คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1ความซวยของการทำอาหารไม่เป็น
แคร็ง ปึม
“คุณหนูมิลค์เค้กY^Y”ป้านิ่มที่ยืนนิ่งทำหน้าอยากตาย ฉันกำลังจะบอกว่าเจ๊แกเป็นพวกรักเครื่องครัวแทบบ้า วันๆฉันเห็นป้าแกนั่งขัดมันทั้งวันเลยให้ตายสิ -_-
อ๋อ ฉันลืมแนะนำตัวไป ฉันมีชื่อว่า มิลค์เค้ก ชื่อน่ารักสมชื่อโฮะๆ ฉันชอบการทำอาหาร ขนม สารพัดทุกอย่าง(ถึงแม้จะทำแล้วมันจะทำให้เตาอบระเบิดหรือไม่ก็ดำอยู่ทุกที)แต่ว่าใครจะใส่ใจเพราะฉัน สวยใสและเรียนเก่งอย่างงี้ ขี้เกียจมองดูป้านิ่มแล้วไปหายัยหมีดีกว่า
ฉันย่างก้าวออกจากบ้านพร้อมรองเท้าคัตชูคู่งามราคาแพง ไปหน้าประตูใหญ่อ่าโฮะๆ กดกริ่งสองสามครั้ง
กริ๊งกร่อง แอ๊ด
“ใครคะ อ้าวยัยมิลค์”เสียงอันไพเราะของเพื่อนฉันดังมาแต่ไกลก็จะปั้นสีหน้าบึ้งตึงทันทีที่รู้ว่าฉันมา ฉันเพื่อนเธอนะย่ะ
“แหมๆ สวัสดียัยหมี โฮะๆ หือ ฟุดฟิดๆ”เห กลิ่นนี้มัน มัน มัน เค้กสตอเบอรี่นี่นา กรี๊ดดดดดด ยัยหมีต้องทำเค้กสตอเบอรรี่แน่เลยย
“อะไรยัยมิลค์-_-”ยัยหมียังคงส่งหน้าบึ้งมาให้ฉัน
“แกทำเค้กสตอเบอรรี่อยู่ใช่ม้า*0*”ฉันเริ่มตาวาวในขณะที่ยัยหมีน้อยเหงื่อตก
“ช..ใช่”ชิ้งงง
“งั้นฉันช่วยน้า”ฉันไม่รอช้ารีบเข้าไปในบ้านยัยหมีทันที แต่ด้วยความไวประดุจแสงล้านโวของยัยหมีกันประตูไว้
“ไม่ฉันไม่ให้แกช่วยเด็ดขาด”ยัยหมีพูดเสียงดัง แงๆๆๆ ฉันเพื่อนแกนะ
“ทำไมอ่ะแกT^Tฉันอยากช่วยนี่นา”ฉันพูดไปก็พยายามดึงยัยหมีแต่มันกลับยึกแน่นคำเดิมแงๆ
“ทำอะไรกันง่ะ =0=”อ่า ใครง่ะ เสียงคุ้นหันไปชะแวบบ อ๊ากกก ยัยเทียนนี่เอง หึหึ งานนี้ยัยหมีต้องสงบแล้วให้ฉันเข้าไปช่วยแน่ๆรีบเกาะยัยเทียนดีกว่า โฮะๆ
“แงๆ ยัยเทียน ยัยหมีมันไม่ให้ฉันเข้าไปช่วยทำเค้กอ่ะ ดูมันดิใจร๊ายใจร้ายเนอะ”ฉันรีบไปเกาะยัยเทียนทันที บวกกับทำหน้าจายจาขาดดดดดดดด
“สมควรแล้วไอ้หมีทำถูก ที่ไม่ให้แกช่วย”ยัยเทียนว่าอย่างไม่ใยดีพลางดันหัวฉัน เปรียบฉันดังเห็บ(คิดไปเองอ่าเปล่าเจ๊) ไม่มีใครเห็นใจยัยมิลค์เค้กคนนี้เลย แงๆๆๆ
สุดท้ายและในที่สุดฉันก็ได้เข้าบ้านยัยหมีแล้ว^O^แล้ว แต่ว่าT_Tฉันก็ไม่ได้ช่วยยัยหมีเพราะว่ายัยหมีตัวดีบังคับให้ฉันนั่งอยู่เฉยๆพร้อมกับยัยเทียนที่จ้องฉันจับผิดแถบตาย สรุปฉันเป็นเพื่อนพวกแกหรือเป็นนักโทษกันแน่ แง้
“เสร็จแล้ว”อ๊ากกก เสร็จแล้วเหรอน่าตามันไม่น่ากินซะเท่าไหร่หรอกย่ะ ฉันทำอร่อยกว่าเธอล้านเท่าย่ะยัยหมี ชิชะเชอะ งอน
“อร่อยอ่ะแก นี่ยัยหมีแกน่าจะโตขึ้นเป็นเชฟรับรองรุ่ง”อ๊ากกก ยิ่งยัยเทียนพูดมันก็ทำให้ฉันรู้สึกต่ำต้อยอ่ะแงๆ ฉันออกจะเป็นคนสวยเริ่ด เชิด น่ารัก ขนาดนี้กลับทำสิ่งเดียวที่ไม่เก่งเอามากๆคือการทำอาหาร แถมยังต้องมาแพ้ยัยหมี ที่ใครๆเรียกว่ายัยทอมหน้าสวย ถึงแม้ยัยหมีจะไม่ได้เป็นทอมก็เหอะ แต่คนอื่นจะมองฉันยังงายT^T
ฉันกลับก่อนยัยเทียนเพื่อลากสังขารตัวเองมาอย่างวิมานหลังใหญ่ โอ๊ยยย มันชอกช้ำแง้ๆ ทำไมยัยหมีถึงได้เก่งขนาดนี้อ่ะแงๆ ฉันจะต้องสู้ยัยหมีให้ได้
ฉันจัดการเข้าครัวอีกครั้งแต่ต้องสะดุดกับป้านิ่ม ที่ยืนคุยกับหม้อของฉันอยู่
“ป้านิ่มคะ มิลค์ขอทำคุกกี้นะคะ^-^++”ฉันยิ้งให้ป้าแกด้วยสายตาบังคับไม่ต้องอ้อนวอนหรอกเพราะเจ๊แกไม่ให้
“แต่ว่า”
“นะคะ”ฉันเน้นน้ำเสียงหนักขึ้น
“แต่คุณหนูคะ ป้าพึ่งซื้อเตาอบให้คุณหนูใหม่เองนะคะT^T”
“นะคะ ป้ า นิ่ ม”ฉันเน้นทีละพยางค์ให้ป้าได้เข้าใจ ตอนนี้ป้าแกเหงื่อแตกพลักแล้ว ฮ่าๆ ใครจะต้านฐานมิลค์เค้กผู้ยิ่งใหญ่ได้โฮะๆ(บ้าไปแย้ว-*-)
“ก..ก็ได้ค่ะ”ว่าจบป้าแกก็วิ่งหายไปเลย ชิๆ ไปเลยเอาล่ะเตาจ้าฉันมาแล้วจ้า*0*
ปัง!
อ๊ากกกก!! เอาอีกแล้ว คุกกี้ของคุณหนูมิลค์เค้กไหม้แล้วค่ะ T0T แต่ว่ายังพอโอเคที่เตาอบไม่พังดูเป็นปกติดี แต่คุกกี้ที่ฉันอุสาต์ทำมันดำเกรียมแถมกลิ่นไม่อภิรมย์ชมชื่นซะด้วย แต่เอาเถอะหันไปชมเครื่องเตาอบดีกว่า คิคิ วันนี้แกทำงานไม่พลาดเลย
ฉันรีบเก็บคุกกี้ที่ดำแอบเอาไปให้โตจัง สุนัขแสนรู้บ้านฉันกิน ซึ่งตอนนี้มันหลับอยู่ ฉันรู้ว่าเตาอบอันใหม่เนี่ยมันแม่งๆยังไงชอบกล แต่เอาเถอะ ฉันลูบเตาอบอันใหม่อย่างรักใคร่ ก่อนจะตบเตาอบเครื่องหม่ดังป้าบสองทีแล้วเดินออกจากห้องครัวไป
ระหว่างที่ขาเรียวงามประดุจนางงามต้องอายกำลังจะก้าวออกห้องครัวกลับมีเสียง+กลิ่นพิสดารปะทะ และไม่ต้องรอช้าเลยที่จะหันไปมอง
กึกๆ ฟิ้ววว โครม!
เฮือก ซวยแล้ว แงๆT0T เตาอบบ้าที่ฉันอุสาต์ชมนักชมหน้าตอนนี้มันระเบิดเอาชิ้นส่วนชิ้นเบ้อเริ่มไปตกบ้านตรงข้ามยังไม่ได้ตั้งใจ ฮือๆ แล้วจะให้ฉันทำไงดีล่ะเนี่ย จะชวนยัยหมีกับยัยเทียนดีไหมเนี่ย แต่ไม่อาวดีกว่า พวกนั้นอาจจะหัวเราะเยาะฉันก็ได้
แต่ว่า ถ้าฉันเข้าไปเคาะประตูแล้วบอกเขาว่า ขอโทษค่ะ ดิฉันขออุปกรณ์เตาอบที่ตกใส่บ้านคุณ พูดแบบนี้ก็ได้แต่ว่าเขาคงจะมองฉันว่า ยัยนี่ต้องโรคจิตแน่ทำลายเครื่องอบ ภาพพจน์เสื่อมเสียT^T แต่ว่าถ้าเกิดว่าเขาไปเจอซากอันสภาพไม่น่าดูของเตาอบของฉันล่ะแล้วไล่ถามทุกคนในหมู่บ้านว่าของใคร แล้วพอมาถึงบ้านฉันฉันจะตอบเขาว่าอะไร แหม คุณนี่เองของฉันเองค่ะฉันทำมันพังเองกับมือขอโทษด้วยนะคะ โฮกกกT^T
สุดท้ายและท้ายสุด การดอดเข้าบ้านคนอื่นคือหนทางสุดท้าย ตอนนี้ฉันอยู่หน้าบ้านของเพื่อนบ้านตรงข้ามขอให้เขาเป็นคนใจดี เป็นผู้หญิงน่ารักคุยง่ายด้วยเถิด สาธุ ตอนนี้ฉันไม่ขออะไรอีกแล้ว ฉันค่อยๆปีนรั้วที่โคตรจะปีนยากเลยไปได้
แควก
อ๊ากกก รั้วมันมีหนามอ่ะY^Yเสื้อขาดแล้วแงๆ เอ๋ ไม่ได้ฉันจะทิ้งเศษผ้านี้ไม่ได้ ฮึบๆ พยามดึงแต่มันดึงไม่ออกอ่ะT^T
โฮ่งๆ
“ว้ากกกกกก”
โครม!
“เฮ้ย !ใครว่ะ”อ๊ากเจ็บตูดไอ้หมาบ้า แง่ง มากัดสักยกเลยมะ แต่ว่ารู้สึกว่าเจ้าของบ้านจะอยู่แล้วได้ยินเสียงอุทานอันอุบาทว์ของฉันเรียบร้อยแล้ว แล้วรู้สึกว่าเขาจะเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงน่ารักง่ะY^Y ไม่ได้การแล้วฉันรีบเอาร่างงามของตัวเองไปมุดในพงหญ้าอันใหญ่ที่สุดในตอนนี้ แต่รู้สึกว่าโชคไม่เข้าข้างฉันเลย
แผล่
เอ๋ เสียงไม่พึ่งประสงค์กลิ่นไม่พึงปประสาน(เกี่ยว=_=”)ฮึกๆ อย่าบอกนะว่าฉัน
“(._.)”ฉันก้มลงมองเท้าก่อนที่จะรับรู้ว่ามันคือ มันคือ ขี้หมา T^T แง ไอ้หมาบ้าจะทิ้งก็ไปทิ้งที่พุ่งเล็กซิเฟ้ยจะมาเอาพุ่มใหญ่ทำไมฟระT^T
แซ่กๆ(เอฟเฟค-*-เดินกับหญ้า)
เฮือก เสียงมาแล้วตอนนี้มันใกล้ ใกล้ ใกล้ ใกล้เข้ามาแล้ว T^T ฉันยังไม่อยากตาย แต่ว่าถ้าเขามาก็จับฉันได้อ่าจิ เอาไงดี เอาไงดีอ่ะ
ผลุบ
“เฮ้ย”เป็นการกระทำที่โง่ที่สุดฉันโผล่ตัวจากพุ่มไม้ทำให้เจ้าของบ้านตรงข้ามฉันตกใจล้มลงกับเพื่อน แต่ว่า กรี๊ดดดดดด เขาหล่อมาก*0* ด้วยความที่ฉันอึ้งกับความหล่อมากเกินไปนิด แต่ว่าเขาดูดีจริงๆนี่นา
“เฮ้ย ยัยขโมย”หลุดภวังค์ความหล่อทันทีไม่รอช้า หมอนั้นเห็นหน้าฉันแล้วอ่ะ เขาจะแจ้งตำรวจจับไหมเนี่ย แงๆ ฉันวิ่งไปทางไหมหมอนี่ก็วิ่งตาม หมอนี่วิ่งเร็วชะมัด ไม่รอช้าฉันชอบกระโดดหนังยางตอนเด็กๆเลย ข้ามรั่วสูงได้อย่างสบาย(ถึงแม้ตอนแรกเสื้อจะขาด)
หลังจากที่ออกได้แล้วฉันก็รีบโกยตูดเผ่นแน๋บไปบ้านยัยหมีทันทีเพราะว่ายัยเทียนต้องอยู่ที่นั้นด้วยแน่นอน
-------------------------------------------------------------
ตอนนี้จะมีใครอ่านไหมน้า
ขอคอมเม้นหน่อยนะคะผู้อ่าน
ผิดตรงไหนเหตุผลไม่พอใจบอกหน่อยนะคะ
เพิ่มแต่งแนวนี้ครั้งแรกจริงๆ
Ka e
ความคิดเห็น