คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Charpter F.1มาถึง!...100%แล้วค่า!!!~
Charpter F.1
มาถึง!...
“ กลับมาแล้วครับ!~ ” มาซาฮิโระขานเสียงดังให้คนในบ้านรู้ ซึ่งดูเหมือนวันนี้จะมีแขกมาเยี่ยมบ้านของเขาเสียแล้ว
บ้านของมาซาฮิโระ เป็นทรงแบบสมัยใหม่ทั่วไป แต่การตกแต่งภายในบ้านนั้นกลับคนละเรื่อง เพราะด้านในบ้านของเขาตกแต่งแบบย้อนกลับไปยุคเก่าของญี่ปุ่นเกือบทั้งหมด ซึ่งมาซาฮิโระก็สุดแสนจะชอบจนแทบอยากอยู่ติดกับบ้านไม่อยากออกไปไหนเลยทีเดียว พ่อของเขบอกว่าบ้านหลังนี้ คุณปู่ของเขาเป็นคนออกแบบเองซึ่งเขาเองก็รู้สึกขอบคุณอยู่หรอก เพราะปู่ของเขาจบสายออกแบบ จนได้ไปร่ำเรียนไกลถึงเมืองนอก แต่ทว่า ก็มีบางเรื่อง( ที่จริงแล้วหลายเรื่องเลยล่ะ ) ที่ทำให้เขาไม่อยากเจอปู่อีก
จะอะไรล่ะ?!...
ปู่เขาน่ะ ร้ายกาจน้อยเสียเมื่อไหร่ เกิดมาอายุได้สามขวบเพิ่งจะเดินได้พูดได้ ก็ส่งจดหมายมา(ขู่) ว่า ให้ส่งตัวเขามาหาปู่ที่ฮอกไกโด ซึ่งตอนนั้นตนติดงานอยู่ บอกว่าถ้าไม่ส่งมาจะตัดพ่อตัดลูก (ดูสิเรื่องแค่นี้เอง) พ่อเองก็เป็นไปกับเขาด้วย บอกว่าให้ส่งเขาไปหาปู่น่ะดีแล้ว และในที่สุด เขาก็อยู่ฮอกไกโดกับปู่มาเกือบปี ตอนนั้นยังไม่เท่าไหร่ เพราะปู่ยังใจดี เขาเลยหลงเชื่อทั้งรักทั้งบูชา แล้วยังถูกยัดศาสตร์อะไรก็ไม่รู้จำไม่ได้เข้ามาในหัวอีก นึกถึงตัวเองตอนเด็กก็ยังสมเพช ที่บูชาไปได้กับคนแบบนี้ หลังจากนั้นพออายุสี่ขวบ เขาก็ถูกย้ายมาอยู่กับปู่ ที่เกียวโต แต่ปู่ก็ช่างใจร้าย ไม่เคยพาเขาไปดูโบราณสถานของเกียวโต สมัยเฮย์อันเลยซักครั้ง พอ 5 ขวบเขาก็โดนปู่แกล้งมัดกับต้นไม้แล้วทิ้งไว้ในเขาบ้าอะไรก็ไม่รู้ ทั้งมืดทั้งหนาว จนเขานึกว่าเกือบจะตายซะแล้ว แถมยังมีเสียงสวดมนต์ เสียงลมหวีดหวิวน่าสยดสยองลอยมาอีกต่างหาก พอเช้าวันต่อมา ก็หัวเราะหน้าเป็น บอกว่าติดธุระเลยลืมเขาทิ้งไว้ ทำให้เขาถึงกับเกลียดปู่ไปเลยน่ะสิ! คนทั้งคนลืมได้ไงกันเล่า!!! ฮึ่ย!นึกแล้วก็ให้โมโหทุกที นั่นยังไม่พอ ยังมีวีรกรรมสารพัด สุดแสนจะแสบทรวง ที่เขาต้องเจ็บจี๊ดเมื่อนึกถึงอีก อย่างเรื่องการเขียนเรียงความของเขาก็เหมือนกัน แค่ความเพ้อฝันนิดหน่อยที่เด็กส่วนใหญ่เขาก็มีกันทั้งนั้น ส่งประกวดไปแล้วก็แค่ตกรอบเข้าหน่อย และก็เรื่องตกบางวิชาที่ไม่ถนัด ถึงกับส่งเมล์มาถึงที่ ว่า
‘ ปู่ล่ะเศร้าเหลือเกิน มาซาฮิโระที่น่ารักน่าชังคนนั้นหายไปไหนซะแล้วนะ? แค่เรื่องสอบให้ผ่าน หรือคะแนนเกินครึ่งมาหน่อยก็ยังทำไม่ได้เลยรึนี่ ? ทั้งที่ปู่สอนทั้ง เลขคณิต วิทย์ อังกฤษ จีน แต่หลานกลับมาตกวิชาวิทยาศาสตร์ที่ปู่ตั้งใจสอนอย่างเต็มที่ หวังจะให้หลานรักมีวิชาติดตัว มีความรู้สูงส่งกว่าคนอื่นๆ อา…นี่แสดงว่า ปู่ใช้วิธีสอนเจ้าไม่ดีสินะ คราวหน้าถ้าตกอีกล่ะก็ ปู่คงต้องเอาเจ้ามานั่งสอนกันใหม่ตั้งแต่แรกแล้วสิ
ลงชื่อ
อาเบะ เซย์เมย์ ’
หนอย!~ อา…นี่แสดงว่าปู่ใช้วิธีสอนเจ้าไม่ดีสินะ
แหวะ!!! ตาแก่งี่เง่า ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์เอ๊ย!!! คอยดูเถอะเขาจะต้องเหนือกว่าตาแก่นั่นให้ได้เลย คอยดูสิ!!!
ทำไมนะ ทำไมเขาถึงต้องถูกเรียกว่า ‘ หลานของเซย์เมย์คนนั้น ’ ตลอดเลย ให้ตายสิ ที่พี่นาริจิกะ กับพี่มาซาจิกะ ไม่เห็นถูกเรียกงี้มั่งฟะ?หลังจากยืนทำหน้ากระเหี้ยนกระหือรือนึกถึงปู่ตนเสร็จ มาซาฮิโระจึงเดินเข้ามาในตัวบ้าน บ้านของเขาปฏิบัติตามหลักของคนสมัยก่อน ทำให้ต้องมีกิริยามารยาทเรียบร้อยกว่าคนอื่นๆ และยังใส่ชุดกิโมโนกับคาริกินุสมัยเก่าอีกด้วย ซึ่งแม้เขาจะชอบก็เถอะนะ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมต้องทำตามการต้องการของปู่ด้วย แต่ช่างเถอะ ยังไงเขาก็ชอบแบบนี้อยู่แล้ว ว่าแต่ทำไมวันนี้ต้องคิดถึงเรื่องปู่ด้วยล่ะเนี่ย? มาซาฮิโระคิด พลางเลื่อนบานประตูที่บุด้วยกระดาษโปร่งแสงลายซากุระอย่างช้าๆ ค่อมหัวให้คนในห้องอย่างสง่างาม แล้วพูดขออนุญาตตามมารยาทที่ถูกสอนมา
“ ขออนุญาติครับ ” มาซาฮิโระพูดจบจึงค่อยๆเงยหน้า แล้วก็แทบหงายหลังลงไปกองกับพื้นราวกับโดนใครเตะเสยคาง เพราะคนที่เพิ่งคิดว่าไม่อยากเจอเมื่อครู่กลับนั่งจิบชาอยู่ในห้องด้วย
“ คะ…คุณปู่!!! ” มาซาฮิโระมองชายแก่ตาแทบถลนด้วยความตกใจ “ มาได้ยังไงกันครับ? แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วมาทำอะไรที่นี่? ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่อง?!!!!!~ ” เด็กหนุ่มยิงคำถามใส่ปู่ตัวเองเป็นชุดๆ ก็มันน่าตกใจไหมล่ะ? ปู่บ้าของเขา ดันมากะทันหันไม่มีเสียงปี่เสียงขลุ่ยมาให้ได้ยินซักกะแอะ
“ ใจเย็นๆพ่อมาซาฮิโระ นี่รึ คำทักทายต่อปู่ ที่ไม่ได้เจอกันมานานตั้งเกือบสิบปี ” ถ้าไม่เจอเลยตลอดชาติจะได้ไหมครับ?
“ อา…ปู่ล่ะเศร้าใจเหลือเกิน ซึยุกิ ดูลูกเธอสิ มาถึงก็ยิงคำถามใส่ฉันเป็นชุดๆ ไม่มีคำทักทายซักนิด ปู่ไม่โทษเจ้าหรอกนะ มาซาฮิโระ น่าละอายเหลือเกิน นี่คงเป็นเพราะปู่สอนเจ้าไม่ดีสินะ ” เซย์เมย์โอดครวญ
อึก! มาแล้วมาซาฮิโระ นายต้องใจเย็นไว้ไม่งั้นต้องโดนตาแก่นี่ปั่นหัวเอาแน่ๆ นายต้องควบคุมอารมณ์ ห้ามเต้นไปตามคำยั่วของตาเฒ่านี่เชียวนะ !
“ โธ่ ดูสิ ปู่ล่ะอุตส่าห์คิดถึงเจ้า เมื่อก่อนเจ้ายังน่ารักน่าชังตามปู่ต้อยๆอยู่เลยแท้ๆ หลานที่แสนจะน่ารักของปู่คนนั้นหายไปไหนแล้วนะ คงเป็นเพราะปู่ไม่ดีเองสินะ น่าเศร้าจริงๆ กระซิกๆ ” แล้วก็ยังคงโอดครวญต่อไป พลางเอามือปิดหน้าแกล้งทำน้ำตาไหลพราก แม้มาซาฮิโระจะบอกตัวเองให้เย็นไว้ แต่ตอนนี้เขากลับตบะแตกเสียแล้ว
“ ผมขอโทษครับคุณปู่ แต่ที่ถามน่ะ เพราะเป็นห่วงอย่าเข้าใจผิดสิครับ น่าละอายงั้นเหรอ? น่าเศร้างั้นเหรอ? ฮึ่ย!คุณปู่น่ะ…อย่างคุณปู่น่ะนะ! ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนะครับ คุณพ่อคุณแม่ แล้วก็ อาทิตย์หน้า ผมจะไปเข้าค่ายทัศนศึกษาที่เกียวโตกับเพื่อน ขอตัวไปจัดกระเป๋าก่อนนะครับ ผมคงไม่ได้อยู่กับคุณปู่นานหรอก ขอตัวก่อนครับ! ” พูดจบมาซาฮิโระก็เดินลงส้นเท้าตึงๆขึ้นห้องไป ต่อด้วยโครมสนั่นจนบ้านแทบสะเทือน ด้วยความโมโหร้ายของเจ้าของห้อง
“ คุณพ่อนี่ล่ะก็ ชอบไปยั่วมาซาฮิโระจริงๆเลยนะคะ ดิฉันล่ะเกรงว่าบ้านจะพังเพราะมาซาฮิโระถล่มเอาเข้าซักวัน ” ซึยุกิผู้เป็นแม่ของเด็กหนุ่มพูดด้วยภาษาสุภาพ
“ ก็นะ ลูกของเธอเนี่ย ปั่นหัวง่ายดีออก สนุกดีจะตายไป ” เซย์เมย์พูดพลางหัวเราะหึๆ
“ เดี๋ยวก็ถูกเกลียดเอาหรอกครับ คุณพ่อ ” โยชิมาสะพูดขึ้น “ ไม่หรอก เห็นแบบนี้ ฉันก็รักหลานของฉันนะ โยชิมาสะ ”
ตอนนี้มาซาฮิโระกำลังเข่นเขี้ยวเคี้ยวอย่างโกรธแค้นชายชราที่ยั่วเขาเมื่อครู่อยู่ ให้ตาย! บางทีเขาก็แอบน้อยใจอยู่ที่พี่ชายทั้งสองไม่ถูกแกล้งแบบเขาบ้าง ทั้งที่ปู่ก็เอาไปเลี้ยงเหมือนกันแท้ๆเลย พี่ชายทั้งสองคนความสามารถต่างๆก็เหนือชั้นกว่าเขาแทบทุกอย่าง พี่ชายคนโตนาริจิกะของเขาก็เป็นถึงศิลปินชื่อดังระดับประเทศ ส่วนพี่มาซาจิกะก็เป็นวิศกรชั้นแนวหน้าของบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งในญี่ปุ่น แต่เขาเนี่ยสิ ไม่มีอะไรโดดเด่นซักอย่างมีก็แค่เรื่องการเรียนเท่านั้นล่ะมั้ง แม้จะน้อยใจยังไง เขาก็ไม่เคยอิจฉาริษยาพวกพี่ชาย เพราะถูกสอนมาให้พอใจในสิ่งที่ตนมี จึงไม่ทำตัวเป็นเด็กร้องขอนู่นนี่เหมือนเด็กคนอื่นๆ จนทำเรื่องผิดๆ
แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลามาคิดอะไรแบบนั้น เมื่อประตูห้องถูกเคาะเบาๆ มาซาฮิโระเอ่ยอนุญาตผู้มาเยือน แล้วประตู€องก็ถูกเปิดขึ้น เผยให้เห็นร่างชายชรา ที่ยั่วโมโหเขาไปเมื่อครู่
“ คุณปู่มีอะไรหรือครับ? ” มาซาฮิโระถามอย่างสงสัย “ เมื่อครู่หลานบอกว่าจะไปทัศนศึกษาที่เกียวโตงั้นรึ? ” เซย์เมย์ถาม
มาซาฮิโระพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ ด้วยว่าคำถามที่ถามเมื่อกี้นั้นเป็นความจริง แต่เด็กหนุ่มสังหรณ์ใจว่า ปู่ของเขาคงไม่ได้มาด้วยเรื่องแค่นี้ แล้วก็เป็นอย่างที่คาด เมื่อปู่ของเขาพูดว่า
“ ปู่ก็กำลังจะไปเกียวโตเหมือนกัน งั้นเดี๋ยวปู่ตามเจ้าไปด้วยแล้วกัน เพราะวันที่เจ้าไปก็เป็นเทศกาลดูดอกไม้ไฟหน้าร้อนพอดี อืม…เจ้าเตรียมชุดไปให้พร้อมด้วยล่ะ ปู่ไปล่ะนะ ” ว่าแล้วชายชราก็เดินออกจากห้องไปอย่างสบายใจ ปล่อยให้มาซาฮิโระ อึ้งค้างอยู่อย่างนั้น ปู่จะไปเกียวโตด้วย!!!! ยุ่งแน่งานนี้!
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่าน กาวะกลับมาอัพนิยายแล้วค่ะ
ต้องขอโทษด้วยที่ดองนานจนแทบจะทำให้ทุกท่านลืมไปแล้วว่า อีคนเขียนมันยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า? แหม่ ข้าน้อยก็จมกองงานจนแทบตายเหมือนนักเรียนม.ปลายหลายๆท่านในตอนนี้แหละเจ้าค่ะ ตอนนี้เป็นแค่ 1ใน 2 นะเจ้าคะ ครึ่งตอนเท่านั้น ยังมีต่ออีกก่อนที่จะเกิดอาการตันของออริจินัลที่เขียนอยู่ค่ะ เพราะถ้าพิมพ์คู่หลักเสร็จแล้วคู่พิเศษจะต้องมาต่อค่ะ กาวะกับเพื่อนแต่งแบบคู่หลักต้องรอคู่พิเศษช่วย ไม่งั้นต่อไม่ได้ค่ะ เหนื่อยใจในความเกียจคร้านของตัวเองจริงๆเลยเจ้าค่ะ ยังไง ข้าน้อยก็จะพยายามไม่ต้องให้คู่หลักต้องถูกช่วยมากจนความเป็นออริจินัลมันหายไปนะคะ ต้องขอโทษด้วยที่ฝีมือของกาวะยังอ่อนด้อยนักเจ้าค่ะ ยังไงก็ช่วยๆกันเม้นท์ให้กำลังใจกันหน่อยนะเจ้าคะ TT^TT ไปแหล่ว!!!!~ ฟึ่บ!!!!~
TTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT
ความคิดเห็น