ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ::ISOLATE TOGETHER:::INTRO
ไม่มีใครอยากอยู่คนเดียวหรอก...
ในผู้คนนับพัน นับล้าน
บางครั้งเราก็อยากหยุดเดิน แล้วหันไปหาคนข้างๆเหมือนกัน
--------------------------------------------------------------------------------------
ช่วงเดือนตุลาคมเป็นช่วงที่อากาศเย็นและหนาวเหน็บ เริ่มย่างก้าวเข้าสู่ปีใหม่..เทศกาลที่
คนรักมักจะอยู่ด้วยกัน
แต่สำหรับคนที่ยังไม่มีคนรักล่ะ?
ลี ซองมิน เด็กหนุ่มม.ปลายแห่งหนึ่งใช้เวลากับเพื่อนๆของเขาซะส่วนใหญ่ เขาเป็นผู้ชายที่
หน้าตาน่ารัก ตาโต จมูกโด่งแหล่ม ปากสีชมพู เขาถือว่าเป็นผู้ชายที่น่ารักจัดคนนึง
“นายรู้รึเปล่า! ตอนนี้มีร้าน coffe shopเปิดรับสมัครงานแล้ว” ซองมินถามทงเฮ
เพื่อนสนิทของเขาขณะเดินกลับบ้าน
ทงเฮเป็นคนใจดีและรับฟังปัญหาของซองมินแทบทุกอย่าง เสียอย่างเดียวคือเขาเกลียดสีโปรดของซองมิน สีชมพู
“งาน...งานอีกแล้วหรอซองมิน ที่เก่าของนายก็ทำอยู่ไม่ใช่หรอ?” ทงเฮทักท้วงอย่างหัวเสีย เพราะเพื่อนตัวดีเล่นทำงานตัวเป็นเกลีียว จนตัวเขาเองอดห่วงไม่ได้
“ตอนนี้ เงินที่เก็บไว้มันไม่มีพอจะกินแล้วน่ะสิ ตั้งแต่...พ่อแม่ของฉันตายไป”
ซองมินก้มหน้า แผลเก่าที่สะกิดอยู่ในใจ พ่อแม่ของเขาเพิ่งจากไปได้กว่าครึ่งปีแล้ว
ทงเฮรู้ดีจึงลูบหลังเพื่อนเบาๆ...................
“ฉันขอโทษ”
พลั่ก!! ซองมินชนกับอะไรบางอย่าง เพราะมัวแต่ก้มหน้า เขาเลยไม่ได้มองทาง
“เจ้าเตี้ย! หัดเดินดูทางซะบ้าง...คนกำลังรีบ!” ชายตัวโตพูดเสียงดังลั่น วิ่งผ่านเขาไป ไม่มีแม้แต่คำขอโทษ เหลือแต่สิ่งที่ทำให้ชวนโมโห เจ้าเตี้ย
ในผู้คนนับพัน นับล้าน
บางครั้งเราก็อยากหยุดเดิน แล้วหันไปหาคนข้างๆเหมือนกัน
--------------------------------------------------------------------------------------
ช่วงเดือนตุลาคมเป็นช่วงที่อากาศเย็นและหนาวเหน็บ เริ่มย่างก้าวเข้าสู่ปีใหม่..เทศกาลที่
คนรักมักจะอยู่ด้วยกัน
แต่สำหรับคนที่ยังไม่มีคนรักล่ะ?
ลี ซองมิน เด็กหนุ่มม.ปลายแห่งหนึ่งใช้เวลากับเพื่อนๆของเขาซะส่วนใหญ่ เขาเป็นผู้ชายที่
หน้าตาน่ารัก ตาโต จมูกโด่งแหล่ม ปากสีชมพู เขาถือว่าเป็นผู้ชายที่น่ารักจัดคนนึง
“นายรู้รึเปล่า! ตอนนี้มีร้าน coffe shopเปิดรับสมัครงานแล้ว” ซองมินถามทงเฮ
เพื่อนสนิทของเขาขณะเดินกลับบ้าน
ทงเฮเป็นคนใจดีและรับฟังปัญหาของซองมินแทบทุกอย่าง เสียอย่างเดียวคือเขาเกลียดสีโปรดของซองมิน สีชมพู
“งาน...งานอีกแล้วหรอซองมิน ที่เก่าของนายก็ทำอยู่ไม่ใช่หรอ?” ทงเฮทักท้วงอย่างหัวเสีย เพราะเพื่อนตัวดีเล่นทำงานตัวเป็นเกลีียว จนตัวเขาเองอดห่วงไม่ได้
“ตอนนี้ เงินที่เก็บไว้มันไม่มีพอจะกินแล้วน่ะสิ ตั้งแต่...พ่อแม่ของฉันตายไป”
ซองมินก้มหน้า แผลเก่าที่สะกิดอยู่ในใจ พ่อแม่ของเขาเพิ่งจากไปได้กว่าครึ่งปีแล้ว
ทงเฮรู้ดีจึงลูบหลังเพื่อนเบาๆ...................
“ฉันขอโทษ”
พลั่ก!! ซองมินชนกับอะไรบางอย่าง เพราะมัวแต่ก้มหน้า เขาเลยไม่ได้มองทาง
“เจ้าเตี้ย! หัดเดินดูทางซะบ้าง...คนกำลังรีบ!” ชายตัวโตพูดเสียงดังลั่น วิ่งผ่านเขาไป ไม่มีแม้แต่คำขอโทษ เหลือแต่สิ่งที่ทำให้ชวนโมโห เจ้าเตี้ย
--------------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น