Secret love story | Taeten

ลำดับตอนที่ #10 : ท้องฟ้าสวยจัง

'ท้องฟ้าสวยจัง'

ปลายนิ้วจรดลงบนแป้นพิมพ์แคปชั่นสั้นๆ กับท้องฟ้าสดใสในยามบ่ายของวัน เพียงไม่นานก็มีข้อความแจ้งเตือนที่ถูกส่งมาจากเพื่อนคนอื่นๆ ที่อยู่ต่างแดน เตนล์เอนกายลงพิงหมอนรองนุ่มๆ ด้านหลังให้นอนสบายมากขึ้น ริมสระน้ำในยามบ่ายแก่ๆ เช่นนี้ลมกำลังดี รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้า ดวงตาไล่อ่านข้อความแล้วพิมพ์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว ทั้งแชทที่ส่งมาแยกและห้องแชทรวม แม้จะกลับบ้านนานหลายอาทิตย์เพราะมีธุระเมื่อต้นเดือน และอาการบาดเจ็บที่เข่าต้องพักผ่อนร่วมเดือน

ความสุขสบายไปมากกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ถึงแม้จะเดินเหินลำบากเสียหน่อย แต่ก็ไม่มีที่ไหนให้ความสุขความสบายใจเท่ากับที่บ้านอีกแล้ว

เตนล์ชอบเวลาแบบนี้จริงๆ

"หน้าบึ้งทำไม"

น้องสาวสุดที่รักสะพายกล้องใหม่ที่พึ่งไถเงินเขาไปถอยมา ปรับตั้งค่ากล้องเอาไว้ถ่ายนกถ่ายแมลงตามประสาคนเห่อ เติร์นมองพี่ชายแท้ๆ ที่เดี๋ยวก็ยิ้ม แต่ก็หงอย บ้าๆ บอๆ คิดอะไรไม่รู้คนเดียว

"บึ้งตรงไหน นี่ยิ้มอยู่" เตนล์หันไปยิงฟังครบ 32 ซี่ใส่ โทรศัพท์ที่ขึ้นเตือนอีกครั้งก็รีบยกขึ้นมาเปิดดู

"เนี่ย บึ้งอยู่"

"..เปล่าสักหน่อย" เตนล์ตั้งใจเบ้ปากลงแล้วคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ไว้บนหน้าท้อง

"รอใครอยู่เหรอ"

"หิวข้าว"

"จ้ะ" แล้วเติร์นก็เลิกสนใจพี่ชายมาสนใจกล้องไลก้าตัวใหม่ต่อ

เตนล์เคยบอกกับตัวเองตลอดว่าชอบจอห์นนี่ น่าแปลกที่ตอนนี้ก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม แต่ไม่ได้เจอหน้ากันเป็นสิบกว่าวันแล้วเตนล์ก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม ทั้งๆ ที่มันควรจะคิดถึง อยากเจอ พึ่งรู้สึกเร็วๆ นี้เองเมื่อได้อยู่กับตัวเองนานๆ แล้วเตนล์เข้าใจแล้วว่าเตนล์ไม่ได้ชอบจอห์นนี่ในแบบนั้น หรือถ้ามันจะเคยไปถึงขั้นนั้นจริงๆ ตอนนี้เตนล์ก็ทำใจได้แล้วล่ะ มันนานมากแล้ว กาลเวลามันช่วยได้ทุกอย่างจริงๆ ทุกวันนี้เตนล์สามารถพูดคุยเล่นกับจอห์นนี่ได้เหมือนเดิม แบบที่คนอื่นๆ ที่เคยสงสัยว่าทะเลาะกันหรือเปล่าก็ถึงกับบอกว่าสงสัยจะคืนดีกันแล้ว มันเป็นแบบนั้นจริงๆ

แต่คนที่เหมือนจะทะเลาะ แต่จริงๆ แล้วไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลย ไม่ได้คุยไม่ได้เจอกันเลยด้วยซ้ำ กลับเงียบหายเหมือนไม่เคยคุยกันมาก่อน

เงียบแปลกๆ

ทั้งๆ ที่ปกติจะเป็นเตนล์ที่ทักไปเองก็เถอะ แต่อยู่ดีๆ ก็รู้สึกปากหนัก มือหนัก กดเข้าห้องแชทแยกไปก็เป็นห้องว่างเปล่าๆ เพราะลบประวัติแชทไปเมื่อก่อนกลับไทย จนตอนนี้เตนล์จำไม่ได้เลยว่าข้อความสุดท้ายระหว่างพวกเขาใครเป็นคนส่ง

ยิ่งปล่อยไว้นานๆ มันก็ยิ่งยาก จนมาถึงตอนนี้เตนล์ยังไม่ได้คุยกับแทยงเลยสักคำ

มันแทบจะไม่ใช่เรื่องแปลก ในสายตาคนอื่นๆ เตนล์กับแทยงแทบจะไม่สนิทกันมากถึงขั้นต้องคุยกันทุกวันด้วยซ้ำ เพราะสนิทกับพวกอินเตอร์ไลน์มากกว่า ตั้งแต่ไปอยู่ที่เกาหลีใหม่ๆ พูดได้แค่ภาษาอังกฤษกับแทยงไม่ต้องพูดถึงเลย รายนั้นกำลังเรียนแต่ยังไม่คล้อง เลยไม่ได้พูดคุยกันมากเท่ากับจอห์นนี่ มีแค่ซ้อมเต้นด้วยกันเท่านั้นที่ทำให้รู้สึกว่าสนิทกัน

แต่นั้นมันเมื่อก่อน

จนถึงตอนนี้แล้ว.. มันก็อดเหงาไม่ได้นะจริงๆ

แทยงใจร้าย

แทยงใจร้ายมากจริงๆ

"รอใครอยู่จริงๆ ด้วย"

เติร์นแอบชะโงกหน้ามาดู เตนล์เปิดหน้าจอแชทค้างไว้แต่ไม่ได้พิมพ์ข้อความอะไรไป และไม่มีอะไรที่ส่งมา พอรู้ว่าน้องสาวตัวดีกำลังรุ่มร่าม เตนล์ก็ดันตัวออก ยื้อแย่งกันไปมาจนในที่สุดเติร์นก็ยอมแพ้ เห็นพี่ชายเข่าเดี้ยงขยับทีก็โอดโอยเป็นคนแก่ เห็นแล้วสงสาร

"ก็ไม่ทักเขาไปเขาจะรู้ไหมละว่ารออยู่"

"..."

"ไม่พิมพ์ก็กดสติ้กเกอร์ส่งไป"

".. ไม่เอาหรอก ไม่ได้อยากคุยขนาดนั้นสักหน่อย"

"งั้นก็ส่งเกมไปสิ แบบ.. ส่งหัวใจ คุกกี้รัน"

"ยังมีคนเล่นเกมนั้นอยู่อีกเหรอ"

"เอ้า จะไปรู้เหรอ เห็น clash of clan ก็ยังเล่น โปเกม่อนก็ยังจับ"

"รู้อีก" เตนล์แน่ใจว่าเติร์นไม่ทันได้เห็นชื่อแชทของแทยงแน่ๆ ถึงเห็นก็คงไม่รู้หรอกว่าใคร เพราะเตนล์ตั้งชื่อแทยงใหม่เป็นอีโมตัวเดียวเป็นรูปไดโนเสาร์คอยาว แต่เกมที่เติร์นพูดออกมาเมื่อกี้คือทุกเกมที่แทยงเล่น ถึงจะไม่ค่อยได้เข้าแคลนมาก แต่เจ้าตัวก็ภาคภูมิใจในผังเมืองแบบสมมาตรกันมาก ถึงขั้นเอา town hall ออกมาไว้ข้างนอก เพราะมันไม่สมมาตรกับอะไรเลย ส่วนโปเกม่อนล่าสุดยังเห็นจับอยู่

แต่นั้นมันก็ล่าสุดเมื่อราวๆ 2 อาทิตย์กว่าๆ ที่ผ่านมาอะนะ…

"ลองส่งเกมไป ลองดู"

เตนล์เม้มปากมองหน้าน้องสาวที่คะยั้นคะยอให้ส่งเกมไป แต่เตนล์ไม่ได้เล่นเกมมานานแล้วนี่สิ

ครืดดดดด

โทรศัพท์ที่ปิดเสียงแจ้งเตือนเอาไว้แต่ไม่ได้ปิดสั่น กำลังสั่นแจ้งเตือนในมือ ภาพที่ปรากฎบนหน้าจอทำให้เตนล์แทบจะลุกขึ้นจากหมอนใบโตที่รองหลังอยู่มานั่งหลังตรงทันที

เป็นเอามากแล้วเตนล์ ไปเผลอใจแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร แค่เขาทักมาก็ใจเต้นแรงขนาดนี้

เตนล์ชอบแทยงเข้าแล้วจริงๆ

 'นี่'

'นาย'

กดอ่านแทบจะทันที แล้วพิมพ์ตอบกลับไปแบบไม่ต้องคิดเลย

'อะไร'

แต่รอจนผ่านไปกว่ายี่สิบนาทีแล้วก็ไม่มีใครตอบกลับมา

อะไรของเขา ทักผิดหรือไง พูดแค่ 'นี่ นาย' แล้วหายไปแบบนี้เนี่ยนะ

"ไหนว่าหิวข้าว ทำไมไม่กินอ่ะ"

"ยุ่ง" เตนล์ดุน้องสาวจอมซนที่ชอบพูดอะไรทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นยังไง 

ช้อนเขี่ยข้าวสวยที่พึ่งหุงสุกใหม่ๆ หอมน่ากิน สีของข้าวขาวเม็ดสวย

"เติร์น ส่งรูปที่ถ่ายวันนี้ให้ด้วยสิ"

"ได้เดี๋ยวส่งให้"

"เอาตอนนี้"

"พักก่อน กินข้าวอยู่เนี่ย รีบมากเหรอ"

เตนล์อยากจะตอบออกไปว่ารีบมาก แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็คิดว่าเติร์นน่าจะรู้ว่าเตนล์อยากจะตอบว่าอะไรมากกว่า

"แม่ กับข้าววันนี้เผ็ดจัง"

ไม่ว่าจะมองไปทางกับข้าวจานไหนก็ดูเผ็ดมีสีพริกชัดเสียจนไม่อยากกิน อาหารเกาหลีเผ็ดๆ ที่แทยงทำแกล้งเตนล์เมื่อคราวก่อนนู่นยังสู้ความเผ็ดแสบร้อนของไทยไม่ได้เลยเถอะ ถึงจะสามารถกินเผ็ดได้บ้างแต่ก็ไม่ใช่ของชอบเบอร์หนึ่งเลยสักหน่อย

"วันนี้เติร์นเป็นคนสั่งนะ" แม่ให้คำตอบเสร็จเตนล์ก็หันไปยู่หน้าใส่น้องสาวตัวดี 

เตนล์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปแล้วแชร์ลงในกรุ๊ปแชทของวง อวดอาการไทยที่มีใครหลายคนบ่นคิดถึงรสชาติ แล้วไม่นานก็มีหลายๆ คนเข้ามาตอบ บางคนก็ถ่ายอาหารที่ตัวเองกินอยู่หรือพึ่งไปกินมา บางรนก็ถ่ายรูปคู่เพื่อนๆ ที่นั่งเล่นด้วยกันตอนนั้น 

คิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย อยากกลับไปเล่นกับทุกคนแล้ว

"..." ภาพที่ส่งมามากมายหนึ่งในนั้นมีภาพของจอห์นนี่ที่เหมือนจะเข้าไปอยู่ในห้องนอนของใครส้กคน จอห์นนี่นั่งบนเตียงที่มีพี่แทอิลนอนเล่นโน้ตบุ๊คอยู่ เตนล์จำการตกแต่งห้องแบบนี่ได้ว่าเป็นห้องใคร หนึ่งในเจ้าของห้องก็นั่งใส่หูฟังครอบหัวเล่นเกมสีหน้าจริงจัง แม้จอห์นนี่จะไม่ได้ถ่ายแบบโฟกัสมาแต่ก็เห็นแทยงนั่งอยู่ไกลๆ 

อย่าบอกนะว่าที่ทักมาแล้วหายไปเลยคือไปเล่นเกมเนี่ย 

เตนล์เลิกสนใจจอมือถือเพราะโดนที่บ้านเอ็ดว่าอย่าเอาแต่เล่น แล้วหันไปสนใจจานข้าวที่เริ่มเย็นลงต่อให้หมดจาน

อยู่ๆ ก็กินข้าวอร่อยขึ้นเฉยเลย 

RRRrrrrr

เสียงเรียกเข้าจากแอปพลิเคชั่นแชทยอดฮิตของประเทศเกาหลีดังขึ้นหลังจากกินข้าวเสร็จได้ไม่นาน พอเห็นมีคนโทรมาเตนล์ก็ลุกออกไปรับสายนอกบ้าน ไม่สนว่าเสียงน้ำข้างนอกจะดังรบกวนคนในสายหรือเปล่า แต่มันก็ดีกว่าจะคุยในบ้าน

"โทรมาทำไม" คำทักทานแรกจากคนที่รอให้เขาทักมาทั้งวัน หน้ามึนๆ เหมือนคนไม่ได้นอนแถมยังมันแผล่บอีก ซกมกจริงๆ ไหนกันแทยงคนรักสะอาดที่ใครๆ ก็พูดถึง

(กินข้าวแล้วเหรอ)

"กินเสร็จไปตั้งนานแล้ว"  แทยงพยักหน้ารับเหมือนขอไปที ทำเอาเตนล์ต้องขมวดคิ้วมองอย่างงๆ ถ้าโทรมาแค่นี้จะโทรมาทำไม

(อืม)

"อือ"

(...) แทยงแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผากสองทีแล้วเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร แค่นั่งมองหน้าจอนิ่งๆ เท่านั้น

"... จอห์นนี่กับพี่แทอิลไม่อยู่เหรอ" จำได้ว่าจอห์นนี่ถ่ายรูปมาอยู่ในห้องกัน แต่ตอนนี้เหมือนแทยงจะอยู่คนเดียว

(ออกไปกินข้าวกันมั้ง)

พอเตนล์ถาม แทยงก็ตอบ ตอบตรงคำถามไม่ได้กวนประสาทอะไร แต่คนฟังกลับรู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจเบาๆ

"โทรมากะจะไม่พูดอะไรเลยหรือไง"

(ก็อยากพูดนะ แต่กลัวไม่อยากฟัง)

"พูดอะไรล่ะ ลองพูดมาสิ"

(..ไม่สำคัญอะไรหรอก แค่นั่งเงียบๆ มองแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ)

"ตลกไปสิ แค่นั่งเงียบๆ มองแค่นี้เองอะนะ"

(หรืออยากทำมากกว่านั้น?) สาบานได้ว่าถ้าเตนล์อยู่ตรงนั้นเตนล์จะบีบแก้ม บีบปากที่ยกยิ้มข้างนั้นของแทยงให้หลุดติดมือออกมาเลย 

"เช่น?" แทยงถาม เตนล์ก็ถามกลับ เอาเข้าไปสิ ใครจะได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาก่อนกัน

(คิดถึง)

"..."

(อยากเจอ)

"..."

(อยากหอม)

"..."

(อยากกอด)

"..."

(อยา--)

"พอ!"

แทยงเลิกคิ้วขึ้นทีนึงแต่ก็ยังยกปากยิ้มอยู่ สายตาแพรวพราวดูมีความสุขเหมือนว่าแกล้งเตนล์ได้ ซึ่งก็ไม่ผิดนักหรอก แต่เตนล์จะไม่พูดมันออกไปเด็ดขาด

(หึหึหึหึ) 

เตนล์เกลียดเสียงหัวเราะในลำคอของแทยง บทสนทนาเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง มันก็คงจะจริงอย่างที่แทยงพูด แค่อยู่เงียบๆ ได้มองแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ

ไม่งั้นเตนล์คงได้หลุดพูดคำว่าคิดถึงออกไปแน่ๆ

ไม่นานก็ต้องวางสายไป เพราะแทยงต้องไปซ้อมและเตนล์ก็เริ่มโดนยุงหาม พอเดินกลับเข้าไปในบ้านก็โดนดงหมาตัวเล็กวิ่งเข้าใส่

"พอเลย ไอ้ตัวเล็ก หยุดนะ" เตนล์ก้มอุ้มบิงโกมากอดไว้แล้วเดินไปนั่งบนโซฟา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปคู่กับหมาตัวเล็กมัดจุกเสียน่ารัก แล้วกดส่งไปยังแชทแยกของคนที่เลีเยงหมาตัวเล็กไว้เหมือนกัน

'บิงโกน่ารักกว่ารูบี้ตั้งเยอะ คึคึ'

บลัฟไปงั้น สำหรับแทยง พวกตัวเล็กๆ ขนปุยๆ มีอุ้งเท้าก็น่ารักหมดแหล่ะ ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นแม่แท้ๆ ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ

ครืดดดด

เสียงข้อความตอบกลับมาทันที เตนล์แทบหุบยิ้มแล้วเบ้ปากใส่

'อ่า เตนล์มีสองคนเหรอเนี่ย ทำไมหน้าเหมือนกันจัง'

'น่ารักอ่ะ'

"ชิ"

เตนล์ไม่พิมพ์ตอบกลับไป แต่นั่งจ้องหน้าจออยู่นานจนเริ่มกลัวว่าหัวใจตัวเองมันจะเต้นแรงจนกระเด็นออกมานอกอก

ใจง่ายจริงๆ พึ่งเลิกชอบจอห์นนี่ได้แท้ๆ ทำไมตอนนี้ถึงได้หวั้นไหวกับอีกคนแบบนี่ ที่สำคัญคนๆ นั้นชื่อ ลีแทยงอีก คนที่ไลฟ์สไตล์อะไรก็ไม่เหมือนกันสักอย่าง แถมยังติดเกมมากๆ บางทีก็ขี้ดุ บ่นเก่งยิ่งกว่าผู้จัดการอีก 

แล้วแทยงก็ไม่ได้ทักอะไรกลับมาอีก เท่าที่เห็นคนอื่นอัพเดทในกรุ๊ปแชทก็คือกำลังซ้อมเพือเตรียมไปงานอะไรสักอย่างที่ฮอลลีวูด ถึงจะอยากไปบ้างแต่สภาพตัวเองตอนนี้แค่เดินยังยากเลย แต่มันก็แปลกที่คนอย่างแทยงจะไม่จับมือถือเลย ตอบมาแค่สติ้กเกิอร์หน่อยก็ยังดี ล่าสุดเตนล์คอลคุยกับเจโน่ก็บอกว่าแทยงกลับถึงห้องก็นอนเลย บางวันน้ำก็ไม่อาบด้วยซ้ำ

"หน้าบูดอีกละ" 

แทบจะกลายเป็นคำทักทายแทนคำว่าสวัสดีไปแล้ว 

"เบื่ออ่าาาา"

"ไปช็อปปิ้งกัน" 

"ม่ายยยย" 

"งั้นก็ไปอาบน้ำให้หมาไป๊" 

แล้วเตนล์ก็โดนน้องสาวแท้ๆ ของตัวเองจับโยนออกนอกบ้านพร้อมกับบรรดาหมาทั้งหลายที่ตังมอมแมมได้ที่ 

ใช้ชีวิตอยู่แบบเรื่อยเปื่อยกับครอบครัวจนอิ่มฟูไปเผื่อปีหน้าแล้วก็ถึงเวลาที่ต้องเดินทางกลับ ทั้งๆ ที่อยู่แบบเปื่อยๆ ไร้ประโยชน์ไปวันๆ มาตั้งหลายอาทิตย์ พอถึงคราวจะลาจากกันอีกครั้งมันก็วูบๆ เหงาๆ อยู่สักหน่อย 

กลับเกาหลีครั้งนี้เพื่อนๆ ที่จะเจอกันที่หอก็ดันอยู่อเมริกากันหมด 

เดินทางมาตั้งหลายชั่วโมง เจอห้องมืดๆ เย็นๆ แล้วก็เหนื่ิอยกว่าเดิมอีก แทนที่เตนล์จะกลับห้องตัวเอง เตนล์บอกกับพี่เมเนเจอร์ว่าจะเข้าไปอีกห้อง ห้องของทีมที่อยู่อเมริกานั้นแหล่ะ เจ้าของห้องไม่อยู่สักคนก็ไม่เป็นไป พอเข้าห้องวางของไว้บนเก้าอี้อย่างที่เจ้าของห้องไม่ชอบ หยิบเอาผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้ามาใส่อย่างถือวิสาสะ 

เตียงคู่ที่วางไว้อยู่ใกล้กัน กับคอมจอโค้งที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ เอาไว้สำหรับเล่นเกม เห็นแล้วก็หมั่นไส้ เตนล์พาดผ้าเช็ดตัวที่ใช้แล้วทับจอไว้งั้นแหล่ะ แล้วเข้านอนด้วยความอ่อนเพลีย 

วันที่เตนล์กลับ ก็เป็นวันที่ทีม 127 กลับ แต่ระยะทางและเวลาที่ต่างกันมาก กว่าจะถึงเกาหลีก็เกือบหกโมงเช้าเข้าไปแล้ว นั่งรถจากสนามบินกลับหอก็ยิ่งนานเข้าไปอีก พอถึงห้องปุ๊บเชื่อเลยว่าเกินครึ่งวงก็คงจะนอนแบบที่ไม่อาบน้ำแน่ๆ 

"..."

"อ่า.. เดี๋ยวไปนอนที่ห้องจอห์นนี่แล้วกัน" พี่ใหญ่ของวงพอเดินตามเข้ามาในห้องก็หอบหมอนเดินออกไปทันที ไม่รอให้แทยงได้พูดอะไรต่อ กระเป๋าเสื้อผ้าถูกวางไว้ข้างๆ กัน และผ้าเช็ดตัวที่คลุมหน้าจอคอมไว้ถูกนำไแแขวนราวไว้ให้เรียบร้อย

แทยงเข้าไปอาบน้ำให้สบายตัวแล้วมุดตัวเข้าไปนอนบนเตียงเดี่ยวขนาดที่นอนได้คนเดียวแต่นอนเบียดกันสองคนก็ได้ ลองดูแล้วก็อบอุ่นดี

คนที่นอนก่อนตั้งแต่เมื่อคืนราวกับเป็นเจ้าของเตียงพอมีอะไรมาขยับๆ สัมผัสตัวแล้วก็สะดุ้งตื่นขึ้นมามอง

"...."

มองหน้ากันเพียงครู่เดียวเหมือนเอาให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป แทยงจัดท่านอนให้เตนล์เขยิบออกไปแล้วพลิกเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ซึ่งคนที่ง่วงอยู่แล้วก็ทำตัวอ่อนให้จัดท่านอนง่ายๆ แล้วเข้าสู่นิทราไปอีกครั้ง

เตนล์ตื่นขึ้นอีกครั้งหลังจากที่นอนต่อไปในตอนเช้า ไม่ใช่ว่าตื่นแล้วหรืออะไร แต่เพราะน้ำย่ิยในท้องที่กำลังประท้วงว่าถ้าไม่หาอะไรเข้ากระเพาะตอนนี้น้ำย่อยจะทำการย่อยกระเพาะเตนล์แทนแล้ว

"แทยง.." เสียงแหบจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง แทยงคยตื่นง่ายลืมตาขึ้นมามองทั้งๆ ที่ตายังบวมๆ จากการนอนไม่พอ แต่ถีงยังไงวันนี้ก็ไม่มีงาน ไว้ค่อยมานอนต่อก็ได้ แต่ตอนนี้เตนล์หิวมาก !!

"หิวข้าว" 

แทยงไม่ตอบ แต่ทำท่าว่าจะหลับต่อ เตนล์ก็ลุกขึ้นมาพลิกตัวไปนอนทับให้แทยงนอนหงานแบบมีเตนล์ทับอยู่บนอก

"หิวข้าวววววว"

ถ้าแทยงยังหลับไหวก็เก่งเกินไปแล้ว

"ทำไรให้กินหน่อยสิ ไว้ค่อยกลับมานอนก็ได้" 

แล้วแทยงก็ต้องลุกใาทั้งตาปูดๆ หน้าง่วงๆ หัวฟูๆ หมดสภาพวิชวลสุดหล่อ แทยงลุกไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนแล้วออกไปทำอะไรง่ายๆ ให้คุณเขากินจะได้หายงอแง 

เตนล์ตามออกมาหลังจากอาบน้ำเรียบร้อย นอนมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วจะให้นอนต่อก็จะปวดหัวเอา เลยตั้งใจว่าจะนั่งวาดรูปหรือเล่นเกมในโทรศัพท์ไปพลางๆ เหมือนย้ายที่ทำตัวไร้ประโยชน์จากที่บ้านมาเป็นที่หอ

"มานั่งทำไมตรงนี้" แทยงเอาขนมปังออกจากเครื่องปิ้ง พอหันมาที่เคาท์เตอร์ก็เห็นเด็กซนนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนนั้น แต่ที่ถามนี่ตั้งใจจะบอกว่าเกะกะให้หลบออกไปก่อน

เตนล์วางโทรศัพท์ลงไว้ข้างกายแล้วมองหน้าแทยงชัดๆ อีกที เพราะตื่นมาได้สักพักแถมผ่านการล้างหน้าล้างตามาแล้ว คนตาบวมหน้าโทรมๆ เมื่อครู่ก็ดูดีขึ้น เป็นแทยงคนขี้ดุเหมือนเดิม 

ทำไมเวลาออกหน้ากล้องไม่โชว์ด้านนี้ออกมาบ้าง ทำตัวเหมือนตัวเองเป็นคนด่าใครไม่เป็น ทั้งๆ ที่ดุเก่งจะตาย เพราะงี้ไงเตนล์ถึงชอบแกล้งแทยงเยอะๆ อยากแกล้งให้เผลอดุออกมาเลย แต่มันชอบผิดคาดบ่อยๆ นอกจากจะไม่ดุแล้วยังไม่โกรธอีก หัวเราะพูดคุย สปอยกันบ่อยๆ แบบนี้ถ้าเอาแต่ใจขึ้นมาจริงๆ จะทำไง

แทยงเข้าไปยืนแทรกตรงกลางระหว่างขาของเตนล์ที่นั่งบนเคาท์เตอร์ เท้าแขนคร่อมเอวเอาไว้กลายๆ 

ระหว่างทั้งคู่ สิ่งที่คล้ายกับแรงดึงดูดแต่ไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไร ริมฝีปากที่ประทับกันช้าๆ แนบสัมผัสที่ห่างหายไปยาวนานกว่าจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง สัมผัสวาบหวามที่เริ่มรุกล้ำช้าๆ ไม่เร่งรีบ เต็มไปด้วยอารมณ์โหยหา คิดถึงกันมากแค่ไหน ถึงจะพูดไปก็ไม่เชื่อกัน ความรู้สึกต่างๆ ถูกถ่ายทอดออกผ่านจูบที่แสนอ่อนหวานและนุ่มนวลนี่

ถ้าพูดไปก็กลัวจะไม่อยากฟัง สิ่งที่คิดเอาไว้อาจจะไม่ใช่สิ่งที่อีกคนคิด แสดงออกชัดเจนมากขนาดนี้แล้วแค่ก็ยังไม่กล้าเข้าข้างตัวเองว่าอีกฝ่ายจะมีใจให้หรือเปล่า

หากนี่คือจูบที่แสนคิดถึง ในขณะเดียวกันก็เป็นจูบที่ไม่มีความแน่นอน และสั่นคลอนอารมณ์ที่อยู่ภายในได้ไม่น้อยเลย

--------------------------------------------------

100%

หายไปนานน๊านนาน ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ค่ะ แง้ แต่ที่แน่ๆ คือหายไปแล้วแต่ไม่ไปลับนะคะ หนูกลับมาแน่นอน แค่มันเมื่อไรล่ะ เท่านั้นเอง 55555555555555555555555

ไม่รู้ว่าตอนนี้จะมาในฟีลไหนนะคะ แต่งไปก็ง่วงไป ทำงานไปก็แต่งไป กดๆ พิมพ์ๆ ในโทรศัพท์ น่าจะมีคำผิดเยอะขึ้นจากที่เยอะอยู่แล้ว ก็น่าจะเพิ่มขึ้นไปอีก 5555555

ป.ล. นี่อิง fact จากตอนที่เตนล์มาเกณฑ์ทหารนู่น จนจะสิ้นปี โมเม้นมีแต่นี่ดันเลือกตอนไม่มีโมเมนท์มาปรุง เออ งงๆ ดี พยายามเก็บมุขกัปตันมาขยี้ในฟิคต่อให้ได้นะคะ ระหว่างนั้นก็ขอให้พระเจ้าอวยพรเราด้วย สาธุ 

ป.ล. ตอนนั้นแทยงเป็นเมทกับพี่แทอิลนะคะ นี่เขียนไว้ตั้งแต่ตอนนั้นจนแทยงเป็นเมทจอห์นนี่แล้วยังไม่จบเลย เส้าๆ นะคะ 555

#lovingwrongtt

@mellopizery