♔'

ลำดับตอนที่ #10 : Kerathias Story *1

----------- APPLICATION -----------------------------------------------------------

 

“ เฮ้! เจ้าที่อยู่ตรงนั้นน่ะ อย่าเอาแต่หน้าบึ้งสิ เอ้า! ยิ้มเข้าไว้ๆ ;D ”

 

            บทที่ต้องการ . มนุษย์

            ชื่อ-นามสกุล . ราฟาเอล โนมิเนียร์ (Raphael Nomineer)

เพศ / อายุ . ชาย / 16 ปี

เผ่าพันธุ์ . มนุษย์

รูปลักษณ์ภายนอก . ราฟาเอลเป็นเด็กหนุ่มผู้มีส่วนสูงตามเกณฑ์ค่าเฉลี่ยทั่วไป นับว่าเป็นคนที่ไม่ได้สูงใหญ่ แต่ก็ไม่ได้ตัวเล็กจนเข้าใจอายุผิด(?) ตัวอาจจะดูผอมและไม่ค่อยมีมัดกล้ามอย่างคนในวัยเดียวกัน แต่เขาคนนี้ก็ไม่ได้มีโรคประจำตัวแต่อย่างใด ราฟาเอลมีผิวกายสีขาวนวล คือออกไปทางเหลืองหน่อยๆและไม่ได้ขาวจัด คงเพราะว่าเขาออกแดดอยู่บ่อยครั้งนั่นแหละ เรือนผมของเขานั้นสั้นและเป็นสีเบจ ตรงส่วนปลายผมมีลักษณะหยักศกน้อยๆ ดวงตาของเขาค่อนข้างจะโตและมีสีเดียวกันกับเรือนผม ส่วนสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวราฟาเอลคนนี้ก็คงหนีไม่พ้นกิ๊บติดผมสีเขียวแล้วก็สีเหลืองที่ติดเป็นประจำนั่นละ

ลักษณะนิสัย . ราฟาเอล โนมิเนียร์เป็นคนอย่างไร ? ก่อนที่เราจะอธิบายให้ละเอียดก็ขอบอกไว้หน่อยว่า เขาเป็นเด็กหนุ่มชาวมนุษย์ที่มีจุดเด่นคือความธรรมดาสามัญประหนึ่งยาสามัญประจำบ้าน เขาไม่ได้สแตนด์เอ้าท์อย่างเพื่อนๆ แต่ก็ไม่ถึงกับจืดจางจนถูกมองข้ามเอาได้ เรียกได้ว่าเป็นเด็กหนุ่มที่มีนิสัยกลางๆอย่างที่หาได้ยากในรั้วโรงเรียนที่ขึ้นชื่อว่าเต็มไปด้วยพวกเพี้ยนๆ(?) ราฟาเอลเป็นคนร่าเริงสดใสและมีความเป็นกันเอง เป็นคนยิ้มเก่ง รักสนุก อยากรู้อยากเห็น และขี้เล่น เขาเป็นคนที่ทนบรรยากาศตึงเครียดและมาคุไม่ค่อยได้ ถ้าต้องอยู่ในที่แบบนั้นเป็นเวลานานๆ ราฟาเอลอาจทนไม่ได้จนระเบิดเสียงดังออกมาโดยไม่ทันรู้ตัวก็ได้(?) เขาเป็นคนที่มีหัวด้านวิชาการในระดับกลางๆค่อนไปทางดี กีฬาก็เล่นได้แต่อยู่ในเกณฑ์ไม่โดดเด่น สิ่งที่คอยช่วยราฟาเอลผู้นี้ให้เอาตัวรอดมาได้สิบหกปีก็คือความมีไหวพริบปฏิภาณและช่างสังเกตของตัวเองนั่นเอง เขาเป็นคนตรงไปตรงมาที่พูดว่าชอบหรือเกลียดตรงๆได้หน้าตาเฉย แต่ขอบอกเลยว่าราฟาเอลไม่เคยทอดทิ้งคนที่ตัวเองเกลียดไว้ คนๆนั้นมีสิทธิจะไต่เต้าขึ้นมาเป็นคนที่ราฟาเอลชอบได้เสมอ และราฟาเอลคนนี้ก็ไม่เคยตัดสินคนโดยดูจากรูปลักษณ์ภายนอกหรือชาติกำเนิดเลยสักหน อีกเรื่องที่ราฟาเอลถนัดนอกจากไหวพริบปฏิภาณพวกนั้นก็คือการตื๊อคน เขาเป็นคนที่ตื๊อคนเก่งมาก แถมยังเอาใจคนเก่งและดูแลคนเป็นอย่างไม่น่าเชื่ออีก(?) พูดเลยว่านักเรียนใหม่คนไหนได้ราฟาเอลไปเป็นเพื่อนคนแรกนี่ค่อนข้างโชคดีทีเดียว แต่เขาคนนั้นก็คงจะต้องทนความความร่าเริงของเขาจนกว่าจะชินไปสักพักละนะ(ฮา) เขาชอบการเอนเตอร์เทนผู้อื่น แต่ไม่ถึงกับว่าตัวเองต้องเป็นจุดสนใจ เพราะความกล้าของเขาก็มีขีดจำกัด ก็บอกไปแล้วว่าเขามีนิสัยธรรมดาแถมยังเป็นแค่มนุษย์อีก จะให้เขาออกไปแหกปากปาวๆต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนหรือไปชี้หน้านักเลงหัวไม้หน้าตาน่ากลัวบางคนก็คงจะเกินไปหน่อย แต่ถ้าสถานการณ์ขณะนั้นบังคับจริงๆละก็คงต้องบิ้วอารมณ์ราฟาเอลหน่อยละเจ้าตัวถึงจะยอมตามน้ำไปด้วย(?)

ประวัติคร่าวๆ . ราฟาเอลเกิดในครอบครัวของร้านขายของเก่าที่มีฐานะปานกลางค่อนไปทางดี เขามีปมในวัยเด็กอยู่เพียงอย่างเดียวคือ เขาไม่เคยเห็นหน้าแม่ของตัวเอง พ่อบอกเขาว่าแม่นั้นเสียไปเพราะคลอดราฟาเอลนี่แหละ แต่พ่อของเขาก็ไม่ได้โทษหรือตำหนิตัวเขาเลย เขามีพี่ชายอยู่หนึ่งคนที่เก่งมากและปัจจุบันก็ออกไปเรียนแพทย์ พักหลังมานี้ราฟาเอลจึงต้องรับหน้าที่ทำงานบ้านส่วนใหญ่

ชอบ / เกลียด / กลัว . ชอบ – นมสด รอยยิ้ม วันที่ท้องฟ้าแจ่มใส / เกลียด – บรรยากาศมาคุ คนที่ชอบล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่น / กลัว – คางคก

ความสามารถพิเศษ . เล่นมายากลได้(?)

เพิ่มเติม . ราฟาเอลเป็นคนถนัดซ้าย

คุยกับออริ

“สวัสดี ...เจ้าชื่ออะไรหรือ แนะนำตัวให้ข้ารู้จักได้รึเปล่าเล่า”

:: เมื่อได้ยินดังนั้น เด็กหนุ่มก็แย้มยิ้มสดใสพร้อมกับเอ่ย “ทำไมข้าจะแนะนำตัวให้เจ้ารู้จักไม่ได้กันเล่า ! เอาละ.. ฟังนะ ข้าชื่อราฟาเอล ราฟาเอล โนมิเนียร์น่ะ” หลังจากนั้นเขาก็ยื่นมือซ้ายของตัวเองออกไปด้านหน้า “เอ้า! รออะไรอยู่ละ เช็คแฮนด์ไง เจ้าไม่รู้จักมันหรือ?”

“ตอนเด็กๆ เจ้ามีความฝันไหม เจ้าเคยคิดรึเปล่าว่าโตขึ้นเจ้าอยากจะเป็นอะไร... พ่อมดแม่มด ? อัศวิน ? ราชา ? มหาปราชญ์ ? หรือนอกเหนือจากนี้ ?”

:: “สิ่งที่ข้าอยากเป็นไม่อยู่ในสักอย่างที่เจ้าว่ามาเลยละ” เด็กหนุ่มกล่าวพลางหัวเราะ “จะลองทายหน่อยไหมว่าข้าอยากเป็นอะไร ข้าให้เวลาเจ้าสามวินะ สาม..สอง...หนึ่ง.. หมดเวลา” ราฟาเอลยืดตัวขึ้นกอดอกอย่างภาคภูมิแล้วกล่าวต่อ “ข้าฝันว่าจะเป็นท่านทูตละ แต่นั่นก็เป็นตัวข้าตอนเด็กๆน่ะนะ ตอนนี้ข้ายังไม่ค่อยรู้เลยว่าตัวเองอยากจะเป็นอะไรกันแน่”

“คำถามสุดท้ายก่อนที่ข้าจะจากเจ้าไป... เจ้ากลัว ‘คำสาป’ ไหม”

:: “ทำไมอยู่ๆเจ้าก็พูดอะไรน่ากลัวแบบนั้นเล่า?!” ราฟาเอลชะงักไปสักพักแต่ก็กลับมายิ้มแย้มได้อย่างเดิมในเวลาไม่นาน แต่รอยยิ้มนั้นน่าจะเรียกว่ายิ้มแห้งๆเสียมากกว่าละมั้ง “ถ้าข้าตอบว่าไม่กลัว มันก็คงเป็นเรื่องโกหก”

“หวังว่าเราจะได้พบกันอีก... แล้วเจอกันเจ้าหนู”

:: “ข้าว่าเราต้องได้เจอกันอีกแน่นอน! ไว้เจอกันใหม่นะ! อย่าเพิ่งลืมข้าคนนี้ไปเสียก่อนละ” ราฟาเอลยิ้มอย่างสดใสส่งไปให้อีกฝ่ายพลางโบกมือไปมา

คุยกับผู้ปกครอง

สวัสดีฮ้ะ ทางนี้ชื่อเนียร์นะ แล้วตัวเองชื่ออะไรหว่า :: สีคราม ครับผม ;D

เนียร์อาจมีการปรับแก้ลูกของคุณเล็กๆ น้อยๆ นะเออ ; u ;  :: เชิญเลยครับ ผมไม่มีปัญหาหรอก

ขอบคุณที่มาสมัครเรื่องนี้นะคะ :: ไม่เป็นไรคร้าบบบ บ
 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------