[Fic] **SasuNaru** โรงเรียนวุ่นLove

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 เรื่องสมัยเด็ก

 

       ------------------------------------------Sasuke---------------------------------------

      

    ท้องฟ้า...?

 

    ผืนหญ้าอันเขียวขจี....?

 

    ดอกไม้ที่เบ่งบานท่ามกลางแสงอาทิตย์.....?

 

         ทำไมกันนะ...? ทั้งๆที่เป็นสิ่งที่สวยงานขนาดนี้แท้ๆ...แต่ชั้นกลับมีความ

รู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง......

 

           รู้สึกเหมือนทุกอย่างมันน่าเบื่อไปเสียหมด....แม้ความเป็นอยู่ของชั้น

 ตอนนี้จะสุขสบายแค่ไหนก็ตาม....

 

           ทั้งบ้านใหญ่อันหรูหลังนี้...ทั้งสภาพแวดล้อมที่สวยงาม...อีกทั้งถ้า

  อยากได้สิ่งใดเพียงแค่เอ่ยปากออกไปก็ได้มาครอบครอง...

 

                  แต่ถึงหยั่งนั้น....ในใจของชั้นกลับรู้สึกเหงา....ทุกครั้งที่เห็นกลุ่ม

  เด็กๆที่วิ่งเล่นอยู่ที่สนามอีกฟาก มันทำให้ชั้นเจ็บ.......

 

         ทำไมกันนะ? ทั้งๆที่สถานะของพวกนั้นทั้งยากลำบากและทุกข์ยาก

           ต่างจากสถานะของชั้นตอนนี้ ที่สุขสบายและร่ำรวย...

 

         แต่ถึงแบบนั้นพวกนั้นก็ยังคงยิ้มอย่างมีความสุข...ให้กันและกัน.......

 

                ไม่เข้าใจเลยจริงๆ.....ว่าทำไมถึงยังยิ้มอยู่ได้....? แล้วชั้น

               ล่ะ....? ทำไมถึงไม่มีใครคอยยิ้มหรือหัวเราะให้บ้าง........?

 

                      ทำไมไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากใครบ้าง...? ทำไม....

               ทำไม...!!   

 

              บางที....สิ่งที่เรียกว่า....รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ....อาจจะเป็นสิ่งที่

             ชั้นตามหามันมาตลอดก็ได้.....เสียแต่ว่าไม่อาจขอใครได้....

 

       ชั้นต้องการแค่เพียงรอยยิ้มที่จริงใจ อบอุ่น และอ่อนโยนจากใครซักคน ที่

            ไม่ใช่รอยยิ้มเสแทรกและจอมปลอม....ความปรารถนานี้......

 

                    จะเป็นจริงหรือเปล่านะ......?

 

    “นี่ๆ นายน่ะ เป็นอะไรรึเปล่า? เห็นมานอนอยู่ในสวนดอกไม้นี่ตั้งนานแล้ว

      นะ....”   ......? เสียงใครกัน.....ชั้นจะนอนมันก็เรื่องของ

 

   ชั้นนี่หว่า.....    “นี่นายน่ะ!! ถ้าไม่รีบตื่นชั้นจะเอาน้ำผึ้งจากดอกไม้ไปล่อผึ้งมา

  ต่อยเอานะ!!” เหอะ...กลัวตายล่ะ.....

 

        “อะไรกัน! พูดแบบนี้ก็ยังไม่ตื่นอีก! งั้นดีล่ะ!!”    เหมือนว่าจะไปแล้วแฮะ...

       เหอะ ไปซะได้ก็ดี.....

 

           จิ้ม จิ้ม.....!     

 

    ............เหมือนกับมีอะไรมาจิ้มที่แก้มเลยแฮะ.....โอ้ย! แรงไปแล้วนะเฟ้ย!

            ฮึ้ย! แบบนี้ต้องจับให้ได้ว่ามันเป็นใคร...!!

 

                  “อ้าว! ตื่นแล้วนี่นา ไม่เสียแรงเลยที่ไปเอาไม้มาจิ้มแก้ม

       ฮะๆ”   ............เจ้านี่......? หรือจะเป็นคนเดียวกับที่มาปลุกทีแรก...

 

                               
  อ่า.....จะว่าไปแล้ว...เจ้านี่หน้าตาเหมือนผู้หญิงเลยแฮะ มีผมสีทอง แถมตายัง

        สีฟ้าอีก ... สวยจริงๆเลย....

 

    “นายเป็นใคร?” ดีล่ะ ถามออกไปเลยแล้วกัน

 

    “เอ๋? ชั้นหรอ? อุซึมากิ นารูโตะน่ะ ถามทำไมอ่ะ?” ไม่ได้ถามชื่อเฟ้ย...!

 

   “ชั้นไม่ได้จะถามชื่อนาย แค่อยากรู้ว่านายมาจากไหน แล้วทำไมถึงมาปลุก

           ชั้น..?” หวังว่าอธิบายอย่างนี้จะเข้าใจนะ...

 

    “อ้อ ชั้นมาจากหมู่บ้านใกล้ๆน่ะ พอดีออกมาวิ่งเล่นเลยมาเจอนายเข้า ตอน

     แรกก็ไม่อยากปลุกหรอกนะ แต่เห็นว่านี่มัน

 

        เย็นมากแล้วเลยมาปลุกน่ะ แฮะๆ”   อืม...จะว่าไปแล้วนี่ก็เย็นแล้วจริงๆ

          ด้วยสิ ไม่ทันได้สังเกตเลย ต้องขอบใจเจ้านี่ละนะ...

 

     “อืม งั้นชั้นขอบใจนายนะ ที่มาปลุก นี่ก็ใกล้จะค่ำแล้วรีบๆกลับเถอะ เดี๋ยวแม่

  ก็เป็นห่วงเอาหรอก” 

 

         “........ไม่มีหรอก.....”   เหอ? ว่าอะไรนะ ไม่ค่อยได้ยินแฮะ

 

          “ ไม่มี....ชั้นไม่มีพ่อกับแม่หรอก....”    ..........!?

 

         “เฮ้...อย่าพูดเป็นเล่นน่ะ แล้วญาติๆล่ะ ไม่มีเลยรึไง?” เจ้านี่พูดเล่นอยู่รึ

    ไงนะ? 

 

        “......นั่นก็.....ไม่มีเหมือนกัน....อันที่จริง...ชั้นเป็นเด็กที่คนในหมู่บ้าน

        รังเกียจน่ะ...?”   หา..........!

 

       "ตั้งแต่อายุ 6 ขวบ ชั้นก็เลี้ยงตัวเองมาโดยตลอด ไม่เคยขอให้ใครช่วย

      เลย....เพราะถึงขอไปยังไงก็ถูกปฏิเสธ...นั่นสินะ.....เด็กกำพร้าอย่างชั้นคง

    ไม่มีใครอยากยุ่งด้วยหรอก”   เลี้ยงตัวเอง.....? ตั้งแต่ 6 ขวบเนี่ยนะ?

 

          ถึงจะดูโอเว่อร์ไปหน่อยแต่ทำไมถึงรู้สึกเชื่อเจ้านี่นะ....อาจคงเพราะ....

                        แววตาที่ดูเจ็บปวดและรวดร้าวนี่ล่ะมั้ง.....?

 

           “แล้วนาย...ไม่เหงาหรอ?”   ไม่อยากให้เจ้านี่ทำแววตาแบบนี้เลย.....

 

                    “อืม...เหงาสิ.....แต่ก็เริ่มชินแล้วล่ะ ฮะๆ” ถ้ายังงั้น...!!

 

                           “มาเป็นเพื่อนกับชั้นสิ!”    ฮะๆ...เจ้านั่นอึ้งไปเลย....แต่ก็ไม่

         อยากจะเชื่อเหมือนกัน ว่าจะมีคนที่มีความรู้สึกแบบเราด้วย หนำซ้ำ เจ้านี่

      อาจจะเจ็บปวดกว่าเราซะอีก.......

 

    “อะ เอ๋? นี่นาย แน่ใจจริงๆน่ะหรอ? ที่จะมาเป็นเพื่อนกับคนอย่างชั้น....”

 

    “อืม! แน่สิ เพราะชั้นก็คงไม่ต่างจากนายเท่าไหร่หรอก อ้อ ชื่อของชั้น อุจิฮะ 

       ซาสุเกะ นะ!” จะว่าไปเจ้านี่ชื่ออะไรนะ? จำไม่ได้แหะ.... เอ่อ แต่ดูเหมือน

       จะถูกจับได้ซะแล้ว.....

 

     “ฮะๆ งั้นจะทวนให้นะ ชื่อของชั้น อุซึมากิ นารูโตะ!”   อ่า......ยิ้มแล้ว.....

 รอยยิ้มแบบนี้มัน.......จริงใจ อบอุ่น และ....อ่อนโยน! ใช่แล้ว! รอยยิ้มแบบนี้ล่ะ

   ที่ชั้นตามหามาตลอด! ในที่สุด.......

 

           ความปรารถนาของชั้นก็สมหวังแล้ว........!! นารูโตะ..........!

 

    ----------------------------Naruto-----------------------------------                                                    

 

        ดีใจจัง!! ในที่สุด....ชั้นก็มีเพื่อนกับเค้าแล้ว..... !! อืม จะว่าไปแล้วซาสุ

  เกะเนี่ยท่าทางจะเป็นคนรวยนะเนี่ยแต่งตัวซะหรูเลย แถมหน้าตายังดีอีก แบบ

   นี้พวกเด็กผู้หญิงคงชอบกันเยอะเลยสินะเนี่ย....

 

    “นี่ ซาสุเกะคงมีเด็กผู้หญิงแอบชอบเยอะเลยสินะ” ดูซิจะจริงรึเปล่า...คิก

 

       “อืม เพียบเลยล่ะ ชั้นล่ะเบื่อจริงๆเลย” จริงๆด้วยสินะ ดูท่าจะลำบากแย่เลย

 

         “งั้นหรอ? นั่นสินะก็ซาสุเกะน่ะเท่มากๆเลยนี่นา”   ฮะๆ หน้าแดงด้วย

      ล่ะ......ว่าแต่...ทำไมอ้ะ!  ทั้งที่ซาสุเกะน่าจะชินกับคำชมแบบนี้จากพวกเด็ก

    ผู้หญิงแล้วนี่นา.....

 

   “อะ เอ่อ หรอ? ขอบใจนะ”   อย่างนี้ต้องถามซะแล้ว

 

   “ทำไมต้องหน้าแดงด้วยหรอ?”   กระวนกระวายใหญ่เลยแฮะนั่น

 

    “เพราะว่า....กำลัง...ถูกคนที่แอบชอบชมเข้าล่ะมั้ง”   อ๋อ งี้นี่เอง  หะ ห๊า!!

  เมื่อกี้พูดอะไรน่ะซาสุเกะ  เอ้ะ แล้วทำไมเราต้องหน้าแดงด้วยนะ!! ฮือ ไม่เข้า

  ใจเลย!

 

   “อะ เอ่อ ละ ลืมๆที่พูดไปซะเถอะนะ! สงสัยชั้นจะเหนื่อยไปหน่อย”   ใช่แล้ว

  ล่ะ นายต้องกำลังเหนื่อยมากแน่ๆเลย ซาสุเกะ!

 

   “งั้น ชั้นคงรบกวนซาสุเกะมากไปล่ะมั้ง คงต้องไปแล้วล่ะนะ”

 

   “เฮ้ ! แล้วนายล่ะ? มีที่นอนรึไง?” เฮ้อ ~ ไม่อยากบอกเลยนะว่าชั้นน่ะนอนได้

   ทุกที่เลย งั้นจะยกตัวอย่าง เช่น...“บนต้นไม้ หลังพุ่มไม้ ใกล้ๆแม่น้ำ แล้วก็อีก

   เยอะแยะเลย นี่ล่ะที่นอนของชั้น” หวา ทำให้ซาสุเกะอึ้งอีกแล้วแฮะเรา....

 

    “บ้าน่า! ที่แบบนั้นเนี่ยนะ! นายนอนไปได้ยังไงกันน่ะ!!” 

 

  “แหม ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ชั้นก็ใช้ชีวิตแบบนี้จนชินแล้วนี่นา” ซาสุเกะจะหาว่า

 เราเป็นพวกบ้ารึเปล่านะ?

 

   “จริงๆเล้ย คืนนี้นายมานอนบ้านชั้นดีมั้ยล่ะ?” อะ เอ๋? ไม่ได้นะ! ซาสุเกะ นาย

  จะพาชั้นไปบ้านนายงั้นหรอ?? ถ้าพ่อแม่นายเห็นชั้นเข้านายอาจถูกติเอาก็ได้

  นะ....

 

 “ไม่ได้หรอก ซาสุเกะ! ชั้นหาที่นอนเองได้น่า” อ้ะ หวา ! จูงมือเราไว้แน่นเลย ดู

  เหมือนว่าจะพูดยังไงก็คงไม่ยอมฟังเลยสินะเนี่ย.....

 

  “ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าพ่อกับแม่ชั้นล่ะก็ไม่อยู่หรอก พวกท่านไปทำงานอยู่ต่าง

 ประเทศน่ะ อีกหลายปีกว่ากลับมา...ตอนนี้ที่บ้านชั้นเลยมีแต่คนรับใช้เท่านั้น

 ล่ะ” หา...? ซาสุเกะนี่คงรวยมากๆเลยสินะ มีคนรับใช้อีกแน่ะ จะว่าไปไม่ได้อยู่

  กับพ่อแม่ก็คงเหงาแย่เลยสินะ....

 

  “เอ้า...ถึงแล้ว...! ทำตัวตามสบายได้เลยนะ นารูโตะ” 

 

   “ใหญ่โคตรอ้ะ!!” อะจึ๋ย....ตะโกนซะดังลั่นแบบนี้เสียมารยาทจริงๆเลย นี่บ้าน

  ของซาสุเกะนะ!แต่มันก็ใหญ่จริงๆนั่นแหละ ดูสิ มีทั้งสระน้ำ สนามหญ้า ที่กว้าง

  ขวาง แล้วก็ยังมีสวนผลไม้กับสวน ดอกไม้ต่างหากอีก....แถมตัวบ้านยัง....

 ปราสาทชัดๆ.......

 

  “ฮะๆ อึ้งมากเลยรึ? นารูโตะ มาเถอะ นี่ค่ำแล้ว เราไปอาบน้ำนอนกันเถอะ!” จะ

 ว่าไปตอนนี้เราเองก็เหนียวตัวมากเลยด้วย ถ้าได้อาบน้ำก็คงดีล่ะ

 "อื้ม!"

 

------------------------Raiter--------------------------------------                                                                

                                                                 

    “นารูโตะเสร็จรึยัง? ชั้นเตรียมเสื้อผ้าให้แล้วนะ”   ร่างเล็กเอ่ยเรียกร่างเล็ก

 อีกคนที่อยู่ในห้องอาบน้ำก่อนจะล้มลงกับเตียงใหญ่นุ่ม /// อยากให้นารูโตะอยู่

 ที่นี่ตลอดไปจังแฮะ...///

 

  “เอ้า ชั้นอาบเสร็จแล้วล่ะ! เอ๋?....ซาสุเกะ?” ร่างเล็กเดินไปที่เตียงของซาสุ

  เกะก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ “หลับไปแล้วนี่เอง......”   กล่าวก่อนจะรีบ

  จัดแจงใส่เสื้อผ้าของตนเองโดยที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายเตรียมไว้ให้ ยังไง

 เขาก็อยู่ที่นี่นานไม่ได้อยู่แล้ว ถ้ายังไงก็ไม่ยากจะรบกวนไปมากกว่านี้.... “ซาสุ

 เกะ....ราตรีสวัสดิ์นะ.....แล้วก็ขอบใจสำหรับทุกๆอย่าง....ขอโทษนะที่ชั้นทำ

 แบบนี้....แต่ว่าชั้นอยู่ที่นี่นานไม่ได้....ชั้นไม่ต้องการให้ซาสุเกะมาเป็นแบบ

 ชั้น.....เพราะงั้น......” ร่างเล็กใช้มือ

 

    เล็กสัมผัสที่ใบหน้าขาวนั้นเบาๆก่อนจะก้มลงจูบที่แก้มของซาสุเกะ........

 

   “ลาก่อนนะ.......”

 

                  

                            +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

      ตะแง่วๆ จบไปแล้ว 1 ตอน   + ___ + ตอนแรกนี้จะเป็นเรื่องราวตอนเด็ก

 ของทั้งสองก่อนนะคะ

 

   (หรือเรียกว่า ปฐมบท ^ ^) อย่าลืม เม้น ด้วยนะคะ! งั้นไว้พบกันตอน 2 ค่า~

 

     ปล. อาจมีหลายคนคิดว่า ชื่อเรื่องดูวุ่นๆ แต่ไหงเปิดมามันไม่ตรงกับคอน

   เซ็ฟซะงั้น =_=” แต่นี่เป็นแค่อดีตของทั้งสอง

 

    คนเท่านั้นค่ะ เรื่องวุ่นๆจะตามมาหลังจากนี้แน่นอนค่ะ~ ^ ^+