คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : THE LIFELESS HEART :: {RE-Write}
"หึ!.กะอีแค่เด็กตัวเล็กๆ อ่อนแอไรประโยชน์ ไหนจะพ่อตายอีก หึหึ.." เสียงใหญ่ดูมีอายุรุ่นพ่อซึ่งเป็นพ่อเลี้ยงของ คิมฮีชอลเอง ที่กำลังกลั่นแกล้งเขาไม่รู้จักจบ มือใหญ่ที่บีบแขนไว้เป็นรอยแดงช้ำ
"ปล่อยฉันนะ คิดว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วจะทำแบบนี้กับฉันเหรอ?!"
'เพี๊ยะ!!!'
ใบหน้าหวานหันตามแรงตบก่อนจะนิ่งไปสักพัก แล้วสะบัดหน้ากลับมา
"อย่าปากดีกับคนที่เป็นพ่อใหม่ของแกสิหนุ่มน้อย" ชายร่างใหญ่เชยคางใบหน้าของเด็กที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่กับพื้น
"แกกล้าพูดว่าแกเป็นพ่อฉันเหรอ!! ทั้งๆที่แกแย่งแม่ฉันมาจากพ่อของฉันแท้ๆ!!" คิมฮีชอลเถียงลั่น
'เพี๊ยะ!!!'
"หุบปากซะ!! ไอเด็กเวร!!!"
"ไม่!! แกนั่นแหละเวร..หน้าด้าน หน้าด้านที่สุด แกเอาพ่อฉันคืนมานะ!!" คิมฮีชอลดิ้นจากการถูกรัดกุมจากลูกน้องของพ่อเลี้ยง
'เพี๊ยะ!!' คิมฮีชอลถูกฟาดด้วยหลังมือ..
แหวนที่หลังมือนั้นฟาดลงกับแก้มขาวแล้วเลือดค่อยๆซึมออกมา..
"พ่อแกน่ะตายไปแล้ว!!! เก่งมากนักใช่มั้ย!?! แกเสร็จฉันแน่ไอเด็กเวร!!" ทันทีที่เสียงใหญ่พูดจบ มือหยาบก็เลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อเด็กหน้าหวานทันที
"อย่านะ!!..ปล่อยนะ ไอบ้านี่ ปล่อยนะโว้ยยยยยย!!!!!"
เรื่องทุเรศ...เกิดขึ้นมาได้ยังไง..
คิม ฮีชอล .. ขังตัวเองมาตลอดจากเรื่องอดีตที่ทำให้เจ็บช้ำมากมายนัก ทั้งเรื่องพ่อ..เรื่องแม่..ทั้งพ่อเลี้ยงเวรๆ...
ไม่ยอมเปิดใจรับอะไรจริงๆ กลายเป็นคนเงียบขรึม เรื่องเกิดจากพ่อเลี้ยง
ผู้ชายคนนั้น...
คิม ชางกุก...
"นี่..คนที่ชื่อ..อะไรนะ ฮีชอล..ที่ถูกพ่อเลี้ยงข่มขืนน่ะ จริงๆหรอ? สมน้ำหน้าเนอะ ฮ่าๆ" เด็กสาวรุ่นเดียวกับคิมฮีชอลเอ่ยขึ้นในกลุ่ม
"นั่นสิ สมน้ำหน้า ฮ่าๆ"
"โดนพ่อเลี้ยงข่มขืนเหรอ..เฮ๊อะ! โดนข่มขืนหรือไปให้ท่าก็ไม่รู้ ท่าทางก็ไม่เหมือนผู้ชายปกติ ฮ่าๆๆ"
ถ้อยคำที่เหมือนดูถูกเหยียดหยามอดีตของฮีชอล..
ถ้อยคำที่รู้สึกเหมือนโดนเหยียบ
ฮีชอลไม่เลือกที่จะทน ไม่เลือกที่จะนั่งฟังเฉยๆ ..
ฮีชอลมุ่งตรงมาที่กลุ่มเด็กสาวที่อยูไม่ไกลนักทันที ทันทีที่เด็กสาวเห็นคิมฮีชอลต่างพากันมองหน้าอย่างเหยียดๆ
"มีอะไรเหรอจ๊ะ? ฮ่าๆๆ" เด็กสาวมองตั้งแต่หัวจรดเท้าของคิมฮีชอล เขากำหมัดแน่นจ้องหน้าเขม็ง
"ตาย ตาย! จ้องหน้าซะเขม็งเชียว!!"
'ผลั่กก!!!!!!!!!'
เด็กสาวหน้าหงายลงไปจากการปล่อยหมัดความเร็วสูงเกินจะตั้งตัวทันของฮีชอล เหล่าเพื่อนฝูงของเด็กสาวคนนั้นต่างพากันวิ่งหนีไปทันทีทิ้งเด็กสาวคนที่พูดเมื่อครู่นอนเลือดกำเดาไหลอยู่กับม้านั่ง ฮีชอลตามลงไปจิกหัวขึ้นมาแถมหัวเราะในลำคออย่างน่ากลัว
"ฮีชอล! แกจะทำอะไรหัวฉัน โอ๊ยยยย!! เจ็บนะไอโรคจิต!!!" เด็กสาวกรีดร้อง
"เจ็บเหรอ? คนอย่างเธอน่ะเจ็บเป็นด้วยเหรอ?!!!!"
"กรี๊ดดดดดด!! ไอบ้า ปล่อยฉันนะ!!! กรี๊ดดดด!!"
"กระชากให้เลือดออกมาเลี้ยงสมองหน่อยมั้ย?!!!"
ฮีชอลตั้งใจใจผลักหัวเด็กสาวคนออกแรงๆ เด็กสาววิ่งเอามือกุมหัวออกมาตั้งหลักก่อนจะเก็บข้าวของบนโต๊ะแต่ไม่ทันจะได้เก็บฮีชอลก็เดินตามมาแล้วหล่อนจึงจำเป็นต้องวิ่งหนีไปก่อนที่จะเก็บของซะอีก
. . .
"กลับมาแล้วหรอจ๊ะฮีชอล" คิม โซรี แม่แท้ๆของฮีชอลเอ่ยถาม
"ฮะแม่" ฮีชอลพยักหน้าเบาๆแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องนอน
แกร่ก..
"ก..แก!!! ออกไปนะ นี่มันห้องนอนของฉัน!!"
"เรียกดีๆหน่อย ฉันเป็นพ่อแกนะ!" ชางกุกพูดเสียงเรียบ
"พ่อของฉัน?? เอาส้นตีนคิดรึไง แกไม่มีวันจะเป็นพ่อฉัน.. ออกไป!!!!" ฮีชอลตะคอกพร้อมผลักร่างใหญ่ออก แต่ไม่มีผลแรงที่เขาผลักกลับเข้ามาตัวเขาเองหมด
"โอ๋ๆ เด็กน้อย..อย่างอแงสิ เดี๋ยวพ่อลงไปก่อนก็ได้" ชางกุกค่อยๆลุกขึ้น ฮีชอลสะดุ้งถอยหลังไปติดกำแพงห้องทันที ชางกุกเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วลูบหัวพร้อมก้มลงมาหอมแก้มฮีชอลแรงๆ แต่ฮีชอลหันหน้าหนีทันที
"โอ๊ย!! ไอเวรถึกเอ๊ยย!!" ฮีชอลสบถด่าตามหลังพลางลูบหัวและแก้มตัวเองไปด้วย
ฮีชอลรีบวิ่งไปปิดประตูห้องทันทีเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่..... แปะตัวนั่งลงบนเตียงก่อนจะกวาดสายตาไปมองรอบๆห้อง ไปสะดุดกับกรอบรูปพ่อของตัวเองเข้า..คิมฮีชอลไม่รอช้าเอื้อมมือไปหยิบมาทันที
"พ่อฮะ..พ่อกำลังทำอะไรอยู่?....พ่อ..ผมคิดถึงพ่อ..ฮึก...พ่อครับ.พ่อ ฮึก.." ฮีชอลกอดกรอบรูป น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงบนแก้มขาว เขาเคยสัญญากับพ่อของเขาไว้เมื่อสมัยตอนยังเด็ก..ว่าเขาจะไม่ร้องไห้ให้ใครยกเว้นเรื่องที่ต้องกระตุกต่อมน้ำตาจริงๆ…พ่อบอกไว้ว่า เขาต้องเข้มแข็ง พ่อจะเฝ้าดูเขาตลอดเวลา....
"สักวันผมจะไปหาพ่อจริงๆนะฮะ..พ่อฮะ รอผมด้วยนะ" ฮีชอลฝืนยิ้มแล้วกอดรูปพ่อไว้แน่น มือบางเลื่อนไปโดนกระดาษบางอย่าง...เขาหยิบออกมาดู
"ไอส้นตีนชางกุก คิดว่าจะมาแทนพ่อกูได้อย่างนั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!!!" ฮีชอลเช็ดน้ำตาลวกๆก่อนจะฉีกและขยำรูปของชางกุกก่อนจะปล่อยทิ้งลงหน้าต่างไป
. .
“ฮีชอล จะเดินไปไหนละหื้ม? มานั่งกินข้าวกับพ่อก่อนสิ” ชางกุกเรียกขัดเอาไว้ ทำให้ฮีชอลต้องหันกลับมาอย่างหัวเสีย
“เสือก..” ฮีชอลพูดเสียงเรียบแล้วใส่รองเท้าเดิน ชางกุกเดินเข้ามาทางข้างหลังแล้วดึงฮีชอลขึ้นมาทันที ชางกุกก้มหน้าลงไปหอมแก้มฮีชอลแต่ฮีชอลกลับพลิกตัวหนีได้ก่อน
“โรคจิต!!” ฮีชอลเดินหนีออกไปข้างนอกทันที
ถนนข้างนอกผู้คนมากมายจนไม่รู้ทิศ ไม่รู้ทาง ไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหนดี …คิมฮีชอลเดินเลี่ยงถนนที่มีคนมาก เขาเดินเข้าไปตามซอกซอยของตึกใหญ่ ผู้คนจากที่มากก็กลายเป็นเบาตาลงเรื่อยๆ
“เก่งนักรึไง..คิดว่าเป็นนักเลงรึไง?!!”เสียงดังจากอีกฟากของตึกที่คั่นระหว่างสายตาเขาและเสียงดังนั่น
ฮีชอลค่อยๆเดินไปอย่างเงียบๆ และสิ่งที่เขาเห็น… ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งหน้าตาหล่อเหลากำลังด่าทอ…ชายฉกรรณ์4-5คนที่ดูเหมือนว่าจะเป็นลูกน้อง…และเด็กชายตัวเล็กๆที่นอนซมอยู่กับพื้นดินสกปรก
“ผะ..ผมเปล่า..โอ้ยยย!!!” เด็กตัวเล็กได้แต่ร้องโอดโอยหลังจากโดนชายร่างสูงโปร่งเตะเข้าที่ท้อง
ฮีชอลมองอย่างสงสาร..อยาก..อยากเข้าไปช่วย แต่เขาก็หันหลังเดินออกมา ได้ยินแต่เสียงเด็กที่ถูกซ้อมโดยพวกมาเฟียนั่น…
ทำผิด รู้สึกผิด
แต่เข้าใจตัวเองมากกว่าความรู้สึกของคนอื่น
ฮีชอลรักตัวเอง
รักพ่อของตัวเอง
และจะไม่รักใครอีกนอกจากนี้อีกแล้ว…..
--------------------------
สอบเสร็จแล้ว ฮูลาฮูล่ามาก อิ้อิ้ (?)
ว่างขนาดมานั่งรีฟิก ๕๕๕๕๕๕.
อีกเดี๋ยวก็ไม่ว่างอีกรอบ..แต่ไม่เป็นไร ขณะที่ว่างก็รีๆ แต่งๆอยู่แบบเนี้ยะ..
กำลังปั่นฟิกยาวจริงๆนะ -/- คือเอาจริง ไรท์เตอร์ตันมากอ่ะ..แต่ก็พอจะคิดพล็อตออกแล้วล่ะ
แต่ยังไม่ได้แต่งอะไรมาก *โดนแช่งในใจ* ๕๕๕๕๕๕๕๕
เค้าขอโต๊ดด T____T
ความคิดเห็น