[Fic SJ KyuMin] Help Me!!! ช่วยด้วย แฟนผมหื่น

ลำดับตอนที่ #1 : [Fic SJ KyuMin] Help Me!!! ช่วยด้วย แฟนผมหื่น 1

 

“ พี่ซองมิน คบกับผมนะครับ”

ร่างสูงที่คุกเข่าลงตรงหน้า ทำเอาซองมินอึ้งกับประโยคเมื่อสักครู่ เป็นไปได้เหรอที่โจวคยูฮยอน นักคณิตศาสตร์โอลิมปิกผู้เป็นน้องรหัสของซองมิน คนที่ซองมินแอบชอบมานานจะมาขอคบกับเค้า นี่เป็นความฝันหรือเปล่าเนี่ย

 

“ พี่ยังไม่ต้องตอบผมตอนนี้ก็ได้ครับ แต่ผมอยากให้พี่ให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเองว่าผมดูแลพี่ได้ ผมรักพี่จริงๆนะครับ พี่ซองมิน ได้โปรดให้โอกาสผมด้วยเถอะ ”

คยูฮยอนยื่นช่อดอกไม้ช่อเล็กในมือยื่นให้ร่างบาง ดวงตาคมจ้องดวงหน้าหวานอย่างลุ้นระทึก ซองมินได้แต่ยืนอึ้ง ไม่ใช่ว่าไม่อยากรับรัก แต่มันพูดไม่ออกอ่ะ แบบว่ามันจุกอยูในอก

 

“ เอ่อ...นายลุกขึ้นก่อนเถอะ” มือบางฉุดร่างหนาขึ้นมาแต่ทว่ากลับเป็นฝ่ายถูกจับกุมเสียเอง

 

“ พี่ซองมิน พี่รู้สึกยังไงกับผม พี่เองก็ชอบผมเหมือนกันใช่มั๊ยครับ แววตาของพี่มันบอกอย่างนั้น”

ไม่พูดเปล่า มือหนายังถือวิสาสะจับหน้าเนียนให้สบตากับตน ดวงตาคู่คมจ้องลึกลงไปยังดวงตากลมโตสีน้ำตาลอย่างหาคำตอบความหมาย

 

“ ค..คยูฮยอน ขอเวลาให้ฉันหน่อยได้มั๊ย เมื่อถึงเวลา ฉันจะให้คำตอบกับนาย แต่ตอนนี้ฉันกำลังสับสนกับตัวเองอยู่ ขอเวลาให้ฉันหน่อยนะ”

 

จะไม่ให้ซองมินสับสนได้อย่างไร ก็ในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมา เจ้าน้องรหัสคนนี้ไม่เคยมีท่าทีใดๆที่บ่งบอกว่าชอบเค้าออกมาเลย ไม่มีแม้แต่นิดเดียว เวลาเจอกันก็ไม่เคยที่จะแสดงความรู้สึกออกมา เค้ากับคยูฮยอนไม่ได้สนิทกันอย่างที่พี่รหัสกับน้องรหัสควรจะเป็น ตรงกันข้ามร่างสูงกลับพยายามหลบหน้าเค้าด้วยซ้ำ จนซองมินคิดไปเองว่าคยูฮยอนอาจจะไม่ชอบหน้าเค้าก็เป็นได้ แล้วอยู่ๆคยูฮยอนก็มาขอคบกับเค้า ใครไม่สับสนก็บ้าแล้ว

 

“ ครับ ผมจะรอ แต่อย่านานนักนะครับ” ร่างสูงจ้องมองร่างเล็กด้วยสายตารักใคร่ มือหนายกขึ้นลูบเส้นไหมสีน้ำตาลเบาๆก่อนจะอมยิ้มเมิ่อเห็นว่าที่คนรักของตัวเองหน้าแดงระเรื่อจากกระทำของตัวเอง

พี่ซองมินน่ารักจัง (>///<)

 

“ อ..อืม พี่ก็คงตอบไม่ได้หรอกนะว่าจะนานสักแค่ไหน แต่ถ้านายรอไม่ได้หรือไม่อยากรอก็ไม่เป็นไร.. ”

พูดได้แค่นั้น ปากอิ่มก็ถูกปิดทันที ซองมินเบิกตาโพลง ดิ้นรนขัดขืนอย่างตกใจ แต่ไหนเลยจะสู้แรงได้ ริมฝีปากร้อนบดขยี้เคล้นคลึงปากอิ่มแผ่วเบา ขบเม้มอย่างหยอกเอิน เรียกเสียงครางแผ่วเบาในลำคอ คยูฮยอนลอบยิ้มในใจเมื่อร่างหวานหยดเริ่มตอบรับเค้าอย่างไม่ประสีประสา

ปากพี่ซองมินหวานจัง

“ อย่าพูดแบบนี้อีกนะครับ เพราะต่อให้นานแค่ไหน ผมก็จะรอพี่ จูบเมื่อกี้ผมขอเป็นค่ามัดจำนะครับ” คยูฮยอนยิ้มกริ่ม ก้มลงมองร่างเล็กในอ้อมกอดที่ก้มหน้าซุกกับอกของเขาอย่างเขินอาย ใบหูเล็กๆกลายเป็นสีแดง
                    น่างับชะมัดหึหึ

“ เดี๋ยวผมไปส่งที่หอนะ” ว่าแล้วก็จูงมือร่างเล็กให้เดินไปด้วยกัน ซองมินมองมือใหญ่ที่กอบกุมมือของตนแล้วยิ้มบางๆ

                                ~ อบอุ่นจังเลย ~ (^.^)

 

 

“ ขอบใจนะที่มาส่ง” ร่างเล็กส่งยิ้มหวาน เตรียมตัวหันหลังกลับแต่แรงรั้งเบาๆที่ข้อมือเรียกความสนใจไว้ก่อน

“ ผม...หิวน้ำ” หือ? ซองมินมองคนตัวสูงอย่างไม่เข้าใจ อะไรของเค้านะ

 

“ ก็ผมหิวน้ำ พี่ไม่คิดจะให้ผมเข้าไปดื่มน้ำหน่อยเหรอ”

ในที่สุดก็เฉลย ที่แท้ก็หาเรื่องเข้าห้องซองมินนั่นเอง เจ้าเล่ห์จริงนะคยูฮยอน

 

“ เอ้า”

มือเรียวเล็กยื่นแก้วบรรจุน้ำใสเย็นชื่นใจส่งให้คนกระหายที่นั่งรออยู่ที่โซฟาตัวเล็กกลางห้อง คยูฮยอนยิ้มขอบคุณก่อนรับมาดื่มอึกใหญ่

“ ฮ้า...ชื่นใจจัง น้ำบ้านพี่ซองมินหวานจังนะครับ หวานเหมือน....” ค้างไว้แค่นั้น สายตาเจ้าเล่ห์กวาดมองดวงหน้าสวยที่ฉายแววฉงนอย่างชอบใจแล้วยื่นมือไปดึงร่างเล็กมานั่งข้างตน ก่อนจะกดปากลงกับปากบาง

 

คราวนี้ไม่ใช่จูบแบบหมาหยอกกระต่ายเหมือนคราวที่แล้ว ลิ้นร้อนไล้ไปตามกลีบปากบางก่อนจะแทรกเปิดปากคนที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอด กวาดหาความหวานในโพรงปากเล็กอย่างไม่รู้หน่าย ซองมินหลับตาลง ใจเต้นระรัวจนคล้ายว่ามันจะหลุดออกมานอกอก มือบางกำชายเสื้อของร่างสูงอย่างลืมตัว จูบวาบหวามไม่จบลงง่ายๆ คยูฮยอนยังคงป้อนความหวานส่งผ่านให้ร่างเล็กจนแทบลืมหายใจ ใบหน้านวลเนียนแดงก่ำ ลมหายใจเริ่มติดขัด ในหัวอื้ออึงไปหมด คยูฮยอนถอนจูบออกมา ไล้ริมฝีปากไปทั่วใบหน้าหวาน ก่อนจะค่อยๆดันร่างเล็กลงราบกับโซฟา ซองมินยังคงไร้สติ ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตนนอนอยู่ใต้ร่างหนาที่แสนจะเจ้าเล่ห์

 

“ พี่ซองมิน ผมรักพี่” เสียงทุ้มกระซิบเบาๆที่ข้างหู อืม...เสียงคยูฮยอนเพราะจัง

 

“ อ..อือ” เสียงหวานครางแผ่วเบา ทำให้อารมณ์ร่างสูงกระเจิดกระเจิง จมูกโด่งลากผ่านไปยังลำคอขาวนวล กลิ่นกายหอมจากร่างบางแผ่กำจายจนอดไม่ได้ที่จะสร้างกลีบกุหลาบไว้ประดับร่างงามนี้ มือหนาเลื่อนขึ้นลงบนร่างคนตรงหน้า ก่อนจะสอดเข้าสัมผัสลูบไล้เนื้อนุ่มตรงช่วงเอว ทำเอาซองมินสะดุ้งเฮือก สติที่หลุดลอยไปแล้วกลับเข้าร่างอย่างรวดเร็ว ให้ตาย นี่เราเคลิ้มกับสัมผัสของเจ้าเด็กนี่ขนาดนี้เลยเหรอ อันตรายจริงๆ

 

“ ค...คยูฮยอน ไม่เอานะ หยุด” เสียงร้องห้ามบวกกับแรงผลักของร่างเล็กเรียกสติของร่างสูงที่หลุดลอยไปแล้วเช่นกัน คยูฮยอนมองคนใต้ร่างตัวเองอย่างเต็มตา รอยกลีบกุหลาบที่อยู่บนลำคอผ่องทำเอาร่างสูงกระพริบตาปริบๆ

ชิบหายแล้วตู !!!! ลืมตัวได้ไงเนี่ย

 

“ พ..พี่ซองมิน ผมขอโทษ” คยูฮยอนมองตาร่างเล็กแล้วใจกระตุกวูบ แววตาตระหนกตกใจบีบให้หัวใจของร่างสูงให้เป็นเสี่ยงๆ

“ พี่ซองมิน ยกโทษให้ผมนะ ผมขอโทษ ผม...” ดวงตากลมโตมองคนร่างสูงที่ร้อนใจ คำขอโทษที่พร่ำออกจากปากทำให้ซองมินใจอ่อน จะว่าไปก็ไม่ได้โกรธอะไร แค่ตกใจที่ตัวเองเผลอไผลได้ถึงขนาดนี้

“ อ..เอ่อ มะ..ไม่เป็นไร” ซองมินตอบเบาๆ ดวงหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ

 

“ พี่ซองมินครับ” คยูฮยอนสูดหายใจเข้าเต็มปอด เลื่อนตัวลงคุกเข่าตรงหน้าซองมิน สองมือกอบกุมมือเล็กไว้

 

“ พี่ซองมินครับ ผมขอสารภาพตามตรงเลยนะว่าเวลาผมเข้าใกล้พี่ทีไร ผมแทบอดใจไม่ไหวทุกที ที่ผมหลบหน้าพี่ตลอดเวลาไม่ใช่เพราะผมรังเกียจพี่ แต่ผมกลัวต่างหาก กลัวว่าจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่ พี่อย่าเพิ่งโกรธหรือระแวงในตัวผมนะครับ ที่ผมกล้าบอกพี่เพราะผมจริงจังกับพี่ ผมรักพี่ ผมอยากให้พี่อยู่เคียงข้างผมไปตลอด” แววตาเว้าวอนถูกส่งมอบให้ร่างเล็กที่ยังคงนั่งนิ่ง ยังไม่ทันได้ตอบตกลงคบด้วย ซองมินก็เริ่มรู้สึกถึงเค้าความอันตรายซะแล้ว

“ นาย...รักฉันจริงๆเหรอ ไม่ใช่แค่คิดเอาเปรียบฉันหรือหลอกให้ฉันรักแล้วก็ทิ้งฉันใช่มั๊ย” เอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ น้ำใสๆรื้นขึ้นมาบนตากลม ทั้งซึ้งทั้งกลัว ใจหนึ่งก็ดีใจที่คยูฮยอนพูดแบบนี้ อีกใจหนึ่งก็กลัวว่ามันจะเป็นเพียงคำหลอก เพราะถ้าคยูฮยอนหลอกเค้าจริงๆ หัวใจดวงน้อยดวงนี้คงแหลกสลาย

 

“ พี่ซองมิน มองตาผมสิ” ร่างสูงส่งผ่านความรู้สึกในใจผ่านทางสายตา มือหนาจับมือบางขึ้นแนบอก อกข้างซ้าย...หัวใจ

 

“ ได้ยินมั๊ยครับพี่ซองมิน ใจผมมันตะโกนบอกแต่คำว่า ‘ผมรักพี่ซองมิน’ ”

ซองมินได้ฟังก็ยิ้มกว้าง  ตอนแรกก็ว่าจะคิดทบทวนให้ดีซะก่อน แต่พอมาเจอแบบนี้ จะต้องไปคิดอะไรให้มันมากมาย ในเมื่อซองมินเองก็รักคยูฮยอนเหมือนกัน เหตุผลก็คือคำว่ารักไง สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ

“ ขอบคุณนะคยูฮยอน ขอบคุณที่รักฉันฉันเองก็...รักนายเหมือนกัน” ซองมินอ้อมแอ้มบอก ตากลมหลุบต่ำด้วยความเขินอาย คยูฮยอนจ้องมองร่างเล็กตรงหน้านิ่ง เมื่อกี้เค้าหูฝาดไปหรือเปล่า เมื่อกี้พี่ซองมินบอกรักเค้าใช่มั๊ย

ไชโย!!! ผมมีแฟนแล้วคร้าบบบ...พี่น้องงง

 

“ งั้น...เราก็เป็นแฟนกันแล้วใช่มั๊ยครับ” ซองมินพยักหน้าเบาๆ แต่อยู่ๆก็โดนคนตัวหนาคว้าหมับเข้าไปกอดซะแนบแน่น เท่านั้นยังไม่พอ ซอกคอขาวนวลยังโดนซุกไซร้อีกต่างหาก

“ ค...คยูฮยอน เดี๋ยวก่อนสิ” ร่างเล็กพยายามดันอกคนที่เล่นสนุกอยู่กับร่างตัวเอง แต่มีหรือที่คยูฮยอนจะปล่อย

“ พี่ซองมินครับ ผมรักพี่จะตายอยู่แล้วสงสารผมบ้างเถอะ ผมอยากกดพี่จะแย่แล้ว ” ห๊ะ!!!ซองมินสะดุ้งเฮือก เด็กบ้านี่ พูดอะไรเนี่ย น่าอายจะตาย

 

“ แต่เราเพิ่งจะตกลงเป็นแฟนกันเองนะ”

 

“ งั้นเอางี้มั๊ยครับ เราก็ข้ามขั้นตอนการเป็นแฟนไปเลย เป็นผัวเป็นเมียกันเลยแล้วกันนะ” ว่าแล้วก็กดร่างเล็กลงกับโซฟาทันที

 

“ อ๊ายยยย คยูฮยอน ไอ้เด็กบ้า หยุดนะ” ซองมินทั้งร้องทั้งดิ้น ทั้งที่เพิ่งตกลงเป็นแฟนกันได้ไม่ถึงนาที จะให้ข้ามขั้นเป็นเมียซะงั้น อีตาบ้า จะหื่นไปไหนเนี่ย

“โธ่!! พี่ซองมินครับ ได้โปรดเถอะ” ปากก็พูดทั้งๆที่หน้ายังซุกอยู่ที่ลำคอ มือหนาก็ซนไปเรื่อย จับนู่นลูบนี่ ลูบๆคลำๆอยู่นั่นแหล่ะ

 

“ หยุดนะ คยูฮยอน ฉันบอกให้หยุดไง ถ้าไม่หยุดเราเลิกกัน” ได้ผล คราวนี้หมาป่าเจ้าเล่ห์นั่งหน้าบูด เบะปากจะร้องไห้เหมือนเด็กๆ

 

“พี่ซองมินอ่า ก็ผมอยากซั่มกับพี่นี่นา” คยูฮยอนยังคงงอแงอย่างเอาแต่ใจ ทำเอาซองมินอ้าปากค้าง อ๊ากกกก... อีตาหื่นนี่ พูดตรงแบบแสกกลางหน้าคนฟังเกินไปมั๊ย อ้อมๆหน่อยก็ได้

 

“ ไม่รู้แหล่ะ ถ้านายแตะต้องฉันอีกนะ เราเลิกกัน” ซองมินกอดอกตีหน้าขรึม มองหน้าคนหื่นที่จ๋อยสนิท ดูสิ งอนยังกับเด็ก แล้วไอ้ที่ร้องจะเอาน่ะ มันขอกันได้ง่ายๆหรือไงกัน ชิส์

 

“ พี่ซองมินอ่า...” หน้าหล่อเศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัด ทำไมพี่ซองมินใจร้ายอย่างนี้นะ เค้ารักของเค้านี่นา ก็ต้องอยากกอดอยากจูบเป็นธรรมดา

“ ก็ได้ๆ ฉันยอมนายก็ได้ แต่... อ๊ะ!!! ” ยังไม่ทันพูดจบ ร่างเล็กก็ถูกผลักลงบนโซฟา คยูฮยอนตามขึ้นคร่อมทันที มือหนาปลดกระดุมเสื้อของร่างเล็กอย่างเร่งรีบแต่ยังไม่ทันได้แกะเม็ดแรก มือบางก็คว้าหมับเข้าซะก่อน

“ นี่..หยุดนะ ฉันยังพูดไม่จบเลย ฉันหมายถึงฉันยอมให้นายนิดๆหน่อยๆได้ แต่ถ้ามากกว่านั้น ไม่ได้”
ตอนแรกเห็นนั่งหน้าจ๋อยเป็นหมาไม่มีเจ้าของก็อดใจอ่อนไม่ได้ แต่พอเจอแบบนี้ อยากจะบอกเลิกให้รู้แล้วรู้รอด นี่ขนาดไม่ยอมมันยังเล่นซะขนาดนี้ นี่ถ้าขืนยอมมันนะ ลูกเต็มบ้าน หลานเต็มเมืองแหงๆ

“ งั้นเอาอย่างงี้ ผมไม่ทำพี่ก็ได้ แต่พี่ซองมินต้องช่วยผมเพราะพี่ทำให้ผมอยาก พี่ก็ต้องรับผิดชอบ”

ว่าไงนะ!!!

เค้าไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดไม่รู้หรอกนะว่าคำว่า ”ช่วย” มันหมายความว่ายังไง แล้วมันเรื่องอะไรถึงมาโบ้ยให้เค้าล่ะ ไอ้คนลามกเอ๊ย

 

“ เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ นายอยากเอง นายก็ต้องทำเองสิ”

“ ก็ถ้าพี่ไม่ช่วย ผมก็ปล้ำอ่ะ” นั่น ทำท่าเหมือนตัวเองเป็นต่อมากมาย แต่ตอนนี้คยูฮยอนก็เป็นต่อจริงๆนั่นแหล่ะ เอาวะซองมิน ยอมช่วยก็ดีกว่าเสียตัว

 

“ ก็ได้ๆๆ มาสิ”

TBC.

............................................................................................................................................................................................................

โฮะๆๆ ค้างเอาไว้แค่นั้น พบกับตอนต่อไปเร็วๆนี้จ้า 

ปล. ฟิคสั้นเรื่องใหม่ค่ะ ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ