M E S S A F T E R S T O R M "

ลำดับตอนที่ #10 : Rule Of Blood : สงครามคนวิปลาส

APPLICATION FORM

“คะ... คือว่าผม... ผม...ผมขอโทษ..”

 

รูปแถม

 ----- มองสีผมให้เป็นสีเทาบุหรี่ละกันนะคะ ถถถถ ------

______________________________________

PART 1 : ข้อมูลทั่วไป

ชื่อ : ราอูล เลอันโดร Raul Leandro

ชื่อเรียก : ราอูล, ราล์ฟ

เพศ : ชาย

อายุ : 8 ขวบ

สัญชาติ :  สเปน

ประวัติ : ลูกชายเพียงตระกูลเลอันโดร พ่อเป็นคนสเปน แม่เป็นคนอังกฤษ เพราะงั้นสีตาและสีผิวของเขาเลยได้ของแม่มา แต่แม่ของเขาเสียไปแล้วตั้งแต่เขาอายุได้แค่ขวบเดียว และพ่อของเขาเองก็แต่งงานใหม่กับแม่ม่ายลูกติดและไม่สนใจเขา ราอูลเติบโตอยู่ในบ้านหลังใหญ่เพียงลำพังกับเหล่าแม่บ้านพ่อบ้านคนรับใช้ เดิมทีบ้านหลังนี้พ่อแม่ของเขาเองก็อยู่ด้วยแต่ตอนนี้พ่อเขาย้ายไปอยู่กับครอบครัวใหม่และนานๆทีจะกลับมาที่นี่พร้อมกับครอบครัว พ่อเขาเป็นเจ้าของธุรกิจนำเข้าส่งออกระหว่างประเทศและมีห้องเย็น ฐานะเรียกได้ว่าระดับมหาเศรษฐี แม่ของเขาเองก็เป็นผู้ดีเก่า แต่เธอร่างกายอ่อนแอมาก ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพ่อก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักเพราะพ่อมักจะสั่งให้เขาเรียน และแม้ว่าเขาจะทำดีเพียงใดก็ไม่เคยกล่าวดีด้วย และชอบเปรียบเทียบเขากับ อิซิลโดร ลูกชายของภรรยาใหม่ซึ่งอายุ 15 ปี คนๆนั้นชอบรังแกชอบดูถูกเขา เขาเกลียดอิซิลโดร เกลียดผู้หญิงคนนั้นที่มาพรากพ่อไปจากเขา ทั้งที่พ่อของเขาเมื่อก่อนก็เป็นคนใจดีมากด้วยซ้ำ....

ลักษณะทางกายภาพ : สูง 128 เซนติเมตร หนัก 21 กิโลกรัม ผมสีออกเทาๆเข้มคล้ายกับควันบุหรี่ซอยสั้นเป็นระเบียบ แต่มีดวงตาสีฟ้า ผิวขาว รูปร่างผอมถ้าเทียบกับเด็กวัยเดียวกันเพราะเป็นคนที่ทานน้อยถึงน้อยมาก

ตำหนิ : ราอูลมีแผลเป็นที่ศีรษะ เพราะล้มและหัวฟาดกับขอบเสาตอนอายุได้ประมาณห้าขวบค่ะ ซึ่งตรงนั้นผมไม่ขึ้น แต่ว่ามันก็ผมข้างๆรอบๆมันก็ปิดไว้ได้ค่ะ

โรคประจำตัว : ราอูลแพ้ควันทุกชนิด ถ้าสูดดมเข้าไปจะมีอากาศหายใจไม่ออกและหอบหนักมาก ถ้าปล่อยทิ้งไว้นานเกินอาจจะตายได้เลยทีเดียว

กรุ๊ปเลือด : เอบี

เพิ่มเติม : แม่นมที่เลี้ยงดูราอูลมา ราอูลชอบเรียกเธอว่า มาเดร ซึ่งเป็นภาษาสเปนแปลว่าแม่ค่ะ

______________________________________

PART 2 : ข้อมูลด้านจิตวิทยา

ลักษณะนิสัย : 

- ราอูลเป็นเด็กที่ขาดความมั่นใจในตัวเองอย่างมาก ไม่ค่อยที่จะกล้าทำหรือตัดสินใจอะไร

- ขี้อาย ไม่สิ ออกจะไปทางขี้กลัวเสียมากกว่า กลัวว่าจะทำผิด กลัวว่าจะถูกด่า กลัวว่าจะถูกทิ้ง กลัวว่าจะไม่มีใครชอบ

- พูดน้อย ยิ้มไม่ค่อยเก่ง และดูเหมือนจะหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา สังเกตได้จากที่ดวงตากลมโตนั่นจะกวาดมองไปรอบๆด้วยท่าทางลุกลนอยู่เสมอ

- พูดตะกุกตะกัก ถ้าไม่ถาม ก็ไม่พูด พูดไม่เคยทันคนอื่นเขา 

- มักจะเป็นที่รำคาญของคนรอบข้าง (ยกเว้นพ่อบ้านแม่บ้านในบ้าน เพราะทุกคนเข้าใจและต่างก็รักเอ็นดูราอูลเหมือนลูกแท้ๆ) เพราะท่าทางที่ดูชักช้าเหลอหลา 

- ราอูลเป็นเด็กเก็บตัว มักจะชอบหมกตัวเองอยู่ในห้องหนังสือในบ้าน และไม่ยอมออกไปเล่นของนอกกับเด็กคนอื่นๆ เป็นเรื่องเดียวที่มาเดรไม่สามารถบังคับราอูลได้ และนั่นทำให้ผิวของราอูลนั้นขาวซีดเหมือนคนขี้โรค ซึ่งอันที่จริงเจ้าตัวก็เป็นเด็กที่จัดในหมู่ร่างกายอ่อนแอ

- จริงๆราอูลเกลียดการอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่เคยปริปากบอก เขากลัวและหวาดระแวงเสมอยามที่อยู่คนเดียว แต่กระนั้น มันก็ยังดีกว่าอยู่ในบ้านพร้อมกับภรรยาใหม่ของพ่อและอิซิลโดร ซึ่งนั่นจะทำให้ราอูลยิ่งกลัวและทวีความหวาดระแวงมากยิ่งขึ้น

- ราอูลไม่เคยยิ้มยามที่อยู่กับคนอื่นแม้กระทั่งมาเดร เหมือนกับลืมวิธียิ้มไปแล้วด้วยซ้ำ

- ยามที่ราอูลรู้สึกสงบและเป็นอิสระมากที่สุด คือตอนที่อ่านหนังสือ ผิดกับเด็กคนอื่นๆ ราอูลชอบอ่านหนังสือทุกอย่าง แต่ที่ชอบมากที่สุด คงเป็นวรรณกรรมหรือเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเอกเป็นนักผจญภัยตัวยงเก่งกาจ ไม่ก็เป็นเด็กมีปัญหา

- แม้จะไม่ชอบออกไปข้างนอก แต่ราอูลชอบไปนั่งเล่นใต้ต้นไม้ใหญ่หลังบ้าน เขารักธรรมชาติ รักอากาศบริสุทธิ์ มันช่วยทำให้จิตใจของของปลอดโปร่ง 

- ราอูลเลี้ยงกระรอกตัวเล็กๆไว้ตัวหนึ่ง สีเทาแถบดำ ฉลาด ฟังภาษาคนรู้เรื่อง ซึ่งมันเชื่องกับราอูลมาก และชอบมาเกาะบนไหล่หรือไม่ก็อยู่บนศีรษะ เวลาที่ราอูลเรียกหามันจะมา และราอูลตั้งชื่อให้มันว่า วาเลียน เขารักมันมาก วาเลียนเป็นเหมือนเพื่อนเพียงหนึ่งเดียวของเขา ที่อยู่ข้างเขา และเข้าใจเขาที่สุด

- ไม่ใช่เด็กขี้แย ถึงยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย เขาจะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นเด็ดขาด เขาไม่ต้องการความเห็นใจหรือความสงสารจากใคร

- จะว่าราอูลเป็นเด็กเก็บกด ก็ไม่ผิด

- เหมือนจะเป็นเด็กดีและเชื่อฟัง แต่อย่างที่บอกว่าจะว่าราอูลเป็นเด็กเก็บกดก็ว่าได้ เพราะงั้นเลยมีอาการดื้อเงียบอยู่บ้าง

ชอบ เกลียด กลัว : 

ชอบ - วาเลียน / มาเดร / ดวงอาทิตย์ / แสงจันทร์ / ธรรมชาติสีเขียวมีร่มเงา ที่ๆเงียบสงบและให้เขารู้สึกเหมือนกับเป็นอิสระ / วรรณกรรมเรื่องเจ้าชายน้อย 

เกลียด - ผู้หญิงคนนั้นกับอิซิลโดร / คืนเดือนมืด หรือที่ๆมืดสนิทไม่สามารถเห็นอะไรเลย

กลัว - กระจกเงา ราอูลเป็นคนที่กลัวเงาสะท้อนของตัวเองค่ะ เขาทั้งเกลียดและกลัวมัน กลัวใบหน้าที่บิดเบี้ยวของตัวเอง เกลียดตัวเอง และนั่นทำให้ในบ้านไม่มีกระจกเลยแม้แต่บานเดียว ถ้าเหล่าแม่บ้านพ่อบ้านอยากใช้ก็จะพกติดตัวเท่านั้น

งานอดิเรก : อ่านหนังสือ และในห้องหนังสือซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของบ้านมีกล้องส่องทางไกลและกล้องโทรทรรศน์ ราอูลมักจะชอบส่องดู สังเกต สำรวจ ถึงสีหน้า อารมณ์ และการกระทำของผู้คน (อารมณ์ประมาณนักโทษคุมขังไม่ก็ผู้ถูกจองจำในหอคอยสูงน่ะค่ะ ถถถถ) และตอนกลางคืนบางคืนราอูลก็จะชอบดูดาว แต่จะชอบดูจากตาเปล่ามากกว่าจากกล้องโทรทรรศน์

ความสามารถพิเศษ : เจ้าตัวมีความสามารถที่เรียกว่า "การจำติดตา" ประมาณว่าแม้เห็นผ่านตาเพียงครั้งเดียว แวบเดียว ก็สามารถจดจำรายละเอียดของมันได้ชัดเจนแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม

บาปที่เคยกระทำ : มันไม่ถึงกับเรียกว่าบาป แต่ราอูลเคยภาวนาให้ผู้หญิงคนนั้นกับอิซิลโดรหายไปจากโลกนี้เสีย ไม่ว่าจะเพราะฝีมือเขาหรือใครก็ตาม เพื่อที่พ่อจะได้กลับมาหาเขาอีกครั้ง แต่สุดท้ายเมื่อรู้ตัวว่ามีความคิดที่ร้ายกาจ ก็ร้องไห้ออกมาคนเดียวและพยายามเลิกคิดทันที

เพิ่มเติม : อัลเป็นเด็กที่ตื่นเช้าค่ะ เจ้าตัวชอบที่จะตื่นมาตอนเช้าเพื่อที่จะดูแสงอาทิตย์ และฟังเสียงนกร้องรับอรุณ แล้วพอตื่นก็จะไม่นอนต่อ อาจจะไปนอนกลางวันตอนที่ง่วงๆค่ะ และราอูลไม่ได้ไปโรงเรียน พ่อบ้านแม่บ้านภายในบ้านเป็นคนที่มีความสามารถมากพอที่สามารถสอนราอูลในเบื้องต้นได้ แต่ราอูลก็พอใจกับการที่ไม่มีใครมายุ่งกับชีวิตของเขามากนัก เขาแค่อ่านหนังสือมันก็น่าจะพอแล้ว

______________________________________

PART 3 : สัมภาษณ์

            PART 3.1 : สัมภาษณ์ออริ

                        คุณเดินเข้ามาในห้องพักที่มีหญิงสาวเรือนผมสีบลอนสว่างนั่งอยู่เบื้องหน้า หล่อนยิ้มและเหมือนรู้ว่าคุณกำลังมา ก่อนที่จะผ่ายมือเป็นเชิงบอกให้นั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้า “สวัสดีดิฉัน คือผู้คุมกฏ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรเหรอคะ?” หญิงสาวยิ้มก่อนที่จะยื่นถ้วยกาแฟให้คุณ

: "อะ เอ่อ... คะ..คือ..ผมดื่มกาแฟไม่เป็นครับ... ขอบคุณ...มากฮะ" ปลายประโยคเสียงแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน เด็กหนุ่มร่างเล็กปฏิเสธที่จะดื่มเครื่องดื่มที่ส่งควันหอมกรุ่น ดวงตาสีฟ้ามองซ้ายมองขวาอย่างระวังและมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างหวาดระแวง ก่อนจะตอบตะกุกตะกัก "ผะ...ผม ผมชื่อราอูล... ราอูล เลอันโดร"

                        “ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะคะ คุณเป็นผู้ถูกเลือกปีนี้สินะ” หญิงสาวทำท่าจดไปสักครู่ก่อนที่จะมองหน้าคุณและส่งยิ้มอบอุ่นมาให้คุณ “คุณชอบสีอะไรคะ? ระหว่าง แดง ขาว และ สีดำ”

: คิ้วเล็กขมวดกับความไม่เข้าใจในคำถาม และอันที่จริงสีที่คนตรงหน้าเสนอมานั้นเขาไม่ชอบสักสี แต่ถ้าจำเป็นต้องเลือก เขาก็จะเลือก...... "สะ... สีขาวฮะ" เพราะสีขาวเป็นสีที่บริสุทธิ์ แต่ก็สามารถแปดเปื้อนได้โดยง่าย แค่มีสีอื่นหยดเดียวแต้มลงบนสีขาว สีขาวก็จะขุ่นมัวไป ผมชอบความบริสุทธิ์ของสีขาว สีขาวที่จะไม่มัวหมอง... มันเป็นสีที่เหมือนกับความหวังอันริบหรี่ที่พร้อมจะดับลงเมื่อถูกปะปนกับสีอื่น... เหมือนกับความรู้สึกของผม..... 

                        หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่จะเอ่ยต่อ “ถ้าฉันบอกคุณว่า กาแฟที่คุณดื่มสามารถทำให้คุณตายได้คุณจะทำยังไงคะ?”

: ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันที ใบหน้าเล็กๆนั่นซีดเผือดก่อนจะส่ายหน้าไปมาด้วยแววตาที่หวาดกลัวและหวาดระแวง ไม่ได้ตอบอะไร แม้เขาจะไม่ได้ดื่มมัน แต่แววตาของหญิงสาวตรงหน้าก็ทำให้เขากลัวและรู้สึกหนาว...... ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน... มาเดร.. ผมกลัว... เธอดูเป็นคนที่ฆ่าคนได้ง่ายๆเลย...

                        “ฉันล้อเล่นน่ะค่ะ” หญิงสาวหัวเราะกระหยิมก่อนที่จะเปลี่ยนสายตามามองคุณจนขนที่ต้นคอลุกขึ้นมาด้วยนัยน์ตาที่ผิดแปลกจากตอนแรกลิบลับ ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะเริ่มเลือนลาง พร้อมกับสติที่หลุดลอยออกไป...

          PART 3.2 : สัมภาษณ์ผู้ปกครอง

สวัสดีครับ ไรต์เตอร์มีนามว่าอะมูมู่ เรียกว่าอะไรก็สุดแล้วแต่ท่านจะกรุณา ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ

:: ชื่อพายค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะ

ใบสมัครอาจจะยุ่งยากมากไปหน่อย แต่ก็นะ ขอบคุณที่สนใจและมาสมัครจากใจจริงครับ

:: ไม่ยุ่งยากมากหรอกค่ะ เพราะทางนี้เองก็สนุกกับการเขียนตัวละคร(ใหม่)ที่ไม่เคยเขียนด้วยค่ะ 555555

ทำไมถึงมาสมัครครับผม? เอ่อะ ถ้าติดแล้วอย่าทิ้งนะครับ มีกิจกรรมให้ร่วมสนุกด้วย

::  สารภาพเลยนะคะ.... ชื่อเรื่องล้วนๆ ก็ขออวยพรให้ติดก่อนค่ะ แบบหวังกับหนูราอูลที่สุดแล้วค่ะว่าจะได้บทเด่นๆน่ะค่ะ (หวังสูงไป ถถถถ) จะพยายามออนไลน์บ่อยๆนะคะ เพราะช่วงนี้ก็กำลังยุ่งๆกับมหาลัย เราน่าจะอายุเท่ากันค่ะ xD 

คาดหวังอะไรจากนิยายเรื่องนี้รึเปล่าครับ แบบแนวเรื่องอะไรแบบนั้น?

:: เอาจริงๆคือเกมที่ไรท์แนะนำไม่รู้จักหรอกนะคะ แต่พออ่านคร่าวๆก็เดาแนวเรื่องไว้คร่าวๆ ตอนแรกคิดว่ามันจะเป็นแนวสยองขวัญด้วยซ้ำค่ะ........

มีอะไรจะฝากมั้ยครับผมแหะๆๆ ถ้าไม่มีก็ขอบคุณที่มาสมัครอีกรอบ ผมจะพยายามไม่ดอง จริงๆ (?) เพราะตอนนี้ก็เข้ามหาลัยได้แล้ว ไม่ต้องเตรียมอะไรมาก ช่วงนี้ว่างยาว

:: จริงๆคือ.... คิดอะไรไม่รู้จะคะถึงได้ปิ๊งอยากส่งเด็กน้อยมากกว่าวัยรุ่นหรือผู้ใหญ่มา เพราะงั้นก็รบกวนพิจารณาด้วยนะคะ ><

โชคดีครับ เมโทไดซ์ยินดีต้อนรับเสมอครับผม !

______________________________________