รวมเรื่องสั้นฉบับบารามอส

ลำดับตอนที่ #10 : สโนว์ไวท์กับคนเเคระทั้งเจ็ด

***หมายเหตุ***  อ้างอิงบารามอสไกด์บุ๊ก (เล่มสีม่วงอ่อน)หน้า 140 ภาคหนึ่งร้อยคำถามกับท่านแรบบิทข้อ 21 ที่ว่าควีนปราสาทขุนนางที่เคยมีเรื่องกับเฟรินเมื่อครั้งการแข่งขันหมากกระดานเกียรติยศเมื่อตอนปี 1 ชื่อ คุราร่า สำหรับฟิคในตอนนี้คุราร่าของเราจะได้เข้าร่วมแสดงด้วย....

เหตุการณ์วกกลับมาที่เอดินเบิร์ก..จะว่าเป็นภาคต่อจากเจ้าหญิงนิทราหรือเป็นเรื่องลำนำบทใหม่ก็ได้  แค่ตอนนี้เฟรินเป็นผู้หญิงตลอดเวลาเท่านั้น

++**++**++**++**++**++**++**++**++

“ ฮ้า!!...แกถูกหวย!! “ เสียงอุทานจากครี๊ด นักรบจากไนล์ดังขึ้น

“ ให้ตายสิวะแก...ซีบิล งานนี้มันต้องฉลอง” อาชูร่าเอ่ยแนะนำ

“ ครับ..ผมก็เลยอยากจะพาทุกคนไปฉลองกันที่โรงอาหาร...” ซีบิลอมยิ้ม

ถูกต้องค่ะทุกคน...ซีบิลน้อยรูปหล่อของเราถูกหวยรางวัลที่สาม น่าแปลกไม่รู้ว่าซีบิลไปหาซื้อมาจากไหน  และที่น่าสนใจกว่าว่าซีบิลชอบรวยทางลัดแบบนี้ด้วยหรือ?..แต่ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลกลใดก็ตามไม่มีใครสนใจหรอก  เพื่อนๆในป้อมก็สนใจแต่งานฉลองสังสรรค์หาความสนุกตามประสาชาวป้อมอัศวินผู้เฮฮาเท่านั้น  ..ซึ่งซีบิลก็ประกาศมาแล้วว่าจะเลี้ยงข้าว....

“ เฮ้ยนานๆทีมีฉลอง..นี่ก็จะปีใหม่แล้วด้วย  เปลี่ยนบรรยากาศมั่งดิว้า...” เสียงประท้วงที่ทุกคนต้องเห็นด้วยดังมาจากโคลว์

“ เอางี้ดิวะ  ไหนๆก็มีกะตังแล้ว..เราเปลี่ยนโรงอาหารกันมั่ง  อยู่กับโรงอาหารดราก้อนนี่มาหลายปีแล้ว...นอกจากเฟรินไม่เห็นมีใครจะเจริญอาหาร” คิลบ่นกลายๆ

“ งั้นเราไปปราสาทขุนนางกัน...ข่าวว่าโรงอาหารกริฟฟินรสชาติดี  “ ห้องสมุดเคลื่อนที่เป็นผู้ตัดสินใจอย่างผู้มีประสบการณ์ ซึ่งเพื่อนๆก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ แต่พวกปราสาทขุนนางนี่...ยังมีเรื่องกับเราอยู่ไม่ใช่เหรอ “ เจคถาม

“ ห่วงอะไรกัน...เราไปแค่โรงอาหาร  แถมมีเจ้ามือใหญ่จ่าย..ไม่เห็นต้องกลัว “ ครี๊ดพูดให้กำลังใจ  “ ไหน...ใครจะไปมั่งวะ นับดูก่อนว่าไอ้ซีบิลมันเลี้ยงไหวหรือเปล่า...” ครี๊ดเย้าอย่างอารมณ์ดี

“ มีฉัน  เจค  ครี๊ด  โร  โคลว์  อาชูร่า ซีบิล อืม...เจ็ดคนพอดีว่ะ “ คิลนับเพื่อนๆในวงสนทนา

“ แล้วคนอื่นไปไหนกันหมดวะ...ไปตามมาดิ  จะฉลองกันทั้งที...” อาชูร่าเอ่ยชวน

“  แองจี้ มาทิลด้า เรนอน คาโล...ติดประชุม “ โคลว์ทำสีหน้าครุ่นคิด

“ นิกส์  เดท  ซอว์โรว์ ทิวดอร์  เอ็ดเวิร์ด  กัส..พวกนั้นรักสันโดษ  ชวนให้ตายคงไม่ไปกันหรอก...” เจคเอ่ยบอกพลางส่ายหัวเนือยๆกับความไม่ค่อยสังสรรค์ของเพื่อนก๊กนี้

“ เฟรินไง...เฟรินล่ะ” ครี๊ดเอ่ยเหมือนพึ่งนึกอะไรขึ้นได้ว่าขาดคู่หูที่ขาดไม่ได้ทุกครั้งที่ไปลองของ(สูงๆสาวๆขาวๆอวบๆ)ที่ปราสาทขุนนาง

“ เฮ้ย..อย่าแม้แต่จะคิดเคาะประตูห้อง  แนะนำว่าไม่ได้ตายดี..” คิลร้องเสียงหลงเมื่อโรอาสาจะไปตามเฟรินที่ห้อง

“ ทำไมอีกวะ  เรื่องเฉลิมฉลองแบบนี้ไม่ชวนเฟรินโกรธตายเลย” อาชุร่าทำสีหน้างงสุดขีด

“ เออน่า...ขอให้เชื่อกัน  ก่อนออกจากห้องมาเฟรินมันยังสั่งเลยว่าถ้าไม่เย็นไม่ต้องให้ฉันกลับห้อง  มันอยากอยุ่คนเดียว...” คิลบอกอย่างเหนื่อยใจ

“ ให้เดานะ..ทะเลาะกับคาโล  ชัวร์” ครี๊ดเอ่ยอย่างผู้มีประสบการณ์ทางด้านนี้

“ อืม..เห็นเมื่อวานคาโลสัญญาว่าจะพาไปเดินตลาด  แต่มันดันติดประชุมด่วน  แกก็รู้ว่าจนวันนี้คาโลมันยังไม่ออกมาจากห้องประชุมเลย...แล้วไอ้การประชุมเนี่ยมันก็น่าจะยืดเยื้ออีกราวๆสองวัน  ป่านนั้นก็หมดวันหยุดแล้ว...เฟรินมันรอคาโลจนทนไม่ไหวนั่นล่ะ...”

“ อ้าว..ทำไมหยั่งงั้นล่ะครับ  เมื่อวานผมก็เห็นคุณแองเจลีน่า  มาทิลด้า และก็เรนอนออกมากินข้าวได้เลย..” ซีบิลค้าน

“ ก็นั่นแหละ..เฟรินมันถึงไซด์จัดว่าทำไมคาโลไม่ออกมา ทั้งๆที่องค์ประชุมเค้าให้พัก...” คิลถอนหายใจเฮือกๆตลอกการเล่าเรื่อง

“ โถๆๆ  เปลี่ยนแผนพาเฟรินไปเดินตลาดกันมั๊ย....ทดแทนแฟนหนุ่มที่ทอดทิ้ง”ครี๊ดเสนอข้อความที่เข้าท่า  แต่ใบหน้าอั๊กลี่สุดๆ

“ ทำอะไม่มีหัวคิด  ถ้าฉันอยากให้คาโลกับเฟรินคืนดีกันเร็วๆฉันจะปล่อยให้คาโลมันมาง้อของมันเอง...แกไปทำอย่างงั้นแล้วช่องว่างให้คาโลง้อเฟรินมันจะอยู่ตรงไหน...” โรถามทำให้ครี๊ดฉุกคิดเปลี่ยนความคิดทันใด

“ ผมว่าพวกเรารีบไปกินกันเถอะครับ..ผมหิวแล้ว” ซีบิลเอ่ยขัดบทสนทนาเรื่องสมานแผลใจให้เพื่อนรักแล้วลาก “คนฟาดเคราะห์ทั้งเจ็ด” ไปเลี้ยงฉลองกัน

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

“ โหย...อาหารห่วยกว่าป้อมเราหรือเปล่าวะเนี่ย “ กินไปไม่ทันไรครี๊ดก็บ่นคั่นกลางโต๊ะอาหารจนชาวปราสาทขุนนางหันมองกันเป็นแถบๆ

ทู่เรศ...บรรยากาศดี  อะไรๆก็เยี่ยม

อาหารรสชาติสุนัขจะรับประทานยังต้องคิดแล้วคิดอีก

นี่ถ้าเขาเป็นหมาแล้วนี่คืออาหารจานสุดท้ายที่จะได้กินก่อนตาย..

..คิดดูก่อน..กินไม่กินอีกเรื่องนึง..

“ แล้วใครสั่งอาหาร...บอกว่ารอกันก่อนก็ไม่เชื่อ “ โรเอ่ยปากด่า  นี่เขาแวบไปคืนหนังสือแป็บเดียว  กลับมา...อาหารแต่ละอย่างที่มันสั่ง

สลัดรัก...ชื่อเพราะแต่มันคือการเอาหัวใจหมูสดๆมาทำสลัด  สยองสิ้นดี - -

พล่าเนื้อเอาเกลือทา  ...ปลาย่างรสห่วยแตก  เค็มสะเดิด....

ต้มข่าหนังเหนียว  ...ต้มยำหนังมังกรจันทรา  ใครจะไปรู้วะ..เห็นสวยๆนึกว่าจะอร่อย -*-

และอีกนานาอาหารจิปาถะที่ไม่อยากพูดถึง(หัวสมองไม่ค่อยแล่น..ขอข้าม)

“ เฮ้ยแก..นั่นใช่แม่ควีนคนสวยที่เคยปะทะกับเฟรินเมื่อหมากกระดานเกียรติยศตอนปีหนึ่งหรือเปล่าวะ? “ เจคเอ่ยถามเมื่อเห็นสาวสวยคนหนึ่งที่กินอาหารอยู่กับเพื่อนๆอย่างเอร็ดอร่อย

“ เออใช่ๆ  ข่าวว่าปีนี้ป้อมจะส่งแม่คุณลงสนามตำแหน่งเดิมแหละ...มาทิลด้าท่าจะเจองานหนักอีกรอบ...” อาชูร่าชี้แจงให้เพื่อนๆฟัง

“ กลัวอะไรวะ  เฟรินเดินหมากซะอย่าง...แถมเบี้ยอย่างพวกเรายังไม่ตายง่ายๆซะด้วย  สบายใจได้” คนเป็นเบี้ยตลอดกาลอย่างโคลว์เอ่ยความคิดเห็น

“ สวยๆคนนั้นอ่ะนะ เค้าชื่อคุราร่าเว้ย...ตำแหน่งหน้าที่การงานน่าจะสูสีกับมาทิลด้านั่นแหละ  ...นี่เค้าออกมากินข้าวได้แปลว่าเค้าคงพักประชุมกันแล้วล่ะ” โร  เซวาเรสผู้รอบรู้แจกแจง

“ ทำไม่แกมันรู้เยอะนักวะโร  เคยจีบเค้าหรือไง...” ครี๊ดเอ่ยเย้า  ซึ่งก็ได้แต่รอยยิ้มเลศนัยและนัยน์ตาสีเขียวสดใสส่งกลับมา

“ เราน่าจะไปหาคุณคาโลนะครับ..ดูหน่อยว่าเค้าได้กินข้าวกินน้ำหรือยัง..” ซีบิลเอ่ยเสนอความคิดด้วยความเป็นห่วงคาโล

“ เออ..ก็ดีเหมือนกัน  ไม่รู้อาบน้ำอาบท่าบ้างหรือเปล่า ห้องหับก็ไม่กลับ...” คิลบ่นอย่างเป็นห่วงเจ้าชายน้ำแข็งอีกคน

“ แล้วไม่ไปตามเฟรินมันหน่อยเหรอ?” เจคเอ่ยขัด

“ ไม่ต้อง...พวกเราไปกันเจ็ดคนนี่แหละดีแล้ว  จะได้ไปกระซิบบอกคาโลถนัดว่าเฟรินมันไซด์จัดขนาดไหน” ครี๊ดว่ายิ้มๆ

“ พวกแกรู้หรือไงว่าเค้าประชุมกันที่ไหน?” โร  เซวาเรสเอ่ยขัดอีกคน

“ อ้าวโร...แกไม่รู้หรอกเหรอวะ  เวรกรรม....”

“ จะไปรู้ได้ไง  ตำแหน่งอะไรก็ไม่มี...ทางการประชุมไม่ได้เชิญฉัน  “ โรจิบน้ำชาอย่างไม่คิดใส่ใจอะไรนัก ก่อนจะมีความคิดอุบาทว์ๆจากนักรบตาเดียวที่เหลือบตาไปเห็นแม่สาวน้อยคุราร่าเก็บจานพอดี

“ เราก็สะกดรอยตามแม่นั่นไปสิวะ...หล่อนต้องเข้าห้องประชุมต่อไม่ใช่เหรอ”

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

สปายความรักทั้งเจ็ดสะกดรอยตามคุราร่าคนสวยต่อมาเรื่อยๆจนกระทั่งเธอเลี้ยวเข้าห้องน้ำหญิงไป  ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ...ทั้งนั่งรอด้วยความอดทน  ก่อนจะได้ยินเสียง

“ นี่เธอ..แผนการรวบหัวรวบหางเจ้าชายหอคอยงาช้างสุดหล่อไปถึงไหนแล้วล่ะ? “ เสียงหญิงสาวในห้องน้ำดังขึ้น

“ เค้าก็ยังใจแข็งอยู่เหมือนเดิม..คุราร่ายังเข้าไม่ถึงเลย...” เพื่อนสาวคนหนึ่งที่ทั้งเจ็ดทำนายว่าน่าจะเป็นเพื่อนสนิทของคุราร่ารายงานผลให้ฟังทำเอาสี่ในเจ็ดหัวเราะกิ๊ก  ..ก็เห็นๆอยู่ว่าคาโลเป็นคนยังไง...

“ จริงเหรอ?นี่แปลว่าเขามีเจ้าของแล้วหรือเปล่า...” เพื่อนสาวคนเดิมยังเอ่ยถาม

“ ก็แม่เจ้าหญิงเฟลิโอน่านั่นแหละ  ท่านคาโลไม่ยอมออกมาจากห้องประชุมเลยเพราะจะเร่งงานให้เสร็จเร็วที่สุด  ชิ..ไม่รู้จะคิดถึงอะไรกันนักหนา” เสียงส่อแววไม่พอใจของคุราร่าดังขึ้น  แล้วทั้งเจ็ดก็ถึงบางอ้อโดยทันที

อ๋อ..งี้นี่เองที่ไม่ยอมออกมาจากห้องประชุม

..เฟรินรู้เข้าคงปลื้มตาย...

“ เจ้าหญิงเฟลิโอน่ารู้เข้าคงดีใจเนอะ” เสียงเพื่อนสาวเอ่ยชมเชยคาโลทำเอาทั้งเจ็ดสะดุ้งเฮือกเหมือนโดนขี้เถ้าสาด  คิดในใจว่ามันรู้ความคิดเราได้ไงวะ?

“ แม่เจ้าหญิงนั่นไม่มีทางรู้หรอก....” น้ำเสียงเย้ยหยันจากคุราร่า

“ ทำไมเหรอ?”

“ การประชุมรอบสองจะเริ่มขึ้นในอีกชั่วโมงข้างหน้า  ฉันอยากจะรู้นักว่าถ้าแม่เฟลิโอน่ากลายเป็นคนแคระหน้าตาอัปลักษณ์จะเป็นยังไง...” น้ำเสียงหญิงสาวที่มีนามว่าคุราร่าเหี้ยมเกรียม “ มนตราบทที่ฉันอุตส่าห์ไปดั้นด้นหามาจากสโนวแลนด์จะทำให้แม่นั่นกลายร่าง...แล้วท่านคาโลก็จะเป็นของฉัน”

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

“ เฟรินโว้ยยยยยยยย!!! งานเข้า!..........” เสียงตะโกนดังขึ้นจากด้านล่างของป้อมอัศวินก่อนจะมีเสียง โครม  คราม  เอ๋ง เคร้งๆๆตามมาติดๆก่อนเสียงนี้จะไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องหัวหน้าชั้นปีอันเป็นที่อยู่ของเฟริน

“ โว้ยยยยยย! พวกแกจะตะโกนหาเตี่ยใคร? ป่านนี้พ่อฉันอยู่ที่เมืองหลวงเดมอสคงจะสะดุ้งเพราะเสียงพวกนาย...” เฟรินเปิดประตูรับแขกด้วยคำด่าและใบหน้าบูดสนิท

“ อ่า..เอ่อ..เฟริน  วันนี้ไม่ต้องไปกินข้าวที่โรงอาหารนะ จะกินกี่จานเดี๋ยวฉันยกมาให้” คิลพูดเสียงสั่นพลางหอบฮั่กด้วยความเหนื่อย

“ วันนี้นายอย่าออกไปไหนนะ  คาโลกลับมาเมื่อไหร่นายค่อยออกมานะ..” อาชูร่าเตือนด้วยสีหน้ากังวล

“ ช่วงนี้อย่าเพิ่งพูดกับใครนอกจากพวกฉันและคนในชั้นปีเรา...โดยเฉพาะสาวสวยๆละเว้นไปเลยนะ...” โคลว์เขย่าไหล่เฟรินหวังให้คำพูดมันซึมเข้าไปในสมอง

“ รับปากพวกฉันสิเฟริน...รับปาก” ครี๊ดตรงเข้ามาเขย่าเฟรินร่วมด้วย

“ โรกับซีบิลจะไปห้องสมุด  เผื่อนายเป็นอะไรไปจะได้หาทางแก้คำสาปได้ทันนะ...” เจคเข้ามาร่วมวงกับครี๊ดและโคลว์

“ พวกนายพูดเรื่องอะไรกัน ฉันไม่เข้าใจ?” เฟรินทำหน้าเหมือนมีง.งูเต็มกบาล

“ เอาเป็นว่าขอให้นายเชี่อพวกฉันนะ...กลับเข้าไปในห้อง พวกฉันจะจัดเวรยามดูแลนายเอง...” โคลว์พูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่นเหมือนในตัวเฟรินมีเพชรมูลค่าไม่ต่ำกว่าสี่สิบล้าน - -“  ซึ่งตอนแรกเฟรินก็เชื่อฟังโดยดี..ผ่านไปไม่ถึงยี่สิบนาทีดีเฟรินก็เริ่มไฟธาตุแตก....

“ โฮ่ยคิล..กี่โมงแล้วอ่ะ ฉันอยากไปเดินเล่น...” เฟรินเริ่มงอแง

“ ไม่ได้เว้ย...จนกว่าการประชุมจะเริ่มต้น  นายอดทนหน่อยดิ..” คิลก็เริ่มงอแงเช่นกัน

“ทำไมต้องรออ่ะ...ขอฉันไปเดินเล่นเหอะ”

“ ไม่ได้เว้ย...บอกตรงๆว่าตอนนี้นายไม่ปลอดภัยมากๆ  อยู่เฉยๆเหอะ..”

“ ใจคอพวกนายนี่มันร้ายเหมือนคาโลเลยอ่ะ  กักขังฉันไม่ให้ออกนอกเอดินเบิร์ก...แถมตอนนี้ยังจะไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีก” เฟรินเริ่มเบ้หน้าใช้มารยาหญิงกับคิล  ฟีสมัส - -“

“ ถ้างั้นเราออกไปเดินเล่นกันมั๊ยคะ? เฟลิโอน่า...” คุราร่าเปิดประตูเข้ามาถามเสียงหวานจุดประกายความหวังให้เฟริน  พร้อมๆกับมีครี๊ดและโคลว์ส่งสัญญาณโบกไม้โบกมือเป็นละครใบ้ด้านหลัง  คิลเดาว่ามันเป็นสัญญาณบอกถึงความมาเหนือเมฆของผู้หญิงคนนี้

คิลหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจอะไรเท่าไหร่  คุราร่าเหลือบตามองชั่ววูบก่อนเดินผละเข้าไปจับไม้จับมือเฟริน

“ คือว่าฉันอยู่ประชุมมาทั้งวัน  พอได้โอกาสพักเลยมาหาคุณเฟรินน่ะค่ะ...” คุราร่ายิ้มหวาน   แล้วง.งูก็เต็มกบาลเฟรินอีกครั้ง

“ มา..หา ผม...ทำไมฮะ?”

“ ก็ปีนี้ทางปราสาทขุนนางส่งฉันไปเป็นตัวเดินหมาก  แล้วฉันก็เห็นว่าคุณเฟรินได้เดินหมากครั้งนี้เหมือนกัน...น่าจะพอให้คำปรึกษามือใหม่อย่างฉันได้..” คุราร่าตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จเต็มที่

..ไหนอาชูร่ามันบอกว่าตำแหน่งเดิมไงวะ?...

โห...ตอแหลขั้นเทพเลยนะเนี่ย

“ นะคะ...แล้วเราออกไปติวกันข้างนอก  ในนี้มันอึดอัดน่ะค่ะ...” คุราร่าว่าพร้อมคล้องแขนเฟลิโอน่าออกไป  โดยมีครี๊ด  โคลว์และคิล(คล้องจองกันดีเนอะ^ ^)เดินตามห่างๆอย่างไม่ไว้ใจ

“ แฟนคลับคุณเฟรินเหรอคะ?” คุราร่าเอ่ยถามเบาๆ  แต่ก็ได้ยินมันทั้งสามคนนั่นล่ะ

“ เปล่าฮะ...พวกโรคจิตชอบกักขังหน่วงเหนี่ยวอิสระภาพคนอื่น “ เฟรินพูดลอยๆให้ทั้งสามได้ยิน  เก็บเอาไปเข่นเขี้ยวในใจ

เวลาผ่านไปสักพัก  ระหว่างที่เฟรินกับคุราร่ากำลังเดินหมากกันอยู่  ซีบิล โร  เจคและอาชูร่าก็ตามมาสมทบ  พลางนั่งมองวงหมากรุกอยู่ไม่ไกลนัก

“ เรามาซ้อมเวทย์กันหน่อยมั๊ยคะ? ข่าวมาว่าคุณเฟลิโอน่าเป็นผู้เชี่ยวชาญมนต์ของเดมอส “ คุราร่าเอ่ยคำพูดที่ทำให้เฟรินน้ำลายพลันเหนียวหนืด  ถึงแม้ใบหน้าจะยิ้มแย้มอวดสาวต่อ

คุราร่าคนสวยเรียกคทาอันละหลายกะตังเข้ามือ  ส่วนทางด้านเฟรินก็ถือคทาพิชิตโลกันตร์อันเดิม  พลางนึกทางหนีที่ไล่ว่าจะเสกอะไรดีที่ไม่ง่ายและไม่อายสาว

ผู้พิทักษ์ทั้งเจ็ดที่เฝ้ามองดูเหตุการณ์อยู่เริ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก  ซีบิลและโรที่มีสติก่อนใครเรียกคทาเข้ามือมากำไว้ให้อุ่นใจแต่ยังไม่มีใครขยับตัว

คุราร่าเริ่มร่ายมนต์ด้วยมนต์บทที่ไม่คุ้นหู  ไม่ใช่ภาษาเอเดนหรือเดมอส...มันเป็นภาษาสโนว์แลนด์....

ทางด้านเฟรินก็ยังยื้นบื้องี่เง่าอยู่อย่างงั้น  ไม่รู้ว่ามันอึ้งหรือว่าไม่โง่จนไม่รู้อะไรเลย  จะว่าเฟรินอย่างเดียวก็ไม่ได้..ก็ไอ้เจ็ดคนที่เป็นห่วงเฟรินนักหนา ไม่รู้มันเอาสมองที่ไหนคิดว่า “เผื่อเฟรินจะตอบโต้” ก็เลยไม่มีใครแสดงตัวออกไป  ...อะไรๆก็ดูจะเข้าทางคุราร่าไปทั้งหมดสิท่า....

มนต์บทนี้ที่ยาวไม่ต่ำกว่าหนึ่งหน้ากระดาษ  คุราร่าร่ายได้เรื่อยๆโดยไม่มีใครมาขัด   ไอ้งี่เง่าทั้งเจ็ดใจเย็นหวังให้เฟรินตอบโต้จนคุราร่าร่ายมาจนถึงบรรทัดสุดท้าย ..มันใจเย็นจนน่าไปเปิดโรงงานกิจการน้ำแข็งให้รู้แล้วรู้รอดไป -*-

แต่อย่างน้อยทั้งเจ็ดก็ไม่ได้นิ่งนอนใจให้คุราร่าร่ายมนต์ใส่เฟรินเอาง่ายๆ  ...ก่อนคุราร่าจะร่ายมนต์ได้จบ...ทั้งเจ็ดก็ตีลังกาม้วนตัวออกมาขวางลูกเตะเบคแฮมแทนเฟริน   ภาพชายหนุ่มเจ็ดคนที่กระโจนออกมาจากพุ่มไม้ในเวลาพร้อมๆกันโดยไม่ได้นัดหมายเหมือนการแสดงกายกรรมกวางเจา  รวดเร็วจนคุราร่าเองก็เบรกไว้ไม่ทัน...

โอ...มันช่างเป็นภาพที่สวยงาม

เฟรินและคุราร่าวิ่งปราดไปที่ทั้งเจ็ดในทันที ถึงจะดูคล้ายกายกรรมกวางเจาแต่หากเรานำเทปบันทึกภาพมาดูภาพสโลโมชั่นจะสังเกตเห็นได้ว่า  ..ทั้งเจ็ดจบการปกป้องเจ้าหญิงสองดินแดนไม่ค่อยสวยนัก  สภาพตอนนี้น่ะเหรอ....

ไม่นับอาการถลอกปอกเปิกจากการกระโจนเมื่อกี้  ตอนนี้กระดูกทุกชิ้นที่ตั้งฉากกับพื้นผิวโลกของคิล โร  โคลว์ ครี๊ด ซีบิล  อาชูร่าและเจคหดสั้นลงไปกว่าครึ่ง  ในขณะที่กระดูกที่ขนานกับโลกก็ยังมีขนาดเท่าเดิม  ...ตอนนี้ทั้งเจ็ดเป็นคนแคระที่มีสภาพหน้ามือเป็นหลังเท้าก็ว่าได้...

คุราร่าวิ่งไปประคองเจคด้วยสีหน้าตื่นตกใจประหนึ่งได้ตำแหน่งนางงาม  ถึงจะพลาดเป้าแต่อย่างน้อยก็ได้รู้ว่ามนต์บทนี้ไม่ควรใช้  มีอย่างที่ไหน..ยิงปืนนัดเดียวได้คนแคระอุบาทว์ใช้การไม่ได้มาเจ็ดตัว...

ทางด้านเฟรินยังจับต้นชนปลายไม่ถูกก็เหวี่ยงคทาทิ้งแล้ววิ่งมาช่วยซีบิลที่มีใบหน้าเหยเกจากการกระโดดแสดงกายกรรมเมื่อกี้  แล้วเอ่ยถาม

“ พวกนายเล่นบ้าอะไรกันเนี่ย...โอ๊ยตายแล้ว  ตายๆๆ “ เฟรินสถบออกมาไม่ขาดปากแล้วช่วยฉุดโรขึ้นมาอีกคน

“ เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลังเหอะ...มีเรื่องอื่นต้องสะสาง “ โรบอกปัดแล้วยืนจังก้า ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังสูงไม่ถึงเอวเฟรินดี...

“ เธอคิดจะทำอะไรน่ะ  ใช้เวทมนต์อันตรายแบบนี้ต่อหน้าเจ้าหญิงแห่งบารามอสได้ยังไง!!! “ โรตวาดลั่น  ทำเอาคุราร่ามือสั่นปากสั่นอย่างทำอะไรไม่ถูก  ส่วนคนเป็นเจ้าหญิงก็รีบเอาตีนสะกินไอ้คนแคระตาเขียวยิกๆ

“ เฮ้ยแก...อุบัติเหตุต่างหาก  อุบัติเหตุ...” เฟรินกระซิบให้โรใจเย็น

“ อ้อเหรอ? “  โรขึ้นเสียงสูงถาม  พลางหันไปมองตาคนที่โดนลูกหลงอีกหกอย่างรู้กันดี

“ ฉันอยากจะบอกว่ายัยนี่น่ะ  เฮ้ย!!0_0” ครี๊ดไม่สามารถต่อคำพูดจนจบประโยคได้เพราะ

..ยัยคุราร่านั่น  บีบน้ำตาร้องไห้จนตัวโยน...

ซ้ำรายไปกว่านั้น...

ไอ้บ้าเฟรินสวมวิญญาณสุภาพบุรุษเดินเข้าไปปลอบหน้าตาเฉย...

“ ว้า  อย่าร้องไห้สิครับ  ไม่เอาๆๆ” เฟรินเดินเข้าไปปลอบคุราร่าอย่างไม่ถือโทษอะไรทั้งนั้น    อยากให้คาโลมาเห็นภาพนี้ชะมัด -*-

“ ฉันขอโทษค่ะ  ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ   ฮึก...ฮือๆๆๆ” คุราร่าบีบน้ำตาเหมือนนางเอกรางวัลตุ๊กตาทอง

“ ไม่เป็นไรครับ...พวกผมก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย  สบายมากครับ..” เฟรินยิ้มแย้มแจ่มใสขายขนมจีบให้สาวเจ้าได้เรื่อยๆ

ไอ้โรคจิต...ไม่มีใครเป็นอะไร

แกคนเดียวนั่นล่ะ  ที่ไม่เป็นอะไร...ไอ้ขี้หลี

“เอ้า...ไม่เอาครับ  ดูสิ..จะได้เวลาเข้าประชุมแล้ว  รีบเช็ดน้ำตานะครับ  เดี๋ยวเขาประชุมสาย....” เฟรินยกมือขึ้นเช็ดตาให้คุราร่าอย่างทะนุถนอม  ภาพที่ทำให้คนแคระทั้งเจ็ดต้องหาที่อ้วกกันเป็นแถบๆ

“ ค่ะ..ฝากขอโทษพวกเขาด้วยนะคะ  ขอบคุณคุณเฟรินมากค่ะ..” คุราร่าเห็นจังหวะหนีก็รีบลาทันที  แล้วเธอก็จากไป...พร้อมๆกับ

“ ไอ้บ้าเฟริน!!..ไปเรียกยัยนั่นกลับมา  แล้วพวกฉันจะคืนร่างเดิมยังไง ...ไอ้โง่!! “

++**++**++**++**++**++**++**++**++

“ ใครจะไปรู้ว่าพวกนายชอบสวมบทฮีโร่ต่อหน้าสาวงาม...” เฟรินบ่นพึมพำอย่างที่คนแครทั้งเจ็ดอยากโดดเตะก้านคอเป็นที่สุด  นี่ตกลงทำคุณบูชาโทษเรอะ-*-

“ เอาน่าๆ  เอาเป็นว่าฉันขอโทษที่ไม่เชื่อพวกนาย...อย่าโกรธฉันเลยนะ” เฟรินต้องคุกเข่าไปง้อเพื่อนๆทั้งเจ็ดเพราะมันสูงไม่ถึงเอวดี  และตอนนี้มีใบหน้าที่บูดสนิท...

“ โธ่...พวกนายก็รู้ว่าห้ามฉันมันห้ามยาก ฉันขอโทษจริงๆ” เฟรินยินคงพร่ำพรรณนาคำขอโทษไม่ขาดปาก...บุญคุณครั้งนี้จะหาที่ไหนมาทดแทน  แม่ควีนคนสวยนั่นจะออกมาจากห้องประชุมตอนไหนก็ไม่รู้  หนำซ้ำไอ้คนที่น่าจะพึ่งได้ยังติดอยู่ในห้องประชุมงี่เง่านั่นอีก...โธ่ว้อยยยยยย

“ นี่...ฉันยอมพวกนายทุกอย่างเลย  หายโกรธฉันเถอะนะ” เฟรินมองเหล่าคนแคระผู้กล้าหาญทั้งเจ็ดอย่างซาบซึ้ง  นี่ถ้าไม่ได้พวกมันเธอคงมีสภาพที่แย่กว่านี้...งานนี้คงต้องยอมถวายตัว

“ ก็ได้ครับ” ซีบิลหนุ่มน้อยผู้ใจดีเอ่ยขึ้นก่อน

“ จริงนะ 0_0 “ เฟรินตาโตทันที  ซีบิลพยักหน้าให้ช้าๆก่อนจะโดนเฟรินคว้าไปกอดเพราะความน่ารักของขนาดตัว

“ เฮ้ย..ง่ายขนาดนั้นได้ไงวะ  พวกฉันต้องทนอยู่ในสภาพนี้กี่วัน..ออกไปไหนก็ไม่ได้ด้วย...” อาชูร่าเอ่ยขัด

“ ของแบบนี้มันต้องแลกเปลี่ยน....” โคลว์ยิ้มย่องอย่างมั่นใจในแผนการสอง ที่จะทำให้พวกเขาสะใจ    และเฟรินก็ออกไปซ่าที่ไหนไม่ได้จนกว่าคาโลจะออกมา...

++**++**++**++**++**++**++**++

แฮ่...ไอ้พวกคนแคระบ้า

ฉันออกไปได้เมื่อไหร่นะแก...ตายกันเป็นแถบๆแน่

“ อาราย...บ่นอะไรในใจน่ะเฟริน  ถูต่อไป....” โร  เซวาเรสส่งประกายตาเขียววิบวับอย่างรู้ทันแล้วสั่งให้เฟรินถูพื้นห้องต่อ

คำสั่งของคนแคระทั้งเจ็ดก็คือ  สั่งให้เฟรินทำความสะอาดห้องและปรณิบัติพัดวีพวกเขาจนกว่าจะได้คืนร่างเดิม...ตอนนี้เฟรินจึงไม่มีเวลาว่างจะคิดทำอะไรทั้งนั้น

“ เสร็จแล้วมาตัดเล็บให้ฉันด้วยนะเว้ย” ครี๊ดตะโกนสั่ง

“ คุณเฟรินตัดเล็บเสร็จแล้วมาเช็ดดาบให้ผมหน่อยนะครับ “ ซีบิลก็เอากับเขา

“ เฮ้ยเฟริน...ฉันชักจะหิวน้ำ  หยิบให้ทีดิวะ “ อาชูร่าสั่งต่ออย่างไม่คิดจะให้เฟรินหายใจกันเลยทีเดียว   ซึ่งสโนว์ไวท์ผู้น่าสงสารของเราก็ต้องทำตามอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง....

“..เสร็จแล้วแกไปล้างส้วมต่อนะเว้ย  พวกฉันจองคิวเรนอนให้สอนทำกับข้าวให้แล้ว  ..เดี๋ยวนายไปเรียนกับเรนอนให้ได้ผลงาน  กลับมาพวกฉันต้องมีกับข้าวกินนะเว้ย....” เจคสั่งเสร็จสรรพจนเฟรินตาเหลือก  นี่ทำงานยังไม่พอ..ยังต้องไปเรียนทำอาหาร โอย...อยากตาย

“ แล้วพวกนายจะไปไหน? “ เฟรินเอ่ยถามคิลที่ดูอารมณ์เสียมากกว่าใคร

“ พวกฉันจะไปห้องสมุด..หาวิธีแก้คำสาปบ้าๆนี่นะสิโว้ย!!!”

++**++**++**++**++**++**++**++

“ กรี๊ดดดดด!!! คุณเฟริน อย่าใส่น้ำปลาลงในเค้ก!!! “

“ ว้าย!!! ซุปไหม้หมดแล้วค่ะคุณเฟริน “

และสารพัดเสียงโวยวายจากเรนอนจากคลาสทำอาหารในวันนี้...สำหรับเฟรินแล้ว  ขั้นตอนการทำอาหารแต่ละอย่างมันช่างน่าปวดหัวไปซะหมด  ไอ้นู่นไอ้นั่นไอ้นี่ผสมกันให้วุ่นวาย..น่าปวดหัวจริง

แต่คนที่ปวดหัวยิ่งกว่าคือเรนอนี่ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยสอนใครได้ยากเย็นเท่านี้...แล้วพวกคุณคิลจะได้กินอะไรบ้างเนี่ย - -“

ก๊อกๆๆ

“ ค่า..จะไปเปิดเดี๋ยวนี้ละ “ เรนอนตะโกนสวนเสียงเคาะประตูห้องโภชนาการออกไป  บางทีนะบางที...พักซะบ้างอะไรๆอาจจะดีขึ้น

“ คุณเฟรินคะ..เพื่อไถ่โทษคราวที่แล้ว  ฉันเอาแอปเปิ้ลมาฝากค่ะ” คุราร่าโผล่พรวดเข้ามาโดยไม่มีหมายเหตุแจ้งล่วงหน้าพร้อมยกตระกร้าของโปรดเฟรินขึ้นชูหรา..ในขณะที่เรนอนกำลังงงสุดขีด

แอปเปิ้ลจากที่ไหนกันนะถึงได้สวยขนาดนี้.....

ปลูกได้สวยขนาดนี้ต้องเป็นที่เวนอลหรือไม่ก็เดมอสนู่น

..แต่ช่วงนี้มันไม่ใช่ฤดูกาลแอปเปิ้ล...

“ อ่า...ที่จริงไม่น่าลำบากเลยนะครับ “ เฟรินเอ่ยอย่างมีมารยาทต่อหน้าสาวงามแม้นัยน์ตาจะลุวาวอย่างปิดไม่มิด

“ ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ..อุ๊ย  ขอตัวนะคะ..ต้องรีบไปประชุมต่อ “ ว่าแล้วคุราร่าก็รีบพรวดพราดออกไป

เรนอนที่ยังสงสัยถึงที่มาที่ไปของผู้หญิงคนนี้อยู่ก็มีมารยาทมากพอที่จะไม่ซักถามอะไรเฟริน  แต่พอจะหันไปเอาแอปเปิ้มาล้างให้มันถูกอนามัย.....เฟรินก็คว้าแอปเปิ้ลมาถูๆกับชายเสื้อแล้วกัดกร้วม

“ เอ้อ...อร่อยดีนะเรนอน  ไม่เชื่อลอง...คร่อก....”

++**++**++**++**++**++**++**++**++

“ เรนอน  โถ่ๆๆ ..เรนอนคนสวย.....” ครี๊ดเอ่ยปลอบเรนอนที่ยังนั่งน้ำตาซึมไม่แพ้ไอ้พวกที่นั่งอยู่รายล้อมร่างของเจ้าหญิงสองดินแดนคนนี้เลย

เฟรินกินแอปเปิ้ของคุราร่าเข้าไปแล้วสลบเหมือด  ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น...

ลมหายใจก็ไม่มี ...ชีพจรแน่นิ่งไปแล้ว

คิลบอกว่าเฟรินไม่เป็นอะไร  แม้เสียงจะสั่นแล้วน้ำตาเริ่มจะคลอแล้วก็เถอะ

...สิ่งเดียวที่ต้องรอก็คือปาฏิหาริย์...

รายงานจากห้องสมุดโร  เซวาเรสบอกว่าไม่สามารถเอาผิดคุราร่าได้...เนื่องจากว่าที่เฟรินแน่นิ่งไปเพราะย่าฆ่าแมลงชนิดหนึ่งที่มีคุณสมบัติเป็นยาพิษหากล้างไม่สะอาด  เท่ากับว่าเป็นความสะเพร่าของเฟรินเองที่กินไม่ดูตามาตาเรือเพราะว่าถ้าล้างแล้วจะไม่มีผลอะไรเลยกับร่างกาย

ผลัวะ!!!

เสียงเปิดประตูแล้วร่างที่มีหน้าตาสงบนิ่งก็เดินเข้ามา   ใบหน้ารูปสลักดูก็รู้ว่าทำงานมาหนักเพราะว่ามีแววอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด...ทุกสรรพสิ่งนิ่งอึ้งเหมือนไม่รู้ว่าจะพูดอธิบายอะไรกับสภาพตรงหน้าดี....

“ คิล?” คำแรกที่เอ่ยออกมาจากปากคาโลเพราะตกใจกับสภาพของเพื่อนเจ็ดคนที่อยู่ในระยะไม่ปกติ  คิลมองตาคาโลอย่างขอโทษนิดๆเพราะไม่สามารถทำตามคำสั่งคาโลที่บอกให้ดูแลเฟรินดีๆได้

คาโลเดินเข้าไปใกล้ๆร่างของเฟรินที่สลบไสลไม่ได้สติ  ใกล้มาพอที่จะรู้ว่ามีบางสิ่งที่ผิดปกติเกินขึ้นกับเฟริน

“ ฉันกับนายมีเรื่องต้องสะสางกันยาวแน่...” คาโลพึมพำเบาๆก่อนจะประกบริมฝีปากเบาๆไปบนปากของคนที่สลบไสลไม่ได้สติ..ท่ามกลางการลุ้นของเพื่อนๆที่มองภาพตรงหน้าเหมือนเป็นความหวังสุดท้ายที่จะทำให้เฟรินฟื้น!!!

++**++**++**++**++**++**++**++**++

ครี๊ด คิล ซีบิล เจค อาชูร่า โร และโคลว์กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้วโดยอาศัยการแก้มนต์ของคาโลและแองเจลีน่า  ก่อนจะโดนคาโลและมาทิลด้าร่วมกันสวดเทศนายาวถึงเรื่องทำอะไรไม่รู้จักคิดโดยมีเพื่อนอีกคนที่ได้เข้าร่วมการเทศนาในครั้งนี้ด้วย

...เฟริน  เดอเบอโรว์..

“ ฮ่วย..ไอ้เฟรินบ้า  แกเห็นมั๊ยว่าแกทำพวกฉันลำบาก...” ครี๊ดบ่นอุบ

“ เออน่า..ฉันก็โดนด้วย “ เฟรินรีบเถียง

“ ก็ใครจะไปรู้ว่าแกมันชอบบทสโนว์ไวท์รอรักแท้จากเจ้าชายวะ...” คิลแซว

“ หนวกหูน่า -///-คาโลมันก็แค่ป้อนยาถอนพิษเฉยๆ “

“ นั่นสิครับ...ที่จริงคุณคุราร่าเค้าก็ไม่ได้คิดเอาชีวิตของคุณเฟรินจริงๆหรอกฮะ  ไม่งั้นเค้าคงไม่ฝากยาถอนพิษมากับคุณคาโล..” ซีบิลพูดให้ความเห็น

หึ..ตอนแรกก็คงกะจะเอาชีวิตเฟรินมันจริงๆแต่ทำไปทำมาก็คงจะนึกได้ว่าทำไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร  คาโลคงจะตั้งหน้าตั้งตาทำงานในห้องประชุมมากๆคุราร่าถึงได้ฝากยาถอนพิษมาแทนคำขอโทษ

“ ยัยนั่นก็จริงเลยนะ...น่าจะฝากคาถาแก้คำสาปมาด้วยเนอะ..” โคลว์บ่นต่อก่อนจะโดนขัดด้วยคาโล

“ คุราร่าบอกวิธีแก้คำสาปมาแล้ว...”

“ อ้าว...ทำไมไม่ใช้  นายนี่ก็ปากหนักอย่างเฟรินมันว่าจริงๆ” อาชูร่าด่าด้วยความลืมตัว

“ นายไม่อยากให้ฉันทำหรอก...”

“ ทำไมวะ?  ไหนนายลองบอกมาดิว่าทำไง...” เจคซัก

“วิธีเดียวกับที่ทำให้เฟรินฟื้นนั่นแหละ....”

“ เฮ้ย!!!”

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบสักที

(ทั้งเจ็ดเข่นเขี้ยวให้คุราร่าในใจ..ผู้หญิงอะไรคิดคำสาปได้อุบาวท์มาก - -")