คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : การทดสอบตำแหน่ง 03
@@@@@@@@
@@@@@@@@
คลาสของเวฟคอนโทรลเลอร์ ยูกะให้พวกเขายิงลูกโป่งโดยใช้ชินซู โฮกับโลเซอัลยิงลูกโป่งอยู่ โลเซอัลยิงลูกโป่งได้2อัน โฮทำได้แค่อันเดียว ยูกะบอกว่าพวกเขาพัฒนาขึ้นเยอะและเรียกเชอรี่ เกรย์ และแบม
แบมยิงลูกเดียวแต่โดนอีก2อันโดยไม่ตั้งใจ ยูกะบอกยังควบคุมได้ไม่เท่าไหร่แต่ทำได้ไม่เลว
เมื่อยูกะเรียกเลาโรกับเชอรี่ออกไป ทั้งสองยิงชินซูคลื่นใหญ่เป่าไปทีเดียวหลายสิบอัน
ช่วงพัก
“คุณเลาโร”แบมเรียกขณะเขากับเชอรี่ไปหาชายที่หลับใหล
“ผมเริ่มยิงให้โดนลูกโป่งได้แล้วครับ เพราะคุณเลาโรเลยครับ”
“เพราะคุณเลาโรเหรอครับ?”
“ครับ เขาช่วยสอนเทคนิคให้นิดหน่อยครับ”
“เอ๊ะ”
“ติดหนี้เมื่อวานนิดหน่อยน่ะ”
“เอ๊ะ หมอนเหรอครับ ถ้าเรื่องนั้นผมคิดว่า…”แบมชี้หมอนที่อยู่ในกำมือของเซเรน่า เลาโรดึงกลับมาแล้วร้องไห้ถึงการนอนหลับอย่างสงบสุข
แบมเห็นแบบนั้นเลยวิ่งไปขอซื้อถั่วเต็มถุงไม่เสียดายพ้อยต์และใส่ห่อผ้ามัดไว้
“ถึงจะเป็นของที่ทำขึ้นเมื่อกี้ แต่วันนี้ใช้นี่ไปก่อนนะครับ”แบมมอบให้เลาโรที่ซึ้งใจ
แบมถือหมอนของเลาโร”อันนี้ผมจะไปซักให้นะครับ”
“งั้นเองเหรอครับ”
“เฮ้ เชอรี่ แบม”คูนเรียก ทั้งสองไปหาเพื่อนบอกลาโฮกับเลาโร
“รู้เรื่องนั้นรึยัง?”
“เรื่องอะไรเหรอครับ?”
“ไม่สมเป็นคุณเลยนะครับคุณเลาโร”
“หืม”
“ยื่นมือช่วยคู่แข่งแบบนี้”
“มันเป็นเรื่องไม่ดีงั้นเหรอ? การยื่นมือไปช่วยคนอ่อนแอ”
“เปล่าครับ”
“แล้วนายไม่เป็นไรงั้นเหรอ?”
หมายความว่าไงเหรอครับ?”โฮยิ้มและเดินจากไปด้วยสีหน้าโกรธ
@@@@@@@
“คุณแอนโดรซี่กับคุณอานัคเหรอครับ”
“อ่า เห็นว่าสู้กันระหว่างเรียนเมื่อวาน แล้วบาดเจ็บหนักน่ะ”
“สู้กันเหรอครับ ทั้งที่เป็นเจ้าหญิงจาฮาดเหมือนกันแท้ๆ”
“คงเพราะเป็นเจ้าหญิงเหมือนกันเลยสู้กันนั่นล่ะ ชุ่มโชกไปด้วยพลังอำนาจและพรจากผู้ปกครอง เดิมทีความสัมพันธ์ของพวกนั้นดูจะซับซ้อนนิดหน่อยด้วย ยังไงซะก็เป็นพวกมหาบ้านั่นแหละนะ”
“มหาบ้าเนี่ยนะ? วิธีพูดแบบนั้น…”
“เพื่อที่จะผ่านการทดสอบของหอคอยต่อไป เราจำเป็นต้องเขี่ยใครสักคนให้ตกไป พรั่งพร้อมไปด้วยพลัง แต่กลับทำลายตัวเอง นอกจากมหาบ้าแล้ว ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น”
“แต่ว่า…”
“คนรู้จักต้องตกรอบไปมันน่าเศร้าจังเลยนะ”ชิบิสึกอดแบมจากข้างหลัง
“คุณชิบิสึ”
“คนที่สนิทด้วย โดยเฉพาะถ้าฉันเกิดหายไปละก็ยิ่งเป็นเรื่องใหญ่เลยเนอะ”
“ไปได้ไม่สวยงั้นเรอะ หาเพื่อน?”คูนถามและชิบิสึแสดงกระดาษที่เหลือที่ว่างอีก2
“อะไรกัน อีกนิดเดียวแล้วนี่”
“มันหมดเขตวันนี้ ไม่มีเวลาแล้ว”
“ขอโทษ เป็นเพราะฉันก็เลย…”
“อย่าพูดอะไรห่างเหินแบบนั้นเซ่! เราพวกกันไม่ใช่เหรอ”
“ไม่มีอะไรที่พวกเราทำได้เลยเหรอครับ”แบมถาม
“แบม?”
“ได้ฟังที่ฉันพูดไหมเนี่ย? ฉันบอกว่าการทดสอบของหอคอยเป็นการเขี่ยคนอื่นให้ตกไง”
“ครับ แต่คนที่อุตส่าห์ได้เป็นเพื่อนกันแล้วต้องหายไปยังไงผมก็ไม่ชอบครับ”
“แบม!!!”
“แล้วอีกอย่างคนที่รีบมาช่วยตอนกำลังลำบากก็คือเพื่อนไม่ใช่เหรอครับ”
“นั่นเป็นสิ่งที่ราเชลสอนเรอะ?”
“ครับ”
“ไปกันได้แล้วพวกนาย”คูนลุกขึ้นเดินไป
“เอ๊ะ?”
“โรงละครท่านคูนเริ่มขึ้นแล้ว”
@@@@@@@@
แบม ฮัตซ์และเชอรี่มาหน้าห้องแอนโดรซี่
“คือว่า ผมเอาอาหารมาให้ ขอเข้าไปได้ไหมครับ”
“เชิญค่ะ”
พวกเขาเข้ามาข้างใน
“เอ๊ะ?”
“ผมได้ยินว่าคุณแอนโดรซี่กำลังลำบากน่ะครับ”
“ถ้างั้นก็รีบส่งมา”
“รู้สึกว่าคุณบอกว่าไม่เชื่อในมิตรภาพชายหญิงสินะครับ”
“ใช่”
“เจ้าหญิงแห่งจาฮาดยืนยันเสียงแข็งแบบนั้น ถ้าให้ข้าวไปแบบธรรมดา ผมคิดว่าคุณคงไม่รับเอาไว้ เพราะงั้น…”
ฮัตซ์เดินไปข้างหน้ายกแผ่นกระดาษให้
“ให้เขียนชื่อลงในนี้งั้นเหรอ”
“ถ้ายอมเขียน พวกผมจะเป็นคนเลี้ยงข้าวทุกวันจนกว่าการสอบนี้จะจบครับ”แบมกล่าว
“เจ้าหญิงแห่งจาฮาดจะไม่ยอมทำข้อตกลงแบบนั้น”แอนโดรซี่พูดแต่ท้องร้องขึ้นมา
“พวกผมเองถ้าหลังจากนี้ได้กินข้าวกับคุณแอนโดรซี่ทุกวันจะดีใจมากเลยครับ”
“เอ๊ะ”
“เนอะ คุณฮัตซ์?”
“ถะ ถูกล้อมรอบไปด้วยเจ้าหญิงที่งดงามและอาหารแบบนี้…อย่างกับฝันไปเลย”
“อะไรน่ะ ขอบอกก่อนเลยนะว่าฉันกินแค่สเปเชี่ยลลันช์เท่านั้น”แอนโดรซี่เขียนชื่อบนกระดาษ
@@@@@@@
“ข้าไม่รับความเห็นใจจากพวกแก”
“งั้นก็อดตายไปซะ”
“ไอ้บ้าฮัตซ์”
“อานัคซัง เอาไว้แข็งแรงก่อนแล้วค่อยทะเลาะกันเถอะครับ”
“นี่ไงครับ อาหารวันนี้เป็นพายไก่ที่ดูน่าอร่อยมากๆเลยนะครับ”แบมพูดและอานัคเริ่มน้ำลายไหล เธอยอมเขียนชื่อให้
“ทำได้แล้วครับ”
“เป็นตามที่บอกเลยใช่ไหมล่ะ”
“ขอขอบคุณจริงๆนะ เส้นยาแดงผาแปดไปเลยจริงๆ”ชิบิสึกอดแบม
“ฉันจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้”
“เฮ้ คนที่คิดแผนคือฉันนะ แต่งบทพูดให้กับคนปากเสียอย่างพวกแก”
“ฉันเข้าใจเป็นอย่างดีแล้วว่าเจ้าต่างหูไม่มีพรสวรรค์ในการเขียน”
“ว่าไงนะ”
“เจ้าหญิงผู้งดงามอะไรกัน น่าอายเป็นบ้า”
“หา? ไอ้ซามูไรเล่นละครไม่ได้เรื่อง”
“เอาน่าๆ ตรงนี้ควรพูดขอบคุณออกไปแต่โดยดีไม่ใช่เรอะ”
“ฉันติดหนี้นาย”
“ไม่ได้ยิน”
“ขอบพระคุณมากครับ”ฮัตซ์ก้มหัวลง
“เรื่องเล็กน้อย”
“คุณคูนหรือว่าคิดแผนนี้ขึ้นมาก็เพื่อให้คุณฮัตซ์ยอมก้มหัว”
“เอาน่าๆ ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ แบม”
@@@@@@@@
“เอ๊ะ คุณยูริน่ะเหรอครับ”
“เรื่องจริงนะ คนๆนั้นถูกเรียกว่าวายร้ายแห่งจาฮาด เป็นคนหัวรุนแรงมากๆเลยนะบอกให้”
“ไม่อยากเชื่อเลย คนที่ใจดีตั้งขนาดนั้น”
“นายไม่ถูกต่อยสักครั้งเลยเหรอ?”
“โดนเธอกระโดดถีบครับ”
“ฟังดูรุนแรงจังเลยนะครับ”โฮกล่าว
“เจ้าหญิงเป็นแบบนั้นกันหมดเลยเหรอ”ชิบิสึถาม
“คงเป็นงั้นแหละ”
“เดี๋ยวเถอะฉันได้ยินนะ เป็นงั้นมันอะไรยะ”
@@@@@@@
นี่คือคาบเรียนสุดท้ายของเวฟคอนโทรลเลอร์เป็นการวัดการควบคุมชินซูด้วยการสร้าง”ปัง”
“คุณไม่คิดว่ามันแปลกเหรอครับคุณเลาโร? เขาไม่เคยรู้วิธีควบคุมชินซูมาก่อนแท้ๆ ตัวจริงของแบมคืออะไรกันนะครับ? เขาปกปิดอะไรกับเราอยู่รึเปล่าครับ? ขืนเป็นแบบนี้คนที่จะสอบผ่าน…”
“ต่อไปเชิญคุณโฮครับ”
“คะ ครับ”โฮพูดเดินไปหายูกะ โฮเริ่มสร้างปังขึ้นมาแต่ทำไม่ได้
“คุณโฮ ดูเหมือนว่าวันนี้ค่อนข้างใจไม่สงบนะ ในเมื่อใจไม่สงบก็ควบคุมชินซูไม่ได้ ผมขอแนะนำให้หยุดแล้วไปพักผ่อนในวันนี้นะ”
“มะ…ไม่ ฉันจะทำ”
“การทดสอบตำแหน่งครั้งสุดท้ายจะมีขึ้นพรุ่งนี้ คุณคงไม่อยากพลาดการเข้าร่วมหรอก ใช่มั้ย คุณจำเป็นต้องพัก ฉันขอแนะนำให้คุณไปงีบหลับนะ”
โฮเดินออกไป เชอรี่จ้องเขม็งไปที่โฮ
ความคิดเห็น