบบนั้น
สวนสนุกใจกลางกรุงโซล หนุ่มสาวรวมทั้งสิ้น 7 ชีวิต กำลังเดินหาเครื่องเล่นกันอย่างกระตือรือร้น แต่คนที่ดูร่าเริงที่สุดดูเหมือนจะเป็นโซฮีที่ได้เดินควงจียง และซอนมีที่ได้เดินควงแทยัง ส่วนเยอึน เธอได้แต่เดินข้างๆแดซองอยู่ห่างๆ
"อืม .. เธออยากจะนั่งไอ้นั่นมั้ย"
จียงที่เดินควงอยู่กับโซฮี ยังอุตส่าห์หันหน้าไปถามซอนเยที่เดินอยู่ข้างหลังพลางชี้ไปทางถ้วยหมุน สร้างความไม่พอใจให้โซฮีเป็นอย่างมาก
"แล้วแต่นายเถอะ" ซอนเยตอบ
"นี่! อย่าเรื่องมากจะได้มั้ย พี่จียงเค้าอุตส่าห์ถาม ถ้าไม่อยากนั่งก็ไม่เป็นไร ฉันไปนั่งกับพี่จียงเองก็ได้"
โซฮีหันไปต่อว่าซอนเยทันที จียงส่ายหน้าอย่างระอาในความเอาแต่ใจของยัยหน้าซาลาเปาคนนี้ พลางหันไปมองกระต่ายมินที่ดูท่าทางซึมๆ
"โซฮี เดี๋ยวพี่มานะ เฮ้ย!! แทยัง ฝากดูแลโซฮีด้วย"
อยู่ๆจียงก็แกะมือของโซฮีที่เกาะแขนอยู่ออก พลางหันไปขยิบตาให้แทยังเป็นเชิงส่งซิก
"ทำไมล่ะ!! พี่จียงพี่จะไปไหน" โซฮีถามอย่างงุนงง
"เดี๋ยวพี่มาละกัน พอดีมีธุระจะคุยกับซอนเยน่ะ ซอนเย!! มานี่มา ตามฉันมาเร็ว"
"เห? อะไรของนายอ่ะะจียง ว๊ายย"
จียงพูดจบก็จูงมือซอนเยแล้วพาเธอวิ่งหนีจากกลุ่มไปทันที สร้างความงุนงงให้ทุกคนเป็นอย่างมาก เว้นแต่เยอึนและแทยังที่พอจะเข้าใจว่าจียงทำแบบนี้ทำไม
"เฮ้!! พี่จียง พี่จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ พี่จะทิ้งหนูเหรอ"
เสียงของโซฮีตะโกนไล่หลังจียงที่พาซอนเยวิ่งหนีไปอย่างไม่พอใจ พลางทำท่าจะวิ่งตามไป แต่ถูกแทยังดึงตัวเอาไว้ซะก่อน
"ปล่อยหนูนะพี่แทยัง!! บอกให้ปล่อยไงเล่า!!"
โซฮีหันมาโวยวายใส่แทยังเสียงดังอย่างไม่เกรงใจใคร พลางสะบัดมือที่ถูกแทยังจับไว้ออก
"จะปล่อยได้ยังไงล่ะ! ก็จียงสั่งให้พี่ดูแลเธอนี่!! ตื๋ม ปล่อยก่อนได้มั้ย ขอพี่จัดการกับโซฮีก่อน"
แทยังบอกให้ซอนมีที่เกาะแขนเค้าอยู่ปล่อยมือออก เพื่อที่จะได้หันไปปราบอาการพยศของยัยซาลาเปาแทน แต่ซอนมีไม่ยอมปล่อย แทยังจึงแกะมือของซอนมีออกซะเอง
"ดี!! ไม่ปล่อยใช่มั้ย งั้นก็ไปหาพี่จียงด้วยกันนี่แหละ"
ในเมื่อแทยังไม่ยอมปล่อย โซฮีจึงใช้แรงอันมหาศาลของตัวเองลากแทยังไปด้วย เธอพาแทยังวิ่งไปตามจียงและซอนเยที่วิ่งหายไปเมื่อกี๊
"อะไรวะ!! ทิ้งเราอีกละ พี่แทยัง ยัยเปา รอด้วยยยยยย!!!!"
ยัยมิติที่สี่ตามไปติดๆ เมื่อโซฮีพาแทยัง คนพิเศษของเธอไปด้วย ทีนี้ก็เหลือแต่เยอึนและแดซองที่ยืนเอ๋อกันอยู่สองคน
"เอาไงดีอ่ะ แกจะตามพวกเค้าไปป่ะ โซฮีดูท่าทางจะโมโหจัดเลยนะไม่ตามไปดูหน่อยเหรอ"
เยอึนถามแดซอง พลางมองตามยัยมิติที่สี่ที่วิ่งตามแทยังและโซฮีไป
"หึ .. อย่าเลย ปล่อยให้โซฮีเค้าไปตามคนที่เค้ารักเถอะ ขืนฉันตามไปจะโดนโซฮีด่ากลับมาด้วย"
แดซองพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ เยอึนจึงรู้สึกสงสารแดซองเป็นกำลัง ที่ไปรักผู้หญิงที่ไม่รักตนเอง เหมือนกับเธอ ที่รักแดซองข้างเดียวเหมือนกัน ในขณะที่คิดอะไรเพลินๆ สายตาของเยอึนก็เหลือบไปเห็น 'กระเช้าลอยฟ้า' พอดี
"แกไปนั่งกระเช้าลอยฟ้ากับฉันมั้ยไอ้แดซอง!!"
"โฮ้ย!! อะไรกันน่ะ พี่จียงเค้าเป็นคนหรือเป็นม้ากันแน่ วิ่งไวชะมัดเลย"
โซฮีนั่งหอบอยู่หน้าร้านขายขนมสายไหม เนื่องจากวิ่งตามจียงไม่ทัน โดยมีแทยังยืนซื้อขนมสายไหมอยู่ข้างๆ
"พี่แทยัง!! หนูหิวน้ำ ไปซื้อน้ำให้กินหน่อยได้มั้ย"
โซฮีเริ่มหันไปโวยวายกับแทยังอย่างเอาแต่ใจเมื่อตัวเองรู้สึกคอแห้ง แถมยังใช้แทยังไปซื้อน้ำให้กินด้วยแน่ะ
"โอเคๆ รอแป๊บนึง อ่ะ เอาขนมสายไหมไปกินก่อน"
แทยังส่งขนมสายไหมให้โซฮี ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปซื้อน้ำให้โซฮี
'เวรกรรมอะไรของเราวะนี่ เยอึนอุตส่าห์มาแล้วแท้ๆ แต่ทำไมเราถึงต้องมานั่งดูแลยัยหน้าซาลาเปาแทนนะ ยัยนี่ก็เหมือนกัน บ้านก็รวยแต่ใช้เรามาซื้อน้ำแล้วไม่ให้ตังค์เราซักกะวอน'
แทยังคิดอย่างไม่สบอารมณ์ พลางซื้อน้ำแล้วเดินกลับมาหาโซฮีที่นั่งกินขนมสายไหมอย่างเอร็ดอร่อยอยู่
"ขอบคุณนะพี่แทยัง"
ยัยหน้าซาลาเปาเอ่ยขอบใจแทยังพลางกินน้ำอย่างกระหาย แทยังนั่งลงข้างๆโซฮีพลางกินฮ็อทด็อกที่ซื้อมาบ้าง เนื่องจากเค้าเองก็เหนื่อยเหมือนกันที่ถูกโซฮีลากมาแบบนั้น
"พี่แทยังกินอะไรเหรอ หอมจัง"
โซฮีที่เห็นแทยังกินฮ็อทด็อกเอ่ยถามพลางทำหน้าตาอินโนเซ้นส์ เป็นเพราะเธอเองก็เริ่มหิวและอยากจะกินอะไรบ้างเหมือนกัน
"ฮ็อทด็อกน่ะ ทำไมเหรอ" แทยังย้อนถามในขณะที่กำลังกินเต็มปาก
"หนูหิว" โซฮีตอบพลางทำหน้าตาอินโนเซ้นส์ (อีกแล้ว)
แทยังหันไปมองหน้าของคนหน้าซาลาเปาที่ตอนนี้แก้มแดงจัดเพราะเหนื่อย สายตาเว้าวอนอยากกินฮ็อทด็อกของโซฮีมันทำให้เค้าสงสาร
"จะกินอะไรละ"
"อะไรก็ได้ ตอนนี้หนูหิวจะแย่อยู่แล้วเมื่อเช้ายังไม่ได้กินข้าวมาเลยอ่ะ"
"กินไอ้นั่นมั้ย" แทยังถามพลางชี้ไปที่ร้านต็อกโบกิ แต่มันไม่ใช่ของโปรดของโซฮี
"ไม่เอา ~ หนูอยากกินไก่ทอดเคเอฟซีมากกว่า"
โซฮีที่ตอนแรกบอกว่า 'จะกินอะไรก็ได้' ตอนนี้กลับงอแงจะกินKFC แทยังเอามือกุมขมับเนื่องจากตามอารมณ์โซฮีไม่ทัน
"ไปกินกันเถอะพี่แทยัง นะนะ"
โซฮีพูดจบก็ดึงแทยังให้ตามเธอเข้าไปในร้าน KFC ทันทีด้วยความเอาแต่ใจของตนเอง ส่วนแทยังก็ต้องตามใจยัยหน้าซาลาเปาอย่างเสียมิได้ เพราะจียงได้ฝากให้เค้าดูแลโซฮี เค้าจึงต้องดูแลเธอให้ดีที่สุด
บนกระเช้าลอยฟ้า เยอึนนั่งกินเฟรนช์ฟรายที่ซื้อมาอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีแดซองนั่งกินไก่ทอดอยู่ที่ ที่นั่งฝั่งตรงข้าม
"ไม่เป็นห่วงโซฮีบ้างเหรอไอ้แดซอง"
เยอึนถามแดซองในขณะที่ของกินยังเต็มปาก ดูเหมือนว่าคุณนายปาร์คของเราจะกินเยอะกว่าแดซองซะอีก
"ช่างเค้าเหอะ ป่านนี้คงตามไปจนเจอพี่จียงแล้วไปสวีทกันแล้วละ ฉันน่ะ มันคงไม่มีความหมายมากมายอะไรกับเค้านักหรอก"
แดซองตอบ ปากก็กินไก่ทอดอย่างเอร็ดอร่อยเหมือนไม่ได้เศร้าแบบที่พูดเลยสักนิด
"เหรอ .. แต่ฉันก็เห็นโซฮีกับแกก็สนิทกันดีนี่นา"
"สนิทก็แค่นั้นน่ะ โซฮีน่ะ ไม่เคยเข้าใจหรอกว่าฉันรู้สึกยังไง เอาแต่คลั่งพี่จียงๆ อะไรๆก็พี่จียงๆ แล้วฉันล่ะ ฉันมันเป็นตัวอะไร"
"เอาเฟรนช์ฟรายมั้ย"
เยอึนถามพลางยื่นเฟรนช์ฟรายให้แดซอง ซึ่งเค้าเองก็หยิบเข้าปากอย่างว่าง่าย
"เธอนี่ยังกินเก่งเหมือนเดิมเลยนะเยอึน"
"ก็พอๆกะแกนั่นแหละไอ้แดซอง"
เยอึนพูดพลางมองหน้าแดซอง แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างบ้าคลั่ง
"ฮะๆๆ ว่ามั้ยเยอึน เรานี่มีอะไรเหมือนๆกันหลายอย่างเนอะ"
แดซองพูดไปก็หัวเราะไป เยอึนก็เหมือนกัน เธอชอบใจที่จะเห็นแดซองหัวเราะมีความสุข เพราะถ้าเค้ามีความสุข เธอเองก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย
"ถ้าโซฮีเป็นอย่างเธอก็ดีสิ เฮ้อ .. ฉันนี่เหลวไหลจัง ชอบไปพูดถึงเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่เรื่อย"
แดซองพูดพลางเกาหัว ซึ่งคำพูดประโยคนี้ของแดซองก็ทำให้เยอึนต้องหุบยิ้มทันที
"แล้วทำไมแกไม่ทำให้มันง่ายขึ้น ... โดยที่เปลี่ยนใจหันมาชอบคนที่เค้าเข้ากันได้กับแกล่ะ"
แดซองมีสีหน้างงนิดหน่อยที่ได้ยินเยอึนพูดประโยคนี้ ต้องยอมรับว่าไอคิวของเค้าน้อยกว่าเยอึน ย่อมไม่เข้าใจในวลีแปลกๆของเยอึนเป็นแน่
"ช่างมันเถอะ แกคงไม่เข้าใจหรอก" เยอึนพูดพลางยิ้ม
"อืม .. ไม่เข้าใจจริงๆน่ะแหละ"
แดซองตอบพลางนั่งกินอะไรของเค้าต่อไปเรื่อยเปื่อย มีเพียงเยอึนเท่านั้นที่รู้ว่าคนในประโยคเมื่อกี๊หมายถึงใคร
"นี่ .. หยุดพักก่อนได้มั้ย ฉันวิ่งไม่ไหวแล้วนะ"
เสียงของซอนเยที่ถูกจียงลากให้วิ่งมาด้วยบอกกับเจ้าตัว ที่เอาแต่ลากเธอวิ่งมาอย่างบ้าระห่ำราวกับอยู่ในการแข่งขันวิ่งมาราธอนยังไงยังงั้น
"หวังว่าโซฮีคงตามมาไม่ทันแล้วนะ"
จียงบ่นพึมพำพลางชะเง้อมองไปทางด้านหลัง เพื่อให้แน่ใจว่ายัยซาลาเปามันตามมาไม่ทันแล้ว
"แล้วทำไมนายต้องลากฉันวิ่งมาแบบนี้ด้วยเนี่ย!!"
ซอนเยถามพลางนั่งพักเหนื่อยบริเวณม้านั่งใต้ต้นไม้ ซึ่งจียงเองก็นั่งลงข้างๆทันทีอย่างเหนื่อยอ่อน
"ก็ ... ฉันเป็นคนชวนเธอมาเที่ยวนี่ จะปล่อยให้เธอเดินซึมอยู่คนเดียวได้ยังไงกัน"
"...."
ซอนเยเหล่ตามองชายหนุ่มข้างๆอย่างสงสัย 'ที่ไอ้เตี้ยมันพูดนี่หมายความว่าไงกันแน่?'
"แล้ว ... แล้วนายไม่เป็นห่วงโซฮีบ้างเหรอ"
"มีทั้งแดซองแล้วก็แทยังแบบนั้นน่ะ ไม่เห็นจะน่าเป็นห่วงตรงไหน เธอสิน่าเป็นห่วงกว่าอีก ยิ่งซุ่มซ่ามเซ่อซ่าอยู่ด้วย ดีไม่ดีจะโดนไอ้แก่ลามกลวนลามเอาอีก"
หมาในปากของจียงเริ่มทำงานอีกแล้ว
"เอ๊ะ! ทำไมต้องเอาเรื่องเก่ามาพูดด้วยล่ะ!! นายนี่มันโรคจิตหรือยังไงกันนะเห็นเรื่องทุกข์ของคนอื่นเป็นเรื่องดีไปได้"
และซอนเยก็ไม่ยอมถูกด่าอยู่ฝ่ายเดียวแน่ๆ จึงต่อปากต่อคำด้วยแบบลืมเหนื่อยไปเลย
"ว่าฉันโรคจิตอีกแล้วเหรอยัยเตี้ยนี่!! รู้งี้ไม่ชวนเธอมาด้วยหรอก"
"แล้วใครใช้ให้ชวนฉันล่ะ!! ไอ้เตี้ย!!"
"ไม่เถียงกับเธอแล้ว หิวน้ำ ไปซื้อน้ำก่อนนะจะเอาอะไรมั้ย"
เป็นจียงที่เป็นฝ่ายยอมก่อนโดยอ้างเรื่องหิวน้ำ ซอนเยรู้สึกว่าจียงแปลกไปจริงๆ ไม่เหมือนไอ้เตี้ยปากดีคนเดิมที่เธอรู้จัก
"เอ่อ .. เอาโค้กให้ฉันด้วยละกัน นี่เงิน"
ซอนเยพูดพลางทำท่าจะหยิบเงินในกระเป๋าให้จียง
"ไม่ต้องหรอก ฉันออกให้"
จียงพูดจบก็เดินตรงไปยังรถเข็นที่ขายน้ำทันที ยิ่งสร้างความงุนงงหนักให้ซอนเย 'เมื่อตะกี๊ยังด่าฉันปาวๆอยู่เลยนะ นายนี่มันมีอะไรสิงอยู่รึไง'
"อ่ะ โค้กของเธอ"
จียงหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมส่งแก้วโค้กให้ซอนเย ส่วนตัวเค้ากินน้ำเปล่า
"ขอบใจนะ"
ซอนเยกล่าวขอบใจพลางรับแก้วโค้กมาดื่ม ส่วนจียงก็ยืนกินน้ำเปล่าของเค้าไป
"เมื่อกี๊ที่ด่านายฉันขอโทษทีนะ นายคงไม่โกรธใช่มั้ย"
ซอนเยที่สามารถควบคุมสติอารมณ์ได้แล้วกล่าวขอโทษจียงอย่างเขินๆ พลางยิ้มจนเห็นฟันกระต่ายสองซี่ข้างหน้า
"อืม .. ฉันเองก็ปากไม่ดีเหมือนกันน่ะ ขอโทษเธอเหมือนกันนะ"
จียงเองก็อ่อนยวบยาบทันทีที่ได้ยินคำขอโทษออกมาจากปากผู้หญิงตัวเล็กๆตรงหน้า เพราะอะไรก็ไม่รู้แต่ทุกครั้งที่ซอนเยยิ้ม หัวใจของเค้าก็จะสั่นไหวไปด้วยทุกที
"ฉันอยากเล่นไอ้นั่นจัง"
ซอนเยเปลี่ยนเรื่องคุยพลางชี้ไปทางถ้วยหมุน ที่จียงชวนเธอเล่นในตอนแรก
"ไหวเหรอ ~ เธอยิ่งอ่อนแอๆอยู่ เดี๋ยวเล่นแล้วเกิดเป็นลมไปจะซวยเอานะ"
"แล้วตอนแรกนายชวนฉันทำไมกันล่ะ ไปเถอะน่า~ ฉันอยากเล่นจริงๆนะ"
ซอนเยพูดก่อนจะฉุดจียงไปยังเครื่องเล่นถ้วยหมุนทันที ส่วนจียง รู้สึกดีเหมือนกันที่ถูกซอนเยจูงมือแบบนั้น
หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักใส่แว่น ในชุดสูทสีดำสนิทกำลังเดินถือสมุดเลคเชอร์อะไรบางอย่างพร้อมกับเดินมองเครื่องเล่นในสวนสนุกไปด้วยอย่างเบื่อหน่าย
"คุณหนูซึงรีครับ ผมว่าคุณหนูพักเหนื่อยก่อนดีกว่านะครับ แดดมันก็ร้อนมากแล้วนะ"
'ชันซอง' บอดี้การ์ดคนสนิทของ 'คุณหนูซึงรี' เสนอให้เขาพักอย่างเป็นห่วง เพราะนี่ก็ใกล้จะเที่ยงวันแล้วและอากาศก็ร้อนมากๆด้วย
"ไม่เป็นไรหรอกชันซอง ฉันว่ารีบๆเดินตรวจดูไปให้เสร็จแล้วค่อยพักทีเดียวดีกว่า"
ซึงรีบอกกับชันซองก่อนจะเดินตรวจรอบๆสวนสนุกต่อ ที่เค้าต้องทำแบบนี้เพราะเจ้าของสวนสนุกนี้คือพ่อของเค้าเอง และพ่อของเค้าก็มักจะมอบหมายให้ลูกชายคนเดียวของตนเองมาเดินตรวจกิจการของครอบครัวแล้วก็ให้ทำรายงานส่งเสมอๆ
"งั้นคุณหนูจะทานอะไรมั้ยครับผมจะไปซื้อมาให้"
"ขอเป็นน้ำส้มละกันนะ ขอบใจนายมากชันซอง"
เมื่อซึงรีสั่งการเสร็จเรียบร้อย ชันซองก็รีบเดินไปหาร้านขายน้ำเพื่อที่จะซื้อน้ำส้มมาให้ซึงรีทันที ส่วนซึงรีเองก็เดินตรวจสวนสนุกต่อไป แต่ทว่า ... มีบางอย่างผ่านเข้ามาในสายตาของเค้าซะก่อน
"นี่! เธอ ซอนมีใช่มั้ย มาทำอะไรที่นี่"
ซึงรีรีบเข้าไปทักสาวน้อยในชุดสีเงินมันวาวสะท้อนแสงที่ติดกิ๊บรูปเอเลี่ยนที่ยืนหันหลังอยู่ทันที เพราะคิดว่าคนที่แต่งตัวแบบนี้จะต้องมีเพียงคนเดียวในโลกแน่ๆ
"....."
"อ้าว ... เป็นอะไรน่ะ"
ซึงรีต้องอึ้งไปนิดหนึ่ง เมื่อยัยเอเลี่ยนซอนมีหันมามองหน้าเค้าด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา ซอนมีร้องไห้? ทำไมถึงร้องล่ะ?
"โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ยังไม่ทันที่จะอ้าปากถามอะไรต่อ ยัยเอเลี่ยนก็ตรงเข้ามากอดซึงรีเอาไว้แล้วปล่อยโฮออกมาอย่างสุดเสียง จนซึงรีรู้สึกว่าบนอกของตนเองกำลังแฉะไปด้วยน้ำตาของซอนมี
"เอ่อ ... ซอนมี .. เธอ ... เธอเป็นไรอ่ะ"
"โฮๆๆๆ ซึงรี ... ซึงรี ... โฮๆๆๆ ทำไมฉันต้องถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวด้วย ฮือๆๆๆ"
ซึงรียอมรับว่าไม่เข้าใจเรื่องที่ซอนมีพล่ามออกมาเลยแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้ตัวเองกำลังหน้าชาเนื่องจากถูกคนเกือบทั้งสวนสนุกที่เดินผ่านไปผ่านมามองเหมือนเค้าเป็นตัวประหลาด
"ใจเย็นก่อนนะซอนมี .. โอ๊ย! ตายล่ะ คนมองเรากันใหญ่แล้ว"
"มองก็มองไปสิ โฮๆๆๆๆ ก็ฉันน้อยใจนี่"
ซึงรีส่ายหน้าเมื่อยัยเอเลี่ยนมันไม่แคร์สื่อเอาซะเลย ซอนมีน่ะไม่เดือดร้อนหรอกแต่คนที่เดือดร้อนน่ะเค้าต่างหาก
"เอางี้ดีกว่า ไปหาที่เงียบๆคุยกันก่อนละกันนะ ตามมาๆ"
ไม่ต้องรอคำตอบของซอนมีว่าจะไปหรือไม่ไป ซึงรีรีบลากยัยเอเลี่ยนออกมาจากที่ตรงนั้นทันที ก่อนที่เค้าจะได้เป็นตัวประหลาดให้คนซุบซิบนินทาไปมากกว่านี้
"ถ้วยหมุนนี่สนุกจังเลยเนอะ อยากเล่นอีกจัง ว่ามั้ย"
น้ำเสียงที่ร่าเริงที่ดังออกมาจากปากของซอนเย ทำให้จียงแน่ใจแล้วว่า ซอนเยเริ่มจะสนุกกับการมาเที่ยวสวนสนุกครั้งนี้แล้ว
"เธอนั่งถ้วยหมุนมา8รอบแล้วนะซอนเย ฉันว่าหาอย่างอื่นเล่นเหอะ"
จียงที่เริ่มรู้สึกพะอืดพะอมบอกกับซอนเยหลังจากที่ต้องนั่งถ้วยหมุนเป็นเพื่อนซอนเยมา8รอบแล้ว
"เหรอ ... เอางั้นก็ได้ นายเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมดูหน้าซีดๆ"
ซอนเยถามจียงอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าเค้าหน้าซีดๆไป แต่เอ๊ะ! เธอเป็นห่วงเค้าเหรอ? หัวใจของเธอเป็นของท็อปไม่ใช่เหรอ?
"ฉันไม่เป็นไร .. ไม่เป็นไรจริงๆ"
"แน่ใจนะ"
"อื้ม ... อะ ...อะ .. อ้วกกก!!!"
พูดไม่ทันจะขาดคำจียงก็อาเจียนเอาข้าวเช้าที่กินเข้าไปออกมาหมดไส้หมดพุง ยังดีที่ซอนเยหลบทันไม่งั้นคงจะโดนอ้วกของจียงแน่ๆ
"นายอ้วกอ่ะ ... ไหนบอกว่าไม่เป็นไรไง"
ซอนเยช่วยเดินเข้าไปลูบหลังให้จียงที่ตอนนี้หมดสภาพแล้ว ส่วนจียงเองก็รู้สึกแย่นิดๆที่ซอนเยจะต้องมาเห็นสภาพเค้าตอนนี้
"ก็เล่นถ้วยหมุนตั้งแปดรอบ ถ้าฉันไม่อ้วกก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ"
ซอนเยต้องหัวเราะในเหตุผลของจียง แต่เอ๊ะ! ถ้างั้นเธอก็ไม่ใช่คนสิ
"ไปนั่งพักก่อนเถอะนะ ตรงนั้นน่ะ"
ซอนเยชี้ไปทางม้านั่งสีฟ้า ซึ่งเป็นสีที่เธอชอบที่สุด พลางลากจียงไปนั่งที่ม้านั่งตัวนั้นทันที
"ไหวมั้ย" ซอนเยถามจียงพลางหยิบพัดสีฟ้าลายจูกิ (ตัวการ์ตูนน้องหมาของเกาหลี และเป็น1ในฉายาของซอนเย 'มินจูกิ') มาช่วยพัดให้จียง
"อืม .. ยังไหวอยู่"
จียงตอบพลางยิ้มให้ซอนเย ซอนเยเห็นจียงยิ้มได้ก็ค่อยโล่งใจ
"แล้วนี่เราจะไม่กลับเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆเหรอ"
ซอนเยถามจียงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าหนีออกจากกลุ่มมานานแล้ว
"ไม่ต้องหรอก ~ เราไปหาอะไรเล่นกันสองคนก็ได้ ถ้ามัวแต่ตามหากันจะเสียเวลาซะเปล่าๆ"
แต่จริงๆแล้วที่จียงไม่อยากให้ซอนเยไปตามหาเพื่อนๆ ก็เพราะว่าเค้าอยากจะอยู่กับซอนเยสองคนต่างหาก
"เอางั้นเหรอ .. แล้ว ..นายไม่เบื่อเหรอที่จะต้องมาอยู่กับยัยเตี้ยแบบฉันสองคนน่ะ"
"ไม่หรอก ... "
จียงตอบแต่ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงต้องหน้าแดงด้วย เกิดมาตั้งหลายปียังไม่เคยมีอาการแบบนี้เลย ยัยกระต่ายของเราเองก็ใช่ย่อย ถึงแม้ตัวเองจะบอกว่ายังรักท็อปอยู่ แต่ไอ้เตี้ยข้างๆก็ทำให้เธอหวั่นไหวได้เช่นกัน
"อยากเล่นอะไรอีกมั้ย ตอนนี้ฉันค่อยยังชั่วแล้ว"
จียงเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะทั้งอายแล้วก็เพราะว่ากลัวซอนเยจะเบื่อที่จะต้องมานั่งเฉยๆเฝ้าคนที่กำลังคลื่นไส้เช่นเค้า
"เล่นอะไรดีล่ะ ดีไม่ดีนายจะได้เอาของเก่าออกอีก"
ซอนเยพูดพลางมองหาเครื่องเล่นที่คิดว่าจียงพอจะเล่นได้ ซอนเยมองสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า ฉับพลันไอเดียก็บรรเจิด
"มานี่เถอะจียง!! ฉันหาอะไรให้นายเล่นได้แล้วล่ะ"
ซอนเยพูดกับจียงด้วยสีหน้าร่าเริง จียงทำหน้าสงสัยไม่รู้ว่าซอนเยจะพาเค้าไปเล่นเครื่องเล่นอะไร
"ตกลงพี่จียงเค้าหายไปไหนกันแน่!! ชักจะหงุดหงิดแล้วนะ แล้วหายไปกับใครดันไม่หาย หายไปกับยัยเตี้ยนั่นซะได้!!"
แทยังกำลังนั่งฟังเสียงเล็กๆที่กำลังบ่นอุบอิบอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยของโซฮีอยู่ในร้านเคเอฟซี ที่เค้าและโซฮีนั่งจุ้มปุ๊กมาชั่วโมงกว่าแล้ว
"อย่าไปเรียกซอนเยแบบนั้นสิโซฮี เค้าเป็นรุ่นพี่นะ"
"ก็หนูจะเรียกว่ายัยเตี้ยแล้วจะทำไม พี่แทยังมีปัญหาเหรอ!!"
โซฮีขึ้นเสียงใส่อย่างเอาแต่ใจ แทยังจึงส่ายหน้าและนั่งกินน้ำต่อ
"ยัยเอเลี่ยนก็อีก โทรไปก็ไม่รับสาย อะไรของยัยนี่นะ!! แดซองก็เหมือนกัน แต่รายนั้นคงจะอยู่กับพี่เยอึนคงไม่เป็นไร"
"ไม่เป็นไรได้ไงล่ะ ป่านนี้เยอึนของพี่จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ แดซองมันต้องจีบเยอึนของพี่แน่ๆเลย"
แทยังพูดออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เมื่อจินตนาการถึงเยอึนที่อยู่กันสองต่อสองกับแดซอง ป่านนี้สองคนนั้นคงจะลันล๊า~กันแล้วแน่ๆ
"พี่แทยังนี่ก็บ้าพี่เยอึนจริงๆเลย เค้าสนใจพี่บ้างรึเปล่าก็ไม่รู้"
โซฮีค่อนแคะแทยังอย่างหมั่นไส้ หมั่นไส้แทนยัยเอเลี่ยนด้วย ที่หลงรักแทยังมาตั้งนานแต่แทยังก็ไม่เคยจะสนใจเลย ดันไปสนใจกับเยอึนอยู่ได้
"เราก็เหมือนกันน่ะแหละ มัวแต่ไปบ้าไอ้จียงอยู่ได้ เค้าสนใจเราบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้เหมือนกัน"
แทยังเองก็จับจุดโซฮีถูก จึงพูดจาประชดโซฮีบ้างอย่างหมั่นไส้
"เอ๊ะ!! พี่แทยังนี่!! ทำไมถึงพูดแบบนี้!! อยากตายรึยังไงห๊ะ!!"
คนหน้าซาลาเปาลุกขึ้นเท้าเอวมองแทยังอย่างโมโห ที่บังอาจมาพูดถึงความรักของเธอที่มีต่อจียงแบบนั้น แถมยังขึ้นเสียงซะดัง
"โอเคๆ ขอโทษที ยอมๆ นั่งลงก่อนเถอะ"
แทยังจำต้องยอมโซฮีอย่างเสียมิได้ และมันจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่โซฮีโมโห จนเค้ายังนึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่า 'ยัยเด็กนิสัยเสียแบบนี้เนี่ยนะที่เป็นถึงดาวมหา'ลัย'
"ก็ลองไม่ยอมสิ! พี่จะได้เห็นดีกับหนูแน่"
โซฮีพูดพลางค้อนสายตาอันคมกริบใส่แทยัง ก่อนจะนั่งลงเหมือนเดิม แทยังลอบถอนใจอย่างโล่งอก
"นี่ก็เย็นแล้วนะเนี่ยพี่แทยัง ทำไมพี่จียงเค้ายังไม่โผล่มาอีก หนูขี้เกียจจะรอแล้วนะอยากกลับบ้านอ่ะ"
อยู่ดีๆโซฮีก็เปลี่ยนอารมณ์ซะงั้น คงจะเป็นเพราะเหนื่อยมาทั้งวันจากการเดินตามหาจียงเลยทำให้โซฮีรู้สึกกร่อยๆในการมาเที่ยวครั้งนี้
"เฮ้ยย~ยังไม่ได้เล่นอะไรเลยนะจะกลับแล้วเหรอ"
แทยังแย้งขึ้นมา รู้สึกสงสารเมื่อเห็นหน้าบูดๆของโซฮีตอนนี้ ทั้งๆที่เมื่อกี๊ยังหมั่นไส้โซฮีอยู่แท้ๆ
"ก็หนูเบื่อนี่ ขี้เกียจนั่งรอพี่จียงแล้ว! เดี๋ยวหนูโทรเรียกคนขับรถมารับหนูกลับบ้านก็ได้"
"อย่าพึ่งสิโซฮี"
แทยังรีบห้ามโซฮีที่กำลังหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อที่จะโทรเรียกคนขับรถให้มารับ โซฮีหันมามองหน้าแทยังอย่างสงสัย
"เอ่อ ... ไหนๆเราก็มาถึงสวนสนุกแล้ว หาอะไรเล่นกันหน่อยก็แล้วกัน นานๆจะได้มาที"
"...."
โซฮีมองผู้ชายที่พูดประโยคเมื่อกี๊พลางนึกไปถึงซอนมี 'เข้าใจแล้วว่าทำไมยัยเอเลี่ยนมันถึงได้หลงพี่นักหนา'
"พี่ไม่รำคาญหนูเหรอ" คนแก้มป่องถามพลางทำหน้าตาบ้องแบ๊วใส่แทยัง
"จะให้ทำไงได้ล่ะ ... พี่เองก็ไม่อยากมาเสียเที่ยวเหมือนกันนี่ แล้วเราน่ะมาแล้วไม่ได้เล่นอะไรไม่เบื่อบ้างรึไงกัน"
แทยังพูดพลางบิดขี้เกียจ โซฮีเริ่มมองผู้ชายคนนี้ในแง่บวก จริงๆแล้วแทยังก็เป็นคนที่แคร์ความรู้สึกของคนอื่นเหมือนกันนี่
"อืม .. ก็ได้ ถ้าพี่แทยังอยากเล่นเดี๋ยวหนูเล่นเป็นเพื่อนก็ได้ โอเค้?"
แทยังหันไปมองหน้าคนแก้มป่องที่ทำหน้าตาทะเล้นอยู่ข้างๆพลางยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวโซฮีเบาๆด้วยความเอ็นดู
"เอาล่ะ! ไปหาอะไรเล่นกันเหอะ ปะ"
แทยังพูดจบก็จูงมือยัยเด็กแก้มป่องจอมเอาแต่ใจไปหาเครื่องเล่นเล่นทันที ถึงแม้ในเวลาปกติจะกัดกันแทบตาย แต่ทว่า .. วันนี้มันคงจะเป็นวันที่ไม่ปกติ ทั้งสองคนเลยเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยแบบนี้
ความคิดเห็น