คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9 : ความสัมพันธ์ที่เริ่มชัดเจน (Re.03)
Re-write : 17/08/60
Re-write 2 : 20/09/61
Re-write 3 : 11/06/64
บทที่
9 : ความสัมพันธ์ที่เริ่มชัดเจน
"นายคิดไหมว่านั่นมันออกจะใกล้ชิด..." รอนพูดพลางถอนหายใจ
"เกินไปสักหน่อยน่ะ"
แฮร์รี่เหลือบตาขึ้นมองเฮเลนที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากพวกเขาพลางยักไหล่ให้รอน มัลฟอยกับเฮเลนดูเหมือนจะใกล้ชิดกันมากกว่าเดิมเสียอีกหลังจากวันนั้น
ไม่รู้ว่าเขาคิดถูกรึเปล่าที่ปล่อยให้มัลฟอยเข้าใกล้เธอมากขนาดนี้
ถึงแม้ว่านั่นจะเป็นความต้องการของเฮเลนเองก็ตามที่อยากจะดึงมัลฟอยเข้ามาร่วมกับพวกเขาด้วย
เฮอร์ไมโอนี่ก็ได้แต่เปิดหนังสือวิชาอักษรรูณอ่านอย่างไม่สนใจอะไรมากนัก
เด็กสาวคิดว่ายังไงก็ตามถ้าหากเธอดูแลตัวเองได้
นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาที่เฮเลนจะลองเข้าไปเสี่ยงกับเรื่องที่เกิดขึ้น
บางทีเฮเลนอาจจะทำได้ก็เป็นได้
เธออาจจะทำทุกอย่างตามที่เธอวางแผนเอาไว้สำเร็จได้โดยไม่ต้องพึ่งพวกเขาเลยก็ได้
"แล้วฉันจะทำอะไรได้ล่ะ" แฮร์รี่หันไปหารอน
"นอกจากแค่มองอยู่เฉยๆ -- "
“เธอดูกังวลนะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นจากหนังสือก่อนจะพูดกับเขา
แฮร์รี่พยักหน้าและหันไปหารอนที่นั่งมองหน้าเขาอยู่ "ถ้ามันมากเกินไป
เธอควรบอกเฮเลนเรื่องนี้นะ"
“ก็นิดหน่อย”
แฮร์รี่ส่ายหน้า "แต่มันก็ยังไม่ได้ล้ำเส้นที่ฉันขีดเอาไว้
อีกอย่างเฮเลนก็ยังไม่ได้พูดสักคำว่ารักหมอนั่น"
“ถ้านายไม่สบายใจ
ก็เดินไปแยกเหมือนเดิมก็สิ้นเรื่อง” รอนว่า
"ช่างหัวมันเถอะเรื่องพนันกับสัญญา -- เป็นฉัน --
ฉันไม่ยอมให้จินนี่ทำแบบนั้นแน่"
“พอเถอะรอน"
แฮร์รี่พูด "หมอนั่นยังไม่ได้ทำอะไรผิด เราก็ไม่ควรไปก้าวก่ายอะไร
ถูกไหม"
แฮร์รี่พูดแล้วพยายามหันความสนใจไปที่หนังสือในมือของเฮอร์ไมโอนี่
รอนทำได้แค่เงียบเสียงลงไปอย่างไม่พอใจเท่าไรนัก
ทั้งสามคนนั่งคุยกันถึงเรื่องวิชาที่กำลังจะเข้าเรียนในคาบถัดไป
และในขณะเดียวกันทางด้านของมัลฟอยและเฮเลนก็...
“หมายความว่าไงที่นายแอบหลับน่ะเดรโก"
เฮเลนเลิกคิ้วมองเขาอย่างสงสัย "นายเป็นพรีเฟ็ตนะ”
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่
ฉันไม่คิดเหมือนกันว่าการเป็นพรีเฟ็ตมันจะน่าเบื่อขนาดนี้" เดรโกยักไหล่
"รู้งี้ปล่อยให้ยัยแพนซี่เป็นคนเดียวก็ดี”
“จะบ้าเหรอ"
เธอร้อง "ถ้านายไม่เจ๋งจริงเขาคงไม่เลือกนายหรอกจริงไหม”
“ฉันว่าไม่เกี่ยวนะ
พอตเตอร์ก็เจ๋งไม่ใช่เหรอ" เดรโกว่าแล้วเหล่ตามองไปยังแฮร์รี่ที่ตอนนี้นั่งหันหลังให้กับเขาอยู่ด้วยสายตาเหยียดๆ "แล้วทำไมเขาไม่ได้รับเลือกล่ะ”
“อย่ามองแฮร์รี่แบบนั้นนะ!" เฮเลนใช้สมุดในมือตีไหล่เขาแรงๆ
ทีหนึ่งพลางเบ้หน้า "ทีนายล่ะ ปีที่แล้วยังไม่ได้ลงแข่งเวทไตรภาคีเลย”
“นี่เธอจะบ้าเหรอ
ฉันจะไปใส่ชื่อตัวเองในถ้วยได้ยังไงล่ะ!”
“ไม่รู้ล่ะ! ยังไงแฮร์รี่ก็เจ๋งกว่านาย”
“ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะยัยบื้อ”
มือเรียวยาวเอื้อมมาดึงแก้มใสจนยืดออก
ท่ามกลางสายตาของนักเรียนชายทั้งหลาย
(ในลานกลางปราสาทเราไม่สามารถระบุได้ว่ามีนักเรียนบ้านไหนบ้างที่กำลังพักผ่อนกันอยู่ในที่นี้)
ที่มองมายังเดรโกด้วยสายตาหมั่นไส้
ในสายตาพวกเขาสิ่งที่เดรโกกำลังทำอยู่มันช่างน่าหงุดหงิดจนแทบอยากจะไปกระชากพรีเฟ็ตจอมหลงตัวเองไปตื้บให้จมดิน
“คุณมัลฟอย
ผมว่าทำแบบนี้ในสถานที่สาธารณะมันดูไม่สุภาพนะครับ”
น้ำเสียงราบเรียบที่เอ่ยออกมาจากปากของใครบางคนทำให้เดรโกชะงักมือที่กำลังเล่นอยู่กับแก้มยุ้ยๆ
ของเฮเลนเพื่อหันไปหาต้นเสียง เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่ง
เรือนผมสีดำเข้มกับดวงตาสีเทาที่กำลังเหล่มองมาทางทั้งสองคนด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจนัก
ในมือของเขาถือหนังสือเล่มใหญ่ราวกับว่ากำลังหาทำเลดีๆ เพื่อนั่งอ่านมันในสวนนี้
“นายมีปัญหาอะไร”
“เปล่านี่ครับ
ผมแค่รู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่การกระทำของคุณมันดูไม่สุภาพ”
“แล้วยังไง?”
“อย่าลืมสิครับว่าคุณเป็นพรีเฟ็ต
คุณมัลฟอย" แท็คพูดเรียบๆ
"แบบนี้มันเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีไม่ใช่เหรอครับ”
แท็คยกยิ้มมุมปาก
ตาคมสีเทาเหล่มองเดรโกด้วยท่าทางสมเพช
เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์จางขบริมฝีปากล่างอย่างหัวเสียแต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรไปเพราะว่าสิ่งที่แท็คพูดมามันก็ไม่ใช่เรื่องผิด
บางทีการกระทำของเขามันคงจะโจ่งแจ้งจนเกินไป
สงสัยว่าหลังจากนี้คงต้องรักษาระยะห่างให้มากขึ้นเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นเสียแล้ว
“ไม่เห็นเกี่ยวเลยนี่นา
อย่าเอาตำแหน่งมาพูดได้ไหมแม็คมาเวลล์”
เสียงหวานถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากบางของคนข้างกายเดรโก
ทั้งสองคนหันไปหาเฮเลนทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น
“ถ้าสมมุติเดรโกไม่ได้เป็นพรีเฟ็ต
นายก็จะไม่พูดใช่ไหมว่าเขาไม่ควรทำ”
คราวนี้แท็คแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจนจนสังเกตได้แต่ว่าอาการนั้นก็ปรากฏอยู่แค่เพียงไม่นาน
จากใบหน้าที่ดูเหมือนไม่พอใจกลับกลายมาเป็นยิ้มเยาะอีกครั้ง
เด็กหนุ่มร่างสูงเดินเข้าไปใกล้กับเฮเลนและยื่นหน้าเข้าไปหาเธอ
“ฮะๆ
คงจะอย่างนั้นล่ะครับคุณพอตเตอร์” เขาหัวเราะในลำคอ “คุณนี่ก็น่าสนใจดีเหมือนกันนะครับ”
เด็กหนุ่มยิ้มเยาะแต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้นแรงกระชากจากทางด้านซ้ายมือทำให้เขาจำต้องผละออกจากคนตรงหน้า
เดรโกดึงไหล่แท็คให้ถอยห่างออกจากเฮเลน เรื่องที่โดนว่าไม่เท่าไหร่
แต่เรื่องเข้าใกล้นี่ขอไม่ยอม!
แฮร์รี่ที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่ตั้งแต่ต้น
จริงๆ แล้วก็อยากจะเดินเข้าไปดึงแท็คให้ออกมาก่อนที่เดรโกจะทำเสียอีก
แต่เขาอยากจะดูการกระทำของเดรโกว่าเขาจะสามารถทำได้แค่ไหน
แต่โชคร้ายกว่านิดหน่อยตรงที่ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ปิดหนังสือลุกขึ้นเดินออกไปแล้ว และดูท่าว่ากำลังจะไปลากแท็คออกมาจากตรงนั้นเสียด้วย
ดูเธอไม่ค่อยพอใจนักที่ลูกพี่ลูกน้องทำตัวเสียมารยาทกับรุ่นพี่ ถึงแม้คนๆ
นั้นจะเป็นเดรโก มัลฟอยก็ตาม
“นี่
แม็คมาเวลล์!”
“ครับ
คุณเกรนเจอร์”
เด็กหนุ่มหน้าคมหันไปหาเฮอร์ไมโอนี่โดยที่ยังคงสีหน้ายิ้มเยาะอย่างกวนประสาทเอาไว้
ดวงตาคมสีเทาเหล่มองหน้าเฮเลนกับเดรโกนิดหน่อยก่อนจะหันความสนใจไปหาลูกพี่ลูกน้องของตน
เฮอร์ไมโอนี่ยกแขนขึ้นกอดอกจ้องหน้าแท็ค อย่างเอาเรื่อง
“นี่มันแย่มากเลยนะ
คิดว่านายกำลังพูดกับรุ่นพี่ที่อายุห่างกันกี่ปีแท็ค”
“แหม่
ผมก็แค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง”
“นี่มันไม่ตลกนะ”
“ขอโทษครับ
ว่าแต่ให้ผมนั่งร่วมวงด้วยได้ไหม”
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าน้อยๆ
ก่อนจะหันมาโค้งให้กับเฮเลนนิดหน่อยเป็นเชิงขอโทษแล้วดึงแขนแท็คให้ไปนั่งด้วยกัน
เดรโกมองตามแผ่นหลังแท็คไปอย่างไม่วางตา
นอกจากแฮร์รี่แล้วแท็คเป็นคนแรกที่พูดจาสบประมาทเขาต่อหน้าสารธารณะชน
ไม่ชอบใจเอาซะเลย!
“เป็นอะไรไหมเดรโก”
“เอ่อ...
โมโหนิดหน่อยน่ะ”
ยังไม่ทันจะคิดเรื่องกลั่นแกล้ง
เสียงใสของคนข้างกายที่ดังขึ้นมันทำให้อารมณ์คุกกรุ่นที่กำลังจะลุกเป็นไฟของเขาสงบลงอย่างรวดเร็ว
ดวงตากลมโตสดใสจ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาเป็นห่วง...
โอเค
ยอมแพ้!
“ไม่เป็นไรแล้วน่า"
เขาพูดพลางหันหน้าหนีไปอีกทาง
เขารู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวไปหมดอย่างกับเพิ่งดื่มวิสกี้ไฟมาอย่างนั้นแหละ
"ฉันต้องให้เธอมาปกป้องฉันเหรอเนี่ย น่าอายชะมัด”
“ไม่ดีตรงไหน
ถ้าฉันโดนแบบนั้นนายก็ต้องพูดแบบที่ฉันพูดเหมือนกันนั่นแหละเดรโก”
“ก็คงจะอย่างนั้น”
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะยกมือขึ้นไปลูบศีรษะคนตัวเล็กข้างกายเบาๆ
ความรู้สึกอบอุ่นถูกส่งผ่านปลายนิ้วสัมผัสไปยังร่างบาง
เฮเลนนั่งนิ่งมองใบหน้าของเดรโกก่อนจะสรุปเหตุผลของสิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่เล่าให้ฟังเกี่ยวกับคืนนั้นในงานเต้นรำ
มันคงจะไม่ได้มีอะไรมากมายจริงๆ
“เดรโก
ทำไมนายถึงชอบฉันล่ะ”
ชายตรงหน้าของเธอผงะไปนิดหน่อยเมื่อได้ยินคำถามนั้น
เดรโกชะงักมือที่กำลังลูบแล้วดึงมันกลับเข้าหาตัวตามเดิม
ผิวขาวซีดเริ่มมีรอยแดงจางๆ
ขึ้นมาบนใบหน้าก่อนที่ริมฝีปากบางจะเอ่ยคำตอบของเขาออกมา
“ไม่รู้สิ
ฉันไม่เคยหาเหตุผลเรื่องนั้น”
“แล้วที่นายไม่ชอบแฮร์รี่ล่ะ”
“นั่นก็ไม่มีเหตุผลเหมือนกัน”
“ไร้เหตุผลจริงๆ
เลย!”
เฮเลนว่าแล้วแลบลิ้นใส่เดรโก
ร่างสูงหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะแจกมะเหงกให้คนตัวเล็กไปเสียหนึ่งที
“ทำไมเธอไม่ลองถามคนอื่นบ้างล่ะ
คนที่ชอบเธอมีตั้งเยอะแยะ”
เดรโกพูดพลางเหล่มองไปยังเด็กหนุ่มบ้านกริฟฟินดอร์ที่ทำท่าไม่พอใจอยู่เงียบๆ
มุมหนึ่งใต้ต้นไม้ โดยในกลุ่มนั้นมีเชมัส ดีน
และนักเรียนคนอื่นๆอีกสองสามคนจับกลุ่มพูดอะไรบางอย่างและมองมายังพวกเขาโดยพยายามที่จะไม่ให้เฮเลนสังเกตได้
แต่โชคร้ายที่เดรโกเห็น
“ก็คนอื่นไม่ใช่นายนี่นา
-- ที่ฉันถามเพราะว่าเป็นนายไงเดรโก”
เฮเลนพูดแล้วเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเจ้าของดวงตาสีฟ้าซีด “ถ้าไม่ใช่นาย ฉันก็คงไม่รู้จะถามไปทำไม”
ดวงตากลมโตจ้องมาที่ใบหน้าของเขาด้วยความ...
เขาควรจะอธิบายว่ายังไงดีล่ะ ซื่อ บริสุทธิ์ หรือว่าจริงใจดีล่ะ
เอาเป็นว่าเมื่อมองแล้วสามารถรู้ได้ว่ายัยตัวแสบคนนี้ไม่ได้โกหก
ริมฝีปากบางยิ้มออกมา ก่อนจะมะเหงกเข้าให้ที่ศีรษะของเฮเลนอีกรอบ
“ง่า! ฉันเจ็บนะ!!”
“ช่วยไม่ได้...”
เขาไม่รู้แล้วว่าตัวเองทำสีหน้าอย่างไรอยู่ตอนนี้ จะยิ้มกว้างขนาดไหนหรือประหลาดอย่างไรกันนะ “อยากน่ารักเองทำไมล่ะ ยัยโง่!”
ติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น