[FIC REBORN] CRAZY DON'T CRY TO LOVE [6918]

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

"เฮ้ย!งานเข้าก้อนเท่าหินแล้วไอ้เพื่อนยากเอย!!"
"อะไรอีกฟะ - -+ คนกำลังเล่นมันส์ๆอยู่อุตส่าห์โดดเรียนหนีออกมาได้ พ้นคุณฮิบาริแล้ว มันจะยังงานเข้าอะไรอีกฟะ.."
"เออ! มันก็จริง แต่แกก็หันมาทัศนาสิเฮ้ย! ว่าใครยืนอยู่ตรงนี่นิ"
"อะไรฟะ.. อะ..อะ.. หะ...แหะๆ"
"เห็นยังอะ"
"ชัดแจ่วเลย..."
"แกว่าใคร"
"คุณ-ฮิ-บา-ริ ไม่ผิดตัว ตัวใครตัวมันนะเพื่อนนะ"เจ้า 2 ตัวที่โดดมาลุกวิ่งเพื่อชีวิต ( = =) แต่ก็ไม่พ้นฮิบาริอยู่ดี สุดท้ายก็นวมปางตายกันทีเดียว โดดเรียนมานั่งเล่นเกมส์ที่หลังโรงเรียน  - - ใครมันจะไม่เห็น
ร่างเล็กทิ้งตัวลงนั่งโซฟาอย่างเหน็ดเหนื่อย วันนี้ทำงานมาตั้งเยอะ แทบจะไม่ได้อยู่นิ่งๆเลยก็ว่าได้ ตั้งแต่เช้ามายังไม่หยุดเป็นใครก็เหนื่อยกันทั้งนั้น ถึงจะพูดว่าไม่ได้เรียนแล้วจะสบาย ลองมาทำแบบนี้บ้างแล้วจะได้คิดว่ามันสบายน่ะจริงหรือ..? มันดีถมไปแล้วที่ไม่ต้องมาเป็นคนรับผิดชอบทั้งโรงเรียนแบบนี้ (ความจริงก็ไม่ใช่แค่โรงเรียนหรอก)
"ขออนุญาติครับ ลูกพี่อาการเป็นยังไงบ้างครับ"
"ไม่เป็นไรมากหรอก เดี๋ยวมันก็หาย แกไม่ต้องมาห่วงฉันหรอก"
"ครับ งั้นขอตัวนะครับ"ถึงปากจะบอกว่า 'ไม่เป็นไร' แต่จริงๆแล้วปวดหัวยิ่งกว่าอะไรอีก คิดว่าจะไม่มาแต่มันก็ทำไม่ได้ ไม่มาโรงเรียนสักวันไม่ใช่ปัญหาแต่ไม่มาจัดการเจ้าพวกสัตว์กินพืชไร้สมองบ้าๆพวกนี้น่ะสิปัญหาหลักเลยละ
ร่างเล็กตัดสินใจล้มตัวลงนอน เผื่ออะไรจะดีขึ้นบ้าง ดวงตาทั้งคู่หลับลงอย่างเหนื่อยล้า ภายในห้องนั้นเงียบเฉียบซึ่งเป็นบรรยายกาศที่เขาต้องการ ลมพัดอ่อนๆที่ผ่านจากทางหน้าต่างเข้ามาในห้อง บรรยายกาศดีสุดๆหากจะเลือกที่พักผ่อน ถึงแม้จะอยู่ในโรงเรียนก็ตาม เพราะหลับอยู่ถึงไม่รู้สึกถึงพลังบางอย่าง หมอกสีขาวขุ่นเริ่มก่อตัวเต็มห้อง ปรากกฏเงาสีดำสูงให้เห็น ร่างสูงในชุดยูนิฟอร์มของนักเรียนเพียงแต่นั้นเป็น โรงเรียนโกคุโย มือเรียวแตะใบหน้าเหลาได้รูปสวย รอยยิ้มเล็กจากมุมปากของเขา ร่างสูงค่อยๆนั่งลงข้างๆกาย และกดริมฝีปากที่แผ่วเบาลงบนริมฝีปากเรียบๆของร่างเล็ก

'หากแต่เป็นความรัก....'

'นี่คงเป็น รักครั้งแรก'

'ใครนั้นจะคิด.'

'ความรักนั้นไม่เกี่ยวกับที่... เพศ นักหรอก..'

'เพราะคุณนั้นช่างน่ารัก ถึงแม้ตอนนั้นจะมีสีหน้าที่เจ็บปวด และ เครียดแค้น ชิงชัง ในตัวผมยังไง'

'ผมก็รักคุณ..'

ร่างสูงนั้นหายไปพร้อมๆกับอันตธาน และ รสจูบที่ฝากไว้กับร่างเล็ก ที่อีกไม่นานเราคงต้องได้เจอกัน นั้นบ่งบอกถึงความเป็นเจ้าของรึ ไม่! นั้นยังเป็นเพียงแค่ทักทาย..

'อีกไม่นานหรอกนะครับ'

'ผมจะกลับมา...'

ร่างเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ พร้อมๆกับแตะริมฝีปากนั้นสัมผัสนั้นยังคงอยู่.. แต่ถึงจะไม่ได้ เอะใจ แต่สิ่งที่ได้ยินนั้น คาใจ อยู่..

"คิดไปเองละมั้ง..."

ร่างเล็กค่อยๆล้มตัวลงนอนอีกครั้ง โดยที่ไม่รู้ว่า..เขาคนนั้นจะกลับมาหา

'แล้วพบกันนะครับ..'

'ฮิบาริ..'