คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เสียงที่เธอนั้นไม่ได้ยิน HaeEun
เสียงที่ไม่ได้ยิน
“ ฮัลโหล…ทงเฮ นายอยู่ไหน ออกมาหาฉันหน่อยได้มั้ย... ฉันเหงา ”
“ ฮยอกแจ นายเป็นอะไร ทำไมน้ำเสียงเป็นอย่างนี้ แล้วตอนนี้นายอยู่ที่ไหน ”
“ ฉันรอซีวอนอยู่ตั้งนานแล้ว เขายังไม่มาสักที ฮึก ฮึก ทงเฮ มาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย ”
“ แล้วนายอยู่ที่ไหนบอกฉันมาสิ ”
“ ฉันอยู่ที่ xx บาร์ รีบมานะ ฉันจะรอ ”
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด.....
.
.
.
ภายในผับแสงไฟสลัว กลิ่นบุหรี่คละคลุ้งไปในอากาศ กลุ่มวัยรุ่นหนุ่มสาวเต้นยั่วยวนกลางฟอล์ แม้แสงไฟจะมีไม่มาก อีทงเฮคนนี้ก็พอจะมองออกว่า คนที่นอนคอพับตรงฟ้อนท์นั่นคืออีฮยอกแจ เพื่อนสนิทของตน
“ ฮยอกแจ นายดื่มเหรอเนี่ย ”
“ นิดหน่อยเองน่า ~ ~ ~ ”
“ นิดหน่อยอะไร นายเมามากแล้วนะ ”
“ ใครมาว เอื้อกกกฉันยังไม่เมาสักหน่อย เ อึ๊กกก ”
“ ไป กลับได้แล้ว ฉันจะพานายกลับเอง ”
“ ไม่กลับ ~ ช้านจะรอซีวอน อ่า~ ”
“ ฉันโทรไปแล้ว ซีวอนติดคิวถ่ายละครอยู่ ค่อยเจอกันวันหลัง วันนี้กลับบ้านก่อนนะ ”
“ ฮึก ฮึก อารายกาน หมอนั่นเห็นละคร อึก ดีกว่าฉันรึไง ”
“ ซีวอนมีธุระ นายก็ต้องเข้าใจเขาหน่อยสิ ” ชายหนุ่มปลอบ
“ ฮึก ทงเฮ มีแต่นายที่ห่วงฉัน คนอื่น ... ไม่มี ไม่มีเลยสักคน ” ร่างบางสะอื้นไห้เบาๆ
“ อย่าคิดแบบนั้นสิ ทุกคนก็เป็นห่วงนายทั้งนั้นแหละ ”
“ ไม่จริง ... ทุกที ก็มีแค่นาย ...ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้นะ ฮึก ถ้าฉันกล้าบอกว่ารักเขา ฉันคงไม่เจ็บแบบนี้หรอก ฮึก ฮึก ”
“ เราเป็นเพื่อนกันนี่ฮยอกแจ...ถ้านายรักเขา นายก็บอกกับเขาไปสิ จะเก็บเอาไว้ทำไม ”
“ ก็ถ้าเขาไม่รักฉันล่ะ ความสัมพัน ฮึก ความเป็นเพื่อนของเราก็ต้องสิ้นสุดลงสิ ฉันไม่กล้าหรอก ฮือออ ”
“ ไม่เอาน่า ถึงใครไม่รักนาย แต่คนที่รักนาย คนที่เป็นเพื่อนกับนายเสมอ ยังอยู่ตรงนี้นะ ” ทงเฮโอบไหล่บางไว้หลวมๆเพื่อปลอบใจ
“ ทงเฮ ... นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันจริงๆ อ๊วกกกกกกกกกกก ” พูดยังไม่ทันจบคนตัวเล็กก็ปล่อยของออกมาเปรอะทงเฮซะจัง ก่อนที่คนตัวเล็กจะหลับไปทั้งๆอย่างนั้น ชายหนุ่มจำต้องประคองพาเพื่อนรักของตนกลับไปยังห้องพัก
“ ฮยอกแจ ... ถ้านายรักฉันเท่าครึ่งหนึ่งของซีวอนก็ดีสินะ ”
เธอคงไม่รู้เลย ไม่เคยจะเข้าใจ
ในความเปลี่ยนไปที่ฉันมี
เรายังอยู่ใกล้กันดั่งเพื่อนที่แสนดี
เธอคงรู้สึกแค่นั้น
“ อ้าว ทงเฮ ... นั่นฮยอกแจมันเป็นอะไรของมัน ”
“ ดื่มเยอะไปหน่อยครับพี่ทึกกี้ ”
“ ร้อยวันพันปีไม่เห็นมันดื่ม นี่คงเรื่องซีวอนล่ะสิท่า เฮ้อ...งั้นฉันฝากนายดูแลมันด้วยนะ ฉันเพลียๆยังไงชอบกล ”
“ ครับผมจะดูแลหมอนี่เอง ”
.
.
.
“ ฮยอกแจ ถึงห้องแล้ว...ตื่นสิ ” ชายหนุ่มตบหน้าเล็กเบาๆ เพื่อให้คนที่นอนสลบอยู่รู้สึกตัว แต่ก็ไร้ผลเมื่อร่างเล็กไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยแม้แต่น้อย
“ ”
“ ฮยอกแจ.... ” เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากร่างเล็ก ทงเฮจึงหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ฮยอกแจ ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออก เผยให้เห็นผิวขาวละเอียด และรอยนั่น รอยสีจางตรงหน้าอกอิ่ม...
“ ฝีมือซีวอนสินะ ”
“ อื้ออออ ” เสียงคนตัวเล็กงอแงขึ้นมา
“ ละเมอรึไงเรา..ตัวเล็ก ” ทงเฮขยี้ศีรษะกลมด้วยความหมั่นไส้เล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนมือมาลูบไรผมที่ปิดหน้าตาคนหลับ
“ ทงเฮ.... ”
“ หืม??? มีอะไรจะบอกฉันในฝันรึเปล่า 55+ ละเมอเหมือนเด็กๆเลยนะเรา ”
“ ทงเฮ ทงเฮ รักฮยอกแจมั้ย ” คนละเมอยังคงนอนหลับตาพริ้ม แต่คนที่นั่งมองกลับรู้สึกใจสั่น
“ รู้ตัวมั้ยเรา ว่าถามอะไรออกมา ”
“ ฮยอกแจรักทงเฮนะ ฮึก ทำไม ทำไม ทงเฮถึงไม่รักฮยอกล่ะ ”
“ ทำไมฉันจะไม่รักนายล่ะฮยอกแจ ” ชายหนุ่มได้เพียงแค่คิดในใจ
.... เห นายว่าอะไรนะ ....
เพราะฉันซ่อนมันไว้ข้างใน
ความในใจที่ตัวฉันมี
ไม่เคยบอกให้เธอได้ฟังสักที
คำๆนี้ที่ดังอยู่ก้องในใจ
“ ซีวอนจ๋า..... ” เสียงหวานของแรพเปอร์หนุ่มกรอกเสียงไปยังปลายสาย
“ อย่ามาทำขนลุกหน่อยเลยไอ้ไก่ มีธุระอะไรกับฉันอีก ”
“ ซีวอนอ่า...อย่าดุเค้าอย่างนี้สิ คือว่า ..ทงเฮน่ะสิ ไปลั้ลาคาราโอเกะกับเฮนรี่ ไม่บอกฉันสักคำ ”
“ ไม่บอกแกแล้วแกรู้ได้ยังไง ”
“ ก็ในทวิตไง หมอนั่นนอกจากจะแร่ดไปทั่วแล้ว วันๆก็นั่งเล่นแต่ทวิตเตอร์ ไม่มีคอมก็ทวิตในบีบี ฉันจะบ้าตาย ”
“ แกก็ตามไปคุมถึงในทวิตเลยสิ ใครๆเขาก็มีกัน ”
“ อะ...จะสมัครได้ไง พี่ทึกยังไม่เล่น ฉันก็ยังไม่เล่น ตอนนี้แอบอ่านของเจ้าปลางี่เง่านั่นก่อน ”
“ ฮยอกแจ... ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ
“ อะไร ”
“ เหนื่อยมั้ย ”
“ เอ๋??? ”
“ ก็ที่ต้องคอยมองหมอนั่นอยู่ทุกวัน โดยที่ไม่บอกความรู้สึกที่แท้จริงออกไปไง ”
“ ไม่หรอก ฉันแค่เหงา อีกอย่างก็ไม่กล้าด้วย ”
“ ฮยอกแจ ผู้กำกับเรียกแล้ว เดี๋ยวฉันหมดคิวจะรีบไปหานะ รออยู่ก่อน เดี๋ยวฉันไป ”
“ อื้อ..รีบมานะ ”
.
.
.
“ ทงเฮ ...ฉันจะบอกกับนายได้รึไงกัน ในเมื่อนายมีใครอีกหลายคนที่อยู่ข้างกาย ผิดกับฉันที่ไม่มีใครเลยสักคน...นายไม่สังเกตรึไงว่าฉันคอยมองนายอยู่เสมอ สายตาของฉันมีไว้สำหรับนายเท่านั้น หัวใจของฉันก็เหมือนกัน นายไม่เคยรู้เลยใช่มั้ย ”
เสียงที่เธอนั้นไม่ได้ยิน
หัวใจฉันพูดกับเธอ ทุกทีที่พบ...ที่ได้เจอ
ฉันรู้ว่าเธอไม่เคยจะสัมผัสถึง...ในใจฉัน
มันเปลี่ยนไปแล้วคำว่าเพื่อน
“ ฮัลโหล…ทงเฮ นายอยู่ไหน ออกมาหาฉันหน่อยได้มั้ย... ฉันเหงา ”
“ ฮยอกแจ นายเป็นอะไร ทำไมน้ำเสียงเป็นอย่างนี้ แล้วตอนนี้นายอยู่ที่ไหน ”
.
.
.
“ ไม่จริง ... ทุกที ก็มีแค่นาย ...ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้นะ ฮึก ถ้าฉันกล้าบอกว่ารักเขา ฉันคงไม่เจ็บแบบนี้หรอก ฮึก ฮึก ”
“ เราเป็นเพื่อนกันนี่ฮยอกแจ...ถ้านายรักเขา นายก็บอกกับเขาไปสิ จะเก็บเอาไว้ทำไม ”
“ แต่ฉันไม่อยากเป็นแค่เพื่อนกับนายนี่ทงเฮ ”
.
.
.
“ ฮยอกแจ ถึงห้องแล้ว...ตื่นสิ ”
“ อืออออ เสียงใครน่ะ ทงเฮเหรอ อ๊า...เสียงนายเพราะจังเลยน้า ” ร่างบางที่หลับตาพริ้มเอ่ยในใจ
“ ….. ”
“ อื้อออ เย็นจัง ”
“ ”
“ ทงเฮ.... ” ร่างบางเอ่ยออกไปเสียงเบา ความรู้สึกที่อยากจะบอกอะไรบางอย่างออกไป มันทะลักจนถึงขีดสุด
“ …. ”
“ ทงเฮ ทงเฮ รักฮยอกแจมั้ย ” แม้จะแผ่วเบา แต่ก็ทำให้คนที่เช็ดตัวให้หยุดชะงักลงทันที
“…. ”
“ ฮยอกแจรักทงเฮนะ ฮึก ทำไม ทำไม ทงเฮถึงไม่รักฮยอกล่ะ ”
“…..”
“ ถ้าฉันบอกว่ารักนาย นายจะเกลียดฉันมั้ย.... ทงเฮ ”
“ ….. ”
“ นายเห็นฉันเป็นแค่เพื่อนใช่มั้ย แต่ฉันอยากเป็นมากกว่าเพื่อนของนายนี่ ” น้ำใสไหลออกมาจากดวงตาที่ปิดสนิท โดยไม่รู้เลยว่า ตัวเองได้เอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจนั้นออกมาแล้ว
เธอคงไม่เข้าใจ ฉันเองก็รู้ดี
บางทีที่มาใกล้ชิดกัน
เธอคงไม่คิดเกิน เกินคำว่าเพื่อนกัน
ฉันพอเข้าใจฉันรู้
.
.
.
“ ฮยอกแจ ... นายพูดอะไรของนาย เฮ้...ตื่นสิ ตื่น ”
“ อื้อ...ทงเฮเหรอ แล้วฉันอยู่ไหนเนี่ย ” คนตัวเล็กงัวเงียตื่นขึ้นมา
“ ฮยอกแจ นายพูดจริงหรือเปล่า ” มือหนาเอื้อมจับไหล่บาง พรางจ้องไปบนใบหน้าหวาน
“ ไม่นะ ...เมื่อกี๊ ฉันพูดออกไปแล้ว ทงเฮได้ยินหมดแล้วสิ ฉันจะทำยังไงดี เขาจะเกลียดฉันมั้ย ”
“ เอ๋ ...พูดอะไรเหรอ ฉันพูดอะไร เปล่านะฉันไม่ได้พูดว่ารักนายนะ ฉันเปล่า ” คนตัวเล็กหลบสายตาคมที่จ้องมองมา ใบหน้าขึ้นสีแดงจางๆ
“ แต่ฉันได้ยิน เต็มสองรูหูเลย นายรักฉัน นายบอกว่ารักฉัน ”
“ ฮือออออ ทงเฮ ฉันขอโทษ ฉันห้ามใจตัวเองไม่ได้ ฉันขอโทษจริงๆ ” ร่างบางก้มหน้าสะอื้นไห้ เพียงเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะเกลียดเขา เพราะทงเฮกลับเงียบขึ้นมาเฉยๆ
“ ทงเฮ ทงเฮ อย่าโกรธฉันนะ ” เงยหน้าขึ้นมามองคนที่ตอนนี้ได้แต่จ้องหน้าร่างบางนิ่ง
“ … ”
“ ฉันขอโทษ ที่ทำให้นายรู้สึกแย่แบบนี้ ฉันจะไม่มาให้นายเห็นหน้าฉันอีก ” พูดจบฮยอกแจก็เช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้นจากเตียงนุ่ม
“ ฮยอกแจ ... ” ชายหนุ่มเอื้อมมือคว้าเอวบางไว้ ก่อนจะผลักคนตัวเล็กลงบนที่นอนแบบเดิม หากแต่ตอนนี้ ทงเฮได้ขึ้นคร่อมฮยอกแจไว้
“ ทงเฮ ... ” ฮยอกแจตาโต
“ นายจะขอโทษทำไม ในเมื่อ ฉันเองก็รู้สึกเหมือนกันกับนาย ”
“ เอ๋??? ฉันไม่เชื่อ นายไม่ต้องมารับผิดชอบกับความรู้สึกของฉันหรอก ”
“ ฉันไม่ได้รับผิดชอบนาย ฉันแค่รับผิดชอบใจฉันต่างหาก ...ฮยอกแจ ”
“ อะ อะไรเหรอ ” ร่างบางก้มหลบตาคนตัวโตอีกครั้ง
“ ฉันก็รักนาย ” เสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะกดจูบลงมาที่ริมฝีปากหวาน ควานหาความหวานจากโพรงปากนิ่ม ก่อนจะละออกมาบรรจงจูบที่ลำคอระหงส์ นิ้วสากสลัดเสื้อของร่างบางออกชำนาญ ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปลูบคลำหน้าอกอิ่ม
“ อื้ออออ ” ฮยอกแจส่งเสียงครางหวาน จนคนตัวโตสติไม่อยู่กับตัว นิ้วหนาเลื่อนลงไปยังกางลำตัว สอดเข้าไปในกางเกงตัวเล็ก ก่อนจะค่อยๆกอบกุมส่วนอ่อนไหวจนสั่นระริกด้วยความเสียวซ่าน
“ อื้อออออ ทะ ทงเฮ อย่าบีบแน่นสิ ”
“ ฮยอกแจ นาย หวานไปทั้งตัว ”
“ อ๊า... ระ เร็วเข้าเถอะ น่า ” คนตัวเล็กเร่งจังหวะ
“ พรุ่งนี้เดินไม่ได้ อย่ามาบ่นฉันก็แล้วกัน ”
“ อื้ออออออ อ๊าาาาาาาา ทงเฮ อื้มมมมมมมมม”
มันเปลี่ยนไปแล้วคำว่าเพื่อน
.
.
.
ขณะนั้นเอง
“ เป็นไงบ้างพี่ทึก ” เสียงตามสายถามอย่างตื่นเต้น
“ เรียบร้อยแล้วล่ะช้อยเอ้ย....ไม่เสียแรงที่ฉันทำคิสมาร์คกับเจ้านั่นไว้ ฮะฮะ ”
“ พี่นี่ร้ายน่าดู ”
“ มันก็แน่อยู่แล้ว แผนของฉันมีรึจะพลาด ฮะ ฮ่ะ ฮ่า ”
จบเหอะ
แม่ยกชวนคุย
แต่งปุ๊บลงปั๊บ 55+ ฟิคที่แต่งไว้ในห้องสน ณ SZ จะค่อยๆเอามาลงในนี้
แม่ยกทั้งหลายอย่าลืมติดตามนะจ๊ะ
เรื่องแรกอาจจะมั่วๆไปหน่อย ยังไงก็อย่าด่าเค้านะตัว
NC คงเอามาลงมากไม่ได้ ถ้าตอนๆไหนมีเยอะจะให้ทิ้งเมล์ไว้
เจอกันใหม่ครั้งหน้าจ้า
ความคิดเห็น