♣ Curse of Rose ♣

ลำดับตอนที่ #1 : Preface

ฉันมีชื่อว่าโรว ฉันอยู่ในร่างกายที่มีสภาพเป็นดอกกุหลาบสีแดงสด หากเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะชื่นชอบการสะบัดกลิ่นหอมๆเพื่อ เรียกเหล่าผึ้งตัวน้อยหรือผีเสื้อหลากสีสัน ให้เข้ามาใกล้กลีบของฉันเองและดูดดื่มน้ำหวานจากเกสรสีเหลืองของฉัน ทว่ากลับไม่ได้ผลในตอนนี้ ร่างกายของฉันตอนนี้ พลิ้วไปตามแรงลมที่พัดมาในเวลาตอนเย็นฉันชูดอกสีแดงของฉันเองขึ้นสูงกว่าต้นอื่นๆ และดูเด่นสะดุดตา  อวดประชัดโฉมของตัวเอง แต่กลับไม่มีแมลงแม้สักตัวคิดจะมาดอมดมเกสรสีเหลืองแม้เพียงสักตัวเดียว

พวกมันคงรับรู้ถึงบางสิ่งที่กำลังไหลเวียนอยู่ในร่างของฉัน พวกมันจึงไม่เข้ามาใกล้ บนโลกแห่งนี้นั้นดอกไม้ทุกดอก และพืชทุกต้นล้วนแล้วแต่มีความคงกระพันด้วยการปล่อยเศษละอองจากใบของมันแล้วจากนั้นผงละอองที่อยู่ในใบจะฝังลงบนดินแล้วจึงแปรเปลี่ยนสภาพเป็นพืชต้นใหม่

ถึงจะกล่าวได้ว่าเป็นอมตะก็จริงอยู่ แต่ก็ไม่สามารถลบล้างพิษที่ฉันโดนมาได้ ฉันนั้นเหงาเปล่าเปลี่ยวเหลือเกิน ไม่มีใครหรือแมลงตัวไหนคิดจะยุ่งกับฉัน นึกแล้วนึกถึงฉันเมื่อก่อนมีแต่แมลงคิดจะดอมดมเสียจนดอกไม้หลายๆดอกอิจฉาแต่ ตอนนี้มันไม่ใช่ฉันกลับกลายเป็นฝ่ายอิจฉาเสียเองสีสันที่มีแต่ความงามแต่ไม่ ได้มีไว้เพื่อใครช่างน่าเจ็บปวดยิ่งนัก และ ต่อให้ฉันอยากจะยุติมันมันก็ไม่หายไปเพราะฉันไม่มีวันสูญสลาย

...ร่างบางของหญิงสาวสวม ชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนบางๆทำจากผ้าไหมมองภาพของหญิงสาวที่ กำลังมีความสุขพร้อมกับชายหนุ่มในงานเต้นรำ นัยน์ตาสีแดงคล้ำมองตามชายหนุ่มผู้หวังว่าจะมาขาเธอเต้นรำ หญิงสาวมองนาฬิกาในใจกระวนกระวาย นานเท่าไหร่แล้วที่เธอต้องอยู่อย่างแปลกแยกมาตลอด...

ฉันได้แต่รอ รอวันวันหนึ่งจะมีใครมาหา ฉันมานั่งคุยกับฉันมารักฉันก่อนที่ฉันจะเป็นเพียงแค่ดอกไม้เหี่ยวๆที่ไม่มีใครอยากจะมายุ่ง

                “เธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้” เด็กชายตัวน้อย เรียกฉันเมื่อเห็นว่าดอกกุหลาบนั้นเป็นหญิงสาววัยแรกแย้มที่กำลังแสดงสีหน้า เศร้า ฉันมองไปยังผู้ที่เรียกชื่อของฉันเขาเป็นเด็กชายตัวน้อยอายุราวๆแปดขวบ แต่ที่สะดุดตาของฉันคือเส้นผมสีทอง และนัยน์ตาสีดำเขาช่างเหมือนเด็กน้อยคนนั้นเสียเหลือเกิน จะว่าไปนานแล้วเหมือนกันที่ฉันไม่ได้พบเจอกับดวงตาและเส้นผมสีนี้ มันทำให้ฉันนึกถึงความหลังเก่าๆ น่าขันฉันเหมือนคนแก่จริงๆเสียนี้ทั้งๆที่เด็กน้อยคนนี้ใช้คำเรียกฉันว่า ‘เธอ’ แท้ๆ

                “เธอมาทำ อะไรตรงนี้” เขาถามฉันอีกครั้งเน้นย้ำคำๆเดิมที่กำลังถาม แต่หากฉันไม่ตอบ จริงอยู่ที่ฉัน ฟังเขาออก แต่ฉันพูดสำเนียงของเขาไม่ได้ถึงพูดได้สำเนียงก็ต้องทำเขา หัวเราะท้องแข็งเป็นแน่

                “ฉันชื่อ เซล์ฟ แล้วเธอล่ะ”

                “โรว”

ฉันเอ่ยชื่อของฉันด้วยน้ำเสียงแผ่วๆ ไม่มีคนถามชื่อของฉันมานานมาก ทุกคนเรียกฉันว่ากุหลาบมรณะ หรือไม่ก็เรียกว่า กุหลาบขอพรปรารถนา ทำไมพวกมนุษย์ถึงชอบตั้งชื่อให้ฉันราวกับว่าเป็นของวิเศษในตำนานกัน ทั้งที่ก็รู้ๆกันอยู่ว่าฉันไม่เคยช่วยทำอะไรๆให้มันดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย เซล์ฟ ยิ่งทำหน้าสงสัยหลังจากที่ฉันเอ่ยสำเนียงออกไปฉันว่าแล้วว่าเขาจะต้องรู้สึกเช่นนี้เป็นแน่นอน

“เธอ...” เขาพูดค้างเอาไว้จากนั้นจึงยื่น ถ้วยสภาพเก่าๆ ที่บรรจุเต็มไปด้วยน้ำสี บริสุทธิ์
หากแต่กลับมีกลิ่นแปลกๆให้กับฉัน

“เสียงเธอแปลกๆตลก ดีลองดื่มน้ำดูนะ”

ฉันยิ้มและดื่มน้ำในถ้วยน้ำนั้นเย็บเชียบและแสนจะชุ่มคอ ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะพูดภาษาของเขาได้ดีขึ้นดูเหมือนว่าการได้กินของ จากอีกยุคทำให้สามารถกลมกลืนกับยุคนั้นไปในตัว หรือไม่ก็เพราะว่าฉันเป็นพืชจึงรู้สึกสดชื่นเมื่อได้น้ำกันแน่ แต่ฉันคิดว่าอันแรกดูมีน้ำหนักมากกว่าความคิดอย่างหลังเพราะว่าฉันพูดสำเนียงของเขาได้ดีขึ้น

“อยากฟังเรื่องเล่ามั้ย เซล์ฟ” เขาไม่ตอบ หากแต่นั่งลงกับตอไม้ใกล้ๆกับที่ฉันกำลังถูกฝังรากอยู่ใน ดินแต่เขาคงเห็น ส่วนตัวที่โผล่พ้นจากกองใบไม้แห้งของฉันเป็นมนุษย์ ฉันยิ้มกว้างตอบการกระทำของเด็กชายตัวน้อย เขาคงจะอยู่ในวัยที่กำลังอยากรู้อยากเห็น

ฉันรู้สึกชอบเด็กวัยนี้เสียจริง พวกเขาทำให้ฉันสนุกกับการเล่าเรื่องราวสมัยก่อนให้ฟังอีกทั้งเมื่อฉันเล่าเสร็จพวกเขาจะยิ้มและเริ่มถามฉันว่าทำไมถึงเกิด ทำไมถึงทำอะไรอย่างนี้บางคนอาจจะคิดว่ามันน่ารำคาญ แต่สำหรับฉันฉันไม่เลย...ฉันชอบที่จะตอบ และให้พวกเขาถาม มันคือความรู้สึกดีๆที่แปลกประหลาด แต่ก็ฉันไม่ใช่คนแต่เป็นพืชนิคงไม่แปลกมากละมั้ง และแล้วฉันก็เริ่มที่จะเล่าเรื่องราวจุดเริ่มต้นเรื่องทั้งหมดแก่เด็กชายตัวน้อยทันทีเพราะ ดวงตาที่แววประกายของเขานั้นคล้ายกับบอกว่าอยากจะฟังเรื่องเล่าเต็มแก่

“มีดอกกุหลาบต้นหนึ่ง ถูกปลูกขึ้นเมื่อหลายพันปีมาแล้วโดยเจ้าหญิง องค์โตที่มีสิริโฉมงดงามยิ่งใครๆก็ต่างเรียกเจ้าหญิงองค์นั้นว่า เจ้าหญิง เฮเลน ว่ากันว่าพระองค์มีน้องถึงเจ็ดพระองค์ ในยุคนั้นการที่รัชทายาทเกิดเป็นอิสตรีเป็นเรื่องที่ต้องห้ามอย่างมาก หากแต่องค์ราชันย์ผู้ปกครองกลับรักในเจ้าหญิงองค์โตนี้เสียเหลือเกิน เพราะนางมิได้มีเส้นผมสีส้ม และ ดวงตาสีมรกตเหมือนดั่งเช่นเจ้าหญิงองค์อื่นๆเหตุนี้เพราะว่าบางสิ่งที่เก็บเงื่อนงำเอาไว้”

ดอกกุหลาบโรว