คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : "First"
“First”
อเลนทำธุระเสร็จแล้ว เขาเดินไปตามทางเดินใหญ่กับรินารี่โดยมุ่งเดินไปที่โรงอาหารใหญ่ อเลนอดใจรอไม่ไหวที่จะได้ลองเมนูใหม่ของเจรี่ แต่เขาก็ยังรู้สักสังหรณ์ใจกับฝันร้ายของเขาอยู่
“*เฮ่อ* ผมนี่ใช้ไม่ได้จริง ๆ เลยนะครับ” อเลนถอนหายใจยาว
“ฮ่ะ ๆ ไม่เป็นไรหรอกอเลนคุง ฉันเองก็เคยฝันร้ายนะ แต่มีพี่โคมุอิอยู่ด้วยเลยไม่เป็นไรมากมาย” รินารี่ยิ้มแป้น
*ตึก ๆๆๆๆๆๆๆๆ*
“เห?” รินารี่เบี่ยงสายตาของตนไปหาเข้าของเสียงฝีเท้าที่วิ่งเป็นไม่เป็นจังหวะ
ซึ่งเจ้าของเสียงคนนั้นก็คือ ‘ราวี่ บุ๊คแมน.จูเนียร์ ( Lavi Bookman Jr. )’ ผู้สืบทอดบุ๊คแมนลำดับที่ 49 ผู้มีความรู้ความสามารถในการบันทึกจดจำทั้งสถานการณ์ปัจจุบันและในพระคัมภีร์ไบเบิล ราวี่มีอินโนซนส์เป็นค้อนแฮมเมอร์ [ Hammer ] หลานของบุ๊คแมนปัจจุบัน
ราวี่วิ่งอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยและขาดสาย ทำมือสัญลักษณ์แปลก ๆ ให้รินารี่และอเลนดู แต่ในความคิดของอีกฝ่ายนั้น มีแต่คำว่า ‘ลื้อทำไรของลื้ออ่ะ?’
“รินารี่~ อเลน~! ดูตรงนั้นเด้!” ราวี่หยุดฝีเท้าแล้วชี้นิ้วไปที่จุดแผนกวิทยาศาสตร์
*ครืนนนนน*
จู่ ๆ อเลนก็เห็นรังสีอำมหิตแผ่วงกว้างบริเวณนั้น สัมผัสถึงความเย็นเยือกราวกับน้ำแข็งบนภูเขาแอลป์ และหน้ากากปีศาจญี่ปุ่นเบ้อเริ่มเท่มอยู่เหนือบริเวณนั้น ตัวการเหล่านี้ไม่ใช่ใครแน่นอกจากเขา
‘คันดะ ยู’ หนุ่มดาบญี่ปุ่นผู้ครอบครองอินโนเซนส์ดาบมุเก็น [ Mugen ] มีความลับแฝงอยู่ทั่วกายตลอดเวลา ไม่ชอบสุงสิงกับใครหรือเสียงดัง ๆ น่าหนวกหู อดีตเป็นตัวทดลองเอ็กโซซิสท์รุ่นสอง เขามีสัญญาผูกมัดกับหญิงสาวคนหนึ่ง...หญิงสาวที่เขารักเมื่อก่อนจะถูกนำเป็นตัวทดลอง…
“*ควับ* ...มองหาอะไร เจ้าถั่วงอก” คันดะสบตาอเลนอย่างรวดเร็วเมื่อสัมผัสถึงกลิ่นอายมนุษย์
“อเลนครับ เมื่อไหร่คันดะจะจำชื่อผมดี ๆ ซักทีล่ะครับ?” อเลนขัด
“ให้นายอายุซักห้าสิบก่อนค่อยเรียก แต่ถ้าชั้นลืมก็ว่าไปอย่าง” คันดะตอบหน้านิ่ง
“ผมตายแล้วล่ะมั้งครับคันดะ” อเลนเริ่มโมโห
*เปรี๊ยะ ๆๆๆ!!*
“*ครืนนนน* เหอะ...อย่างนายน่ะไม่ถึงห้าสิบหรอก แต่จะตายตั้งแต่อายุสิบห้านี่แหละ” คันดะปลดปล่อยสำแดงฤทธิ์มุเก็น
“*ครืนนนน* หา? คันดะเองก็น่าจะตายก่อนผมล่ะมั้งครับ เพราะไอ้กิริยาท่านนายพลอย่างคุณเนี่ย มันขัดแบบจี๊ดเรย” อเลนเองก็สำแดงฤทธิ์แขนซ้ายออกตนในรูปแบบตัวตลกแห่งพระผู้เป็นเจ้า ซึ่งแขนจะเป็นดาบและมีผ้าคลุมกับหน้ากากคลุมตัวอเลน [ Crown Clown ]
“*เฮ่อ* ว่าแต่ว่าคันดะมีเรื่องอะไรกับแผนกวิทยาศาสตร์งั้นเหรอครับ?” อเลนหยุดสำแดงฤทธิ์แล้วหันกลับมาเข้าเรื่อง
“เรื่องของชั้น อย่ามาเอี่ยว” คันดะตอบเสียงแข็ง
*แปะ ๆ*
“สมกับเป็นท่านขุนพลปากหนักกลัวดอกพิกุลทองจะร่วงจริง ๆ นะครับ คันดะ” อเลนยิ้มแหย ๆ พลางปรบมือเบา ๆ
“...ชิ จะไปไหนก็ไปซะไป ออกไปจากศาสนจักรก็ดี” คันดะกล่าวเสียงเข้มก่อนจะเดินออกจากบริเวณนั้นไป
อา...เขาไปแล้ว
ทีนี่ก็เอนจอยกับมื้อช้าวได้ซักที
อเลนเดินตรงไปทางที่สั่งอาหารทันที ไม่มีใครนอกจาก ‘เจรี่’ พ่อครัวประหลาดน้ำเสียงคลึงหญิงอย่างกับแปลงเพศ ชอบทำอาหารให้อเลนบ่อย ๆ แถมยังชอบเต้นรำขณะทำอาหาร เลียนแบบตนอย่างกับนักเต้น ประหลาดจริง ๆ...
*ควับ*
“คุณเจรี่ครับ สั่งอาหารครับ” อเลนเดินมาเรียกเจรี่ด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“ไงอเลน~ จะเอาอารายดีฮ้า~!” เจรี่พุ่งเข้ามาหาอเลนอย่างรวดเร็ว
“ขอสั่งอาหารหน่อยครับ ว่าแต่ว่ารินารี่บอกด้วยนี่ครับว่ามีเมนูใหม่ใช่ไหมครับ” อเลนถาม
“อ๋อใช่ ๆ เป็นชากับของหวานใหม่น่ะฮ่ะ เห็นแบบนี้แพงหูฉี่เลยนะเนี่ย แต่มันก็ทำห้สงบใจและใจเย็นลงได้เหมือนกันเลยสั่งมา เป็นชาเอิร์ลเกรย์ [ Earl Grey ] กับชีสเค้ก เครปใส่สตรอว์เบอร์รี่กับวิปครีม แล้วก็กาแฟเด็กเบา ๆ เอาไว้จิบเล่นน่ะจ่ะ” เจรี่ตอบ
“ท่านเคานท์?! [ *Earl = เคานท์ ]” อเลนตะโกน
“ม่ายจ้าย ๆ~ เอิร์ลเกรย์จ้า~ อย่าเพิ่งใจร้อนสิฮ้า” เจรี่ลูบหัวอเลน
“อ่า ฮ่ะ ๆๆๆ สงสัยผมคิดมากไปเองล่ะมั้งครับ งั้นผมของสั่ง...กราแตง มันฝรั่ง หมาโผโต้ฝุ สตูว์เนื้อ มีทพาย กัลปาโช่ นาชิโกเลน สลัดไก่ใส่มันฝรั่ง สคอร์น ต้มยำกุ้งใส่กุ้งเผา ข้าวสวย ส่วนขอหวานขอพุดดิ้งมะม่วง และดังโกะอีก…ยี่สิบไม้ครับ” อเลนยิ้มแป้น
“...เหลือเชื่อเลยอ่ะเธอ ยัดลงไปหมดเลยเหรอ?” เจรี่เหงื่อตก
“อ่ะฮ่ะ ๆๆๆ” อเลนหัวเราะเบา ๆ...
*ตึก!*
“อ๊ะ!” อเลนเผลออุทานออกมาเสียงดังอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“หืมม์? มีอะไรเหรออเลน?” เจรี่เอ่ยถาม
“ปะ เปล่าหรอกครับ” อเลนตอบตะกุกตะกัก
...อะไรกัน
ความรู้สึกเมื่อครู่นี้...
เหมือนกับ...หัวใจมันหยุดเต้นไปชั่วครู่หนึ่ง...ชั่วครู่นั้น...ทรมาน ร้อน และแน่นหน้าอกราวกับจะตายเลย...แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง อเลนย้ำกับตัวเอง
“งั้นเหรอ? รอซักยี่สิบนาทีเดี๋ยวก็เสร็จแล้วล่ะฮ่ะ ไปรอก่อนนะ” เจรี่ว่าแล้วก็หายลับเข้าไปในห้องครัว
“...อืมมม ตอนรอไปหาคุณโคมุอิช่วยตรวจร่างกายดีกว่า...” อเลนพูดพึมพำ เดินออกจากโรงอาหารแล้วพบปะกับสาวระทมคนหนึ่ง
‘มิลันด้า ล็อตโต้’ คือชื่อของเธอ หญิงสาวสุดระทมที่มีอินโนเซนส์เป็นโลหะสลัก [ Time Record ] อดีตสาวสุดห่วยสุดขี้ซุ่มซ่าม ทำอะไรไม่เคยสำเร็จ ก็....นอกจากการใช้อินโนเซนส์เพื่อช่วยเหลือคนอื่น นั่นแหละคืดสิ่งเดียวที่เธอทำได้
“อะ...อเลนคุง จะไปไหนหรือคะ?” มิลันด้าเอ่ยถามขึ้น
“ไปตรวจสอบร่างกายน่ะครับ” อเลนตอบแบบยิ้มนิด ๆ
“...” มิลันด้าเงียบไป...
“คุณมิลันด้าครับ?” อเลนเริ่มสงสัย
“ปะ ปะ ไปตระ ตรวจสอบ....กับคุณโคมุ..อะ อิ...?” มิลันด้าเกิดอาการติดอ่าง
“ครับ ทำไมหรือครับ?” อเลนถามต่อ
“อะ อะ อะ อะ...” เสียงของมิลันด้าเริ่มสั่นเครือ
“อ่อ...เข้าใจแล้วครับ ถ้างั้นผมไปล่ะนะครับคุณมิลันด้า” อเลนเหงื่อตกเล็กน้อยแล้วส่งยิ้มให้มิลันด้า
“คะ ค่ะ แล้ว...ระวังตัวด้วยนะค้า...” ขณะที่อเลนเดินออกห่างมิลันด้าก็โบกมือลาพร้อมกับใบหน้าเด็นตายให้
“คะ คร้าบ...” อเลนตอบอย่างกล้า ๆ ( ? )
สมควรอยู่แล้วที่มิลันด้าจะซีดขนาด เนื่องจากเอ็กโซซิสท์ทุก ๆ รายที่เข้ามาจะถูกทรมานอย่างหนักโดยหัวหน้าแผนก ‘โคมุอิ ลี’ หัวหน้าแผนกวิทยาศาสตร์ผู้เป็นพี่ชายของรินารี่ มีนิสัยโรคจิต แต่จะเปลี่ยนบุคลิกทันทีเมื่ออยู่กับรินารี่ ได้ฉายา ‘ไอบ้าน้องสาว’
อเลนเดินมาได้ซักระยะไม่กี่เมตรกับห้องตรวจ ถึงอเลนจะแอบขนลุกอยู่บ้าง เพราะดันไปนึกถึงเหตุการณ์นรกเดือดขึ้นมา อเลนจึงค่อย ๆ แง้มประตูบานใหญ่เมื่อจะส่องดูข้างใน
“Go~! ”
“อ๊าก!!”
“....”
อเลนพบเขาแล้ว พบหมวกสีขาว ๆ ที่คลุมผมสีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำ แว่นตาที่มีเศษโลหะ ( ? ) หรืออะไรบางอย่างอยู่ รอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสะใจ เย่อหยั่น บอกได้ตามตรงเลยว่า
“มาโซคิสท์ชัด ๆ...” อเลนพึมพำพร้อมกับดวงตาที่เลือนลอย...
แล้วจู่ ๆ โคมุอิก็หยุดมือ หันไปหาอเลนที่แอบมองอยู่อย่างรวดเร็ว
“อ้าวอเลนคุง มีอะไรรึเปล่า~?” โคมุอิวางสว่านยักษ์น่าขนลุกลง
“*เฮือก!* เอ่อ...ผมจะมาขอคุณตรวจร่างกายให้ผมหน่อย...นะคับ...” อเลนผวา
“จะตรวจอินโนเซนส์งั้นเหรอ?”
“ร่างกายด้วยครับ ทั้งคู่เลย”
“งั้นตามมานี่สิ แต่...ทำไมเธอถึงอยากจะตรวจร่างกายขึ้นมาล่ะ?”
“เอ่อ...” อเลนเริ่มเบาเสียงลง
“...*ฮิ* ไม่เป็นไรหรอก ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจก็บอกได้นะ...ก็เธอน่ะ เป็นครอบครัวเดียวกันกับเรานี่”
บรรยากาศทั้งสองคนเงียบลงทันที อเลนเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง ความรู้สึกที่อบอุ่นอย่างประหลาดผุดขึ้นภายในอก อเลนยิ้มเล็กน้อย แล้วตอบกลับ...
“ขอบคุณครับ...แต่ผมไม่มีอะไรปิดบังคุณหรอกครับ ก็แค่...ก็แค่คิดถึงความหลังตอนที่คุณตรวจให้ครั้งแรกเท่านั้นเองล่ะคัรบ ฮ่ะ ๆๆ” อเลนหัวเราะพลางลูบหัวตน
“อ๋อเหรอ ฮ่ะ ๆๆ” โคมุอิเองก็หัวเราะไปด้วยเช่นกัน...
โดยไม่รู้เลยว่าสิ่งที่อเลนปิดบังจริง ๆ นั้นร้ายแรงเพียงใด...
*ซู่ววว....*
ภายใต้ศูนย์บัญชาการใหญ่ศาสนจักรแห่งความมืด ได้มีเอ็กโซซิสท์คนหนึ่งผู้อาศัยอยู่เป็นเวลายาวนาน มีความสามารถอย่างหนึ่งคือการเก็บรักษาอินโนเซนสภายในร่างกาย และยังสามารถซิงโครค่าอินโนเซนส์ กับสามรถทำนายอนาคตของเอ็กโซซิสท์นั้น ๆ ได้อีกด้วย
‘เฮพลัสก้า’ คือชื่อของเธอ แม้นเธอจะมีอายุมาก และมีร่างกายขนาดใหญ่จนไม่เป็นรูปร่างหญิงสาวเดิมได้อีก เธอก็ยังคงมีความสุขกับครอบครัวภายในศาสนจักรของเธอ ทั้งการตัดขาดจากตระกูลขุนนางซึ่งเป็นครอบครัวในอดีตก็เช่นกัน
“ฉันลองตรวจของอเลนคุงแล้วแต่ไม่มีอะไรผิดปกติเลย ฉันเลยคิดว่าเธอน่าจะตรวจแม่นกว่าน่ะ วานหน่อยนะเฮพคุง”
“อืม...ไงอเลน วอคเกอร์ เราได้พบกันอีกแล้วนะ” เฮพลัสก้ากล่าวทักทายคนแรก
“ครับ คุณเฮพลัสก้า” อเลนตอบเสียงใส
“งั้นขอตรวจเลยแล้วกัน”
จากนั้น เฮพลัสก้าก็เริ่มยกร่างของอเลนขึ้น แล้วเริ่มตรวจร่างกายของอเลนอย่างละเอียดถี่ถ้วน ถึงแม้อเลนจะรู้สึกขยะแขยงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มากนักเท่ากับตอนที่เขาโดนโคมุอิวางยาชา
“...ร่างกายเธอยังคงเหมือนเดิมนะอเลน” เฮพลัสก้าเอ่ยขึ้น
“งั้นฉันก็ถูกน่ะสิ” โคมุอิยิ้มเชิดชัย
“...อาจริงสินะ ถ้สเธอบอกว่าอยากรำลึกถึงสมัยครั้งแรกล่ะก็ ทำไมเฮพคุงไม่ลองทำนายให้อีกรอบล่ะ?” โคมุอิปิ๊งไอเดีย
“อะ เอ่อ-“
“เข้าใจล่ะ” อเลนยังพูดไม่จบเฮพลัสก้าก็นำอเลนขึ้นสูงแล้วสัมผัสกับบริเวณหน้าผากของเธอเบา ๆ คล้ายคลึงกับการซิงโครอินโนเซนส์ แต่แล้ว
*เฮือก!*
“เฮพคุง?...เฮพลัสก้า! เป็นอะไรไป?” โคมุอิตะโกนขึ้นมาทันทีที่เห็นอาการของเฮพลัสก้าเปลี่ยนไป
“...คำ...ทำนายเปลี่ยนแปลง”
“หา?”
“คำทำนายถูกเปลี่ยนว่า...
อเลน วอคเกอร์คนนี้...จะทรยศหันหลังแก่พระเจ้า และจับมือเป็นมิตรแก่มารปีศาจ...แทน...”
ความคิดเห็น