ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เช้าวันใหม่
ตอนที่ 10 เช้าวันใหม่
เฮอร์ไมโอนี่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและพบว่ามัลฟอยไม่ได้อยู่ข้าง ๆ เธออีกแล้ว แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องเข้ามาในโรงนกฮูก มันดูอบอุ่นกว่าตอนกลางคืนที่มืดสนิทเยอะเลย เฮอร์ไมโอนี่เดินไปที่หน้าต่างสูดอากาศยามเช้าเข้าไปเต็มปอด
เช้าแล้วสินะ เธอควรลืมเรื่องเมื่อคืนซักที
“ถือว่าตื่นจากฝันก็แล้วกัน” เฮอร์ไมโอนี่พึมพัมพลางเดินออกจากโรงนกฮูก
เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับหอกริฟฟินดอร์โดยไม่พบใครเลย แม้แต่ฟิลซ์ก็เถอะ ซึ่งเธอก็คิดว่าเขาคงเลิกหาไปแล้ว เฮอร์ไมโอนี่เข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมแต่มันว่างเปล่า โชคดีที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ทุกคนเลยพร้อมใจกันตื่นสาย และเธอก็แอบย่องขึ้นหอนอน
เฮอร์ไมโอนี่เข้าไปในห้องอย่างระมัดระวัง เมื่อเธอเห็นทุกคนหลับอยู่บนเตียงก็โล่งใจ เธอเลยเดินไปที่เตียง วางบันทึกลงบนลิ้นชักข้างเตียง และล้มตัวลงนอน
“เฮอร์ไมโอนี่” เธอสะดุ้งพลางหันไปมอง
ลาเวนเดอร์นั่นเอง “เธอหายไปไหนมาหน่ะ”
“ฉันทำเธอตื่นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างหวาด ๆ
“เปล่าหรอก แต่เธอไปไหนมาล่ะ” “ฉันเห็นเธอลุกจากเตียงไปเมื่อคืน และตอนตื่นมา เธอก็ยังไม่กลับ” ลาเวนเดอร์ถาม
“ฉัน เอ่อ ฉันนอนไม่หลับน่ะ ก็เลยไปเดินเล่น” เฮอร์ไมโอนี่โกหก
“ตอนกลางคืนนี่นะ เธอไม่กลัวเจอฟิลซ์เหรอ”
“เปล่า ๆ ฉันลงไปแค่ข้างล่างน่ะ ฉันลงไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นรวมมา แล้วก็เผลอหลับไป”
“พอตื่นก็ขึ้นมาเลย” เฮอร์ไมโอนี่พยายามทำตัวปกติที่สุด ขณะนั้นเธอก็รู้สึกหนาว ๆ พิกล
“แล้วเธอจะนอนต่อไหมล่ะ” ลาเวนเดอร์ถาม
“นอน นอนก็ดี เอาเป็นว่าเธอปลุกฉันด้วยแล้วกัน”
“อืม” ลาเวนเตอร์ตอบ เฮอร์ไมโอนี่ล้มตัวลงนอนอย่างเสียไม่ได้ แล้วเธอก็หลับไปอีกรอบ
รอนคิดว่าวันอาทิตย์เป็นวันที่วิเศษที่สุด เพราะเขาสามารถนอนตื่นสายได้อย่างเต็มที่ ซึ่งกลับเป็นปัญหาของแฮร์รี่ที่ต้องคอยปลุกเขาเมื่อเขานอนจนเกือบเลยเวลากินอาหารเช้า
“เสร็จหรือยังรอน เดี๋ยวเฮอร์ไมโอนี่จะรอนะ” แฮร์รี่ตะโกนเรียก ขณะที่คนอื่น ๆ ทยอยกันไปที่ทานข้าวกันเกือบหมด
“เสร็จแล้ว ๆ ” รอนเดินมาพลางหอบแฮ่ก ๆ “นายจะรีบไปไหนเนี่ย วันอาทิตย์แท้ ๆ”
“หรือนายจะรอจนเขาเก็บโต๊ะก่อนแล้วค่อยไปกิน แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็รออยู่นะ” แฮร์รี่พูด
ทั้งสองเดินลงบันไดมายังห้องนั่งเล่นรวม แต่กลับไม่พบเฮอร์ไมโอนี่
“สงสัยรอนานเลยไปก่อนแล้วมั้ง” รอนว่า
“ไม่หรอก เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยทำงั้นนี่” แฮร์รี้พึมพำพลางมองหาเฮอร์ไมโอนี่
“แฮร์รี่! รอน!” เสียงปาราวตีดังมาจากบันไดหอหญิง
“เฮอร์ไมโอนี่ ๆ แย่แล้ว” ปาราวตีพูดเสียงละล่ำละลัก
“เฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไร!!!” แฮร์รี่ถาม
“อย่างเพิ่งพูดเลย มานี่เร็ว!” ปราวตีกึ่งลากกึ่งจูงทั้งสองขึ้นหอหญิงบันไดไป
ในห้องทั้งสองเห็นเฮอร์ไมโอนี่นอนอยู่บนเตียง มีลาเวนเดอร์เฝ้าอยู่ข้าง ๆ
“เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่นั่งลงบนเตียงใกล้ ๆ เธอ
“เฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไรน่ะ” รอนถาม
“ฉันก็ไม่รู้” ลาเวนเดอร์ตอบ พอฉันจะมาปลุกเขาก็ไม่ยอมตื่น แถมไข้ขึ้นสูงอีก
“ตัวร้อนเป็นไฟเลย” แฮร์รี่เอามือทาบหน้าฝากเฮอร์ไมโอนี่ “เราต้องพาเธอไปห้องพยาบาล”
“แต่เธอไม่รู้สึกตัวนะ จะพาไปยังไง” ปาราวตีแย้ง
“ฉันพาไปเอง” แล้วแฮร์รี่ก็ช้อนตัวเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นและอุ้มเธอเอาไว้
“ไปกันเถอะ” แฮร์รี่บอกแล้วทั้งหมดก็รีบไปที่ห้องพยาบาล
ช่วยคอมเม้นด้วยนะคะ
เฮอร์ไมโอนี่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและพบว่ามัลฟอยไม่ได้อยู่ข้าง ๆ เธออีกแล้ว แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องเข้ามาในโรงนกฮูก มันดูอบอุ่นกว่าตอนกลางคืนที่มืดสนิทเยอะเลย เฮอร์ไมโอนี่เดินไปที่หน้าต่างสูดอากาศยามเช้าเข้าไปเต็มปอด
เช้าแล้วสินะ เธอควรลืมเรื่องเมื่อคืนซักที
“ถือว่าตื่นจากฝันก็แล้วกัน” เฮอร์ไมโอนี่พึมพัมพลางเดินออกจากโรงนกฮูก
เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับหอกริฟฟินดอร์โดยไม่พบใครเลย แม้แต่ฟิลซ์ก็เถอะ ซึ่งเธอก็คิดว่าเขาคงเลิกหาไปแล้ว เฮอร์ไมโอนี่เข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมแต่มันว่างเปล่า โชคดีที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ทุกคนเลยพร้อมใจกันตื่นสาย และเธอก็แอบย่องขึ้นหอนอน
เฮอร์ไมโอนี่เข้าไปในห้องอย่างระมัดระวัง เมื่อเธอเห็นทุกคนหลับอยู่บนเตียงก็โล่งใจ เธอเลยเดินไปที่เตียง วางบันทึกลงบนลิ้นชักข้างเตียง และล้มตัวลงนอน
“เฮอร์ไมโอนี่” เธอสะดุ้งพลางหันไปมอง
ลาเวนเดอร์นั่นเอง “เธอหายไปไหนมาหน่ะ”
“ฉันทำเธอตื่นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างหวาด ๆ
“เปล่าหรอก แต่เธอไปไหนมาล่ะ” “ฉันเห็นเธอลุกจากเตียงไปเมื่อคืน และตอนตื่นมา เธอก็ยังไม่กลับ” ลาเวนเดอร์ถาม
“ฉัน เอ่อ ฉันนอนไม่หลับน่ะ ก็เลยไปเดินเล่น” เฮอร์ไมโอนี่โกหก
“ตอนกลางคืนนี่นะ เธอไม่กลัวเจอฟิลซ์เหรอ”
“เปล่า ๆ ฉันลงไปแค่ข้างล่างน่ะ ฉันลงไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นรวมมา แล้วก็เผลอหลับไป”
“พอตื่นก็ขึ้นมาเลย” เฮอร์ไมโอนี่พยายามทำตัวปกติที่สุด ขณะนั้นเธอก็รู้สึกหนาว ๆ พิกล
“แล้วเธอจะนอนต่อไหมล่ะ” ลาเวนเดอร์ถาม
“นอน นอนก็ดี เอาเป็นว่าเธอปลุกฉันด้วยแล้วกัน”
“อืม” ลาเวนเตอร์ตอบ เฮอร์ไมโอนี่ล้มตัวลงนอนอย่างเสียไม่ได้ แล้วเธอก็หลับไปอีกรอบ
รอนคิดว่าวันอาทิตย์เป็นวันที่วิเศษที่สุด เพราะเขาสามารถนอนตื่นสายได้อย่างเต็มที่ ซึ่งกลับเป็นปัญหาของแฮร์รี่ที่ต้องคอยปลุกเขาเมื่อเขานอนจนเกือบเลยเวลากินอาหารเช้า
“เสร็จหรือยังรอน เดี๋ยวเฮอร์ไมโอนี่จะรอนะ” แฮร์รี่ตะโกนเรียก ขณะที่คนอื่น ๆ ทยอยกันไปที่ทานข้าวกันเกือบหมด
“เสร็จแล้ว ๆ ” รอนเดินมาพลางหอบแฮ่ก ๆ “นายจะรีบไปไหนเนี่ย วันอาทิตย์แท้ ๆ”
“หรือนายจะรอจนเขาเก็บโต๊ะก่อนแล้วค่อยไปกิน แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็รออยู่นะ” แฮร์รี่พูด
ทั้งสองเดินลงบันไดมายังห้องนั่งเล่นรวม แต่กลับไม่พบเฮอร์ไมโอนี่
“สงสัยรอนานเลยไปก่อนแล้วมั้ง” รอนว่า
“ไม่หรอก เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยทำงั้นนี่” แฮร์รี้พึมพำพลางมองหาเฮอร์ไมโอนี่
“แฮร์รี่! รอน!” เสียงปาราวตีดังมาจากบันไดหอหญิง
“เฮอร์ไมโอนี่ ๆ แย่แล้ว” ปาราวตีพูดเสียงละล่ำละลัก
“เฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไร!!!” แฮร์รี่ถาม
“อย่างเพิ่งพูดเลย มานี่เร็ว!” ปราวตีกึ่งลากกึ่งจูงทั้งสองขึ้นหอหญิงบันไดไป
ในห้องทั้งสองเห็นเฮอร์ไมโอนี่นอนอยู่บนเตียง มีลาเวนเดอร์เฝ้าอยู่ข้าง ๆ
“เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่นั่งลงบนเตียงใกล้ ๆ เธอ
“เฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไรน่ะ” รอนถาม
“ฉันก็ไม่รู้” ลาเวนเดอร์ตอบ พอฉันจะมาปลุกเขาก็ไม่ยอมตื่น แถมไข้ขึ้นสูงอีก
“ตัวร้อนเป็นไฟเลย” แฮร์รี่เอามือทาบหน้าฝากเฮอร์ไมโอนี่ “เราต้องพาเธอไปห้องพยาบาล”
“แต่เธอไม่รู้สึกตัวนะ จะพาไปยังไง” ปาราวตีแย้ง
“ฉันพาไปเอง” แล้วแฮร์รี่ก็ช้อนตัวเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นและอุ้มเธอเอาไว้
“ไปกันเถอะ” แฮร์รี่บอกแล้วทั้งหมดก็รีบไปที่ห้องพยาบาล
ช่วยคอมเม้นด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น