คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 INNOCENT II 100%
CHAPTER 1 INNOCENT II
4 ปี ผ่านไป
“ แม้จะข่มขื่น และ..ดิ้นรนอยู่ในวงล้อมนั้น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขอเพียงมีช่วงเวลาดีๆ ฮ่าๆ ฉัน
ชอบประโยคนี่จัง ”
“ ตรงไหน ผมยังมองหาไม่เจอเลยเดี๋ยวนะ เจอแล้ว นี่ใช่มั้ย บรรยายได้ดีนี่ ตรงกับคุณเลย.. ”
“ คุณผู้ชาย!!…. คุณผู้ชาย!! คุณผู้ชายครับ!! ”
“ อะไรของแก หูฉันไม่ได้หนวก ตะโกนเสียงดังโหวเหวก ไม่เห็นเหรอว่าฉันทำอะไรอยู่ ”
“ ขอประทานโทษครับคุณผู้ชาย “
“ มีเรื่องอะไรก็รีบๆพูดมา ”
“ … ไม่ทราบว่าคุณหนูมินฮวานกับเจ้าวาวาผ่านมาทางนี้บ้างรึเปล่าครับ ”
“ อะไรนะ!! มินฮวานไม่ได้อยู่เรียนพิเศษที่นั่นหรอกหรือ ”
“ เปล่าครับ คุณครูที่มาสอนพิเศษ บอกว่า คุณหนูมินฮวานดูไม่ค่อยจะสนใจเรียนสักเท่าไหร่
เธอเลยบอกแค่ว่า ถ้าคุณหนูยังไม่พร้อมที่จะเรียน ไว้คราวหน้าเธอจะมาใหม่ ”
“ สงสัยผมคงต้องจ้างครูพี่เลี้ยงมาดูแลมินฮวานซะแล้วล่ะ มั้ง!! เด็กอะไรไม่สนใจเรียน
มันน่าจับตีก้นซะให้เข็ดมั้ยนั่น ” เอาอีกแล้วสิ…เด็กคนนี้ มินฮวานนะ…มินฮวาน
ต้องไปซนที่ไหนอีกแน่ๆเลย มินฮวานน้อยชักจะเรียนหนักเกินไปจริงๆ
“ มินฮวานเพิ่งจะ 4 ขวบเองนะคะ ปล่อยๆแกไปบ้างเถอะ คุณนะก็เคยโดนแบบนั้นมา
ก่อนไม่ใช่รึไง อย่าบังคับให้แกเรียนนั่นเรียนนี่เกินไปจะได้มั้ย สักวันเถอะลูกจะต้องเป็น
เหมือนคุณ” ฉันลุกออกจากตักวางพ็อกเก็ตบุ๊คเล่มเล็กลงบนโต๊ะไม้ หันหน้าไปต่อว่า
ขณะโน้มตัวลงหยิบกาน้ำชาซึ่งตั้งวางบนโต๊ะข้างหน้าต่างเพื่อดื่ม
“ ผมรู้ แต่มินฮวานน่ะมีโอกาสได้เรียนแล้ว ก็ให้เขาเรียนเถอะ เมื่อไหร่ที่ผมไม่มีเงิน ไม่มี
แม้แต่ที่ซุกหัวนอน ถึงตอนนั้นเราสามคนจะต้องลำบากนะ ”
“ ฉันเองก็เห็นใจคุณนะคะ นึกถึงใจลูกบ้างสิ รู้มั้ยว่ามินฮวานน่ะต้องการความรักจากคุณ
มากกว่าเรื่องเรียนซะอีกนะ”
“ เรื่องนั้น ….” ฉันรู้…เพราะมันเคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน ฉันไม่อยากให้จงฮยอนน้อย
ต้องเป็นแบบพ่อของเขา การถูกบังคับโดยไม่เต็มใจทำนั้น เท่ากับเป็นการทำร้ายจิตใจ
มินฮวานทางอ้อมและทำให้หมดอิสระโดยสิ้นเชิง
มินฮวานคลอดเมื่อต้นปีนั้น หลังจากที่ฉันแต่งงานกับเขาที่ปูซานอย่างเงียบๆ เราสอง
คนใช้ชีวิตร่วมกันภายในอพาร์ทเม้นต์แห่งนั้นอยู่สามปี
จนเมื่อย่างเข้าสู่ปีที่สี่ แทบไม่มีใครรู้ว่าเราสองคนอยู่ที่ไหน นอกจากคุณตาจะคอยปิด
เรื่องเราสองคนเป็นความลับและพาเรามาอยู่เคียงจูเป็นการชั่วคราว ปีนี้มินฮวานก็เพิ่ง
จะสี่ขวบ ถ้าเขาต้องเรียนหนักขนาดนั้นหัวอกคนเป็นแม่ ฉันคงจะรับไม่ได้
“ สรุปว่าคุณผู้ชายจะให้ผมไปตามคุณหนูมินฮวานกลับไปเรียนพิเศษมั้ยครับ ”
“ ไม่ต้องหรอกจ้ะแบคฮยอน ”
“ นี่คุณกำลังตามใจมินฮวานอยู่นะ!! ตามใจมากๆ เดี๋ยวเด็กได้เสียนิสัยกันบ้างล่ะ ”
“ ฉันเปล่าตามใจมินฮวานนะ แกเรียนไปตั้งแปดชั่วโมงแล้วนะคะ….” ฉันปรายตามองเขา
เพราะเริ่มจะโมโห ถ้าไม่นึกว่ามินฮวานจะใช้เวลาเรียนไปแล้วตั้งแปดชั่วโมง ดังนั้นฉันคงไม่
กล้าคัดค้านอย่างงี้แน่ ลึกๆแล้วก็น่าโมโหมินฮวานเหมือนกันนะ อย่าให้เจอตัวแล้วกัน
“ ก็ได้…. แบคฮยอนงั้นแกช่วยส่งคุณครูของมินฮวาน ขึ้นรถกลับบ้านทีนะ!! คุณจงฮยอนเอ่ย
เสียงห้วนเหมือนประชด เหยียดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้แบบมีปีกสไตล์หรู เดินผึ่งผายออกไปจาก
ห้องนั่งเล่น บ่นพึมพำกับตัวเอง มือปลดเน็คไทอย่างลวกๆ รู้สึกไม่พอใจที่ฉันตามใจมินฮวาน
แบบนี้
หลังจากที่คุณจงฮยอนออกไปได้ไม่เท่าไหร่ ฉันก็บังเอิญเหลือบไปเห็นปลายหมวกไมเคิลสีเนื้อ
เข้ม โผล่พ้นเหนือแจกันและหางเส้นยาวๆ ขนสีน้ำตาลอ่อนกำลังตวัดขึ้นลง
“ มินฮวาน นั่นลูกจะอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย ” ฉันหรี่ตามองเด็กแสบอยู่สองนาที มินฮวาน
หน้ามุ้ย กระโดดพรวดยืนเท้าเอวอยู่หน้าบานประตูเลื่อน ตามมาด้วยเจ้าแมวตัวแสบวาวา
ส่งเสียงร้องเมี้ยวๆอยู่ด้านหลัง
“ โธ่เอ๊ย … อุตสาห์กะหลบแล้วนะฮะ แท้งค์กิ้ว มายด์มาร์เทอร์~ ^O^ ” =_=^^^
“ น่าหมั่นเขี้ยว ที่ให้แม่ช่วยกับพูดกับพ่อของลูก เพราะเหตุนี้สินะ อยากมีเวลาเล่นมาก
กว่าจะเรียนหนังสือ หึ!!! เที่ยวเล่นกับเจ้าวาวา แม่ควรจะยึดแมวของลูกดีมั้ยนะ ”
ฉันอุ้มวาวาแกล้งทำเป็นเดินหนี
” ไม่นะฮะแม่ อย่ายึดวาวาไปเลยนะฮะ นะน้า~ ” ฉันยิ้มชั่วร้าย ภูมิใจกับแผนการ
หลอกเหยื่อขั้นเทพได้สำเร็จ เด็กชายคิมมินฮวานผู้ใสซื่อไร้เดียงสาวิ่งโผล่เข้ากอด
ส่งเสียงออดอ้อนพร้อมกับมือน้อยๆที่เอื้อมมากระตุกชายกระโปรงถี่ยิบ
“ งั้นลูกก็ตั้งใจเรียนเป็นเด็กดีกับคุณครูสิ แม่ถึงจะยอมคืนวาวาให้ ”
“ ผมตั้งใจเรียนแล้วนะฮะ แต่คุณครูไม่ตั้งใจสอนมินฮวานเอง ”
“ ว่าไงนะ ”
ฉันไม่รู้ว่าคุณตากับลีแทมินเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ แทมินยิ้มให้ฉันเดินมาอุ้มวาวา
ไปจากมือและคุณปู่ก็ยืนมองมินฮวานผ่านกรอบแว่นตาสีดำอันหนาเต๊อะ ยิ้มให้กับ
เด็กน้อยด้วยความเอ็นดู ไม่ทันไรมินฮวานวิ่งเข้าหาคุณปู่ทวดของเขาอย่างกับปลิงติด
ก่อนจะไหลลื่นไปทางแทมินพี่เลี้ยงของมินฮวานด้วยเช่นกัน
“ สอนเปียโนให้ผมอีกได้มั้ยฮะ คุณอา ”
“ ได้สิ แต่เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะ เพราะอีกเดี๋ยวก็ใกล้จะได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ”
“ ว้าว!! อาหารเย็น…. อาหารเย็น ”
“ ไออิกู~ หลานน่าจะรีบไปอาบน้ำได้แล้วนะ รีบๆไปอาบน้ำ มาทานอาหารอร่อยๆ
กันดีกว่า !!”
“ รับทราบครับผม…” แล้วแทมินกับมินฮวานก็เดินออกไปจากห้อง
อาหารมื้อค่ำหน้าตาน่ารับประทาน จัดวางเรียงรายบนโต๊ะไม้สี่เหลี่ยม น่องไก่
ผัดซอสพริก ไก่ตุ๋นโสม เนื้อย่าง ผัดหน่อไม้ฝรั่ง หอยนางรมสดตัวโตๆ ไข่ปลา
คาร์เวียร์สีแดงฉ่ำ อาหารเหล่านี้ล้วนมีส่วนผสมจากเครื่องเทศ และอื่นๆ อีก
สองสามรายการ นี่คืออาหารมื้อเย็นของวันนี้ใช่มั้ยเนี่ย =_=
“ อร่อยมั้ยหลานปู่ ”
“ อร่อย งัมๆ งัมๆ ”
“ ไม่ใช่อร่อยเฉยๆนะ เวลาพูดกับผู้ใหญ่ต้องพูดมีหางเสียงด้วยสิมินฮวาน ”
คุณจงฮยอนหันไปพูดกับมินฮวาน ตักเนื้อหอยนางรมสดตัวโตๆใส่ปาก
“ อร่อยฮะคุณปู่ทวด ” มินฮวานย้อนกลับไปพูดกับคุณปู่ทวด
“ ช่างเถอะๆ กินให้อร่อยๆนะ ” มินฮวานมีความสุขในการทานอาหารมื้อเย็น
แกว่งเท้าไปมา ขณะเคี้ยวไก่ในมือโดยที่ปากไม่เลอะสักแอะ
“ เราน่ะก็กินเยอะๆด้วยล่ะ “
“ ค่ะคุณตา อ๊ายย !!!” ฉันเอื้อมมือไปตักไก่ผัดซอสพริกไปได้ไม่ทันไร จู่ๆช้อนข้าว
มหาภัยก็เล่นเคาะเข้าที่ข้อมือดังป๊อก จนฉันเป็นอันต้องรีบหดมือกลับมายังจาน
ข้าวของตัวเอง
“คุณตา~ คุณตาตีมือหนูทำไมคะ ”
“ ยังเป็นสาวเป็นแส้อยู่ หัดกินของพวกนี้ซะบ้างสิ ” คุณตาบุ้ยใบ้ปากมาทาง
หอยนางรมตรงหน้า ฉันท้อใจอยากบอกคุณตายันแก่ ว่าฉันก็เป็นผู้หญิงคน
หนึ่งที่กลัวอ้วนสุดๆหลังจากกลายมาเป็นผู้หญิงที่แต่งงานมีลูกแล้ว
TTOTT จะบ้าตาย…
“ แต่หนูไม่อยากกิน ”
“ เธอต้องกิน!!
“ กินๆไปเถอะน่า เดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อยนะ ”
“ ค่ะ..” TToTT
“ งัมๆ งัม ซ้วบบ…” ฉันได้แต่นั่งมองมินฮวานและคุณตา กินอาหารแต่ละ
อย่างตาละห้อย ก่อนเลื่อนสายตากลับมายังที่เดิม หอยนางรมสดๆ ไข่ปลา
คาร์เวียร์ อาาา ฉันอยากจะอ้วกเพราะกลิ่นคาวนั่น นึกไม่ถึงว่าอาหารโด๊ป
จะเป็นมื้อเย็นในวันนี้จริงๆ
>>>>>> ต่อ <<<<<<
หลังจากรับประทานอาหารมื้อเย็นเสร็จ คุณปู่จึงขอตัวแวะเข้าไปดูในโรงหมัก
ก่อน ไม่นานแทมินก็พามินฮวานไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน
ความมืดมิดค่อยๆปกคลุมทั่วท้องฟ้า ขณะที่คุณจงฮยอนและฉันพากันเดินจูง
มือกลับที่พัก เขาเดินชี้นั่นชี้นี่ไปทั่ว ไม่เว้นแม้แต่กระทั่งดาวบนท้องฟ้า ที่ฉันลืม
มันไปหมดแล้ว
“ คุณคะนั่นดาวอะไร ทำไมใหญ่จังเลย ”
“ นั่นเหรอ ดาวพฤหัสน่ะ แล้วดวงดาวที่เล็กที่สุด ทางด้านนั้นก็คือดาวพลูโตล่ะ ”
“ คุณนี่เก่งจังเลยนะคะ พอขึ้นม.ปลายปีสามฉันก็ลืมมันไปหมดแล้ว ”
“ อย่างงั้นเหรอ ”
“ แล้ว…คุณรู้มั้ยคะว่า… ดาวดวงไหนที่เปล่งประกายที่สุด”
“ นี่…ดาวแต่ละดวงมันก็เปล่งประกายเหมือนๆกันหมดนั่นแหละน่า ถามอะไรแปลกๆ ”
“ แต่ฉันรู้นะคะว่าคำตอบมันคืออะไร ”
“ ฮ่ะ!”
“ อยากรู้จริงๆงั้นเหรอ ”
“ เร็วๆสิ ผมเขินนะ ” ฉันอมยิ้ม พลิกตัวเขาหันมาทางฉัน
“ ดาวดวงนั้น…คือคุณยังไงล่ะคะ ” สามีของฉันเลิกคิ้วสูง เขายิ้มขำๆแปลกใจเพราะไม่คิด
ว่าจะได้ยินฉันพูดอะไรแบบนั้น นั่นมันเป็นคำที่ฉันอุตสาห์นึกอยู่ตั้งนานเชียวนะ
“ คุณนี่ช่างเข้าใจเปรียบนะ ฮ่าๆ เมียรักอุตสาห์เอ่ยปากชมกันแบบนี้ ผมก็เขิน
แย่เลย งั้นรับรางวัลจากผมไปนะ ” ไม่ทันไรคุณจงฮยอนเกี่ยวลำคอฉันด้วยมือ
ข้างขวา ช่วงเวลาแห่งความสุขจากไปเร็วจริงๆ ริมฝีปากคุณจงฮยอนประกบลง
บนริมฝีปากฉันห้าวินาที น่าอายชะมัด ถามสักคำหรือยัง ว่าฉันอยากจะรับรางวัล
นั่นมั้ย เฮ่อะ!! เป็นอย่างงี้ทุกที แล้วจากนั้นสามีของฉันเขาก็โอบกอดฉันแน่นขึ้น
พูดพึมพำเบาๆ ราวกับรู้กันแค่สองคน
“ ถึงจะผ่านมาแล้วตั้งสี่ปี ผมก็ยังไม่อยากจะเสียคุณไปให้กับใครจริงๆนะ เพราะ
ฉะนั้นคุณต้องอยู่กับผมนะ ”
“ เรื่องนั้นฉันรู้คะ แต่ว่าเรื่องเมื่อเย็นนี้ คุณหายโกรธฉันรึยัง…”
“ โกรธ ผมไม่ได้โกรธคุณซะหน่อย แค่มินฮวานยังเด็ก ยังไงเราก็ไม่ควรจะตามใจ
มินฮวาน แต่ต่อไปผมจะให้แกเรียนแค่ห้าชั่วโมงพอ คุณจะว่ายังไง ” คุณจงฮยอน
พูดพลางผละตัวออกห่าง
“ ดีค่ะ แค่ห้าชั่วโมงก็พอนะ ห้าชั่วโมง ”
“ งั้นเราก็รีบๆเดินกันเถอะ ตากอากาศข้างนอกนานๆแบบนี้ เดี๋ยวเราทั้งคู่
จะไม่สบายเอาได้นะ ”
“ อืมม ” คุณจงฮยอนเดินนำหน้า ทั้งๆที่มือยังคงกุมมือฉัน คุณคิมจงฮยอน
คุณคือดวงดาวของฉันนะรู้มั้ย ความอบอุ่นที่คุณให้กับฉันนั้นมันมีค่าจนนับไม่ถ้วน
ฉันจะอยู่กับคุณ…จนกว่าจะถึงวันนั้น…วันที่คุณหมดรักฉันแล้ว…..คิมจงฮยอน
คุณตาและคุณจงฮยอน นำคณะท่านอาวุโสจากเมืองจีน เที่ยวชมโรงานซองวอน
ตั้งแต่เช้า พอสายหน่อยฉันก็เดินตามหลังพวกเขาพร้อมกับคุณลุงหัวโล้น นักข่าว
จากสำนักพิมพ์หนึ่ง กำลังเดินถ่ายเก็บภาพบรรยากาศในโรงงาน เสียงหัวเราะเริ่ม
ดังขึ้นเป็นกลุ่มใหญ่ ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกันแต่รู้ว่าเป็นภาษาจีน ยัยแม่เลขาสาว
คนใหม่ ฮโยซอง หึ่มม!
“ ไม่ทราบที่นี่ใช้ข้าวพันธ์อะไร พอจะทราบมั้ยครับ”
“ เราใช้ข้าวเหนียวกับข้าวเจ้าคะ”
“ ใช่ครับ โรงงานของเรามีการคัดเลือกพันธุ์ข้าวที่เหมาะสม ดังนั้นข้าวสองสายพันธ์
นี้จึงเป็นวัตถุดิบในการผลิตไวน์ข้าว เพื่อให้ได้มาตราฐาน ไอเอสโอน่ะ ”
“ งั้นหรือ สงสัยทางบริษัทเรา คงต้องนำกลยุทธ์นี้ไปปรับปรุงทางโรงงาน
ซะหน่อยแล้ว ทุกคนเห็นด้วยกับผมมั้ย ”
“ เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ ”
“ ครับ พวกเราก็เห็นด้วย มันดีมากๆเลย นอกจากสินค้าจะดีแล้ว กระบวน
การผลิตก็ยังดีอีก ไม่แปลกใจเลยว่าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ยี่ห้อ ‘ Makgeolli ‘
จะเป็นที่นิยมในหมู่วัยรุ่นและวัยทำงานได้ถึงเพียงนี้ ”
“ คุณจอนฮโยซองเนี่ย เธอเด็กจังเลยนะครับ แถมยังหุ่นดีอีก เหมือนหลานสาวผมเลย
เธอน่ะเป็นภรรยาของหลานชายคุณรึเปล่า ”
“ ภรรยา!! ”
“ อะไรกันคะ เอ่อ ไม่ใช่ฉันหรอกคะ ไม่ใช่ฉันหรอก ” ยัยนั่นโบกไม้โบกมือด้วย
สรุปคุยเรื่องอะไรกัน …นี่ถ้าฉันตั้งใจเรียนภาษาจีนตั้งแต่ตอนม.ต้นนะ ฉันคงฟัง
เรื่องที่เขาพูดได้สบายมากเลย TOT ฝรั่งเศส ญี่ปุ่น อังกฤษ หึๆๆ แทบไม่ได้ใช้
“ จอนฮโยซองเธอไม่ใช่ภรรยาผมหรอกครับ ภรรยาผมน่ะ…เธอเดินอยู่ข้างหลัง
ไงล่ะครับ ” คุณจงฮยอนชี้นิ้วโป้งมาทางฉัน ทำให้พวกเขาต่างก็หันหลังมามอง
ฉันยืนงงเป็นไก่ตาแตก ขณะแววตาขบขันเยาะเย้ยของยัยฮโยซองปรากฏ
“ นะ..หนี่ห่าว…” T_T
“ she is a man or ” มีใครคนนึง พูดมาทางฉันเป็นภาษาอังกฤษ
“ No! I am a woman.. woman ”
“ ah yes…. Woman!! Oh my god ” ว้าว…หนุ่มหน้าตาดีคนนั้น
คล้ายหวังจื่อ นักร้องวงโลลี่ป๊อบจากไต้หวั่นเลยแฮะ
“ อืมมม คิมจงฮยอน ภรรยาคุณนี่ช่างดูสวยและเซ็กซี่มากจริงๆนะครับ ”
“ อา…ขอบคุณครับ.. ” ตาคนนั้น พูดอะไรอีกแล้วล่ะนั่น และสามีฉันเขาก็
เริ่มก้มโค้งคำนับห้าสิบองศาให้กับชายคนนั้น เขาหันมายิ้มให้ ฉันเลยยิ้มเขินๆ
ก่อนก้มโค้งคำนับให้เขาด้วยเช่นกัน เเละพอเงยหน้าขึ้นฉันก็สะดุดสายตาประสงค์
ร้ายจากสามี
ภายในบ้านเกาหลีแบบโบราณ เคล้าคลอไปด้วยเสียงเปียโนที่บรรเลงเพลงแบบ
แปลกๆตอนหัวค่ำของวันนี้ หลังจากที่คณะทัวร์นั้นได้กลับไปได้ไม่นาน จอนฮโย
ซองก็เข้ามาคุยเรื่อง เชื้อยีสต์บริสุทธิ์ เธอเข้ามาทำงานที่นี่ได้สามเดือน และดู
เหมือนว่าเธอจะหาโอกาสนี้เพื่อใกล้ชิด คุณคิมจงฮยอนจริงๆ
“ ที่รักคะ วันเสาร์นี้ ”
“ เราจำเป็นต้องเก็บในอุณหภูมิประมาณนี้นะ ”
“ ค่ะ ”
“ ที่รักคะ วันพฤหัสเราไปปั่นจักรยานในสวนป่าเยริมกันนะ ”
“ ตอนนี้ผมไม่ว่าง…ออกไปก่อน!! ถ้าอุณหภูมิสูง พวกเราก็ต้องทำยีสต์ใหม่หมด
เข้าใจมั้ยฮโยซอง ” เขาตอบเสียงห้วนๆ สายตาง่วนๆอยู่กับเอกสารที่ยัยฮโยซอง
ยื่นมันให้เขาดูมาครู่หนึ่ง ฉันได้แต่นั่งกำชายกระโปรงไว้ด้วยความอึดอัด ตัดสินใจ
ลุกขึ้นพ่นถ้อยคำผรุสวาทไปยังสองคนนั้นอย่างหัวเสีย
“ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย .. ฟังที่ฉันพูดหน่อยได้มั้ย ห๊า! ฟังฉันบ้าง ”
“ แต่ผมกำลังคุยเรื่องยีสต์กับฮโยซอง เลิกก่อกวนแล้วออกไปซะ !! ”
“ ก็ได้ฉันจะออกไป คุณคงไม่ว่าอะไรนะ เพราะฉันจะไปกับคังมินฮยอก ” ฉันรู้สึก
โมโหในท่าทีเฉยชาของเขาไม่น้อย เขาแทบจะไม่ฟังฉันเลย ฉันก็อยากทำนั้นทำนี่
ใช้ชีวิตอย่างครอบครัวบ้างก็เท่านั้น ชีวิตหลังจากแต่งงานที่ดูเหมือนจะดี ก็ไม่ได้
เป็นไปตามนั้น… ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย
ความคิดเห็น