น า ย ตั ว ร้ า ย กั บ ยั ย เ ฮี้ ย ว

ลำดับตอนที่ #1 : ก้าวเเรก

        \"เรย์ตื่นได้เเล้ว วันนี้เปิดเรียนวันเเรกนะลูก\"เสียงเเม่ลอดเข้ามาในห้อง  



พร้อมๆกับที่นาฬิกาปลุกดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เด็กสาวดวงตาสีดำสนิท  ผมยาวสีเดียวกันยาวสยายเเกมยุ่ง



เพราะพึ่งตื่นนอน ใบหน้าเรียวขาว  ริมฝีปากเเดงสดบางเหมือนกลีบกุหลาบ สะดุ้งขึ้นมาจากเตียงนอน



เเล้วก็สะดุ้งอีกรอบเมื่อมองที่ปฏิทินบนโต๊ะเขียนหนังสือ สีเเดงของปากกาเน้นข้อความเน้นว่าวันนี้เป็นวันสำคัญ....



      \"เฮ้ย\"เธอร้องลั่น \"นี่มันวันเปิดเทอมนี่หว่า ตายเเน่ๆเลย\"เด็กสาวรีบลุกจากเตียงนอน



ก่อนจะเก็บที่นอนอย่างลวกๆ มือคว้าผ้าเช็ดตัว เเล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ......



          10 นาทีผ่านไป



     \"เสร็จเเล้ว\"เรย์ร้องอย่างมีชัย ภาพสท้อนของกระจกเป็นภาพของเด็กสาว วัย12 ปี



ผมยาวสีดำสนิทถูกรวบขึ้น รูปร่างสูง(ไปหมด) ใบหน้าใสดูอ่อนเยาว์เหมือนเด็กๆ  ดวงตาคู่โตสีดำสนิท



คิ้วโก่งเรียวสีดำรับกับตาคู่สวย ริมฝีปากโค้งบาง ซึ่งเจ้าตัวภูมิใจนักว่าส่วนหนึ่งก็เหมือนพ่อ



    เเละเเล้วดวงตาสีดำก็หันไปสบกับนาฬิกา ทำให้เจ้าตัวต้องรีบโกยหนังสือเข้ากระเป๋า



ก่อนจะวิ่งลงไปครัวที่เเม่กำลังทำกับข้าวอยู่



         เเม่ของเรย์เป็นหญิงสาวร่างเล็ก ผิวขาวบาง เรย์นั้นเเทบจะถอดเเบบเเม่มาทุกอย่างยกเว้นริมฝีปากที่เหมือนพ่อ



     เรย์ไม่ใช่ชื่อจริงของเทอหรอก เเต่เป็นชื่อที่เธอตั้งขึ้นมาเอง



ชื่อจริงๆของเทอคือ \"โฟตายะ  มาริโกะ\"ซึ่งเป็นชื่อที่



  เเม่ยืนยันตั้งเเต่เธอคลอดออกมา ว่าดีที่สุดเเล้ว



      เรย์อาศัยอยู่กับเเม่เพราะพ่อเธอมักจะไปทำธุระที่ต่างประเทศอยู่เสมอ



การเลี้ยงดูเรย์จึงตกมาอยู่กับเเม่ซึ่งต้องการให้ลูกเป็นกุลสตรีที่เพรียบพร้อมไปด้วยความอ่อนหวาน น่ารัก



เเต่ดูเหมือนว่าการเลี้ยงดูของเเม่จะผิดวัตถุประสงค์ไปอย่างเเรงเมื่อลูกสาวที่เธอต้องการให้เป็น



สาวหวานกลับกลายมาเป็นสาววที่เเสนจะดื้อ ไม่มีคุณสมบัติของกุลสตรีเลยซักนิด



     \"เเม่ไปก่อนนะฮะ\"\"นั่นเเหละลูกสาวชั้น\"นางมามิเกะคิดอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อลูกสาวคนเดียว



วิ่งไปที่จักรยานอย่างไม่คิดชีวิดก่อนจะปั่นไปอย่างรวดเร็ว



      \"เฮ้อ นี่นะลูกสาว\"นางพูดซ้ำก่อนจะหันกลับไปยังหม้อตัมสตูเนื้ออาหารเช้าของลูกสาวที่วิ่งไปเเล้ว



                  ระหว่างทาง  



      \"จะทันมั้ยวะเนี่ย\"เรย์พูดอย่างหงุดหงิด เท้าคู่เล็กเร่งความเร็วขึ้น โดยที่เจ้าตัวไม่ทันสังเกตว่ามีเเง่งหินเล็กๆอยู่



          โครม

    

      ร่างสูงของคนไม่มีคุณสมบัติความเป็นผู้หญิงกลิ้งจากรถจักรยานคู่ชีพ  ก่อนจะกลิ้งไปข้างหน้า



เจ้าตัวสำนึกเเล้วว่าการปั่นจักรยานเร็วเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ เเละอดคิดไม่ได้ว่า มันจะรอดมั้ยเนี่ย!  



     ถนนเริ่มเข้ามาใกล้เธอช้าๆ  \"ตายเเน่ ตายเเน่ๆ\"มันเป็นสิ่งเดียวที่อยู่ในหัวของเรย์



เธอหลับตาเพื่อรอความตายอย่างสงบเเม้ใจจะเสียวๆอยู่



  ว่าถ้าเธอไม่ตายหน้าของเธอจะเป็นยังไง



          ตุ๊บ



     \"ห๊า ชั้นยังไม่ตาย\" เธอคิด ดวงตาที่ปิดเเน่น ค่อยๆเปิดขึ้นมา จนเห็น............



         เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล ตาสีเดียวกัน บ่งชัดว่ามีเลือดตะวันตกผสมอยู่  ใบหน้าติดจะบึ้งตึง  เมื่อสาวน้อยในอ้อมกอดจ้องอย่างไม่กระพริบ



     ไม่มีคำขอบคุณหลุดจากปากของเจ้าหล่อนเลย



         \"นี่คุณจะจ้องผมอีกนานมั้ย\"เขาตะคอกใส่ร่างในอ้อมเเขนที่กะพริบตาอย่างงๆ สมองที่เพิ่งฟื้นตัวค่อยๆรับคำพูด เอ....เมื่อกีเค้าตะคอก



     ชั้นนี่



         \"ปล่อยชั้นเซ่\"เรย์ตะคอกกลับบ้าง หนอย ชั้นไม่ยอมให้นายมาตะคอกชั้นหรอก ....ไอ้บ้า  เเล้วคำพูดที่ไม่ควรหลุดก็หลุดออกมาจนได้



     คำว่า ไอ้บ้า  ผู้หลุดปากถึงกับชะงักเมื่อถูกโยนลงพื้นดังโครม  เส้นอารมณ์ของผู้ถูกโยน ขาดออกจากกันทันที



        \"ไอ้บ้าโยนให้มันดีๆได้มั้ยวะ สุภาพบุรุษหนะสะกดเป็นมั้ย\"เเต่ผู้ถูกด่ากลับไม่สะทกสะท้าน กระโดดขึ้นจักรยานไปอย่างไม่สนใจ



        \"อย่าให้เจออีกนะ ไอ้บ้าเอ๊ย\" เรย์พูดอย่างโมโห เเล้วกระโดดขึ้นปั่นจักรยานไปโรงเรียนอย่างหงุดหงิด