คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เหตุเกิดเพราะเมา (ปัญหายอดนิยมสำหรับคนทั่วไป)
“อ๊ะ อ๊า”
“อืม อย่าดิ้นสิ”
“อ๊ะ ก็ อือ อย่าแกล้งสิ”
“อือ”
เสียงครางกระเซ่าดังกลบเสียงแอร์ขนาดใหญ่ห้องพักหรูที่มืดมืดสนิท หากแต่ถ้าลองพินิศมองบนเตียงดูดีๆ ร่างสองร่างที่กำลังนัวเนียกันอยู่บนเตียงนั่น แล้วคุณจะรู้ว่า พวกเขานั้นกำลังเข้าใกล้จุดหมาย …
ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก
“อือ เสียงไรวะ” เสียงบ้าอะไรดังติ๊ก ติ๊กอยู่ได้ รำคาญเฟ้ย ผมลืมตาซ้ายขึ้นเงยหน้ามองหัวเตียงหรูเห็นนาฬิกาเจ้ากรรมส่งเสียงร้องน่าหนวกหู เงียบซะเอ็ง ก่อนตูจะฟาดเอ็งลงพื้น
ผมคลำหาปุ่มปิดอยู่สักพัก พอเจอขอฟาดแรงๆสักที เหอะ น่าหนวกหูชะมัด
“อืม” เสียงครางนุ่มดังอยู่ข้างหู ผมหันไปมอง อ้อ ไอ้หน้าหล่อเมื่อคืนน่ะเอง
นอนต่อละนะ บายครับ
เอ๊ะ ไอ้หน้าหล่อเมื่อคืน
พอได้สติผมรีบสำรวจสถานการณ์รอบกายอย่างรวดเร็ว หวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิดนะ
เตียง
ผ้าห่ม
ห้อง
ไอ้หล่อเมื่อคืนนอนอยู่ข้างๆ
ขยับตัวนิดๆ
อุ๊ย ซี๊ด
แหงแซะ ไมนะ ผม
“อ๊าาาาาาาากกกกกกกกกกกกกกกกก”
ไม่นะ
ความจริงมันต้องเป็นแบบนี้
กลิ่นมลพิษลอยล่องในอากาศ เสียงรถแข่งกันบีบแตรดังสนั่น เสียงตะโกนโหวกเหวกของแม่ค้าทั้งหลายแหล่ เสียงคุยดังแซงแซ่ เสียงตดสร้างมลพิษ
พอ เมื่อเช้านี้ผมฝันไป ความจริงคือ ผมตื่นขึ้นมาอีกที ผมอยู่ในกองขยะข้างถนน ผู้คนเดินผ่านยัวเยียแต่ไม่มีใครสนใจไอ้กุ้ยที่นอนแผ่หลาเป็นเพื่อนถังขยะสีเหลืองเขียวข้างถนน มันต้องเป็นอย่างงั้น
มันต้องเป็นแบบนี้สิ
มันต้องเป็นแบบนี้
มัน
อ๊ากกกกกก คิดแล้วหัวใจอันน้อยๆแสนบอบช้ำและสมองอันเล็กกระจิ๋วผมจะแตกดังโผล๊ะ
ฮือ ไม่นะ ผมเสียซิงให้ปู้ชาย ทำไงดีครับท่านผู้อ่าน
ถามว่าผมเป็นใครน่ะเหรอ จะบ้าเรอะ หัวใจดวงน้อยๆของผมบอบช้ำจากการโดดปล้ำเมื่อคืน คุณๆยังจะถามอีกเหรอว่าผมเป็นใคร ทำไมทำร้ายกันแบบนี้
อ๊ะ อะไรนะ เมื่อเช้านี้เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ โอเค เพื่อเป็นการสร้างกระแสให้นิยาย ผมจะเล่าให้ฟังเอง ย้อนกลับไปตอนที่ผมสติแตกร้องอ๊ากซะลั่นห้อง…
“อ๊าาาาาากกกกกกกกกกกกก”
“เฮ้ย ไรวะ” ผู้ชายตรงหน้าผมเป็นใครอ่ะ ไมมันหล่อ อะแฮ่ม ทำไมมันมานอนอยู่บนเตียงกับผมได้ ทำไมมันเปลือยล่อจ้อน แล้วทำไม ผมไม่ใส่อะไรเลยล่ะคร้าบบบบ
“อ๊ะ เดย์ เป็นอะไรครับ เจ็บเหรอ เจ็บตรงไหนน่ะ พี่ขอดูหน่อยนะ” ปากมันพูดไปมือมันก็กระชากผ้าห่มเพื่อนพ้องคนสุดท้ายของผม ไม่นะ เอามือแกออกไป
“ปล่อยนะ คุณเป็นใครน่ะ” คนตรงหน้าดูตกใจนิดหน่อยที่ผมปัดมือเขาออกไปแล้วชี้หน้าตะโกนถามชื่อแส่ ฮึ่ย โกธรว่ะ เมาอยู่ดีๆ ตื่นขึ้นมากลายเป็นเมียผู้ชายไปซะแล้ว
“เดย์ จำพี่ไม่ได้เหรอ” ร่างตรงหน้าผมเสียงอ่อย ใบหน้าหล่อมีเสน่ห์จนสาวหลงนั่นหม่นลงเล็กน้อย เชื่อว่าถ้าหญิงสาวน้อยใหญ่มาเห็นภาพตรงหน้า มีหวังใจอ่อนแหงแซะ แต่ขอโทษ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ
“จำไม่ได้!! ออกไปให้ห่างๆผมเดี๋ยวนี้นะ!!” ผมกระชากเสียงใส่เขา หนอย ทำหน้าหงอยเสียงอ่อยแล้วคิดว่าหน้าหล่อๆแบบนั้นจะทำให้ผมให้อภัยงั้นเหรอ ถึงแม้จะยอมไปสักหน่อยแล้วก็เหอะ
คนตรงหน้าหน้าเสียผมโยนผ้าใส่หน้าเขาแล้วถาม “เสื้อผ้าผมอยู่ไหน!!”
“พี่ส่งซักไปแล้วล่ะ ใส่ของพี่ไปก่อนนะ” บุรุษที่เรียกตัวเองว่าพี่ทั้งๆที่หน้ามันก็น่าจะบ่งบอกอายุว่าเท่าๆกับผม อีกอย่างมันรู้ชื่อปมได้ไงวะ
“นี่ครับ” ผ่านไปราวๆสามนาทีเสื้อผ้ากางเกงของเขาก็ถูกยื่นมาด้านหน้า ผมกระชากของทั้งหมดมาไว้ในมือก่อนถามทางไปห้องน้ำ เจ้าตัวเสนอจะอุ้มผมไป แต่ผมตอบปฏิเสธ เมื่อรู้ทางไปห้องน้ำผมก็พยายามเดินเป๋ไป
ให้ตายเจ็บชะมัด มันทีท่าไหนวะเนี่ย
“เอาล่ะ เดย์ครับ ฟังพี่อธิบายก่อนนะ” เขาหรือพี่เยียร์พูดขึ้นเป็นรอบที่สิบ ผมรำคาญ รำคาญชะมัด ถึงหน้าตาจะช่วยลดความโกรธผมลงนิดหน่อย แต่ผมไม่ได้ชอบผู้ชายนะ!! ดังนั้น ผมจึงไม่ใจอ่อน
“เดย์ครับ”
“เงียบ ผมบอกให้คุณเงียบ ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก ฟังนะ ผมเป็นผู้ชาย คุณก็ผู้ชาย ผมไม่เป็นไร คิดซะว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นละกัน!!” ผมเดินมาใส่รองเท้าที่หน้าห้องเขา อะไรๆผมก็ได้คืนหมดแล้วเหลือก็แต่เสื้อผ้าทีเขาส่งซักเท่านั้นแหละที่ยังไม่ได้คืนและผมก็ไม่อยากจะได้คืนเสียด้วย
“แต่เดย์ครับ…”
“โว้ยย หนวกหู พอ ลาขาด” ผมตะคอกเสียงใส่ผู้ชายตรงหน้าปิดประตูกระแทกใส่ไอ้บ้าที่มันบอกจะรับผิดชอบผมแล้ววิ่งเข้าลิฟก่อนนึกอะไรได้
แม่ง กูเจ็บ
ปรี๊ด ปรี๊นนน
เรื่องราวก็ประมาณนี้แหละครับ พอลงมาจากคอนโดนั่นได้ก็มานั่งจ๋องอยู่ในร้านกาแฟแอร์เย็นช่ำหน้าคอนโด ถ้าถามว่าผมได้ยินเสียงรถ เสียงแม่ค้า กลิ่นมลพิษนั่นยังไงก็ช่างมันเถอะครับ ผมขี้เกียจตอบ รวมถึงไอ้เสียงปรี๊ดๆข้างบนนั่นก็อย่าไปสนใจมันเลยครับ
หลังจากจิบกาแฟร้อนพอให้จิตใจสงบผมก็นั่งมองคอนโดที่ตัวเองเพิ่งฟึดฟัดลงมา ไอ้พี่เยียร์นั่นต้องรวยแหงถึงได้อยู่คอนโดหรูแบบนี้
เมื่อพูดถึงไอ้พี่เยียร์ก็ต้องนึกถึงต้นสายปลายเหตุว่าทำไมผมถึงได้ไปโดนพี่เขาปลุกปล้ำถึงคอนโดนั่นได้ คงต้องย้นไปถึงไอ้เพื่อนตัวดีสี่ตัวที่พาผมไปมอมเหล้า หนอ มันดูเพื่อนมันยังไงวะปล่อยให้เพื่อนโดนผู้ชายลากกลับคอนโดได้
เจอหน้าต้องคิดบัญชีหนักๆซะแล้ว
ยังดีที่มันไม่ได้เอาอะไรในกระเป๋าผมไปตังค์ที่พกมาก็เหลือครบไม่ขาดตกบกพร่องแต่พอมาคิดๆดูแล้วมันรวยจะตายแล้วมันจะเอาเงินอันแสนน้อยนิดของผมไปทำไม
คิดแล้วคิดอีกก็หัวเสีย โทรไปหาไอ้พวกเพื่อนบ้านั่นดีกว่า ว่าแต่ที่ร้านนี่มีโทรศัพท์ให้ยืมใช้ไหมวะ
“พี่ครับ มีโทรศัพท์ให้ผมยืมใช้หน่อยมั้ย” ผมสะกิดพี่พนักงานที่เดินผ่านโต๊ะพี่เขาหันมาแล้วก็หน้าแดงตอบเสียงตะกุกตะกักอะไรวะ เมาแอร์รึไง
“ยะ ยืมของพี่ก่อนก็ได้ครับ” พี่เขายื่นโทรศัพท์เครื่องใหม่เอี่ยมมาให้ผมยิ้มตอบบอกขอบคุณก่อนกดเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจทั้งสี่เบอร์โดยกะจะเรียงไปด่าหัวมันที่ละคน
“ครับ” มาแล้ว เหยื่อรายแรกของผม ไอ้นนทการณ์
“ไอ้นนท์!!” ผมกรอกเสียงลงไป ถึงจะอยากระโดดกัดคอมันยังไงแต่ก็ไม่อยากถูกหาว่าบ้านะ คนออกจะเต็มร้าน คงต้องระงับอารมณ์อยากฆ่าเพื่อนแล้วเค้นคอไว้ก่อน
ว่าแต่ คุณๆบอกผมนายเดย์สุดหล่อคนนี้ได้ไหมว่าฆ่าเพื่อนแล้วไม่ติดคุกอ่ะครับ
“เฮ้ย ไอ้เดย์ มึงอยู่ไหนวะ” เสียงลุกลนของมันทำเอาผมใจชื้นขึ้นหน่อยอยากน้อยมันก็มีกะจิตกะใจถามหาสวัสดิภาพของผม
“กูอยู่ร้านกาแฟหน้าคอนโด XXX อ่ะ มึงมารับกูหน่อย” เก็บความคิดที่จะด่าพวกมันเรียงตัวเข้ากรุไปก่อนคงต้องให้มันมารับผมก่อนแก้แค้นทีหลัง
“เออๆ เดี๋ยวพวกกูไปรับ”
ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด
เอ๊ะ ไหงเสียงตัดสายมันประหลาดๆ
“อ๊ะ ขอบคุณนะครับ” ผมส่งโทรศัพท์คืนพี่เขาที่ยืนมองผมตาเยิ้มหน้าแดง เมาแอร์รึไงนะ
ผมนั่งรอพวกมันในร้านพลางดูดคาปูชิโนร้อนจ๊วบๆ แล้วคิดถึงหน้าไอ้พี่เยียร์เมื่อเช้าอย่างอดไม่ได้ จะว่าไปมันก็หล่อเหมือนกันนะ
อืม เอ๊ะ
เหมือนอะไรแวบๆแล่นเข้ามาในหัว
จะว่าอะไรไหมครับ ถ้าผมจะบอกว่ามันหน้าเหมือนเดือนมหาลัยที่ผมเรียนอยู่เลย
ความคิดเห็น