คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1: บทนำ
" ออกไปเดี๋ยวนี้!! ฉันบอกให้ออกไปไง!" เสียงของร่างบางตะโกนอย่างหวาดๆ
"คบ กันมาก็นานนะ คีย์ แต่พี่ยังไม่ได้แอ้มคีย์เลย พี่ก็อยากจะลิ้มรสของหวานบ้างนะ ฮ่าๆๆๆ" ร่างหนาสืบเท้าเข้ามาใกล้ร่างบางเรื่อยๆจนหลังของร่างบางชนเข้ากับพนังห้อง สีครีมสวย
"ฉ..ฉันไม่คิดเลยว่าพี่จะเป็นคนอย่างนี้" ร่างบางพยายามผลักคนตรงหน้าออกแม้จะรู้ว่าไม่เป็นผลก็ตาม
"รู้ไว้ตอนนี้ก็ดีแล้วล่ะ เป็นไงพี่เร้าใจดีใช่ไหมล่ะ ? ฮ่าๆๆๆ" ร่างหนาเริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนของร่างบาง
" ออกไป..ออกไป๊!!!! ออกไป!!!!!! " เสียงของร่างบางทำให้คุณป้าห้องข้างๆสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ร่างบางตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนั้น เขาเพิ่งจะรู้คุณค่าของความอยากรู้อยากเห็นของคุณป้าห้องข้างๆก็วันนี้แหละ หวังว่าคุณป้าจะเข้ามาช่วยเขานะ
ร่างข้างบนยังคงซุกไซร้ซอกคอเขาไปอย่างนั้น แม้ร่างบางจะพยายามปัดป่ายออกขนาดไหนมันก็ไม่เป็นผลเลย
.
.
.
.
.
ปั้ง!!!!
.
.
"สู เฮ็ดหยั๋งกัน! ฮู้บ่มันรบกวนห้องข้างๆ(พวกเธอทำอะไรกัน รู้ไหมมันรบกวนห้องข้างๆ)" คุณป้าห้องข้างๆที่พูดสำเนียงอีสานแท้ส่งตรงจากกาฬสินธุ์
แล้วมาอยู่ที่เกาหลี......
ได้ยังไง -__________-?
ที่สำคัญ.......
ใคร....
ส่งป้าแกมา!! .....-____-****
"ป้าช่วยผมด้วย!" คีย์ขอควาามช่วยเหลือจากคุณป้าแล้วรีบวิ่งไปหลบข้างหลังด้วยท่าทีสั่นๆ
"ป้า อย่ามายุ่งเรื่องของ ผัว เมีย ได้ไหม!!" ยุนโฮเจ้าของร่างหนาตะคอกใส่ป้าอย่างเดือดดาล
" มึงเป็นไผ๋ ห้ะ!!! มาตะคอกใส่กู ! (มึงเป็นใคร มาตะคอกใส่กู?) " ป้าด่ายุนโฮอย่างเอาเรื่อง
ผัวะ!! ผัวะ!!
เสียง ต้นขาใหญ่ๆของป้าพลเมืองดีกระแทกเข้าไปที่ท้องน้อยของชองยุนโฮอย่างจัง จนชองยุนโฮกระเด็นจนหลังไปกระทบกับฝาผนังอย่างรุนแรง ภาพเบื้องหน้าทำให้คิมคีบอมอ้าปากเหวอโดยอัตโนมัติ แต่มันทำให้คุณป้าเลือดนักสู้สายเลือดไทยยิ้มออกมาอย่างภูมิใจสุดๆ
" เป็นจั่งได๋ล่ะ เห็นฤทธิ์หรือยัง ?!! คราวหลังให้มันฮู้จักผู้ใหญ่เด็กน้อย!!(เป็นยังไง เห็นฤทธิ์หรือยัง คราวหลังให้มันรู้ใครเด็กใครผู้ใหญ่) " คุณป้าพูดก่อนจะจับมือคีย์ไว้
" ไปอีหล่า ไปอยู่ห้องป้าก่อน ผู้ชายสมัยนี้มันไว้ใจบ่ได๋อีหลี (ไปอีหนู ไปอยู่ห้องป้าก่อน ผู้ชายมันไว้ใจไม่ได้จริงๆ)" คีย์พยักหน้าตามก่อนจะรีบเกาะแขนคุณป้าด้วยท่าทีหวาดกลัว
"ฝากไว้ก่อนเถอะ คิมคีบอม " เสียงเบาๆของยุนโฮเปล่งออกมาพร้อมกับความแค้นก่อนจะพยุงตัวกลับไป
อยากจะขอบคุณคุณป้ามากๆ......
แต่สถานการณ์ตอนนี้มันยากที่จะเปล่งคำนั้นออกไป
"โค้นน บ้านเดียวกันแค่มองตากันก็เข้าใจอยู่~~ " เสียงคุณป้าร้องเพลงออกมาอย่างไม่อายใคร
=______=+
คำขอบคุณทั้งหมดถูกกลืนหายลงไปในลำคอ........
นี่จะลากฉันให้พ้นจากไอ้หมอนั้นหรือจะลากฉันให้มาฟังเพลงกล่อมหมาให้ตื่นกันแน่ห๊ะ!!!!!
"เอ้า อีหล่ามาๆ มาม่วนนำกัน ฮิ้วววววว!!(มาๆอีหนูมาสนุกด้วยกัน) " คุณป้ายังมีหน้าที่จะเชิญชวน =______=
"ตามสบายเลยฮะคุณป้า ผมขอตัวล่ะครับ ขอบคุณมากๆสำหรับความช่วยเหลือ" ไม่ทันต้องฟังเสียงคำทักท้วงของคุณป้า คีย์ก็รีบสาวเท้าออกไปให้เร็วที่สุดก่อนจะไปหยุดที่ห้องของตัวเอง
หวังว่าเขาจะไปแล้วนะ.............
เขาไปแล้วจริงๆใช่ไหม.....
แอ๊ดดด~
ร่างบางค่อยๆแง้มประตูเบาๆ แล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะความโล่ง
เขาไปแล้วจริงๆด้วย.....
ร่างบางค่อยๆเดินไปหยิบเสื้อโค้ทสีครีมมาใส่ แล้วหยิบเอาคีย์การ์ดและกระป๋องตังค์สีดำมายัดใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์สี ช็อคโกแล็ต เพื่อเตรียมพร้อมที่จะออกไปหาอะไรเติมท้องสักนิดเพื่อลืมเรื่องราวต่างๆที่ เกิดขึ้นเมื่อครู่
ร่างบางกระชับเสื้อโค้ทเข้าหาตัวเพื่อเพิ่มความอุ่นให้แก่ร่างกายในสมองคิด ทบทวนเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นมาใหม่อีกรอบก่อนจะมีกลิ่นหอมละมุนลอยเข้ามา แตะจมูกทำลายสติที่กำลังคิดเรื่องราวต่างๆขาดพึงไป ร่างบางหันไปมองร้านอาหารเล็กๆตกแต่งสไตล์วินเทจหน่อยๆโทนสีอ่อนในร้านมันทำ ให้น่าเข้าไปนั่ง ไม่ทันที่ท้องจะทักท้วงอะไรร่างกายก็ก้าวฉับๆเข้าไปในร้านเสียแล้ว เขาเลือกที่จะนั่งโซนเดี่ยวๆคนเดียวเพราะมันเป็นส่วนตัวมากกว่าที่จะมองใครๆ จู๋จี๋กัน
"รับอะไรดีครับ^^" เสียงของพนักงานคนหนึ่งเรียกความสนใจของคีย์ออกจากโทรศัพท์คู่ใจ
" เมนูพิเศษคืออะไรก็เอาอันนั้นแหละ "คีย์ตอบง่ายๆก่อนจะเช็คข่าวสารต่างๆจากโทรศัพท์เครื่องนี้ไม่ให้ความสนใจพนักงานอีกต่อไป
"งั้นรอสักครู่นะครับ" พนักงานโค้งให้ทีนึงก่อนจะเดินไปที่เคาท์เตอร์
เวลาผ่านไปทำให้คีย์เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะมองพนักงานเสริฟท่าทางเบอะๆคนหนึ่งยกจานที่มีอาหารกลิ่นหอมกรุ่นอยู่บนนั้นมาเสริฟ
" โอ๊ะๆๆ โทษครับๆ มันร้อน... =[]=!!!" สิ้นสุดเสียงของคิมจงฮยอนพนักงานเสริฟท่าทางเบอะๆ อาหารที่อยู่บนจานถูกเหวี่ยงลงมา
และในที่สุด..........
.
.
.
.
ก็อยู่เต็มๆโทรศัพท์กู - -****
.
.
" ขะ...ขอโทษครับ ผมจะรีบทำความสะอาดเดี๋ยว..."
"ไปเรียกผู้จัดการมา"
"ห๊ะ ?! ผู้จัดการไม่ได้ทำหน้าที่ทำความสะอาดนะครับ"
" บอกให้ไปเรียกมาไงโว้ยยยยย!!! "
" =[]=!! "
" ทางร้านเราก็ต้องขอโทษคุณจริงๆนะคะ คุณต้องการอะไรเพิ่มรึเปล่าคะ? เดี๋ยวจะให้เด็กจัดให้เพิ่มเพื่อเป็นการขอโทษ ทางร้านเราเสียใจจริงๆค่ะ" ผู้จัดการร้านก้มหัวงุดก่อนจะโค้งลงจนหัวแทบจะติดพื้น
"ไม่ล่ะ ขอบคุณ หวังว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์ปัญญาอ่อนๆแบบนี้กับใครอีกนะ"คีย์พูดก่อนจะหันไปมองคิมจงฮยอนด้วยสายตาเหยียดๆ
" ค่ะ ขอบคุณที่มาใช้บริการร้านเรานะคะ " ผู้จัดการร้านโค้งอีกครั้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าคีย์ได้เดินออกไปจนจะหายออกไปจากหน้าร้านอยู่แล้ว
" คิมจงฮยอน - -+ ตามฉันมา! " น้ำเสียงเด็ดขาดของผู้จัดการทำให้จงฮยอนสะดุ้งเล็กๆก่อนจะตามเข้าไปในสวนหลังร้านด้วยความเศร้าใจ
.
.
โดนตัดเงินเดือนแน่กู T^T
.
.
.
.
.
ตึกๆ
เสียงฝีเท้าของร่างบางเดินกลับคอนโดของตัวเองอย่างอารมณ์ดีขึ้นกว่าตอนที่อยู่ในร้านเฮ็งซวยนั้น
ไอ้บ้านั้น !!=____=++
อย่าให้เจออีกนะมึง! จะสับให้เละไปเลย!!
ตึกๆ
เสียงฝีเท้าของใครบางคนที่ตามหลังมาทำให้คีย์ชะลอฝีเท้าลงก่อนจะใช้ห่างตามองไปข้างหลังอย่างหวาดหวั่น และเร่งฝีเท้าให้เร็วมากขึ้น
ยิ่งเขาเร่งฝีเท้าเร็วมากเท่าไหร่ คนที่ตามหลังมาก็ยิ่งจะค่อยๆเร่งฝีเท้าตามเขามากขึ้นเท่านั้น เสียงฝีเท้าของคนด้านหลังทำให้คีย์ยิ่งต้องหันไปเผชิญหน้ากับเขา
.
.
ทันทีที่หันหลังกลับไป.....
.
.
ชีวิตก็เหมือนกลับไปในความหลังอีกครั้ง.....
.
.
ไอ้ควายซุ่มซ่ามนั้น!! มันตามกูมา!!! =o=!!!
.
.
" นายตามฉันมาทำไม!! "คีย์ตะคอกออกไปทำให้คิมจงฮยอนเงยหน้าขึ้นมาด้วยใบหน้าละอายใจ
" ผมอยากจะมาขอโทษเรื่องนั้นน่ะ...." เขาพูดน้ำเสียงอู้อี้ก่อนจะสืบเท้ามาใกล้ตัวคีย์
" ไม่เป็นไร กลับไปทางของนายได้แล้ว ไป!! " คีย์บอกก่อนจะเดินหน้าไปทางของตนเอง
" เดี๋ยวสิ! ผมมีอะไรจะบอก .... "
The END Part
เป็นไงๆ ถูกใจทุกคนรึเปล่า ?
เม้น ให้กำลังใจนิดนึง-w-
ความคิดเห็น