.Idea Cage.

ลำดับตอนที่ #10 : Be careful of your heart!

APPLICATION

"  ผมเป็นพวกขี้ขโมยด้วยสิ เพราะงั้นระวังหัวใจของคุณให้ดีนะครับ♥  "

" คนหล่ออย่างผมทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดนี่เนอะ "

บท:  รองประธานชมรมโฮสต์คลับ

ชื่อ: โทมิโอะ เซนทาโร่ │ Tomio Zentaro

        ► โทมิโอะแปลว่าความมหัทธนะ │ เซนทาโร่แปลว่าลูกชายคนแรก

ชื่อเล่น: เซน │ Zen

อายุ:  18 ปี

ชั้น:  ม.ปลายปี 3

เพศ: ชาย

สเปค: 

          อ่า...ในเรื่องของสเปคผู้หญิงที่ชอบคงเป็นปัญหาโลกแตกสำหรับใครหลายๆคนทว่ากับเซนทาโร่เเล้วปัญหานี้มันช่างเล็กจ้อยเพราะเขาไม่ค่อยคิดมากกับภาพลักษณ์ผู้หญิงเท่าไหร่แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเอาส่งๆแบบไม่เลือกเลย แค่เขามองว่าน่ารักก็พอ ถามว่าน่ารักแบบไหนเหรอ? ก็แค่น่ารักในสายตาเขานั่นแหละ 

          และเพราะเขาเป็นพวกเจ้าชู้ไปเรื่อย ใครจะถูกผู้ชายคนนี้เข้าหาก็คาดเดาไม่ได้ทั้งนั้นบางทีอาจเป็นสาวแว่นขี้อาย บางทีอาจเป็นสาวห้าวจอมบู๊ บางทีอาจเป็นเด็กใหม่เด๋อๆ—ดังนั้นแล้วผู้คนจึงคาดเดากันไม่ได้เลยว่าจริงๆแล้วเซนทาโร่ชอบผู้หญิงเเบบไหนกันแน่ เพราะมันไม่เคยตายตัวสักที เขาแค่รักสนุก วนเวียนไปเรื่อยเท่านั้น ...และไม่แน่ว่าคนที่ไม่คาดคิดอาจกำราบเขาจนอยู่หมัดก็ได้ทว่าก็รอดูในอนาคตเถอะ!

ส่วนสูง/น้ำหนัก: 188เซนติเมตร │ 79กิโลกรัม

ลักษณะภายนอก: 

            ตั้งแต่มองในระยะสิบเมตรใครๆต่างก็รู้ว่าชายหนุ่มที่ชื่อเซนทาโร่นั้นหล่อ เท่และมีลำแสงออร่าเจิดจรัสมากแค่ไหน ตั้งเเต่หน้าตาจนถึงรูปร่างและการเเต่งตัว แม้กระทั่งคำพูดคำจา ท่าเดินก็ยังไม่เว้น...

            เซนทาโร่ไม่ใช่ชายหนุ่มที่มีร่างกายกำยำอะไรนักหากแต่ก็มีกล้ามเนื้อประปรายแต่พองามที่บุรุษเพศพึงจะมี เขาไม่ได้บึกบึนแต่ก็ไม่ได้ผอมแห้งจนดูอ้อนแอ้นเกินไปนัก เขาจัดได้ว่าเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่มีสรีระร่างกายที่เหมาะสมกับตัวเอง มีลอนกล้ามเนื้อที่ได้มาจากการออกกำลังกายประดับตามร่างกายพอประมาณ เขาเป็นคนผิวขาวสว่างไร้ริ้วรอยจึงขลับให้เขาดูโดดเด่นในหมู่ของผู้คนไม่น้อย

           เขามีเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนอมบลอนด์ทองดูนุ่มนิ่มลื่นมือน่าสัมผัสรับกับโครงหน้าคมคายหากทว่ามองในอีกมุมก็หวานหยดย้อยเเต่ก็ไม่ถึงกับหวานปานสตรี ผมด้านหน้าที่ปรกหน้าผากลงมาถูกปัดข้างเล็กน้อยเเต่ไม่ถึงกับปัดเป๋ไปเลยเพียงเเต่แสกข้างแก่พองามและถูกจัดทรงให้ลงตัวกับโครงหน้าเป็นอย่างดี สิ่งที่น่าดึงดูดมากที่สุดบนใบหน้าที่ถูกจัดเรียงมาอย่างลงตัวของเซนทาโร่ก็คือดวงตา...ดวงตาสีฟ้าครามที่เต็มไปด้วยประกายสเน่ห์ร้อนแรงที่พร้อมจะแผดเผาทุกคนที่จ้องมองมาคู่นั้นมักทำให้ผู้คนที่จ้องมองรู้สึกได้ถึงความเซ็กซี่ของเจ้าตัว เรียวคิ้วเข้มโค้งตัวสวยสีเดียวกับผม ขนตายาวเป็นเเพ จมูกโด่งเป็นสันจรดกับริมฝีปากหนาสีลูกพีชอ่อนๆน่าจุมพิต

          ที่ปีกหูด้านขวาของเขาจะมีจิวห่วงโลหะสีดำคล้องอยู่สองสามอัน ซึ่งมันไม่ได้ดูน่าเกลียดเหมือนกับนักเลงอะไรเลยเมื่อมาอยู่บนร่างกายเขา มันกลับทวีคูณสเน่ห์ให้เขาดูเป็นชายหนุ่มที่ค่อนไปทาง "แบดบอย" มากขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ

          อีกสิ่งที่ทำให้เขาดูเป็นคนมีเสน่ห์คือเขาเป็นคนที่มีเส้นเลือดปรากฏอยู่ตามมือเเละเเขน บางส่วนก็มีกระดูกนูนออกมาให้เห็นบ้างพองามเเสดงถึงความแข็งแกร่ง และเพราะลำแขนแกร่งที่มีเส้นเลือดประดับประปรายจนทำให้ดูมีเสน่ห์นี่แหละจึงทำให้ใครต่อใครก็อยากตกอยู่ในอ้อมเเขนนั้นสักครั้ง ให้แกล้งสะดุดขาตัวเองล้มก็ต้องยอมล่ะ!

นิสัย:  

▇▇▇▇▇▇

✣Handsome✣

         หล่อเท่มีเสน่ห์ดูสมาร์ทและช่างแสนเพอร์เฟคทว่ากลับกวนตีนอย่างเหลือล้นนั่นแหละคำนิยายคร่าวๆของเซนทาโร่ เขาทั้งฉลาดแกมโกงและเจ้าเล่ห์ สกิลชิพสูงเทียมฟ้า การจะกล่าวว่าเซนทาโร่หล่อแต่รูปยกเว้นคำพูดคำจาก็ไม่ผิดอะไร เพราะเขาน่ะทั้งหล่อ เท่และน่าหลงใหลมากจริงๆ แม้เพียงเเค่เดินผ่านก็เรียกสายตาจากผู้คนรอบๆตัวได้แล้ว หากเขายืนนิ่งๆ ไม่ปริปากพูดเขาก็คงไม่ต่างอะไรจากเทพบุตรของเทพบุตรที่ล่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าเลยทีเดียว แต่เมื่อใดที่ปริปาก...หลายครั้งที่สุนัขในปากมักวิ่งพรวดออกมา(?)—อ่า ใช่ เขาเป็นพวกกวนประสาท ปากเสีย ปากปีจอเเละเรียกหาส้นเท้าแบบสุดๆ

          และแน่นอนว่าด้วยใบหน้าหล่อคมนั้นน่ะมักจะมีรอยยิ้มหว่านเสน่ห์ปรากฏขึ้นมาตลอดเวลาเพราะเซนทาโร่ค่อนข้างเป็นพวกหลงตัวเองและยียวนคนอื่นผ่านสายตา บ้างก็คำพูดจึงมีบ่อยครั้งที่เขามักถูกพวกผู้ชายเข้ามาหาเรื่องข้อหามองแล้วใช้สายตาด่าเป็นนัยน์ๆว่า "ไอ้เตี้ย" นั่นแหละ... ทว่าแม้จะเห็นว่าเขาเป็นพวกเจ้าสำอางแบบนี้แต่เขาก็บู๊เก่งใช่เล่นเลยล่ะ เขาสามารถฟาดฟันกับกลุ่มนักเลงได้ดีเยี่ยมทีเดียว เพราะเขามีไหวพริบ มือไวและฉลาดเอาตัวรอดพอสมควรดังนั้นแล้วการที่จะหาเรื่องเขาก็คงต้องคิดแล้วคิดอีกหลายๆรอบล่ะนะ อ่า...แม้จะเก่งจริงเเต่ก็ไม่ได้เก่งถึงขั้นโดนรุมเป็นยี่สิบสามสิบคนแล้วเขาจะรอดปลอดภัยรอยเปอร์เซ็นต์หรอกนะ...อย่างน้อยเขาก็เป็คงมนุษย์(ที่หล่อและเท่มากๆ มากแบบม๊ากมาก มากแบบมากสุดๆ สุดๆแบบที่สุดของที่สุด!!)คนหนึ่งนะ! เสียท่าได้เหมือนกัน!

▇▇▇▇▇▇

✣Provoke✣

          อย่างที่กล่าวไปว่าเซนทาโร่เป็นคนหล่อที่หลงตัวเองแบบสุดโต่ง อีกทั้งยังกวนประสาทผู้คนได้ทั้งคำพูดและสายตาจนเหล่าชายชาตรีด้วยกันพาลหมั่นไส้ และใช่ว่าฝ่ายหญิงทุกคนจะหลงใหลเขานะ...เพราะกวนประสาทขนานแท้จึงมีบางคนที่เข้ามาแว้ดๆใส่เขาเหมือนกัน แต่แบบนี้สิเขาชอบ! คำนิยามในตอนที่มีผู้หญิงเข้ามาบอกว่าเกลียดหรือรำคาญก็คือ "พ่อจะขโมยหัวใจเธอมาให้ดู!"—ดังนั้นแล้วถ้าเขาเห็นว่าเธอคนนั้นน่ารักดี น่าสนใจดี เจ้าตัวก็จะวิ่งเเจ้นหน้าแป้นแล้นเข้าหาเลยล่ะ อาจด้วยเพราะต้องการเรียกร้องความสนใจเล็กๆจากเธอคนนั้นรวมถึงต้องการให้เธอหวั่นไหวด้วยล่ะนะเขาถึงได้ทำแบบนั้น ต่อให้โดนด่า โดนตบหน้าสักฉาดเขาก็คงไม่หยุดง่ายๆเพราะเขาน่ะมันหน้าด้านจนปูนซีเมนต์แทบจะยกมือไหว้แล้วเรียกว่าพ่อไปแล้ว เขาไม่แคร์สายตาของคนภายนอกนัก ต่อให้มีข่าวลือโครมคราเกี่ยวกับเขาเขาก็ไม่สะทกสะท้านหวั่นไหวได้ง่ายๆหรอก เรียกว่าทำอะไรเขาไม่ได้เลยก็คงไม่ผิดอะไร ราวกับภูมิต้านทานทางจิตใจของเขาทำจากเหล็กกล้าอย่างนั้นแหละ

             แค่มองดูก็รู้ว่าภาพลักษณ์ของเขาที่ดูหล่อเท่นั้นมันอันตราย(กับหัวใจ?) และใช่เลย มันเป็นแบบนั้นจริงๆเพราะเขามันเจ้าชู้ นิสัยเสียของเขาคือรักสนุกไปเรื่อย ไม่ปักหลักอยู่กับใครเลยจึงมีหลายครั้งที่เลิกตามตื้อผู้หญิงไปเเค่เพราะ "เบื่อ" หรือ "มีคนที่น่าสนใจมากกว่า" เข้ามา นั่นจึงทำให้เขาหักอกผู้หญิงมานักต่อนักและทำร้ายความรู้สึกของใครต่อใครมานักต่อนักแล้ว แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ..เขาไม่แคร์ ไม่แคร์เลยสักนิดต่อให้อีกฝ่ายจะร้องไห้ฟูมฟายมากแค่ไหน ไม่สนใจว่าหล่อนจะยื้อเขาเอาไว้มากเพียงใด สิ่งที่เขาจะทำเมื่อเบื่อหน่ายกับอะไรเดิมๆแล้วก็คือการเดินออกไปซะดื้อๆ... 

▇▇▇▇▇▇

✣Friend✣

            เขามีเพื่อนฝูงมากมาย และแต่ละคนต่างก็หล่อลากไส้เหมือนกันทั้งนั้น ทั้งเพือนในชมรม เพื่อนในห้องเเละเพื่อนต่างโรงเรียน นั่นไม่ได้แปลว่าเขาเลือกคบคนที่หน้าตาหรอก เพียงเเต่คนที่หน้าตาธรรมดาๆมักไม่กล้าเขาหาเขาซะส่วนใหญ่เพราะมักคิดว่าเขาน่ะมันแสนวิเศษเเต่ก็ไกลเกินเอื้อม แต่อันที่จริงแล้วเซนทาโร่กลับคยคนได้กับทุกคน เขาไม่ได้ชอบใครที่หน้าตา แค่ภายนอกเหมือนจะเป็นแบบนั้น... แต่เขาก็ค่อนข้างชอบอะไรที่เรียบง่าย เขาไม่ได้เรื่องมากขนาดนั้นหรอก เเละเซนทาโร่เป็นคนที่สันทัดในการมองดูผู้คนแบบคร่าวๆ คาดเดานิสัยและความชอบของอีกฝ่ายได้ค่อนช้างแม่น เวลาจะเอาใจใครเลยทำได้แบบสบายๆเลยล่ะ

            เซนทาโร่อาจดูเหมือนเป็นพวกขี้เล่นจนพึ่งพาไม่ได้ แต่เอาเข้าจริงๆเขาก็พึ่งพาได้นะเพราะเดิมทีเเล้วเขาก็เป็นคนฉลาดทั้งยังเก่งกีฬาเป็นผู้นำและผู้ตามที่ดีได้เพียงแต่ติดที่ว่าปากเสียจากู่ไม่กลับเท่านั้นเอง... และไม่ใช่ทุกคนหรอกที่สามารถทานทนความกวนตีนแบบสุดโต่งของเขาได้โดยไม่นึกอยากจะต่อยสักหมัดจึงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาได้รับตำแหน่งรองประทานชมรมมาแทน...

            เขาไม่ใช่คนที่ปลอบใจใครเก่งนัก เพียงเเต่จะอยู่ข้างๆแบบเงียบๆหรือไม่ก็ปล่อยให้อีกฝ่ายอยู่คนเดียวถ้าเขาต้องการ—กลับกัน ตัวเขาไม่เคยแสดงด้านมืดหรือความเศร้าเสียใจให้ใครเห็นหรอก เรียกได้ว่าทุกคนไม่รู้เลยว่าเขามีอะไรไม่สบายใจบ้างก็ไม่ผิดอะไร เพราะเขามักจะเฮฮาปาตี้กับกลุ่มเพื่อนเสมอ มีบางครั้งเท่านั้นที่ทำหน้ามุ่ยเวลาถูกตักเตือนอะไร(ที่เจ้าตัวก็ฟังมั่งไม่ฟังมั่ง) แต่ไม่มีเลยสักครั้งที่เขาจะระบายความใสใจอะไรออกมา...

▇▇▇▇▇▇

✣Dark Side✣

             ใช่เลย! เขาเป็นคนใจร้าย—ที่มักจะทำให้คนอื่นหลงรักแล้วพอเบื่อเข้าก็ทิ้งไปซะดื้อๆ ทั้งเจ้าชู้ เพล์บอยเเละเลวทรามไม่มีสิ้นสุดจริงๆ หลายๆคนก็มองว่าเขาเป็นแบบนั้น ถ้าถามว่าจริงไหม?...ก็คงจริงนั่นแหละ ทว่าแม้แต่เพื่อนของเขาก็ยังไม่รู้เลยว่าในใจเซนทาโร่นั้นค่อนข้างฟุ้งซ่านอลหม่านและปวดแปร๊บแค่ไหนในยามที่เขาหลับนอน—เขาฝันถึงหญิงสาวผู้ป็นแม่ที่จากไปโดยที่พ่อของเขาไม่แม้เเต่จะเหลียวแลเธอในทุกๆคืน เขาฝันร้ายและมักคร่ำเครียดไปกับมันจนต้องพึ่งยานอนหลับ บ้างก็ยาคลายเครียด หากไม่ได้รับยามันก็ทำเอาเขาเครียดจนเผลอทำร้ายตัวเองไปเลย แน่นอนว่าต้องไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ไม่มีใครรู้ว่าหนุ่มหล่อสุดเพอร์เฟคอย่างเขามีด้านแบบนี้ จะต้องไม่มีใครเห็นเวลาที่เขาต่ำตมเช่นนี้ ฉะนั้นเมื่อเช้าวันใหม่เข้ามาเยือนตัวเขาที่ไปโรงเรียนก็จะเป็นเซนทาโร่หนุ่มหล่อสุดเท่คนเดิม...และมันจะเป็นแบบนี้เรื่อยไป

            ถามว่าการที่เขาใจร้ายกับผู้หญิงหลายๆคนแบบนี้เขาอยากจะทำอะไรสักอย่างเพื่อแก้ไขมันบ้างไหม? คงต้องตอบว่า "ไม่" ล่ะนะ เขายังไม่มีความคิดที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใคร ลึกๆแล้วเขาค่อนข้างอคติกับเรื่องความรักแบบผูกมัดและความสัมพันธ์รักๆไคร่ๆแบบตายตัวพอสมควร เขาก็แค่คิดว่าแค่เพื่อนก็พอแล้วมั้ง? แค่เพื่อนคุยเล่นขำๆน่ะ เพื่อนไปไหนมาไหนอะไรแบบนี้มันก็พอแล้วไม่ใช่รึไง? ยังจะเอาอะไรอีกในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน?--นี่เป็นความคิดสำหรับพวกผู้หญิงที่เขาทอดทิ้งไปแล้วน่ะนะ ถ้าหล่อนๆยอมรับเป็นเพื่อนก็จบประเด็นดราม่ากันไป แต่แน่ล่ะ ใจร้ายซะขนาดนี้ใครเล่าจะยอมง่ายๆ! ทว่าถ้าพวกหล่อนยังตามตอแยไม่เลิกเขาก็สามารถตัดสัมพันธุ์ด้วยการพูดจาเราะร้ายกระทบกระแทกจิตใจพวกหล่อนได้เหมือนกันนั่นแหละ...

▇▇▇▇▇▇

✣Alone✣

            อ่า...ทั้งๆที่เขามีเพื่อนฝูงรายล้อมแต่เขากลับคิดว่าตัวเองว่างเปล่าและโดดเดี่ยว ไร้ซึ่งการถูกเติมเต็มอยู่บ้างบางครั้ง เพราะไม่มีใครเลยที่จะปีนข้ามกำแพงของเขาเข้ามาถึงจิตใจของเขาได้จริงๆ เหตุผลหลักๆคือไม่มีใครรู้ว่าตัวเขาเองก็มีกำแพงจิตใจกั้นอยู่เหมือนกัน และเพราะเขาไม่พูด ไม่แสดงออกจึงไม่มีใครทราบว่าแท้จริงแล้วเขาเองก็มีเรื่องให้ทุกข์ใจเหมือนกับคนอื่นๆ ดังนั้นเวลาเขาทุกข์ใจเขาจึงต้องตัวคนเดียวไงล่ะ... มันไม่มีใครเลยที่อยู่กับเขาเวลานั้น เเต่นั่นก็ดีแล้ว--เพราะเขาต้องการแบบนั้น เขากลัวว่าถ้าใครมาเห็นเขาในสภาพที่ร้องไห้ฟูมฟายหรือเครียดจนทำร้ายตัวเองเเค่เพราะฝัน ผู้คนคงจะหาว่าเขามันบ้าแน่ๆล่ะ

             การถูกมองว่าเป็นผู้ชายที่เจ้าชู้ หน้าด้านและใจร้ายน่ะเขารับได้ เว้นเเต่เรื่องเดียวที่ให้ใครรู้ไม่ได้คือความอ่อนแอของเขาเองเท่านั้น มันเป็นเรื่องเดียวที่เขาเกรงว่าผู้คนจะหัวเราะแล้วถอยห่างออกไป---จากนั้นเขาก็จะอยู่ตัวคนเดียว โดดเดี่ยว ้ดียวดาย สุรเสียงโดยรอบอาจเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ...เขากลัวว่าจะเป็นแบบนั้น ฉะนั้นจึงกักเก็บมันเอาไว้คนเดียวเสมอมา

            ใช่ว่าเขาอยากจะเป็นคนเก็บกดแบบนี้หรอก เพียงแต่เรื่องนี้เท่านั้นที่เขาไม่มีความกล้ามากพอจะเอื้อนเอ่ยวาจาออกไป อีกอย่าง เขาดันเป็นพวกเก็บอาการได้ดียิ่งกว่าอะไรเลยไม่มีใครรู้กันไปใหญ่ แต่ถ้ามีใครสักคนที่รู้แล้วและพร้อมจะยืนหยัดเคียงข้างเขาเหมือนเดิมแบบนั้นก็ดีนะ...ลึกๆแล้วในใจเขาหวังเเบบนั้น เเต่ก็กลัวเกินกว่าจะพูดออกไปอยู่ดี...

▇▇▇▇▇▇

เขาผู้แสนวิเศษ ที่ทั้งหล่อ เท่ เพอร์เฟคราวกับเจ้าชายที่หลุดออกมาจากเทพนิยาย

แต่ก็น่าเศร้าที่เจ้าชายคนนั้นยืนอยู่บนหอคอยที่ตัวเองไม่กล้าลงมา

✣เพียงรอให้ใครสักคนผลักดันให้เขามีความกล้าพอจะลงไปเปิดโลกที่กว้างกว่าเดิม✣

▇▇▇▇▇▇

ประวัติโดยคร่าวๆ:

             โทมิโอะ เป็นตระกูลที่ผู้คนต่างก็คุ้นหูกันเป็นอย่างดีเพราะเป็นตระูกลใหญ่ที่โด่งดังอย่างมากด้วยเพราะธุระกิจเกี่ยวกับงานหัตถกรรมและการส่งออกน้ำมันแน่นอนว่าต้องร่ำรวยมากมายเหลือล้นเป็นแน่ แล้วก็ใช่...เพราะตระกูลนี้ร่ำรวยติดอันดับต้นๆของโลกเลยทีเดียว ผู้นำตระกูลคนปัจจุบันอย่าง โทมิโอะ ฮิเดกิ เองก็มีความสามารถมากมายทั้งยังหน้าตาหล่อเหลาปานเทพบุตรอีก แน่ล่ะว่าสาวๆหลายคนจะต้องหมายปองเขา

             ฮิเดกิเป็นคนเจ้าชู้มาก และรักสนุกเสียจนแทบจะหลงลืมไปว่าตัวเองควรมีบุตรเอาไว้บ้างเพื่อที่จะใช้สืบทอดตระกูล เขานั้นเล่นสนุกกับผู้หญิงมาหลายคนแล้ว และสุดท้ายก็ตัดสินใจแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่ง เมเอดะ มิโอะ เป็นหญิงสาวนักเขียนชื่อดังก้องโลกคนหนึ่งที่โชคดีพอจะได้แต่งงานและใช้ชีวิตเคียงคู่กับคนที่แสนวิเศษอย่างฮิเดกิ

              ทว่าชีวิตคู่ก็เป็นไปอย่างไม่ราบรื่นนัก ฮิเดกิหยุดความเจ้าชู้ของตนเองได้แค่เพียงชั่วคราวก็กลับไปเป็นแบบนั้นอีกครั้งหลังจากบุตรของเขาเติบโตได้เพียงเเค่ห้าขวบ... เซนทาโร่ที่แม้ว่าจะเด็กมากเเต่เขาก็ยังโตพอจะรู้ว่าผู้หญิงที่พ่อพาเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ในทุกๆคนที่แม่ไม่อยู่น่ะเป็นคนแปลกหน้า และไม่เคยซ้ำกันสักคน ตัวเขาเองก็ได้แต่เเอบมองเงียบๆ

             มิโอะเองก็ทราบเรื่องนี้มาได้สักพักแล้ว ทว่าทุกครั้งที่เธอคุยกับสามีของตนเรื่องนี้ก็มักจะมีปากเสียงบ่อยๆ—และแน่นอนว่าผู้เฝ้ามองดูห่างๆอย่างเซนทาโร่รู้สึกไม่ค่อยดีนัก อ่า...เรียกว่าแย่เลยล่ะเพราะแม่เกือบจะโดนทำร้ายร่างกายไปบ่อยครั้งแล้ว และเธอก็ร้องไห้ฟูมฟายให้ผู้ชายนิสัยไม่ดีมาหลายครั้งแล้วเหมือนกัน มิโอะเป็นหญิงสาวที่ทั้งสวย ใจดีและอ่อนโยน เธอรักในคุณธรรมและเชื่อมั่นในความรักมากๆจนเซนทาโร่อดสงสัยไปไม่ได้เลยว่าทำไมผู้หญิงที่งดงามแบบนี้ถึงได้โชคร้ายจนต้องมาอยู่กับผู้ชายอย่างฮิเดกิกันนะ?

            หลายครั้งที่อิเดกิมักถูกดุด่าและตำหนิจากผู้เป็นพ่อว่าเขาทำแบบนี้ได้ดีพอ ทำแบบนั้นแล้วมันแย่ อะไรๆก็ต้องเพอร์เฟคสมบูรณแบบสมกับชื่อเสียงของตระกูล เขาจะทำตัวเหมือนกับเด็กคนอื่นๆไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด 

นั่นทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกจับขังใส่กนงตั้งแต่ยังเล็ก—กรงที่ไม่มีใครอยู่กับเขา

           อิสระก็แทบจะไม่มีอยู่แล้ว ทั้งความกดดันก็ยังทวีคูณอีก แม่ของเขาก็เริ่มป่วยหนัก ส่วนพ่อก็เปลี่ยนผู้หญิงควงไม่เลิก ข่าวลือมากมายก็บอกว่าแม่ของเขาคงจะโดนเฉดหัวออกจากบ้านในเร็ววันแน่...เรื่องราวแบบนี้มันวกวนไปมานานจนกระทั่งเซนทาโร่อายุได้14ปี แม่ของเขาล้มป่วยอย่างหนักจนเขาที่กลับจากโรงเรียนต้องวิ่งเเจ้นไปดูแลที่โรงพยาบาลทกวัน ...ส่วนพ่อของเขาก็ทำงาน บ้างก็ไปออกงานที่อื่น น้อยครั้งนักที่จะกลับมาที่บ้าน

           ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ได้ออกจากโรงพยาบาลทั้งที่ฮิเดกิไม่ได้มาเยี่ยมเลยสักครั้ง มีแค่เขาและน้องชายต่างแม่ที่ถูกทอดทิ้งไม่ต่างกันเท่านั้นที่มาเยี่ยมมิโอะเสมอๆ ฮิเดกิให้เหตุผลว่าเขามีงานที่ต้องทำ และมีประชุมที่ต่างประเทศบ่อยๆ ซึ่งโอเค...มันเป็นเรื่องจริง แต่นอกเหนือไปจากการประชุมที่ต่างประเทศแล้วก็ยังมีข่าวลือเรื่องชู้สาวตามมาด้วย

ตลกสิ้นดี

            แต่นั่นก็ยังไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายที่สุด---สิ่งเลวร้ายที่สุดคือหลังจากออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นาน เธอก็ฆ่าตัวตายด้วยการกินยาเกินขนาด เหตุผลเกิดจากความเครียด ซึ่งเธอก็เขียนจดหมายบอกลาพร้อมทั้งขอโทษแล้ววางเอาไว้ข้างๆศพของตัวเอง เซนท่าโร่เป็นคนแรกที่เห็นศพของเธอ แล้วก็ได้เเต่แหกปากรีดร้องอยู่แบบนั้น...กระทั่งเหล่าคนใช้มาถึง

            ต่อมางานศพของเธอก็ถูกจัดขึ้น ฮิเดกิกลับมาจากต่างประเทศพร้อมด้วยผู้หญิงงดงามหยดย้อยคนหนึ่ง คนที่ต่อมาได้แต่งงานใหม่กับฮิเดกิ คนที่มาอยู่ในบ้านเขาได้ไม่นานก็หย่าร้างแล้วฮิเดกิก็หาคนใหม่มาแทนได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าคนนี้จะอยู่ได้นานแค่ไหน

            เขาเข้ากับพ่อได้ไม่ดีนัก ทุกๆครั้งที่คุยกันด้วยเรื่องผู้หญิงพ่อของเขาก็มักพูดในเชิงว่าเขากำลังยุ่งย่ามไม่เข้าเรื่อง--- จนกระทั่งเขาเริ่มหน่ายที่ทน การเปลี่ยนผู้หญิงไปๆมาๆแบบนั้นมันสนุกใช่ไหมนะ? 

เอาสิ ถ้าพ่อเขาสนุก เขาก็จะสนุกมั่ง

ให้มันเลวไปทั้งพ่อทั้งลูกนี่แหละ

         หลังจากขึ้นมอปลายมาเซนทาโร่ก็เริ่มมีพฤติกรรมเเบบพ่อตัวเองไม่มีผิด...ซึ่งก็คือความเจ้าชู้และทอดทิ้งผู้หญิงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งผู้เป็นพ่อหยุด ทว่าเขากลับไม่หยุด

◤ช่วยไม่ได้...ให้มันรู้ซะบ้างแล้วกันว่าการที่เห็นคนเลวๆอยู่ในครอบครัวมันรู้สึกยังไง :)◢

สิ่งที่ชอบ:

          ♟ ผู้หญิงน่ารัก : แน่นอนว่าไม่มีขอบเขตตายตัวหรอก สนใจคนไหนคนนั้นก็น่ารักนั่นแหละ จบ!

          ♟ เรื่องน่าตื่นเต้น : ชีวิตมันก็ต้องมีสีสันบ้างนี่นะ

          ♟ การกวนประสาทคนอื่น : สีสันในชีวิตเหมือนกัน...

          ♟ คำชื่นชม : ไม่ได้บ้ายอหรอกนะแต่เเค่ชอบเฉยๆ...

          ♟ ช็อกโกแลต : เพราะมันหวานแล้วก็อร่อยดี...เขาไม่ค่อยชอบอะไรขมๆเท่าไหร่ด้วยแต่ก็กินกาแฟได้อยู่

          ♟ การออกกำลังกาย : เพื่อหุ่นและสุขภาพ!

          ♟ อาหารทะเล : ไม่รู้สิ อร่อยดีมั้ง...

สิ่งที่ไม่ชอบ:

          ♟ การถูกตอแย : ถึงเขาจะชอบตามคนอื่นต้อยๆ แต่ถ้าเขาถูกตามตอแยทั้งที่จบกันไปแล้วก็ทำให้หงุดหงิดได้เหมือนกันนะ

          ♟ การถูกหาเรื่อง : ถึงจะสู้ได้แต่เขาก็เบื่อหน่ายกับปัญหาพวกนี้เหมือนกันนะ

          ♟ การที่ถูกหาว่าศัลยกรรมมา : เดี๋ยวพ่อตบหัวขวับ เอ้ย หัวคว่ำเลย—ลูกครึ่งน่ะรู้จักไหม แล้วเชื้อเขาก็หล่อแบบนี้แหละ หล่อแบบวัวตายความล้ม หล่อแบบธรรมชาติ ถึงจะไม่ได้เก็บมาเครียดอะไรแต่ก็อดรำคาญไปไม่ได้ ก็คนมันหล่ออ่ะ ยู-โน้ว?

          ♟ กระเทียม : ไม่อร่อย...

          ♟ การที่ต้องยึดติดกับอะไรนานๆ : หมายถึงเรื่องผู้หญิงล้วนๆเลยล่ะ

          ♟ การส่องกระจก : กลัวความหล่อบาดตาตัวเอง เขาทนไม่ได้หรอก—แอฟฟฟฟ ไม่เกี่ยว

 

สิ่งที่กลัว:

          ♟ มีเพียงอย่างเดียวคือการถูกล่วงรู้ถึงความกลัวในใจของตัวเอง

เพิ่มเติม:

         - เขามีน้องชายอยู่หนึ่งคน โทมิโอะ มาซาโอะ (ภาพ) อายุต่างกัน2ปี (น้องต่างแม่) อายุ16ปี เหตุผลที่เขาไม่ได้เกลียดน้องต่างแม่ก็คงเป็นเพราะพบเจอชะตากรรมเเบบเดียวกันล่ะมั้ง แน่นอนว่าถ้าใครรังแกมาซาโอะเขาตบคว่ำแน่---

         - พอเซนทาโร่เริ่มคบผู้หญิงทิ้งๆขว้างๆบ่อยเข้าฮิเดกิที่เห็นแบบนั้นก็เริ่มใจไม่ดี และมาสำนึกเอาภายหลัง เขาสั่งสอนและเรียกได้ว่าตามง้อเซนทาโร่อยู่นาน แต่แน่นอน...ว่าเซนทาโร่ย่อมต้องหมางเมินเพราะมันกลายเป็นแผลในใจไปแล้ว และงานของฮิเดกิก็ยุ่งอยู่พอสมควร ทั้งคู่เลยไม่มีโอกาสได้เปิดใจคุยกันเลย---แต่เเน่นอนอีกอหละว่าเซนทาโร่ไม่อยากคุย

         - ถึงหลงตัวเองแต่เขาก็ไม่ได้โอ้อวดตัวเองเพื่อหวังจะดูถูกเหยียดหยามใคร

         - เห็นแบบนั้นเเต่เขาไม่ทำร้ายร่างกายผู้หญิงหรอก อย่างมากก็แค่พ่นคำพูดร้ายๆใส่แล้วเดินหนีไปเท่านั้น ต่อให้โดนตบเขาก็ไม่ตอบโต้ ซึ่งนับว่าเขาก็ยังมีดีอยู่บ้างนั่นแหละ

         - เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-รัสเซีย แล้วเขาก็เก่งภาษาด้วย

         - ภายหลังพ่อตามใจเขามากขึ้น แต่ถ้าถามว่าจะหันกลับไปคุยกันดีๆไหม? ตอบเลยว่า "ไม่"

Happy Ending

       

Z Y C L O N