คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : sympton l intro(เพิ่มตอนท้าย)
เพิ่มตอนท้ายนิดหน่อยจ้า :)
Title : Sympton
Paring : TaoKacha
Rate : PG13
Intro
รถยนต์คันสีดำเคลื่อนตัวมาจอดที่หน้าคฤหาสน์หลังงามย่านใจกลางเมือง ชายหนุ่มร่างสูงจัดกาดับเครื่องยนต์ ขายาวก้าวลงจากรถคันดังกล่าว ดวงตาสีนิลจ้องมาองประตูเหล็กสีเทาเงินสูงชะลูดที่ตั้งอยูตรงหน้า เดินตรงเข้าไปกดกริ่งอินเตอร์คอมไม่นานนักเสียงตอบรับจากคนในบ้านก็ดังขึ้น
“ บ้านอัญชุลีประดิษฐ์สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือเปล่าคะ? ”
“ คือว่าผมนัดคุณผู้หญิงไว้น่ะครับ ” เสียงทุ่มเอ่ย
“ อ๋อได้ค่ะ ขอทราบชื่อคุณด้วยค่ะ ”
.
.
.
“ เรียนคุณท่านว่า ผมหมอ เศรษฐพงศ์ ครับ ”
ขายาวก้าวเดินอย่างตั้งมั่นผ่านทางเดินที่ปูพื้นด้วยกระเบื้องหินอ่อนสีเทาก้าวเดินไปเรื่อยจนถึงโต๊ะม้าหินนั่งพักสีขาว ฉับพลันตาคมมองเห็นแผ่นหลังบางของใครบางคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะม้าหินนั่น ผมสีน้ำตาลเข้มทรงเห็ดดึงดูดสายตาของคนที่มาเยือนให้หยุดยืนมองอย่างสงสัย อะไรบางอย่างจากเจ้าของแผ่นหลังบางกับผมสีน้ำตาลนั่นทำให้เศรษฐพงษ์ไม่อาจละสายตาได้เลย
เพียงชั่วครู่ร่างเพรียวบางที่นั่งเหม่ออยู่ก็หันหลังกลับมา เศรษฐพงศ์เผลอลอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อได้เห็นความน่ารักของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เขายืนอยู่เท่าใดนัก ใบหน้าเรียวได้รูปและชิ้นส่วนอวัยวะต่างๆที่อยู่บนใบหน้าช่างงดงามราวกับพระผู้เป็นเจ้าได้เสกสรรคนตัวเล็กคนนี้ขึ้นมา
ติดอยู่แค่ว่า...ดวงตาคู่กลมที่จัดวางอยู่บนใบหน้าสวยนั่นกลับดูหม่นหมองเหลือเกิน...
“ ป้าครับ...นั่นคือคนที่ผมต้องมารักษาใช่ไหม? ” เอ่ยถามแต่ดวงตาก็ยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าสวยอยู่ไม่วาง
“ ใช่แล้วค่ะคุณหมอ นั่นคุณหนูคชา ”
“...คชา...” คุณหมอหนุ่มยิ้มบางๆให้กับป้าแม่บ้านก่อนที่จะถามต่อ “มันเกิดอะไรขึ้นหรือครับ ทำไมคชาถึง...?”
“ เรื่องนี้ป้าก็ไม่รู้อะไรมากหรอกค่ะ รู้แค่ว่าตั้งแต่ที่คุณผู้ชายตายจากไปเมื่อหลายเดือนก่อนคุณหนูก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย กลายเป็นคนชอบเก็บตัว ไม่ยอมพบปะพูดจากับใคร...แทบจะไม่ยิ้มเลยด้วยซ้ำ ” ร่างสูงจ้องมองเสี้ยวหน้าของป้าแม่บ้านที่แสดงถึงความเป็นห่วงคุณหนูของตนอย่างเห็นได้ชัด
“ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับป้า ผมจะต้องเอาคุณหนูคนเดิมกลับมาได้แน่ ” เปล่งเสียงออกมาอย่างหนักแน่น
เขามั่นใจ...มั่นใจว่าเขาต้องเอาคุณหนูคนเดิมกลับมาให้ทุกคนได้อย่างแน่นอน
“ ฉันฝากด้วยนะคะคุณหมอ จะเสียค่ารักษาเท่าไรฉันก็ยอม แค่ขอคชาคนเดิมของฉันกลับมาให้ได้ก็พอแล้ว ” คนเป็นแม่อ้อนวอนด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“ ครับ...ไม่ต้องกังวลไปนะครับ คชาจะต้องหาย แต่อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อยเท่านั้นเองครับ ”
“ รบกวนด้วยจริงๆนะคะ ”
“ ครับ...แล้วไหนคุณหนูล่ะครับ? ” ถามหาคนที่เขาต้องเข้ามาดูแลในฐานะแพทย์ประจำตัวนับแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป
“ ฉันให้คนไปตามแล้วล่ะ รอสักครู่นะคะ ” คุณผู้หญิงกล่าวพร้อมกับเสียงเคาะประตูห้องทำงานที่ดังขึ้น
“ เข้ามาสิ...”
ทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออกคนตัวเล็กก็เดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ คชาก้มหัวลงเป็นเชิงเคารพหญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานทรงสี่เหลี่ยม ดวงตาคู่สวยปรายมองแผ่นหลังกว้างที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา ซึ่งนั่นคงจะเป็นคุณหมอคนเก่งที่แม่ของตนพูดถึงอยู่บ่อยๆ
คชาเบ้ปากด้วยความเซ็ง เพราะที่ผ่านมาแม่ของเขาเองก็พยายามหาหมอที่เก่งๆมาช่วยรักษาอาการซึมเศร้าของเขาให้ดีขึ้นแต่ก็ไม่มีหมอคนไหนที่ทนอยู่ได้เกินสามวัน เพราะอะไรน่ะหรือ...ก็เพราะคชาเป็นคนเงียบเชียบอย่างที่เห็นนี่ยังไงล่ะ
จะมีสักกี่คนที่ทนอยู่กับคนเย็นชาไม่สนใจอะไรเลยแบบนี้ได้
“ นั่งก่อนสิลูก ” เด็กหนุ่มทำตามคำสั่งที่แม่ตนว่าแล้วหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวข้างๆคุณหมอที่แม่ของตนเรียกมา
“ นี่คุณหมอเศรษฐพงศ์ คนที่จะมาเป็นแพทย์ประจำตัวลูกนะคชา ”
“ สวัสดีฮะ ” ร่างบางหันหน้ามาสบตากับคนด้านข้างเล็กน้อยก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาลงนั่งในท่าเดิม
“ สวัสดีครับคชา...พี่ชื่อเศรษฐพงศ์นะหรือจะเรียกว่าพี่เต๋าก็ได้ ” ชายหนุ่มส่งรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรให้กับคนตัวเล็กว่าที่คนไข้ของตน เผื่อว่าคนข้างๆจะหันมาให้ความสนใจกับตนบ้าง
“.........................” แต่เห็นทีคงจะไม่ได้ผล คชาเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมพูดจากับใคร หนำซ้ำยังชักสีหน้าที่แสดงถึงความไม่พอใจออกมาให้เห็นอีกต่างหาก
เบื่อ คงไม่มีคำไหนที่จะเหมาะสมกับอารมณ์ของคนตัวเล็กในเวลานี้เท่ากับคำๆนี้อีกแล้ว
“คชาลูก...”
“ม้าฮะ คชาขอตัวขึ้นไปเล่นเปียโนนะฮะ” พูดตัดบทก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป...
ร่างสูงของเศรษฐพงศ์เดินออกมาจากตัวบ้านย้อนกลับไปทางโต๊ะม้าหินเช่นเดิม เต๋าเงยหน้าขึ้นตาคมทอดสายตามองตรงไปยังระเบียงชั้นสองของตัวบ้าน พร้อมๆกับที่หน้าต่างบานโตทางด้านซ้ายของระเบียงหินอ่อนถูกเปิดออกโดยฝีมือของเจ้าของห้องตัวเล็ก คชาท้าวแขนเรียวไว้กับขอบระเบียงแล้วยืนมองแขกที่อยู่ด้านล่าง ปากอิ่มยกยิ้มบางๆอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นักแล้วจึงหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องไป
“ แล้วเจอกันนะครับ...คุณหนูคชา ”
----------------------------------------------------
HEYATALK!
กราบสวัสดีรีดเดอร์รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนพร้อมกับแนะนำตัวค่า !
ตัวไรเตอร์เองมีชื่อว่า เพลง ตอนนี้ก็อายุได้สิบห้าปีแล้วจ้า
ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนฟิคเรื่องนี้เป็นฟิค วายไทย เรื่องแรกที่ได้ลองแต่ง
ซึ่งเป็นคู่ เต๋าคชา แห่งบ้านเอเอฟแปดร้ายกาจของพวกเรานั่นเอง (><)
ก็นะ...ภาษามันอาจจะไม่ได้สวยหรูเหมือนฟิคเรื่องอื่นๆแต่ก็ยังแอบหวังอยู่เล็กๆ
ว่าจะมีคนชอบและติดตามฟิคเรื่องนี้ต่อไปจนจบ
สัญญาว่าจะพัฒนาฝีมือการแต่งให้ดียิ่งขึ้นกว่าเดิมค่ะ
ยังไงก็ขอฝากฟิคเล็กๆเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของรีดเดอร์ทุกคนด้วยนะคะ
ขอบคุณมากจริงๆ รักรีดเดอร์ทุกคน จุ้บบี้ !
24TK54
10PY54
01THK54
ความคิดเห็น