คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : D o n ' t L o v e H e r :: Intro ::
Intro
- 9 June 2011 -
“ฮยอนอา!! ขึ้นรถเร็ว!!”
หญิงสาวใบหน้าหวานในชุดลำลองสบายๆที่กำลังยืนชะเง้อมองนู่นมองนี่ไปเรื่อย สะดุ้งอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงเข้มๆตะโกนออกมาจากรถที่มาจอดเทียบฟุตบาทตรงหน้าที่ตนกำลังยืนรอพี่ชายคนสนิทอยู่
“อ้าว!ดูจุนโอปา อันยอง ~” เธอทักทายรุ่นพี่ที่ยื่นหน้ามาและกวักมือให้เธอขึ้นไปบนรถอย่างเร่งรีบ ฮยอนอาเกาศีรษะอย่างงงๆ แต่ก็ยอมขึ้นรถไปแต่โดยดี
“มีอะไรหรอโอปา” เธอถามขึ้นเพราะพอเธอปิดประตูรถเสร็จ ชายหนุ่มก็รีบขับรถออกจากตรงนั้นทันที
“วันนี้เธอมีนัดกับจุนฮยอง และก็ฮาร่าใช่มะ” เขาพูดขึ้นและยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อืม.. โอปาก็ด้วยไม่ใช่หรอไง”
“ฉันถึงมารับเธอแทนจุนฮยองไง”
“ทำไมล่ะ จุนฮยองโอปาไม่ว่างหรอ”
“ก็คงอย่างนั้น” เขาตอบและยิ้มแบบเดิม ทำให้ฮยอนอาสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เธอเอนตัวพิงเบาะนั่งก่อนจะหลับตาเอาแรง หลังจากซ้อมเสร็จเธอก็รีบมายืนรอตามนัดจึงยังไม่ได้นั่งพักเลยเพราะหวังว่าจะได้เจอเค้าคนนั้น เพราะที่ผ่านมาBEASTต้องบินไปทัวร์คอนเสิร์ตที่ต่างประเทศ ส่วนเธอก็ต้องซ้อมเกือบทุกวันเพราะเป็นช่วงโปรโมตอัลบัมใหม่ จึงทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกัน
โอปาจะเป็นยังไงบ้างนะ...
“Let’s have a Heart to Heart to Heart (talk) 더 남자답게 내게 얘기해 (더) “ เสียงมือถือของฮยอนอาดังขึ้น เจ้าตัวจึงลืมตาขึ้นมาและความหามือถือในกระเป๋าสะพาย
“ยอโบเซโย”
“ฮยอนอาเธออยู่ไหนเนี่ย!?” เสียงที่ตอบกลับมาน้ำเสียงดูจะนอยด์ๆหน่อย ใครกันแน่ที่จะอารมณ์เสีย ฉันเองไม่ใช่หรอ นัดแล้วก็ไม่ยอมมารับ ชิส์!!
“ฉันอยู่บนรถดูจุนโอปา แล้วโอปาล่ะอยู่ไหน!!”
“จุนฮยองหรอ เอามาเดี๋ยวพี่คุยเอง” ยังไม่ทันที่ฉันและจุนฮยองโอปาจะเริ่มสงครามประสาทดูจุนโอปาก็ยื่นมือมาขอมือถือฉันซะก่อน ฉันเลยยื่นให้เขาไป
“จุนฮยองแกช่วยไปรับฮาร่าหน่อยได้มั้ยวะ พอดีฉันมีธุระกับเด็กนี่นิดหน่อยน่ะ”
“เออน่า...ฉันโทรไปบอกฮาร่าแล้วว่าให้แกไปรับ แล้วไปเจอกันที่ร้านคาเฟ่เดิมที่คังนัมนะ เออ...” ฉันไม่ได้ยินว่าจุนฮยองโอปาพูดว่าอะไร แต่ฟังจากเสียงที่ดังเล็ดลอดออกมาแล้ว ดูจุนโอปาคงจะโดนเหวียงใส่แน่ๆเลย
“โอปามีธุระอะไรกับฉันหรอ” ฉันรับมือถือกลับมาและถามเขา
“ไม่มีอะไรหรอก”
“อ้าว! แล้วไหนบอกจุนฮยองโอปาว่ามีธุระกับฉัน”
“ทำตามแผนฉันละกันน่า~~” ฉันมองดูจุนโอปาที่ยังคงยิ้มอยู่อย่างเดิมอย่างสงสัย แผนอะไรของเขาล่ะเนี่ย??
= ชงดัมดง =
“โอปามาที่นี่ทำไมอ่ะ เรานัดกันที่คังนัมไม่ใช่หรอ” หลังจากลงจากรถฉันก็มองไปรอบๆ ย่านนี้มันชงดัมดงไม่ใช่คังนัมซะหน่อย แล้วดูจุนโอปาจะพามาที่นี่ทำไมเนี่ย??
“พี่อยากกินต๊อกโบกีอ่ะ ไปทัวร์คอนเสิร์ตต่างประเทศมา คิดถึงต๊อกโบกีจะแย่อยู่แล้ว~~”
“แถวคังนัมมันไม่มีต๊อกโบกีขายหรอไง!” ฉันตะโกนถามอย่างหัวเสีย นี่เขากำลังคิดจะทำอะไรอยู่เนี่ย
“อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิเด็กน้อย ไป! ไปกินต๊อกโบกีกัน เดี๋ยวโอปาจะบอกแผนให้เอง” ดูจุนโอปาพูดขึ้นและลากฉันเข้าไปในร้านข้างทาง เราสองคนเดินเข้าไปโดยไม่ได้สนใจสายตาคนในร้านซักเท่าไหร่นัก ก็เราไม่ได้เดทกันซะหน่อยและเราสองคนก็เป็นพี่น้องร่วมค่ายกันด้วย จึงไม่แปลกถ้าเราจะมากินอะไรด้วยกัน
แต่สำหรับสองคนนั้น....
“ป้าครับขอต๊อกโบกีจานนึงครับ เอาแบบเผ็ดๆเลยนะครับ!”
“ดูจุนโอปา...สรุปแผนที่ว่านี่คืออะไร” ฉันถามพี่ดูจุนที่กำลังดื่มน้ำที่คุณป้าเจ้าของร้านเพิ่งเอามาเสิร์ฟให้
“วันนี้ปล่อยให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันเถอะ”
“อะไรนะ”
“ก็ให้เค้าอยู่ด้วยกันไง”
“ทำไมต้องให้อยู่ด้วยกันด้วย!”
“นี่เธอไม่รู้หรอว่าฮาร่าชอบจุนฮยอง” ดูจุนโอปาหันมามองหน้าฉัน ทำให้ฉันชะงักไปกับคำที่เค้าเพิ่งพูดมา
ไม่เห็นจะรู้เรื่องมาก่อนเลย...
“แล้วจุนฮยองโอปาก็ชอบฮาร่าออนนี่หรอ” ฉันถามออกไปอย่างยากลำบาก เพราะพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น
“อันนี้ไม่รู้สิ ไม่เคยถามมันแฮะ...อ้าว! เดี๋ยวสิฮยอนอา!! จะไปไหนอ่ะ!!!”
หลังจากฟังคำตอบของดูจุนโอปาฉันก็รีบวิ่งออกมาโบกแท็กซี่ไปคังนัมทันที
ฮาร่าออนนี่ชอบจุนฮยองโอปา ฉันไม่เคยรู้มาก่อน ชอบกันตอนไหน? ยังไง?
ส่วนจุนฮยองโอปาชอบฮาร่าออนนี่รึเปล่า...อันนี้ฉันไม่รู้ รู้อย่างเดียวว่าตอนนี้ฉันต้องรีบไปหาเค้า ใช่!ต้องไปขัดขวาง! เพราะถ้านักข่าวมาเห็น สองคนนี้อยู่ด้วยกันทั้งคู่ต้องขึ้นหน้าหนึ่งแน่ๆ
แต่ถ้าจุนฮยองโอปาก็ชอบฮาร่าออนนี่ล่ะ...
“ถึงแล้วจ้ะหนู” คุณลุงแท็กซี่พูดขึ้นทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ ฉันควักเงินให้คุณลุงก่อนจะรีบวิ่งลงไปยังเป้าหมาย
ร้านนี้ไง!! ฉันรีบวิ่งไปเตรียมจะขึ้นบันไดเพื่อเข้าไปในร้านแต่เห็นทั้งสองคนเดินออกมาซะก่อน
“จุนฮยอง!...” คำพูดทุกอย่างของฉันหายไปเมื่อเห็นภาพตรงหน้า 
ฮาร่าออนนี่ที่อยู่ในชุดธรรมดาใบหน้าไร้การปกปิดใดๆ กับจุนฮยองโอปาที่ใส่เพียงแค่หมวกใบนึงเดินคุยหัวเราะกระหนุกระหนิงมาด้วยกันสองคน พอเห็นอย่างนั้นฉันจึงรีบหลบไปยืนอยู่หลังบันได และมองทั้งคู่ที่กำลังเดินไปที่รถของจุนฮยองโอปา ฉันรีบเรียกแท็กซี่แถวนั้นอีกครั้งและตามทั้งคู่ไป
แต่ฉันจะตามไปทำไมนะ...
แค่นี้ก็น่าจะรู้แล้วไม่ใช่หรอว่ามันคืออะไร
“จอดตรงนี้แหละค่ะ..” พอฉันรู้ว่าปลายทางของทั้งคู่คือที่ไหนฉันก็บอกให้แท็กซี่จอดตรงสวนสาธารณะและคอยตามแอบมองทั้งคู่
พามาที่บ้านเลยงั้นหรอ
อะไรกัน...
ถ้าชอบใครอยู่ก็น่าจะบอกกันบ้างสิ
จุนฮยองโอปา...บ้าที่สุดเลย!!!
“แล้วทำไมฉันต้องตามมาดูภาพบ้าๆอย่างนี้ด้วยเนี่ย…”ฉันพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะลุกขึ้นและเตรียมจะเดินไปหารถกลับหอ
“แชะ! แชะ!” เสียงชัตเตอร์ที่ดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลทำให้ฮยอนอาชะงักฝีเท้าก่อนจะมองหาต้นเสียง
นักข่าว!
นักข่าวแน่เลย!!!
“เฮ้ย!ทำอะไรน่ะ!!!” ฉันร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นผู้ชายที่หลบอยู่ตรงพุ่มไม้กำลังถ่ายรูป จุนฮยองโอปาและฮาร่าออนนี่อยู่
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!!” ฉันร้องขึ้นและรีบวิ่งตามนักข่าวคนนั้นที่วิ่งหนีไปอย่างสุดชีวิต
“หยุดนะ!!!!” ฉันตะโกนอีกรอบอย่างกับว่าผู้ชายคนนั้นจะหยุดวิ่งตามที่ฉันบอก แต่เปล่าเลยเค้ากลับเร่งฝีเท้าและทิ้งระยะห่างฉันเข้าไปอีก ตอนนี้สภาพร่างกายฉันก็เริ่มจะไม่ไหวแล้วด้วย
“หยุดนะ! อ๊ะ!!” เนื่องจากขาที่จะเริ่มหมดแรงทำให้ขาฉันพลิกก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้น
“โอ๊ยย!! ฮืออ~ หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้า!!!” ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะพยายามลุกขึ้นและหวังจะวิ่งตามไปอีก แต่ก้าวได้แค่สองก้าวเท่านั้นฉันก็ล้มลงมานั่งที่เดิม
“โอ๊ยย! ฮึก! ขาฉัน…” ฉันจับขาที่ตอนนี้มันเริ่มบวมขึ้นมาอย่างทรมาน
“คุณ! คุณ!! เป็นอะไรรึเปล่า!!!” เสียงคุ้นเคยที่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆทางด้านหลังทำให้ฮยอนอารู้ว่าเป็นใคร เธอจึงพยายามลุกอีกครั้งหวังจะหนี แต่คนๆนั้นก็มาพยุงเธอไว้ก่อน
“ฮยอนอา!”
“ฮยอนอา มาที่นี่ได้ยังไงอะ” คู ฮาร่าที่วิ่งตามมาด้านหลังเข้ามาช่วยพยุงฮยอนอาอีกข้าง
“ฉันมาทำธุระแถวนี้ ขอตัวก่อนนะ” ฮยอนอาพูดแค่นั้นก่อนจะสะบัดตัวจากทั้งสองและพยายามเดินหนีทั้งคู่ แต่เธอก็ล้มลงไปอีกครั้ง
“โอ๊ยย!!”
“ฮยอนอา!!!” จุนฮยองรีบเข้าไปหาฮยอนอาอีกครั้ง
“ไม่ต้อง!ฉันลุกเองได้!!” ฮยอนอาพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมของจุนฮยอง
“จะลุกได้ไงฮะก็เห็นอยู่ว่าขาเธอเจ็บน่ะ!”
“อย่ามายุ่ง” เธอหันไปพูดใส่จุนฮยองอย่างเย็นชา
“ไม่ยุ่งได้ไง เธอเป็นน้องฉันนะ” ประโยคนี้ทำให้กำแพงน้ำตาที่ฮยอนอาพยายามสร้างขึ้นพังลงครืน
น้อง...
แค่นั้นสินะ...
“ฮึก..บอกว่าอย่ามายุ่งไงเล่า!!..ฮืออ~”
“ฮยอนอาเป็นอะไร...เจ็บหรอ” ฮาร่าออนนี่ถามขึ้น
ใช่...เจ็บ
เจ็บมาก
“ฮึก..ฮืออ..เจ็บ...เจ็บที่สุดเลย..” ฮยอนอาพูดออกมาแค่นั้นก่อนทุกอย่างจะมืดไป
คงเหลือไว้แต่คราบน้ำตา
และความเจ็บปวด
ที่เจ็บอย่างสุดหัวใจ...
+
กรี้ดดด!! กร้าดดดดด!! อ้ากกกกกก!!! (<< อย่าได้สนใจ -__-;)
กว่าจะแต่งตอนนี้ออกมาได้ เหนื่อยมากกกกกก TT [ ] TT
เป็นยังบ้างคะสำหรับอินโทร ที่โคตะระจะไม่มีอะไร รึเปล่า ??
อิอิ ใครชอบไม่ชอบยังไงก็เม้นหรือติได้ตามสบายเลยนะจ้ะ ^^
ปล.พิมพ์ผิดตรงไหนบอกด้วยนะจ้ะ ไรเตอร์สายตาไม่ดี =__=
Cry .Q
ความคิดเห็น